Chrystia Freeland: The rise of the new global super-rich

Translator: saedeh faridkiyan Reviewer: sadegh zabihi

So here's the most important economic fact of our time.

خب، اکنون مهمترین واقعیت اقتصادی زمان ما مطرح می‌شود.

We are living in an age of surging income inequality,

ما در دوره ای از موج‌های نابرابری درآمدی زندگی می‌کنیم

particularly between those at the very top

خصوصاً بین افرادی که درآمد بسیار بالایی دارند

and everyone else.

و سایر مردم.

This shift is the most striking in the U.S. and in the U.K.,

این تغییر، آمریکا و انگلیس را بیش از همه به مصیبت خود دچار کرده است

but it's a global phenomenon.

اما در حقیقت یک پدیده جهانی است.

It's happening in communist China,

این رویداد در چین کمونیست،

in formerly communist Russia,

روسیه کمونیست سابق،

it's happening in India, in my own native Canada.

هند و کشور خود من، کانادا در حال رخداد است.

We're even seeing it in cozy social democracies

ما حتی شاهد این رویداد در مجموعه ای از دموکراسی های کوچک

like Sweden, Finland and Germany.

مانند سوئد، فنلاند و آلمان هستیم.

Let me give you a few numbers to place what's happening.

اجازه دهید که آمارهایی را بیان کنم تا مشخص شود که چه اتفاقی در حال رخداد است.

In the 1970s, the One Percent

در دهه ی ۱۹۷۰، ۱٪ مردم،

accounted for about 10 percent of the national income

تولید کننده‌ی حدود ۱۰٪ از درآمد ملی

in the United States.

در ایالات متحده بودند.

Today, their share has more than doubled

امروز سهم آنان بیش از ۲ برابر شده است،

to above 20 percent.

به بیش از ۲۰٪ رسیده است.

But what's even more striking

اما آن چه که در سطح توزیع درآمد

is what's happening at the very tippy top

گروه ابَر ثروتمند جامعه اتفاق می‌افتد،

of the income distribution.

مهم تر است.

The 0.1 percent in the U.S.

امروز ۰٫۱٪ جمعیت آمریکا،

today account for more than eight percent

بیش از ۸٪ درآمد ملی را

of the national income.

تولید می‌کنند.

They are where the One Percent was 30 years ago.

آن ها اکنون جایی هستند که آن یک درصد، ۳۰ سال پیش بودند.

Let me give you another number to put that in perspective,

اجازه دهید برای روشن شدن موضوع، آمار دیگری را بیان کنم،

and this is a figure that was calculated in 2005

و این ارقامی است که در سال ۲۰۰۵

by Robert Reich,

توسط رابرت رِیچ،

the Secretary of Labor in the Clinton administration.

وزیر کار در دوره ریاست جمهوری کلینتون محاسبه شده است.

Reich took the wealth of two admittedly very rich men,

رِیچ، ثروت بیل گیتس و وارن بافت،

دو فردی که مسلماً بسیار ثروتمند هستند را از آن‌ها می‌گیرد،

Bill Gates and Warren Buffett,

and he found that it was equivalent to the wealth

و درمی‌یابد که ثروت آن‌ها

of the bottom 40 percent of the U.S. population,

با ثروت ۴۰ درصد پایینی جمعیت آمریکا برابر است.

۱۲۰ میلیون جمعیت.

120 million people.

Now, as it happens,

حالا با وقوع این رویداد،

Warren Buffett is not only himself a plutocrat,

می توان گفت که وارن بافت، نه تنها خودش یک اشرافی محسوب می‌شود،

he is one of the most astute observers of that phenomenon,

بلکه او یکی از زیرک ترین رصدکنندگان این پدیده است،

and he has his own favorite number.

و او عدد مطلوب خود را دارد.

بافت مشخص می‌نماید که در سال ۱۹۹۲،

Buffett likes to point out that in 1992,

ثروت تجمعی افراد

the combined wealth of the people

on the Forbes 400 list --

در لیست ۴۰۰ نفری مجله ی "فوربس" --

and this is the list of the 400 richest Americans --

که ۴۰۰ نفر از ثروتمندترین آمریکایی‌ها را نشان می‌دهد،

was 300 billion dollars.

۳۰۰ میلیارد دلار بوده است.

Just think about it.

فقط کمی در موردش فکر کنید.

You didn't even need to be a billionaire

در سال ۱۹۹۲، حتی نیازی نبوده که شما میلیاردر باشید

to get on that list in 1992.

تا در آن لیست جای بگیرید.

Well, today, that figure has more than quintupled

اما امروز این ارقام بیش از پنج برابر شده

to 1.7 trillion,

و به ۱٫۷ تریلیون رسیده است،

and I probably don't need to tell you

و احتمالاً نیاز نیست که به شما بگویم

که ما مورد مشابهی ندیده‌ایم

that we haven't seen anything similar happen

to the middle class,

که برای قشر متوسط رخ دهد،

whose wealth has stagnated if not actually decreased.

قشری که سرمایه‌شان، اگر واقعاً کاهش نیافته باشد، راکد مانده است.

So we're living in the age of the global plutocracy,

بنابراین ما در یک عصر اشرافی گرایی جهانی زندگی می‌کنیم،

but we've been slow to notice it.

اما به کندی متوجه این موضوع می‌شویم.

One of the reasons, I think,

از دید من، یکی از دلایل آن،

is a sort of boiled frog phenomenon.

نوعی پدیده جوشاندن قورباغه است.

Changes which are slow and gradual

تغییراتی که کُند و آهسته هستند،

can be hard to notice

به سختی درک می شوند

even if their ultimate impact is quite dramatic.

حتی اگر اثر نهایی آن کاملاً چشمگیر باشد.

Think about what happened, after all, to the poor frog.

در مورد این که در نهایت چه بر سر قورباغه بیچاره می آید فکر کنید.

But I think there's something else going on.

اما من فکر می کنم که موضوع دیگری در حال رخ دادن است.

Talking about income inequality,

صحبت در مورد اختلاف درآمدها،

even if you're not on the Forbes 400 list,

حتی اگر شما در لیست ۴۰۰ نفری فوربس نباشید،

می تواند باعث شود که احساس ناخوشایندی داشته باشیم.

can make us feel uncomfortable.

It feels less positive, less optimistic,

فکر کردن در مورد اینکه کیک چگونه تقسیم شده است،

to talk about how the pie is sliced

نسبت به این که فکر کنیم چطور کیک را بزرگ تر کنیم،

کمتر مثبت و خوش‌بینانه به نظر می‌رسد.

than to think about how to make the pie bigger.

And if you do happen to be on the Forbes 400 list,

و اگر شما به طور اتفاقی در لیست ۴۰۰ تایی فوربس هستید،

talking about income distribution,

صحبت در مورد موضوع توزیع درآمد

and inevitably its cousin, income redistribution,

و به ناچار، پسرعموی آن، بازتوزیع درآمد،

can be downright threatening.

می تواند صرفاً موجب ترس شود.

So we're living in the age of surging income inequality,

بنابراین ما در عصر موج سریع نابرابری درآمدی

especially at the top.

خصوصاً در بین دهک‌های بالا، زندگی می کنیم.

What's driving it, and what can we do about it?

چه چیزی سبب این رخداد شده، و ما چه کاری در این مورد می‌توانیم انجام دهیم؟

One set of causes is political:

یک مجموعه از دلایل سیاسی هستند:

lower taxes, deregulation, particularly of financial services,

مالیات‌های پایین‌تر، عدم حضور مقررات به خصوص در مورد سرویس‌های مالی،

privatization, weaker legal protections for trade unions,

خصوصی سازی، حمایت‌های قانونی ضعیف برای اتحادیه‌های تجاری

all of these have contributed

تمام این مجموعه، به حرکت بیشتر و بیشتر درآمد

to more and more income going to the very, very top.

به سمت طبقات بالا کمک می‌کند.

A lot of these political factors can be broadly lumped

تعداد زیادی از این فاکتورهای سیاسی، می‌تواند در سطح وسیعی

under the category of "crony capitalism,"

زیر مجموعه «سرمایه داری باندهای حکومتی» قرار گیرد،

political changes that benefit a group

تغییراتی سیاسی که به گروهی

of well-connected insiders

که به خوبی با افراد درون مجموعه مرتبط هستند، منفعت می‌رساند

but don't actually do much good for the rest of us.

اما به واقع برای باقی ما، کار چندان مفیدی انجام نمی‌دهد.

In practice, getting rid of crony capitalism

عملاً رهایی از سرمایه‌داری باندهای حکومتی،

is incredibly difficult.

به طور غیر قابل وصفی دشوار است.

Think of all the years reformers of various stripes

مصداق آن تمام سال هایی است که اصلاح طلبان تمام گروه های مختلف

have tried to get rid of corruption in Russia, for instance,

تلاش کرده‌اند تا به طور مثال از شر فساد در روسیه خلاص شوند،

or how hard it is to re-regulate the banks

یا اینکه چقدر دشوار است که دوباره قوانین بانکی

even after the most profound financial crisis

حتی بعد از بزرگ ترین بحران مالی

"رکود بزرگ" تنظیم گردد،

since the Great Depression,

or even how difficult it is to get the big multinational companies,

یا حتی چقدر دشوار است که شرکت های بین المللی بزرگ،

including those whose motto might be "don't do evil,"

شامل آن هایی که شعارشان این است که" شیطانی رفتار نکنید،" را

to pay taxes at a rate even approaching that

وادار کنید تا مالیات خود را حداقل در سطح آنچه

که از قشر متوسط دریافت می شود، بپردازند.

paid by the middle class.

اما در حالی که خلاصی از باندهای حکومتی

But while getting rid of crony capitalism in practice

در عمل خیلی خیلی دشوار است،

is really, really hard,

حداقل از نظر عقلی، مشکلی ساده است.

at least intellectually, it's an easy problem.

After all, no one is actually in favor of crony capitalism.

به هر حال هیچ کس به واقع طرفدار سرمایه داری باندهای حکومتی نیست.

Indeed, this is one of those rare issues

در واقع این یکی از موضوعات نادری است

that unites the left and the right.

که حزب چپ و راست علیه آن متحد هستند.

یک منتقد سرمایه داری باندهای حکومتی، همان قدر نقش اساسی در حزب استقلال دارد

A critique of crony capitalism is as central

to the Tea Party as it is to Occupy Wall Street.

که در بین گروه اشغال کنندگان وال استریت در سال ۲۰۱۱.

But if crony capitalism is, intellectually at least,

اما اگر سرمایه داری باندهای حکومتی، به طور عقلانی حداقل،

the easy part of the problem,

قسمت ساده‌ی این مشکل باشد،

things get trickier when you look at the economic drivers

زمانی که به مسببان اقتصادی ایجاد موج عدم برابری درآمدها نگاه می‌کنیم،

of surging income inequality.

موضوعات پیچیده‌تر می‌شود.

In and of themselves, these aren't too mysterious.

با توجه به طبیعتشان، این ها خیلی مرموز هستند.

Globalization and the technology revolution,

جهانی سازی و انقلاب تکنولوژیکی

the twin economic transformations

که دوقلوهای تغییردهنده ی اقتصادی هستند

و در حال تغییر زندگی ما

which are changing our lives

and transforming the global economy,

و اقتصاد جهانی می‌باشند

are also powering the rise of the super-rich.

خود موجب قدرت بخشیدن به ظهور ابر ثروتمندان می‌شوند.

Just think about it.

فقط کمی در موردش فکر کنید.

For the first time in history,

برای اولین بار در طول تاریخ،

if you are an energetic entrepreneur

اگر شما یک ایده پرداز پر انرژی باشید

with a brilliant new idea

که ایده‌ای درخشان

or a fantastic new product,

یا یک محصول جدید و عالی داشته باشید،

you have almost instant, almost frictionless access

تقریبا به طور سریع و بدون هیچ مداخله‌ای،

to a global market of more than a billion people.

به بازار جهانی بیش از یک میلیارد جمعیت دسترسی دارید.

As a result, if you are very, very smart

در نتیجه اگر شما خیلی خیلی باهوش باشید

and very, very lucky,

و خیلی خیلی خوش شانس،

you can get very, very rich

می توانید خیلی خیلی سریع،

very, very quickly.

خیلی خیلی ثروتمند شوید.

The latest poster boy for this phenomenon

به روزترین مصداق این موضوع،

is David Karp.

دیوید کارپ است.

The 26-year-old founder of Tumblr

بنیانگذار ۲۶ ساله‌ی تامبلر

که اخیراً شرکت خود را

recently sold his company to Yahoo

for 1.1 billion dollars.

به ارزش ۱٫۱ میلیارد دلار به یاهو فروخت.

Think about that for a minute:

برای لحظه‌ای به آن فکر کنید:

1.1 billion dollars, 26 years old.

۱٫۱ میلیارد دلار، ۲۶ سال سن.

It's easiest to see how the technology revolution

آسانترین راه این است که ببینیم چطور انقلاب تکنولوژیکی

and globalization are creating this sort of superstar effect

و جهانی سازی اثرات این مجموعه از سوپراستارها را

in highly visible fields,

در زمینه هایی مشخص،

like sports and entertainment.

مانند ورزش و سرگرمی ها، خلق می کند.

ما امروزه همه شاهد هستیم که چطور یک ورزشکار خارق العاده

We can all watch how a fantastic athlete

or a fantastic performer can today leverage his or her skills

یا یک مجری عالی توانایی های خود را در جهت اقتصاد جهانی به کار می‌بندند،

across the global economy as never before.

چیزی که پیش از آن هیچ گاه اتفاق نمی‌افتاد.

But today, that superstar effect

اما امروز اثرات حضور ابر ثروتمندان

is happening across the entire economy.

در سایر قسمت های اقتصاد در حال بروز است.

We have superstar technologists.

ما اکنون سوپراستارهای تکنولوژیکی داریم.

We have superstar bankers.

بانکدارهای سوپراستار داریم

We have superstar lawyers and superstar architects.

وکلای سوپراستار داریم و معماران سوپراستار.

There are superstar cooks

آشپزان سوپراستار

and superstar farmers.

و کشاورزان سوپراستار هم وجود دارند.

There are even, and this is my personal favorite example,

حتی دندانپزشکان سوپراستار هم داریم

superstar dentists,

و این مثال مورد علاقه ی شخص من است،

the most dazzling exemplar of whom

که چشمگیرترین مثال آن

is Bernard Touati, the Frenchman who ministers

برنارد توآتی است، مردی فرانسوی

to the smiles of fellow superstars

که به لبخند سوپراستارهایی مانند

like Russian oligarch Roman Abramovich

اولیگارک رومن ابراموویچ روس

or European-born American fashion designer

یا طراح مُدِ اروپا زاده آمریکایی،

Diane von Furstenberg.

دایان وان فرستنبرگ، خدمت رسانی نمود.

But while it's pretty easy to see how globalization

گرچه فهم این موضوع که چطور جهانی سازی

and the technology revolution

و انقلاب تکنولوزیکی

are creating this global plutocracy,

این طبقه ثروتمند را خلق می کند، دشوار است

what's a lot harder is figuring out what to think about it.

این که در مورد آن چه فکر می کنید، سخت تر است.

And that's because,

به این دلیل که

برخلاف سرمایه داری باندهای حکومتی،

in contrast with crony capitalism,

so much of what globalization and the technology revolution

عملکرد جهانی سازی و انقلاب تکنولوژیکی

have done is highly positive.

تا حد زیادی مثبت است.

Let's start with technology.

اجازه دهید با تکنولوژی آغاز کنیم.

I love the Internet. I love my mobile devices.

من عاشق اینترنت هستم، عاشق دستگاه‌های سیار هستم.

عاشق این حقیقت هستم

I love the fact that they mean that

whoever chooses to will be able to watch this talk

که هر کسی بنا به انتخاب خودش می تواند این گفتگو را

far beyond this auditorium.

در فاصله ای بسیار دور از این سالن کنفرانس تماشا کند.

I'm even more of a fan of globalization.

من حتی به این دلیل که جهانی سازی نوعی گذر بود

This is the transformation

که صدها میلیون نفر از فقیرترین جمعیت جهان را

which has lifted hundreds of millions

از فقر بیرون کشید

و به طبقه وسط منتقل کرد،

of the world's poorest people out of poverty

and into the middle class,

بیشتر طرفدار آن هستم،

and if you happen to live in the rich part of the world,

و اگر شما احیاناً در طبقه ثروتمند جهان هستید،

it's made many new products affordable --

محصولات جدید زیادی برای شما فراهم است --

فکر می کنید چه کسی آیفون شما را ساخته است؟ --

who do you think built your iPhone? —

and things that we've relied on for a long time much cheaper.

و سایر وسیله های بسیار ارزانتری که ما برای مدتی طولانی به آنها متکی بودیم.

Think of your dishwasher or your t-shirt.

به ماشین ظرفشویی و تی‌شرت خود فکر کنید.

حالا چه چیزی دوست داشتنی نیست؟

So what's not to like?

Well, a few things.

خب یک چند موردی هستند

One of the things that worries me

یکی از مسائلی که مرا نگران می کند این است

is how easily what you might call meritocratic plutocracy

که به سادگی ممکن است آنچه که شما آن را شایسته سالاری می‌نامید،

can become crony plutocracy.

تبدیل به سرمایه داری باندهای حکومتی گردد.

Imagine you're a brilliant entrepreneur

تصور کنید شما یک کارآفرین فوق العاده هستید

who has successfully sold that idea or that product

کسی که به طور موفقیت آمیزی ایده یا محصولی را

to the global billions

به میلیاردها نفر در دنیا فروخته است

and become a billionaire in the process.

و طی این فرآیند میلیاردر شده است.

It gets tempting at that point

در آن مرحله وسوسه انگیز است

to use your economic nous

که از قوه‌ی فهم اقتصادی خود استفاده کنید

to manipulate the rules of the global political economy

و قوانین اقتصادی-سیاسی جهانی را

به نفع خود دستکاری نمایید.

in your own favor.

And that's no mere hypothetical example.

و این تنها یک مثال فرضی نیست.

Think about Amazon, Apple, Google, Starbucks.

به آمازون، اپل، گوگل، استارباکس نگاه کنید.

These are among the world's most admired,

این ها تحسین‌شده‌ترین

most beloved, most innovative companies.

و دوست‌داشتنی‌ترین و خلاق‌ترین شرکت‌ها در بین شرکت‌های دنیا هستند.

They also happen to be particularly adept

آن ها همچنین به طور مشخصی،

at working the international tax system

در کاهش بسیار بسیار چشمگیر صورتحساب مالیاتی خود

so as to lower their tax bill very, very significantly.

در زمینه ی سیستم مالیات بین المللی ماهر هستند.

And why stop at just playing the global political

و چرا فقط قواعد سیستم‌های اقتصادی

سیاسی جهانی موجود را

and economic system as it exists

به منظور حداکثرسازی سود خود به کار گیریم؟

to your own maximum advantage?

Once you have the tremendous economic power

زمانی که شما قدرت عظیم اقتصادی دارید

that we're seeing at the very, very top of the income distribution

که در سطوح توزیع درآمدی خیلی خیلی بالا شاهد آن هستیم

and the political power that inevitably entails,

و قدرتی سیاسی که ناخودآگاه نوعی تسهیل کننده است،

it becomes tempting as well

این قدرت،

to start trying to change the rules of the game

برای تغییر قوانین بازی

به نفع خودتان وسوسه انگیز است.

in your own favor.

و دوباره باید بیان کنم که این اصلا مثالی فرضی نیست.

Again, this is no mere hypothetical.

It's what the Russian oligarchs did

این آن چیزی است که اولیگارک روسی

in creating the sale-of-the-century privatization

در مورد خصوصی سازی منابع ملی روسیه

و درواقع خلق فروش قرن انجام داد.

of Russia's natural resources.

این راهی است برای توضیح آنچه

It's one way of describing what happened

with deregulation of the financial services

که در ارتباط با بی قانونی

in the U.S. and the U.K.

سرویس های مالی در آمریکا و انگلستان اتفاق افتاد.

موضوع دومی که مرا نگران می‌کند،

A second thing that worries me

این است که به چه سهولتی شایسته سالاری

is how easily meritocratic plutocracy

can become aristocracy.

می‌تواند تبدیل به اشراف سالاری شود.

One way of describing the plutocrats

یک روش برای توضیح اشراف گراها

is as alpha geeks,

این است که آن ها را مانند نخبگان ریاضی بدانیم،

and they are people who are acutely aware

و در واقع آن ها افرادی هستند که می‌دانند

of how important highly sophisticated

در اقتصاد امروز چه اندازه خبره بودن،

analytical and quantitative skills are in today's economy.

تحلیلی و کمی بودن مهم است.

That's why they are spending

به همین دلیل است که آن ها

unprecedented time and resources

زمان و منابع وصف ناپذیری را

educating their own children.

برای تعلیم فرزندان خود صرف می‌کنند.

The middle class is spending more on schooling too,

قشر متوسط هم مقدار بیشتری را برای تحصیل خرج می‌کنند،

but in the global educational arms race

اما در مسابقه ی بین المللی تحصیلات

that starts at nursery school

که از مهد کودک شروع می‌شود

and ends at Harvard, Stanford or MIT,

و به هاروارد؛ استنفورد یا MIT ختم می‌گردد،

the 99 percent is increasingly outgunned

به طور فزاینده‌ای ۹۹ درصد

by the One Percent.

توسط یک درصد مغلوب می شوند.

The result is something that economists Alan Krueger

نتیجه چیزی است که اقتصاددانانی مانند الن کروگر

and Miles Corak call the Great Gatsby Curve.

و مایلز کورک، آن را منحنی گتسبی بزرگ می‌نامند.

همان طور که نابرابری درآمدها افزایش می یابد،

As income inequality increases,

social mobility decreases.

انعطاف پذیری اجتماعی کاهش می یابد.

The plutocracy may be a meritocracy,

ممکن است حکومت اغنیا همان شایسته سالاری باشد،

but increasingly you have to be born

اما شما باید روی پله‌ی آخر این نردبان

on the top rung of the ladder to even take part in that race.

متولد شده باشید تا حتی بتوانید در این رقابت حضور داشته باشید.

The third thing, and this is what worries me the most,

سومین موضوعی که در واقع مرا بیش از همه نگران می کند،

is the extent to which those same largely positive forces

آستانه ای است که در آن در اقتصادهای صنعتی شده‌ی غربی،

which are driving the rise of the global plutocracy

نیروهای مثبت بزرگ که هدایتگر

رشد جهانی حکومت های ثروتمندان هستند

also happen to be hollowing out the middle class

in Western industrialized economies.

اتفاقاً موجب کوچک شدن طبقه‌ی میانی نیز شده‌اند.

Let's start with technology.

اجازه دهید با بحث تکنولوژی شروع کنیم.

Those same forces that are creating billionaires

همان نیروهایی که در حال خلق میلیاردرها هستند

are also devouring many traditional middle-class jobs.

در حال بلعیدن شغل های سنتی زیادی از طبقه ی متوسط جامعه نیز هستند.

When's the last time you used a travel agent?

آخرین باری که شخص شما با آژانس مسافرتی کار کرده اید چه زمانی است؟

And in contrast with the industrial revolution,

و در مقابل با رخداد انقلاب صنعتی،

the titans of our new economy

برجستگان اقتصاد نوین ما،

aren't creating that many new jobs.

شغل‌های جدید زیادی ایجاد نمی کنند.

At its zenith, G.M. employed hundreds of thousands,

در حالی که جنرال موتورز در اوج خودش صدها هزار نفر را استخدام کرد،

Facebook fewer than 10,000.

فیس بوک کمتر از ده هزار نفر استخدام داشت.

The same is true of globalization.

همین شرایط برای جهانی سازی نیز صدق می کند.

For all that it is raising hundreds of millions of people

با وجود این که صدها میلیون نفر را

out of poverty in the emerging markets,

از طریق بازارهای ایجاد شده بیرون می‌کشد،

it's also outsourcing a lot of jobs

اما در عین حال شغل‌های زیادی را

from the developed Western economies.

به بیرون از اقتصادهای توسعه یافته غربی می‌سپارد.

The terrifying reality is

حقیقت وحشتناک این است

that there is no economic rule

که هیچ قانون اقتصادی

which automatically translates

که به صورت اتوماتیک

increased economic growth

رشد اقتصادی افزایش یافته را

into widely shared prosperity.

به رونق اقتصادی وسیع همگانی برگرداند وجود ندارد.

That's shown in what I consider to be

این موضوع از آن جهت که من بررسی کردم،

the most scary economic statistic of our time.

در وحشتناک ترین آمار اقتصادی عصر ما، نشان داده می‌شود.

Since the late 1990s, increases in productivity

از اواخر دهه ی ۱۹۹۰ میلادی، افزایش ها در بهره وری

have been decoupled from increases

از افزایش در دستمزدها

و استخدام جدا شده بود.

in wages and employment.

That means that our countries are getting richer,

این بدان معنی است که کشورهای ما ثروتمندتر می شوند،

our companies are getting more efficient,

شرکت های ما کارآمدتر می شوند،

but we're not creating more jobs

اما ما شغل های بیشتری ایجاد نمی کنیم

and we're not paying people, as a whole, more.

و در مجموع، به مردم بیشتر نمی پردازیم.

One scary conclusion you could draw from all of this

یک نتیجه گیری ترسناک که شما از کل این موضوع می‌توانید داشته باشید این است

is to worry about structural unemployment.

که باید نگران بیکاری ساختاری بود.

What worries me more is a different nightmare scenario.

آن چه که مرا بیش تر دلواپس می کند، یک سناریوی کابوس مانند دیگر است.

به هر حال در یک بازار کاملاً آزادِ نیروی کار،

After all, in a totally free labor market,

we could find jobs for pretty much everyone.

ما می‌توانیم تقریباً برای همه شغل پیدا کنیم.

The dystopia that worries me

کابوس آبادی که مرا نگران می کند،

is a universe in which a few geniuses

جهانی است که در آن تعداد کمی نابغه،

invent Google and its ilk

گوگل و سایر اجزایش را خلق می‌کنند

and the rest of us are employed giving them massages.

و باقی ما استخدام می‌شویم تا آن ها را مشت و مال بدهیم.

So when I get really depressed about all of this,

بنابراین زمانی که من به شدت در مورد تمام این موضوعات افسرده می شوم،

I comfort myself in thinking about the Industrial Revolution.

خودم را با فکر کردن به انقلاب صنعتی آرام می کنم.

After all, for all its grim, satanic mills,

به هر حال با تمام چرخ دنده‌های شوم و شیطانی اش،

در مجموع خوب کار کرد، نه؟

it worked out pretty well, didn't it?

After all, all of us here are richer, healthier, taller --

در مجموع همه ی ما این جا نسبت به اجدادمان در اوایل قرن ۱۹ام

ثروتمندتر، سلامت تر، بلند قدتر هستیم،

well, there are a few exceptions —

خب معدودی استثنائات وجود دارد، و همچنین طولانی تر زندگی می کنیم.

and live longer than our ancestors in the early 19th century.

But it's important to remember

اما مهم است که به خاطر داشته باشیم

that before we learned how to share the fruits

که پیش از آن که یاد بگیریم چطور ثمرِ

انقلاب صنعتی را

of the Industrial Revolution

with the broad swathes of society,

با گروه وسیعی از جامعه به اشتراک بگذاریم،

we had to go through two depressions,

ما باید از ۲ رکود،

the Great Depression of the 1930s,

شامل رکود بزرگ دهه ۱۹۳۰ میلادی

the Long Depression of the 1870s,

و رکود طولانی دهه ۱۸۷۰ میلادی

two world wars, communist revolutions

همچنین از دو جنگ جهانی،

in Russia and in China,

انقلاب های کمونیستی در روسیه و چین

and an era of tremendous social

و یک دوره از تحولات زیاد اجتماعی

و سیاسی در غرب گذر می کردیم.

and political upheaval in the West.

We also, not coincidentally,

همچنین تصادفی نبود که ما

went through an era of tremendous

از یک دوره اختراعات زیاد

اجتماعی و سیاسی عبور کردیم.

social and political inventions.

We created the modern welfare state.

ما حکومت رفاه مدرن را خلق کردیم

We created public education.

تحصیلات عمومی،

We created public health care.

مراقبت‌های بهداشتی عمومی

We created public pensions.

و حق بازنشستگی را ایجاد کردیم.

We created unions.

ما اتحادیه ها را خلق کردیم.

Today, we are living through an era

امروز ما در دوره

of economic transformation

گذار اقتصادی زندگی می کنیم

comparable in its scale and its scope

که از جهت مقیاس و دامنه

to the Industrial Revolution.

با انقلاب صنعتی قابل قیاس است.

To be sure that this new economy benefits us all

برای اطمینان از اینکه این اقتصاد جدید به همه ما

and not just the plutocrats,

و نه فقط قشر اشرافی جامعه منفعت می‌رساند،

we need to embark on an era

ما باید دوره ای را آغاز کنیم

of comparably ambitious social and political change.

که با تغییرات بلندپروازانه اجتماعی و سیاسی همراه است.

ما به همانند آنچه روز ولت برای احیای اقتصادی اجتماعی جامعه وضع کرد، نیاز داریم.

We need a new New Deal.

(Applause)

(تشویق)