Wisdom from great writers on every year of life | Joshua Prager

Translator: sadegh zabihi Reviewer: soheila Jafari

I'm turning 44 next month,

ماه آینده ۴۴ ساله می‌شوم٬

and I have the sense that 44 is going to be a very good year,

و حس می‌کنم که ۴۴ سالگی سال بسیار خوبی خواهد بود٬

a year of fulfillment, realization.

سالی پر از موفقیت٬ درک عمیق.

I have that sense,

این را حس می‌کنم٬

not because of anything particular in store for me,

نه به این خاطر که چیز خاصی برای من در راه است٬

but because I read it would be a good year

بلکه چون جایی خوانده‌ام که سال خوبی خواهد بود

in a 1968 book by Norman Mailer.

در کتابی از نورمن میلر در سال ۱۹۶۸.

"He felt his own age, forty-four ..."

"عمر خود را حس کرد٬ چهل و چهار ..."

wrote Mailer in "The Armies of the Night,"

میلر در کتاب "لشکریان شب" نوشته است٬

"... felt as if he were a solid embodiment

"...حس کرد که تجسمی بود

of bone, muscle, heart, mind, and sentiment to be a man,

از استخوان٬ گوشت٬ قلب٬ ذهن٬ و احساس آنکه مردی باشد٬

as if he had arrived."

مثل اینکه رسیده بود."

Yes, I know Mailer wasn't writing about me.

بله٬ می‌دانم میلر درباره من نمی‌نوشته است.

But I also know that he was;

اما در عین حال می‌دانم که برای من می‌نوشته؛

for all of us -- you, me, the subject of his book,

برای همه ما -- شما٬ من٬ موضوع کتاب او٬

age more or less in step,

عمر با مراحل بیش و کم٬

proceed from birth along the same great sequence:

روندی از تولد تا ادامه همان توالی همیشگی:

through the wonders and confinements of childhood;

از شگفتی‌ها و دردهای کودکی؛

the emancipations and frustrations of adolescence;

حس رهایی و محرومیت در نوجوانی؛

the empowerments and millstones of adulthood;

توانمندی‌ها و مسئولیت‌های سنگین بزرگسالی؛

the recognitions and resignations of old age.

خردمندی و سرخوردگی پیری.

There are patterns to life,

الگوهایی برای زندگی هست٬

and they are shared.

که بین همه مشترک هستند.

As Thomas Mann wrote: "It will happen to me as to them."

همانطور که توماس مان نوشته است: "برای من هم مانند آنها اتفاق می‌افتد."

We don't simply live these patterns.

ما تنها به سادگی این الگوها را زندگی نمی‌کنیم٬

We record them, too.

بلکه آنها را ثبت می‌کنیم.

We write them down in books, where they become narratives

آنها را در کتاب‌ها می‌نویسیم٬ جایی که آنها قصه‌هایی می‌شوند

that we can then read and recognize.

که بعد می‌توانیم بخوانیم و بدانیم.

Books tell us who we've been,

کتاب‌ها به ما می‌گویند چه کسی بوده‌ایم٬

who we are, who we will be, too.

چه کسی هستیم٬ و همین‌طور چه کسی خواهیم بود.

So they have for millennia.

برای هزاران سال این کارشان بوده است.

As James Salter wrote,

جیمزسالتر جایی نوشته است٬

"Life passes into pages if it passes into anything."

"اگر زندگی به چیزی ختم شود به صفحات ختم می‌شود."

And so six years ago, a thought leapt to mind:

و خوب شش سال پیش٬ فکری به ذهنم رسید:

if life passed into pages, there were, somewhere,

اگر زندگی به صفحات ختم می‌شود٬ پس جایی نوشته‌هایی

passages written about every age.

درباره هر سنی خواهد بود.

If I could find them, I could assemble them into a narrative.

اگرآنها را پیدا کنم٬ می‌توانم قصه‌ای از آنها بسازم.

I could assemble them into a life,

می‌توانم از آنها یک زندگی بسازم٬

a long life, a hundred-year life,

یک عمر دور و دراز٬ یک عمر صد ساله٬

the entirety of that same great sequence

همه مراحل آن توالی به کمال

through which the luckiest among us pass.

که خوش اقبال ترین ما آن را سپری خواهد کرد.

I was then 37 years old,

آن موقع ۳۷ سال داشتم٬

"an age of discretion," wrote William Trevor.

"سن دستیابی به یک بصیرت٬" ویلیام تریور این طور نوشته است.

I was prone to meditating on time and age.

به مراقبه بر زمان و عمر متمایل شده بودم.

An illness in the family and later an injury to me

یک بیماری در خانواده و بعد یک جراحت برای من

had long made clear that growing old could not be assumed.

به درستی مشخص کرد که پیر شدن حتمی نیست.

And besides, growing old only postponed the inevitable,

و علاوه بر آن٬ پیرشدن فقط به تعویق انداختن پایانی اجتناب ناپذیر است٬

time seeing through what circumstance did not.

با گذشت زمان می‌بینی پیش‌آمدهایی را که در نمی‌گذرند.

It was all a bit disheartening.

همه اینها کمی دلسرد کننده بود.

A list, though, would last.

یک فهرست اما باقی می‌ماند.

To chronicle a life year by vulnerable year

برای شرح وقایع یک عمر سال‌های آسیب پذیر از پی هم

would be to clasp and to ground what was fleeting,

در آغوش گرفتن و خاک کردن لحظه‌های زودگذر خواهد بود٬

would be to provide myself and others a glimpse into the future,

مهیا کردن خود و دیگران برای گریزی به آینده٬

whether we made it there or not.

چه به آن برسیم یا نه.

And when I then began to compile my list, I was quickly obsessed,

و وقتی که شروع به جمع‌آوری فهرست کردم٬ به سرعت در آن غرق شدم٬

searching pages and pages for ages and ages.

ورق زدن صفحه‌ها در جست و جوی سالها.

Here we were at every annual step through our first hundred years.

و این ما هستیم در هر مرحله سالانه تا رسیدن به انتهای اولین سده.

"Twenty-seven ... a time of sudden revelations,"

"بیست و هفت ... زمان الهام‌های ناگهان٬"

"sixty-two, ... of subtle diminishments."

"شصت و دو٬ ... ذره ذره خوار شدن."

I was mindful, of course, that such insights were relative.

البته می‌دانستم که این نگرش‌ها نسبی هستند.

For starters, we now live longer, and so age more slowly.

برای تازه واردها٬ حالا دیگر ما بیشتر عمر می‌کنیم و دیرتر پیر می‌شویم.

Christopher Isherwood used the phrase "the yellow leaf"

کریستوفر ایشرود از این عبارت استفاده کرد "برگ خزان"

to describe a man at 53,

تا مردی را در ۵۳ سالگی توصیف کند٬

only one century after Lord Byron used it to describe himself at 36.

تنها یک قرن پس از آنکه لرد بایرن خود را در ۳۶ سالگی همینطور وصف کرده بود.

(Laughter)

(خنده)

I was mindful, too, that life can swing wildly and unpredictably

و همچنین می‌دانستم که زندگی هر لحظه چرخی می‌خورد

from one year to the next,

و از سالی تا سال دیگر قابل پیش بینی نیست٬

and that people may experience the same age differently.

و مردم یک سن وسال را متفاوت از هم تجربه می‌کنند.

But even so, as the list coalesced,

اما به هر حال٬ با به هم آمیختن فهرست٬

so, too, on the page, clear as the reflection in the mirror,

همچنین٬ در هر صفحه٬ بی کاستی انگار که بازتابی از آینه‌ای است٬

did the life that I had been living:

انگار زندگی خودم بود که به هم می‌آمیخت.

finding at 20 that "... one is less and less sure of who one is;"

در بیست سالگی درک کردن که "... هرکس کمتر و کمتر از آنکه هست یقین می‌یابد؛"

emerging at 30 from the "... wasteland of preparation into active life;"

در ۳۰ سالگی پدید آمدن "... وقت هدر رفته برای شروع زندگی واقعی؛"

learning at 40 "... to close softly the doors to rooms

در ۴۰ سالگی یاد گرفتن "... آهسته بستن درها به اتاق‌هایی

[I would] not be coming back to."

که به آنها باز نخواهم گشت."

There I was.

من آنجا بودم.

Of course, there we all are.

البته٬ همه ما آنجا هستیم.

Milton Glaser, the great graphic designer

میلتون گریزر٬ طراح گرافیکی برجسته٬

whose beautiful visualizations you see here,

که تصویرسازی‌های زیبای او را اینجا می‌بینید٬

and who today is 85 --

و کسی که امروز ۸۵ سال دارد --

all those years "... a ripening and an apotheosis," wrote Nabokov --

ناباکوف نوشته است همه آن سالها "...رسیدنی و کامل شدنی،" --

noted to me that, like art and like color,

به من یادآوری کرد که، مثل هنر و مثل رنگ،

literature helps us to remember what we've experienced.

ادبیات هم به ما کمک می‌کند تا تجربیاتمان را به یاد بسپاریم.

And indeed, when I shared the list with my grandfather,

و البته٬ وقتی که فهرست را به پدربزرگم دادم٬

he nodded in recognition.

به نشان تأیید سر تکان داد.

He was then 95 and soon to die,

او آن زمان ۹۵ سال داشت و زود درگذشت٬

which, wrote Roberto Bolaño,

که روبرتو بولانیو نوشته است٬

"... is the same as never dying."

"... با هرگز نمردن یکسان است."

And looking back, he said to me that, yes,

و با نگاه به گذشته٬ او به من گفت که بله٬

Proust was right that at 22, we are sure we will not die,

حق با پروست بود که در ۲۲ سالگی یقین داریم که نخواهیم مرد٬

just as a thanatologist named Edwin Shneidman was right

درست همانطور که مرگ شناسی به نام ادوین اشنایدمن می‌گفت

that at 90, we are sure we will.

در ۹۰ سالگی٬ یقین داریم که می‌میریم.

It had happened to him,

این برای او هم مانند آنها

as to them.

اتفاق افتاده بود.

Now the list is done:

حالا فهرست کامل شده است:

a hundred years.

صد سال.

And looking back over it,

و با نگاهی به امتداد آن٬

I know that I am not done.

من می‌دانم که هنوز کارم تمام نشده.

I still have my life to live,

هنوز عمری برای زندگی کردن دارم٬

still have many more pages to pass into.

و هنوز چندین صفحه برای ورق زدن باقی است.

And mindful of Mailer,

و اندیشناک به حرف میلر٬

I await 44.

منتظر ۴۴ سالگی نشسته‌ام.

Thank you.

متشکرم.

(Applause)

(تشویق)