Rory Stewart: Time to end the war in Afghanistan

Translator: Mahachai Sattayathamrongthian Reviewer: Thipnapa Huansuriya

The question today is not:

คำถามวันนี้ไม่ใช่ว่า

Why did we invade Afghanistan?

ทำไมเราบุกโจมตีอัฟกานิสถาน

The question is:

คำถามคือ

why are we still in Afghanistan

ทำไมเรายังคงอยู่ในอัฟกานิสถานอีก

one decade later?

เมื่อผ่านไปแล้วตั้งสิบปี

Why are we spending

ทำไมเราใช้เงินถึง

$135 billion?

หนึ่งแสนสามหมื่นห้าพันล้านเหรียญ

Why have we got 130,000 troops on the ground?

ทำไมเราถึงส่งทหาร 130,000 นาย เข้าไปในพื้นที่

Why were more people killed

ทำไมมีคนตายเพิ่มขึ้น

last month

เมื่อเดือนที่แล้ว

than in any preceding month

มากกว่าเดือนก่อนๆ ที่ผ่านมา

of this conflict?

ของปัญหาความขัดแย้งนี้

How has this happened?

มันเกิดขึ้นได้อย่างไร

The last 20 years

ตลอด 20 ปีที่ผ่านมา

has been the age of intervention,

เป็นช่วงเวลาของปฏิบัติการแทรกแซง

and Afghanistan is simply one act

และอัฟกานิสถานเป็นแค่ภาคหนึ่ง

in a five-act tragedy.

ในโศกนาฏกรรมทั้งหมด 5 ภาค

We came out of the end of the Cold War

เราผ่านช่วงสิ้นสุดสงครามเย็น

in despair.

ในสภาพสิ้นหวัง

We faced Rwanda;

เราเผชิญหน้ากับเหตุการณ์ในรวันด้า

we faced Bosnia,

เราเผชิญหน้ากับบอสเนีย

and then we rediscovered our confidence.

ซึ่งเรียกความมั่นใจของเรากลับมา

In the third act, we went into Bosnia and Kosovo

ต่อมาในภาคที่ 3 เราเข้าไปในบอสเนียและโคโซโว

and we seemed to succeed.

และดูเหมือนเราจะประสบความสำเร็จ

In the fourth act, with our hubris,

ต่อมาในภาคที่ 4 ด้วยความอหังการ์

our overconfidence developing,

เราเริ่มมั่นใจในตัวเองมากเกินไป

we invaded Iraq and Afghanistan,

เราจึงบุกอิรักและอัฟกานิสถาน

and in the fifth act,

และในภาคที่ 5 นี้

we plunged into a humiliating mess.

เราตกอยู่ในความวุ่นวายที่น่าขายหน้า

So the question is: What are we doing?

คำถามก็คือ เรากำลังทำอะไรกันอยู่?

Why are we still stuck in Afghanistan?

ทำไมเราถึงติดอยู่ในอัฟกานิสถาน?

And the answer, of course,

และแน่นอน คำตอบ

that we keep being given

ที่เราได้รับมาตลอด

is as follows:

ได้แก่

we're told that we went into Afghanistan

รัฐบาลบอกว่าเราบุกอัฟกานิสถาน

because of 9/11,

เพราะเหตุการณ์ 9/11

and that we remain there

และเรายังคงอยู่ที่นั่น

because the Taliban poses an existential threat

เพราะว่ากลุ่มตาลิบันเป็นภัยคุกคาม

to global security.

ต่อความปลอดภัยของทั่วโลก

In the words of President Obama,

จากคำพูดของประธานาธิปดีโอบามา

"If the Taliban take over again,

"ถ้ากลุ่มตาลิบันเข้ามามีอำนาจอีกครั้ง

they will invite back Al-Qaeda,

ก็จะนำกลุ่มก่อการร้ายอัลไกด้ากลับมา

who will try to kill as many of our people

กลุ่มซึ่งจะพยายามสังหารประชาชนของเราให้มากที่สุด

as they possibly can."

เท่าที่จะเป็นไปได้"

The story that we're told

เรื่องราวที่เขาบอกเรา

is that there was a "light footprint" initially --

คือ ตอนแรกมันเป็นแค่ปฏิบัติการเล็กๆ

in other words, that we ended up in a situation

หรืออีกนัยหนึ่ง คือ ต่อมาเราเกิดตกอยู่ในสถานการณ์

where we didn't have enough troops,

ที่เรามีทหารไม่เพียงพอ

we didn't have enough resources,

เรามีทรัพยากรไม่เพียงพอ

that Afghans were frustrated --

และชาวอัฟกันก็รู้สึกอึดอัดคับข้องใจ

they felt there wasn't enough progress

พวกเขารู้สึกว่าอะไรๆ มันยังดีขึ้นไม่มากพอ

and economic development and security,

ทั้งพัฒนาการทางเศรษฐกิจและความมั่นคง

and therefore the Taliban came back --

ดังนั้น กลุ่มตาลิบันจึงกลับมา

that we responded in 2005 and 2006

ซึ่งทำให้ในปี 2005 และ 2006 เราตอบโต้

with troop deployments,

ด้วยการส่งกำลังทหารที่เข้าสู่พื้นที่

but we still didn't put enough troops on the ground.

แต่เรายังส่งกำลังเข้าไปในพื้นที่ไม่มากพอ

And that it wasn't until 2009,

และมันก็ยังคงไม่พอ จนกระทั่งปี 2009

when President Obama signed off on a surge,

เมื่อประธานาธิบดีโอบามาเซ็นคำสั่งส่งกำลังทหารไปเพิ่ม

that we finally had,

ในที่สุด เราถึงได้มีพอในสิ่งที่

in the words of Secretary Clinton,

ท่านรัฐมนตรีการต่างประเทศคลินตันเรียกว่า

"the strategy, the leadership and the resources."

"กลยุทธ์ ภาวะผู้นำ และทรัพยากร"

So, as the president now reassures us,

ดังนั้น ตามที่ท่านประธานาธิบดียืนยันกับเรา

we are on track to achieve our goals.

เรากำลังอยู่บนเส้นทางไปสู่เป้าหมาย

All of this is wrong.

แต่ทั้งหมดที่ว่ามานี้ไม่จริงครับ

Every one of those statements is wrong.

ทุกๆ สิ่งที่กล่าวมาล้วนผิดหมด

Afghanistan does not

อัฟกานิสถาน

pose an existential threat

ไม่ได้เป็นภัยคุกคาม

to global security.

ต่อความมั่นคงของโลก

It is extremely unlikely

และแทบเป็นไปไม่ได้เลย

the Taliban would ever be able to take over the country --

ที่กลุ่มตาลิบันจะสามารถยึดครองประเทศ

extremely unlikely they'd be able to seize Kabul.

ไม่น่าเป็นไปได้เลยที่ทางกลุ่มจะสามารถยึดเมืองคาบูลได้

They simply don't have a conventional military option.

กลุ่มตาลิบันไม่ได้มีอาวุธยุทโธปกรณ์ครบครัน

And even if they were able to do so, even if I'm wrong,

และถึงแม้ผมจะคิดผิด หากว่ากลุ่มตาลิบันยึดครองประเทศได้

it's extremely unlikely

มันก็ไม่น่าเป็นไปได้อย่างมาก

the Taliban would invite back Al-Qaeda.

ที่กลุ่มตาลีบันจะนำกลุ่มอัลไกด้ากลับมา

From the Taliban's point of view,

จากมุมมองของตาลิบัน

that was their number one mistake last time.

นั่นเป็นข้อผิดพลาดอันดับแรกเมื่อครั้งก่อน

If they hadn't invited back Al-Qaeda,

ถ้าตอนนั้นพวกเขาไม่นำกลุ่มอัลไกด้ากลับมา

they would still be in power today.

พวกเขาก็คงยังมีอำนาจอยู่จนทุกวันนี้

And even if I'm wrong about those two things,

และถึงแม้ผมจะคิดผิดทั้งสองเรื่องนี้

even if they were able to take back the country,

ถึงแม้พวกเขาจะสามารถยึดครองประเทศได้

even if they were to invite back Al-Qaeda,

และนำกลุ่มอัลไกด้ากลับมา

it's extremely unlikely

มันก็ไม่น่าเป็นไปได้อย่างมาก

that Al-Qaeda would significantly enhance

ที่กลุ่มอัลไกด้าจะสามารถเพิ่มขีดความสามารถขึ้นอย่างมาก

its ability to harm the United States

จนสามารถทำอันตรายต่อสหรัฐอเมริกา

or harm Europe.

หรือกลุ่มประเทศยุโรปได้

Because this isn't the 1990s anymore.

เพราะว่านี้ไม่ใช่ยุคปี 1990s อีกต่อไปแล้ว

If the Al-Qaeda base

ถ้าฐานที่มั่นของอัลไกด้า

was to be established near Ghazni,

ถูกก่อตั้งขึ้นใกล้กับเมือง Ghazni

we would hit them very hard,

เราคงจะโจมตีพวกเขาอย่างรุนแรง

and it would be very, very difficult

และมันก็จะยากมาก

for the Taliban to protect them.

ที่ตาลิบันจะปกป้องพวกอัลไกด้าได้

Furthermore, it's simply not true

นอกจากนี้ มันไม่จริงเลย

that what went wrong in Afghanistan

ที่ว่า สิ่งที่ผิดพลาดในอัฟกานิสถาน

is the light footprint.

คือปฏิบัติการเล็กๆ ที่ไม่ใช้ความรุนแรง

In my experience, in fact,

จากประสบการณ์ของผม จริงๆแล้ว

the light footprint was extremely helpful.

ปฏิบัติการเล็กๆ ที่ไม่ใช้ความรุนแรงนี้ได้ผลดีมาก

And these troops that we brought in --

ส่วนกำลังทหารที่เรานำเข้าไป

it's a great picture of David Beckham

อย่างรูป David Beckham

there on the sub-machine gun --

กับปืนกลอันนี้ มันดูดีเชียวนะครับ

made the situation worse, not better.

แต่มันทำให้สถานการณ์เลวร้ายลง ไม่ใช่ดีขึ้น

When I walked across Afghanistan

เมื่อผมเดินเท้าผ่านอัฟกานิสถาน

in the winter of 2001-2002,

ในช่วงหน้าหนาวปี 2001-2002

what I saw was scenes like this.

สิ่งที่ผมเห็นคือภาพแบบนี้ครับ

A girl, if you're lucky,

ถ้าคุณโชคดี ก็จะเห็นเด็กผู้หญิงคนนึง

in the corner of a dark room --

นั่งในมุมห้องมืดๆ

lucky to be able to look at the Koran.

และนับว่าโชคดีแล้วที่มีโอกาสได้เห็นคัมภีร์กุรอ่าน

But in those early days

ในช่วงแรกๆ ที่เราเข้าไปในอัฟกานิสถาน

when we're told we didn't have enough troops and enough resources,

ตอนที่รัฐบาลบอกว่าเราไม่มีกำลังทหารและทรัพยากรเพียงพอนั้น

we made a lot of progress in Afghanistan.

เรากลับสร้างความก้าวหน้าในอัฟกานิสถานได้หลายอย่าง

Within a few months,

ภายในไม่กี่เดือน

there were two and a half million more girls in school.

มีเด็กผู้หญิงเข้าเรียนในโรงเรียนเพิ่มขึ้น 2.5 ล้านคน

In Sangin where I was sick in 2002,

ในเมือง Sangin ที่ผมป่วยอยู่ในปี 2002

the nearest health clinic

สถานีอนามัยที่อยู่ใกล้ที่สุด

was within three days walk.

ต้องใช้เวลาเดิน 3 วัน

Today, there are 14 health clinics

ทุกวันนี้มีสถานีอนามัย 14 แห่ง

in that area alone.

ในพื้นดังกล่าว

There was amazing improvements.

นี่เป็นการพัฒนาที่น่าทึ่ง

We went from almost no Afghans

เราเริ่มจากจุดที่คนอัฟกันแทบทุกคน

having mobile telephones during the Taliban

ไม่มีโทรศัพท์มือถือใช้ ระหว่างการยึดครองของกลุ่มตาลิบัน

to a situation where, almost overnight,

เพียงข้ามคืน สถานการณ์ก็เปลี่ยนเป็น

three million Afghans had mobile telephones.

คนอัฟกันนับ 3 ล้านคนมีโทรศัพท์มือถือใช้

And we had progress in the free media.

และเรามีการพัฒนาด้านสื่อเสรี

We had progress in elections --

เรามีความก้าวหน้าในระบบเลือกตั้ง

all of this with the so-called light footprint.

ทั้งหมดมาจากสิ่งที่เราเรียกว่าปฏิบัติการเล็กๆ นี่แหละ

But when we began to bring more money,

แต่เมื่อเราอัดฉีดเงินเข้าไปมากขึ้น

when we began to invest more resources,

เมื่อเราเริ่มทุ่มทรัพยากรลงไป

things got worse, not better. How?

สิ่งต่างๆ เริ่มแย่ลง ไม่ได้ดีขึ้น เป็นไปได้อย่างไร?

Well first see, if you put 125 billion dollars a year

ข้อแรก ถ้าคุณลงทุนหนึ่งแสนสองหมื่นห้าพันล้านเหรียญต่อปี

into a country like Afghanistan

ในประเทศอย่างอัฟกานิสถาน

where the entire revenue of the Afghan state

ซึ่งมีรายได้รวมของรัฐอัฟกันทั้งหมด

is one billion dollars a year,

เท่ากับหนึ่งพันล้านเหรียญ

you drown everything.

คุณกำลังทำให้ทุกอย่างสูญเปล่า

It's not simply corruption and waste

นอกจากการคอรัปชั่นและการใช้จ่ายอย่างสิ้นเปลือง

that you create;

ที่คุณสร้างขึ้นแล้ว

you essentially replace the priorities of the Afghan government,

คุณได้เปลี่ยนการจัดลำดับความสำคัญของสิ่งที่รัฐบาลอัฟกัน

the elected Afghan government,

รัฐบาลที่มาจากการเลือกตั้งโดยคนอัฟกันเขาจะทำ

with the micromanaging tendencies

แล้วแทนที่ด้วยการล้วงลูก

of foreigners on short tours

โดยชาวต่างชาติที่เข้ามาอยู่ในช่วงเวลาสั้นๆ

with their own priorities.

และด้วยสิ่งที่เขาคิดว่าสำคัญเป็นอันดับต้นๆ

And the same is true for the troops.

ในเรื่องการทหารก็เหมือนกัน

When I walked across Afghanistan,

เมื่อผมเดินเท้าผ่านอัฟกานิสถาน

I stayed with people like this.

ผมอาศัยพักแรมกับคนเหล่านี้

This is Commandant Haji Malem Mohsin Khan of Kamenj.

นี่คือผู้บัญชาการ ฮาจิ มาเล็ม โมซิน คานส์ แห่ง คาเมนส์

Commandant Haji Malem Mohsin Khan of Kamenj was a great host.

ผู้บัญชาการ ฮาจิ มาเล็ม โมซิน คานส์ แห่ง คาเมนส์ เป็นผู้นำที่เยียมยอด

He was very generous,

เขาใจกว้างมาก

like many of the Afghans I stayed with.

เหมือนกับคนอัฟกันหลายคนที่ผมอยู่ด้วย

But he was also considerably more conservative,

แต่เขาจัดว่าอยู่ในกลุ่มอนุรักษ์นิยม

considerably more anti-foreign,

ต่อต้านคนต่างชาติ

considerably more Islamist

และยึดมั่นในความเป็นอิสลาม

than we'd like to acknowledge.

มากกว่าที่เราจะยอมรับได้

This man, for example, Mullah Mustafa,

ยกตัวอย่างเช่นผู้ชายคนนี้ มูล่า มูสตาฟา

tried to shoot me.

เขาพยายามที่จะยิงผม

And the reason I'm looking a little bit perplexed in this photograph

และเหตุผลที่ผมดูตื่นตระหนกนิดหน่อยในภาพนี้

is I was somewhat frightened,

ก็เพราะผมรู้สึกกลัวอยู่เหมือนกัน

and I was too afraid on this occasion

ตอนนั้นผมกลัวมากเกินกว่าที่จะถามเขา

to ask him, having run for an hour through the desert

หลังจากเดินทางผ่านทะเลทรายมาเป็นชั่วโมง

and taken refuge in this house,

จนมาหยุดพักในบ้านหลังนี้

why he had turned up and wanted to have his photograph taken with me.

ว่าทำไมถึงเปลี่ยนใจและอยากถ่ายรูปกับผมขึ้นมา

But 18 months later, I asked him

แต่ว่า 18 เดือนถัดมา ผมถามเขา

why he had tried to shoot me.

ว่าทำไมเขาถึงพยายามจะยิงผม

And Mullah Mustafa -- he's the man with the pen and paper --

มูล่า มูสตาฟา ผู้ชายที่ถือปากกาและดินสอในรูปนี้

explained that the man sitting immediately to the left as you look at the photograph,

อธิบายว่า ผู้ชายที่นั่งถัดไปทางซ้ายในรูป

Nadir Shah

นาดีร์ ชาห์

had bet him that he couldn't hit me.

ท้าพนันว่าเขาไม่กล้ายิงผมหรอก

Now this is not to say

นี่ผมไม่ได้จะบอกว่า

Afghanistan is a place full of people like Mullah Mustafa.

อัฟกานิสถานคือสถานที่ที่เต็มไปด้วยคนอย่าง มูล่า มูสตาฟา

It's not; it's a wonderful place

ไม่ใช่อย่างนั้น ในแง่หนึ่ง มันเป็นสถานที่ที่สวยงาม

full of incredible energy and intelligence.

เปี่ยมไปด้วยพลังงานและความชาญฉลาด

But it is a place

แต่มันก็เป็นที่หนึ่งที่

where the putting-in of the troops

เมื่อกองกำลังทหารถูกส่งเข้าไป

has increased the violence rather than decreased it.

ความรุนแรงก็เพิ่มมากขึ้น แทนที่จะลดลง

2005, Anthony Fitzherbert,

ในปี 2005 แอนโทนี ฟิตเซอร์เบิร์ต

an agricultural engineer,

วิศวกรการเกษตร

could travel through Helmand,

สามารถเดินทางผ่านเมือง Helmand

could stay in Nad Ali, Sangin and Ghoresh,

และพักในเมือง Nad Ali, Sangin, และ Ghoresh ได้

which are now the names of villages where fighting is taking place.

ตอนนี้หมู่บ้านเหล่านี้เป็นพื้นที่ที่มีการสู้รบกันอยู่

Today, he could never do that.

ตอนนี้ เขาไม่สามารถเดินทางเข้าไปอย่างนั้นได้แล้ว

So the idea that we deployed the troops

ดังนั้น ความคิดที่ว่าเราส่งกองกำลังทหารเข้าไป

to respond to the Taliban insurgency

เพื่อปราบปรามการก่อการร้ายของกลุ่มตาลิบัน

is mistaken.

จึงเป็นความคิดที่ผิด

Rather than preceding the insurgency,

กลุ่มตาลิบันไม่ได้มีอำนาจก่อนการก่อการร้าย

the Taliban followed the troop deployment,

แต่หลังจากมีการส่งกองกำลังทหารเข้าไปในพี้นที่ต่างหาก

and as far as I'm concerned,

และเท่าที่ผมทราบ

the troop deployment caused their return.

การส่งกำลังทหารเข้าไปนั่นแหละเป็นสาเหตุให้กลุ่มตาลีบันกลับมา

Now is this a new idea?

ความคิดนี้เป็นความคิดใหม่ไหม?

No, there have been any number of people

ไม่เลย มีคนหลายต่อหลายคน

saying this over the last seven years.

พูดเรื่องนี้แล้วตลอด 7 ปีที่ผ่านมา

I ran a center at Harvard

ผมบริหารศูนย์อำนวยการแห่งหนึ่งที่ Harvard

from 2008 to 2010,

ช่วงปี 2008- 2010

and there were people like Michael Semple there

ที่นั่นมีคนอย่าง Michael Semple

who speak Afghan languages fluently,

ซึ่งพูดภาษาอัฟกันคล่องแคล่ว

who've traveled to almost every district in the country.

และเดินทางไปมาหมดแล้วเกือบทุกเมืองในประเทศนี้

Andrew Wilder, for example,

และก็มี Andrew Wilder

born on the Pakistan-Iranian border,

ซึ่งเกิดที่พรมแดน ปากีสถาน และ อิหร่าน

served his whole life

และใช้เวลาชั่วชีวิต

in Pakistan and Afghanistan.

ในปากีสถานและอัฟกานิสถาน

Paul Fishstein who began working there in 1978 --

Paul Fishstein ผู้ซึ่งเริ่มทำงานที่นั่นในปี 1978

worked for Save the Children,

โดยเขาทำงานให้องค์กร Save the Children

ran the Afghan research and evaluation unit.

และบริหารหน่วยงานวิจัยและประเมินผลของอัฟกัน

These are people

นี่คือกลุ่มคน

who were able to say consistently

ผู้สามารถพูดได้อย่างเต็มปากว่า

that the increase in development aid

การเพิ่มความช่วยเหลือเพื่อพัฒนานั้น

was making Afghanistan less secure, not more secure --

ทำให้ประเทศอัฟกานิสถานมีความมั่นคงน้อยลง ไม่ใช่เพิ่มขึ้น

that the counter-insurgency strategy

นั่นหมายถึง กลยุทธ์ต่อต้านการก่อการร้าย

was not working and would not work.

ไม่ประสบความสำเร็จและก็จะไม่มีทางสำเร็จ

And yet, nobody listened to them.

แต่ก็ไม่มีใครรับฟังพวกเขาเลย

Instead,

แทนที่จะฟัง

there was a litany of astonishing optimism.

เรากลับมองในแง่ดีเกินไปแบบสุดขั้ว

Beginning in 2004,

เริ่มตั้งแต่ปี 2004

every general came in saying,

แม่ทัพทุกท่านที่เข้ามารับหน้าที่ต่างพูดว่า

"I've inherited a dismal situation,

"ผมเข้ามารับหน้าที่ในขณะที่สถานการณ์เลวร้าย

but finally I have the right resources and the correct strategy,

แต่ในที่สุดผมก็มีทรัพยากร และ กลยุทธ์ที่ถูกต้อง

which will deliver,"

ซึ่งจะดำเนิน..."

in General Barno's word in 2004,

อันนี้ตามคำพูดของนายพล Barno ในปี 2004

the "decisive year."

"ปฏิบัติการขั้นเด็ดขาด"

Well guess what? It didn't.

แล้วยังไงครับ มันก็ไม่เป็นไปตามที่เขาพูด

But it wasn't sufficient to prevent General Abuzaid saying

แต่มันก็ยังไม่เพียงพอที่จะห้ามไม่ให้นายพล Abuzaid พูดว่า

that he had the strategy and the resources

เขามีพร้อมทั้งทรัพยากรและกลยุทธ์

to deliver, in 2005,

ที่จะทำให้ปี 2005

the "decisive year."

เป็นปีของ "ปฏิบัติการขั้นเด็ดขาด"

Or General David Richards to come in 2006

หรือ นายพล David Richards ที่เข้ารับตำแหน่งในปี 2006

and say he had the strategy and the resources

ซึ่งพูดว่าเขามีพร้อมทั้งทรัพยากรและกลยุทธ์

to deliver the "crunch year."

ที่จะทำให้ปีนี้เป็น "ปีแห่งการบดขยี้" กลุ่มตาลีบัน

Or in 2007,

หรือในปี 2007

the Norwegian deputy foreign minister, Espen Eide,

รักษาการรัฐมนตรีต่างประเทศนอร์เวย์, Espen Eide

to say that that would deliver the "decisive year."

กล่าวว่า มันจะนำไปสู่ "ปีแห่งปฏิบัติการขั้นเด็ดขาด"

Or in 2008, Major General Champoux

หรือในปี 2008 พลเอก Champoux

to come in and say he would deliver the "decisive year."

ก็พูดว่า เขาจะทำให้ปีนี้เป็น "ปีแห่งปฏิบัติการขั้นเด็ดขาด"

Or in 2009, my great friend,

หรือในปี 2009 เพื่อนที่ยอดเยี่ยมของผม

General Stanley McChrystal,

นายพล Stanley McChrystal

who said that he was "knee-deep in the decisive year."

ก็กล่าวว่า เขา "มุ่งมั่นที่จะปฏิบัติการขั้นเด็ดขาด"

Or in 2010,

หรือในปี 2010

the U.K. foreign secretary, David Miliband,

รัฐมนตรีต่างประเทศอังกฤษ, David Miliband

who said that at last we would deliver the "decisive year."

กล่าวว่า ในที่สุด ปีนี้เราก็จะดำเนิน "ปฏิบัติการขั้นเด็ดขาด"

And you'll be delighted to hear in 2011, today,

และพวกคุณคงจะยินดีที่ได้ยินอีกแล้ว ในวันนี้ ปี 2011

that Guido Westerwelle, the German foreign minister,

ว่า Guido Westerwelle, รัฐมนตรีต่างประเทศเยอรมัน

assures us that we are in the "decisive year."

ให้ความมั่นใจกับเราว่า ตอนนี้เราอยู่ใน "ปีแห่งปฏิบัติการขั้นเด็ดขาด" แล้ว

(Applause)

(เสียงปรบมือ)

How do we allow

ทำไมเราถึงยอม

any of this to happen?

ให้เรื่องแบบนี้เกิดขึ้น

Well the answer, of course, is,

อืม, คำตอบก็คือ

if you spend 125 billion or 130 billion

ถ้าคุณใช้เงินหนึ่งแสนสองหมื่นห้าพันล้าน

dollars a year in a country,

หรือหนึ่งแสนสามหมื่นล้านดอลล่าร์ต่อปีในประเทศหนึ่ง

you co-opt almost everybody.

คุณทำงานร่วมกับเกือบจะทุกคน

Even the aid agencies,

แม้แต่เจ้าหน้าที่ช่วยเหลือ

who begin to receive an enormous amount of money

ที่เริ่มได้รับเงินจำนวนมาก

from the U.S. and the European governments

จากรัฐบาลยุโรปและสหรัฐ

to build schools and clinics,

เพื่อจะสร้างโรงเรียนและสถานีอนามัย

are somewhat disinclined

คุณก็จะลดแนวโน้ม

to challenge the idea

ที่จะตั้งคำถามว่า

that Afghanistan is an existential threat

อัฟกานิสถานเป็นภัยคุกคาม

to global security.

ต่อความมั่นคงของโลกจริงหรือเปล่า

They're worried, in other words,

พูดอีกอย่างหนึ่ง คือ พวกเขากังวลมากกว่า

that if anybody believes that it wasn't such a threat --

ว่าถ้าใครเชื่อว่ามันไม่ได้เป็นภัยคุกคามแล้ว

Oxfam, Save the Children

องค์กรอย่าง Oxfam และ Save the Children

wouldn't get the money

จะไม่ได้รับเงินสนับสนุน

to build their hospitals and schools.

เพื่อสร้างโรงพยาบาลและโรงเรียน

It's also very difficult to confront a general

นอกจากนี้ยังเป็นเรื่องยากมากที่จะเผชิญหน้ากับนายพล

with medals on his chest.

ที่มีเหรียญตราเต็มหน้าอก

It's very difficult for a politician,

มันยากมากสำหรับนักการเมือง

because you're afraid that many lives have been lost in vain.

เพราะคุณกลัวว่าคนจำนวนมากจะตายไปโดยเปล่าประโยชน์

You feel deep, deep guilt.

คุณรู้สึกผิดอย่างลึกซึ้ง

You exaggerate your fears,

คุณก็เลยขยายความกลัวของคุณให้มากเกินจริง

and you're terrified about the humiliation

และคุณก็กลัวความรู้สึกอัปยศอดสู

of defeat.

แห่งความพ่ายแพ้ด้วย

What is the solution to this?

แล้วอะไรคือทางออกของปัญหานี้ล่ะ?

Well the solution to this

ทางออกก็คือ

is we need to find a way

เราต้องฟังเสียงจาก

that people like Michael Semple, or those other people,

คนอย่าง Michael Semple หรือคนอื่นๆ ให้มากขึ้น

who are telling the truth, who know the country,

คนที่กำลังพูดความจริง คนที่รู้จักประเทศอัฟกานิสถานอย่างลึกซึ้ง

who've spent 30 years on the ground --

คนที่ใช้เวลา 30 ปี ทำงานภาคสนามที่นั่น

and most importantly of all,

และที่สำคัญที่สุดกว่าอะไรทั้งหมด

the missing component of this --

องค์ประกอบที่ขาดหายไปจากเรื่องนี้

Afghans themselves,

คือคนอัฟกันเอง

who understand what is going on.

ผู้ที่เข้าใจสิ่งที่เกิดขึ้นจริงๆ

We need to somehow get their message

เราจำเป็นต้องส่งข้อความจากพวกเขา

to the policymakers.

ไปให้ถึงผู้สร้างนโยบายทั้งหลาย

And this is very difficult to do

และนี่เป็นเรื่องที่ทำได้ยากมาก

because of our structures.

เพราะโครงสร้างองค์กรของเรา

The first thing we need to change

สิ่งแรกที่เราจำเป็นต้องเปลี่ยน

is the structures of our government.

คือโครงสร้างของรัฐบาลของเรา

Very, very sadly,

น่าเศร้า น่าเศร้ามาก

our foreign services, the United Nations,

บุคลากรการต่างประเทศของเรา, องค์การสหประชาชาติ

the military in these countries

และทหารที่ถูกส่งไปในประเทศเหล่านี้

have very little idea of what's going on.

มีความเข้าใจในสิ่งที่เกิดขึ้นน้อยมากๆ

The average British soldier is on a tour of only six months;

ทหารอังกฤษโดยเฉลี่ยลงไปอยู่ในพี้นที่เพียงหกเดือน

Italian soldiers, on tours of four months;

ทหารอิตาลีอยู่ประมาณสี่เดือน

the American military, on tours of 12 months.

ทหารอเมริกัน ประมาณ 12 เดือน

Diplomats are locked in embassy compounds.

นักการทูตก็อยู่แต่ในอาคารสถานทูต

When they go out, they travel in these curious armored vehicles

เวลาออกไปข้างนอก พวกเขาอยู่แต่ในรถหุ้มเกราะ

with these somewhat threatening security teams

พร้อมกับทีมรักษาความปลอดภัยที่ดูน่าเกรงขาม

who ready 24 hours in advance

และพร้อม 24 ชั่วโมงล่วงหน้าเสมอ

who say you can only stay on the ground for an hour.

และอนุญาตให้คุณอยู่ในพื้นที่เป็นเวลาหนึ่งชั่วโมงเท่านั้น

In the British embassy in Afghanistan

ในสถานทูตอังกฤษในอัฟกานิสถาน

in 2008,

ในปี 2008

an embassy of 350 people,

คนของสถานทูต 350 คน

there were only three people who could speak Dari,

มีเพียงสามคนที่สามารถพูดภาษา Dari

the main language of Afghanistan, at a decent level.

ภาษาหลักของอัฟกานิสถานในระดับที่ดีพอใช้

And there was not a single Pashto speaker.

และไม่มีใครพูดภาษา Pashto ได้สักคนเดียว

In the Afghan section in London

ในแผนกอัฟกานิสถานในกรุงลอนดอน

responsible for governing Afghan policy on the ground,

ซึ่งรับผิดชอบการกำกับดูแลนโยบายในพี้นที่อัฟกานิสถาน

I was told last year

มีคนบอกผมเมื่อปีก่อนว่า

that there was not a single staff member

ไม่มีเจ้าหน้าที่แม้เพียงคนเดียว

of the foreign office in that section

ในสำนักงานของแผนกนั้น

who had ever served

ที่เคยปฎิบัติงาน

on a posting in Afghanistan.

ในพี้นที่อัฟกานิสถานมาก่อน

So we need to change that institutional culture.

ดังนั้น เราจำเป็นต้องเปลี่ยนวัฒนธรรมของสถาบันเหล่านี้

And I could make the same points about the United States

และผมจะบอกว่าประเทศสหรัฐอเมริกาและสหประชาชาติ

and the United Nations.

ก็เป็นอย่างนี้เหมือนกัน

Secondly, we need to aim off of the optimism of the generals.

ประการที่สอง เราต้องหลุดพ้นจากการมองโลกแง่ดีของบรรดานายพลทั้งหลาย

We need to make sure that we're a little bit suspicious,

เราต้องแน่ใจว่าเราตั้งข้อสงสัยกันบ้าง

that we understand that optimism

ต้องเข้าใจว่า การมองโลกในแง่ดีนั้น

is in the DNA of the military,

อยู่ในดีเอ็นเอของทหาร

that we don't respond to it

และเราต้องไม่ตอบสนองต่อมุมมองดังกล่าว

with quite as much alacrity.

ด้วยความหุนหันพลันแล่นมากนัก

And thirdly, we need to have some humility.

และประการที่สาม เราต้องมีความอ่อนน้อมถ่อมตนบ้าง

We need to begin from the position

เราต้องเริ่มต้นจากความคิดที่ว่า

that our knowledge, our power,

ความรู้ของเรา อำนาจของเรา

our legitimacy

และความชอบธรรมของเรา

is limited.

มันมีขีดจำกัด

This doesn't mean

นี่ไม่ได้หมายความว่า

that intervention around the world is a disaster.

การแทรกแซงที่เราทำลงไปทั่วโลกนั้นเป็นหายนะ

It isn't.

ไม่ใช่นะครับ

Bosnia and Kosovo

ที่บอสเนีย และ โคโซโว

were signal successes,

เราประสบความสำเร็จอย่างชัดเจน

great successes.

ประสบความสำเร็จมากๆ

Today when you go to Bosnia

ถ้าวันนี้คุณไปบอสเนีย

it is almost impossible to believe

คุณจะแทบไม่เชื่อเลย

that what we saw in the early 1990s happened.

ว่าสิ่งที่เราเห็นในช่วงปี 1990 เคยเกิดขึ้นจริง

It's almost impossible to believe the progress we've made

แทบไม่น่าเชื่อว่าเราได้สร้างความก้าวหน้ามากมาย

since 1994.

ตั้งแต่ปี 1994

Refugee return,

ผู้ลี้ภัยย้ายกลับเข้ามาในพี้นที่

which the United Nations High Commission for Refugees

ซึ่งเป็นสิ่งที่ข้าหลวงใหญ่ผู้ลี้ภัยแห่งสหประชาชาติ

thought would be extremely unlikely,

คิดว่าไม่น่าเป็นไปได้อย่างมาก

has largely happened.

แต่มันก็เกิดขึ้นแล้ว

A million properties have been returned.

ผู้คนได้ที่อยู่อาศัยกลับคืนนับล้านครัวเรือน

Borders between the Bosniak territory

ชายแดนระหว่างดินแดนของบอสเนียก

and the Bosnian-Serb territory have calmed down.

กับดินแดนของบอสเนีย-เซิร์บก็สงบลงแล้ว

The national army has shrunk.

กองทัพแห่งชาติได้ลดจำนวนลง

The crime rates in Bosnia today

อัตราการเกิดอาชญากรรมในบอสเนียในวันนี้

are lower than they are in Sweden.

ต่ำกว่าอัตราอาชญากรรมในสวีเดนเสียอีก

This has been done

สิ่งเหล่านี้เกิดขึ้น

by an incredible, principled effort

ด้วยความร่วมมืออย่างเป็นระบบชัดเจน

by the international community,

โดยประชาคมระหว่างประเทศ

and, of course, above all,

และแน่นอนว่า เหนือสิ่งอื่นใด

by Bosnians themselves.

โดยคนบอสเนียเอง

But you need to look at context.

แต่คุณต้องดูที่บริบท

And this is what we've lost in Afghanistan and Iraq.

และนี่คือสิ่งที่เราพลาดไปในอัฟกานิสถานและอิรัก

You need to understand that in those places

คุณต้องเข้าใจว่าในประเทศเหล่านั้น

what really mattered

สิ่งที่สำคัญจริงๆ

was, firstly, the role of Tudman and Milosevic

คือ ประการแรก บทบาทของ Tudman และ Milosevic

in coming to the agreement,

ที่จะหาข้อตกลงร่วมกัน

and then the fact those men went,

ที่จะทำให้สถานการณ์ของผู้คน

that the regional situation improved,

และสถานการณ์ในภูมิภาคดีขึ้น

that the European Union could offer Bosnia

และยังขึ้นอยู่กับว่าสหภาพยุโรปสามารถ

something extraordinary:

ยื่นข้อเสนอพิเศษบางอย่างแก่บอสเนีย

the chance to be part

นั่นคือ โอกาสที่จะได้เป็นส่วนหนึ่ง

of a new thing, a new club,

ของอะไรใหม่ๆ สมาคมใหม่

a chance to join something bigger.

มีโอกาสเข้าร่วมกับบางอย่างที่ยิ่งใหญ่กว่า

And finally, we need to understand that in Bosnia and Kosovo,

และสุดท้ายเราต้องเข้าใจว่าในบอสเนียและโคโซโว

a lot of the secret of what we did,

เคล็ดลับสำคัญส่วนใหญ่ของสิ่งที่เราทำ

a lot of the secret of our success,

เคล็ดลับความสำเร็จของเรา

was our humility --

คือความอ่อนน้อมถ่อมตน

was the tentative nature of our engagement.

และการเข้าไปมีส่วนร่วมโดยไม่ยึดติดมากเกินไป

We criticized people a lot in Bosnia

เราวิพากษ์วิจารณ์คนในบอสเนียอย่างมาก

for being quite slow to take on war criminals.

ที่จัดการกับอาชญากรสงครามช้าเกินไป

We criticized them

เราวิพากษ์วิจารณ์พวกเขา

for being quite slow to return refugees.

ที่ส่งกลับผู้ลี้ภัยล่าช้า

But that slowness, that caution,

แต่การทำงานช้า แต่รอบคอบระมัดระวัง

the fact that President Clinton initially said

การที่ประธานาธิบดีคลินตันกล่าวแต่แรกว่า

that American troops would only be deployed for a year,

ทหารอเมริกันจะเข้าไปอยู่ในพื้นที่เพียงปีเดียว

turned out to be a strength,

นั่นกลับเป็นจุดแข็ง

and it helped us to put our priorities right.

และช่วยให้เราจัดลำดับความสำคัญของสิ่งที่เราต้องทำได้ถูกต้อง

One of the saddest things

หนึ่งในสิ่งที่เศร้าที่สุด

about our involvement in Afghanistan

ในปฏิบัติการของเราในอัฟกานิสถาน

is that we've got our priorities out of sync.

คือการที่เราจัดลำดับความสำคัญไม่ถูกต้อง

We're not matching our resources to our priorities.

เราไม่ได้จัดสรรทรัพยากรให้สมกับความสำคัญของงาน

Because if what we're interested in is terrorism,

เพราะถ้าสิ่งที่เราห่วงมากที่สุดคือการก่อการร้าย

Pakistan is far more important than Afghanistan.

เราควรให้ความสำคัญกับปากีสถานมากกว่าอัฟกานิสถาน

If what we're interested in is regional stability,

หากสิ่งที่เราสนใจคือความมั่นคงในภูมิภาค

Egypt is far more important.

อียิปต์ก็สำคัญมากกว่า

If what we're worried about is poverty and development,

หากสิ่งที่เรากังวลคือความยากจนและการพัฒนา

sub-Saharan Africa is far more important.

ประเทศทางใต้ของทะเลทรายซะฮาราในแอฟริกาก็สำคัญกว่ามาก

This doesn't mean that Afghanistan doesn't matter,

นี่ไม่ได้หมายความว่าอัฟกานิสถานไม่สำคัญเลย

but that it's one of 40 countries in the world

มันเป็นหนึ่งใน 40 ประเทศทั่วโลก

with which we need to engage.

ซึ่งเราจำเป็นต้องเข้าไปมีส่วนร่วมช่วยเหลือ

So if I can finish with a metaphor for intervention,

ดังนั้น ผมขอจบด้วยคำอุปมาสำหรับปฏฺิบัติการแทรกแซงครั้งนี้

what we need to think of

เราต้องคิดว่า

is something like mountain rescue.

มันเหมือนกับการกู้ภัยบนภูเขา

Why mountain rescue?

ทำไมถึงเปรียบกับการกู้ภัยบนภูเขา?

Because when people talk about intervention,

เพราะเมื่อพูดถึงการเข้าไปแทรกแซงในประเทศเหล่านี้

they imagine that some scientific theory --

คนมักจะคิดถึงทฤษฎีบางทฤษฎี --

the Rand Corporation goes around

อย่างเช่นบริษัท Rand Corporation

counting 43 previous insurgencies

ที่ไปเก็บสถิติการจลาจล 43 ครั้งที่ผ่านมา

producing mathematical formula

แล้วสร้างสูตรทางคณิตศาสตร์ขึ้นมา

saying you need one trained counter-insurgent

ว่าคุณต้องการเจ้าหน้าที่ปราบจลาจลหนึ่งคน

for every 20 members of the population.

ต่อประชากร 20 คน

This is the wrong way of looking at it.

นี่เป็นวิธีที่ผิดในการมองปัญหา

You need to look at it in the way that you look at mountain rescue.

คุณจะต้องมองมันเหมือนกับการกู้ภัยบนภูเขา

When you're doing mountain rescue,

เวลาคุณกู้ภัยบนภูเขา

you don't take a doctorate in mountain rescue,

คุณไม่ได้ใช้คนจบปริญญาเอกสาขาวิชาการกู้ภัยบนภูเขา

you look for somebody who knows the terrain.

คุณต้องหาคนที่รู้จักภูมิประเทศอย่างดี

It's about context.

บริบทเป็นสิ่งสำคัญ

You understand that you can prepare,

คุณคงเข้าใจว่าคุณสามารถเตรียมการได้

but the amount of preparation you can do

แต่การเตรียมการที่คุณสามารถทำได้

is limited --

มันจำกัด

you can take some water, you can have a map,

คุณจะเตรียมน้ำไป คุณมีแผนที่

you can have a pack.

จัดเตรียมข้าวของบรรจุหีบห่อไป

But what really matters

แต่จริงๆ สิ่งที่สำคัญ

is two kinds of problems --

คือปัญหาสองชนิด --

problems that occur on the mountain

ปัญหาที่เกิดขึ้นบนภูเขา

which you couldn't anticipate,

ซึ่งคุณไม่สามารถคาดการณ์ได้

such as, for example, ice on a slope,

ตัวอย่างเช่น น้ำแข็งบนเนินเขา

but which you can get around,

แต่เมื่อเจอแล้วก็สามารถหลีกเลี่ยงได้

and problems which you couldn't anticipate

กับปัญหาที่คุณไม่ได้สามารถคาดการณ์ได้

and which you can't get around,

และก็ไม่สามารถหลีกเลี่ยงได้ด้วย

like a sudden blizzard or an avalanche

เช่น พายุหิมะ หรือหิมะถล่ม

or a change in the weather.

หรือสภาพอากาศเปลี่ยนแปลงอย่างฉับพลัน

And the key to this

และกุญแจสำคัญที่จะช่วยได้

is a guide who has been on that mountain,

คือคนนำทางที่เคยอยู่บนภูเขานั้น

in every temperature,

ในทุกสภาพอากาศ

at every period --

ในทุกช่วงเวลา

a guide who, above all,

และที่สำคัญกว่านั้น ต้องเป็นคนนำทาง

knows when to turn back,

ที่รู้ว่าเมื่อไหร่ควรจะถอย

who doesn't press on relentlessly

ไม่ใช่ดื้อดึงบ้าบิ่น

when conditions turn against them.

ในขณะที่สถานการณ์กำลังอันตราย

What we look for

สิ่งที่เราต้องการ

in firemen, in climbers, in policemen,

ในพนักงานดับเพลิง, นักปีนเขา, ตำรวจ,

and what we should look for in intervention,

และสิ่งที่เราต้องการในปฏิบัติการแทรกแซง

is intelligent risk takers --

คือคนที่กล้าเสี่ยงแบบฉลาด

not people who plunge blind off a cliff,

ไม่ใช่คนที่หลับหูหลับตากระโดดหน้าผาลงไป

not people who jump into a burning room,

ไม่ใช่คนที่กระโจนเข้าไปในห้องที่ไฟกำลังลุกท่วม

but who weigh their risks,

แต่เราต้องการคนที่ชั่งน้ำหนักความเสี่ยง

weigh their responsibilities.

กับความรับผิดชอบของเขา

Because the worst thing we have done in Afghanistan

เพราะสิ่งที่เลวร้ายที่สุดที่เราได้ทำในอัฟกานิสถาน

is this idea

ก็คือการคิดแบบนี้

that failure is not an option.

การคิดว่าเราล้มเหลวไม่ได้

It makes failure invisible,

มันทำให้ความล้มเหลวเป็นสิ่งที่มองไม่เห็น

inconceivable and inevitable.

นึกไม่ถึง และหลีกเลี่ยงไม่ได้

And if we can resist

และถ้าเราสามารถเลิกยึดถือ

this crazy slogan,

คำขวัญบ้าๆ นี้

we shall discover --

เราจะพบว่า

in Egypt, in Syria, in Libya,

ในอียิปต์ ในซีเรีย ในลิเบีย

and anywhere else we go in the world --

และที่อื่นๆ ในโลกนี้ที่เราจะเข้าไป

that if we can often do much less than we pretend,

เราสามารถทำอะไรให้น้อยลงกว่าที่เรากำลังแสร้งทำอยู่

we can do much more than we fear.

แต่ทำอะไรได้สำเร็จมากกว่าที่เราเคยกลัว

Thank you very much.

ขอบคุณมากครับ

(Applause)

(เสียงปรบมือ)

Thank you. Thank you very much.

ขอบคุณครับ, ขอบคุณมากครับ

Thank you. Thank you very much.

ขอบคุณ ขอบคุณมาก

Thank you. Thank you. Thank you.

ขอบคุณ ขอบคุณมาก

(Applause)

(ปรบมือ)

Thank you.

ขอบคุณ

Thank you. Thank you.

ขอบคุณ, ขอบคุณ

Thank you.

ขอบคุณ

(Applause)

(ปรบมือ)

Bruno Giussani: Rory, you mentioned Libya at the end.

Bruno Giussani : Rory, ที่คุณกล่าวถึงลิเบียตอนท้าย

Just briefly, what's your take on the current events there

ผมอยากให้คุณบอกเรานิดหนึ่ง ว่าคุณคิดอย่างไรกับเหตุการณ์ปัจจุบัน

and the intervention?

และการแทรกแซงที่กำลังเกิดขึ้นที่นั่น

Rory Stewart: Okay, I think Libya poses the classic problem.

Rory Stewart : ผมคิดว่าลิเบียเป็นปัญหาคลาสสิก

The problem in Libya

ปัญหาที่เกิดขึ้นในลิเบีย

is that we are always pushing for the black or white.

คือ เราคิดแบบดำกับขาวอยู่ตลอด

We imagine there are only two choices:

เรามองว่ามันมีเพียงสองตัวเลือก

either full engagement and troop deployment

คือ ถ้าไม่เข้าไปแทรกแซงและใช้กำลังทหารเต็มรูปแบบ

or total isolation.

ก็ไม่ต้องไปยุ่งเกี่ยวใดๆ เลย

And we are always being tempted up to our neck.

และเราก็มักจะต้องลงไปวุ่นวายเต็มตัวทุกที

We put our toes in and we go up to our neck.

คือ เราตกกระไดพลอยโจนอยู่เรื่อย

What we should have done in Libya

ที่จริง สิ่งที่เราควรทำในลิเบีย

is we should have stuck to the U.N. resolution.

คือเราควรจะทำตามมติของสหประชาชาติ

We should have limited ourselves very, very strictly

เราควรขีดเส้นจำกัดตัวเองอย่างเคร่งครัด

to the protection of the civilian population in Benghazi.

ว่าเราจะทำแค่ให้ความคุ้มครองของประชากรพลเรือนใน Benghazi

We could have done that.

เราสามารถทำได้

We set up a no-fly zone within 48 hours

เรากำหนดเขตห้ามบินภายใน 48 ชั่วโมง

because Gaddafi had no planes

เพราะ Gaddafi ไม่มีเครื่องบิน

within 48 hours.

ภายใน 48 ชั่วโมง

Instead of which, we've allowed ourselves to be tempted

แทนที่จะทำอย่างนั้น เราปล่อยให้ตัวเองเกิดความคิด

towards regime change.

อยากเปลี่ยนแปลงการปกครอง

In doing so, we've destroyed our credibility with the Security Council,

เมื่อเราทำอย่างนั้น เราได้ทำลายความน่าเชื่อถือของเราที่มีต่อสภาความมั่นคง

which means it's very difficult

ซึ่งหมายความว่า มันจะยากมาก

to get a resolution on Syria,

ที่จะบรรลุข้อตกลงเกี่ยวกับประเทศซีเรีย

and we're setting ourselves up again for failure.

และเราก็กำลังพาตัวเองไปสู่ความล้มเหลวอีกครั้ง

Once more, humility,

ผมขอย้ำอีกครั้ง เราต้องมีความอ่อนน้อมถ่อมตน

limits, honesty,

การควบคุมตัวเอง ความซื่อสัตย์ตรงไปตรงมา

realistic expectations

ความคาดหวังที่สมจริง

and we could have achieved something to be proud of.

แล้วเราจะประสบความสำเร็จในสิ่งที่เราจะภาคภูมิใจ

BG: Rory, thank you very much.

BG : Rory, ขอบคุณมาก

RS: Thank you. (BG: Thank you.)

ขอบคุณครับ (BG : ขอบคุณ.)