The mind behind Linux | Linus Torvalds | TED

Translator: Patcharamai Tatiyavattanachai Reviewer: Rawee Ma

Chris Anderson: This is such a strange thing.

คริส แอนเดอร์สัน: นี่เป็นเรื่องที่แปลกมาก

Your software, Linux, is in millions of computers,

ซอฟต์แวร์ของคุณ ลินุกซ์ ถูกใช้ในคอมพิวเตอร์หลายล้านเครื่อง

it probably powers much of the Internet.

และมันน่าจะเป็นส่วนสำคัญ ของหลาย ๆ อย่างบนอินเทอร์เน็ต

And I think that there are, like,

และผมคิดว่า

a billion and a half active Android devices out there.

น่าจะมีเครื่องที่ใช้แอนดรอยด์ สักพันห้าร้อยล้านเครื่องตอนนี้

Your software is in every single one of them.

ซึ่งซอฟต์แวร์ของคุณก็เป็นส่วนหนึ่ง ในทุก ๆ เครื่องนั้น

It's kind of amazing.

มันสุดยอดอยู่นะ

You must have some amazing software headquarters driving all this.

คุณน่าจะต้องมีศูนย์บัญชาการ ที่คอยทำงานต่าง ๆ อยู่เบื้องหลัง

That's what I thought -- and I was shocked when I saw a picture of it.

นั่นคือสิ่งที่ผมคิด แล้วผมก็ต้องอึ้งเมื่อเห็นภาพนี้

I mean, this is --

มันช่าง--

this is the Linux world headquarters.

นี่คือสำนักงานใหญ่ของลินุกซ์

(Laughter)

(เสียงหัวเราะ)

(Applause)

(เสียงปรบมือ)

Linus Torvalds: It really doesn't look like much.

ลินุส โตร์วัลดส์: มันไม่ได้มีอะไรมากมายเลย

And I have to say,

และผมต้องขอบอกว่า

the most interesting part in this picture,

ส่วนที่น่าสนใจที่สุดในภาพนี้

that people mostly react to,

ที่คนส่วนใหญ่มักจะมีปฏิกิริยาตอบรับ

is the walking desk.

คือโต๊ะเคลื่อนที่ได้อันนี้

It is the most interesting part in my office

มันเป็นสิ่งที่น่าสนใจที่สุดในที่ทำงานของผม

and I'm not actually using it anymore.

แต่ผมก็ไม่ได้ใช้มันแล้วนะตอนนี้

And I think the two things are related.

ซึ่งผมคิดว่าทั้งสองอย่างมันเชื่อมโยงกัน

The way I work is ...

แนวทางการทำงานของผมคือ...

I want to not have external stimulation.

ผมไม่อยากให้มีสิ่งรบกวนใด ๆ

You can kind of see, on the walls are this light green.

คุณอาจจะพอมองเห็น ผนังตรงนั้นจะเป็นสีเขียวอ่อน

I'm told that at mental institutions they use that on the walls.

เคยมีคนบอกผมว่าที่สถาบันจิตเวช เขาใช้สีนั้นทาผนังกัน

(Laughter)

(เสียงหัวเราะ)

It's like a calming color,

มันเป็นเหมือนสีที่ช่วยให้ผ่อนคลาย

it's not something that really stimulates you.

มันไม่ใช่อะไรที่จะมากระตุ้นคุณ

What you can't see is the computer here, you only see the screen,

แต่สิ่งที่คุณไม่เห็นคือที่คอมพิวเตอร์นี่ คุณเห็นแค่จอของมัน

but the main thing I worry about in my computer is --

แต่สิ่งที่ผมกังวลมากที่สุด เกี่ยวกับคอมพิวเตอร์ของผมคือ--

it doesn't have to be big and powerful, although I like that --

มันไม่ได้ต้องใหญ่โตหรือทรงพลังอะไร ซึ่งแบบนั้นผมก็ชอบนะ--

it really has to be completely silent.

แต่มันจะต้องเงียบกริบ

I know people who work for Google

ผมรู้จักคนที่ทำงานที่กูเกิล

and they have their own small data center at home,

แล้วเขาก็มีศูนย์ข้อมูลขนาดย่อม ๆ แบบส่วนตัวที่บ้าน

and I don't do that.

แต่ผมไม่ทำอย่างนั้น

My office is the most boring office you'll ever see.

สำนักงานของผมเป็นที่ทำงาน ที่น่าเบื่อที่สุดเท่าที่คุณเคยเห็นมา

And I sit there alone in the quiet.

และผมก็นั่งอยู่คนเดียวเงียบ ๆ

If the cat comes up,

ถ้ามีแมวตัวหนึ่งโผล่มา

it sits in my lap.

แล้วมานั่งบนตักผม

And I want to hear the cat purring,

ผมต้องการที่จะได้ยินเสียงมันคราง

not the sound of the fans in the computer.

ไม่ใช่เสียงพัดลมคอมพิวเตอร์

CA: So this is astonishing,

คริส: มันเลยน่าประหลาดใจ

because working this way,

เพราะการทำงานแบบนี้

you're able to run this vast technology empire --

คุณก็สามารถบริหารอาณาจักรเทคโนโลยี--

it is an empire --

มันเป็นอาณาจักรจริง ๆ นะ--

so that's an amazing testament to the power of open source.

เพราะฉะนั้น นี่จึงเป็นเครื่องยืนยัน ถึงความทรงพลังของ Open Source

Tell us how you got to understand open source

บอกเราหน่อยสิครับว่า คุณทำความเข้าใจเรื่อง Open Source ยังไง

and how it lead to the development of Linux.

แล้วมันนำไปสู่การพัฒนาลินุกซ์ได้ยังไง

LT: I mean, I still work alone.

ลินุส: คือ ผมก็ยังทำงานคนเดียว

Really -- I work alone in my house,

จริง ๆ นะ-- ผมทำงานอยู่ในบ้านคนเดียว

often in my bathrobe.

ปกติก็ใส่เสื้อคลุมอาบน้ำ

When a photographer shows up, I dress up,

ตอนที่ตากล้องมาถึง ผมก็แต่งตัวใหม่

so I have clothes on.

ผมเลยใส่เสื้อผ้าอยู่ในรูป

(Laughter)

(เสียงหัวเราะ)

And that's how I've always worked.

และนั่นคือวิธีทำงานของผม

I mean, this was how I started Linux, too.

นี่แหละ นี่คือวิธีที่ผมใช้สร้างลินุกซ์นะ

I did not start Linux as a collaborative project.

ผมไม่ได้สร้างลินุกซ์เป็นแบบโปรเจกต์ร่วม

I started it as one in a series of many projects

ผมเริ่มมันแบบเป็นแค่หนึ่งในหลาย ๆ โปรเจกต์

I had done at the time for myself,

ตอนนั้นผมทำเพื่อตัวเอง

partly because I needed the end result,

ส่วนหนึ่งก็เพราะผมต้องการผลลัพธ์ของมัน

but even more because I just enjoyed programming.

แต่หลัก ๆ ก็คือผมชอบการเขียนโปรแกรม

So it was about the end of the journey,

เพราะฉะนั้นมันจึงมีผลลัพธ์ปลายทางมากกว่า

which, 25 years later, we still have not reached.

ซึ่งในอีก 25 ปีให้หลัง เราก็ยังไปไม่ถึงจุดนั้น

But it was really about the fact that I was looking for a project on my own

แต่จริงๆมันก็คือ ผมแค่กำลังมองโปรเจกต์ของตนเอง

and there was no open source, really, on my radar at all.

โดยที่ไม่มี Open Source อะไร ในความคิดของผมตอนนั้นเลย

And what happened is ...

และสิ่งที่เกิดขึ้นคือ...

the project grows and becomes something you want to show off to people.

โปรเจกต์นี้ก็โตขึ้น จนกลายเป็นอะไรที่คุณอยากอวด

Really, this is more of a, "Wow, look at what I did!"

จริง ๆ นะ มันเหมือนว่า "ว้าว ดูสิ่งที่ผมทำสิ!"

And trust me -- it was not that great back then.

เชื่อผมซิ ตอนนั้นมันไม่ได้ยิ่งใหญ่ขนาดนั้นหรอก

I made it publicly available,

ผมทำให้มันเป็นของสาธารณะ

and it wasn't even open source at that point.

แต่มันก็ยังไม่ได้เป็น Open Source

At that point it was source that was open, but there was no intention

เป็นแค่แหล่งข้อมูลเปิดเฉย ๆ ซึ่งผมไม่ได้มีความตั้งใจ

behind using the kind of open-source methodology that we think of today

ว่าจะใช้แนวคิดให้เป็น Open Source อย่างที่เราคิดกันทุกวันนี้

to improve it.

มาพัฒนามัน

It was more like,

มันออกจะเป็นว่า

"Look, I've been working on this for half a year,

"ดูสิ ฉันนั่งทำมันมาครึ่งปีเลยนะ"

I'd love to have comments."

"ช่วยติชมหน่อย"

And other people approached me.

แล้วคนอื่น ๆ ก็เข้ามาหาผม

At the University of Helsinki,

ที่มหาวิทยาลัยเฮลซินกิ

I had a friend who was one of the open source --

ผมมีเพื่อนที่เคยทำ Open Source--

it was called mainly "free software" back then --

ตอนนั้นมันถูกเรียกว่า "Free Software"--

and he actually introduced me to the notion that, hey,

และเขาก็เป็นคนแนะนำผมเข้าสู่แนวคิดนี้ แล้วพูดว่า เฮ้

you can use these open-source licenses that had been around.

นายสามารถใช้สิทธิ์ Open Source ที่มีอยู่นี่ได้นะ

And I thought about it for a while.

แล้วผมก็คิดอยู่สักพักหนึ่ง

I was actually worried about the whole commercial interests coming in.

จริง ๆ ผมน่ะกังวล เกี่ยวกับผลประโยชน์ทางธุรกิจต่างๆ

I mean, that's one of the worries I think most people who start out have,

ผมว่านั่นคือสิ่งที่คนที่เริ่มต้น บางสิ่งบางอย่างขึ้นมาใหม่กังวลกัน

is that they worry about somebody taking advantage of their work, right?

คือกลัวว่าจะมีใครมาฉกฉวยโอกาส จากผลงานของตัวเอง ใช่ไหมล่ะ

And I decided, "What the hell?"

เพราะฉะนั้นผมเลยตัดสินใจว่า "ช่างมันเหอะ"

And --

แล้ว--

CA: And then at some point,

คริส: แล้วพอถึงจุดหนึ่ง

someone contributed some code that you thought,

ก็มีคนเพิ่มโค้ดบางท่อน

"Wow, that really is interesting, I would not have thought of that.

ที่คุณคิดว่า "ว้าว น่าสนใจแฮะ เป็นผมคงคิดไม่ได้แน่"

This could actually improve this."

"มันน่าจะพัฒนาไปได้อีกนะ"

LT: It didn't even start by people contributing code,

ลินุส: จริง ๆ มันไม่ได้เริ่มจาก

it was more that people started contributing ideas.

คนมาเพิ่มโค้ดด้วยซ้ำ มันเป็นว่า คนมาเพิ่มแนวคิดมากกว่า

And just the fact that somebody else takes a look at your project --

แค่มีใครซักคนมองดูโปรเจกต์ของคุณ--

and I'm sure it's true of other things, too,

และผมมั่นใจว่ามันเป็นจริงสำหรับเรื่องอื่น เช่นกัน

but it's definitely true in code --

แต่มันจริงมาก ๆ สำหรับเรื่องโค้ด--

is that somebody else takes an interest in your code,

ว่าถ้ามีคนอื่นมาสนใจโค้ดของคุณ

looks at it enough to actually give you feedback

มานั่งอ่านมันนานพอที่จะให้คำติชมได้

and give you ideas.

หรือให้แนวคิดเพิ่มเติมได้

That was a huge thing for me.

นั่นเป็นสิ่งที่สำคัญมากสำหรับผม

I was 21 at the time, so I was young,

ตอนนั้นผมอายุแค่ 21 ยังวัยรุ่นอยู่

but I had already programmed for half my life, basically.

แต่เอาเข้าจริง ๆ ผมก็เริ่มเขียนโปรแกรมมาแล้วครึ่งชีวิต

And every project before that had been completely personal

ซึ่งทุกโปรเจกต์ก่อนหน้านั้น เป็นเรื่องที่ผมทำคนเดียวทั้งนั้น

and it was a revelation when people just started commenting,

และมันเป็นเหมือนแสงสว่างจากพระเจ้า เมื่อทุกคนเริ่มให้คำติชม

started giving feedback on your code.

และให้การตอบรับกับโค้ดของคุณ

And even before they started giving code back,

แม้แต่ก่อนหน้านั้นที่ทุกคนจะให้โค้ดกลับมา

that was, I think, one of the big moments where I said,

ตอนนั้นแหละที่เป็นจังหวะสำคัญให้ผมพูดว่า

"I love other people!"

"ฉันรักทุกคนจัง"

Don't get me wrong --

อย่าเข้าใจผิดนะ--

I'm actually not a people person.

ผมไม่ใช่คนที่ชอบอยู่กับคนอื่นเลย

(Laughter)

(เสียงหัวเราะ)

I don't really love other people --

ผมไม่ชอบอยู่กับคนอื่น ๆ เลยนะ--

(Laughter)

(เสียงหัวเราะ)

But I love computers,

แต่ผมรักคอมพิวเตอร์

I love interacting with other people on email,

ผมรักการได้สื่อสารกับคนอื่น ๆ ผ่านอีเมล

because it kind of gives you that buffer.

เพราะว่ามันเหมือนจะมีกันชนเล็ก ๆ อยู่

But I do love other people who comment and get involved in my project.

แต่ผมก็รักคนที่ติชมและลงมา มีส่วนร่วมในโปรเจกต์ของผม

And it made it so much more.

และทำให้มันพิเศษกขึ้นกว่าเดิมมาก

CA: So was there a moment when you saw what was being built

คริส: แสดงว่ามันมีจุดหนึ่งที่ คุณมองสิ่งที่กำลังถูกสร้างขึ้น

and it suddenly started taking off,

แล้วอยู่ดี ๆ มันก็เริ่มพุ่งทะยานไปข้างหน้า

and you thought, "Wait a sec, this actually could be something huge,

จนคุณคิดขึ้นมาว่า "เดี๋ยวนะ นี่อาจจะกลายเป็นสิ่งที่ยิ่งใหญ่ก็ได้"

not just a personal project that I'm getting nice feedback on,

"ไม่ใช่แค่โปรเจกต์ของคนคนเดียว ที่ผมกำลังได้รับคำวิจารณ์อยู่"

but a kind of explosive development in the whole technology world"?

"แต่เป็นการพัฒนาระดับสุดยอด ในโลกแห่งเทคโนโลยี"

LT: Not really.

ลินุส: ก็ไม่เชิงนะ

I mean, the big point for me, really, was not when it was becoming huge,

คือผมหมายถึงว่า จุดสำคัญสำหรับผม ไม่ใช่ตอนที่มันเริ่มจะใหญ่ขึ้น

it was when it was becoming little.

แต่เป็นตอนที่มันเริ่มจะขยายจากจุดเล็ก ๆ

The big point for me was not being alone

จุดที่สำคัญคือตอนที่ไม่ได้อยู่กับผม เพียงคนเดียวอีกต่อไป

and having 10, maybe 100 people being involved --

และมีสิบคน หรือร้อยคน เข้ามาร่วมกัน--

that was a big point.

นั่นคือจุดสำคัญ

Then everything else was very gradual.

จากนั้นทุกอย่างก็ค่อย ๆ เป็นค่อย ๆ ไป

Going from 100 people to a million people is not a big deal -- to me.

จากหนึ่งร้อยคนเป็นหนึ่งล้านคน นั่นไม่ใช่เรื่องสำคัญเลย--สำหรับผม

Well, I mean, maybe it is if you're --

เอ่อ อันที่จริงก็อาจจะใช่แหละ

(Laughter)

(เสียงหัวเราะ)

If you want to sell your result then it's a huge deal --

คือถ้าคุณจะขายผลงานนั้น มันก็เป็นเรื่องใหญ่มาก--

don't get me wrong.

อย่าเข้าใจผมผิดนะ

But if you're interested in the technology

แต่ถ้าคุณสนใจในเทคโนโลยี

and you're interested in the project,

แล้วคุณก็สนใจในโปรเจกต์หนึ่ง

the big part was getting the community.

เรื่องใหญ่คือตอนที่คุณชวนทุกคนมาร่วมกัน

Then the community grew gradually.

แล้วจากนั้นมันก็จะขยายขึ้นเอง

And there's actually not a single point where I went like,

และจริง ๆ แล้วมันก็ไม่ได้มีตอนไหนเลย

"Wow, that just took off!" because it --

ที่ผมคิดว่า "ว้าว มันเริ่มขึ้นแล้ว"--

I mean -- it took a long time, relatively.

เพราะมันใช้เวลานานมาก จริง ๆ นะ

CA: So all the technologists that I talk to really credit you

คริส: นักเทคโนโลยีทุกคนที่ผมเคยคุยด้วย ต่างก็ให้เครดิตคุณ

with massively changing their work.

ว่าเป็นคนที่พลิกโฉมของพวกเขา

And it's not just Linux,

และไม่ใช่แค่กับลินุกซ์

it's this thing called Git,

แต่รวมถึงสิ่งที่เรียกว่า Git

which is this management system for software development.

ซึ่งคือระบบจัดการการพัฒนาซอฟต์แวร์

Tell us briefly about that and your role in that.

ช่วยสรุปให้เราหน่อยครับว่า คุณเกี่ยวข้องกันมันยังไง

LT: So one of the issues we had,

ลินุส: คือมันมีประเด็นอยู่

and this took a while to start to appear,

และเรื่องนี้ก็ใช้เวลาพอสมควร กว่าจะโผล่ขึ้นมาให้เห็น

is when you ...

คือเมื่อคุณ...

When you grow from having 10 people or 100 people working on a project

ขยายจากการมีคน 10 คน หรือ 100 คน ทำงานชิ้นหนึ่งด้วยกัน

to having 10,000 people, which --

กลายมาเป็น 10,000 คน ซึ่ง--

I mean, right now we're in the situation where just on the kernel,

ตอนนี้เราอยู่ในสถานการณ์นั้น ที่ตรงศูนย์กลาง

we have 1,000 people involved in every single release

เรามีคนซักพันคนที่เกี่ยวข้อง ในการออกเวอร์ชั่นใหม่ทุกรอบ

and that's every two months, roughly two or three months.

ซึ่งนั่นคือทุก ๆ สองเดือน หรือสองถึงสามเดือนโดยประมาณ

Some of those people don't do a lot.

ดังนั้น บางคนเลยไม่ค่อยได้ทำอะไรมาก

There's a lot of people who make small, small changes.

มีอยู่หลายคนเลยทีเดียวที่ เปลี่ยนแปลงแค่จุดเล็ก ๆ

But to maintain this,

แต่เพื่อจะคงสิ่งนี้ไว้

the scale changes how you have to maintain it.

ขนาดของมันก็ทำให้คุณต้องเปลี่ยนวิธีดูแล

And we went through a lot of pain.

ดังนั้นเราเลยต้องเจอความลำบากกันมาก

And there are whole projects that do only source-code maintenance.

และมันก็มีบางโปรเจกต์ที่จริง ๆ แล้ว ทำแค่รักษาโค้ดให้ใช้ได้ตามปกติ

CVS is the one that used to be the most commonly used,

CVS เองก็เป็นสิ่งที่คนใช้กันแพร่หลาย

and I hated CVS with a passion and refused to touch it

ซึ่งผมเกลียด CVS สุด ๆ ไปเลยล่ะ แล้วก็จะไม่ยอมแตะมันด้วย

and tried something else that was radical and interesting

ผมเลยลองสิ่งใหม่ที่ฉีกแนวออกไป และน่าสนใจ

and everybody else hated.

และเป็นสิ่งที่ทุกคนเกลียดด้วยนะ

CA: (Laughs)

(เสียงหัวเราะ)

LT: And we were in this bad spot,

ลินุส: แล้วเราก็มาอยู่ในจุดที่แย่มาก

where we had thousands of people who wanted to participate,

คือมีคนหลายพันอยากจะเข้ามามีส่วนร่วม

but in many ways, I was the kind of break point,

แต่เพราะอะไรหลาย ๆ อย่าง ผมก็ถึงจุดวิกฤติ

where I could not scale to the point

ท่ีผมไม่สามารถจะขยายขอบเขตมันออกไป

where I could work with thousands of people.

จนผมสามารถทำงานร่วมกับคนเป็นพันได้

So Git is my second big project,

Git เลยเป็นโปรเจกต์ใหญ่ชิ้นที่สองของผม

which was only created for me to maintain my first big project.

ซึ่งจริง ๆ แล้วผมก็แค่สร้างขึ้นมา เพื่อดูแลโปรเจกต์ใหญ่ชิ้นแรก

And this is literally how I work.

และนี่คือวิธีที่ผมทำงานจริง ๆ นะ

I don't code for --

ผมไม่ได้เขียนโปรแกรมเพื่อ--

well, I do code for fun --

เอ่อ จริง ๆ ก็เขียนเอาสนุกนั่นแหละ--

but I want to code for something meaningful

แต่ผมอยากจะเขียนสิ่งที่มีความหมาย

so every single project I've ever done has been something I needed

ดังนั้น ทุกโปรเจกต์ที่ผมเคยทำมา มันก็คือสิ่งที่ผมต้องการ

and --

และ--

CA: So really, both Linux and Git kind of arose

คริส: ซึ่งนั่นก็คือว่า จริง ๆ แล้วทั้ง Linux และ Git

almost as an unintended consequence

ต่างก็เกิดมากจากความไม่ตั้งใจของคุณ

of your desire not to have to work with too many people.

ที่แค่ไม่อยากจะทำงานกับคนเยอะ ๆ

LT: Absolutely. Yes.

ลินุส: ถูกต้องที่สุด

(Laughter)

(เสียงหัวเราะ)

CA: That's amazing. LT: Yeah.

คริส: น่าแปลกนะ ลินุส: ใช่เลย

(Applause)

(เสียงปรบมือ)

And yet, you're the man who's transformed technology

แต่ถึงอย่างนั้น คุณก็ยังเป็นคนที่พลิกโฉม โลกเทคโนโลยีไม่ใช่แค่ครั้งเดียว

not just once but twice,

แต่เป็นถึงสองครั้ง

and we have to try and understand why it is.

และเราก็ต้องมาพยายามเข้าใจว่า ทำไมถึงเป็นอย่างนั้น

You've given us some clues, but ...

คุณก็บอกใบ้กับเรามาบ้าง แต่ว่า..

Here's a picture of you as a kid, with a Rubik's Cube.

นี่เป็นรูปของคุณสมัยเด็กกับลูกรูบิค

You mentioned that you've been programming since you were like 10 or 11,

คุณบอกว่าคุณเริ่มเขียนโปรแกรมว่าตั้งแต่ อายุ 10-11 ชวบ

half your life.

นั่นคือกว่าครึ่งชีวิตมาแล้ว

Were you this sort of computer genius, you know, übernerd,

คุณคือพวกอัจฉริยะทางคอมพิวเตอร์ แบบว่า พวกเนิร์ด

were you the star at school who could do everything?

หรือเป็นดาวเด่นของโรงเรียนที่ทำได้ทุกอย่าง

What were you like as a kid?

คุณเป็นยังไงบ้างตอนเด็ก ๆ

LT: Yeah, I think I was the prototypical nerd.

ลินุส: ผมว่าผมเป็นพวกเนิร์ดตัวอย่างเลยล่ะ

I mean, I was ...

แบบว่า ผมน่ะ...

I was not a people person back then.

ผมไม่ใช่คนที่ชอบจะอยู่กับคนอื่นเท่าไหร่

That's my younger brother.

ในรูปนั่นคือน้องชายของผม

I was clearly more interested in the Rubik's Cube

เห็นได้ชัดเลยว่าผมสนใจรูบิค

than my younger brother.

มากกว่าน้องชายตัวเอง

(Laughter)

(เสียงหัวเราะ)

My younger sister, who's not in the picture,

ส่วนน้องสาวชองผม คือเธอไม่ได้อยู่ในรูปนะครับ

when we had family meetings --

แต่ว่า ตอนที่ครอบครัวเรามาเจอกัน--

and it's not a huge family, but I have, like, a couple of cousins --

จริง ๆ ครอบครัวเราไม่ได้ใหญ่ แต่ผมก็มีลูกพี่ลูกน้องอยู่สองสามคน--

she would prep me beforehand.

เธอจะต้องซักซ้อมผมก่อนล่วงหน้า

Like, before I stepped into the room she would say,

อย่างเช่น ก่อนที่ผมจะเดินเข้าไปในห้อง เธอจะพูดว่า

"OK. That's so-and-so ..."

"โอเค มันคืออย่างนี้นะ..."

Because I was not --

เพราะว่าผมไม่ใช่คนที่--

I was a geek.

ผมเป็นพวก Geek

I was into computers,

ผมสนใจคอมพิวเตอร์

I was into math,

ผมสนใจเลข

I was into physics.

ผมสนใจฟิสิกส์

I was good at that.

ผมทำได้ดีในเรื่องพวกนี้

I don't think I was particularly exceptional.

ผมไม่คิดว่าผมวิเศษวิโสอะไรนะ

Apparently, my sister said

ซึ่งอันที่จริง น้องสาวผมก็บอกว่า

that my biggest exceptional quality was that I would not let go.

คุณลักษณะที่พิเศษกว่าคนอื่นของผม คือการไม่ยอมปล่อยวาง

CA: OK, so let's go there, because that's interesting.

คริส: โอเค งั้นมาพูดเรื่องนี้กันหน่อย มันน่าสนใจนะ

You would not let go.

คุณไม่ยอมปล่อยวาง

So that's not about being a geek and being smart,

เพราะงั้นมันไม่ได้เกี่ยวกับว่า คุณ Geek หรือคุณฉลาด

that's about being ... stubborn?

แต่มันคือ ... ความรั้นรึเปล่า

LT: That's about being stubborn.

ลินุส: มันคือความรั้น

That's about, like,

มันคือ อย่างเช่น

just starting something

เวลาคุณเริ่มอะไรขึ้นมาอย่างหนึ่ง

and not saying, "OK, I'm done, let's do something else --

แล้วไม่พูดว่า "โอเค พอแล้วไปทำอย่างอื่นกัน--

Look: shiny!"

"ดูสิ น่าสนใจแฮะ"

And I notice that in many other parts in my life, too.

ซึ่งผมก็สังเกตเห็นมัน ในชีวิตด้านอื่น ๆ เหมือนกัน

I lived in Silicon Valley for seven years.

ผมอาศัยอยู่ในซิลิคอน วัลเลย์ มาเจ็ดปี

And I worked for the same company, in Silicon Valley,

และผมก็ทำงานในบริษัทเดิมที่ซิลิคอน วัลเลย์

for the whole time.

ตลอดเจ็ดปีนั้น

That is unheard of.

นี่มันแปลกมาก ๆ เลยนะ

That's not how Silicon Valley works.

มันไม่ใช่สิ่งที่คนอื่น ๆ เขาทำกันนะ

The whole point of Silicon Valley is that people jump between jobs

แนวคิดของซิลิคอน วัลเลย์ คือให้คนเปลี่ยนงานไปเรื่อย ๆ

to kind of mix up the pot.

คล้าย ๆ กับการผสมผสานรวมกัน

And that's not the kind of person I am.

ซึ่งนั่นไม่ใช่สิ่งที่ผมเป็น

CA: But during the actual development of Linux itself,

คริส: แต่ระหว่างการพัฒนาลินุกซ์เอง

that stubbornness sometimes brought you in conflict with other people.

บางครั้งความไม่ยอมเปลี่ยนใจของคุณ ก็ทำให้คุณมีปัญหากับคนอื่น

Talk about that a bit.

ลองเล่าให้เราฟังหน่อยสิ

Was that essential to sort of maintain the quality of what was being built?

มันมีประโยชน์จริง ๆ ไหมที่เรายังคงรักษา ระดับมาตรฐานของสิ่งที่กำลังสร้างขึ้นมา

How would you describe what happened?

คุณจะอธิบายถึงสิ่งที่เกิดขึ้นว่ายังไงบ้าง

LT: I don't know if it's essential.

ลินุส: คือผมก็ไม่รู้ว่ามันมีประโยชน์ไหมนะ

Going back to the "I'm not a people person," --

ย้อนกลับตรงที่ว่า "ผมไม่ใช่คนชอบอยู่กับคนอื่น"--

sometimes I'm also ...

คือบางครั้งผมก็...

shall we say,

เรียกว่ายังไงดี

"myopic" when it comes to other people's feelings,

"ใจแคบ" เรื่องความรู้สึกของคนอื่น เรียกแบบนี้แล้วกัน

and that sometimes makes you say things that hurt other people.

และบางครั้งมันก็ทำให้คุณพูดจา ทำร้ายจิดใจคนอื่น

And I'm not proud of that.

ซึ่งผมไม่ได้พอใจกับมันเลย

(Applause)

(เสียงปรบมือ)

But, at the same time, it's --

แต่ในขณะเดียวกัน--

I get people who tell me that I should be nice.

ผมก็เข้าใจคนที่บอกว่า ผมควรจะเป็นคนที่น่าคบกว่านี้นะ

And then when I try to explain to them that maybe you're nice,

แต่พอผมพยายามจะอธิบายให้พวกเขาฟังว่า บางทีคุณอาจจะน่าคบเกินไปก็ได้

maybe you should be more aggressive,

คุณน่าจะดุดันมากขึ้นอีกหน่อย

they see that as me being not nice.

พวกเขาก็มองว่าผมนั่นแหละที่ไม่น่าคบ

(Laughter)

(เสียงหัวเราะ)

What I'm trying to say is we are different.

ที่ผมอยากจะบอกก็คือ เราแต่ละคนไม่เหมือนกัน

I'm not a people person;

ผมไม่ใช่คนชอบเข้าสังคม

it's not something I'm particularly proud of,

มันไม่ใช่อะไรที่ผมภูมิใจ

but it's part of me.

แต่มันก็เป็นส่วนหนึ่งของผม

And one of the things I really like about open source

และสิ่งนึงที่ผมชอบมาก เกี่ยวกับ Open Source ก็คือ

is it really allows different people to work together.

มันเปิดโอกาสให้คนที่แตกต่างกัน สามารถมาทำงานร่วมกันได้

We don't have to like each other --

เราไม่จำเป็นต้องชอบซึ่งกันและกัน--

and sometimes we really don't like each other.

แถมบางครั้งเรายังไม่ชอบหน้ากันซะด้วยซ้ำ

Really -- I mean, there are very, very heated arguments.

จริง ๆ--นะ บางทีมันก็มีการโต้เถียงที่รุนแรงมาก ๆ

But you can, actually, you can find things that --

แต่คุณก็ยังได้เจอ จริง ๆ คุณสามารถพบสิ่งนั้น--

you don't even agree to disagree,

สิ่งที่คุณไม่ได้เห็นด้วย ว่าคุณไม่เห็นด้วย

it's just that you're interested in really different things.

มันก็แค่ว่าคุณสนใจในสิ่งอื่น ๆ ต่างหาก

And coming back to the point where I said earlier

เพราะฉะนั้น กลับมาที่ประเด็นที่ผมพูดไป

that I was afraid of commercial people taking advantage of your work,

ว่าผมห่วงเรื่องพวกบริษัทใหญ่ ๆ จะมาหาผลประโยชน์จากงานของคุณ

it turned out, and very quickly turned out,

ไม่นานนัก มันก็กลายเป็นว่า

that those commercial people were lovely, lovely people.

พวกคนจากบริษัทเหล่านั้น เป็นคนที่ดี ดีมาก ๆ

And they did all the things that I was not at all interested in doing,

และพวกเขาก็ทำในสิ่งที่ผมไม่สนใจจะทำซักนิด

and they had completely different goals.

จนเขาประสบความสำเร็จในอีกรูปแบบนึง

And they used open source in ways that I just did not want to go.

พวกเขาใช้ Open Source ในทางที่ ผมไม่ได้อยากจะเดินไป

But because it was open source they could do it,

แต่เพราะว่ามันคือ Open Source พวกเขาเลยทำได้

and it actually works really beautifully together.

และมันก็ทำงานด้วยกันได้อย่างสวยงาม

And I actually think it works the same way.

ซึ่งจริง ๆ ผมก็คิดว่า มันทำงานทั้งสองทางนะ

You need to have the people-people, the communicators,

คุณต้องมีทั้งพวกคนที่เข้ากับคนง่าย คนที่เป็นนักสื่อสาร

the warm and friendly people

คนที่อบอุ่นและน่าคบหา

who like --

ใครชอบ--

(Laughter)

(เสียงหัวเราะ)

really want to hug you and get you into the community.

คนที่อยากจะกอดคุณแน่น ๆ แล้วพาคุณเข้าไปในสังคมใหม่

But that's not everybody.

แต่นั่นไม่ใช่ทุกคน

And that's not me.

และนั่นก็ไม่ใช่ผม

I care about the technology.

ผมสนใจเทคโนโลยี

There are people who care about the UI.

มีคนที่สนใจเรื่อง User Interface

I can't do UI to save my life.

แต่ผมน่ะให้ตายก็สร้าง UI ไม่ได้

I mean, if I was stranded on an island

สมมตินะ ถ้าผมต้องติดอยู่บนเกาะร้าง

and the only way to get off that island was the make a pretty UI,

แล้วทางออกเดียวของผมที่จะหนีไปได้ คือต้องสร้าง UI สวยๆมาหน่ึงอัน

I'd die there.

ผมคงตายอยู่ที่นั่นแหละ

(Laughter)

(เสียงหัวเราะ)

So there's different kinds of people,

เพราะฉะนั้น สรุปคือมันมีคนหลายประเภท

and I'm not making excuses, I'm trying to explain.

และผมก็ไม่ได้กำลังแก้ตัว แต่ผมกำลังพยายามอธิบาย

CA: Now, when we talked last week,

คริส: ตอนที่เราคุยกันอาทิตย์ก่อน

you talked about some other trait that you have,

คุณพูดถึงงานชิ้นอื่น ๆ ที่คุณมี

which I found really interesting.

ซึ่งผมรู้สึกว่าน่าสนใจมาก

It's this idea called taste.

แนวคิดที่เรียกว่า รสนิยม

And I've just got a couple of images here.

และผมก็มีรูปสองสามรูปตรงนี้

I think this is an example of not particularly good taste in code,

ผมคิดว่านี่เป็นตัวอย่างของการ ไม่ค่อยมีรสนิยมในการเขียนโค้ด

and this one is better taste,

ส่วนอันนี้ คือการมีรสนิยมขึ้นมากหน่อย

which one can immediately see.

ซึ่งทุกคนคงจะเห็นได้ชัดเจน

What is the difference between these two?

มันต่างกันยังไงครับ

LT: So this is --

ลินุส: คืออันนี้เนี่ย--

How many people here actually have coded?

เอ่อ ในที่นี้มีใครเคยเขียนโปรแกรมมาบ้าง

CA: Oh my goodness.

คริส: พระเจ้าช่วย

LT: So I guarantee you,

ลินุส: ผมรับรองเลย

everybody who raised their hand,

ทุกคนที่ยกมือเมื่อสักครู่

they have done what's called a singly-linked list.

ทุกคนเคยทำสิ่งที่เรียกว่าSingly Linked List (ลิสต์แบบทางเดียว)

And it's taught --

และมันสอน--

This, the first not very good taste approach,

นี่ คือแบบแรกที่ไม่ค่อยมีรสนิยมนัก

is basically how it's taught to be done when you start out coding.

นี่คือสิ่งที่คุณถูกสอน ตอนเริ่มเขียนโปรแกรมแรก ๆ

And you don't have to understand the code.

โดยที่คุณไม่ต้องเข้าใจโค้ดเลยก็ได้

The most interesting part to me

สิ่งที่น่าสนใจสำหรับผม

is the last if statement.

คือตรงคำสั่ง If อันสุดท้าย

Because what happens in a singly-linked list --

เพราะสิ่งที่จะเกิดขึ้นใน Singly Linked List คือ--

this is trying to remove an existing entry from a list --

คำสั่งนี้จะไปลบข้อมูลออกจากลิสต์--

and there's a difference between if it's the first entry

ซึ่งมันจะมีความแตกต่างกัน ระหว่างเมื่อมันเป็นข้อมูลตัวแรก

or whether it's an entry in the middle.

กับเมื่อมันเป็นข้อมูลตรงกลาง ๆ

Because if it's the first entry,

เพราะถ้ามันเป็นข้อมูลตัวแรก

you have to change the pointer to the first entry.

คุณจะต้องเปลี่ยน Pointer (ตัวชี้) ให้ไประบุที่ตัวแรก

If it's in the middle,

แต่ถ้ามันอยู่ตรงกลาง

you have to change the pointer of a previous entry.

คุณต้องเปลี่ยน Pointer ของตัวก่อนหน้า

So they're two completely different cases.

ดังนั้น มันเลยเป็นสองกรณีที่ต่างกันสุด ๆ

CA: And that's better.

คริส: นี่คืออันที่ดีกว่า

LT: And this is better.

ลินุส: นั่นคือดีกว่า

It does not have the if statement.

มันไม่ต้องมีคำสั่ง If

And it doesn't really matter --

ซึ่งจริง ๆ มันไม่ได้มีผลอะไรเลย--

I don't want you understand why it doesn't have the if statement,

ผมไม่ได้อยากให้คุณเข้าใจว่า ทำไมมันไม่มีคำสั่ง If

but I want you to understand

แต่ผมอยากให้คุณเข้าใจว่า

that sometimes you can see a problem in a different way

บางครั้งคุณก็สามารถมองปัญหาในอีกมุมหนึ่ง

and rewrite it so that a special case goes away

และเขียนมันขึ้นมาใหม่เพื่อให้เคสแปลกๆหายไป

and becomes the normal case.

และกลายเป็นเคสปกติแทน

And that's good code.

ซึ่งนั่นคือโค้ดที่ดี

But this is simple code.

แต่นี่คือโค้ดง่ายๆ

This is CS 101.

นี่คือวิชาพื้นฐาน

This is not important -- although, details are important.

มันไม่ได้สำคัญอะไร-- ถึงแม้ว่ารายละเอียดจะเป็นเรื่องสำคัญ

To me, the sign of people I really want to work with

สำหรับผม ลักษณะของคนที่ผมอยากจะทำงานด้วย

is that they have good taste, which is how ...

คือเมื่อคนนั้นมีรสนิยมที่ดี ซึ่งคือทำอย่างไร...

I sent you this stupid example

ผมส่งตัวอย่างง่าย ๆ นี่มาให้คุณ

that is not relevant because it's too small.

มันไม่ได้มีผลอะไรมาก เพราะมันเล็กเกินไป

Good taste is much bigger than this.

แต่การมีรสนิยมที่ดี มันยิ่งใหญ่กว่านั้นมาก

Good taste is about really seeing the big patterns

การมีรสนิยมที่ดี คือการเห็นภาพรวมใหญ่

and kind of instinctively knowing what's the right way to do things.

แล้วก็เหมือนจะรู้โดยสัญชาตญาณ ว่าต้องทำยังไงถึงจะดี

CA: OK, so we're putting the pieces together here now.

คริส: โอเค งั้นเราจะมาสรุปกัน

You have taste,

คุณมีรสนิยม

in a way that's meaningful to software people.

ในสิ่งที่มีความหมายต่อโปรแกรมเมอร์

You're --

แล้วคุณก็--

(Laughter)

(เสียงหัวเราะ)

LT: I think it was meaningful to some people here.

ลินุส: ผมคิดว่า มันมีความหมายต่อบางคนในที่นี้นะ

CA: You're a very smart computer coder,

คริส: คุณเป็นนักเขียนโปรแกรมที่ฉลาดมาก ๆ

and you're hellish stubborn.

และคุณก็หัวแข็งอย่าบอกใคร

But there must be something else.

แต่มันก็ยังต้องมีอย่างอื่นอีกสิ

I mean, you've changed the future.

คือ คุณได้เปลี่ยนอนาคตไปแล้ว

You must have the ability of these grand visions of the future.

คุณต้องมีความสามารถในการมองเห็นภาพ อนาคตอันยิ่งใหญ่นี้สิ

You're a visionary, right?

เป็นคนยึดถือในวิสัยทัศน์

LT: I've actually felt slightly uncomfortable at TED

สินุส: จริง ๆ แล้วผมค่อยข้างอึดอัด ที่งาน TED นี่นะ

for the last two days,

ตลอดสองวันที่ผ่านมาเลย

because there's a lot of vision going on, right?

เพราะว่ามันมีเรื่องของวิสัยทัศน์ เข้ามาเกี่ยวข้องกันเยอะ

And I am not a visionary.

แต่ผมไม่ใช่คนมีวิสัยทัศน์

I do not have a five-year plan.

ผมไม่ได้มีแผนชีวิตห้าปีข้างหน้า

I'm an engineer.

ผมเป็นวิศวกร

And I think it's really --

แล้วผมก็คิดว่าจริง ๆ นะ--

I mean -- I'm perfectly happy with all the people

เอาจริง ๆ เถอะ ผมมีความสุขดีกับทุกคน

who are walking around and just staring at the clouds

คนที่เดินมองก้อนเมฆไปเรื่อย ๆ

and looking at the stars and saying, "I want to go there."

หรือมองดาวบนฟ้า และพูดว่า "ฉันอยากจะไปตรงนั้นจัง"

But I'm looking at the ground,

แต่ผมจะมองลงมาที่พื้น

and I want to fix the pothole that's right in front of me

ผมอยากจะซ่อมหลุมที่อยู่ตรงหน้า

before I fall in.

ก่อนที่ผมจะตกลงไป

This is the kind of person I am.

นั่นคือคนแบบผม

(Cheers)

(เสียงเชียร์)

(Applause)

(เสียงปรบมือ)

CA: So you spoke to me last week about these two guys.

คริส: คุณคุยกับผมเรื่องคนสองคน เมื่ออาทิตย์ก่อน

Who are they and how do you relate to them?

พวกเขาเป็นใคร และเกี่ยวข้องกับคุณยังไง

LT: Well, so this is kind of cliché in technology,

ลินุส: คือ มันก็เป็นเรื่องยอดฮิต ในโลกเทคโนโลยี

the whole Tesla versus Edison,

เกี่ยวกับเทสล่า และเอดิสัน

where Tesla is seen as the visionary scientist and crazy idea man.

ในขณะที่เทสล่าถูกมองเป็นพวกเพ้อฝัน เป็นคนที่มีความคิดหลุดโลก

And people love Tesla.

แต่คนก็ยังรักเทสล่า

I mean, there are people who name their companies after him.

คือก็ยังมีคนตั้งชื่อบริษัทตามเขาก็แล้วกัน

(Laughter)

(เสียงหัวเราะ)

The other person there is Edison,

แต่ก็ยังมีเอดิสันอยู่อีกคน

who is actually often vilified for being kind of pedestrian

เขามักจะถูกมองว่าเป็นคนเรียบง่าย

and is --

และนอกจากนี้--

I mean, his most famous quote is,

คำพูดที่โด่งดังที่สุดของเขาคือ

"Genius is one percent inspiration and 99 percent perspiration."

"อัจฉริยะเกิดจากแรงบันดาลใจ 1% และการออกแรงอีก 99%"

And I'm in the Edison camp,

ซึ่งผมอยู่ทีมเอดิสันนะ

even if people don't always like him.

และถึงแม้ว่าทุกคนจะไม่ได้ชอบเขาเท่าไหร่

Because if you actually compare the two,

เพราะถ้าคุณจับสองคนนี้มาเทียบกัน

Tesla has kind of this mind grab these days,

เทสล่าเขาจะมีความเข้าใจในแนวคิด แบบที่เราเป็นกันอยู่สมัยนี้

but who actually changed the world?

แต่เอาจริง ๆ แล้ว ใครกันแน่ที่เปลี่ยนโลก

Edison may not have been a nice person,

เอดิสันอาจจะไม่ใช่คนน่าคบหา

he did a lot of things --

เขาทำหลาย ๆ อย่างที่มัน--

he was maybe not so intellectual,

เขาอาจจะไม่ใช่คนฉลาดหลักแหลมนัก

not so visionary.

ไม่ได้มีวิสัยทัศน์มากมาย

But I think I'm more of an Edison than a Tesla.

แต่ผมคิดว่า ผมจะออกไปทางแนวเอดิสันมากกว่าเทสล่า

CA: So our theme at TED this week is dreams --

คริส: หัวข้อ TED ของเราในอาทิตย์นี้ คือความฝัน--

big, bold, audacious dreams.

ก็คือ กล้าฝันให้ยิ่งใหญ่

You're really the antidote to that.

คุณนี่เหมือนจะตรงกันข้ามเลยนะ

LT: I'm trying to dial it down a bit, yes.

ลินุส: ผมพยายามจะกด ๆ มันลงมาหน่อย ใช่เลย

CA: That's good.

คริส: เยี่ยมไปเลย

(Laughter)

(เสียงหัวเราะ)

We embrace you, we embrace you.

เราโอเค เราโอเคกับคุณ

Companies like Google and many others have made, arguably,

บริษัทอย่างกูเกิล หรืออีกหลาย ๆ บริษัท

like, billions of dollars out of your software.

ทำเงินจากซอฟท์แวร์ของคุณหลายพันล้านดอลาร์

Does that piss you off?

นั่นทำให้คุณโมโหมั้ย

LT: No.

ลินุส: ไม่นะครับ

No, it doesn't piss me off for several reasons.

ไม่ มันไม่ได้ทำให้ผมอารมณ์เสีย ด้วยเหตุผลหลาย ๆ อย่าง

And one of them is, I'm doing fine.

อย่างหนึ่งก็คือ ผมยังโอเคอยู่นะ

I'm really doing fine.

ผมกำลังไปได้สวยเลยล่ะ

But the other reason is --

แต่อีกเหตุผลหนึ่งก็คือ--

I mean, without doing the whole open source and really letting go thing,

ถ้าไม่ใช่เพราะ Open Source และการปล่อยให้สิ่งต่าง ๆ เป็นอิสระไป

Linux would never have been what it is.

สินุกซ์ก็คงไม่ได้เป็นแบบที่เป็นทุกวันนี้

And it's brought experiences I don't really enjoy, public talking,

และมันก็สร้างประสบการณ์ที่ผมไม่ได้ชอบนัก อย่างการมาพูดในที่สาธารณะ

but at the same time, this is an experience.

แต่ถึงกระนั้นมันก็เป็นประสบการณ์อย่างหนึ่ง

Trust me.

เชื่อผมสิ

So there's a lot of things going on that make me a very happy man

เพราะฉะนั้น มันเลยมีหลาย ๆ อย่างที่ ทำให้ผมเป็นคนที่มีความสุขเอามาก ๆ

and thinking I did the right choices.

และทำให้ผมคิดว่า ผมตัดสินใจถูก

CA: Is the open source idea --

คริส: งั้น สำหรับแนวคิด Open Source--

this is, I think we'll end here --

ผมว่าเราจะจบที่ตรงนี้แหละ--

is the open source idea fully realized now in the world,

คุณว่าแนวคิดเรื่อง Open Source เป็นที่เข้าใจกันดีในโลกแล้ว

or is there more that it could go,

หรือมันยังมีหนทางให้ไปได้อีก

are there more things that it could do?

มีอะไรให้มันทำได้อีกไหมครับ

LT: So, I'm of two minds there.

ลินุส: ผมก็ยังสองจิตสองใจนะตอนนี้

I think one reason open source works so well in code

ผมว่าสาเหตุหนึ่งที่ Open Source ทำงานได้ดีกับโค้ดก็คือ

is that at the end of the day,

เพราะว่าท้ายที่สุดแล้ว

code tends to be somewhat black and white.

โค้ดมันจะเป็นอะไรที่มีถูกมีผิดชัดเจน

There's often a fairly good way to decide,

และมันมักจะมีวิธีที่ดีพอที่จะตัดสินได้ว่า

this is done correctly and this is not done well.

นี่คือการทำอย่างถูกต้อง หรือนี่คือการทำได้ไม่ดีนัก

Code either works or it doesn't,

โค้ดมันก็มีแค่ใช้ได้ กับใช้ไม่ได้

which means that there's less room for arguments.

นั่นแปลว่าจะไม่ค่อยมีการถกเถียงเกิดขึ้น

And we have arguments despite this, right?

แต่เราก็ยังมีเถียงกันอยู่ดี จริงไหมล่ะ

In many other areas --

ในขณะที่ในเรื่องอื่น--

I mean, people have talked about open politics and things like that --

อย่างคนเคยพูดกันเรื่อง Open Politics หรืออะไรแบบนั้น--

and it's really hard sometimes to say

ซึ่งมันก็ยากมากจริง ๆ ที่จะบอกว่า

that, yes, you can apply the same principles in some other areas

ใช่ คุณสามารถใช้หลักการเดียวกัน ในเรื่องอื่นได้

just because the black and white turns into not just gray,

เพราะสีขาวและดำไม่ได้แค่เปลี่ยนเป็นเทา

but different colors.

แต่ยังแปลงเป็นสีอื่น ๆ อีกด้วย

So, obviously open source in science is making a comeback.

เพราะฉะนั้น ชัดเจนเลยว่า Open Source ในทางวิทยาศาสตร์กำลังกลับมา

Science was there first.

วิทยาศาสตร์เคยอยู่ตรงนั้นมาก่อน

But then science ended up being pretty closed,

และแล้ว วิทยาศาสตร์ก็กลายเป็นเรื่องค่อนข้างจำกัดไป

with very expensive journals and some of that going on.

ด้วยบทความราคาแพง และอีกหลาย ๆ เรื่องทำนองนั้น

And open source is making a comeback in science,

ซึ่ง Open Source ก็กำลังกลับมา

with things like arXiv and open journals.

ด้วยพวก arXiv หรือบทความวิจัยสาธารณะ

Wikipedia changed the world, too.

วิกิพีเดียเองก็เปลี่ยนโลกไปเยอะ

So there are other examples,

มันเลยมีตัวอย่างอื่น ๆ อยู่

I'm sure there are more to come.

และผมเชื่อว่ายังตามมาอีกมาก

CA: But you're not a visionary,

คริส: แต่คุณก็ไม่ได้ยึดติดอะไร

and so it's not up to you to name them.

มันเลยไม่ใช่เรื่องที่คุณต้องมาตั้งชื่อมัน

LT: No.

ลินุส: ไม่

(Laughter)

(เสียงหัวเราะ)

It's up to you guys to make them, right?

มันขึ้นอยู่กับพวกคุณที่จะสร้างมัน จริงไหม

CA: Exactly.

คริส: ใช่เลย

Linus Torvalds,

คุณลินุสครับ

thank you for Linux, thank you for the Internet,

ขอบคุณสำหรับลินุกซ์ ขอบคุณสำหรับอินเทอร์เน็ต

thank you for all those Android phones.

ขอบคุณสำหรับมือถือแอนดรอยด์ทั้งหลาย

Thank you for coming here to TED and revealing so much of yourself.

ขอบคุณการมาเยือน TED และเปิดเผยเรื่องราวมากมายเกี่ยวกับตัวคุณ

LT: Thank you.

ลินุส: ขอบคุณครับ

(Applause)

(เสียงปรบมือ)