Your words may predict your future mental health | Mariano Sigman

Translator: Pitipa Chongwatpol Reviewer: Kelwalin Dhanasarnsombut

We have historical records that allow us to know how the ancient Greeks dressed,

เรามีบันทึกทางประวัติศาสตร์ ที่ทำให้เรารู้ว่าชาวกรีกโบราณแต่งตัวอย่างไร

how they lived,

ใช้ชีวิตอย่างไร

how they fought ...

สู้อย่างไร ...

but how did they think?

แต่พวกเขารู้สึกอย่างไรล่ะ

One natural idea is that the deepest aspects of human thought --

หนึ่งในความคิดตามธรรมชาติก็คือ แง่มุมที่ลึกที่สุดของความคิดของมนุษย์ --

our ability to imagine,

ความสามารถในการจินตนาการของเรา

to be conscious,

การมีสติ

to dream --

เพื่อที่จะฝัน --

have always been the same.

มันเหมือนกันมาโดยตลอด

Another possibility

ความเป็นไปได้อีกอย่างหนึ่งก็คือ

is that the social transformations that have shaped our culture

การเปลี่ยนแปลงทางสังคม ที่ก่อร่างวัฒนธรรมของเรา

may have also changed the structural columns of human thought.

อาจจะเปลี่ยนแปลงโครงสร้าง ทางความคิดของมนุษย์

We may all have different opinions about this.

เราอาจมีความเห็นที่แตกต่างกันในเรื่องนี้

Actually, it's a long-standing philosophical debate.

ที่จริงแล้วมันเป็นการถกเถียง ทางปรัชญาที่ยาวนาน

But is this question even amenable to science?

แต่คำถามนี้มันจะคล้อยตาม หลักทางวิทยาศาสตร์หรือไม่

Here I'd like to propose

นี่คือสิ่งที่ผมต้องการจะนำเสนอ

that in the same way we can reconstruct how the ancient Greek cities looked

ว่าในแบบเดียวกัน เราสามารถสร้างภาพขึ้นมาใหม่ ได้ว่าเมืองกรีกโบราณมีหน้าตาอย่างไร

just based on a few bricks,

จากอิฐไม่กี่ก้อน

that the writings of a culture are the archaeological records,

ว่าการจารึกของวัฒนธรรม เป็นบันทึกทางโบราณคดี

the fossils, of human thought.

ฟอสซิลของความคิดมนุษย์

And in fact,

และในความเป็นจริง

doing some form of psychological analysis

การวิเคราะห์ทางจิตวิทยาบางแขนง

of some of the most ancient books of human culture,

จากหนังสือที่เก่าแก่ที่สุด เกี่ยวกับวัฒนธรรมมนุษย์

Julian Jaynes came up in the '70s with a very wild and radical hypothesis:

ในยุค 70 จูเลี่ยน เจนส์ ตั้งสมมติฐานสุดแปลกแหวกแนวขึ้นมา

that only 3,000 years ago,

ว่าเพียง 3,000 ปีก่อน

humans were what today we would call schizophrenics.

มนุษย์คือสิ่งที่ในวันนี้เราเรียกว่าจิตเภท

And he made this claim

และเขาอ้างว่า

based on the fact that the first humans described in these books

หนังสือเหล่านี้อธิบายไว้ว่า มนุษย์กลุ่มแรกนั้น

behaved consistently,

ประพฤติตัวคงเส้นคงวา

in different traditions and in different places of the world,

ตามประเพณีที่แตกต่างกัน และในสถานที่ต่าง ๆ บนโลกใบนี้

as if they were hearing and obeying voices

ราวกับว่าพวกเขาได้ยินและเชื่อฟังเสียง

that they perceived as coming from the Gods,

ที่พวกเขารับรู้ว่ามาจากพระเจ้า

or from the muses ...

หรือจากแรงบันดาลใจ ...

what today we would call hallucinations.

สิ่งที่วันนี้พวกเราเรียกว่าภาพหลอน

And only then, as time went on,

และเมื่อเวลาผ่านไป

they began to recognize that they were the creators,

พวกเขาเริ่มที่จะรับรู้ว่า พวกเขาเป็นผู้สร้าง

the owners of these inner voices.

เจ้าของเสียงจากภายในเหล่านี้

And with this, they gained introspection:

และด้วยสิ่งนี้ พวกเขาได้มาซึ่งอันตรวินิจ (introspection)

the ability to think about their own thoughts.

ความสามารถที่จะคิด เกี่ยวกับความนึกคิดของตัวเอง

So Jaynes's theory is that consciousness,

ดังนั้นทฤษฎีของเจนส์ที่กล่าวว่า ความตระหนักรู้

at least in the way we perceive it today,

อย่างน้อยก็เป็นวิธีที่เรารับรู้วันนี้

where we feel that we are the pilots of our own existence --

ที่เรารู้สึกว่า เราเป็นผู้ควบคุมการมีอยู่ของเราเอง --

is a quite recent cultural development.

เป็นการพัฒนาทางวัฒนธรรมที่ค่อนข้างใหม่

And this theory is quite spectacular,

และทฤษฎีนี้ค่อนข้างมีความงดงามมาก

but it has an obvious problem

แต่มันมีปัญหาที่เห็นได้ชัดอยู่

which is that it's built on just a few and very specific examples.

ซึ่งก็คือ มันอ้างอิงมาจากตัวอย่างจำนวนน้อย และค่อนข้างจำเพาะ

So the question is whether the theory

ดังนั้นคำถามก็คือทฤษฎีที่ว่า

that introspection built up in human history only about 3,000 years ago

การพินิจภายในนั้นสร้างขึ้นมา ในประวัติศาสตร์ของมนุษย์แค่เมื่อ 3,000 ปีก่อน

can be examined in a quantitative and objective manner.

สามารถตรวจสอบด้วยรูปแบบเชิงปริมาณ และวัตถุประสงค์หรือไม่

And the problem of how to go about this is quite obvious.

และปัญหาทีว่าจะกระทำการสิ่งนี้ด้วยวิธีใด ก็ค่อนข้างชัดเจน

It's not like Plato woke up one day and then he wrote,

มันไม่เหมือนกับการที่พลาโตตื่นขึ้นมาในวันหนึ่ง แล้วเขียนว่า

"Hello, I'm Plato,

"สวัสดี ผมคือพลาโต

and as of today, I have a fully introspective consciousness."

และในวันนี้ ผมมีสติในการใคร่ครวญ อย่างเต็มที่"

(Laughter)

(เสียงหัวเราะ)

And this tells us actually what is the essence of the problem.

และจริง ๆ แล้วนี่บ่งบอก ถึงสาระสำคัญของปัญหา

We need to find the emergence of a concept that's never said.

เราต้องการที่จะค้นหาการเกิดขึ้น ของแนวคิดที่ไม่เคยกล่าวไว้

The word introspection does not appear a single time

คำว่า พินิจภายใน ไม่เคยปรากฎขึ้นเลย

in the books we want to analyze.

ในหนังสือที่เราต้องการวิเคราะห์

So our way to solve this is to build the space of words.

ดังนั้น วิธีที่เราใช้แก้ปัญหานี้ คือการสร้างพื้นที่ของคำ

This is a huge space that contains all words

มันเป็นพื้นที่ขนาดใหญ่ที่มีคำทั้งหมด

in such a way that the distance between any two of them

ในลักษณะที่ว่าระยะทางระหว่างคำสองคำ

is indicative of how closely related they are.

เป็นตัวกำหนดว่า พวกมันเกี่ยวข้องกันมากแค่ไหน

So for instance,

ตัวอย่างเช่น

you want the words "dog" and "cat" to be very close together,

คุณต้องการให้คำว่า "สุนัข" และ "แมว" ใกล้กันมาก ๆ

but the words "grapefruit" and "logarithm" to be very far away.

แต่คำว่า "เกรฟฟรุต" และ "ลอการิทึม" ห่างกันมาก ๆ

And this has to be true for any two words within the space.

และนี่มันจะต้องเป็นจริง สำหรับคำสองคำใด ๆ ที่อยู่ในพื้นที่

And there are different ways that we can construct the space of words.

มีวิธีการต่าง ๆ ที่เราสามารถสร้างพื้นที่ของคำ

One is just asking the experts,

วิธีหนึ่งก็คือการถามเหล่าผู้เชี่ยวชาญ

a bit like we do with dictionaries.

คล้าย ๆ กับที่เราใช้พจนานุกรม

Another possibility

อีกวิธีหนึ่งที่เป็นไปได้คือ

is following the simple assumption that when two words are related,

การทำตามข้อสรุปพื้น ๆ ที่ว่า เมื่อใดก็ตามที่คำสองคำเกี่ยวข้องกัน

they tend to appear in the same sentences,

พวกมันมักจะปรากฏอยู่ในประโยคเดียวกัน

in the same paragraphs,

ในย่อหน้าเดียวกัน

in the same documents,

ในเอกสารเดียวกัน

more often than would be expected just by pure chance.

บ่อยกว่าที่มันจะเกิดขึ้นโดยบังเอิญ

And this simple hypothesis,

และด้วยสมมติฐานง่าย ๆ นี้เอง

this simple method,

วิธีการพื้นฐานนี้

with some computational tricks

กับเทคนิคการคำนวณบางอย่าง

that have to do with the fact

ที่เกี่ยวกับข้อเท็จจริงทีว่า

that this is a very complex and high-dimensional space,

พื้นที่ที่ซับซ้อนมากและมีหลายมิตินี้

turns out to be quite effective.

ค่อนข้างจะมีประสิทธิภาพ

And just to give you a flavor of how well this works,

และเพื่อที่จะให้คุณได้รับรู้ว่า มันออกมาดีอย่างไร

this is the result we get when we analyze this for some familiar words.

นี่คือผลลัพธ์ที่เราได้ เมื่อเราวิเคราะห์คำที่คุ้นหู

And you can see first

และคุณจะเห็นเลยว่า

that words automatically organize into semantic neighborhoods.

คำได้ถูกจัดเรียงเป็นส่วน ๆ ข้างเคียงกัน โดยอัตโนมัติ

So you get the fruits, the body parts,

คุณเห็นว่ามีคำศัพท์เกี่ยวกับ ผลไม้ อวัยวะของร่างกาย

the computer parts, the scientific terms and so on.

ชิ้นส่วนคอมพิวเตอร์ คำศัพท์ทางวิทยาศาสตร์ และอื่น ๆ

The algorithm also identifies that we organize concepts in a hierarchy.

อัลกอริธึมยังระบุว่า เราจัดเรียงแนวคิดเป็นลำดับขั้น

So for instance,

ยกตัวอย่างเช่น

you can see that the scientific terms break down into two subcategories

เราเห็นได้ว่าศัพท์ทางวิทยาศาสตร์ ถูกแบ่งออกเป็นสองส่วนย่อย

of the astronomic and the physics terms.

คือศัพท์ทางด้านดาราศาสตร์และฟิสิกส์

And then there are very fine things.

และต่อจากนั้น มันก็มีสิ่งที่ละเอียดลงไป

For instance, the word astronomy,

ตัวอย่างเช่น คำว่า ดาราศาสตร์

which seems a bit bizarre where it is,

ซึ่งตำแหน่งที่มันอยู่ อาจดูแปลกนิดหน่อย

is actually exactly where it should be,

แต่จริง ๆ แล้วเป็นที่ที่มันควรอยู่

between what it is,

ระหว่างสิ่งที่มันเป็น

an actual science,

ซึ่งคือ วิทยาศาสตร์ที่แท้จริง

and between what it describes,

และระหว่างสิ่งที่เป็นนิยามของมัน

the astronomical terms.

ซึ่งคือ ศัพท์ทางดาราศาสตร์

And we could go on and on with this.

และเราสามารถคุยเรื่องนี้กันไปได้เรื่อย ๆ

Actually, if you stare at this for a while,

อันที่จริง ถ้าคุณจ้องตรงนี้สักครู่หนึ่ง

and you just build random trajectories,

และคุณจะสร้างแนวโคจรแบบสุ่มขึ้นมา

you will see that it actually feels a bit like doing poetry.

คุณจะเห็นว่า ที่จริงแล้ว มันรู้สึกคล้ายกับการแต่งกลอน

And this is because, in a way,

และนี่เป็นเพราะว่า

walking in this space is like walking in the mind.

การเดินในพื้นที่นี้เหมือนกับการเดินในจิตใจ

And the last thing

และสิ่งสุดท้าย

is that this algorithm also identifies what are our intuitions,

คืออัลกอริธึมยังระบุ ถึงสิ่งที่เป็นสัญชาตญาณของเรา

of which words should lead in the neighborhood of introspection.

สิ่งที่คำจะนำไปสู่สิ่งที่ข้องเกี่ยว กับอันตรวินิจ

So for instance,

ยกตัวอย่างเช่น

words such as "self," "guilt," "reason," "emotion,"

คำ เช่น "ตัวเอง" "ความรู้สึกผิด" "เหตุผล" "อารมณ์" นั้น

are very close to "introspection,"

มีความใกล้เคียงกับ "อันตรวินิจ"

but other words,

แต่คำอื่น ๆ

such as "red," "football," "candle," "banana,"

เช่น "สีแดง" "ฟุตบอล" "เทียน" "กล้วย" นั้น

are just very far away.

อยู่ไปไกลออกไปมาก

And so once we've built the space,

และหลังจากที่เราสร้างพื้นที่ขึ้นมา

the question of the history of introspection,

คำถามเกี่ยวกับประวัติของอันตรวินิจ

or of the history of any concept

หรือ ประวัติของความคิดทั้งหลาย

which before could seem abstract and somehow vague,

ซึ่งก่อนหน้านี้ดูเหมือนจับต้องไม่ได้ หรืออาจคลุมเครือ

becomes concrete --

กลายเป็นเรื่องที่มีน้ำหนักขึ้น --

becomes amenable to quantitative science.

สอดคล้องกับวิทยาศาสตร์เชิงปริมาณได้

All that we have to do is take the books,

สิ่งที่พวกเราต้องทำก็คือเอาหนังสือมา

we digitize them,

ทำให้มันอยู่ในรูปแบบดิจิทัล

and we take this stream of words as a trajectory

และใช้ของคำทั้งหลายเป็นเส้นโคจร

and project them into the space,

และนำพวกมันลงในพื้นที่

and then we ask whether this trajectory spends significant time

และเราตั้งคำถามว่าเส้นโคจรนี้ ใช้เวลาอย่างมีนัยสำคัญหรือไม่

circling closely to the concept of introspection.

ในการโครจรใกล้กับแนวคิดอันตรวินิจ

And with this,

และด้วยสิ่งนี้

we could analyze the history of introspection

เราสามารถวิเคราะห์ประวัติอันตรวินิจ

in the ancient Greek tradition,

ในวัฒนธรรมกรีกโบราณ

for which we have the best available written record.

ซึ่งพวกเรามีบันทึกที่ดีที่สุด ที่เป็นลายลักษณ์อักษร

So what we did is we took all the books --

ดังนั้นสิ่งที่พวกเราทำคือ พวกเรานำหนังสือทั้งหมด --

we just ordered them by time --

เราแค่จัดลำดับตามเวลา --

for each book we take the words

สำหรับหนังสือแต่ละเล่ม เรานำคำมา

and we project them to the space,

และนำพวกมันวางลงในพื้นที่

and then we ask for each word how close it is to introspection,

และเราตั้งคำถามว่า คำแต่ละคำ อยู่ใกล้กับอันตรวินิจแค่ไหน

and we just average that.

และเราก็หาค่าเฉลี่ยของมัน

And then we ask whether, as time goes on and on,

และตั้งคำถามว่า เมื่อเวลาผ่านไป

these books get closer, and closer and closer

หนังสือเหล่านี้เข้าใกล้แนวคิดอันตรวินิจ

to the concept of introspection.

มากขึ้น มากขึ้น และมากขึ้น หรือไม่

And this is exactly what happens in the ancient Greek tradition.

และนี่คือสิ่งที่เกิดขึ้น ในวัฒนธรรมกรีกโบราณ

So you can see that for the oldest books in the Homeric tradition,

คุณจะเห็นได้ว่าหนังสือที่เก่าแก่ที่สุด ในวัฒนธรรมโฮเมริค

there is a small increase with books getting closer to introspection.

มีการเพิ่มขึ้นเล็กน้อยสำหรับหนังสือ ที่เข้าใกล้อันตรวินิจมากขึ้น

But about four centuries before Christ,

แต่ประมาณสี่ศตวรรษก่อนคริสตกาล

this starts ramping up very rapidly to an almost five-fold increase

สิ่งนี้เพิ่มขึ้นอย่างรวดเร็ว ไปจนเกือบมีการเพิ่มขึ้นถึงห้าเท่า

of books getting closer, and closer and closer

ของหนังสือที่เข้าใกล้แนวคิดอันตรวินิจ

to the concept of introspection.

มากขึ้นและมากขึ้น

And one of the nice things about this

ข่าวดีอย่างหนึ่งเกี่ยวกับเรื่องนี้คือ

is that now we can ask

ตอนนี้เราสามารถตั้งคำถาม

whether this is also true in a different, independent tradition.

ว่าสิ่งนี้จะยังเป็นจริง ในวัฒนธรรม ที่แตกต่างและเป็นอิสระหรือไม่

So we just ran this same analysis on the Judeo-Christian tradition,

ดังนั้นเราจึงทำการวิเคราะห์แบบเดียวกัน ในวัฒนธรรมของ จูดีโอ-คริสเตียน

and we got virtually the same pattern.

และเราได้รูปแบบที่เหมือนกัน

Again, you see a small increase for the oldest books in the Old Testament,

อีกครั้งที่คุณเห็นการเพิ่มขึ้นเล็กน้อย สำหรับหนังสือที่เก่าแก่ที่สุดในพันธสัญญาเดิม

and then it increases much more rapidly

และหลังจากนั้นเพิ่มขึ้นอย่างรวดเร็ว

in the new books of the New Testament.

ในหนังสือของพันธสัญญาใหม่

And then we get the peak of introspection

และถึงจุดสูงสุดของอันตรวินิจ

in "The Confessions of Saint Augustine,"

จาก "คำสารภาพของนักบุญออกัสติน"

about four centuries after Christ.

ประมาณสี่ศตวรรษก่อนคริสตกาล

And this was very important,

และมันสำคัญมาก

because Saint Augustine had been recognized by scholars,

เพราะว่านักบุญออกัสติน ได้รับการยอมรับจากนักวิชาการ

philologists, historians,

นักภาษาศาสตร์ นักประวัติศาสตร์

as one of the founders of introspection.

ว่าเป็นหนึ่งในผู้ก่อตั้งอันตรวินิจ

Actually, some believe him to be the father of modern psychology.

ที่จริงแล้ว บางคนเชื่อว่า ท่านเป็นบิดาของจิตวิทยาสมัยใหม่

So our algorithm,

ฉะนั้น อัลกอริธึมของเรา

which has the virtue of being quantitative,

ซึ่งมีลักษณะเป็นไปในเชิงปริมาณ

of being objective,

เป็นไปในเชิงวัตถุวิสัย

and of course of being extremely fast --

และที่แน่นอนคือมีความรวดเร็ว -

it just runs in a fraction of a second --

มันดำเนินการได้ภายในเสี้ยววินาที --

can capture some of the most important conclusions

มันสามารถจับข้อสรุปบางส่วน ที่สำคัญที่สุดได้

of this long tradition of investigation.

ของการศึกษาวัฒนธรรมที่ยาวนานนี้

And this is in a way one of the beauties of science,

และนี่คือหนึ่งในความงามของวิทยาศาสตร์

which is that now this idea can be translated

ซึ่งตอนนี้แนวคิดนี้ สามารถแปลออกมาได้

and generalized to a whole lot of different domains.

และสามารถทำให้ถูกจัด ให้อยู่ในกลุ่มต่าง ๆ

So in the same way that we asked about the past of human consciousness,

โดยในแบบเดียวกันกับที่เราถามเกี่ยวกับ อดีตของความตระหนักรู้ของมนุษย์

maybe the most challenging question we can pose to ourselves

ซึ่งบางทีนั่นอาจเป็นคำถาม ที่ท้าทายที่สุดที่เราจะถามตัวเองได้

is whether this can tell us something about the future of our own consciousness.

มันจะสามารถบอกอะไรบางอย่างเกี่ยวกับ อนาคตความตระหนักรู้ของพวกเราได้หรือไม่

To put it more precisely,

พูดตรง ๆ ก็คือ

whether the words we say today

คำที่เราพูดวันนี้

can tell us something of where our minds will be in a few days,

จะสามารถบอกว่าได้หรือไม่ว่า ความคิดของจะเป็นอย่างไรในอีกสองสามวัน

in a few months

หรือในอีกสองสามเดือน

or a few years from now.

หรือในอีกสองสามปีต่อจากนี้

And in the same way many of us are now wearing sensors

และเป็นเหมือนกับที่เราใส่เครื่องตรวจจับ

that detect our heart rate,

สำหรับการวัดอัตราการเต้นของหัวใจ

our respiration,

การหายใจ

our genes,

พันธุกรรม

on the hopes that this may help us prevent diseases,

เพื่อหวังว่าสิ่งนี้อาจจะช่วยป้องกันโรคได้

we can ask whether monitoring and analyzing the words we speak,

เราสามารถถามได้ว่าการติดตาม และการวิเคราะห์คำที่เราพูด

we tweet, we email, we write,

ที่เราทวีท ที่เราอีเมล์ ที่เราเขียน

can tell us ahead of time whether something may go wrong with our minds.

จะบอกเราล่วงหน้าได้หรือไม่ ว่าในความคิดของเราอาจมีบางสิ่งที่ผิดปกติไป

And with Guillermo Cecchi,

ผมกับ กิญาร์โม เชอกิ (Guillermo Cecchi)

who has been my brother in this adventure,

ผู้ที่เป็นดังพี่ชายของผม ในการผจญภัยครั้งนี้

we took on this task.

เรารับทำภารกิจนี้

And we did so by analyzing the recorded speech of 34 young people

และเราทำเช่นนั้นโดยการวิเคราะห์ บันทึกคำพูดของหนุ่มสาว 34 คน

who were at a high risk of developing schizophrenia.

คนที่มีความเสี่ยงสูงที่จะเป็นจิตเภท

And so what we did is, we measured speech at day one,

สิ่งที่เราทำคือ เราวัดค่าคำพูด ในวันที่หนึ่ง

and then we asked whether the properties of the speech could predict,

และเราตั้งคำถามว่า คุณสมบัติของคำพูดนี้จะทำนาย

within a window of almost three years,

การพัฒนาของโรคจิตเภท

the future development of psychosis.

ในภายในกรอบเวลาเกือบสามปีได้หรือไม่

But despite our hopes,

แต่ถึงแม้ว่าเราจะมีความหวัง

we got failure after failure.

เราก็พบกับความล้มเหลวครั้งแล้วครั้งเล่า

There was just not enough information in semantics

เพราะว่าเรามีข้อมูลไม่เพียงพอ

to predict the future organization of the mind.

ที่จะทำนายอนาคตของการจัดการในจิตใจเรา

It was good enough

แต่มันก็ดีพอ

to distinguish between a group of schizophrenics and a control group,

ที่จะแยกแยะระหว่างกลุ่มจิตเภท และกลุ่มควบคุม

a bit like we had done for the ancient texts,

คล้าย ๆ กับที่เราทำกับคำโบราณ

but not to predict the future onset of psychosis.

แต่ไม่สามารถทำนายอาการ ของโรคจิตเภทในอนาคตได้

But then we realized

แต่จากนั้นเราก็ตระหนักว่า

that maybe the most important thing was not so much what they were saying,

สิ่งที่สำคัญที่สุดอาจจะ ไม่ได้เป็นเรื่องที่ว่าเราพูดอะไร

but how they were saying it.

แต่เป็นเรื่องที่ว่าเราพูดอย่างไรต่างหาก

More specifically,

โดยเฉพาะอย่างยิ่ง

it was not in which semantic neighborhoods the words were,

มันไม่ได้เกี่ยวกับว่าคำนั้น อยู่ในบริเวณของความหมายใด

but how far and fast they jumped

แต่มันเกี่ยวกับว่า มันกระโดดจากความหมายบริเวณหนึ่ง

from one semantic neighborhood to the other one.

ไปอีกบริเวณหนึ่งได้ไกลและเร็วแค่ไหน

And so we came up with this measure,

ดังนั้นเราจึงได้ตัวชี้วัดนี้มา

ที่เรียกว่าการเชื่อมโยงของความหมาย

which we termed semantic coherence,

ซึ่งโดยหลักแล้ว วัดคำที่ปรากฏบ่อย ๆ ในบางส่วน

which essentially measures the persistence of speech within one semantic topic,

ภายใต้หมวดหมู่ความหมายหนึ่ง

within one semantic category.

และผลมันออกมาว่าในกลุ่ม 34 คนนี้

And it turned out to be that for this group of 34 people,

อัลกอริธึมที่มาจากการเชื่อมโยงของความหมาย สามารถทำนายได้

the algorithm based on semantic coherence could predict,

ด้วยความถูกต้อง 100%

with 100 percent accuracy,

ว่าใครจะเป็นจิตเภทและใครจะไม่เป็น

who developed psychosis and who will not.

และนี่คือสื่งที่เราไม่สามารถทำได้ --

And this was something that could not be achieved --

ไม่ใกล้เคียงเลยด้วยซ้ำ --

not even close --

ด้วยตัวชี้วัดทางการแพทย์ต่าง ๆ ที่ปรากฏอยู่ก่อนหน้านี้

with all the other existing clinical measures.

และผมจำได้ชัดเจนว่า ตอนที่ผมทำงานนี้

And I remember vividly, while I was working on this,

ผมนั่งอยู่หน้าคอมพิวเตอร์ของผม

I was sitting at my computer

และเห็นทวีทหลายอันจากโปโล --

and I saw a bunch of tweets by Polo --

โปโลเป็นนักเรียนคนแรกของผม ที่ บัวโนส ไอเรส

Polo had been my first student back in Buenos Aires,

และตอนนั้นเขาอยู่ที่นิวยอร์ค

and at the time he was living in New York.

และมันมีบางอย่างในทวีทนี้

And there was something in this tweets --

ที่ผมไม่สามารถบอกได้ว่าอะไร เพราะไม่มีอะไรบอกอย่างชัดเจน

I could not tell exactly what because nothing was said explicitly --

แต่ผมมีลางสังหรณ์อย่างแรง

but I got this strong hunch,

สัณชาตญาณนี้บอกว่า มันมีบางอย่างผิดปกติ

this strong intuition, that something was going wrong.

ผมจึงหยิบโทรศัพท์และโทรหาโปโล

So I picked up the phone, and I called Polo,

และอันที่จริงแล้วเขารู้สึกไม่ค่อยสบาย

and in fact he was not feeling well.

และข้อเท็จจริงก็คือ

And this simple fact,

เมื่ออ่านในความที่ซ่อนอยู่

that reading in between the lines,

ผมรู้สึกได้ถึงความรู้สึกของเขา ผ่านตัวหนังสือ

I could sense, through words, his feelings,

ได้อย่างง่ายดาย แต่เป็นวิธีช่วยที่มีประสิทธิภาพ

was a simple, but very effective way to help.

สิ่งที่ผมบอกคุณวันนี้

What I tell you today

คือพวกเรากำลังเข้าใกล้ต่อความเข้าใจ

is that we're getting close to understanding

เกี่ยวกับการแปลงสัญชาตญาณนี้ ที่เราทุกคนมี

how we can convert this intuition that we all have,

ที่เราทุกคนแบ่งปันกัน

that we all share,

ลงในอัลกอริธึม

into an algorithm.

และการทำแบบนั้น

And in doing so,

ในอนาคตเราอาจเห็น สภาพทางจิตในรูปแบบต่าง ๆ

we may be seeing in the future a very different form of mental health,

ตามจุดประสงค์ และการวิเคราะห์ แบบอัตโนมัติและในเชิงปริมาณ

based on objective, quantitative and automated analysis

ของคำที่เราเขียน

of the words we write,

ของคำที่เราพูด

of the words we say.

ขอบคุณครับ

Gracias.

(เสียงปรบมือ)

(Applause)