Wisdom from great writers on every year of life | Joshua Prager

Μετάφραση: Lucas Kaimaras Επιμέλεια: Stefanos Reppas

I'm turning 44 next month,

Γίνομαι 44 ετών τον άλλο μήνα,

and I have the sense that 44 is going to be a very good year,

και έχω την αίσθηση ότι τα 44 θα είναι είναι μια πολύ καλή χρονιά,

a year of fulfillment, realization.

μια χρονιά εκπλήρωσης, υλοποίησης.

I have that sense,

Έχω αυτή την αίσθηση,

not because of anything particular in store for me,

όχι επειδή επιφυλάσσει κάτι ιδιαίτερο για μένα,

but because I read it would be a good year

αλλά επειδή διάβασα ότι θα είναι μια καλή χρονιά

in a 1968 book by Norman Mailer.

σε ένα βιβλίο που έγραψε ο Νόρμαν Μέιλερ το 1968.

"He felt his own age, forty-four ..."

«Ένιωθε ότι η ηλικία του, τα 44 ...»

wrote Mailer in "The Armies of the Night,"

έγραφε ο Μέιλερ στο «Οι Στρατιές της Νύχτας»,

"... felt as if he were a solid embodiment

«... ένιωθαν σαν να ήταν μια συμπαγής ενσάρκωση

of bone, muscle, heart, mind, and sentiment to be a man,

οστών, μυών, καρδιάς, μυαλού κι αισθημάτων να είναι ένας άνδρας

as if he had arrived."

σαν να είχε φτάσει».

Yes, I know Mailer wasn't writing about me.

Ναι, ξέρω ότι ο Μέιλερ δεν έγραφε για μένα.

But I also know that he was;

Αλλά επίσης ξέρω ότι έγραφε

for all of us -- you, me, the subject of his book,

για όλους εμάς - εσάς, εμένα, τον ήρωα του βιβλίου,

age more or less in step,

ότι γερνάμε με λίγο πολύ τον ίδιο ρυθμό,

proceed from birth along the same great sequence:

ότι διάγουμε από τη γέννησή μας την ίδια θαυμάσια διαδρομή:

through the wonders and confinements of childhood;

μέσα από τα θαύματα και τους περιορισμούς της παιδικής ηλικίας,

the emancipations and frustrations of adolescence;

μέσα από τη χειραφέτηση και τις απογοητεύσεις της εφηβείας,

the empowerments and millstones of adulthood;

τις κατακτήσεις και τις ευθύνες της ενήλικης ζωής,

the recognitions and resignations of old age.

τις αναγνωρίσεις και τις παραιτήσεις της τρίτης ηλικίας.

There are patterns to life,

Υπάρχουν μοτίβα στη ζωή,

and they are shared.

και είναι κοινά μεταξύ μας.

As Thomas Mann wrote: "It will happen to me as to them."

Όπως έγραψε ο Τόμας Μαν: «Θα συμβεί και σε μένα όπως σ' αυτούς».

We don't simply live these patterns.

Δεν ζούμε απλώς αυτά τα μοτίβα.

Τα καταχωρούμε επίσης.

We record them, too.

We write them down in books, where they become narratives

Τα καταγράφουμε σε βιβλία και γίνονται αφηγήσεις

that we can then read and recognize.

που μετά μπορούμε να διαβάζουμε και να αναγνωρίζουμε.

Books tell us who we've been,

Τα βιβλία μας λένε ποιοι ήμασταν,

who we are, who we will be, too.

ποιοι είμαστε, καθώς και ποιοι θα γίνουμε.

So they have for millennia.

Το κάνουν εδώ και χιλιάδες χρόνια.

As James Salter wrote,

Όπως έγραψε ο Τζέιμς Σάλτερ,

"Life passes into pages if it passes into anything."

«Η ζωή περνάει σε σελίδες, αν τελικά περνάει σε κάτι».

And so six years ago, a thought leapt to mind:

Κι έτσι, πριν από έξι χρόνια, μια σκέψη μου ήρθε στο μυαλό:

if life passed into pages, there were, somewhere,

Εάν η ζωή περνούσε στις σελίδες

θα υπήρχαν, κάπου, αποσπάσματα που θα έγραφαν για κάθε ηλικία.

passages written about every age.

If I could find them, I could assemble them into a narrative.

Αν μπορούσα να τα βρω, θα μπορούσα να τα μοντάρω σε μια αφήγηση.

I could assemble them into a life,

θα μπορούσα να τα συναρμολογήσω σε μια ζωή,

a long life, a hundred-year life,

μια μακριά ζωή εκατό χρόνων,

the entirety of that same great sequence

το σύνολο της ίδιας θαυμάσιας ακολουθίας

through which the luckiest among us pass.

την οποία περνούν οι τυχερότεροι από εμάς.

I was then 37 years old,

Ήμουν τότε 37 χρονών,

"an age of discretion," wrote William Trevor.

«μια ηλικία περίσκεψης» έγραψε ο Γουίλιαμ Τρέβορ.

I was prone to meditating on time and age.

Είχα την τάση να διαλογίζομαι περί του χρόνου και της ηλικίας.

An illness in the family and later an injury to me

Μια αρρώστια στην οικογένεια και αργότερα ένα τραύμα για μένα

had long made clear that growing old could not be assumed.

μας είχε από καιρό δώσει να καταλάβουμε πως δεν ήταν δεδομένο ότι θα γεράσουμε.

And besides, growing old only postponed the inevitable,

Εκτός αυτού, το πέρασμα των χρόνων απλώς ανέβαλλε το αναπόφευκτο,

time seeing through what circumstance did not.

χρόνος που έβλεπε αυτό που δεν έβλεπε η περίσταση.

It was all a bit disheartening.

Ήταν αρκετά αποκαρδιωτικό.

A list, though, would last.

Ένας κατάλογος όμως θα διαρκούσε.

To chronicle a life year by vulnerable year

Για να δώσω το χρονικό μιας ζωής, χρόνο με το χρόνο

would be to clasp and to ground what was fleeting,

θα έπρεπε να αδράξω και να βάλω κάτω κάτι που ήταν περαστικό,

would be to provide myself and others a glimpse into the future,

ήταν να δώσω σε μένα και στους άλλους μια γεύση από το μέλλον,

whether we made it there or not.

είτε καταφέρναμε να φτάσουμε εκεί είτε όχι.

And when I then began to compile my list, I was quickly obsessed,

Και όταν άρχισα να συντάσσω τη λίστα μου, πολύ γρήγορα παθιάστηκα,

searching pages and pages for ages and ages.

ψάχνοντας σελίδες επί σελίδων για ηλικίες επί ηλικιών.

Here we were at every annual step through our first hundred years.

Φτάσαμε λοιπόν με ετήσιο βήμα έως τα πρώτα μας πενήντα χρόνια.

"Twenty-seven ... a time of sudden revelations,"

«Είκοσι επτά ... καιρός για αιφνίδιες αποκαλύψεις»,

"sixty-two, ... of subtle diminishments."

«εξήντα δύο ... για διακριτικές μειώσεις».

I was mindful, of course, that such insights were relative.

Είχα υπόψιν όμως ότι τέτοιες απόψεις ήταν σχετικές.

For starters, we now live longer, and so age more slowly.

Κατ' αρχάς, πλέον ζούμε περισσότερο, κι έτσι γερνάμε πιο αργά.

Christopher Isherwood used the phrase "the yellow leaf"

Ο Κρίστοφερ Ίσεργουντ χρησιμοποίησε τη φράση «κίτρινο φύλλο»

to describe a man at 53,

για να περιγράψει τον άνθρωπο στα 53,

only one century after Lord Byron used it to describe himself at 36.

μόνο 100 χρόνια αφού ο Λόρδος Βύρωνας με αυτή περιέγραψε τον εαυτό του στα 36.

(Laughter)

(Γέλια)

I was mindful, too, that life can swing wildly and unpredictably

Είχα επίσης υπόψιν ότι η ζωή μπορεί να έχει ξαφνικές και απρόβλεπτες διακυμάνσεις

from one year to the next,

χρονιά με τη χρονιά,

and that people may experience the same age differently.

κι ότι οι άνθρωποι μπορεί να βιώνουν διαφορετικά την ίδια ηλικία.

But even so, as the list coalesced,

Ακόμα κι έτσι όμως, όπως η λίστα έπαιρνε μορφή,

so, too, on the page, clear as the reflection in the mirror,

το ίδιο ξεκάθαρα πάνω στη σελίδα -σαν εικόνα από καθρέφτη-

did the life that I had been living:

εμφανιζόταν και η ζωή που εγώ ζούσα:

finding at 20 that "... one is less and less sure of who one is;"

ανακαλύπτοντας στα 20 ότι, «... κάποιος αρχίζει να αμφιβάλει για το ποιος είναι»,

emerging at 30 from the "... wasteland of preparation into active life;"

φτάνοντας στα 30 από την «... άγονη γη της προετοιμασίας στη δραστήρια ζωή»,

learning at 40 "... to close softly the doors to rooms

μαθαίνοντας στα 40 «... να κλείνει ήσυχα τις πόρτες στα δωμάτια

[I would] not be coming back to."

[που εγώ] δεν θα ξαναγύριζε».

There I was.

Εκεί ήμουνα.

Of course, there we all are.

Φυσικά, εκεί είμαστε όλοι.

Milton Glaser, the great graphic designer

Ο Μίλτον Γκλέιζερ, ο μεγάλος γραφίστας,

whose beautiful visualizations you see here,

τις πανέμορφες εικονογραφήσεις του οποίου βλέπετε εδώ,

and who today is 85 --

και ο οποίος σήμερα είναι 85 -

all those years "... a ripening and an apotheosis," wrote Nabokov --

όλα αυτά τα χρόνια «... ένα μέστωμα και μια αποθέωση» έγραψε ο Ναμπόκοφ -

noted to me that, like art and like color,

μου επεσήμανε ότι, όπως η τέχνη και το χρώμα,

literature helps us to remember what we've experienced.

η λογοτεχνία μας βοηθάει να θυμηθούμε τι έχουμε βιώσει.

And indeed, when I shared the list with my grandfather,

Και πραγματικά, όταν έδειξα τη λίστα στον παππού μου

he nodded in recognition.

έγνεψε ότι την αναγνώριζε.

He was then 95 and soon to die,

Ήταν τότε 95 και σύντομα θα πέθαινε,

which, wrote Roberto Bolaño,

το οποίο, έγραψε ο Ρομπέρτο Μπολάνιο,

"... is the same as never dying."

«... είναι το ίδιο σαν να μην πεθαίνεις ποτέ».

And looking back, he said to me that, yes,

Και θυμάμαι μου είπε ότι, ναι,

Proust was right that at 22, we are sure we will not die,

ο Προυστ είχε δίκιο ότι στα 22 είμαστε σίγουροι ότι δεν θα πεθάνουμε,

just as a thanatologist named Edwin Shneidman was right

όπως είχε δίκιο ένας θανατολόγος ονόματι Έντγουιν Σνάιντμαν

that at 90, we are sure we will.

πως στα 90 είμαστε σίγουροι ότι θα πεθάνουμε.

It had happened to him,

Είχε συμβεί και σ' αυτόν,

as to them.

όπως και σ' αυτούς.

Now the list is done:

Τώρα η λίστα τελείωσε:

a hundred years.

εκατό χρόνια.

And looking back over it,

Και ξανακοιτάζοντάς την,

I know that I am not done.

ξέρω ότι εγώ δεν τελείωσα.

I still have my life to live,

Έχω ακόμα να ζήσω τη ζωή μου,

still have many more pages to pass into.

ακόμη έχω πολλές σελίδες να περάσω.

And mindful of Mailer,

Και ενθυμούμενος τον Μέιλερ,

I await 44.

προσδοκώ τα 44.

Thank you.

Σας ευχαριστώ.

(Applause)

(Χειροκρότημα)