Anastasia Taylor-Lind: Fighters and mourners of the Ukrainian revolution

آناستازیا تیلور- لیند: جنگجویان و عزاداران انقلاب اوکراین

Translator: soheila Jafari Reviewer: Maryam Manzoori

When I arrived in Kiev,

هنگامی که به کیِف رسیدم،

on February 1 this year,

در اول فوریه امسال،

Independence Square was under siege,

میدان استقلال در محاصره بود،

surrounded by police loyal to the government.

توسط پلیس وفادار به دولت احاطه شده بود.

The protesters who occupied Maidan,

تظاهرکنندگانی که میدان را اشغال کرده بودند

as the square is known,

همان میدانی که درباره آن می دانید،

prepared for battle,

برای نبرد آماده شده بود،

stockpiling homemade weapons

سلاح های دست ساز خانگی روی هم انباشته شده بودند

and mass-producing improvised body armor.

و انبوه زره بدنی.

The Euromaidan protests began peacefully at the end of 2013,

تظاهرات موسوم به یورومیدان (در راستای روابط نزدیک با اروپا) در اواخر ۲۰۱۳ و مسالمت آمیز آغاز شد

after the president of Ukraine, Viktor Yanukovych,

بعد از آن که ویکتور یانوکویچ، رئیس جمهوری اوکراین

rejected a far-reaching accord with the European Union

پیمان نامه رابطه گسترده تر با اتحادیه اروپا را رد کرد

in favor of stronger ties with Russia.

تا روابط محکمتری با روسیه تداوم یابد.

In response, tens of thousands of dissatisfied citizens

در واکنش به آن، ده ها هزار شهروند ناراضی

poured into central Kiev to demonstrate against this allegiance.

به مرکز کیف ریختند تا به این وفاداری (به روسیه) اعتراض کنند.

As the months passed,

پس از گذشت چند ماه،

confrontations between police and civilians intensified.

درگیری بین پلیس و شهروندان تشدید شد.

I set up a makeshift portrait studio by the barricades on Hrushevsky Street.

من کنار سنگرها، در خیابان هروشفسکی یک استودیوی موقت عکاسی پرتره راه انداختم.

There, I photographed the fighters against a black curtain,

در آنجا از مبارزان در مقابل یک پرده سیاه عکس می گرفتنم،

a curtain that obscured the highly seductive and visual backdrop

پرده ای که روی پس زمینه بسیار اغواکننده

of fire, ice and smoke.

از آتش و یخ و دود را پنهان کرده بود.

In order to tell the individual human stories here,

اینجا برای گفتن داستان های افراد،

I felt that I needed to remove the dramatic visuals

احساس کردم که باید این تصاویر دراماتیک را حذف کنم

that had become so familiar and repetitive within the mainstream media.

که به تصاویری آشنا و تکراری در رسانه های اصلی تبدیل شده بودند.

What I was witnessing was not only news, but also history.

آنچه که شاهدش بودم نه تنها خبر، بلکه بخشی از تاریخ نیز بود.

With this realization,

با این درک،

I was free from the photojournalistic conventions

من قیدی به کنوانسیون های عکاس-خبرنگاری

of the newspaper and the magazine.

متعلق به روزنامه ها و مجلات نداشتم.

Oleg, Vasiliy and Maxim were all ordinary men,

اولگ، واسیلی و ماکسیم همگی مردانی بودند معمولی،

with ordinary lives from ordinary towns.

با زندگی معمولی از شهرهایی معمولی.

But the elaborate costumes that they had bedecked themselves in

اما جامه‌هایی با جزئیات زیاد که ماهرانه بر تن خود آراسته بودند

were quite extraordinary.

فوق العاده غیرمعمولی بود.

I say the word "costume"

من از واژه «جامه» استفاده کردم

because these were not clothes that had been issued

زیرا اینها لباسهایی نبودند که توسط سازمان یا فردی

or coordinated by anyone.

هماهنگ و تهیه شده باشد.

They were improvised uniforms

آنها یونیفورم هایی بودند که بطور بداهه

made up of decommissioned military equipment,

از تجهیزات از رده خارج نظامی،

irregular combat fatigues and trophies taken from the police.

غنائم و وسائل و نشانهای افتخار و مدال هایی که از پلیس ها گرفته شده بودند درست شده بود.

I became interested in the way they were choosing to represent themselves,

من به شیوه ای که آنها برای بیان و ارائه خود انتخاب کرده بودند علاقمند شدم،

this outward expression of masculinity,

به این بیان برونگرایانه مردانگی،

the ideal of the warrior.

که مطلوب رزمندگان است.

I worked slowly, using an analog film camera

به آهستگی کار می کردم، با استفاده از یک دوربین آنالوگ

with a manual focusing loop and a handheld light meter.

با لنز فوکوس و تنظیم نور دستی.

The process is old-fashioned.

که روشی است قدیمی و از مد افتاده.

It gives me time to speak with each person

این روش به من فرصت صحبت با افراد را می دهد

and to look at them, in silence, while they look back at me.

و این که در سکوت به آنها نگاه کنم، در حالی که آنها هم به من نگاه می کنند.

Rising tensions culminated in the worst day of violence

تنش ها در بدترین روز خشونت ها، رو به افزایش گذاشت

on February 20,

روز بیست فوریه

which became known as Bloody Thursday.

که به پنج شنبه خونین معرف شد.

Snipers, loyal to the government,

تک تیراندازهای وفادار به دولت

started firing on the civilians and protesters on Institutskaya Street.

شروع کردند به آتش گشودن به روی مردم عادی و تظاهرات کنندگان در خیابان اینستیتوتسکایا.

Many were killed in a very short space of time.

در زمان کوتاهی خیلی ها کشته شدند.

The reception of the Hotel Ukraine became a makeshift morgue.

دفتر پذیرش هتل اوکراین تبدیل شد به سردخانه موقت.

There were lines of bodies laid in the street.

اجساد زیادی در خیابان ردیف شده بودند.

And there was blood all over the pavements.

تمامی پیادروها پوشیده از خون شده بود

The following day, President Yanukovych fled Ukraine.

روز بعد، رئیش جمهور یانوکویچ از اوکراین فرار کرد.

In all, three months of protests

آخرسر، سه ماه تظاهرات

resulted in more than 120 confirmed dead

منجر شد به بیش از ۱۲۰ کشته تائید شده

and many more missing.

و تعداد زیادی مفقود و ناپدید.

History unfolded quickly,

تاریخ خیلی سریع نمایان شد،

but celebration remained elusive in Maidan.

اما شادی در میدان دست نیافتنی بود.

As the days passed in Kiev's central square,

همانطور که روزها می گذشت در میدان مرکزی شهر کیف،

streams of armed fighters

ده ها هزار تن از مردم عادی

were joined by tens of thousands of ordinary people,

به جریانی از رزمندگان مسلح محلق شدند،

filling the streets in an act of collective mourning.

که برای عزاداری دسته جمعی خیابانها را پر کرده بودند.

Many were women who often carried flowers

خیلی از آنها زنانی بودند که گل در دست داشتند

that they had brought to lay as marks of respect for the dead.

که برای احترام به کشته شدگان آورده بودند.

They came day after day

آنها هر روز می آمدند

and they covered the square with millions of flowers.

و میدان را با میلیونها شاخه گل پوشانده بودند.

Sadness enveloped Maidan.

غم میدان را فراگرفته بود.

It was quiet and I could hear the birds singing.

همه جا ساکت بود بطوری که می توانستم صدای آواز پرندگان را بشنوم

I hadn't heard that before.

صدایی که قبلا نشنیده بودم.

I stopped women as they approached the barricades

من جلوی زنانی را گرفتم

to lay their tributes

که برای ادای احترام، به سنگرها نزدیک می شدند می گرفتم

and asked to make their picture.

و ازشان می خواستم تا بگذارند عکسشان را بگیرم.

Most women cried when I photographed them.

بیشتر زنان وقتی که ازشان عکس می گرفتنم گریه می کردند.

On the first day, my fixer, Emine, and I cried

در اولین روز، من و امینه، هماهنگ کننده و مترجمم

with almost every woman who visited our studio.

تقریبا با همه زنانی که به استودیو ما آمدند گریه کردیم.

There had been such a noticeable absence of women

تا آن زمان عدم حضور زنان

up until that point.

بسیار قابل توجه بود.

And the color of their pastel coats,

و کت های رنگی

their shiny handbags,

و کیف های براقشان

and the bunches of red carnations,

و دسته های گل میخک قرمز،

white tulips and yellow roses that they carried

لاله های سفید و رُز های زرد رنگ همراهشان

jarred with the blackened square

در قاب پرده سیاه مربعی شکل پشت سرشان

and the blackened men who were encamped there.

و مردان سیاه پوشی که آنجا سنگر زده بودند، همخوان نبود.

It is clear to me that these two sets of pictures

برای من روشن است که این دو مجموعه عکس

don't make much sense without the other.

بدون یکدیگر معنای چندانی ندارند.

They are about men and women and the way we are --

این عکسها در باره زنان و مردان و آنچیزی است که هستند

not the way we look, but the way we are.

نه آن چیزی که به نظر می رسیم، بلکه چیزی که هستیم.

They speak about different gender roles in conflict,

این عکس ها درباره نقش متفاوت جنسیت در صحنه درگیری است.

not only in Maidan, and not only in Ukraine.

نه تنها در میدان و نه فقط در اوکراین.

Men fight most wars and women mourn them.

مردان در میدان رزم می جنگند و زنان به عزایشان می نشینند.

If the men showed the ideal of the warrior,

اگر مردان ایده آل میدان جنگ نشان داده می شدند،

then the women showed the implications of such violence.

پس زنان نیز دلالت چنین خشونتی می شدند.

When I made these pictures,

هنگامی که این تصاویر را می گرفتم،

I believed that I was documenting the end of violent events in Ukraine.

باور داشتم که دارم پایان خشونت در اوکراین را مستند می کنم.

But now I understand that it is a record of the beginning.

اما حالا می دانم که این  ضبط آغاز خشونت هاست.

Today, the death toll stands around 3,000,

امروز شمار کشته شدگان به حدود ۳٫۰۰۰ نفر رسیده است،

while hundreds of thousands have been displaced.

در حالی که صدها هزار نفر آواره شده اند.

I was in Ukraine again six weeks ago.

شش هفته پیش دوباره در اوکراین بودم.

In Maidan, the barricades have been dismantled,

در میدان، سنگرها برچیده شده بودند،

and the paving stones which were used as weapons during the protests replaced,

و قطعات سنگ فرش خیابان که در طول تظاهرات به عنوان اسلحه استفاده می شد دوباره سر جایشان نصب شده بودند.

so that traffic flows freely through the center of the square.

تا رفت و آمد در میدان بدون مشکل جریان یابد.

The fighters, the women and the flowers are gone.

رزمندگان، زنان و گلها همگی رفته بودند.

A huge billboard depicting geese flying over a wheat field

یک بیلبورد بسیار بزرگ تصویر غازهایی را نشان می داد که بر فراز گندم زارها در پروازند

covers the burned-out shell of the trade union's building

جلوی نمای سوخته عمارت اتحادیه کارگری را پوشانده

and proclaims,

و جار می زند،

"Glory to Ukraine.

" پیروز باد اوکراین.

Glory to heroes."

پیروز باد قهرمانان. "

Thank you.

سپاسگزارم.

(Applause).

( تشویق تماشاگران)