Chris Jordan: Turning powerful stats into art

کریس جوردن آمار تکان‌دهنده‌ای را به تصویر می‌کشد

Translator: Vida Talebian Reviewer: soheila Jafari

My work is about the behaviors that we all engage in unconsciously,

کار من درباره رفتارهایی‌ست که همه ما ناخودآگاه انجام می‌دهیم،

on a collective level.

در سطح انبوه.

And what I mean by that, it's the behaviors

منظور من رفتارهایی‌ست

that we're in denial about,

که ما آنها را قبول نداریم،

and the ones that operate below the surface of our daily awareness.

و کارهایی که ما ناخودآگاه هرروز انجام می‌دهیم.

And as individuals, we all do these things, all the time, everyday.

تک‌تک ما، درحال انجام این کارها هستیم، همیشه، هرروز.

It's like when you're mean to your wife

مانند زمانی‌که، شما با همسرتان بد رفتار می‌کنید

because you're mad at somebody else.

به‌خاطر اینکه از فرد دیگری عصبانی هستید.

Or when you drink a little too much at a party, just out of anxiety.

یا اینکه در مهمانی زیاد مشروب می‌نوشید، بخاطر نگرانی‌هایتان.

Or when you overeat because your feelings are hurt, or whatever.

یا وقتی زیاد غذا می‌خورید چون ضربه احساسی خورده‌اید، یا هرچیز دیگری.

And when we do these kind of things,

وقتی ما از این قبیل رفتارها داریم،

when 300 million people do unconscious behaviors,

وقتی ۳۰۰ میلیون نفر رفتارهای ناخودآگاه دارند،

then it can add up to a catastrophic consequence

این رفتارها می‌توانند جمع شوند تا یک پیآمد فاجعه‌بار

that nobody wants, and no one intended.

که هیچ‌کس قصدش را نداشته، رخ‌دهد.

And that's what I look at with my photographic work.

و این چیزیه که من با کارعکاسی به آن نگاه کردم.

This is an image I just recently completed, that is --

این عکسیه که اخیرا کاملش کردم،

when you stand back at a distance,

اگر عقب بایستید،

it looks like some kind of neo-Gothic, cartoon image

شبیه به یک نوع معماری گاتیکِ امروزی، یا عکس کارتونی

of a factory spewing out pollution.

از یک کارخانه پراز آلودگی به نظر می‌رسه.

And as you get a little bit closer,

و اگر به آن نزدیکتر شوید،

it starts looking like lots of pipes, like maybe a chemical plant,

کم‌کم شبیه به تعداد زیادی لوله، یا شاید ساختاری شیمیایی،

or a refinery, or maybe a hellish freeway interchange.

یک پالایشگاه، تقاطع یک بزرگراه جهنمی به‌نظر بیاد.

And as you get all the way up close,

و اگر ازهمه اینها نزدیکتر شوید،

you realize that it's actually made of lots and lots of plastic cups.

می‌بینید که تصویر از تعداد بسیار زیادی لیوان پلاستیکی درست شده.

And in fact, this is one million plastic cups,

و درواقع، اینها یک میلیون لیوان پلاستیکی است،

which is the number of plastic cups that are used on airline flights

که تعداد لیوان‌هایی‌ست که در پروازهای هواپیمایی

in the United States every six hours.

در ایالات‌متحده درطول شش ساعت استفاده میشه.

We use four million cups a day on airline flights,

ما هرروز چهارمیلیون لیوان در پروازهای هوایی مصرف می‌کنیم،

and virtually none of them are reused or recycled.

و تقریبا هیچ‌کدام بازیافت یا دوباره استفاده نمی‌شه.

They just don't do that in that industry.

آنها در آن صنعت این کار را نمی‌کنند.

Now, that number is dwarfed

اکنون ببینید این عدد بسیار کمه،

by the number of paper cups we use every day,

درمقابل تعداد لیوان‌های کاغذی که هرروز مصرف می‌کنیم،

and that is 40 million cups a day for hot beverages,

این عدد ۴۰ میلیون لیوان درهرروز، برای نوشیدنی‌های گرم

most of which is coffee.

که در بیشتر موارد قهوه است.

I couldn't fit 40 million cups on a canvas,

من نتونستم ۴۰ میلیون لیوان را در یک قاب جا بدهم،

but I was able to put 410,000. That's what 410,000 cups looks like.

ولی ۴۱۰ هزار لیوان را جادادم. این ۴۱۰ هزار لیوانه.

That's 15 minutes of our cup consumption.

لیوان مصرفی ما در ۱۵ دقیقه است.

And if you could actually stack up that many cups in real life,

و اگر بتونید این تعداد لیوان را در واقعیت روی‌هم بگذارید،

that's the size it would be.

این اندازه‌ای می‌شه.

And there's an hour's worth of our cups.

این لیوان‌های ما در یک ساعته.

And there's a day's worth of our cups.

و این لیوان مصرفی ما در یک روز.

You can still see the little people way down there.

هنوز آن دوآدمک ریز را پایین تصویر را می‌تونید ببینید.

That's as high as a 42-story building,

این به ارتفاع یک ساختمان ۴۲ طبقه ست،

and I put the Statue of Liberty in there as a scale reference.

و برای مقیاس من مجسمه آزادی را گذاشتم.

Speaking of justice, there's another phenomenon going on in our culture

حرف زدن از عدالت، یک پدیده دیگر در فرهنگ ماست

that I find deeply troubling, and that is that America, right now,

برای من عمیقا آزاردهنده است، اینکه آمریکا، اکنون،

has the largest percentage of its population in prison

دارای بالاترین درصد جمعیت در زندان است

of any country on Earth.

از هرکشوری روی زمین بالاتر.

One out of four people, one out of four humans in prison

از هرچهار نفر یکی، از هرچهار انسان زندانی یکی

are Americans, imprisoned in our country.

آمریکایی‌ست، که در کشورمان زندانی‌ست.

And I wanted to show the number.

و من میخوام این آمار را به شما نشان بدم.

The number is 2.3 million Americans were incarcerated in 2005.

در سال۲۰۰۵ تعداد ۲/۳ میلیون آمریکایی حبس شده‌اند.

And that's gone up since then, but we don't have the numbers yet.

این همین‌طور تاکنون ادامه داشته، ولی فقط هنوز آمارتازه را نداریم.

So, I wanted to show 2.3 million prison uniforms,

پس میخوام ۲/۳ میلیون یونیفرم زندانی بهتون نشان بدم،

and in the actual print of this piece,

در چاپ واقعی،

each uniform is the size of a nickel on its edge.

هر یونیفرم اندازه لبه یک سکه نیکل است.

They're tiny. They're barely visible as a piece of material,

اونها خیلی کوچکند. به سختی شکل تکه‌ای ماده دیده می‌شوند،

and to show 2.3 million of them required a canvas

و برای نشان دادن ۲/۳ میلیون از آنها بومی لازم بود

that was larger than any printer in the world would print.

که بزرگتر از همه پرینترهاست که بتونند آن را چاپ کنند.

And so I had to divide it up into multiple panels

و مجبور شدم در چند قاب تقسیمش کنم

that are 10 feet tall by 25 feet wide.

ارتفاع آن ۳ متر در عرض حدود ۷/۵ متر است.

This is that piece installed in a gallery in New York --

این عکسیه که در گالری نیویورک نصب شد

those are my parents looking at the piece.

آنها مادروپدر من هستند که دارند به یک تکه نگاه می‌کنند.

(Laughter)

(خنده حضار)

Every time I look at this piece,

هربار که من اینو می‌بینم،

I always wonder if my mom's whispering to my dad,

فکرمی‌کنم مادرم داشته درِگوشِ پدرم می‌گفته،

"He finally folded his laundry."

"بالاخره لباس‌های تمیزش را تا کرد."

(Laughter)

(خنده حضار)

I want to show you some pieces now that are about addiction.

حالا میخوام عکس‌هایی درمورد اعتیاد بهتون نشان بدم.

And this particular one is about cigarette addiction.

این یک مورد درباره اعتیاد به سیگارست.

I wanted to make a piece that shows the actual number of Americans

می‌خواستم عکسی بسازم که تعداد واقعی آمریکایی‌هایی

who die from cigarette smoking.

که به‌خاطر سیگار مردند را نشان بدهم.

More than 400,000 people die in the United States every year

هرسال بیش از ۴۰۰٫۰۰۰ نفر در آمریکا

from smoking cigarettes.

با سیگار کشیدن می‌میرند.

And so, this piece is made up of lots and lots of boxes of cigarettes.

این عکس با تعداد بسیاربسیار زیادی جعبه سیگار درست‌شده.

And, as you slowly step back,

و وقتی کم‌کم به عقب می‌روید،

you see that it's a painting by Van Gogh, called "Skull with Cigarette."

می‌بینید که این نقاشی ون گوگه، به نام "جمجمه با سیگار"

It's a strange thing to think about, that on 9/11,

فکرکردن درباره این عجیبه که در ۱۱سپتامبر،

when that tragedy happened, 3,000 Americans died.

وقتی آن فاجعه رخ‌داد، ۳٫۰۰۰ آمریکایی مردند.

And do you remember the response?

و واکنش مردم یادتون میاد؟

It reverberated around the world,

دورتادور دنیا پیچید،

and will continue to reverberate through time.

و همین‌طور در طول زمان منعکس خواهد شد.

It will be something that we talk about in 100 years.

چیزی خواهدبود که تا صدسال درباره‌اش حرف می‌زنیم.

And yet on that same day, 1,100 Americans died from smoking.

و درحالی که درهمان روز، ۱٫۱۰۰ آمریکایی با سیگارکشیدن مردند.

And the day after that, another 1,100 Americans died from smoking.

و روز بعداز آن، ۱٫۱۰۰ نفر دیگر.

And every single day since then, 1,100 Americans have died.

و هرروز تا حالا، ۱٫۱۰۰ آمریکایی با سیگار کشیدن مرده‌اند.

And today, 1,100 Americans are dying from cigarette smoking.

و امروز، ۱٫۱۰۰ آمریکایی دارند با سیگار می‌میرند.

And we aren't talking about it -- we dismiss it.

و ما درموردش صحبت نمی‌کنیم؛ ما آن را کنارمی‌گذاریم.

The tobacco lobby, it's too strong.

لابی دخانیات، خیلی قدرتمند است.

We just dismiss it out of our consciousness.

ما فقط آن را از آگاهی خودمان خارج می‌کنیم.

And knowing what we know about the destructive power of cigarettes,

و با دانستن آنچه که ما درباره قدرت مخرب سیگار می‌دانیم،

we continue to allow our children, our sons and daughters,

ما بازهم به فرزندانمان، پسرها و دخترهایمان اجازه می‌دیم

to be in the presence of the influences that start them smoking.

که تحت تأثیراتی باشند که شروع به سیگارکشیدن کنند.

And this is what the next piece is about.

این موضوع عکس بعدی‌ست.

This is just lots and lots of cigarettes: 65,000 cigarettes,

اینها تعداد بسیار زیادی سیگارند، ۶۵٫۰۰۰ سیگار،

which is equal to the number of teenagers

برابر با تعداد نوجوان‌هایی که

who will start smoking this month, and every month in the U.S.

دراین ماه و هرماه در آمریکا شروع به سیگارکشیدن می‌کنند.

More than 700,000 children in the United States aged 18 and under

بیشتراز ۷۰۰٫۰۰۰ بچه ۱۸ساله و کوچکتر در آمریکا

begin smoking every year.

هرسال سیگاری می‌شوند.

One more strange epidemic in the United States

اپیدمی عجیب دیگری در آمریکا

that I want to acquaint you with

که میخوام شمارا باهاش آشنا کنم

is this phenomenon of abuse and misuse of prescription drugs.

پدیده سوءاستفاده از داروهای تجویزی‌ست.

This is an image I've made out of lots and lots of Vicodin.

این عکسیه که من با تعداد بسیار زیادی ویکودین گرفته‌ام.

Well, actually, I only had one Vicodin

خوب، درواقع ما فقط یک ویکودین داشتیم

that I scanned lots and lots of times.

که من چندین‌بار اسکن کردم.

(Laughter)

(خنده حضار)

And so, as you stand back, you see 213,000 Vicodin pills,

وقتی عقب بایستید، ۲۱۳٫۰۰۰ قرص ویکودین ‌می‌بینید،

which is the number of hospital emergency room visits

که تعداد اتاق‌های ویزیت اورژانسی‌ست که

yearly in the United States,

سالانه در آمریکا

attributable to abuse and misuse of prescription painkillers

به خاطر اشتباه یا بد استفاده‌کردن مسکن‌های تجویزشده

and anti-anxiety medications.

و داروهای ضداضطراب است.

One-third of all drug overdoses in the U.S. --

یک سوم مصرف بیش‌ازحد مواد در آمریکا

and that includes cocaine, heroin, alcohol, everything --

- شامل کوکائین، هروئین، الکل و همه‌چیز-

one-third of drug overdoses are prescription medications.

یک سوم تمام اُوردوزها، داروهای تجویزی هستند.

A strange phenomenon.

یک پدیده عجیب.

This is a piece that I just recently completed

این کاریه که من اخیرا کاملش کردم

about another tragic phenomenon. And that is the phenomenon,

درباره یک پدیده غم‌انگیز دیگر. و این پدیده

this growing obsession we have with breast augmentation surgery.

علاقه شدیدیه که ما به جراحی بزرگ‌کردن سینه داریم.

384,000 women, American women, last year

۳۸۴٫۰۰۰ زن آمریکایی، در سال قبل

went in for elective breast augmentation surgery.

به انتخاب خود، به جراحی بزرگ‌کردن سینه رفته‌اند.

It's rapidly becoming the most popular high school graduation gift,

این داره به سرعت، تبدیل به متداول‌ترین کادوی فارغ‌التحصیلی می‌شه،

given to young girls who are about to go off to college.

به دخترهای جوانی که دارند به کالج می‌روند.

So, I made this image out of Barbie dolls,

خوب من این تصویرو با عروسک‌های باربی ساختم،

and so, as you stand back you see this kind of floral pattern,

وقتی که عقب‌تر بروید این شکل گُل‌ مانند را می‌بینید،

and as you get all the way back, you see 32,000 Barbie dolls,

و هرچه عقب‌تر، ۳۲٫۰۰۰ باربی می‌بینید،

which represents the number of breast augmentation surgeries

این تعداد جراحی‌های سینه را نشان می‌ده

that are performed in the U.S. each month.

که هرماه درآمریکا انجام می‌شه.

The vast majority of those are on women under the age of 21.

بیشتر جراحی‌ها روی خانوم‌های زیر ۲۱ سال بوده.

And strangely enough, the only plastic surgery

و به‌اندازه کافی عجیبه، تنها جراحی پلاستیک‌ای

that is more popular than breast augmentation is liposuction,

که معمول‌تر از جراحی سینه بوده، لیپوساکشنه،

and most of that is being done by men.

و بیشتر توسط مردان انجام شده.

Now, I want to emphasize that these are just examples.

حالا، می‌خواهم تأکید کنم که اینها فقط چند مثاله.

I'm not holding these out as being the biggest issues.

من اینها را به‌عنوان بزرگترین مسائل درنظرنمی‌گیرم.

They're just examples.

اینها فقط مثالند.

And the reason that I do this, it's because I have this fear

و دلیل کارم اینه که، من از این می‌ترسم

that we aren't feeling enough as a culture right now.

که اکنون ما به‌اندازه کافی احساس نمی‌کنیم که یک تمدن هستیم.

There's this kind of anesthesia in America at the moment.

درحال حاضر اینجور بی‌حسی درآمریکا داریم.

We've lost our sense of outrage, our anger and our grief

ما احساس انزجار، خشم، غم‌ و‌اندوهمان را ازدست داده‌ایم

about what's going on in our culture right now,

احساسمان نسبت به آنچه این روزها در فرهنگمان می‌گذرد،

what's going on in our country,

آنچه درکشورمان می‌گذرد،

the atrocities that are being committed in our names around the world.

فجایعی که درسراسرجهان به اسم ما رخ‌داده.

They've gone missing; these feelings have gone missing.

آنها فراموش شده‌اند، این احساسات ما گم شده‌اند.

Our cultural joy, our national joy is nowhere to be seen.

لذت فرهنگی و ملی ما، جایی ندارد که دیده‌ شود.

And one of the causes of this, I think,

و یکی از دلایل این، به‌نظرم اینه که،

is that as each of us attempts to build this new kind of worldview,

همین‌طور که داریم شکل تازه‌ای از دیدمان به جهان می‌سازیم،

this holoptical worldview, this holographic image

این دیدکلی به جهان، این تصویر هولوگرافیک

that we're all trying to create in our mind

که همه ما سعی‌داریم در ذهن داشته‌باشیم

of the interconnection of things: the environmental footprints

از ارتباطات بین اجزا: ردپاهای زیست‌محیطی

1,000 miles away of the things that we buy;

هزارمایل دورتر از چیزهایی که ما می‌خریم؛

the social consequences 10,000 miles away

عواقب اجتماعی ده هزارمایل دورتر از

of the daily decisions that we make as consumers.

تصمیمات روزانه که ما به‌عنوان مصرف‌کننده می‌گیریم.

As we try to build this view,

همین‌که ما سعی کنیم این دیدگاه را داشته‌باشیم،

and try to educate ourselves about the enormity of our culture,

و سعی کنیم درباره وقاحت فرهنگمان به خودمان یادبدیم،

the information that we have to work with is these gigantic numbers:

اطلاعاتی که باید با آنها کارکنیم، این اعداد هنگفت هستند:

numbers in the millions, in the hundreds of millions,

اعدادی میلیونی، با ابعاد صدها میلیون،

in the billions and now in the trillions.

میلیاردها و اکنون به تریلیون‌ها رسیده.

Bush's new budget is in the trillions, and these are numbers

بودجه جدید بوش تریلیونی‌ست، و اینها عددند

that our brain just doesn't have the ability to comprehend.

که مغزما فقط قابلیت درک آنها را نداره.

We can't make meaning out of these enormous statistics.

نمی‌تونیم مفهومی از این آمار هنگفت برداشت‌ کنیم.

And so that's what I'm trying to do with my work,

و این کاری‌ست که من دارم سعی‌ می‌کنم انجام دهم،

is to take these numbers, these statistics

که این اعداد و آمار را از

from the raw language of data, and to translate them

داده‌های خام بگیرم، و به

into a more universal visual language, that can be felt.

زبانی تصویری و جهانی که قابل لمس باشه، تبدیل کنم.

Because my belief is, if we can feel these issues,

چون معتقدم که، اگر ما بتونیم این مسائل را حس کنیم،

if we can feel these things more deeply,

اگر بتونیم این چیزهارو عمیق‌تر حس کنیم،

then they'll matter to us more than they do now.

آنگاه انها برای ما بیشتر از الان اهمیت پیدا‌می‌کنند.

And if we can find that,

و اگر ما بتوانیم اینو بفهمیم،

then we'll be able to find, within each one of us,

اون وقت می‌تونیم درک کنیم که در هریک از ما،

what it is that we need to find to face the big question,

چیزی که باید باهاش روبرو بشیم این سؤال بزرگه که

which is: how do we change?

ما چطور تغییر می‌کنیم؟

That, to me, is the big question that we face as a people right now:

برای من این سؤال بزرگیه که ما به‌عنوان انسان باهاش روبرو هستیم:

how do we change? How do we change as a culture,

ما چطور تغییر می‌کنیم؟ چطور به شکل یک فرهنگ تغییر می‌کنیم،

and how do we each individually take responsibility

و تک‌تک ما به‌عنوان تکه‌ای از راه‌حل، چطور

for the one piece of the solution that we are in charge of,

مسئولیت آنچه که درقبالش مسئولیم را می‌پذیریم،

and that is our own behavior?

و این رفتارماست؟

My belief is that you don't have to make yourself bad

من معتقدم که شما لازم نیست دیدتان را بد کنید تا

to look at these issues.

به این مسائل نگاه کنید.

I'm not pointing the finger at America in a blaming way.

من انگشت مذمت به سمت آمریکا نگرفته‌ام.

I'm simply saying, this is who we are right now.

من به‌سادگی می‌گویم، این چیزی‌ه که ما درحال‌حاضر هستیم.

And if there are things that we see

و اگر چیزهایی می‌بینیم

that we don't like about our culture,

در فرهنگمان دوستشان نداریم،

then we have a choice.

دراین صورت ما یک انتخاب داریم.

The degree of integrity that each of us can bring to the surface,

میزانی از یکپارچگی که هریک از ما می‌تواند به‌ ارمغان بیاورد،

to bring to this question, the depth of character that we can summon,

تا به این پرسش برسیم، عمق شخصیتی که ما به‌حضور می‌رسانیم،

as we show up for the question of how do we change --

تا این پرسش را بیاوریم که ما چطور تغییر می‌کنیم--

it's already defining us as individuals and as a nation,

چیزی که ما را به‌عنوان یک فرد و یک ملت تعریف می‌کنه،

and it will continue to do that, on into the future.

وهمین‌طور تا آینده ادامه خواهدداشت.

And it will profoundly affect the well-being, the quality of life

این عمیقا روی رفاه تأثیر می‌گذاره، کیفیت زندگی

of the billions of people

میلیاردها نفر

who are going to inherit the results of our decisions.

که نتیجه تصمیم‌های مارا به ارث می‌برند.

I'm not speaking abstractly about this,

من دراین مورد، انتزاعی صحبت نمی‌کنم،

I'm speaking -- this is who we are in this room,

من از آنچه که دراین اتاق هستیم حرف‌می‌زنم،

right now, in this moment.

همین الان، در همین لحظه.

Thank you and good afternoon.

خیلی‌ممنون و عصرتون به‌خیر.

(Applause)

(تشویق حضار)