How my son's short life made a lasting difference | Sarah Gray

Translator: Splenditt Dtt Reviewer: Vera Chicharito

I was three months pregnant with twins

ดิฉันเคยตั้งท้องลูกแฝดได้สามเดือน

when my husband Ross and I went to my second sonogram.

ตอนที่ดิฉันและสามี รอส ไปทำอัลตราซาวน์ครั้งที่สอง

I was 35 years old at the time,

ตอนนั้นดิฉันอายุได้ 35 ปีค่ะ

and I knew that that meant we had a higher risk

และดิฉันก็ทราบว่า นั่นหมายถึงเรามีความเสี่ยงสูงขึ้น

of having a child with a birth defect.

ในการมีลูกที่มีความผิดปกติแต่กำเนิด

So, Ross and I researched the standard birth defects,

ดิฉันกับรอสจึงค้นคว้าเรื่อง ความผิดปกติแต่กำเนิดที่พบได้บ่อย

and we felt reasonably prepared.

และเราก็รู้สึกว่า เราเตรียมใจมาอย่างดีแล้ว

Well, nothing would have prepared us

แต่ไม่มีอะไรที่จะเตรียมเราให้ตั้งรับได้

for the bizarre diagnosis that we were about to face.

สำหรับผลการวินิจฉัยผิดธรรมชาติ ที่เรากำลังจะได้พบเจอ

The doctor explained that one of our twins, Thomas,

คุณหมอชี้แจงว่า โธมัส ลูกแฝดคนหนึ่งของเรา

had a fatal birth defect called anencephaly.

มีความผิดปกติแต่กำเนิดที่เป็นอันตรายถึงชีวิต เรียกว่า สภาพไร้สมอง

This means that his brain was not formed correctly

นี่หมายความว่า สมองของเขา ไม่ได้ถูกสร้างมาอย่างถูกต้อง

because part of his skull was missing.

เพราะส่วนที่เป็นกระโหลกศีรษะของเขาหายไป

Babies with this diagnosis typically die in utero

ทารกที่ได้รับการวินิจฉัยด้วยโรคนี้ ตามปกติจะเสียชีวิตในครรภ์มารดา

or within a few minutes, hours or days of being born.

หรือในไม่กี่นาที ไม่กี่ชั่วโมง หรือไม่กี่วันหลังจากที่คลอด

แต่ลูกแฝดอีกคนของเรา คัลลั่ม

But the other twin, Callum,

appeared to be healthy, as far as the doctor could tell,

ดูสุขภาพแข็งแรงดี เท่าที่คุณหมอสามารถจะบอกได้

และทารกทั้งสองนี้เป็นแฝดเหมือน

and these twins were identical,

genetically identical.

มีพันธุกรรมชุดเดียวกัน

หลังจากคำถามมากมายที่ว่า เรื่องเช่นนี้เกิดขึ้นได้อย่างไร

So after a lot of questions about how this could have possibly happened,

a selective reduction was mentioned,

ก็มีการเสนอเรื่องการเลือกลดจำนวนตัวอ่อน

and while this procedure was not impossible,

และในเมื่อวิธีการนี้ ก็ใช่ว่าจะเป็นไปไม่ได้

it posed some unique risks for the healthy twin and for me,

แต่มันก็มีความเสี่ยงต่อทารกคนที่แข็งแรง และตัวดิฉันเอง

so we decided to carry the pregnancy to term.

เราจึงตัดสินใจตั้งท้องต่อไปจนครบกำหนด

ค่ะ ณ ตอนนั้น ดิฉันยังตั้งท้องได้สามเดือน และยังเหลืออีกหกเดือนที่ต้องไปต่อ

So there I was, three months pregnant, with two trimesters ahead of me,

and I had to find a way to manage my blood pressure and my stress.

ดิฉันต้องจัดการดูแลความดันโลหิต และความเครียด

And it felt like having a roommate point a loaded gun at you for six months.

มันรู้สึกเหมือนมีเพื่อนร่วมห้อง จ่อปืนที่บรรจุเต็มกระสุนไว้ที่คุณถึง 6 เดือน

But I stared down the barrel of that gun for so long

แต่ดิฉันจ้องปลายกระบอกปืนนั้นเนิ่นนาน จนละสายตาไป

that I saw a light at the end of the tunnel.

กว่าจะได้เห็นแสงสว่างที่ปลายอุโมงค์

While there was nothing we could do to prevent the tragedy,

ในเมื่อไม่มีอะไรที่เราพอจะทำได้ เพื่อป้องกันโศกนาฏกรรมนี้

I wanted to find a way for Thomas's brief life

ดิฉันจึงอยากหาหนทางให้ ชีวิตอันแสนสั้นของโธมัส

ได้เกิดผลลัพธ์ที่ดี

to have some kind of positive impact.

So I asked my nurse about organ, eye and tissue donation.

ดิฉันจึงถามคุณพยาบาลเกี่ยวกับ การบริจาคอวัยวะ ดวงตา และเนื้อเยื่อ

เธอได้ติดต่อกับศูนย์ประสานงาน จัดหาการบริจาคอวัยวะในเขตให้

She connected with our local organ-procurement organization,

the Washington Regional Transplant Community.

"ชุมชนเพื่อการปลูกถ่ายอวัยวะ ส่วนภูมิภาควอชิงตัน" (WRTC)

WRTC explained to me

ทาง WRTC อธิบายให้ดิฉันฟังว่า

that Thomas would probably be too small at birth to donate for transplant,

โธมัสอาจจะเป็นทารกแรกเกิดที่ร่างเล็ก เกินกว่าจะบริจาคเพื่อปลูกถ่ายอวัยวะได้

and I was shocked:

ซึ่งดิฉันก็ตกใจ

I didn't even know you could be rejected for that.

ดิฉันไม่รู้ด้วยซ้ำว่า คุณอาจจะถูกปฏิเสธการบริจาคได้

But they said that he would be a good candidate to donate for research.

แต่เขาบอกว่า โธมัส จะเป็นตัวเลือกที่ดี ในการบริจาคให้งานวิจัย

This helped me see Thomas in a new light.

นี่ช่วยให้ดิฉันเห็นภาพใหม่ของโธมัส

As opposed to just a victim of a disease,

ที่ไม่ใช่เพียงเหยื่อของโรคร้าย

I started to see him as a possible key to unlock a medical mystery.

ดิฉันเห็นว่า เขาอาจเป็นกุญแจสำคัญ ที่จะไขปริศนาทางการแพทย์

On March 23, 2010,

วันที่ 23 มีนาคม ปี ค.ศ. 2010

the twins were born, and they were both born alive.

แฝดทั้งสองได้ถือกำเนิด และเขาทั้งสองรอดชีวิต

And just like the doctor said,

และเหมือนที่คุณหมอเคยบอก

Thomas was missing the top part of his skull,

โธมัสไม่มีกระโหลกศีรษะส่วนบน

but he could nurse,

แต่เขาก็รับการดูแลจากเราได้

drink from a bottle,

ดื่มนมจากขวด

cuddle and grab our fingers like a normal baby,

กอดและจับนิ้วของเราได้เหมือนทารกปกติทั่วไป

และเขานอนหลับในอ้อมแขนของพวกเรา

and he slept in our arms.

หลังจากนั้นหกวัน โธมัสจากไปในอ้อมกอดของรอส

After six days, Thomas died in Ross's arms

surrounded by our family.

ห้อมล้อมด้วยครอบครัวของเรา

We called WRTC, who sent a van to our home

เราโทรหา WRTC ซึ่งได้ส่งรถตู้มาที่บ้าน

แล้วรับโธมัสไปที่ สถาบันการแพทย์สำหรับเด็กแห่งชาติ

and brought him to Children's National Medical Center.

A few hours later, we got a call to say that the recovery was a success,

หลังจากนั้นไม่กี่ชั่วโมง เราได้รับโทรศัพท์ แจ้งว่าการบริจาคเป็นผลสำเร็จ

and Thomas's donations would be going to four different places.

และอวัยวะที่บริจาคของโธมัส จะถูกส่งไปตามสถานที่ต่าง ๆ สี่แห่ง

เลือดจากสายสะดือ จะนำไปไว้ที่มหาวิทยาลัยดยุค

His cord blood would go to Duke University.

His liver would go to a cell-therapy company called Cytonet in Durham.

ตับ ไปให้บริษัทด้านการรักษาด้วยเซลล์ ชื่อว่า "บริษัทไซโตเน็ต" ที่เดอแรม

His corneas would go to Schepens Eye Research Institute,

กระจกตา จะเอาไปที่ สถาบันวิจัยดวงตาสเคเพ่นส์

which is part of Harvard Medical School,

ซึ่งเป็นส่วนหนึ่งของ โรงเรียนการแพทย์ฮาร์วาร์ด

and his retinas would go to the University of Pennsylvania.

ส่วนจอประสาทตาจะนำไปมอบให้ มหาวิทยาลัยเพนซิลเวเนีย

หลังจากนั้นสองสามวัน เราจัดงานศพร่วมกับสมาชิกครอบครัวใกล้ชิด

A few days later, we had a funeral with our immediate family,

ซึ่งรวมถึงเจ้าหนูคัลลั่มด้วย

including baby Callum,

และถือได้ว่า เราก็ได้จบช่วงเวลานี้ ในชีวิตของเราไปแล้ว

and we basically closed this chapter in our lives.

But I did find myself wondering, what's happening now?

แต่ดิฉันก็ยังรู้สึกสงสัยว่า ตอนนี้เป็นอย่างไรบ้าง

นักวิจัยได้เรียนรู้อะไร

What are the researchers learning?

และมันคุ้มหรือไม่ที่บริจาค

And was it even worthwhile to donate?

WRTC ได้เชิญรอสกับดิฉัน ไปงานเลี้ยงคลายความเศร้า

WRTC invited Ross and I to a grief retreat,

and we met about 15 other grieving families

และเราได้พบกับอีก 15 ครอบครัวที่สูญเสีย

who had donated their loved one's organs for transplant.

ซึ่งได้บริจาคอวัยวะของคนรักเพื่อการปลูกถ่าย

Some of them had even received letters

บางครอบครัวก็ได้รับจดหมาย

from the people who received their loved one's organs,

จากผู้ที่รับบริจาคอวัยวะของคนรักพวกเขา

saying thank you.

เพื่อกล่าวคำขอบคุณ

ดิฉันทราบมาว่าพวกเขาสามารถพบกันได้

I learned that they could even meet each other

if they'd both sign a waiver,

หากทั้งสองฝ่ายเซ็นยิมยอมยกเลิกการรักษาความลับ

almost like an open adoption.

คล้ายกับการรับบุตรบุญธรรมแบบเปิดเผย

And I was so excited, I thought maybe I could write a letter

ดิฉันรู้สึกตื่นเต้น คิดว่าบางที คงจะได้เขียนจดหมายสักฉบับ

or I could get a letter and learn about what happened.

หรือได้รับจดหมาย แล้วรับรู้ว่ามีอะไรเกิดขึ้นบ้าง

But I was disappointed to learn

แต่ดิฉันก็ผิดหวังเมื่อได้ทราบว่า

that this process only exists for people who donate for transplant.

กระบวนการเช่นนี้มีไว้สำหรับ ผู้ที่บริจาคเพื่อการปลูกถ่ายเท่านั้น

ซึ่งดิฉันรู้สึกอิจฉา ดิฉันคงปลูกถ่ายความอิจฉามามั้งคะ

So I was jealous. I had transplant envy, I guess.

(Laughter)

(เสียงหัวเราะ)

แต่หลายปีต่อมา

But over the years that followed,

ดิฉันก็ได้เรียนรู้อะไรมากขึ้น เกี่ยวกับการบริจาคอวัยวะ

I learned a lot more about donation,

and I even got a job in the field.

และแม้กระทั่งได้งานในสาขานี้

And I came up with an idea.

แล้วก็เกิดจุดประกายความคิด

I wrote a letter that started out,

ดิฉันเขียนจดหมายขึ้นต้นดังนี้ค่ะ

"Dear Researcher."

"ถึงคุณนักวิจัย"

I explained who I was,

อธิบายว่าดิฉันคือใคร

and I asked if they could tell me why they requested infant retinas

แล้วถามว่า พวกเขาพอจะบอกได้ไหม ว่าทำไมถึงได้ขอรับจอประสาทตาทารก

in March of 2010,

ในเดือนมีนาคม ปี ค.ศ. 2010

and I asked if my family could visit their lab.

แล้วถามว่า ครอบครัวดิฉัน จะขอเยี่ยมชมห้องทดลองได้ไหม

I emailed it to the eye bank that arranged the donation,

ดิฉันส่งอีเมล์ไปที่ธนาคารดวงตา ที่จัดการเรื่องการบริจาคอวัยวะ

มูลนิธิสถาบันดวงตาโอลด์โดมิเนียน (Old Dominion Eye Foundation)

the Old Dominion Eye Foundation,

and asked if they could send it to the right person.

และถามว่าพวกเขาพอที่จะ ส่งยี่นให้ถึงตัวบุคคลเลยได้ไหม

They said that they had never done this before,

เขาตอบว่าไม่เคยทำเช่นนี้มาก่อน

and they couldn't guarantee a response,

คงไม่อาจรับประกันเรื่องผลตอบรับได้

but they wouldn't be an obstacle, and they would deliver it.

แต่เขาจะไม่ขัดขวาง และจะนำส่งให้

Two days later, I got a response

สองวันต่อมา ดิฉันได้รับจดหมายตอบกลับ

from Dr. Arupa Ganguly of the University of Pennsylvania.

จาก ดร.อรูป้า แกงกูลี แห่งมหาวิทยาลัยเพนซิลเวเนีย

She thanked me for the donation,

เธอขอบคุณดิฉันสำหรับการบริจาค

and she explained that she is studying retinoblastoma,

และอธิบายว่าเธอกำลังศึกษาเรื่อง "เรติโนบลาสโตม่า"

ซึ่งก็คือมะเร็งร้ายแรงในจอตา

which is a deadly cancer of the retina

that affects children under the age of five,

ที่เกิดในเด็กอายุต่ำกว่าห้าปี

และเธอบอกว่า "ได้เลย" เธอเชิญเราให้ไปเยี่ยมชมห้องทดลอง

and she said that yes, we were invited to visit her lab.

So next we talked on the phone,

หลังจากนั้นเราก็ได้คุยกันทางโทรศัพท์

and one of the first things she said to me

สิ่งแรก ๆ ที่เธอบอกดิฉันคือ

was that she couldn't possibly imagine how we felt,

เธอไม่อาจจินตนาการได้เลย ว่าเรารู้สึกอย่างไร

and that Thomas had given the ultimate sacrifice,

และโธมัสได้เสียสละอย่างมากมาย

and that she seemed to feel indebted to us.

และเธอรู้สึกติดหนี้บุญคุณเรา

So I said, "Nothing against your study,

ดิฉันจึงบอกเธอว่า "ไม่ได้จะขัดงานวิจัยของคุณนะคะ

but we didn't actually pick it.

แต่เราไม่ได้เป็นคนเลือกค่ะ

We donated to the system, and the system chose your study.

เราบริจาคไปตามระบบ แล้วระบบก็เลือกงานวิจัยของคุณ"

I said, "And second of all, bad things happen to children every day,

ดิฉันพูดว่า "อีกอย่าง สิ่งเลวร้ายเกิดขึ้นกับเด็ก ๆ ทุกวัน

and if you didn't want these retinas,

และหากคุณไม่ได้ต้องการจอตาคู่นี้

they would probably be buried in the ground right now.

ป่านนี้ก็คงจะถูกฝังอยู่ในดินไปแล้วค่ะ

So to be able to participate in your study

ดังนั้น การได้มีส่วนร่วมในงานวิจัยของคุณ

ได้มอบความหมายใหม่ให้ชีวิตของโธมัสแล้ว

gives Thomas's life a new layer of meaning.

So, never feel guilty about using this tissue."

อย่ารู้สึกผิดที่จะใช้เนื้อเยื่อชิ้นนี้เลยนะคะ"

Next, she explained to me how rare it was.

ต่อมา เธอได้อธิบายให้ดิฉันทราบว่า เนื้อเยื่อนั้นหายากมากเพียงไร

She had placed a request for this tissue six years earlier

เธอได้ยื่นขอรับบริจาคเนื้อเยื่อไป ก่อนหน้านี้ถึงหกปี

กับสถาบันวิจัยแลกเปลี่ยนพยาธิสภาพแห่งชาติ

with the National Disease Research Interchange.

เธอได้รับเนื้อเยื่อตัวอย่างแค่ชุดเดียว ที่เข้าได้กับบรรทัดฐานเธอ

She got only one sample of tissue that fit her criteria,

and it was Thomas's.

และมันก็เป็นของโธมัสค่ะ

Next, we arranged a date for me to come visit the lab,

จากนั้น เราจึงนัดวันให้ดิฉันไปเยือนห้องทดลอง

and we chose March 23, 2015, which was the twins' fifth birthday.

และเราเลือกวันที่ 23 มีนาคม ปี ค.ศ. 2015 ซึ่งเป็นวันเกิดปีที่ 5 ของคู่แฝด

After we hung up, I emailed her some pictures of Thomas and Callum,

หลังจากวางสาย ดิฉันได้ส่งรูป โธมัสและคัลลั่มให้เธอทางอีเมล

and a few weeks later, we received this T-shirt in the mail.

ไม่กี่สัปดาห์ต่อมา เราก็ได้รับเสื้อยืดตัวนี้ในกล่องไปรษณีย์

ไม่กี่เดือนต่อมา รอส คัลลั่ม และดิฉัน พร้อมหน้ากันในรถ

A few months later, Ross, Callum and I piled in the car

and we went for a road trip.

และออกเดินทาง

We met Arupa and her staff,

เราพบ อรูป้าและทีมงานของเธอ

อรูป้าพูดว่า ตอนที่ดิฉันบอกเธอว่า ไม่ต้องรู้สึกผิดนั้น มันทำให้เธอโล่งใจ

and Arupa said that when I told her not to feel guilty, that it was a relief,

and that she hadn't seen it from our perspective.

และเธอไม่เคยมองมันจากมุมมองของเราเลย

เธอยังอธิบายด้วยว่า โธมัสมีชื่อเป็นรหัสลับ

She also explained that Thomas had a secret code name.

The same way Henrietta Lacks is called HeLa,

เหมือนที่เฮนริเอตต้า แลคส์ (Henrietta Lacks) ถูกเรียกว่า "ฮีล่า (HeLa)"

Thomas was called RES 360.

โธมัสถูกเรียกว่า "อาร์อีเอส สามหกศูนย์"

RES means research,

อาร์อีเอส แทน งานวิจัย (Research)

and 360 means he was the 360th specimen

และสามหกศูนย์ หมายความว่า เขาคือเนื้อเยื่อตัวอย่างที่ 360

over the course of about 10 years.

ในเวลาประมาณ 10 ปี

เธอได้โชว์เอกสารพิเศษให้เราดู

She also shared with us a unique document,

and it was the shipping label

และมันคือฉลากการจัดส่ง

that sent his retinas from DC to Philadelphia.

ที่ใช้ในการส่งจอตาของโธมัส จาก ดีซี มาที่ฟิลาเดลเฟีย

This shipping label is like an heirloom to us now.

ฉลากการจัดส่งชิ้นนี้ กลายเป็นมรดกของเราไปแล้วค่ะ

It's the same way that a military medal or a wedding certificate might be.

เหมือนกับเหรียญกล้าหาญ หรือทะเบียนสมรสน่ะค่ะ

Arupa also explained that she is using Thomas's retina and his RNA

อรูป้ายังอธิบายว่า เธอใช้จอตาและอาร์เอ็นเอของโธมัส

ไปหยุดยั้งการทำงานของยีน ที่กระตุ้นการเกิดเนื้องอก

to try to inactivate the gene that causes tumor formation,

and she even showed us some results that were based on RES 360.

และเธอได้ให้เราดูผลการวิจัยบางส่วน ที่ได้จาก อาร์อีเอส 360 ด้วยค่ะ

Then she took us to the freezer

จากนั้นเธอได้พาเราไปที่ตู้แช่แข็ง

and she showed us the two samples that she still has

และให้ดูเนื้อเยื่อสองชิ้นที่เธอยังมีอยู่

that are still labeled RES 360.

ซึ่งแปะฉลากไว้ว่า อาร์อีเอส 360

There's two little ones left.

เหลืออยู่แค่สองชิ้นเล็ก ๆ เองค่ะ

She said she saved it

เธอบอกว่าเธอเก็บมันไว้

เพราะไม่รู้ว่าเมื่อไหร่จะได้รับบริจาคอีก

because she doesn't know when she might get more.

After this, we went to the conference room

จากนั้น เราก็ไปกันที่ห้องประชุมค่ะ

and we relaxed and we had lunch together,

นั่งพักผ่อน กินอาหารกลางวันด้วยกัน

and the lab staff presented Callum with a birthday gift.

แล้วทีมงานวิจัยก็ได้ให้ของขวัญวันเกิดคัลลั่ม

เป็นชุดทดลองสำหรับเด็ก

It was a child's lab kit.

And they also offered him an internship.

และพวกเขายังเสนอให้มาฝึกงานด้วยค่ะ

(Laughter)

(เสียงหัวเราะ)

ปิดท้ายวันนี้ ดิฉันขอฝากคำพูดง่าย ๆ 2 เรื่อง

So in closing, I have two simple messages today.

One is that most of us probably don't think about donating to research.

เรื่องแรกคือ เราอาจไม่ค่อยนึกถึง การบริจาคอวัยวะเพื่องานวิจัย

I know I didn't. I think I'm a normal person.

ดิฉันก็ไม่เคยคิดค่ะ คิดแค่ว่าดิฉันเป็นคนธรรมดา

But I did it.

แต่ดิฉันก็ได้บริจาคไปแล้ว

It was a good experience, and I recommend it,

มันเป็นประสบการณ์ที่ดี ดิฉันขอแนะนำ

and it brought my family a lot of peace.

มันทำให้ครอบครัวดิฉัน พบกับความสุขสงบใจอย่างเปี่ยมล้น

And second is if you work with human tissue

และอย่างที่สอง หากคุณทำงานอยู่กับเนื่อเยื่อมนุษย์

and you wonder about the donor and about the family,

แล้วมีความสงสัยเกี่ยวกับผู้บริจาค หรือครอบครัวของเขา

write them a letter.

เขียนจดหมายหาพวกเขาค่ะ

Tell them you received it, tell them what you're working on,

บอกพวกเขาว่าคุณได้รับแล้ว นำไปใช้ในงานวิจัยอย่างไร

and invite them to visit your lab,

และเชิญให้มาเยี่ยมชมห้องทดลองของคุณ

เพราะการเยี่ยมชมนั้น อาจให้ความอิ่มใจกับคุณมากกว่า

because that visit may be even more gratifying for you

than it is for them.

ที่ให้ครอบครัวเขาเสียอีก

And I'd also like to ask you a favor.

และดิฉันอยากขอรบกวนอย่างหนึ่ง

If you're ever successful in arranging one of these visits,

หากคุณเคยประสบความสำเร็จ ในการนัดหมายเหล่านี้

please tell me about it.

ช่วยบอกดิฉันด้วยนะคะ

อีกเรื่องหนึ่งของครอบครัวดิฉันคือ

The other part of my family's story

is that we ended up visiting all four facilities

พวกเราลงเอยด้วยการไปชมครบทั้งสี่สถาบัน

ที่ได้รับการบริจาคอวัยวะของโธมัสไป

that received Thomas's donations.

And we met amazing people doing inspiring work.

และเราได้พบผู้คนที่น่าทึ่ง ทำงานที่ให้แรงบันดาลใจ

เวลานี้ แบบที่ดิฉันมองก็คือ โธมัส ได้เข้าเรียนที่ฮาวาร์ด

The way I see it now is that Thomas got into Harvard,

ดยุคและเพน..

Duke and Penn --

(Laughter)

(เสียงหัวเราะ)

And he has a job at Cytonet,

และเขาได้งานทำที่บริษัทไซโตเน็ต

เขามีเพื่อนร่วมชั้น มีเพื่อนร่วมงาน

and he has colleagues and he has coworkers

who are in the top of their fields.

ที่อยู่ในจุดสูงสุดของวงการนั้น ๆ

And they need him in order to do their job.

และเพื่อภาระหน้าที่แล้ว พวกเขาจะขาดโธมัสไปไม่ได้

ชีวิตที่ครั้งหนึ่งเคยดูแสนสั้นและไร้ค่า

And a life that once seemed brief and insignificant

revealed itself to be vital, everlasting and relevant.

ได้เผยให้เห็นถึงความสำคัญยิ่งชีวิต เป็นนิรันดร์ และมีความหมาย

And I only hope that my life can be as relevant.

และดิฉันหวังแต่เพียงว่า ชีวิตของดิฉัน จะมีความหมายได้แบบนั้นเช่นเดียวกัน

Thank you.

ขอบคุณค่ะ

(Applause)

(เสียงปรบมือ)