Wisdom from great writers on every year of life | Joshua Prager

Translator: Paded Chotikunchon Reviewer: Kelwalin Dhanasarnsombut

I'm turning 44 next month,

ผมกำลังจะอายุครบ 44 ปีในเดือนหน้า

and I have the sense that 44 is going to be a very good year,

และผมรู้สึกว่าอายุ 44 จะต้องเป็นปีที่ดีมากแน่ ๆ

a year of fulfillment, realization.

เป็นปีแห่งความสมประสงค์ ปีแห่งการตื่นรู้

I have that sense,

ผมสัมผัสได้

not because of anything particular in store for me,

ไม่ใช่เพราะว่าสิ่งต่าง ๆ ได้ถูกจัดสรรไว้แล้วสำหรับผม

but because I read it would be a good year

แต่เป็นเพราะผมอ่านมาว่ามันจะเป็นปีที่ดี

in a 1968 book by Norman Mailer.

ในหนังสือ 1968 โดยนอร์แมน เมเลอร์

"He felt his own age, forty-four ..."

"เขารับรู้ได้ถึงอายุของเขา อายุ 44 ปี.."

wrote Mailer in "The Armies of the Night,"

เมเลอร์ เขียนเอาไว้ในหนังสือ "ประท้วงสงคราม"

"... felt as if he were a solid embodiment

"... รู้สึกราวกับเขาเป็นดั่ง การประกอบรูปที่เป็นปึกแผ่น

of bone, muscle, heart, mind, and sentiment to be a man,

ของกระดูก กล้ามเนื้อ หัวใจ ความคิด และอารมณ์ความรู้สึกที่จะเป็นคน

as if he had arrived."

ราวกับเขาเพิ่งออกมาดูโลก

Yes, I know Mailer wasn't writing about me.

ครับ ผมทราบดีว่าเมเลอร์ไม่ได้เขียนถึงผม

But I also know that he was;

แต่ผมก็รู้ว่าเขาเขียน

for all of us -- you, me, the subject of his book,

ถึงพวกเราทุกคน -- คุณ ผม ตัวละครหลักในหนังสือของเขา

age more or less in step,

และอายุที่มีส่วนเกี่ยวข้องไม่มากก็น้อย

proceed from birth along the same great sequence:

ที่ดำเนินไปตั้งแต่เกิด ต่อไปตามลำดับอันยิ่งใหญ่เดียวกัน คือ

through the wonders and confinements of childhood;

ผ่านช่วงมหัศจรรย์และการกักตัวของวัยเด็ก

the emancipations and frustrations of adolescence;

การปลอปล่อยให้เป็นอิสระ และความขุ่นข้องของวัยรุ่น

the empowerments and millstones of adulthood;

การได้เป็นตัวของตัวเอง และหลักชัยสำคัญของวัยผู้ใหญ่

the recognitions and resignations of old age.

การเป็นที่ยอมรับ และการรับสภาพของวัยชรา

There are patterns to life,

เหล่านี้เป็นแบบแผนของชีวิต

and they are shared.

และพวกมันก็ต่างมีอยู่ในตัวเรา

As Thomas Mann wrote: "It will happen to me as to them."

อย่างเช่นที่โธมัส แมนน์ เขียนไว้ "มันจะเกิดขึ้นกับผมเช่นเดียวกันกับพวกเขา"

We don't simply live these patterns.

เราไม่เพียงแค่ใช้ชีวิตตามแบบแผนนี้

We record them, too.

เราบันทึกมัน เช่นเดียวกัน

We write them down in books, where they become narratives

เราเขียนมันลงไปในหนังสือ ที่กลายเป็นเรื่องเล่า

that we can then read and recognize.

ที่หลังจากนั้นเราสามารถอ่าน และระลึกถึงได้

Books tell us who we've been,

หนังสือบอกเราว่าเราได้เป็นใคร

who we are, who we will be, too.

เราเป็นใคร และเราจะเป็นใคร เช่นเดียวกัน

So they have for millennia.

ดังนั้นมันจึงมีอยู่นับพัน ๆ ปี

As James Salter wrote,

อย่างที่เจมส์ ซอลเตอร์ เขียนเอาไว้

"Life passes into pages if it passes into anything."

"ชีวิตค่อย ๆ เปลี่ยนผ่านไปสู่หน้ากระดาษ ถ้ามันจะเปลี่ยนผ่านไปสู่สิ่งใดสักอย่าง"

And so six years ago, a thought leapt to mind:

และหกปีที่แล้ว ความคิดหนึ่งกระโจนเข้ามาในหัวผม

if life passed into pages, there were, somewhere,

ถ้าชีวิตค่อย ๆ เปลี่ยนผ่านไปสู่หน้ากระดาษ ในที่ใดสักแห่ง

passages written about every age.

มันจะมีย่อหน้าที่เขียนเกี่ยวกับทุกช่วงวัย

If I could find them, I could assemble them into a narrative.

ถ้าผมสามารถหาพวกมันพบ ผมจะสามารถรวบรวมพวกมันเป็นเรื่องเล่า

I could assemble them into a life,

ผมจะสามารถหลอมรวม ปลุกชีวิตของพวกมันขึ้นมา

a long life, a hundred-year life,

ชีวิตที่ยาวนาน ชีวิตร้อยปี

the entirety of that same great sequence

ทั้งหมดทั้งหมวลของลำดับอันยิ่งใหญ่เดียวกัน

through which the luckiest among us pass.

ลำดับซึ่งผู้โชคดีที่สุดในหมู่พวกเราเดินผ่านพ้น

I was then 37 years old,

ในตอนนั้น ผมอายุ 37 ปี

"an age of discretion," wrote William Trevor.

"อายุแห่งดุลยพินิจ" วิลเลียม เทรเวอร์เขียนเอาไว้

I was prone to meditating on time and age.

ผมมีแนวโน้มจะทำสมาธิในเวลาและอายุนั้น

An illness in the family and later an injury to me

ความเจ็บป่วยในครอบครัว และต่อมาการบาดเจ็บของผม

had long made clear that growing old could not be assumed.

ได้แสดงอย่างชัดแจ้งแล้วว่า การแก่ชรานั้นไม่อาจถูกเสแสร้งได้อีกต่อไป

And besides, growing old only postponed the inevitable,

และนอกจากนั้น การแก่ชราเป็นเพียงแค่ การถ่วงเวลาสิ่งที่ไม่อาจหลีกเลี่ยงได้

time seeing through what circumstance did not.

เวลาเข้าใจเนื้อแท้ของสิ่งที่เหตุการณ์ ไม่สามารถทำได้

It was all a bit disheartening.

ทั้งหมดออกจะทำให้ท้อใจ

A list, though, would last.

อย่างไรก็ตาม รายการนี้จะอยู่ยืนยง

To chronicle a life year by vulnerable year

การบันทึกชีวิตปีแล้วปีเล่าที่เปราะบาง

would be to clasp and to ground what was fleeting,

อาจเป็นการเกาะยึด และยึดติดกับสิ่งที่มีอยู่เพียงชั่วคราว

would be to provide myself and others a glimpse into the future,

เหมือนเป็นการให้ผมและผู้อื่น ได้ชำเลืองอนาคต

whether we made it there or not.

ไม่ว่าเราจะไปถึงที่นั่นหรือไม่

And when I then began to compile my list, I was quickly obsessed,

และเมื่อผมเริ่มที่จะรวบรวมรายการของผม ผมก็เริ่มที่จะหมกมุ่นกับมันอย่างรวดเร็ว

searching pages and pages for ages and ages.

ค้นหาหน้าแล้วหน้าเล่า วัยแล้ววัยเล่า

Here we were at every annual step through our first hundred years.

ที่นี่เราต่างอยู่ในทุกย่างก้าวประจำปี ของช่วงเวลาหนึ่งร้อยปีแรกของพวกเรา

"Twenty-seven ... a time of sudden revelations,"

"ยี่สิบเจ็ด... เวลา ของการเผยตัวอย่างฉับพลัน"

"sixty-two, ... of subtle diminishments."

"หกสิบสอง...ของการลดลงอย่างสุขุม"

I was mindful, of course, that such insights were relative.

แน่นอนครับ ผมตระหนักดี ว่าการมองทะลุนี้เป็นสัมพัทธ์

For starters, we now live longer, and so age more slowly.

สำหรับผู้เริ่มต้น ตอนนี้พวกเรามีชีวิต ที่ยาวนานขึ้น ฉะนั้นเราจึงแก่ตัวช้ากว่าเดิม

Christopher Isherwood used the phrase "the yellow leaf"

คริสโตเฟรอ์ อิเชอร์วูด ใช้คำว่า "ใบไม้เหลือง"

to describe a man at 53,

เพื่อบรรยายชายวัย 53

only one century after Lord Byron used it to describe himself at 36.

เพียงหนึ่งศตวรรษหลังจากที่ ลอร์ด ไบรอน ใช้บรรยายตัวเขาเองในวัย 36

(Laughter)

(เสียงหัวเราะ)

I was mindful, too, that life can swing wildly and unpredictably

ผมตระหนักดีเช่นกัน ว่าชีวิตนั้น สามารถพลิกผันรุนแรงและไม่อาจคาดเดาได้

from one year to the next,

ในแต่ละปี

and that people may experience the same age differently.

และผู้คนอาจผ่านวัยเดียวกัน ในแบบที่แตกต่างกันออกไป

But even so, as the list coalesced,

แต่ถึงกระนั้น ดังรายการที่ได้ถูกรวบรวมไว้

so, too, on the page, clear as the reflection in the mirror,

เช่นเดียวกันกับในหน้ากระดาษ มันชัดแจ้งดุจดังภาพสะท้อนในกระจก

did the life that I had been living:

ชีวิตที่ผมได้ใช้ไปนั้น

finding at 20 that "... one is less and less sure of who one is;"

ผมพบว่าในวัย 20 "...ผู้นั้นมั่นใจน้อยลง และน้อยลงว่าผู้นั้นเป็นใคร"

emerging at 30 from the "... wasteland of preparation into active life;"

ที่ปรากฎในวัย 30 "...ที่รกร้าง แห่งการเตรียมพร้อมเข้าสู่ชีวิตที่มีพลัง"

learning at 40 "... to close softly the doors to rooms

การเรียนรู้ในวัย 40 "....เพื่อปิดประตู อย่างเบามือ

[I would] not be coming back to."

[ของห้อง] ที่ผมจะไม่กลับไปอีก"

There I was.

ผมอยู่ตรงนั้น

Of course, there we all are.

แน่นอนครับ พวกเราทั้งหมดต่างอยู่ตรงนั้น

Milton Glaser, the great graphic designer

มิลตัน กลาเซอร์ นักออกแบบกราฟิกผู้ยิ่งใหญ่

whose beautiful visualizations you see here,

เจ้าของการสร้างมโนภาพอันงดงาม ที่คุณเห็นอยู่ตรงนี้

and who today is 85 --

ผู้ซึ่งวันนี้มีอายุ 85 --

all those years "... a ripening and an apotheosis," wrote Nabokov --

เวลาทั้งหมดที่ผ่านมานั้น "...การสุกงอม และการยกย่อง" นาโบคอฟ เขียนเอาไว้ --

noted to me that, like art and like color,

ทำให้ผมได้เห็นว่า เช่นเดียวกับศิลปะ และสีสัน

literature helps us to remember what we've experienced.

วรรณกรรมช่วยให้พวกเราจดจำ ว่าเราได้ประสบพบเจออะไรมา

And indeed, when I shared the list with my grandfather,

และแน่นอนว่า เมื่อผมแบ่งปันรายการนี้ ให้กับปู่ของผม

he nodded in recognition.

เขาพยักหน้าตอบรับ

He was then 95 and soon to die,

ตอนนั้นเขามีอายุ 95 ปี และใกล้จะตาย

which, wrote Roberto Bolaño,

ซึ่ง โรแบร์โต โบลันโญ่ เขียนเอาไว้ว่า

"... is the same as never dying."

"...เป็นดังเดิมเสมือนไม่เคยตาย"

And looking back, he said to me that, yes,

และเมื่อมองย้อนกลับไป เขาพูดกับผมว่า ใช่

Proust was right that at 22, we are sure we will not die,

พรูสท์พูดถูกแล้วที่ว่าในวัย 22 เราต่างมั่นใจว่าเราจะไม่ตาย

just as a thanatologist named Edwin Shneidman was right

เช่นเดียวกับที่นักมรณวิทยา ชื่อ เอดวิน ชไนด์แมน ที่พูดถูกว่า

that at 90, we are sure we will.

ในวัย 90 ปี เราต่างแน่ใจว่าเราจะตาย

It had happened to him,

นั่นได้เกิดขึ้นกับเขาแล้ว

as to them.

เช่นเดียวกับพวกเขา

Now the list is done:

ตอนนี้รายการจบสมบูรณ์แล้ว

a hundred years.

หนึ่งร้อยปี

And looking back over it,

และเมื่อมองมันย้อนกลับไป

I know that I am not done.

ผมรู้ว่า ผมยังไม่จบสิ้นเพียงเท่านี้

I still have my life to live,

ผมยังคงต้องใช้ชีวิตต่อไป

still have many more pages to pass into.

ยังคงมีอีกหลายต่อหลายหน้า ที่รอการเปลี่ยนผ่าน

And mindful of Mailer,

และด้วยความใจจดจ่อต่อเมเลอร์

I await 44.

ผมเฝ้าคอยการมาถึงของอายุปีที่ 44

Thank you.

ขอบคุณครับ

(Applause)

(เสียงปรบมือ)