Chrystia Freeland: The rise of the new global super-rich

Translator: yamela areesamarn Reviewer: Rawee Ma

So here's the most important economic fact of our time.

คะ นี่เป็นข้อเท็จจริงด้านเศรษฐกิจ ที่สำคัญที่สุดในยุคของเรานี้

We are living in an age of surging income inequality,

เรากำลังอยู่ในยุคของความไม่เสมอภาค ที่เพิ่มมากขึ้นอย่างรวดเร็ว ในด้านรายได้

particularly between those at the very top

โดยเฉพาะระหว่างคนที่อยู่ยอดบนสุด

and everyone else.

กับคนอื่นๆ

This shift is the most striking in the U.S. and in the U.K.,

การเปลี่ยนแปลงนี้เห็นชัดมากที่สุดในสหรัฐ และในอังกฤษ

but it's a global phenomenon.

แต่มันเป็นปรากฏการณ์ของโลก

It's happening in communist China,

มันกำลังเกิดขึ้นในคอมมิวนิสต์จีน

in formerly communist Russia,

ในรัสเซียซึ่งแต่ก่อนยังเป็นคอมมิวนิสต์

it's happening in India, in my own native Canada.

มันกำลังเกิดขึ้นในอินเดีย และในแคนาดา บ้านเกิดของดิฉันเอง

We're even seeing it in cozy social democracies

เรากำลังเห็นมัน แม้แต่ในประเทศ สังคมนิยมประชาธิปไตยแบบเพียงพอ

like Sweden, Finland and Germany.

อย่างเช่น สวีเด็น ฟินแลนด์ และเยอรมันนี

Let me give you a few numbers to place what's happening.

ดิฉันขอให้ดูตัวเลขสักสองสามตัว เพื่อจะให้เห็นว่าอะไรกำลังเกิดขึ้น

In the 1970s, the One Percent

ในช่วงปี 1970-1979 หนึ่งเปอร์เซ็นต์

accounted for about 10 percent of the national income

ประเมินว่ามีรายได้ประมาณ 10 เปอร์เซ็น ของรายได้ประชาชาติ

in the United States.

ในสหรัฐฯ

Today, their share has more than doubled

แต่ทุกวันนี้ ส่วนแบ่งของพวกเขา มีมากขึ้นเป็นสองเท่า

to above 20 percent.

ถึงเกินกว่าร้อยละ 20

But what's even more striking

แต่สิ่งที่น่าสะดุดตายิ่งกว่า

is what's happening at the very tippy top

ก็คือ สิ่งที่กำลังเกิดขึ้นที่จุดยอดสุดที่ง่อนแง่น

of the income distribution.

ของการกระจายรายได้นั้น

The 0.1 percent in the U.S.

0.1 เปอร์เซ็นในสหรัฐนั้น

today account for more than eight percent

ในวันนี้ ประเมินได้มากกว่าแปดเปอร์เซ็นต์

of the national income.

ของรายได้สุทธิทั้งหมดของประเทศ

They are where the One Percent was 30 years ago.

คนพวกนี้อยู่ที่หนึ่งเปอร์เซ็นต์ เมื่อ 30 ปีที่แล้ว

Let me give you another number to put that in perspective,

ขอให้ตัวเลขอีกสักหนึ่งตัว เพื่อให้เห็นชัดๆ

and this is a figure that was calculated in 2005

และนี่เป็นตัวเลขที่ได้คำนวณไว้ในปี 2005

by Robert Reich,

โดย โรเบิร์ต ไรช์ (Robert Reich)

the Secretary of Labor in the Clinton administration.

รัฐมนตรีแรงงานในรัฐบาลคลินตัน

Reich took the wealth of two admittedly very rich men,

ไรช์ได้เอาความรํ่ารวยของชายสองคน ที่ได้รับการยอมรับว่าร่ำรวยมากๆ

Bill Gates and Warren Buffett,

คือ บิลเกทส์ (Bill Gates) และ วาเร็น บัพเพ็ท (Warren Buffett)

and he found that it was equivalent to the wealth

และเขาก็พบว่า มันเท่ากับความร่ารวย

of the bottom 40 percent of the U.S. population,

ของประชากรอเมริกันระดับล่าง 40 เปอร์เซ็นต์

120 million people.

จำนวน 120 ล้านคน

Now, as it happens,

อย่างที่มันเกิดขึ้น

Warren Buffett is not only himself a plutocrat,

วาเร็น บัพเพ็ท ไม่ได้เป็นผู้ปกครอง ด้วยอำนาจเงิน(plutocrat)เท่านั้น

he is one of the most astute observers of that phenomenon,

แต่ยังเป็นผู้สังเกตการณ์ที่ฉลาดเจ้าเล่ห์ มากที่สุดคนหนึ่งของปรากฏการณ์นั้นด้วย

and he has his own favorite number.

และเขามีตัวเลขที่ตัวเขาเองชื่นชอบ

Buffett likes to point out that in 1992,

บัพเพ็ทชอบที่จะชี้ให้เห็นว่า ในปี 1992

the combined wealth of the people

เมื่อรวมความรํ่ารวยของคน

on the Forbes 400 list --

จำนวน 400 คนในรายชื่อของฟอร์บ--

and this is the list of the 400 richest Americans --

และนี่เป็นรายชื่อของคนอเมริกัน ที่ร่ำรวยที่สุด 400 คน--

was 300 billion dollars.

รวมกันแล้วมีถึง 300 พันล้านดอลลาร์

Just think about it.

แค่เพียงคิดถึงมัน

You didn't even need to be a billionaire

คุณไม่จำเป็นต้องเป็นถึงเศรษฐีพันล้าน

to get on that list in 1992.

เพื่อที่จะเข้าไปอยู่ในรายชื่อของปี 1992

Well, today, that figure has more than quintupled

คะ แต่วันนี้ ตัวเลขนั้นมีมากขึ้นกว่าห้าเท่า

to 1.7 trillion,

จนถึง 1.7 ล้านล้าน

and I probably don't need to tell you

และบางที ดิฉันอาจไม่จำเป็นต้องบอกคุณก็ได้

that we haven't seen anything similar happen

ว่าเราไม่เคยเห็นอะไรเกิดขึ้นเหมือนแบบนี้มาก่อน

to the middle class,

กับคนชั้นกลาง

whose wealth has stagnated if not actually decreased.

ผู้ซึ่งความรํ่ารวยของพวกเขาคงอยู่กับที่ ถ้าจริงๆแล้วไม่ได้ลดลงไป

So we're living in the age of the global plutocracy,

เราจึงกำลังมีชีวิตอยู่ในยุคธนาธิปไตย (plutocracy) ระดับโลก

but we've been slow to notice it.

แต่เราสังเกตเห็นมันได้ช้า

One of the reasons, I think,

เหตุผลหนึ่ง ดิฉันคิดว่า

is a sort of boiled frog phenomenon.

คล้ายกับปรากฏการณ์ แบบกบที่ถูกต้มทั้งเป็น อย่างช้าๆ (boiled frog phenomenon)

Changes which are slow and gradual

การเปลี่ยนแปลงที่ช้า ๆ และค่อยเป็นค่อยไป

can be hard to notice

ยากที่จะสังเกตเห็นได้

even if their ultimate impact is quite dramatic.

แม้ว่าผลกระทบสุดท้ายของมันจะมีมากมายทีเดียว

Think about what happened, after all, to the poor frog.

ลองคิดถึงว่าได้เกิดอะไรขึ้นแล้ว กับกบที่น่าสงสารพวกนั้นก็แล้วกัน

But I think there's something else going on.

แต่ดิฉันคิดว่ามีสิ่งอื่นกำลังเกิดขึ้นอีกด้วย

Talking about income inequality,

เมื่อพูดถึงเรื่องรายได้ที่ไม่เสมอภาคแล้ว

even if you're not on the Forbes 400 list,

แม้ว่าคุณจะไม่มีรายชื่อใน 400 คนของฟอร์บก็ตาม

can make us feel uncomfortable.

ก็ทำให้เรารู้สึกไม่สบายใจได้

It feels less positive, less optimistic,

ความรู้สึกเชิงบวกจะน้อยลง มองโลกในแง่ดีน้อยลง

to talk about how the pie is sliced

ในการพูดถึงขนมพายชิ้นนี้ว่าถูกตัดแบ่งกันอย่างไร

than to think about how to make the pie bigger.

มากกว่าที่จะคิดว่า จะทำให้ขนมพายชิ้นนี้ มีขนาดใหญ่ขึ้นอย่างไร

And if you do happen to be on the Forbes 400 list,

และถ้าคุณบังเอิญมีรายชื่อใน 400 คนของฟอร์บ

talking about income distribution,

การพูดถึงเรื่องการกระจายรายได้

and inevitably its cousin, income redistribution,

และก็เลี่ยงไม่ได้ที่จะพูดถึงญาติของมัน คือ การแจกจ่ายรายได้ต่อไปอีกทอดหนึ่งด้วย

can be downright threatening.

ก็อาจจะเป็นการคุกคามได้อย่างโจ่งแจ้งที่สุด

So we're living in the age of surging income inequality,

เราจึงกำลังอยู่ในยุคของความไม่เสมอภาค ที่เพิ่มสูงขึ้นอย่างรวดเร็ว ในด้านรายได้

especially at the top.

โดยเฉพาะที่ยอดบนสุด

What's driving it, and what can we do about it?

อะไรผลักดันมันขึ้นมาหรือ และเราจะสามารถ ทำอะไรได้เกี่ยวกับมัน

One set of causes is political:

หนึ่งในสาเหตุก็คือ เกี่ยวกับการเมือง:

lower taxes, deregulation, particularly of financial services,

การลดภาษีลง การยกเลิกกฎระเบียบ โดยเฉพาะ การบริการด้านการเงิน

privatization, weaker legal protections for trade unions,

ขายรัฐวิสาหกิจให้เอกชน กฎหมายอ่อนแอลง เพื่อปกป้องสหภาพการค้า

all of these have contributed

ทุกอย่างนี้มีส่วนทำให้

to more and more income going to the very, very top.

รายได้จำนวนมากไปสู่คนระดับสูงสุด เพิ่มมากขึ้นเรื่อยๆ

A lot of these political factors can be broadly lumped

ปัจจัยทางการเมืองมากมายเหล่านี้ เอาไปรวมกันได้อย่างกว้างๆ

under the category of "crony capitalism,"

ภายใต้หัวข้อ "ระบบทุนนิยมพวกพ้องควบอำนาจรัฐ" (crony capitalism)

political changes that benefit a group

หรือการเปลี่ยนแปลงทางการเมือง ที่เอื้อประโยชน์ให้กับกลุ่มคน

of well-connected insiders

ภายในที่ใกล้ชิดเชื่อมโยงกัน

but don't actually do much good for the rest of us.

แต่จริงๆไม่ได้ทำให้เกิดผลดี กับพวกเราที่เหลือ

In practice, getting rid of crony capitalism

ในทางปฏิบัติ การกำจัดระบบทุนนิยมพวกพ้อง ควบอำนาจรัฐนั้น

is incredibly difficult.

ช่างยากอย่างเหลือเชื่อ

Think of all the years reformers of various stripes

คิดถึงเวลานานหลายๆปี ที่ผู้ปฏิรูปจากหลากหลายฝ่าย

have tried to get rid of corruption in Russia, for instance,

ได้พยายามกำจัดการฉ้อราษฎร์บังหลวงในรัสเซีย เป็นตัวอย่าง

or how hard it is to re-regulate the banks

หรือไม่ก็ มันยากแค่ไหนที่จะกำหนดระเบียบ การธนาคารเสียใหม่

even after the most profound financial crisis

แม้แต่ ภายหลังวิกฤติทางการเงินที่ลํ้าลึกที่สุดครั้งนั้น

since the Great Depression,

ตั้งแต่ภาวะเศรษฐกิจตกตํ่าครั้งใหญ่ (Great Depression)

or even how difficult it is to get the big multinational companies,

หรือ แม้กระทั่งว่า มันยากแค่ไหน ที่จะทำให้ บริษัทข้ามชาติที่ใหญ่ๆพวกนั้น

including those whose motto might be "don't do evil,"

รวมทั้ง พวกที่คำขวัญอาจจะเป็นว่า "อย่าทำสิ่งเลวร้าย"

to pay taxes at a rate even approaching that

ให้มาเสียภาษีแค่ในอัตราที่ใกล้ๆกับ

paid by the middle class.

ที่ชนชั้นกลางต้องจ่าย

But while getting rid of crony capitalism in practice

แต่ในเมื่อการกำจัดทุนนิยมพวกพ้องควบอำนาจรัฐ ในทางปฏิบัติ

is really, really hard,

มันช่างยาก ยากเสียจริงๆนั้น

at least intellectually, it's an easy problem.

อย่างน้อยที่สุด ในเชิงสติปัญญาแล้ว มันเป็นปัญหาที่ง่าย

After all, no one is actually in favor of crony capitalism.

ต้องไม่ลืมว่า จริงๆแล้วไม่มีใครชอบระบบทุนนิยมพวกพ้องควบอำนาจรัฐ

Indeed, this is one of those rare issues

แท้จริง นี่เป็นปัญหาหนึ่งที่ไม่ค่อยจะเห็นกัน

that unites the left and the right.

ที่นำทั้งฝ่ายซ้ายและขวามารวมกันได้

A critique of crony capitalism is as central

การวิจารณ์ทุนนิยมพวกพ้องควบอำนาจรัฐ เป็นเรื่องสำคัญ

to the Tea Party as it is to Occupy Wall Street.

ในงานเลี้ยงสังสรรค์เช่นดียวกับการชุมนุมประท้วง ของกลุ่มออคิวไพย์ วอลล์ สตรีท Occupy Wall Street

But if crony capitalism is, intellectually at least,

แต่ถ้าลัทธิทุนนิยมพวกพ้องควบอำนาจรัฐ จะเป็น อย่างน้อยที่สุดในเชิงสติปัญญาแล้ว

the easy part of the problem,

หรือส่วนที่ง่ายของปัญหานั้น

things get trickier when you look at the economic drivers

สิ่งต่างๆจะเด่นชัดมากขึ้น เมื่อคุณมองไปที่ ตัวขับเคลื่อนทางเศรษฐกิจ

of surging income inequality.

ของความไม่เสมอภาคที่เพิ่มมากขึ้น อย่างรวดเร็วด้านรายได้

In and of themselves, these aren't too mysterious.

ในตัวของมันเอง สิ่งเหล่านี้ไม่ได้ลึกลับจนเกินไป

Globalization and the technology revolution,

โลกาภิวัฒน์และการปฎิวัติทางเทคโนโลยี่

the twin economic transformations

หรือคู่แฝดของการเปลี่ยนรูปแบบทางเศรษฐกิจ

which are changing our lives

ซึ่งกำลังเปลี่ยนชีวิตของเราอยู่

and transforming the global economy,

และกำลังเปลี่ยนรูปแบบของเศรษฐกิจระดับโลกนั้น

are also powering the rise of the super-rich.

กำลังส่งพลัง ให้เกิดการเพิ่มขึ้นของเศรษฐีที่รวยล้นฟ้า

Just think about it.

แค่ลองคิดถึงมันดู

For the first time in history,

เป็นครั้งแรกในประวัติศาสตร์

if you are an energetic entrepreneur

ถ้าคุณเป็นนักลงทุนด้านการเงินที่มีพลัง

with a brilliant new idea

พร้อมกับความคิดใหม่ที่หลักแหลม

or a fantastic new product,

หรือไม่ก็ผลิตภัณฑ์ตัวใหม่ที่ยอดเยี่ยม

you have almost instant, almost frictionless access

คุณก็จะเข้าไปได้เกือบจะทันทีทันใด หรือเกือบจะไม่มีอุปสรรค

to a global market of more than a billion people.

สู่ตลาดโลก ที่มีคนมากกว่าพันล้านคนได้

As a result, if you are very, very smart

ผลก็คือ ถ้าคุณฉลาดมากๆ

and very, very lucky,

และก็โชคดีมากๆ

you can get very, very rich

คุณก็จะรวยขึ้นมากๆได้

very, very quickly.

อย่างรวดเร็วมากๆ

The latest poster boy for this phenomenon

เด็กหนุ่มนายแบบล่าสุดของปรากฏการณ์นี้

is David Karp.

ก็คือ เดวิด คาร์พ (David Karp)

The 26-year-old founder of Tumblr

ผู้ก่อตั้งทัมเบิลร์ (Tumblr) อายุ 26 ปี

recently sold his company to Yahoo

เมื่อไม่นานมานี้ ได้ขายบริษัทของเขาให้กับยาฮู (Yahoo)

for 1.1 billion dollars.

เป็นเงิน 1.1 พันล้านดอลลาร์

Think about that for a minute:

ลองคิดดูซักประเดี๋ยวนะคะ

1.1 billion dollars, 26 years old.

1.1 พันล้านดอลลาร์ แค่อายุ 26 ปี

It's easiest to see how the technology revolution

เห็นได้ง่ายที่สุดว่า การปฏิวัติทางเทคโนโลยี

and globalization are creating this sort of superstar effect

และโลกาภิวัฒน์นั้น กำลังสร้างภาพดารายอดนิยม แบบนี้ขึ้นได้อย่างไร

in highly visible fields,

ในสาขาที่มองเห็นได้ชัดเจนมาก

like sports and entertainment.

เช่น กีฬา และบันเทิง

We can all watch how a fantastic athlete

เราทุกคนก็เห็นได้ว่านักกีฬาที่ยอดเยี่ยม

or a fantastic performer can today leverage his or her skills

หรือนักแสดงที่ยอดเยี่ยมในวันนี้ สามารถยกระดับทักษะของพวกเขา

across the global economy as never before.

ข้ามเศรษฐกิจระดับโลก อย่างที่ไม่เคยมีมาก่อนได้

But today, that superstar effect

แต่ในวันนี้ ภาพดารายอดนิยมนั้น

is happening across the entire economy.

กำลังเกิดขึ้นไปทั่วเศรษกิจทั้งหมด

We have superstar technologists.

เรามีนักเทคโนโลยี่ที่เป็นดารายอดนิยม

We have superstar bankers.

เรามีนักการธนาคารที่เป็นดารายอดนิยม

We have superstar lawyers and superstar architects.

เรามีทนายความที่ยอดนิยม และสถาปนิกยอดนิยม

There are superstar cooks

มีพ่อครัวยอดนิยม

and superstar farmers.

เกษตรกรยอดนิยม

There are even, and this is my personal favorite example,

มีแม้กระทั่ง และนี่เป็นตัวอย่างที่ดิฉันชอบ

superstar dentists,

ทันตแพทย์ยอดนิยม

the most dazzling exemplar of whom

ตัวอย่างเรื่องนี้ ที่น่าพิศวงงงงวยที่สุด

is Bernard Touati, the Frenchman who ministers

ก็คือ เบอร์นาร์ด เทาอะติ (Bernard Touati) ชาวฝรั่งเศสที่ดูแล

to the smiles of fellow superstars

เรื่องการยิ้ม ของเพื่อนๆดารายอดนิยมด้วยกัน

like Russian oligarch Roman Abramovich

เช่น ผู้มีอำนาจในรัฐบาลรัสเซีย โรมัน แอบราโมวิช (Roman Abramovich)

or European-born American fashion designer

หรือนักออกแบบแฟชั่น ชาวอเมริกันเกิดในยุโรป

Diane von Furstenberg.

ชื่อ ไดแอน วอน เฟอร์สเต็นเบอร์ก (Diane von Furstenberg)

But while it's pretty easy to see how globalization

แต่ในขณะที่เป็นเรื่องง่ายมาก ที่จะเห็นได้ว่าโลกาภิวัฒน์

and the technology revolution

และการปฏิวัติทางเทคโนโลยี

are creating this global plutocracy,

กำลังสร้างธนาธิปไตยในระดับโลกขึ้นได้อย่างไรนั้น

what's a lot harder is figuring out what to think about it.

สิ่งที่ยากกว่านี้มากๆ ก็คือ คิดให้ออกว่า จะคิดถึงอะไรเกี่ยวกับมันดี

And that's because,

และนั่นก็เพราะว่า

in contrast with crony capitalism,

มันตรงกันข้ามกับระบอบทุนนิยมพวกพ้องควบอำนาจรัฐ

so much of what globalization and the technology revolution

สิ่งที่โลกาภิวัฒน์และการปฏิวัติอุตสาหกรรมส่วนใหญ่

have done is highly positive.

ได้ทำไปแล้วนั้น เป็นไปในเชิงบวกอย่างมาก

Let's start with technology.

เรามาเริ่มต้นกับเทคโนโลยี

I love the Internet. I love my mobile devices.

ดิฉันรักอินเตอร์เน็ต และดิฉันรักอุปกรณ์มือถือ

I love the fact that they mean that

ดิฉันรักข้อเท็จจริงที่ว่า พวกมันหมายถึงว่า

whoever chooses to will be able to watch this talk

ใครก็ตามที่เลือกที่จะใช้เทคโนโลยี่ ก็จะดูรายการบรรยายนี้ได้

far beyond this auditorium.

ไกลเกินกว่าห้องประชุมนี้ออกไป

I'm even more of a fan of globalization.

ดิฉันเป็นยิ่งกว่า คนที่คลั่งไคล้โลกาภิวัฒน์เสียอีก

This is the transformation

นี่เป็นการเปลี่ยนแปลง

which has lifted hundreds of millions

ซึ่งได้ยกระดับคนหลายร้อยล้านคนให้สูงขึ้น

of the world's poorest people out of poverty

คนพวกที่ยากจนที่สุดในโลกให้พ้นจากความยากจน

and into the middle class,

และขึ้นมากลายเป็น คนชั้นกลาง

and if you happen to live in the rich part of the world,

และถ้าหากคุณบังเอิญอาศัยอยู่ ในส่วนของโลกที่รํ่ารวย

it's made many new products affordable --

มันได้ทำให้ผลิตภัณฑ์ใหม่ๆมากมาย สามารถซื้อหามาใช้ได้--

who do you think built your iPhone? —

คุณคิดว่าใครเป็นคนคิดสร้างไอโฟนคะ--

and things that we've relied on for a long time much cheaper.

และสิ่งต่างๆที่พวกเราต้องพึ่งพามันมาช้านานแล้ว มีราคาถูกลงมาก

Think of your dishwasher or your t-shirt.

คิดถึงเครื่องล้างจาน หรือไม่ก็เสื้อยืดของคุณซิคะ

So what's not to like?

มีอะไรเล่า ที่เป็นสิ่งที่ไม่น่าจะชอบ

Well, a few things.

คะ มีอยู่สองสามเรื่อง

One of the things that worries me

เรื่องหนึ่งในนั้น ที่ทำให้ดิฉันกังวลอยู่

is how easily what you might call meritocratic plutocracy

ก็คือ สิ่งที่คุณอาจเรียกว่า ธนาธิปไตยที่สำเร็จมาได้ ด้วยความสามารถของตัวเอง (meritocratic plutocracy)

can become crony plutocracy.

จะกลายมาเป็น ธนาธิปไตยแบบพวกพ้องควบอำนาจรัฐ (cromy plutocracy) ได้อย่างง่ายดาย

Imagine you're a brilliant entrepreneur

ลองจินตนาการดูซิคะ ว่าคุณเป็นนักลงทุนที่ฉลาดลํ้า

who has successfully sold that idea or that product

ผู้ซึ่งได้ขายความคิดในเรื่องนั้น หรือผลิตภัณฑ์นั้นไปจนสำเร็จ

to the global billions

กับคนหลายล้านคนในโลก

and become a billionaire in the process.

แล้วก็กลายมาเป็นเศรษฐีพันล้านในที่สุด

It gets tempting at that point

ที่จุดนั้นก็จะมีสิ่งมา ล่อใจ

to use your economic nous

ให้ใช้สติปัญญาอันชาญฉลาดทางเศรษฐกิจของคุณ

to manipulate the rules of the global political economy

ที่จะพลิกแพลงกฏระเบียบเศรษฐกิจเชิงนโยบาย ระดับโลก

in your own favor.

ไปให้เกิดประโยชน์กับตัวคุณเอง

And that's no mere hypothetical example.

และนั่นไม่ได้เป็นแค่เพียงตัวอย่างที่สมมุติขึ้นมา

Think about Amazon, Apple, Google, Starbucks.

ลองคิดถึงอเมซอน แอปเปิล กลูเกิล สตาบักส์

These are among the world's most admired,

พวกนี้เป็นบริษัทที่ อยู่ในสิ่งที่น่าชื่นชมที่สุดของโลก

most beloved, most innovative companies.

เป็นที่รักที่สุด มีสิ่งใหม่ๆออกมามากที่สุด

They also happen to be particularly adept

แต่ก็บังเอิญว่า บริษัทพวกนี้ก็มีความชำนาญเป็นพิเศษ อีกด้วย

at working the international tax system

ที่จะทำเรื่องระบบภาษีระหว่างประเทศ

so as to lower their tax bill very, very significantly.

เพื่อทำให้ใบเสร็จภาษีของพวกเขานั้น ตํ่าลงมากๆอย่างมีนัยสำคัญ

And why stop at just playing the global political

แล้วทำไมจึงจะหยุดอยู่แค่เล่นกับระบบการเมือง

and economic system as it exists

และเศรษฐกิจระดับโลก อย่างที่มันเป็นอยู่

to your own maximum advantage?

เพื่อให้ตัวเองได้เปรียบมากที่สุด แค่นั้นหรือ

Once you have the tremendous economic power

ทันทีที่คุณมีอำนาจทางเศรษฐกิจอย่างมหาศาล

that we're seeing at the very, very top of the income distribution

ซึ่งเรากำลังเห็นอยู่ที่ระดับสูงมากๆ ในเรื่องการกระจายรายได้

and the political power that inevitably entails,

และอำนาจทางการเมือง ที่ตามมาอย่างหลีกเลี่ยงไม่ได้นั้น

it becomes tempting as well

มันก็กลายเป็นสิ่งที่มาล่อใจเช่นกัน

to start trying to change the rules of the game

ให้เริ่มต้นพยายามที่จะเปลี่ยนแปลงการแข่งขัน

in your own favor.

ไปในทางที่เป็นประโยชน์กับตัวคุณเอง

Again, this is no mere hypothetical.

ยํ้าอีกครั้ง นี่ไม่ได้เป็นแค่สมมุติฐานเท่านั้น

It's what the Russian oligarchs did

มันเป็นสิ่งที่ผู้มีอำนาจในรัฐบาลรัสเซีย ได้ทำไปแล้ว

in creating the sale-of-the-century privatization

ในการทำให้เกิด การขายวิสาหกิจนับร้อยปี

of Russia's natural resources.

ทรัพยากรธรรมชาติของประเทศรัสเซีย

It's one way of describing what happened

มันเป็นวิธีการหนึ่ง ที่จะอธิบายสิ่งที่ได้เกิดขึ้นแล้ว

with deregulation of the financial services

กับการยกเลิกกฏระเบียบของการบริการด้านการเงิน

in the U.S. and the U.K.

ในสหรัฐอเมริกาและอังกฤษ

A second thing that worries me

เรื่องที่สองที่ทำให้ดิฉันเป็นห่วง

is how easily meritocratic plutocracy

ก็คือ เป็นเรื่องง่าย ที่พวกธนาธิปไตยที่สำเร็จมาได้ ด้วยความสามารถของตัวเอง

can become aristocracy.

จะกลายมาเป็นพวกคนชั้นสูง (aristocracy) ได้

One way of describing the plutocrats

วิธีหนึ่งที่จะอธิบายพวกธนาธิปไตย

is as alpha geeks,

ก็คือ เป็นพวกผู้เชี่ยวชาญและยิ่งใหญ่ (alpha geek)

and they are people who are acutely aware

เป็นคนพวกที่มีไหวพริบรู้ว่า

of how important highly sophisticated

ทักษะเชิงปริมาณและการจำแนก ที่ช่ำชองอย่างสูง

analytical and quantitative skills are in today's economy.

มีความสำคัญอย่างไรกับเศรษฐกิจในปัจจุบัน

That's why they are spending

นั่นเป็นสาเหตุว่า ทำไมพวกเขาจึงกำลังใช้

unprecedented time and resources

เวลาและทรัพยากรไป อย่างที่ไม่เคยมีมาก่อน

educating their own children.

ในการให้การศึกษากับลูกๆของตัวเอง

The middle class is spending more on schooling too,

พวกชนชั้นกลาง ก็ใช้จ่ายในการเรียนมากขึ้นด้วยเหมือนกัน

but in the global educational arms race

แต่ในการแข่งขันติดอาวุธด้านการศึกษาระดับโลกนั้น

that starts at nursery school

ซึ่งเริ่มต้นขึ้นที่โรงเรียนอนุบาล

and ends at Harvard, Stanford or MIT,

และไปจบที่ ฮาวาร์ด แสตนฟอร์ด หรือเอ็มไอที

the 99 percent is increasingly outgunned

หรือ 99 เปอร์เซ็นต์นั่น ต้องแพ้หลุดลุ่ย อย่างเทียบไม่ติดมากขึ้นเรื่อยๆ

by the One Percent.

กับพวกหนึ่งเปอร์เซ็นต์นั่น

The result is something that economists Alan Krueger

ผลที่ได้ก็คือ อย่างที่นักเศรษฐศาสตร์ชื่อ อลัน ครูเกอร์ (Alan Drueger)

and Miles Corak call the Great Gatsby Curve.

และไมลส์ โครัค (Miles Corak) เรียกว่า เกรท เกสบี้ เครือบGreat Gatsby Curve

As income inequality increases,

เมื่อความไม่เสมอภาคด้านรายได้เพิ่มขึ้น

social mobility decreases.

การเปลี่ยนสถานะทางสังคมก็ถดถอยลง

The plutocracy may be a meritocracy,

รัฐบาลที่มาจากคนรวย อาจจะเป็นคนที่ประสบ ความสำเร็จด้วยความสามารถของตนเอง

but increasingly you have to be born

แต่จะเพิ่มขึ้นเรื่อยๆ ที่ว่าคุณจะต้องเกิดมา

on the top rung of the ladder to even take part in that race.

อยู่ที่บันไดขั้นสูงสุด จึงจะเข้าไปแข่งขันกับเขาได้

The third thing, and this is what worries me the most,

เรื่องที่สาม และเป็นสิ่งที่ดิฉันห่วงมากที่สุด

is the extent to which those same largely positive forces

ก็คือ ขอบเขตที่พลังเชิงบวกส่วนใหญ่พวกนั้น

which are driving the rise of the global plutocracy

ซึ่งกำลังขับให้ธนาธิปไตยระดับโลก เพิ่มสูงขึ้นนั้น

also happen to be hollowing out the middle class

บังเอิญไปทำให้พวกคนชั้นกลาง กลวงเป็นโพลง

in Western industrialized economies.

ในเศรษฐกิจแบบอุตสาหกรรมของโลกตะวันตก

Let's start with technology.

เรามาเริ่มในเรื่องของเทคโนโลยี่

Those same forces that are creating billionaires

อำนาจทั้งหลายพวกนั้นที่ได้สร้างเศรษฐีพันล้าน

are also devouring many traditional middle-class jobs.

กำลังกลืนงานต่างๆมากมาย ของคนชั้นกลางที่มีแต่เดิมไป

When's the last time you used a travel agent?

ครั้งสุดท้ายที่คุณใช้บริษัทท่องเที่ยวนั้นนะ เมื่อไหร่คะ

And in contrast with the industrial revolution,

และตรงข้ามกับการปฏิวัติอุตสาหกรรม

the titans of our new economy

ยักษ์ใหญ่ของเศรษฐกิจใหม่ของเรา

aren't creating that many new jobs.

ไม่ได้สร้างงานใหม่ๆมากนัก

At its zenith, G.M. employed hundreds of thousands,

ที่จุดยอดสุด จีเอ็ม จ้างคนงานหลายแสนคน

Facebook fewer than 10,000.

แต่ เฟสบุค จ้างน้อยกว่าหนึ่งหมื่นคน

The same is true of globalization.

โลกาภิวัฒน์ก็เป็นอย่างนี้เหมือนกัน

For all that it is raising hundreds of millions of people

ทั้งหมดนั้น มันยกระดับคนหลายร้อยล้านคน

out of poverty in the emerging markets,

ออกจากความยากจน ในตลาดที่ผุดขึ้นมาใหม่

it's also outsourcing a lot of jobs

แต่มันก็เอางานออกไปด้วยเป็นจำนวนมาก

from the developed Western economies.

จากเศรษฐกิจในโลกตะวันตกที่พัฒนาแล้ว

The terrifying reality is

ความเป็นจริงที่น่ากลัวก็คือ

that there is no economic rule

มันไม่มีกฎกติกาทางเศรษฐศาสตร์

which automatically translates

ที่จะแปลให้เข้าใจได้อย่างเป็นอัตโนมัติ

increased economic growth

ในเรื่องของการเติบโตทางเศรษฐกิจที่เพิ่มขึ้น

into widely shared prosperity.

ไปสู่ความมั่งคั่งที่ถูกแบ่งปันกันไปได้ อย่างกว้างขวาง

That's shown in what I consider to be

สิ่งนั้นได้ถูกแสดงไว้ ในสิ่งที่ดิฉันเห็นว่าเป็น

the most scary economic statistic of our time.

สถิติทางเศรษฐกิจที่น่ากลัวที่สุด ในยุคของเรา

Since the late 1990s, increases in productivity

ตั้งแต่ปลายทศวรรษที่ 90 การเพิ่มการผลิต

have been decoupled from increases

ได้ถูกแยกออกจาก การเพิ่มขึ้นของ

in wages and employment.

ค่าจ้างและการจ้างงาน

That means that our countries are getting richer,

นั่นหมายความว่า ประเทศของเรากำลังรํ่ารวยขึ้น

our companies are getting more efficient,

บริษัทของเรากำลังมีประสิทธิภาพมากขึ้น

but we're not creating more jobs

แต่เราไม่ได้กำลังสร้างงานให้มากขึ้น

and we're not paying people, as a whole, more.

โดยรวมแล้ว เราไม่ได้จ่ายเงินให้กับผู้คนมากขึ้นกว่าเดิม

One scary conclusion you could draw from all of this

บทสรุปที่น่ากลัวอย่างหนึ่ง ที่คุณสามารถ สรุบได้จากทั้งหมดนี้

is to worry about structural unemployment.

ก็คือ ความกังวลใจในเรื่อง การว่างงานเชิงโครงสร้าง

What worries me more is a different nightmare scenario.

สิ่งที่ทำให้ดิฉันกังวลยิ่งกว่า ก็คือกรณีฝันร้ายที่ต่างออกไป

After all, in a totally free labor market,

เราต้องไม่ลืมว่า ในตลาดแรงงานที่เป็นอิสระโดยสิ้นเชิงนั้น

we could find jobs for pretty much everyone.

เราจะสามารถหางานให้กับเกือบทุกๆคน

The dystopia that worries me

สภาพการควบคุมทางสังคมที่โหดร้าย ที่ทำให้ดิฉันกังวล

is a universe in which a few geniuses

ก็คือ จักรวาลที่คนอัจฉริยะไม่กี่คน

invent Google and its ilk

ประดิษฐ์กูเกิล (Google) และกลุ่มคนที่รํ่ารวยของมัน

and the rest of us are employed giving them massages.

และพวกเราที่เหลือ ก็ถูกจ้างให้ไปบีบนวดให้พวกเขา

So when I get really depressed about all of this,

ดังนั้น เมื่อดิฉันรู้สึกหดหู่ใจมากๆ เกี่ยวกับเรื่องทั้งหมดนี้

I comfort myself in thinking about the Industrial Revolution.

ดิฉันก็ปลอบใจตัวเอง ด้วยการคิดถึงการปฏิวัติอุตสาหกรรม

After all, for all its grim, satanic mills,

เราต้องไม่ลืมว่า ความน่ากลัวของมันทั้งหมด โรงงานนรก

it worked out pretty well, didn't it?

มันก็ไปได้ดีมากนะคะ ไม่ใช่หรือคะ

After all, all of us here are richer, healthier, taller --

เราต้องไม่ลืมว่า พวกเราทั้งหมดที่นี่ ก็รํ่ารวยขึ้น มีสุขภาพ ที่ดีขึ้น ตัวสูงขึ้น--

well, there are a few exceptions —

คะ แต่ก็มีข้อยกเว้นสองสามอย่าง--

and live longer than our ancestors in the early 19th century.

และมีชีวิตอยู่ยาวนานกว่า บรรพบุรุษของเรา ต้นๆศตวรรษที่ 19

But it's important to remember

แต่ก็สำคัญ ที่ต้องจดจำไว้

that before we learned how to share the fruits

ก่อนที่เราจะได้เรียนรู้ วิธีการแบ่งปันผลไม้

of the Industrial Revolution

ที่ได้จากการปฏิวัติอุตสาหกรรม

with the broad swathes of society,

ให้กับส่วนต่างๆของสังคมที่กว้างขวางนั้น

we had to go through two depressions,

เราต้องผ่านภาวะเศรษฐกิจตกตํ่ามาแล้ว สองครั้ง

the Great Depression of the 1930s,

ภาวะเศรษฐกิจตกตํ่าครั้งใหญ่ในทศวรรษที่ 1930

the Long Depression of the 1870s,

และภาวะเศรษฐกิจตกตํ่าที่ยาวนานของทศวรรษที่ 1870

two world wars, communist revolutions

สงครามโลกสองครั้ง การปฏิวัติของลัทธิคอมมิวนิสต์

in Russia and in China,

ในรัสเซียและในจีน

and an era of tremendous social

และยุคของการเปลี่ยนแปลงอย่างรุนแรง

and political upheaval in the West.

ทางสังคมและทางการเมืองในโลกตะวันตก

We also, not coincidentally,

นอกจากนี้ โดยไม่ใช่ความบังเอิญ

went through an era of tremendous

เราได้ผ่านพ้นยุคของการประดิษฐ์ครั้งใหญ่ยิ่ง

social and political inventions.

ทางสังคมและทางการเมือง

We created the modern welfare state.

เราได้สร้างสวัสดิการรัฐสมัยใหม่ขึ้นมา

We created public education.

เราได้สร้างการศึกษาเพื่อสาธารณชนขึ้นมา

We created public health care.

เราได้สร้างการรักษาพยาบาลเพื่อสาธารณชนขึ้นมา

We created public pensions.

เราได้สร้างบำนาญให้กับสาธารณชนขึ้นมา

We created unions.

เราได้สร้างสหภาพต่างๆขึ้นมา

Today, we are living through an era

ในวันนี้ เรากำลังดำรงชีวิตผ่านยุค

of economic transformation

ของการเปลี่ยนรูปแบบเศรษฐกิจ

comparable in its scale and its scope

ซึ่งเปรียบเทียบได้ ในมาตราส่วนและในขอบเขตของมัน

to the Industrial Revolution.

ได้กับการปฏิวัตอุตสาหกรรม

To be sure that this new economy benefits us all

เพื่อให้แน่ใจได้ว่า เศรษฐกิจใหม่นี้ จะให้ประโยชน์ แก่พวกเราทุกคน

and not just the plutocrats,

ไม่แต่แค่เพียงพวกผู้ปกครองที่รํ่ารวยเท่านั้น

we need to embark on an era

เราจำเป็นต้องเริ่มเข้าสู่ ยุคของการเปลี่ยนแปลง

of comparably ambitious social and political change.

ทางการเมืองและทางสังคม ที่ตั้งความปรารถนาไว้ อย่างสูงส่งพอๆกัน

We need a new New Deal.

เราจำเป็นต้องต่อรองกันใหม่

(Applause)

(เสียงปรบมือ)