Rory Stewart: Time to end the war in Afghanistan

روی استوارت : زمانِ پایان جنگ در افغانستان

Translator: Mehdi Saberioon Reviewer: Maral Salehi

The question today is not:

سئوال امروز این نیست كه

Why did we invade Afghanistan?

چرا ما به افغانستان حمله كرديم؟

The question is:

سوال این است که

why are we still in Afghanistan

چرا ما بعد از یک دهه همچنان

one decade later?

در افغانستان هستیم؟

Why are we spending

چرا ۱۳۵ ميليارد دلار

$135 billion?

خرج مي‌كنیم؟

Why have we got 130,000 troops on the ground?

چرا ۱۳۰۰۰۰ سرباز آنجا ‍‍پیاده کرده‌ایم؟

Why were more people killed

چرا افراد بیشتری

last month

در ماه گذشته

than in any preceding month

نسبت به ماههای قبلتر

of this conflict?

در این نبرد كشته شده‌اند؟

How has this happened?

چرا چنين شده است؟

The last 20 years

۲۰ سال گذشته

has been the age of intervention,

دوران مداخله بود،

and Afghanistan is simply one act

و افغانستان صرفا يك اقدام

in a five-act tragedy.

از پنج اقدام تراژیک بود.

We came out of the end of the Cold War

ما از پايان جنگ سرد

in despair.

در ناامیدی بيرون آمديم.

We faced Rwanda;

ما با رواندا روبرو شدیم؛

we faced Bosnia,

با بوسنی روبرو شدیم؛

and then we rediscovered our confidence.

و سپس اعتماد به نفسمان را مجددا به دست آورديم.

In the third act, we went into Bosnia and Kosovo

در اقدام سوم، ما به بوسنی و کوزوو رفتیم

and we seemed to succeed.

و به نظر رسيد كه موفق شديم.

In the fourth act, with our hubris,

در چهارمین اقدام، با گستاخي خود،

our overconfidence developing,

با افزايش مفرط اعتماد به نفسمان،

we invaded Iraq and Afghanistan,

به افغانستان و عراق حمله کردیم.

and in the fifth act,

و در پنجمین اقدام،

we plunged into a humiliating mess.

ما به یک وضعيت خفت‌بار سقوط کردیم.

So the question is: What are we doing?

خب سئوال این است که: ما داريم چه کار می‌کنیم؟

Why are we still stuck in Afghanistan?

چرا ما همچنان به افغانستان چسبيده‌ايم؟

And the answer, of course,

و البته، پاسخي

that we keep being given

كه هميشه به ما داده می‌شود

is as follows:

به شرح زیر است.

we're told that we went into Afghanistan

به ما گفته شد كه ما به افغانستان رفتیم

because of 9/11,

به خاطر حادثه يازده سپتامبر،

and that we remain there

و ما آنجا مي‌مانیم

because the Taliban poses an existential threat

زيرا طالبان يك تهديد حياتي

to global security.

برای امنیت جهانی است.

In the words of President Obama,

با عبارات رییس جمهور اباما،

"If the Taliban take over again,

"اگر طالبان دوباره قدرت بگیرد،

they will invite back Al-Qaeda,

آنها القاعده را برخواهند گرداند،

who will try to kill as many of our people

که آنها بسیاری از مردم ما را خواهند کشت

as they possibly can."

همچنانكه احتمالا اين كار را می‌كنند."

The story that we're told

داستانی که به ما مي‌گويند

is that there was a "light footprint" initially --

اين است که ابتدا مسير روشنی وجود داشت--

in other words, that we ended up in a situation

به عبارت دیگر، ما در موقعیتی به جنگ خاتمه داديم

where we didn't have enough troops,

كه نیروی نظامی کافی نداشتیم،

we didn't have enough resources,

منابع کافی نداشتیم،

that Afghans were frustrated --

که باعث شد افغانها ناامید شوند.

they felt there wasn't enough progress

آنها احساس کردند که پیشرفت کافی در

and economic development and security,

توسعه اقتصادی و امنیتی وجود ندارد،

and therefore the Taliban came back --

و نتیجتاْ طالبان بازگشتند.

that we responded in 2005 and 2006

که ما در سال ۲۰۰۵ و 2006

with troop deployments,

با استقرار نیروهای نظامی، به آن واكنش نشان داديم،

but we still didn't put enough troops on the ground.

اما همچنان نیروی نظامی کافی در منظقه نداشتیم.

And that it wasn't until 2009,

و تا سال ۲۰۰۹ وضع به همين منوال بود،

when President Obama signed off on a surge,

زمانی که رئیس جمهور اوباما در یک چرخش غيرعادي به اين وضعيت خاتمه داد،

that we finally had,

که ما نهایتاً

in the words of Secretary Clinton,

به بيان وزیر امور خارجه، خانم کلینتون،

"the strategy, the leadership and the resources."

"استراتژی، رهبری و منابع" داشتيم،

So, as the president now reassures us,

و بنابراين، همانطور كه رئیس جمهور اكنون ما را مطمئن مي‌سازد

we are on track to achieve our goals.

ما در مسیر رسیدن به اهدافمان هستیم.

All of this is wrong.

همه این‌ها نادرست است.

Every one of those statements is wrong.

تمامی آن بيانات نادرست هستند.

Afghanistan does not

افغانستان

pose an existential threat

تهدیدی حياتي

to global security.

براي امنیت جهانی نیست.

It is extremely unlikely

این بسیار بعید است

the Taliban would ever be able to take over the country --

که طالبان دوباره بتواند کشور را تصرف کند--

extremely unlikely they'd be able to seize Kabul.

این بسیار بعید است که آنها بتوانند کابل را دوباره تصرف کنند.

They simply don't have a conventional military option.

آنها حتي ارتش مناسبی ندارند.

And even if they were able to do so, even if I'm wrong,

حتی اگر آنها بتوانند این کار را بكنند و من در اشتباه باشم،

it's extremely unlikely

این بسیار بعید است

the Taliban would invite back Al-Qaeda.

که طالبان القاعده را دوباره برگرداند.

From the Taliban's point of view,

از دیدگاه طالبان،

that was their number one mistake last time.

دفعه قبل، اشتباه شماره یک آنها همين القاعده بوده است.

If they hadn't invited back Al-Qaeda,

اگر آنها القاعده را دعوت نمي‌كردند،

they would still be in power today.

امروز آنها (طالبان) همچنان در قدرت می بودند.

And even if I'm wrong about those two things,

و حتی اگر من درباره هردوي اینها اشتباه کرده باشم،

even if they were able to take back the country,

حتی اگر آنها مي‌توانستند کشور را باز پس بگيرند،

even if they were to invite back Al-Qaeda,

حتی اگر آنها دعوت به بازگشت القاعده می‌کردند،

it's extremely unlikely

این بسیار بعید است

that Al-Qaeda would significantly enhance

که القاعده بتواند به توان خود پيشرفت قابل توجهي دهد

its ability to harm the United States

تا به ایالات متحده

or harm Europe.

یا اروپا صدمه بزند.

Because this isn't the 1990s anymore.

زیرا اكنون دیگر دهه نود نیست.

If the Al-Qaeda base

اگر پایگاه القاعده در

was to be established near Ghazni,

نزدیکی قزنی برپا میشد،

we would hit them very hard,

ما به‌سختی میتوانستیم آن را بزنيم،

and it would be very, very difficult

و براي طالبان

for the Taliban to protect them.

محاقظت از آنها بسیار سخت می‌شد.

Furthermore, it's simply not true

ضمناً، اين صحت ندارد

that what went wrong in Afghanistan

که آنچه كه به نادرست در مورد افغانستان پيش آمد

is the light footprint.

همان "مسير روشن" بود.

In my experience, in fact,

براساس تجربه من، در واقع،

the light footprint was extremely helpful.

این مسیر روشن بسیار کمک‌كننده بود.

And these troops that we brought in --

و ارتشي که ما وارد کردیم--

it's a great picture of David Beckham

تصویر زيبايي از دیوید بکام

there on the sub-machine gun --

روي مسلسل --

made the situation worse, not better.

كه شرایط را بدتر كرد، نه بهتر.

When I walked across Afghanistan

زمانی که من سراسر افغانستان را می‌گشتم

in the winter of 2001-2002,

يعني، در زمستان ۲۰۰۱- ۲۰۰۲،

what I saw was scenes like this.

چیزی که دیدم صحنه‌ای شبیه این بود.

A girl, if you're lucky,

دختري كه، تازه اگر خوش شانس مي‌بود،

in the corner of a dark room --

در گوشه يك اتاق تاریک --

lucky to be able to look at the Koran.

شانس آن را داشت كه قرآن بخواند.

But in those early days

اما در آن روزهای اول

when we're told we didn't have enough troops and enough resources,

که به ما گفته مي‌شد به اندازه کافی نيروي نظامی و منابع کافی نداريم،

we made a lot of progress in Afghanistan.

ما پيشرفت‌هاي فراوانی در افغانستان ايجاد كرديم.

Within a few months,

در طي چند ماه،

there were two and a half million more girls in school.

۲.۵ میلیون دختر در مدارس درس مي‌خواندند.

In Sangin where I was sick in 2002,

در سنجین، که من در سال ۲۰۰۲ در آنجا بیمار بودم،

the nearest health clinic

رسيدن به نزدیکترین مرکز بهداشتی

was within three days walk.

مستلزم سه وز پیاده روی بود.

Today, there are 14 health clinics

امروز ۱۴ مرکز بهداشتی

in that area alone.

تنها در آن منطقه هست.

There was amazing improvements.

اينها پیشرفت‌هاي فوق العاده‌ای بودند.

We went from almost no Afghans

در زمان طالبان تقریباْ هیچکس

having mobile telephones during the Taliban

در افغانستان موبایل نداشت

to a situation where, almost overnight,

اما بعد، تقریبا یک شبه

three million Afghans had mobile telephones.

۳ میلیوون افغان موبایل داشتند.

And we had progress in the free media.

و ما در رسانه آزاد پیشرفت داشتیم.

We had progress in elections --

در انتخابات پیشرفت داشتیم--

all of this with the so-called light footprint.

همه اينها در سايه چيزي كه مسير روشن ناميده ميشد به دست آمد.

But when we began to bring more money,

اما وقتي شروع كرديم پول بیشتري ببریم،

when we began to invest more resources,

و شروع به سرمایه گذاری بيشتر روي منابع کردیم،

things got worse, not better. How?

مسایل بدتر شد و نه بهتر. چرا؟

Well first see, if you put 125 billion dollars a year

خوب اول ببينيد، اگر شما ۱۲۵ بیلیون دلار در سال

into a country like Afghanistan

در کشوری مانند افغانستان سرمایه گذاری کنید

where the entire revenue of the Afghan state

که در آن درآمد دولت افغان

is one billion dollars a year,

یک ميليارد دلار در سال است،

you drown everything.

همه چیز شما را آب مي‌برد.

It's not simply corruption and waste

شما صرفا فساد و هدر دادن

that you create;

ايجاد نمي‌كنيد؛

you essentially replace the priorities of the Afghan government,

شما اساساْ اولویت های دولت افغانستان،

the elected Afghan government,

دولت انتخاب شده افغان را

with the micromanaging tendencies

با گرایش‌های خرده‌مدیریتیِ

of foreigners on short tours

خارجياني كه به سفري كوتاه آمده‌اند،

with their own priorities.

جابه جا مي‌كنيد.

And the same is true for the troops.

و این در مورد نيروهاي نظامي هم صحت دارد.

When I walked across Afghanistan,

زمانی که من در افغانستان مي‌گشتم،

I stayed with people like this.

من با چنين مردمانی بودم.

This is Commandant Haji Malem Mohsin Khan of Kamenj.

ایشان فرمانده حاجی مالم محسن خان کمنج است.

Commandant Haji Malem Mohsin Khan of Kamenj was a great host.

فرمانده حاجی مالم محسن خان کمنج میزبان فوق‌العاده‌اي بود.

He was very generous,

او بسیار دست و دلباز بود

like many of the Afghans I stayed with.

همچون بسیاري از افغانهاي ديگري که من پیششان بودم.

But he was also considerably more conservative,

اما او خيلي هم محافظه‌کار بود،

considerably more anti-foreign,

و خيلي خارجی‌ستيز،

considerably more Islamist

خيلي اسلام‌گراتر

than we'd like to acknowledge.

از آنچه بشود تاييدش كرد.

This man, for example, Mullah Mustafa,

مثلا، این مرد ملا مصطفی،

tried to shoot me.

مي‌خواست به من شلیک کند.

And the reason I'm looking a little bit perplexed in this photograph

و علت اینکه من در این عکس كمي هراسان هستم

is I was somewhat frightened,

اين است كه تا حدودی ترسيده بودم،

and I was too afraid on this occasion

و در آن موقعیت

to ask him, having run for an hour through the desert

بعد از يك ساعت فرار در بيابان

and taken refuge in this house,

و پناه گرفتن در این خانه، خيلي مي‌ترسيدم از او بپرسم

why he had turned up and wanted to have his photograph taken with me.

که چرا او تغییر عقيده داد و خواست که با من عکس بگیرد.

But 18 months later, I asked him

اما ۱۸ ماه بعد، من از او پرسیدم

why he had tried to shoot me.

که چرا مي‌خواست به من شلیک کند.

And Mullah Mustafa -- he's the man with the pen and paper --

و ملا مصطفی -- اون مردی كه قلم و کاغذ دارد--

explained that the man sitting immediately to the left as you look at the photograph,

توضیح داد که مردی که در عكس در سمت چپ نشسته،

Nadir Shah

يعني نادیر شاه،

had bet him that he couldn't hit me.

با او شرط بسته بود که او نمی تواند به من شلیک کند.

Now this is not to say

اين را براي اين نگفتم كه فكر كنيد

Afghanistan is a place full of people like Mullah Mustafa.

افغانستان جايي است پر از افرادي همانند ملا مصطفی.

It's not; it's a wonderful place

اينطور نیست. آن جا یک جای فوق‌العاده است

full of incredible energy and intelligence.

سرشار از انرژی‌های غیرقابل باور و هوش.

But it is a place

اما آنجا جایی است

where the putting-in of the troops

که استقرار ارتش در آن

has increased the violence rather than decreased it.

خشونت را بجای این که کم كند، افزايش داده است.

2005, Anthony Fitzherbert,

در سال ۲۰۰۵، آنتونی فیتزهربرت،

an agricultural engineer,

كه یک مهندس کشاورزی است،

could travel through Helmand,

توانست در ايالت هلمند سفر کرده،

could stay in Nad Ali, Sangin and Ghoresh,

و در نادعلی، سنگین و قورش بماند،

which are now the names of villages where fighting is taking place.

اين اسامي نام روستاهایی است که الان درگیر جنگ هستند.

Today, he could never do that.

امروز، او به هيچوجه نمی تواند آن كار را بكند.

So the idea that we deployed the troops

بنابراين، این ایده که ما ارتش را

to respond to the Taliban insurgency

در واكنش به شورش طالبان مستقر کردیم

is mistaken.

یک اشتباه است.

Rather than preceding the insurgency,

مقدم بر شورش،

the Taliban followed the troop deployment,

طالبان پیاده‌سازی ارتش را دنبال میکرد.

and as far as I'm concerned,

و تا جایی که من متوجه شدم،

the troop deployment caused their return.

استقرار ارتش باعث بازگشت آنها شد.

Now is this a new idea?

حال آیا اين یک ايده جدید است؟

No, there have been any number of people

نه، افراد بسیار زيادي

saying this over the last seven years.

اين مطلب را در طي هفت سال گذشته مطرح کرده‌اند.

I ran a center at Harvard

من یک مرکز را در هاروارد

from 2008 to 2010,

از سال ۲۰۰۸ تا ۲۰۱۰ اداره میکردم.

and there were people like Michael Semple there

و در آنجا افرادی همچون مايكل سمپل بودند

who speak Afghan languages fluently,

که زبان افغانی را روان صحبت می کردند،

who've traveled to almost every district in the country.

اينها کسانی هستند که تقریباْ به همه مناطق این کشور مسافرت کرده‌اند.

Andrew Wilder, for example,

برای مثال، اندرو ویلدر،

born on the Pakistan-Iranian border,

كه در مرز پاکستان -ایران بدنیا آمده است،

served his whole life

تمام عمر خود را

in Pakistan and Afghanistan.

در پاکستان و افغانستان سپری کرده است.

Paul Fishstein who began working there in 1978 --

پائول فیش استین کسی که از سال ۱۹۷۸ در آنجا كار مي‌كرده است--

worked for Save the Children,

برای موسسه سيو د چيلدرن کار می‌کرده،

ran the Afghan research and evaluation unit.

واحد ارزيابي و تحقیقات افغانستان را اداره می کرده است.

These are people

اینها افرادي هستند

who were able to say consistently

که مي‌توانستند با قاطعيت بگويند

that the increase in development aid

كه افزایش کمک‌هاي توسعه‌اي

was making Afghanistan less secure, not more secure --

باعث ناامن شدن افغانستان میشود، نه امنيت بيشتر آن--

that the counter-insurgency strategy

که استراتژی ضد شورش

was not working and would not work.

کار نكرده و نخواهد کرد.

And yet, nobody listened to them.

با اين حال، کسی به حرف آنها گوش نداد.

Instead,

بجای آن،

there was a litany of astonishing optimism.

همه با هم آواز يك خوشبيني عجیب سر دادند.

Beginning in 2004,

در آغاز سال ۲۰۰۴،

every general came in saying,

هر ژنرالي می‌گفت،

"I've inherited a dismal situation,

"من وارث این وضعیت اسفبار هستم،

but finally I have the right resources and the correct strategy,

اما نهایتاْ من منابع کافی و استراتژی درست را دارم،

which will deliver,"

که به نتيجه برسم"،

in General Barno's word in 2004,

به گفته ژنرال بارنو در سال ۲۰۰۴،

the "decisive year."

"سال سرنوشت‌ساز."

Well guess what? It didn't.

خب حدس بزنید که چه شد؟ آنطور نشد.

But it wasn't sufficient to prevent General Abuzaid saying

اما این کافی نبود تا مانع از آن شود كه ژنرال ابوزید بگوید

that he had the strategy and the resources

که او هم استراتژی و منابع دارد

to deliver, in 2005,

که از سال ۲۰۰۵ عبور كند،

the "decisive year."

"سال سرنوشت ساز".

Or General David Richards to come in 2006

یا ژنرال دیوید ریچاردز که در سال ۲۰۰۶ وارد شد

and say he had the strategy and the resources

و گفت او منابع و استراتژی دارد

to deliver the "crunch year."

تا "سال خردكننده" را بگذراند.

Or in 2007,

یا در سال ۲۰۰۷،

the Norwegian deputy foreign minister, Espen Eide,

قائم مقام وزیر امور خارجه نروژ، اسپن اید،

to say that that would deliver the "decisive year."

بگويد که "سال سرنوشت‌ساز" خواهد گذشت.

Or in 2008, Major General Champoux

یا در سال ۲۰۰۸، سرلشگر چم پاکس

to come in and say he would deliver the "decisive year."

بيايد و بگويد که او از "سال سرنوشت‌ساز" عبور خواهد كرد.

Or in 2009, my great friend,

یا در سال ۲۰۰۹، دوست خوب من

General Stanley McChrystal,

ژنرال استنلی مک كریستال،

who said that he was "knee-deep in the decisive year."

که گفت او "شديدا درگير سال سرنوشت" خواهد بود.

Or in 2010,

یا در ۲۰۱۰،

the U.K. foreign secretary, David Miliband,

وزیر امور خارجه انگلستان، دیوید میليبند،

who said that at last we would deliver the "decisive year."

که گفت سرانجام ما "سال سرنوشت" را خواهيم گذراند.

And you'll be delighted to hear in 2011, today,

و جالب است بشنوید كه اينك، در سال ۲۰۱۱،

that Guido Westerwelle, the German foreign minister,

گایدو وسترولو، وزیر امور خارجه آلمان،

assures us that we are in the "decisive year."

ما را مطمئن مي‌سازد که ما در "سال سرنوشت" هستیم.

(Applause)

( خنده حضار)

How do we allow

چگونه ما می‌گذاريم

any of this to happen?

چنين اتفاقي بیافتد؟

Well the answer, of course, is,

خوب، مسلما پاسخ اینجاست،

if you spend 125 billion or 130 billion

که اگر شما ۱۲۵ ميليارد یا ۱۳۰ ميليارد دلار

dollars a year in a country,

در طي یک سال در یک کشور خرج كنيد،

you co-opt almost everybody.

شما همقطار همه مي‌شويد،

Even the aid agencies,

حتی موسسات امدادي --

who begin to receive an enormous amount of money

که مبالغ هنگفتي از آن پول را

from the U.S. and the European governments

از دولت ايالات متحده و دول اروپایی دريافت مي‌كنند

to build schools and clinics,

تا مدرسه و درمانگاه بسازند--

are somewhat disinclined

تا حدودی بی میل به

to challenge the idea

چالش کشیدن این ایده هستند

that Afghanistan is an existential threat

كه افغانستان یک تهدید حياتي

to global security.

برای امنیت جهانی است.

They're worried, in other words,

به عبارت ديگر، آنها نگران هستند

that if anybody believes that it wasn't such a threat --

که مبادا کسی فكر كند که آن چنان تهدیدي نبوده است--

Oxfam, Save the Children

آنوقت، اکسفام(سازمان بين‌المللي براي مبارزه با فقر) و سيو د چيلدرن(سازمان غيردولتي بين‌المللي براي حمايت از كودكان رفاه و حقوق آنها)

wouldn't get the money

پولی دریافت نخواهند كرد

to build their hospitals and schools.

تا مدرسه و بيمارستان بسازند.

It's also very difficult to confront a general

همچنین براي ژنرالی که

with medals on his chest.

مدالهایي روی سینه‌ دارد مواجهه با آن بسيار مشكل است.

It's very difficult for a politician,

این برای سیاستمداران نيز بسیار سخت است،

because you're afraid that many lives have been lost in vain.

زیرا شما می‌ترسید كه جان بسیاری از انسانها بیهوده از دست رفته باشد.

You feel deep, deep guilt.

شما احساس گناه زيادي خواهيد داشت.

You exaggerate your fears,

بنابراين نگراني‌هايتان را بزرگ می‌کنید.

and you're terrified about the humiliation

و شما از خواري

of defeat.

شکست واهمه دارید.

What is the solution to this?

راه حل این مساله چیست؟

Well the solution to this

خب راه حل این است

is we need to find a way

که ما بايد راهی پيدا كنيم

that people like Michael Semple, or those other people,

که كساني مانند مايكل سمپل، یا افراد دیگر،

who are telling the truth, who know the country,

که حقيقت را می‌گویند، آن کشور را می‌شناسند،

who've spent 30 years on the ground --

کسانی که ۳۰ سال را آنجا سپری کرده‌اند--

and most importantly of all,

و از همه مهمتر،

the missing component of this --

عنصر گم شده این راه‌حل--

Afghans themselves,

يعني خود افغانها،

who understand what is going on.

که مي‌دانند آنجا چه خبر است.

We need to somehow get their message

لازم است كه پيغام آنها را به نحوي

to the policymakers.

به سياست‌گذاران برسانیم.

And this is very difficult to do

و اين

because of our structures.

به خاطر ساختارهاي ما كار دشواري است.

The first thing we need to change

نخستین چیزی که نیاز داریم که تغییر بدهیم

is the structures of our government.

ساختار دولت ماست.

Very, very sadly,

بسیار تاسف بار است که

our foreign services, the United Nations,

وزارت خارجه‌هاي ما، سازمان ملل،

the military in these countries

نيروهاي نظامي مسقر در اين كشورها

have very little idea of what's going on.

نظر چنداني در مورد اتفاقاتی که می‌افتد ندارند.

The average British soldier is on a tour of only six months;

ميانگين حضور سربازان انگلیسی در آنجا فقط يك تور ۶ ماهه است؛

Italian soldiers, on tours of four months;

سربازان ایتالیایی يك تور ۴ ماهه است؛

the American military, on tours of 12 months.

و سربازان ارتش امریکا يك تور۱۲ ماهه است.

Diplomats are locked in embassy compounds.

دیپلماتها در مقر سفارتخانه ها محبوس هستند.

When they go out, they travel in these curious armored vehicles

زمانی که بیرون میروند در این خودرو های زرهی سفر می‌كنند

with these somewhat threatening security teams

با این تیم مقابله با تهدید های امنیتی

who ready 24 hours in advance

كه حداقل از ۲۴ ساعت قبل آماده هستند

who say you can only stay on the ground for an hour.

و میگویند شما فقط می توانید یک ساعت در منطقه باشید.

In the British embassy in Afghanistan

در سفارت انگلیس در افغانستان

in 2008,

در سال ۲۰۰۸،

an embassy of 350 people,

يعني سفارتي با ۳۵۰ نفر پرسنل،

there were only three people who could speak Dari,

فقط سه نفر بودند که میتوانستند به زبان دری،

the main language of Afghanistan, at a decent level.

يعني زبان اصلی افغانستان، در سطح مطلوب صحبت کنند.

And there was not a single Pashto speaker.

و حتی یک نفر نبود که بتواند به زبان پشتو صحبت کند.

In the Afghan section in London

در بخش افغان در لندن،

responsible for governing Afghan policy on the ground,

كه مسئول اداره امور افغانها در منطقه است،

I was told last year

سال پیش به من گفته شد

that there was not a single staff member

كه حتي یک کارمند

of the foreign office in that section

در دفتر امور خارجه آن بخش نبود

who had ever served

که در شغلی در

on a posting in Afghanistan.

افعانستان خدمت کرده باشد.

So we need to change that institutional culture.

خب لازم است كه ما این فرهنگ سازمانی را تغيير بدهيم.

And I could make the same points about the United States

و من میتوانم چنين نکاتی را درباره ایالات متحده

and the United Nations.

و سازمان ملل هم بگويم.

Secondly, we need to aim off of the optimism of the generals.

و دوما، لازم است به خوشبینی‌های ژنرال‌ها خاتمه بدهيم.

We need to make sure that we're a little bit suspicious,

بايد مطمئن شويم که ما يك مقدار ظنين هستیم.

that we understand that optimism

که ما مي‌فهميم كه آن خوش‌بيني

is in the DNA of the military,

دی‌ان‌ای تشكيل‌دهنده ارتش است،

that we don't respond to it

که ما به آن

with quite as much alacrity.

با همان اشتياق ارتش واكنش نشان نمي‌هيم.

And thirdly, we need to have some humility.

و سوماْ ما نیاز به مقداری افتادگي داریم.

We need to begin from the position

ما بايد از نقطه‌ای

that our knowledge, our power,

که دانش ما، قدرت ما

our legitimacy

مشروعيت ما،

is limited.

محدود است شروع كنيم.

This doesn't mean

این به این معنا نیست

that intervention around the world is a disaster.

که مداخله در سراسر جهان یک فاجعه است.

It isn't.

اینطور نیست.

Bosnia and Kosovo

بوسنی و کوزوو

were signal successes,

موفقیت‌هاي قابل توجهي بودند،

great successes.

موفقیت‌هايي بزرگ.

Today when you go to Bosnia

امروز زمانی که شما به بوسنی می روید

it is almost impossible to believe

تقریبا غیرقابل باور است كه

that what we saw in the early 1990s happened.

که چیزی که در اوايل دهه ۱۹۹۰ دیدیم واقعا اتفاق افتاده است.

It's almost impossible to believe the progress we've made

پيشرفتي كه از

since 1994.

سال ۱۹۹۴ داشته‌ايم تقریبا غیرقابل باور است.

Refugee return,

بازگشت پناهندگان،

which the United Nations High Commission for Refugees

که کمیسیون عالی سازمان ملل متحد در امور پناهندگان

thought would be extremely unlikely,

فكر مي‌كرد که خيلي غیرمحتمل است،

has largely happened.

تا حد زیادی اتفاق افتاده است.

A million properties have been returned.

یک میلیون از دارايي‌ها باز گردانده شده‌اند.

Borders between the Bosniak territory

مرزهاي بین سرزمين بوسنی

and the Bosnian-Serb territory have calmed down.

و منطقه صرب‌نشين بوسنی آرام شده‌اند.

The national army has shrunk.

ارتش ملی كوچك شده است.

The crime rates in Bosnia today

اكنون نرخ جرم در بوسنی

are lower than they are in Sweden.

پایین تر از سوئد است.

This has been done

این اتفاق

by an incredible, principled effort

با تلاش اصولی و غیرقابل باور

by the international community,

جامعه بین‌المللی

and, of course, above all,

و البته در صدر آنها،

by Bosnians themselves.

خود بوسنیايي‌ها افتاده است.

But you need to look at context.

البته، بايد به زمینه نگاه کرد.

And this is what we've lost in Afghanistan and Iraq.

و این چیزی است که ما در افغانستان و عراق گم کرده‌ایم.

You need to understand that in those places

بايد بدانيد که در بوسني و كوزوو

what really mattered

چیزی كه واقعا مهم بود

was, firstly, the role of Tudman and Milosevic

اولاْ نقش تودمن و میلوسویچ

in coming to the agreement,

در رسيدن به توافق بود،

and then the fact those men went,

و بعد این واقعیت که آن افراد رفتند،

that the regional situation improved,

که وضعیت منطقه بهبود يافت،

that the European Union could offer Bosnia

که اتحادیه اروپا توانست به بوسنی چیزی

something extraordinary:

فوق العاده پيشنهاد کند:

the chance to be part

شانس اینکه جزئی از

of a new thing, a new club,

یک چیز جدید باشد، یک کلوپ جدید،

a chance to join something bigger.

شانس اینکه به چیز بزرگتري بپيوندد.

And finally, we need to understand that in Bosnia and Kosovo,

و نهایتاْ، ما بايد این را درك كنيم که در بوسنی و کوزوو

a lot of the secret of what we did,

بسیاری از دلايل كارهايي كه كرديم،

a lot of the secret of our success,

بسیاری از رازهای موفقیت ما،

was our humility --

فروتني ما بود--

was the tentative nature of our engagement.

سرشت آزمايشي كار ما بود.

We criticized people a lot in Bosnia

ما خيلي بوسنیايي‌ها را مورد انتقاد قرار داديم

for being quite slow to take on war criminals.

كه در به سزاي عمل رساندن جنایتکاران جنگی كند عمل مي‌كنند.

We criticized them

ما از آنها انتقاد مي‌کردیم

for being quite slow to return refugees.

كه در بازگرداندن پناهندگان كند هستند.

But that slowness, that caution,

اما آن كندي، آن احتیاط،

the fact that President Clinton initially said

حقیقتي که رئیس جمهور کلینتون در ابتدا گفت

that American troops would only be deployed for a year,

که ارتش امریکا فقط برای یک سال مستقر خواهد بود،

turned out to be a strength,

يك نقطه قوت شد،

and it helped us to put our priorities right.

و به ما کمک کرد كه اولویت‌های خود را درست مشخص کنیم.

One of the saddest things

یکی از ناراحت‌كننده‌ترین چیزها

about our involvement in Afghanistan

درباره درگیری ما در افغانستان

is that we've got our priorities out of sync.

این است که زمان در اولویت‌هاي ما متفاوت بود.

We're not matching our resources to our priorities.

ما منابع خود را با اولویت هایمان تنظيم نکردیم.

Because if what we're interested in is terrorism,

زیرا اگر چیزی که ما دنبال آن هستیم، تروریسم است،

Pakistan is far more important than Afghanistan.

از اين نظر پاکستان بسیار پراهمیت‌تر از افغانستان است.

If what we're interested in is regional stability,

اگر چیزی که ما دنبال آن هستيم ثبات منطقه‌اي است،

Egypt is far more important.

از اين نظر، مصر بسیار مهم‌تر از افغانستان است.

If what we're worried about is poverty and development,

اگر چیزی که ما نگرانش بودیم فقر و توسعه است،

sub-Saharan Africa is far more important.

کشورهای جنوب صحرای آفریقا بسیار مهمتر هستند.

This doesn't mean that Afghanistan doesn't matter,

این به این معنا نیست که افغانستان مهم نیست،

but that it's one of 40 countries in the world

اما آن فقط یکی از ۴۰ کشور دنیا است

with which we need to engage.

که ما مي‌توانيم درگير آن باشيم.

So if I can finish with a metaphor for intervention,

سخنم را با استعاره‌اي درخصوص مداخله به پايان مي‌برم،

what we need to think of

چیزی که ما نیاز به فکر کردن به آن داریم

is something like mountain rescue.

چیزی شبیه عمليات نجات در کوهستان است.

Why mountain rescue?

چرا عمليات نجات در کوهستان؟

Because when people talk about intervention,

زیرا زمانی که مردم درباره مداخله صحبت می کنند،

they imagine that some scientific theory --

آنها چند تئوری علمی را تصور میکنند--

the Rand Corporation goes around

که شرکت رند در جاهاي مختلف میرود

counting 43 previous insurgencies

۴۳ شورش قبلی را می شمارد

producing mathematical formula

فورمولی ریاضیاتی تولید میکند

saying you need one trained counter-insurgent

و می گوید شما برای هر ۲۰ نفر از جمعیت نیاز به یک نفر شمارشگر آموزش دیده دارید

for every 20 members of the population.

تا شورش‌ها را بشمارد.

This is the wrong way of looking at it.

این راه برخورد درستي نيست.

You need to look at it in the way that you look at mountain rescue.

شما بايد به آن مثل عمليات نجات در کوهستان نگاه کنید.

When you're doing mountain rescue,

وقتي شما در عملیات نجات در کوهستان هستید،

you don't take a doctorate in mountain rescue,

شما دکترای عمليات نجات در کوهستان نمی‌گیرید،

you look for somebody who knows the terrain.

شما دنبال کسی می گردید که منطقه را بشناسد.

It's about context.

این را از نظر زمينه گفتم.

You understand that you can prepare,

شما متوجه می‌شوید که شما می‌توانید آماده شوید،

but the amount of preparation you can do

اما میزانی از آمادگي که شما می‌توانید داشته باشيد

is limited --

محدود است.

you can take some water, you can have a map,

شما می توانید مقداری آب بردارید، میتوانید يك نقشه داشته باشید،

you can have a pack.

می‌توانید کوله‌پشتی داشته باشید.

But what really matters

اما چیزی که واقعاْ مهم است

is two kinds of problems --

دو گونه مشکل است--

problems that occur on the mountain

مشکلاتی که در کوهستان رخ می‌دهد

which you couldn't anticipate,

که قابل پیش بینی نيست،

such as, for example, ice on a slope,

مثلا، مانند یخ روی سراشيبي،

but which you can get around,

اما مشكل را می‌توان با دور زدن و رفتن از جاي ديگه حل كرد.

and problems which you couldn't anticipate

و مشکلاتی که قابل پیش بینی نيست

and which you can't get around,

و در عين حال نمی‌توان آنها را دور زد،

like a sudden blizzard or an avalanche

مانند کولاک ناگهانی یا بهمن،

or a change in the weather.

یا تغییرات آب و هوایی.

And the key to this

و کلید حل آن

is a guide who has been on that mountain,

راهنمايي است که قبلا درآن کوهستان

in every temperature,

در هر دمايي

at every period --

در هر دوره‌اي بوده است،--

a guide who, above all,

از همه اينها مهمتر، راهنمايي که

knows when to turn back,

می داند كه چه زمانی بايد برگشت،

who doesn't press on relentlessly

که بر خستگی‌ناپذیری تاکید نمی‌کند

when conditions turn against them.

وقتي كه شرایط مساعد نيست.

What we look for

چیزی که ما بدنبالش می گردیم

in firemen, in climbers, in policemen,

در آتش نشانان، کوه‌نوردان، ماموران پلیس،

and what we should look for in intervention,

و چیزی که ما باید به‌دنبالش بگردیم در مداخله،

is intelligent risk takers --

افراد خطرپذير باهوشند --

not people who plunge blind off a cliff,

نه افرادي كه کورکورانه از یک پرتگاه شیرجه بروند،

not people who jump into a burning room,

يا داخل اتاقی كه در حال سوختن است بپرند،

but who weigh their risks,

بلكه افرادي كه خطرپذيري‌هایشان را بسنجند،

weigh their responsibilities.

و مسئولیتهایشان را هم بسنجند.

Because the worst thing we have done in Afghanistan

زیرا بدترین چیزی که ما در افغانستان انجام داده‌ا‌یم

is this idea

این ايده است

that failure is not an option.

که شکست یک گزینه نیست.

It makes failure invisible,

و اين باعث مي‌شود كه شکست غيرقابل رويت،

inconceivable and inevitable.

غیر قابل باور و ناگزير باشد.

And if we can resist

و اگر ما بتوانیم

this crazy slogan,

در برابر این شعار احمقانه مقاومت کنیم

we shall discover --

کشف خواهيم كرد--

in Egypt, in Syria, in Libya,

در مصر، در سوریه، در لیبی،

and anywhere else we go in the world --

و هر جای دیگري از جهان كه برويم--

that if we can often do much less than we pretend,

كه اگر ما بتوانيم خيلي کمتر از آنچه وانمود می کنیم انجام بدهیم،

we can do much more than we fear.

خيلي بیشتر از آنچه از آن می‌ترسیم مي‌توانيم انجام بدهیم.

Thank you very much.

از شما بسيار سپاسگزارم.

(Applause)

(تشویق حضار)

Thank you. Thank you very much.

ممنون. خیلی ممنونم.

Thank you. Thank you very much.

ممنون. خیلی ممنونم.

Thank you. Thank you. Thank you.

ممنون. خیلی ممنونم.

(Applause)

(تشویق حضار)

Thank you.

ممنونم.

Thank you. Thank you.

ممنونم . ممنونم.

Thank you.

ممنونم.

(Applause)

(تشویق حضار)

Bruno Giussani: Rory, you mentioned Libya at the end.

برونو گیووسانی: روی، شما در آخر به لیبی اشاره کردید.

Just briefly, what's your take on the current events there

به طور خلاصه، از وقایع اخیر آنجا

and the intervention?

و مداخله چه برداشتي داريد؟

Rory Stewart: Okay, I think Libya poses the classic problem.

روی استیوارت: خب، من فکر میکنم در مورد لیبی يك مشکل كلاسیک هست.

The problem in Libya

مشکل در خصوص لیبی اين است

is that we are always pushing for the black or white.

که ما همیشه همه چيز را يا سیاه مي‌بينيم يا سفید.

We imagine there are only two choices:

ما فكر می‌کنیم كه فقط دو گزينه داريم:

either full engagement and troop deployment

يا درگیری کامل و پیاده سازی ارتش،

or total isolation.

یا كناره‌گيري کامل.

And we are always being tempted up to our neck.

و ما همیشه غرق وسوسه می شویم.

We put our toes in and we go up to our neck.

پايمان را روي گاز مي‌گذاريم و به شدت خودمان را درگير مي‌كنيم.

What we should have done in Libya

کاری که ما باید در لیبی انجام بدهیم

is we should have stuck to the U.N. resolution.

این است که بايد به قطعنامه سازمان ملل بچسبیم.

We should have limited ourselves very, very strictly

ما باید خودمان را بسیار بسیار محدود کنیم

to the protection of the civilian population in Benghazi.

برای حفاظت از مردم غیر نظامی بنغازی.

We could have done that.

ما مي‌توانيم اين كار را بکنیم.

We set up a no-fly zone within 48 hours

ما باید در عرض ۴۸ ساعت منطقه پرواز ممنوع برقرار کنیم

because Gaddafi had no planes

تا قذافی

within 48 hours.

ظرف ۴۸ ساعت ديگر امكان استفاده از هواپیما را نداشته باشد.

Instead of which, we've allowed ourselves to be tempted

بجای اينكار، ما به خود اجازه داديم

towards regime change.

كه فريفته تغییر رژیم شويم.

In doing so, we've destroyed our credibility with the Security Council,

و با این کار، اعتبار خود در شورای امنیت را خراب كرديم

which means it's very difficult

بدين معنا که، بسیار سخت خواهد بود

to get a resolution on Syria,

كه درباره سوريه به يك قطعنامه برسيم،

and we're setting ourselves up again for failure.

و ما مجددا خود را برای یک شکست دیگر آماده مي‌كنيم.

Once more, humility,

یک بار دیگر مي‌گويم، با فروتني،

limits, honesty,

محدودیت‌ها، صداقت،

realistic expectations

انتظارات واقع‌بینانه

and we could have achieved something to be proud of.

ما میتوانیم چیزی بدست بیاوریم که به آن افتخار کنیم.

BG: Rory, thank you very much.

برونو گیووسانی : روي، خیلی از تو ممنونم.

RS: Thank you. (BG: Thank you.)

روی استیوارت: ممنونم (برونو گیووسانی : ممنونم)