Anastasia Taylor-Lind: Fighters and mourners of the Ukrainian revolution

Translator: Noppakao "Angel" Leelasorn Reviewer: Pathumjit Atikomkamalasai

When I arrived in Kiev,

ตอนที่ฉันเดินทางไปถึงกรุงเคียฟ

on February 1 this year,

เมื่อวันที่ 1 กุมภาพันธ์ที่ผ่านมา

Independence Square was under siege,

จัตุรัสแห่งเอกราชตกอยู่ภายใต้การล้อม

surrounded by police loyal to the government.

ของตำรวจที่จงรักภักดีต่อรัฐบาล

The protesters who occupied Maidan,

กลุ่มผู้ประท้วงที่ปักหลักอยู่ที่จัตุรัส

as the square is known,

ที่รู้จักกันในนามว่าจัตุรัสไมดาน

prepared for battle,

พวกเขาเตรียมตัวที่จะเข้าต่อสู้

stockpiling homemade weapons

ระดมอาวุธที่ผลิตขึ้นเอง

and mass-producing improvised body armor.

และผลิตชุดเกราะแบบดัดแปลง ออกมาเป็นจำนวนมาก

The Euromaidan protests began peacefully at the end of 2013,

การประท้วงของขบวนการยูโรไมดาน เริ่มต้นขึ้นอย่างสงบเมื่อปลายปี 2013

after the president of Ukraine, Viktor Yanukovych,

หลังจากที่วิคเตอร์ ยานูคอวิช ประธานาธิบดียูเครน

rejected a far-reaching accord with the European Union

ปฏิเสธที่จะลงนามในข้อตกลงที่สำคัญ กับกลุ่มสหภาพยุโรป

in favor of stronger ties with Russia.

เพื่อแลกกับความสัมพันธ์ ที่แน่นแฟ้นยิ่งขึ้นกับรัสเซีย

In response, tens of thousands of dissatisfied citizens

ด้วยเหตุนี้ ประชาชนที่ไม่พอใจนับหมื่นคน

poured into central Kiev to demonstrate against this allegiance.

ได้รวมตัวกันประท้วงที่ใจกลางกรุงเคียฟ เพื่อคัดค้านการกระทำดังกล่าว

As the months passed,

เวลาหลายเดือนผ่านไป

confrontations between police and civilians intensified.

การเผชิญหน้าระหว่างตำรวจและประชาชน ได้ทวีความรุนแรงยิ่งขึ้น

I set up a makeshift portrait studio by the barricades on Hrushevsky Street.

ฉันตั้งสตูดิโอถ่ายภาพชั่วคราว ข้างที่กั้นบนถนนฮรูเชฟสกี้

There, I photographed the fighters against a black curtain,

ฉันถ่ายภาพเหล่านักสู้ โดยมีผ้าม่านสีดำเป็นพื้นหลัง

a curtain that obscured the highly seductive and visual backdrop

ผ้าม่านซึ่งปิดบังฉากหลัง อันวิจิตรและน่าเย้ายวน

of fire, ice and smoke.

ที่ประกอบไปด้วยไฟ น้ำแข็งและหมอกควัน

In order to tell the individual human stories here,

ในการที่ฉันจะเล่าเรื่อง ของมนุษย์แต่ละคน ณ ที่แห่งนี้

I felt that I needed to remove the dramatic visuals

ฉันรู้สึกว่าฉันควรที่จะลบภาพ

that had become so familiar and repetitive within the mainstream media.

ซึ่งเป็นที่คุ้นเคยกันดีและมีการเผยแพร่ หลายครั้งโดยสื่อกระแสหลัก

What I was witnessing was not only news, but also history.

สิ่งที่ฉันเห็นไม่ได้เป็นแค่ข่าว แต่คือประวัติศาสตร์อีกด้วย

With this realization,

เมื่อฉันได้ตระหนักถึงสิ่งนี้

I was free from the photojournalistic conventions

ฉันจึงเป็นอิสระจากแนวทางการถ่ายภาพข่าว

of the newspaper and the magazine.

ของหนังสือพิมพ์และนิตยสาร

Oleg, Vasiliy and Maxim were all ordinary men,

โอเล็ก วาสิลี และแม็กซิม ล้วนแต่เป็นผู้ชายธรรมดาทั่วไป

with ordinary lives from ordinary towns.

ที่มีชีวิตธรรมดาจากเมืองธรรมดาๆ

But the elaborate costumes that they had bedecked themselves in

แต่เครื่องทรงตระการตาที่พวกเขาสวมใส่นั้น

were quite extraordinary.

ไม่ได้ธรรมดาเลยทีเดียว

I say the word "costume"

ฉันใช้คำว่า “เครื่องทรง”

because these were not clothes that had been issued

เพราะสิ่งที่พวกเขาใส่ ไม่ใช่เสื้อผ้าที่ผลิตออกมา

หรือกำหนดขึ้นโดยใครบางคน

or coordinated by anyone.

They were improvised uniforms

แต่เป็นเครื่องแบบที่คิดค้นขึ้นมาเอง

made up of decommissioned military equipment,

ประกอบไปด้วยอุปกรณ์ทางทหารที่เลิกใช้แล้ว

irregular combat fatigues and trophies taken from the police.

ชุดเครื่องแบบทหารหลายชุดปะปนกัน และของอย่างอื่นที่ยึดมาจากตำรวจ

I became interested in the way they were choosing to represent themselves,

ฉันเริ่มสนใจวิธีที่พวกเขาเลือก ในการแสดงออกของตัวตน

ภาพลักษณ์ภายนอกที่แสดงถึงความเป็นชาย

this outward expression of masculinity,

the ideal of the warrior.

และอุดมคติของความเป็นนักรบ

I worked slowly, using an analog film camera

ฉันทำงานช้าๆ โดยใช้ กล้องฟิล์มแบบอนาล็อก

ปรับโฟกัสแบบควมคุมด้วยมือ และเครื่องวัดแสงแบบมือถือ

with a manual focusing loop and a handheld light meter.

The process is old-fashioned.

ใช้กระบวนการที่ล้าสมัย

It gives me time to speak with each person

ซึ่งนั่นทำให้ฉันมีเวลาพูดคุยกับแต่ละคน

และมองดูพวกเขาอย่างเงียบๆ ในขณะที่พวกเขามองดูฉัน

and to look at them, in silence, while they look back at me.

Rising tensions culminated in the worst day of violence

ความตึงเครียดทวีคูณขึ้น กลายเป็นความรุนแรงสูงสุด

on February 20,

ในวันที่ 20 กุมภาพันธ์

which became known as Bloody Thursday.

ซึ่งในภายหลังได้รับการขนานนามว่า วันพฤหัสนองเลือด

Snipers, loyal to the government,

พลแม่นปืนที่จงรักภักดีต่อรัฐบาล

started firing on the civilians and protesters on Institutskaya Street.

เริ่มระดมยิงประชาชน และผู้ประท้วงบนถนนอินสติตุทสกายา

Many were killed in a very short space of time.

หลายคนถูกสังหารในเพียงช่วงเวลาสั้นๆ

The reception of the Hotel Ukraine became a makeshift morgue.

โถงด้านหน้าของโรงแรมโฮเท็ลยูเครน กลายเป็นสถานที่เก็บศพชั่วคราว

ร่างผู้เสียชีวิตเรียงเป็นแถว อยู่เกลื่อนกลาดเต็มถนน

There were lines of bodies laid in the street.

And there was blood all over the pavements.

และเลือดนองอาบเต็มทางเท้า

The following day, President Yanukovych fled Ukraine.

วันต่อมาประธานาธิบดียานูคอวิช หลบหนีออกจากยูเครน

บทสรุปของการประท้วง ตลอดระยะเวลาสามเดือน

In all, three months of protests

resulted in more than 120 confirmed dead

มีจำนวนผู้เสียชีวิตที่ยืนยันแล้ว มากกว่า 120 คน

and many more missing.

และอีกหลายคนสูญหาย

History unfolded quickly,

ประวัติศาสตร์ได้รับการจารึกอย่างรวดเร็ว

but celebration remained elusive in Maidan.

แต่การเฉลิมฉลองเป็นเรื่องที่หาได้ยาก ที่บริเวณจัตุรัสไมดาน

As the days passed in Kiev's central square,

หลายวันผ่านไป ที่จัตุรัสกลางกรุงเคียฟ

streams of armed fighters

ประชาชนธรรมดานับหมื่นคน

were joined by tens of thousands of ordinary people,

ได้เข้าร่วมกับกลุ่มนักสู้ติดอาวุธ

ที่บริเวณถนนเพื่อรวมตัวกันแสดงความไว้อาลัย

filling the streets in an act of collective mourning.

Many were women who often carried flowers

หลายคนเป็นผู้หญิงซึ่งส่วนใหญ่นำดอกไม้

that they had brought to lay as marks of respect for the dead.

มาวางเพื่อแสดงความเคารพต่อผู้เสียชีวิต

They came day after day

พวกเขาทยอยมากันวันแล้ววันเล่า

and they covered the square with millions of flowers.

และปกคลุมจัตุรัสด้วยดอกไม้นับล้านดอก

Sadness enveloped Maidan.

จัตุรัสไมดานเต็มไปด้วยความเศร้าโศก

It was quiet and I could hear the birds singing.

เต็มไปด้วยความเงียบ จนได้ยินเสียงนกร้อง

I hadn't heard that before.

ซึ่งฉันไม่เคยได้ยินก่อนหน้านี้

ฉันหยุดเหล่าผู้หญิงที่กำลังจะเดินผ่านที่กั้น

I stopped women as they approached the barricades

to lay their tributes

เพื่อไปร่วมแสดงความเคารพ

and asked to make their picture.

และขอถ่ายภาพพวกเขา

Most women cried when I photographed them.

ผู้หญิงเกือบทุกคนร้องไห้ในขณะที่ฉันถ่ายรูป

On the first day, my fixer, Emine, and I cried

ในวันแรก ฉันและเอมิเน่ ผู้ช่วยของฉันร้องไห้ด้วยกัน

with almost every woman who visited our studio.

กับผู้หญิงเกือบทุกคนที่มาสตูดิโอของเรา

There had been such a noticeable absence of women

ก่อนหน้านี้แทบไม่เห็นผู้หญิงสักคนเลย

up until that point.

จนกระทั่งในตอนนั้น

And the color of their pastel coats,

เสื้อโค้ตสีพาสเทลของพวกเธอ

their shiny handbags,

กระเป๋าถือมันวาว

and the bunches of red carnations,

และช่อดอกคาร์เนชันสีแดง

white tulips and yellow roses that they carried

ดอกทิวลิปสีขาวและดอกกุหลาบสีเหลือง ที่พวกเธอถือมา

jarred with the blackened square

ช่างขัดแย้งกันกับจัตุรัสที่กลายเป็นสีดำ

และพวกผู้ชายเนื้อตัวดำมอมแมม ที่ปักหลักอยู่ที่นั่น

and the blackened men who were encamped there.

It is clear to me that these two sets of pictures

เห็นได้ชัดว่าภาพทั้งสองชุดนี้

don't make much sense without the other.

จะไม่สมเหตุสมผลหากขาดชุดใดชุดหนึ่งไป

They are about men and women and the way we are --

มันเป็นภาพของผู้ชายและผู้หญิง และสิ่งที่พวกเราเป็น

not the way we look, but the way we are.

ไม่ใช่รูปลักษณ์ภายนอกของเรา แต่มันคือสิ่งที่พวกเราเป็น

They speak about different gender roles in conflict,

แสดงถึงความแตกต่างทางหน้าที่ ของแต่ละเพศสภาวะในยามขัดแย้ง

not only in Maidan, and not only in Ukraine.

ไม่ใช่เฉพาะที่จัตุรัสไมดาน และไม่เฉพาะในยูเครน

Men fight most wars and women mourn them.

ผู้ชายเข้าร่วมรบในสงคราม และผู้หญิงไว้อาลัยให้แก่พวกเขา

If the men showed the ideal of the warrior,

ถ้าผู้ชายคือตัวแทน แห่งอุดมคติของความเป็นนักรบ

then the women showed the implications of such violence.

ผู้หญิงก็คือตัวแทนของ ผลลัพธ์จากความรุนแรงนั้น

When I made these pictures,

ในตอนที่ฉันถ่ายภาพเหล่านี้

ฉันเชื่อว่าฉันกำลังบันทึกจุดจบ ของเหตุการณ์ความรุนแรงในยูเครน

I believed that I was documenting the end of violent events in Ukraine.

But now I understand that it is a record of the beginning.

แต่ตอนนี้ฉันเข้าใจแล้วว่านั่นคือ การบันทึกจุดเริ่มต้นต่างหาก

Today, the death toll stands around 3,000,

จนถึงวันนี้มีจำนวนผู้เสียชีวิต ประมาณ 3,000 คน

while hundreds of thousands have been displaced.

ในขณะที่อีกนับแสนไร้ที่อยู่อาศัย

I was in Ukraine again six weeks ago.

ฉันกลับไปที่ยูเครนอีกครั้ง เมื่อหกสัปดาห์ก่อน

In Maidan, the barricades have been dismantled,

ที่กั้นที่จัตุรัสไมดานถูกถอดออกไปแล้ว

and the paving stones which were used as weapons during the protests replaced,

และอิฐบนถนนซึ่งถูกใช้เป็นอาวุธ ช่วงการประท้วงได้รับการซ่อมแซมแล้ว

so that traffic flows freely through the center of the square.

การจราจรบนถนนใจกลางจัตุรัส กลับมาเคลื่อนตัวได้อย่างอิสระ

The fighters, the women and the flowers are gone.

เหล่านักสู้ ผู้หญิง และดอกไม้หายไปแล้ว

A huge billboard depicting geese flying over a wheat field

มีป้ายภาพฝูงห่านบินอยู่เหนือ ทุ่งข้าวสาลีขนาดใหญ่

covers the burned-out shell of the trade union's building

ปิดทับรอยดำไหม้เกรียม บนกำแพงตึกสหภาพแรงงาน

and proclaims,

และมีข้อความเขียนไว้ว่า

"Glory to Ukraine.

“ขอความรุ่งโรจน์มาสู่ยูเครน และขอความรุ่งโรจน์มาสู่วีรบุรุษ”

Glory to heroes."

Thank you.

ขอบคุณค่ะ

(Applause).

(เสียงปรบมือ)