Your words may predict your future mental health | Mariano Sigman

Translator: sadegh zabihi Reviewer: soheila Jafari

We have historical records that allow us to know how the ancient Greeks dressed,

شواهدی تاریخی داریم که به ما نشان می‌دهند یونانیان باستان چطور لباس می‌پوشیدند،

how they lived,

چطور زندگی می‌کردند،

how they fought ...

چطور می‌جنگیدند ...

but how did they think?

اما آنها چطور فکر می‌کردند؟

One natural idea is that the deepest aspects of human thought --

ایده طبیعی ما این است که عمیق ترین جنبه افکار انسان --

our ability to imagine,

توانایی تصور کردن،

to be conscious,

هوشیار بودن،

to dream --

خیال کردن --

have always been the same.

همیشه یکسان بوده است.

Another possibility

احتمال دیگر

is that the social transformations that have shaped our culture

این است که تحولات اجتماعی که فرهنگ ما را شکل داده‌اند

may have also changed the structural columns of human thought.

ممکن است ستون‌های اندیشه انسان را هم تغییر داده باشند.

We may all have different opinions about this.

ممکن است نظرات متفاوتی در این باره داشته باشیم.

Actually, it's a long-standing philosophical debate.

در واقع، این یک بحث فلسفی طول و دراز است.

But is this question even amenable to science?

اما آیا حتی این پرسش هم تابع دانش است؟

Here I'd like to propose

در اینجا می‌خواهم پیشنهاد کنم

that in the same way we can reconstruct how the ancient Greek cities looked

همان طور که شهرهای یونان باستان را

just based on a few bricks,

بر اساس تنها چند آجر بازسازی می‌کنیم،

that the writings of a culture are the archaeological records,

نوشته‌های یک فرهنگ هم مدارک باستانی

the fossils, of human thought.

و فسیل‌های تفکر بشر هستند.

And in fact,

و در واقع،

doing some form of psychological analysis

با انجام چند تحلیل روانشناسی

of some of the most ancient books of human culture,

بر تعدادی از کتابهای فرهنگی باستانی،

Julian Jaynes came up in the '70s with a very wild and radical hypothesis:

جولین جینز در دهه ۷۰ فرضیه‌ای بسیار عجیب و رادیکال ارائه داد:

that only 3,000 years ago,

که تنها در ۳٫۰۰۰ سال پیش،

humans were what today we would call schizophrenics.

انسان‌ها طبق آنچه ما امروز می‌گوییم مبتلا به جنون جوانی بودند.

And he made this claim

و او این ادعا را

based on the fact that the first humans described in these books

بر اساس این واقعیت مطرح کرد که انسان‌های اولیه توصیف شده در این کتاب‌ها

behaved consistently,

همواره

in different traditions and in different places of the world,

با رسم و رسوم متفاوت و در نقاط مختلف جهان،

as if they were hearing and obeying voices

طوری رفتار می‌کردند که گویی صداهایی می‌شنیدند و از آنها پیروی می‌کردند

that they perceived as coming from the Gods,

که آنها را از جانب خدا می‌پنداشتند،

or from the muses ...

یا از جانب الهه‌های شعر، موسیقی و ...

what today we would call hallucinations.

آنچه امروز ما توهم می‌نامیم.

And only then, as time went on,

و با گذشت زمان، ایامی فرا رسید

they began to recognize that they were the creators,

که آنها متوجه شدند که خالق،

the owners of these inner voices.

و صاحب این صداها خود آنها هستند.

And with this, they gained introspection:

و به این ترتیب، به درون گرایی رسیدند:

the ability to think about their own thoughts.

توانایی اندیشیدن درباره تفکرات خودشان.

So Jaynes's theory is that consciousness,

پس نظریه جینز این است که هوشیاری،

at least in the way we perceive it today,

حداقل آن گونه که ما امروز آن را درک می‌کنیم،

where we feel that we are the pilots of our own existence --

که احساس می‌کنیم خلبانان وجود خود هستیم --

is a quite recent cultural development.

یک دستآورد فرهنگی بدیع است.

And this theory is quite spectacular,

این نظریه بسیار چشمگیر است،

but it has an obvious problem

اما یک مشکل واضح دارد

which is that it's built on just a few and very specific examples.

و آن این است که تنها بر اساس چند مثال به خصوص بنا شده است.

So the question is whether the theory

پس سوال اینجاست

that introspection built up in human history only about 3,000 years ago

که آیا می‌توان این درونگرایی که تنها در تاریخ ۳٫۰۰۰ ساله بشر به وجود آمده است را

can be examined in a quantitative and objective manner.

به روشی کمی و عینی مورد آزمایش قرار داد.

And the problem of how to go about this is quite obvious.

و مشکل انجام این کار هم مشخص است.

It's not like Plato woke up one day and then he wrote,

این طور نیست که افلاطون یک روز از خواب بلند شده باشد و نوشته باشد،

"Hello, I'm Plato,

«سلام، من افلاطونم،

and as of today, I have a fully introspective consciousness."

و از امروز به یک هوشیاری کاملا درونگرایانه رسیده‌ام.»

(Laughter)

(خنده)

And this tells us actually what is the essence of the problem.

و این ماهیت مسئله را به ما نشان می‌دهد.

We need to find the emergence of a concept that's never said.

باید خاستگاه مفهومی را پیدا کنیم که هیچ وقت به زبان نیامده است.

The word introspection does not appear a single time

کلمه درونگرایی حتی یک بار هم

in the books we want to analyze.

در کتاب‌هایی که می‌خواهیم بررسی کنیم نیامده است.

So our way to solve this is to build the space of words.

پس راه حل ما این است که فضای کلمات را ایجاد کنیم.

This is a huge space that contains all words

این فضای عظیم شامل همه کلمات به نحوی است

in such a way that the distance between any two of them

که فاصله بین هر کدام از آنها

is indicative of how closely related they are.

نشان می‌دهد که چقدر به هم مربوط هستند.

So for instance,

پس به طور مثال،

you want the words "dog" and "cat" to be very close together,

کلمات «سگ» و «گربه» را خیلی به هم نزدیک می‌دانید،

but the words "grapefruit" and "logarithm" to be very far away.

اما کلمات «ترنج» و «لگاریتم» بسیار دور از هم هستند.

And this has to be true for any two words within the space.

و این باید برای هر کلمه‌ای درون فضا صدق کند.

And there are different ways that we can construct the space of words.

و راه‌های گوناگونی برای ایجاد فضای کلمات وجود دارد.

One is just asking the experts,

یکی تنها سوال کردن از متخصصان است،

a bit like we do with dictionaries.

چیزی شبیه به کاری که با فرهنگ لغات می‌کنیم.

Another possibility

امکان دیگر

is following the simple assumption that when two words are related,

استفاده از این فرضیه ساده است که وقتی دو کلمه با هم مرتبط هستند،

they tend to appear in the same sentences,

در یک جمله،

in the same paragraphs,

یک بند،

in the same documents,

و یک متن بیشتر از آنچه تصادف محض تلقی شود

more often than would be expected just by pure chance.

در کنار هم ظاهر می‌شوند.

And this simple hypothesis,

و این فرضیه ساده،

this simple method,

این روش ساده،

with some computational tricks

با چند حقه محاسباتی

that have to do with the fact

که به این واقعیت مربوط است

that this is a very complex and high-dimensional space,

که این فضایی بسیار پیچیده با ابعاد زیاد است،

turns out to be quite effective.

خیلی هم موثر از آب در آمد.

And just to give you a flavor of how well this works,

و برای نمونه‌ای از نحوه کار آن،

this is the result we get when we analyze this for some familiar words.

این نتایج تحلیل چند کلمه آشنا است

And you can see first

و مشاهده می‌کنید که اول

that words automatically organize into semantic neighborhoods.

کلمات خود به خود با توجه به قرابت معنایی مرتب می‌شوند.

So you get the fruits, the body parts,

پس میوه‌ها، اعضای بدن،

the computer parts, the scientific terms and so on.

بخش‌های کامپیوتر، اصطلاحات علمی و غیره را می‌بینید.

The algorithm also identifies that we organize concepts in a hierarchy.

الگوریتم همچنین تشخیص می‌دهد که ما مفاهیم را در سلسله مراتبی قرار می‌دهیم.

So for instance,

پس به طور مثال،

you can see that the scientific terms break down into two subcategories

مشاهده می‌کینید که اصطلاحات علمی به دو زیرمجموعه تقسیم می‌شوند

of the astronomic and the physics terms.

که بخش‌های فیزیکی و ستاره شناسی هستند.

And then there are very fine things.

و بعد در آن نکات بسیار ظریفی هست.

For instance, the word astronomy,

برای مثال، کلمه ستاره شناسی،

which seems a bit bizarre where it is,

که جایی نسبتا عجیب دارد،

is actually exactly where it should be,

دقیقا در جایی است که باید باشد،

between what it is,

بین آنچه هست،

an actual science,

یک دانش واقعی،

and between what it describes,

و آنچه توصیف می‌کند،

the astronomical terms.

واژگان ستاره شناسی.

And we could go on and on with this.

و این نکات را می‌توانیم مکررا دنبال کنیم.

Actually, if you stare at this for a while,

در واقع، اگر مدتی به این نگاه کنید،

and you just build random trajectories,

و مسیرهای تصادفی را در آن دنبال کنید،

you will see that it actually feels a bit like doing poetry.

می‌بینید که در واقع کمی شبیه شعر گفتن است.

And this is because, in a way,

و دلیل آن این است که، از جهاتی،

walking in this space is like walking in the mind.

حرکت در این فضا مانند سیر در ذهن است.

And the last thing

و نکته آخر

is that this algorithm also identifies what are our intuitions,

این است که این الگوریتم همچنین بینش ما

of which words should lead in the neighborhood of introspection.

از کلماتی که باید در همسایگی درون گرایی قرار بگیرند را هم نشان می‌دهد.

So for instance,

پس به طور مثال،

words such as "self," "guilt," "reason," "emotion,"

کلماتی مانند «خود،» «گناه،» «دلیل،» «احساس،»

are very close to "introspection,"

خیلی به «درون گرایی» نزدیک هستند،

but other words,

اما کلمات دیگر

such as "red," "football," "candle," "banana,"

مانند «قرمز،» «فوتبال،» «شمع،» «موز،»

are just very far away.

بسیار دور هستند.

And so once we've built the space,

و وقتی که این فضا را ساختیم،

the question of the history of introspection,

پرسش درباره تاریخ درون گرایی،

or of the history of any concept

یا هر مفهوم دیگری

which before could seem abstract and somehow vague,

که تا پیش از این انتزاعی و به نحوی گنگ تلقی می‌شد،

becomes concrete --

مستحکم می‌شود --

becomes amenable to quantitative science.

با دانش کمی قابل پیگیری می‌شود.

All that we have to do is take the books,

تنها کاری که باید بکنیم این است که کتاب‌ها را برداریم،

we digitize them,

به آنها رقم بدهیم،

and we take this stream of words as a trajectory

و این رشته کلمات را به عنوان یک مسیر مشخص کنیم

and project them into the space,

و آنها را در فضا طرح ریزی کنیم،

and then we ask whether this trajectory spends significant time

و بعد بپرسیم آیا این مسیر زمانی قابل توجه

circling closely to the concept of introspection.

در چرخش حول کلمه درون گرایی سپری می‌کند یا نه.

And with this,

و با این کار،

we could analyze the history of introspection

می‌توانیم تاریخ درون گرایی

in the ancient Greek tradition,

در آیین یونان باستان را

for which we have the best available written record.

با استفاده از بهترین مدارک نوشته شده‌ در دسترس تحلیل کنیم.

So what we did is we took all the books --

خوب کاری که کردیم همه کتاب‌ها را برداشتیم --

we just ordered them by time --

فقط آنها را بر اساس تاریخ مرتب کردیم --

for each book we take the words

کلمات هر کتاب را خارج کردیم

and we project them to the space,

و آنها را در فضا طرح ریزی کردیم،

and then we ask for each word how close it is to introspection,

و بعد درباره نزدیکی هر واژه با درون گرایی تحقیق کردیم،

and we just average that.

و بعد تنها از آن میانگین گرفتیم.

And then we ask whether, as time goes on and on,

و بعد تحقیق کردیم که با گذشت زمان این کتاب‌ها

these books get closer, and closer and closer

به مفهوم درون گرایی،

to the concept of introspection.

هر چه بیشتر نزدیک می‌شوند یا نه.

And this is exactly what happens in the ancient Greek tradition.

و این دقیقا اتفاقی است که در سنت‌های یونان باستان رخ داد.

So you can see that for the oldest books in the Homeric tradition,

پس مشاهده می‌کنید که در قدیمی‌ترین کتاب‌ها مربوط به آیین هومری،

there is a small increase with books getting closer to introspection.

کمترین افزایش در نزدیک شدن کلمات به درون گرایی اتفاق می‌افتد.

But about four centuries before Christ,

اما تقریبا چهار قرن پیش از میلاد مسیح،

this starts ramping up very rapidly to an almost five-fold increase

با نرخ بسیار زیاد تقریبا پنج برابر قبل

of books getting closer, and closer and closer

کتاب‌ها به مفهوم درون گرایی

to the concept of introspection.

نزدیک و نزدیک و نزدیک‌تر می‌شوند.

And one of the nice things about this

و یکی از نکات زیبا در این باره این است که

is that now we can ask

حالا می‌توانیم بپرسیم

whether this is also true in a different, independent tradition.

آیا این موضوع در یک آیین متفاوت و مستقل دیگر هم صحت دارد یا نه.

So we just ran this same analysis on the Judeo-Christian tradition,

پس ما همین تحلیل را درباره آیین یهودی-مسیحی هم به کار بردیم،

and we got virtually the same pattern.

و تقریبا به همان الگو رسیدیم.

Again, you see a small increase for the oldest books in the Old Testament,

دوباره، شاهد افزایش اندک در کتاب‌های قدیمی عهد عتیق،

and then it increases much more rapidly

و پس از آن افزایش به مراتب سریع‌تر

in the new books of the New Testament.

در کتاب‌های عهد جدید هستید.

And then we get the peak of introspection

و نقطه اوج درون گرایی را

in "The Confessions of Saint Augustine,"

در «اعتراف آگوستین مقدس،»

about four centuries after Christ.

تقریبا چهار قرن پس از مسیح می‌بینیم.

And this was very important,

و این بسیار مهم بود،

because Saint Augustine had been recognized by scholars,

زیرا آگوستین مقدس توسط محققان،

philologists, historians,

زبانشناسان و مورخان،

as one of the founders of introspection.

به عنوان یکی از پایه گذاران درون گرایی شناخته می‌شود.

Actually, some believe him to be the father of modern psychology.

در واقع، برخی او را پدر روانشناسی مدرن می‌دانند.

So our algorithm,

پس الگوریتم ما،

which has the virtue of being quantitative,

که دارای پرهیزگاری کمّی بودن،

of being objective,

و عینی بودن است،

and of course of being extremely fast --

و البته بسیار هم سریع است --

it just runs in a fraction of a second --

تنها در کسری از ثانیه اجرا می‌شود --

can capture some of the most important conclusions

می‌تواند برخی از مهم‌ترین نتایج را

of this long tradition of investigation.

از این تحقیقات آیینی استخراج کند.

And this is in a way one of the beauties of science,

و این یکی از زیبایی‌های دانش است،

which is that now this idea can be translated

که حالا این ایده می‌تواند ترجمه شود

and generalized to a whole lot of different domains.

و در زمینه‌ای کاملا متفاوت تعمیم بیابد.

So in the same way that we asked about the past of human consciousness,

پس به روشی مشابه آنچه درباره گذشته هوشیاری انسان پرسیدیم،

maybe the most challenging question we can pose to ourselves

شاید چالش برانگیزترین سوالی که بتوانیم از خودمان بپرسیم این است که

is whether this can tell us something about the future of our own consciousness.

آیا این می‌تواند چیزی را درباره آینده ذهن ما روشن کند یا نه.

To put it more precisely,

برای اینکه بیشتر قابل درک باشد،

whether the words we say today

آیا کلماتی که امروز به کار می‌بریم

can tell us something of where our minds will be in a few days,

می‌توانند به ما بگویند که ذهن ما چند روز دیگر،

in a few months

چند ماه دیگر،

or a few years from now.

یا چند سال دیگر چگونه خواهد بود.

And in the same way many of us are now wearing sensors

و به همان طریقی که همین الان هم بسیاری از ما

that detect our heart rate,

حسگرهایی برای سنجش ضربان قلب،

our respiration,

تنفس،

our genes,

یا ژن‌هایمان پوشیده‌ایم،

on the hopes that this may help us prevent diseases,

و امیدواریم که آنها ما را از بیماری‌های آینده آگاه کنند،

we can ask whether monitoring and analyzing the words we speak,

می‌توانیم بپرسیم ثبت و سنجش کلماتی که در حرف زدن،

we tweet, we email, we write,

توییت کردن، ایمیل زدن، یا نوشتن به کار می‌بریم،

can tell us ahead of time whether something may go wrong with our minds.

می‌توانند ما را از مشکلات آتی ذهنمان باخبر کنند یا نه.

And with Guillermo Cecchi,

و به همراه جیرمو سچی،

who has been my brother in this adventure,

که در این ماجراجویی برادر من بود،

we took on this task.

این کار را صورت دادیم.

And we did so by analyzing the recorded speech of 34 young people

و این کار را با تحلیل صحبت‌های ضبط شده ۳۴ جوان

who were at a high risk of developing schizophrenia.

که در معرض خطر شدید شیزوفرنی قرار داشتند انجام دادیم.

And so what we did is, we measured speech at day one,

و خوب کاری که ما کردیم این است که، در روز اول بحث را تحلیل کردیم،

and then we asked whether the properties of the speech could predict,

و اینکه ویژگی‌های آن بحث می‌توانند

within a window of almost three years,

از منظری حدودا سه ساله،

the future development of psychosis.

توسعه جنون در آینده را پیش بینی کنند را تحقیق کردیم.

But despite our hopes,

اما با وجود امیدهایمان

we got failure after failure.

پشت سر هم شکست خوردیم.

There was just not enough information in semantics

اطلاعات کافی در معانی نبود

to predict the future organization of the mind.

تا بتوانیم با آن سازمان آینده ذهن را پیش بینی کنیم.

It was good enough

به اندازه‌ای خوب بود

to distinguish between a group of schizophrenics and a control group,

که بتوان گروه مبتلا به شیزوفرنی را از سایرین تشخیص داد،

a bit like we had done for the ancient texts,

کمی شبیه کاری که درباره متون باستانی کردیم،

but not to predict the future onset of psychosis.

اما برای پیش بینی جنون در آینده کافی نبود.

But then we realized

اما بعد متوجه شدیم

that maybe the most important thing was not so much what they were saying,

که شاید مهم ترین نکته چیزهایی که می‌گوییم نباشند،

but how they were saying it.

بلکه نحوه گفتن آنها باشد.

More specifically,

به طور خاص،

it was not in which semantic neighborhoods the words were,

گروه معنایی که کلمات در آن بودند مهم نبود،

but how far and fast they jumped

بلکه فاصله آنها و سرعت پریدن آنها

from one semantic neighborhood to the other one.

از یک گروه واژگان به گروهی دیگر اهمیت داشت.

And so we came up with this measure,

و به این معیار رسیدیم،

which we termed semantic coherence,

که در آن واژگان مرتبطی

which essentially measures the persistence of speech within one semantic topic,

که اساسا دوام یک سخنرانی حول یک معنی را مشخص می‌کنند

within one semantic category.

را در یک دسته بندی معنایی قرار دادیم.

And it turned out to be that for this group of 34 people,

و مشخص شد که در آن گروه ۳۴ نفره،

the algorithm based on semantic coherence could predict,

الگوریتم بر پایه ارتباط معانی توانست

with 100 percent accuracy,

با دقت ۱۰۰درصد،

who developed psychosis and who will not.

پیش بینی کند که چه کسی به جنون مبتلا خواهد شد و چه کسی نه.

And this was something that could not be achieved --

و این چیزی بود که نمی‌شد --

not even close --

حتی اندکی --

with all the other existing clinical measures.

با معیارهای بالینی موجود به دست آورد.

And I remember vividly, while I was working on this,

و به وضوح به یاد دارم که وقتی روی این کار می‌کردیم،

I was sitting at my computer

با کامپیوترم کار می‌کردم

and I saw a bunch of tweets by Polo --

که چند تا از توییت‌های پولو را دیدم --

Polo had been my first student back in Buenos Aires,

پولو اولین دانشجوی من در بوینس آیرس بود،

and at the time he was living in New York.

و آن زمان در نیویورک زندگی می‌کرد.

And there was something in this tweets --

و مشکلی در توییت‌های او به چشم می‌خورد --

I could not tell exactly what because nothing was said explicitly --

معلوم نبود که مشخصا درباره چه صحبت می‌کردند --

but I got this strong hunch,

اما من به این ظن قوی،

this strong intuition, that something was going wrong.

و این بینش قدرتمند رسیدم که مشکلی وجود دارد.

So I picked up the phone, and I called Polo,

پس تلفن را برداشتم، و به پولو زنگ زدم،

and in fact he was not feeling well.

و در واقع حال خوبی نداشت.

And this simple fact,

و این نکته ساده،

that reading in between the lines,

که با خواندن چند خط،

I could sense, through words, his feelings,

من توانستم، از میان کلمات به احساس او پی ببرم،

was a simple, but very effective way to help.

راهی ساده اما بسیار موثر برای کمک بود.

What I tell you today

چیزی که امروز به شما گفتم

is that we're getting close to understanding

این است که داریم به این درک نزدیک می‌شویم

how we can convert this intuition that we all have,

که چگونه می‌توانیم این بینشی که همگی داریم،

that we all share,

که در همه ما مشترک است،

into an algorithm.

را به الگوریتمی تبدیل کنیم.

And in doing so,

و با این کار،

we may be seeing in the future a very different form of mental health,

ممکن است در آینده شاهد گونه بسیار متفاوتی از روان پزشکی باشیم،

based on objective, quantitative and automated analysis

که اساس آن تحلیل کمی، عینی و خودکار

of the words we write,

کلماتی که می‌نویسیم،

of the words we say.

و کلماتی که می‌گوییم باشد.

Gracias.

متشکرم.

(Applause)

(تشویق)