Chris Jordan: Turning powerful stats into art

Translator: Thipnapa Huansuriya Reviewer: Korawan Kitsommart

My work is about the behaviors that we all engage in unconsciously,

งานถ่ายภาพของผมก็จะเกี่ยวกับพฤติกรรมที่เราทุกคนทำโดยไม่รู้ตัว

on a collective level.

ในระดับสังคมโดยรวม

And what I mean by that, it's the behaviors

ผมหมายความว่า มันเป็นพฤติกรรม

that we're in denial about,

ที่เราปฏิเสธไม่รับรู้

and the ones that operate below the surface of our daily awareness.

และเกิดขึ้นใต้ระดับการรู้ตัวของเรา

And as individuals, we all do these things, all the time, everyday.

ในระดับบุคคล เราทำสิ่งเหล่านี้ตลอดเวลา ทุกวัน

It's like when you're mean to your wife

เหมือนเวลาที่คุณร้ายใส่ภรรยาของคุณ

because you're mad at somebody else.

เพราะคุณหงุดหงิดคนอื่นมา

Or when you drink a little too much at a party, just out of anxiety.

หรืออย่างเวลาที่คุณดื่มมากเกินไปตอนอยู่ในงานปาร์ตี้เพราะว่าคุณประหม่า

Or when you overeat because your feelings are hurt, or whatever.

หรือเวลาที่คุณกินมากผิดปกติเพราะถูกทำร้ายความรู้สึกมา อะไรทำนองนั้น

And when we do these kind of things,

และเมื่อเราทำพฤติกรรมเหล่านี้

when 300 million people do unconscious behaviors,

เมื่อคนสามร้อยล้านคนทำพฤติกรรมเหล่านี้โดยไม่รู้ตัว

then it can add up to a catastrophic consequence

มันก็บวกทบกันจนนำไปสู่หายนะ

that nobody wants, and no one intended.

ที่ไม่มีใครต้องการ ไม่มีใครตั้งใจให้เกิด

And that's what I look at with my photographic work.

นั่นคือสิ่งที่ผมต้องการสื่อในงานภาพถ่ายของผม

This is an image I just recently completed, that is --

นี่เป็นภาพล่าสุดภาพหนึ่งที่ผมเพิ่งทำเสร็จ

when you stand back at a distance,

ถ้าคุณยืนมองไกลๆ

it looks like some kind of neo-Gothic, cartoon image

มันจะดูเหมือนภาพลายเส้นแบบนีโอโกธิค

of a factory spewing out pollution.

เป็นรูปโรงงานที่กำลังปล่อยมลภาวะออกมา

And as you get a little bit closer,

ถ้าคุณขยับเข้ามาใกล้อีกหน่อย

it starts looking like lots of pipes, like maybe a chemical plant,

มันจะเริ่มดูเหมือนกับท่อมากมาย คล้ายๆ กับโรงงานสารเคมี

or a refinery, or maybe a hellish freeway interchange.

หรือโรงกลั่น หรือถนนฟรีเวย์ที่ตัดพันกันยุ่งเหยิง

And as you get all the way up close,

ถ้าคุณเข้ามามองใกล้ๆ เลย

you realize that it's actually made of lots and lots of plastic cups.

คุณจะเห็นว่าที่จริงมันคือแก้วน้ำพลาสติกจำนวนมากมายมหาศาล

And in fact, this is one million plastic cups,

จริงๆ มันคือแก้วพลาสติกหนึ่งล้านใบ

which is the number of plastic cups that are used on airline flights

ซึ่งเป็นจำนวนของแก้วพลาสติกที่ใช้ในเที่ยวบิน

in the United States every six hours.

ในสหรัฐอเมริกา ในทุกๆ หกชั่วโมง

We use four million cups a day on airline flights,

เราใช้แก้วพลาสติกบนเที่ยวบินทั้งหมดวันละสี่ล้านใบ

and virtually none of them are reused or recycled.

และทั้งหมดนี้ไม่มีการนำกลับมาใช้ซ้ำหรือรีไซเคิลเลย

They just don't do that in that industry.

ในอุตสาหกรรมการบินเขาไม่ทำกัน

Now, that number is dwarfed

ตัวเลขนี้มันจิ๊บจ๊อยไปเลย

by the number of paper cups we use every day,

ถ้าเทียบกับจำนวนแก้วกระดาษที่เราใช้กันทุกวัน

and that is 40 million cups a day for hot beverages,

นั่นคือ 40 ล้านใบต่อวัน สำหรับเครื่องดื่มร้อน

most of which is coffee.

ซึ่งส่วนมากคือกาแฟ

I couldn't fit 40 million cups on a canvas,

ผมไม่สามารถถ่ายภาพแก้ว 40 ล้านใบลงบนผืนผ้าใบได้

but I was able to put 410,000. That's what 410,000 cups looks like.

ผมใส่ลงไปได้แค่ 410,000 ใบ แก้ว 410,000 ใบมันหน้าตาเป็นอย่างนี้ครับ

That's 15 minutes of our cup consumption.

นั่นคือแก้วที่เราใช้ภายในสิบห้านาที

And if you could actually stack up that many cups in real life,

และถ้าในชีวิตจริงคุณสามารถเอาแก้วทั้งหมดนี้เรียงต่อกันขึ้นไป

that's the size it would be.

มันจะมีขนาดเท่านี้ครับ

And there's an hour's worth of our cups.

และนี่ก็เป็นแก้วที่เราใช้ในหนึ่งชั่วโมง

And there's a day's worth of our cups.

นี่คือแก้วที่เราใช้ในหนึ่งวัน

You can still see the little people way down there.

คุณจะเห็นคนตัวเล็กๆ อยู่ข้างล่างนั่น

That's as high as a 42-story building,

แก้วพวกนี้เรียงต่อกันสูงเท่าตึก 42 ชั้นครับ

and I put the Statue of Liberty in there as a scale reference.

ผมเอารูปเทพีเสรีภาพมาวางเทียบให้เห็นสัดส่วนว่ามันใหญ่แค่ไหน

Speaking of justice, there's another phenomenon going on in our culture

พูดถึงความยุติธรรม ตอนนี้ก็มีปรากฏการณ์อันหนึ่งที่กำลังเกิดขึ้นในวัฒนธรรมของเรา

that I find deeply troubling, and that is that America, right now,

ซึ่งผมรู้สึกว่าน่าเป็นห่วงมาก นั่นคือ ประเทศอเมริกาในขณะนี้

has the largest percentage of its population in prison

มีจำนวนประชากรถูกคุมขังคิดเป็นเปอร์เซ็นต์มากที่สุด

of any country on Earth.

ยิ่งกว่าประเทศใดๆ ในโลกนี้

One out of four people, one out of four humans in prison

หนึ่งในสี่ของคนที่ติดคุกในโลกนี้

are Americans, imprisoned in our country.

คือคนอเมริกันที่ถูกขังอยู่ในประเทศของเรานี่เอง

And I wanted to show the number.

ผมอยากแสดงตัวเลขที่ว่าให้ดู

The number is 2.3 million Americans were incarcerated in 2005.

ตัวเลขนั้นคือ ในปี 2005 มีคนอเมริกัน 2.3 ล้านคนถูกจองจำ

And that's gone up since then, but we don't have the numbers yet.

และจำนวนก็เพิ่มขึ้นเรื่อยๆ นับจากนั้น แต่เรายังไม่มีตัวเลขที่ใหม่กว่านี้

So, I wanted to show 2.3 million prison uniforms,

ดังนั้น ผมก็เลยจะแสดงภาพชุดนักโทษ 2.3 ล้านชุด

and in the actual print of this piece,

ในภาพจริงที่พิมพ์ออกมา

each uniform is the size of a nickel on its edge.

เครื่องแบบนักโทษแต่ละชุดมีขนาดเท่าด้านข้างของเหรียญ 5 เซนต์

They're tiny. They're barely visible as a piece of material,

มันเล็กมากจนมองแยกกันเป็นชิ้นๆ แทบไม่ออก

and to show 2.3 million of them required a canvas

และการที่จะแสดงภาพทั้งหมด 2.3 ล้านชุด ต้องใช้ผืนผ้าใบ

that was larger than any printer in the world would print.

ที่ใหญ่กว่าพรินท์เตอร์เครื่องใดๆ ในโลกนี้จะสามารถพิมพ์ออกมาได้

And so I had to divide it up into multiple panels

ผมก็เลยต้องแบ่งมันออกเป็นส่วนๆ

that are 10 feet tall by 25 feet wide.

แต่ละส่วนมีขนาด 10 คูณ 25 ฟุต

This is that piece installed in a gallery in New York --

นี่คืองานชิ้นดังกล่าวที่จัดแสดงในหอศิลป์ที่นิวยอร์ค

those are my parents looking at the piece.

สองคนที่กำลังดูรูปอยู่นั่นคือพ่อกับแม่ผม

(Laughter)

(เสียงหัวเราะ)

Every time I look at this piece,

ทุกครั้งที่ผมมองงานชิ้นนี้

I always wonder if my mom's whispering to my dad,

ผมคิดในใจว่า แม่ผมคงจะกระซิบกับพ่อว่า

"He finally folded his laundry."

"ในที่สุดลูกเราก็รู้จักพับเสื้อผ้าเสียที"

(Laughter)

(เสียงห้วเราะ)

I want to show you some pieces now that are about addiction.

ผมอยากให้คุณดูงานที่เกี่ยวกับการใช้สารเสพติดบ้าง

And this particular one is about cigarette addiction.

งานชิ้นนี้เกี่ยวกับการติดบุหรี่

I wanted to make a piece that shows the actual number of Americans

ผมอยากสร้างงานที่แสดงจำนวนคนอเมริกัน

who die from cigarette smoking.

ที่เสียชีวิตจากการสูบบุหรี่

More than 400,000 people die in the United States every year

ทุกๆ ปี จะมีคนอเมริกันเสียชีวิตจากการสูบบุหรี่

from smoking cigarettes.

มากกว่า 400,000 คน

And so, this piece is made up of lots and lots of boxes of cigarettes.

งานชิ้นนี้ประกอบขึ้นจากกล่องบุหรี่มากมายมหาศาล

And, as you slowly step back,

และ ถ้าคุณค่อยๆ ถอยหลังออกไป

you see that it's a painting by Van Gogh, called "Skull with Cigarette."

คุณจะเห็นว่ามันเป็นภาพวาดของแวน โก๊ะ ที่ชื่อ "หัวกะโหลกกับบุหรี่" (Skull with Cigarette)

It's a strange thing to think about, that on 9/11,

น่าแปลกนะครับ เมื่อเรานึกถึงเหตุการณ์ 9/11

when that tragedy happened, 3,000 Americans died.

ตอนที่โศกนาฎกรรมนั้นเกิดขึ้น คนอเมริกันเสียชีวิตไป 3,000 คน

And do you remember the response?

แล้วคุณจำปฏิกิริยาตอบสนองที่เกิดขึ้นได้ไหม

It reverberated around the world,

มันสะเทือนไปทั่วโลก

and will continue to reverberate through time.

และจะยังคงส่งแรงสั่นสะเทือนต่อไปไม่หยุด

It will be something that we talk about in 100 years.

อีก 100 ปีข้างหน้าเราก็จะยังพูดถึงเรื่องนี้

And yet on that same day, 1,100 Americans died from smoking.

แต่ในวันเดียวกันนั้น คนอเมริกัน 1,100 คนเสียชีวิตจากการสูบบุหรี่

And the day after that, another 1,100 Americans died from smoking.

วันรุ่งขึ้น คนอเมริกันอีก 1,100 คนก็เสียชีวิตจากการสูบบุหรี่

And every single day since then, 1,100 Americans have died.

และทุกๆ วันนับจากนั้น มีคนอเมริกันเสียชีวิตเพราะบุหรี่ 1,100 คน

And today, 1,100 Americans are dying from cigarette smoking.

วันนี้ก็มีคนอเมริกันอีก 1,100 คนกำลังจะเสียชีวิตจากการสูบบุหรี่

And we aren't talking about it -- we dismiss it.

แต่เราไม่พูดถึงเรื่องนี้ เราไม่ใส่ใจมันเลย

The tobacco lobby, it's too strong.

การล็อบบี้ของพวกบริษัทบุหรี่มันมีพลังมากเกินไป

We just dismiss it out of our consciousness.

เราก็เลยปัดมันพ้นไปจากจิตสำนึก

And knowing what we know about the destructive power of cigarettes,

แล้วทั้งๆ ที่เราก็รู้ว่าบุหรี่มันอันตราย

we continue to allow our children, our sons and daughters,

เราก็ยังยอมให้ลูกหลานของเรา

to be in the presence of the influences that start them smoking.

ตกอยู่ท่ามกลางอิทธิพลต่างๆ นานาที่กระตุ้นให้เขาเริ่มลองสูบบุหรี่

And this is what the next piece is about.

และงานชิ้นต่อมาของผมก็สื่อเรื่องนี้

This is just lots and lots of cigarettes: 65,000 cigarettes,

นี่คือบุหรี่จำนวน 65,000 มวน

which is equal to the number of teenagers

ซึ่งเท่ากับจำนวนของวัยรุ่นในสหรัฐอเมริกา

who will start smoking this month, and every month in the U.S.

ที่เริ่มสูบบุหรี่ภายในเดือนนี้ และทุกๆ เดือน

More than 700,000 children in the United States aged 18 and under

ทุกๆ ปี เด็กๆ อายุ 18 และต่ำกว่า 18 จำนวนมากกว่า 700,000 คน

begin smoking every year.

ในสหรัฐอเมริกา เริ่มสูบบุหรี่

One more strange epidemic in the United States

โรคระบาดที่ประหลาดอีกอย่างหนึ่งในสหรัฐอเมริกา

that I want to acquaint you with

ที่ผมอยากนำเสนอให้คุณรู้ไว้

is this phenomenon of abuse and misuse of prescription drugs.

คือปรากฏการณ์การใช้ยาตามใบสั่งแพทย์ผิดวิธี

This is an image I've made out of lots and lots of Vicodin.

นี่เป็นภาพที่ผมสร้างจากภาพยาไวโคดินจำนวนมาก

Well, actually, I only had one Vicodin

อ่อ ที่จริงผมมียาไวโคดินเม็ดเดียวแหละครับ

that I scanned lots and lots of times.

แต่ผมสแกนมันซ้ำหลายๆ รอบ

(Laughter)

(เสียงหัวเราะ)

And so, as you stand back, you see 213,000 Vicodin pills,

ถ้าคุณยืนห่างออกไป คุณจะเห็นยาไวโคดิน 213,000 เม็ด

which is the number of hospital emergency room visits

ซึ่งเท่ากับจำนวนผู้ป่วยที่ถูกส่งเข้าห้องฉุกเฉิน

yearly in the United States,

ในสหรัฐอเมริกาในแต่ละปี

attributable to abuse and misuse of prescription painkillers

โดยมีสาเหตุมาจากการใช้ยาแก้ปวด และยาระงับความวิตกกังวล

and anti-anxiety medications.

ผิดวิธี หรือเกินขนาด

One-third of all drug overdoses in the U.S. --

หนึ่งในสามของผู้ป่วยที่ใช้ยาเกินขนาดในสหรัฐอเมริกา

and that includes cocaine, heroin, alcohol, everything --

ซึ่งนั่นรวมทั้งโคเคน เฮโรอีน แอลกอฮอล์ ทุกอย่าง

one-third of drug overdoses are prescription medications.

หนึ่งในสามของกรณีการใช้ยาเกินขนาด เป็นยาตามใบสั่งแพทย์

A strange phenomenon.

เป็นปรากฏการณ์ที่แปลกมาก

This is a piece that I just recently completed

นี่เป็นงานชิ้นใหม่ที่ผมเพิ่งทำเสร็จ

about another tragic phenomenon. And that is the phenomenon,

มันเกี่ยวกับปรากฏการณ์ที่เป็นโศกนาฏกรรม และปรากฏการณ์นี้

this growing obsession we have with breast augmentation surgery.

คือความคลั่งไคล้ในการทำศัลยกรรมเสริมหน้าอกที่กำลังเพิ่มมากขึ้น

384,000 women, American women, last year

ปีที่แล้ว ผู้หญิงอเมริกัน 384,000 คน

went in for elective breast augmentation surgery.

ไปทำศัลยกรรมเสริมหน้าอก

It's rapidly becoming the most popular high school graduation gift,

มันกำลังกลายเป็นของขวัญวันเรียนจบไฮสคูลที่เป็นที่นิยมที่สุด

given to young girls who are about to go off to college.

สำหรับมอบให้เด็กสาวที่กำลังจะเข้ามหาวิทยาลัย

So, I made this image out of Barbie dolls,

ผมจึงสร้างภาพนี้ขึ้นจากรูปตุ๊กตาบาร์บี้

and so, as you stand back you see this kind of floral pattern,

ถ้าคุณถอยออกไป คุณจะเห็นเหมือนภาพลายดอกไม้

and as you get all the way back, you see 32,000 Barbie dolls,

ถ้าถอยไปไกลสุดๆ คุณจะเห็นตุ๊กตาบาร์บี้ 32,000 ตัว

which represents the number of breast augmentation surgeries

ซึ่งเท่ากับจำนวนการทำศัลกรรมเสริมหน้าอก

that are performed in the U.S. each month.

ที่เกิดขึ้นในอเมริกาในแต่ละเดือน

The vast majority of those are on women under the age of 21.

คนที่เข้ารับการผ่าตัดส่วนใหญ่เป็นผู้หญิงอายุต่ำกว่า 21 ปี

And strangely enough, the only plastic surgery

ที่ประหลาดกว่านั้น การทำศัลยกรรมอย่างเดียว

that is more popular than breast augmentation is liposuction,

ที่มีคนทำมากกว่าการเสริมหน้าอก คือการดูดไขมัน

and most of that is being done by men.

ซึ่งคนที่ไปทำส่วนใหญ่เป็นผู้ชาย

Now, I want to emphasize that these are just examples.

ทีนี้ ผมอยากเน้นว่านี่เป็นแค่ตัวอย่าง

I'm not holding these out as being the biggest issues.

ผมไม่ได้บอกว่าประเด็นพวกนี้เป็นเรื่องใหญ่หรือสำคัญที่สุด

They're just examples.

มันเป็นแค่ตัวอย่างส่วนหนึ่ง

And the reason that I do this, it's because I have this fear

เหตุผลที่ผมทำงานพวกนี้ เพราะผมรู้สึกว่ามันน่ากลัว

that we aren't feeling enough as a culture right now.

ที่พวกเราทั้งวัฒนธรรมโดยรวม ไม่รู้สึกรู้สมกับเรื่องต่างๆ มากพอ

There's this kind of anesthesia in America at the moment.

เหมือนมันมีภาวะไร้ความรู้สึกในอเมริกา ณ ขณะนี้

We've lost our sense of outrage, our anger and our grief

เราสูญเสียความรู้สึกเจ็บแค้น โกรธ และเศร้าโศก

about what's going on in our culture right now,

เกี่ยวกับสิ่งที่กำลังเกิดขึ้นในวัฒนธรรมของเราในขณะนี้

what's going on in our country,

นี่มันเกิดอะไรขึ้นในประเทศของเรา

the atrocities that are being committed in our names around the world.

รวมทั้งกับความโหดร้ายที่เกิดขึ้นทั่วโลกในนามของเรา

They've gone missing; these feelings have gone missing.

ความรู้สึกเหล่านี้มันหายไป

Our cultural joy, our national joy is nowhere to be seen.

เรามองหาความปิติสุขของวัฒนธรรม ของประเทศเราไม่เจอเลย

And one of the causes of this, I think,

และหนึ่งในสาเหตุของภาวะนี้ ผมคิดว่า

is that as each of us attempts to build this new kind of worldview,

มันเป็นเพราะ ขณะที่เราแต่ละคนพยายามสร้างโลกทัศน์ใหม่ขึ้นมา

this holoptical worldview, this holographic image

โลกทัศน์ใหม่ ภาพร่างสามมิติอันนี้

that we're all trying to create in our mind

ที่เราทุกคนกำลังสร้างขึ้นในใจของเรา

of the interconnection of things: the environmental footprints

เกี่ยวกับความสัมพันธ์เชื่อมโยงกันของสรรพสิ่ง อย่างผลกระทบทางสภาพแวดล้อม

1,000 miles away of the things that we buy;

ต่อสิ่งที่อยู่ไกลออกไปอีก 1,000 ไมล์ จากสินค้าที่เราซื้อ

the social consequences 10,000 miles away

ผลกระทบทางสังคม ต่อที่ไกลออกไปอีก 10,000 ไมล์

of the daily decisions that we make as consumers.

ที่เกิดขึ้นจากการตัดสินใจในแต่ละวันของเราในฐานะผู้บริโภค

As we try to build this view,

ในขณะที่เราสร้างภาพเหล่านี้ขึ้นในใจ

and try to educate ourselves about the enormity of our culture,

และพยายามทำความเข้าใจกับความใหญ่โตมโหฬารของวัฒนธรรมของเรา

the information that we have to work with is these gigantic numbers:

ข้อมูลที่เราต้องเอามาพิจารณานั้น คือตัวเลขมหึมาพวกนี้

numbers in the millions, in the hundreds of millions,

ตัวเลขหลักหลายล้าน หลายร้อยล้าน

in the billions and now in the trillions.

หลายพันล้าน และเดี๋ยวนี้มีถึงเป็นล้านล้าน

Bush's new budget is in the trillions, and these are numbers

อย่างงบประมาณในสมัยรัฐบาลของบุชก็เป็นล้านล้าน

that our brain just doesn't have the ability to comprehend.

ตัวเลขพวกนี้ สมองของเราไม่สามารถเข้าใจได้

We can't make meaning out of these enormous statistics.

เราไม่สามารถทำความเข้าใจความหมายของสถิติที่มากมายมหาศาลเหล่านี้ได้

And so that's what I'm trying to do with my work,

สิ่งที่ผมพยายามทำในงานของผม

is to take these numbers, these statistics

คือเอาตัวเลขพวกนี้ สถิติพวกนี้

from the raw language of data, and to translate them

จากภาษาของข้อมูลดิบ มาแปลเป็น

into a more universal visual language, that can be felt.

ภาษาภาพที่เป็นสากล ที่คนเราสามารถรู้สึกได้ สัมผัสได้

Because my belief is, if we can feel these issues,

เพราะความเชื่อของผมก็คือ ถ้าเรารู้สึกรู้สมกับประเด็นเหล่านี้

if we can feel these things more deeply,

ถ้าเราสัมผัสมันได้อย่างลึกซึ้งมากขึ้น

then they'll matter to us more than they do now.

มันก็จะมีความหมายกับเรามากขึ้นกว่าที่มันเป็นอยู่ตอนนี้

And if we can find that,

และถ้าเราค้นพบความหมายของมันได้

then we'll be able to find, within each one of us,

เราก็จะค้นพบ ข้างในใจเราแต่ละคน

what it is that we need to find to face the big question,

ว่าเราต้องทำอะไรเพื่อเผชิญหน้ากับคำถามสำคัญ

which is: how do we change?

นั่นคือ เราจะเปลี่ยนแปลงได้อย่างไร

That, to me, is the big question that we face as a people right now:

คำถามนี้ สำหรับผม เป็นคำถามสำคัญที่เราต้องตอบในฐานะที่เป็นประชากรคนหนึ่ง

how do we change? How do we change as a culture,

เราจะเปลี่ยนแปลงได้อย่างไร เราจะเปลี่ยนแปลงวัฒนธรรมของเราได้อย่างไร

and how do we each individually take responsibility

แล้วเราแต่ละคนจะต้องทำอะไร อย่างไร

for the one piece of the solution that we are in charge of,

กับส่วนหนึ่งของทางออกของปัญหา ที่เราแต่ละคนต้องรับผิดชอบ

and that is our own behavior?

นั่นก็คือพฤติกรรมของเราเอง

My belief is that you don't have to make yourself bad

ในความคิดผมนะครับ คุณไม่ต้องทำให้ตัวเองรู้สึกแย่

to look at these issues.

เวลามองดูประเด็นพวกนี้

I'm not pointing the finger at America in a blaming way.

ผมไม่ได้มาชี้หน้าต่อว่าคนอเมริกัน

I'm simply saying, this is who we are right now.

ผมแค่บอกว่า นี่แหละคือสิ่งที่เราเป็นอยู่ในขณะนี้

And if there are things that we see

และถ้ามีอะไรที่เราเห็นแล้ว

that we don't like about our culture,

เราไม่ชอบเกี่ยวกับวัฒนธรรมของเรา

then we have a choice.

เราก็มีทางเลือก

The degree of integrity that each of us can bring to the surface,

ความจริงใจและมุ่งมั่นที่เราแต่ละคนแสดงออกมา

to bring to this question, the depth of character that we can summon,

ในการจัดการกับปัญหานี้ คุณลักษณะที่อยู่ลึกๆ ในตัวเรา ที่เราสามารถดึงออกมาใช้

as we show up for the question of how do we change --

เมื่อเราลุกขึ้นมาจัดการกับปัญหาว่าเราจะเปลี่ยนแปลงได้อย่างไร

it's already defining us as individuals and as a nation,

มันกำลังบ่งบอกความเป็นเรา ทั้งในระดับบุคคลและในระดับประเทศ

and it will continue to do that, on into the future.

และจะเป็นเช่นนี้ต่อไปเรื่อยๆ ในอนาคต

And it will profoundly affect the well-being, the quality of life

และมันก็จะส่งผลกระทบอันลึกซึ้งต่อความอยู่ดีมีสุข ต่อคุณภาพชีวิต

of the billions of people

ของคนนับพันล้านคน

who are going to inherit the results of our decisions.

ที่จะมารับผลที่เกิดจากการตัดสินใจของเรา

I'm not speaking abstractly about this,

ผมไม่ได้พูดเรื่องที่เป็นนามธรรม

I'm speaking -- this is who we are in this room,

นี่สิ่งที่เราทุกคนในห้องนี้กำลังเป็นอยู่

right now, in this moment.

เดี๋ยวนี้ ณ วินาทีนี้

Thank you and good afternoon.

ขอบคุณ และสวัสดีครับ

(Applause)

(เสียงปรบมือ)