What will future jobs look like? | Andrew McAfee

Translator: Joseph Geni Reviewer: Morton Bast

Translator: Chatthip Chaichakan Reviewer: Yada Sattarujawong

The writer George Eliot cautioned us that,

นักเขียน จอร์จ เอเลียต (George Eliot) เตือนพวกเราเอาไว้ว่า

among all forms of mistake,

ในท่ามกลางความผิดพลาดทุกรูปแบบ การทำนายถือว่าเปล่าประโยชน์ที่สุด

prophesy is the most gratuitous.

The person that we would all acknowledge

บุคคลที่พวกเราทุกคนรับรู้กันในฐานะ

as her 20th-century counterpart, Yogi Berra, agreed.

ของคู่เหมือนของเธอในศตวรรษที่ 20 ซึ่งก็คือโยกี เบอร์รา (Yogi Berra) เห็นด้วยเช่นนั้น

He said, "It's tough to make predictions,

เขาพูดว่า "มันยากที่จะทำนาย

especially about the future."

โดยเฉพาะอย่างยิ่งเกี่ยวกับอนาคต"

I'm going to ignore their cautions

ผมกำลังจะละเลยคำเตือนเหล่านั้น

and make one very specific forecast.

แล้วทำการทำนายอะไรบางอย่างที่เฉพาะเจาะจงเอามากๆ

In the world that we are creating very quickly,

ในโลกที่พวกเรากำลังสร้างอย่างเร็วๆนี้

we're going to see more and more things

เรากำลังจะเห็นสิ่งต่างๆ

that look like science fiction,

ที่ดูราวกับนิยายวิทยาศาสตร์มากขึ้นเรื่อยๆ

and fewer and fewer things that look like jobs.

และก็จะสิ่งที่ดูเหมือนงานอาชีพน้อยลงเรื่อยๆ

Our cars are very quickly going to start driving themselves,

รถของพวกเรากำลังจะขับเคลื่อนได้เองในเร็ววันนี้

which means we're going to need fewer truck drivers.

ซึ่งหมายความว่าเรากำลังจะต้องการคนขับรถบรรทุกน้อยลง

We're going to hook Siri up to Watson

เรากำลังจะใช้ Siri เชื่อมต่อกับ Watson

and use that to automate a lot of the work

ในการทำงานอัตโนมัติหลายๆอย่าง

that's currently done by customer service reps

ที่ตอนนี้กำลังดำเนินการโดยตัวแทนฝ่ายบริการลูกค้า

and troubleshooters and diagnosers,

และผู้ระบุปัญหา (troubleshooters) และผู้วินิจฉัยปัญหา (diagnosers)

and we're already taking R2D2,

และพวกเราได้นำ R2D2 ไปใช้แล้ว

painting him orange, and putting him to work

ทาสีเขาด้วยสีส้ม แล้วเอาเขาไปทำงาน

carrying shelves around warehouses,

แบกชั้นต่างๆไปรอบๆโกดัง

which means we need a lot fewer people

ซึ่งหมายความว่าเราต้องการคนน้อยลงมาก

to be walking up and down those aisles.

ในการเดินขึ้นและลงทางเดินเหล่านั้น

Now, for about 200 years,

ตอนนี้ เป็นเวลา 200 ปีแล้ว

people have been saying exactly what I'm telling you --

ผู้คนได้พากันพูดอย่างเดียวกันเป๊ะกับที่ผมกำลังบอกพวกคุณ

the age of technological unemployment is at hand —

ยุคของการว่างงานเพราะเทคโนโลยีได้มาถึงแล้ว

starting with the Luddites smashing looms in Britain

เริ่มด้วยการที่กลุ่ม Luddites ทำลายเครื่องทอผ้าในอังกฤษ

just about two centuries ago,

เมื่อประมาณสองศตวรรษที่แล้ว

and they have been wrong.

และพวกเขาก็คาดผิดไป

Our economies in the developed world have coasted along

ระบบเศรษฐกิจของพวกเราในโลกพัฒนาแล้ว

on something pretty close to full employment.

ได้ดำเนินควบคู่ไปกับบางอย่าง

Which brings up a critical question:

ที่ใกล้เคียงกับการจ้างงานอย่างเต็มที่

ซึ่งนำมาสู่คำถามสำคัญที่ว่า

Why is this time different, if it really is?

ทำไมคราวนี้มันถึงแตกต่าง ถ้าหากว่ามันเป็นอย่างนั้นจริง

The reason it's different is that, just in the past few years,

เหตุผลที่มันแตกต่างก็คือว่า ในช่วงเมื่อไม่กี่ปีที่ผ่านมานี้

our machines have started demonstrating skills

เครื่องจักรของพวกเราได้เริ่มแสดงให้เห็นความสามารถ

they have never, ever had before:

ที่พวกมันไม่เคยมีมาก่อน:

understanding, speaking, hearing, seeing,

เข้าใจ พูด ฟัง เห็น

answering, writing, and they're still acquiring new skills.

ตอบ เขียน และพวกมันกำลังเรียนรู้ทักษะใหม่ๆ

For example, mobile humanoid robots

ยกตัวอย่างเช่น หุ่นยนต์ฮิวแมนนอยด์แบบเคลื่อนที่

are still incredibly primitive,

ยังอยู่ในระดับเริ่มต้นมากๆ

but the research arm of the Defense Department

แต่หน่วยวิจัยของกระทรวงกลาโหม

just launched a competition

เพิ่งประกาศการแข่งขัน

to have them do things like this,

ที่มีพวกมันทำสิ่งต่างๆเหล่านี้

and if the track record is any guide,

และถ้าสถิติการติดตามบ่งบอกอะไรได้บ้าง

this competition is going to be successful.

การแข่งขันนี้กำลังจะประสบความสำเร็จ

So when I look around, I think the day is not too far off at all

ดังนั้น ตอนที่ผมมองไปรอบๆ ผมคิดว่าวันนั้นไม่ได้อยู่ไกลเกินไปอีกแล้ว

when we're going to have androids

วันที่พวกเรากำลังจะมีแอนดรอยด์

doing a lot of the work that we are doing right now.

ทำงานหลายๆอย่างที่พวกเรากำลังทำกันอยู่ตอนนี้

And we're creating a world where there is going to be

และพวกเรากำลังสร้างโลกที่จะ

more and more technology and fewer and fewer jobs.

เต็มไปด้วยเทคโนโลยีมากขึ้นๆและงานที่น้อยลงๆ

It's a world that Erik Brynjolfsson and I are calling

มันเป็นโลกที่เอริก บรินโจล์ฟสัน (Erik Brynjolfsson)และผมเรียกมันว่า

"the new machine age."

"ยุคเครื่องจักรกลใหม่"

The thing to keep in mind is that

สิ่งหนึ่งที่ต้องจำให้ขึ้นใจก็คือ

this is absolutely great news.

นี่เป็นข่าวดีอย่างยิ่งยวด

This is the best economic news on the planet these days.

นี่เป็นข่าวเศรษฐกิจที่ดีที่สุดบนโลกใบนี้ในทุกวันนี้

Not that there's a lot of competition, right?

ไม่ใช่ว่ามันมีการแข่งขันมากมาย ใช่มั้ยครับ

This is the best economic news we have these days

นี่เป็นข่าวเศรษฐกิจที่ดีที่สุดในทุกวันนี้

for two main reasons.

ด้วยเหตุผลหลักๆสองอย่าง

The first is, technological progress is what allows us

อย่างแรกคือ ความก้าวหน้าทางเทคโนโลยีคือสิ่งที่ทำให้เราสามารถ

to continue this amazing recent run that we're on

ดำเนินความเร็วเท่ากับการวิ่งอันน่าทึ่งของพวกเรานี้ต่อไป

where output goes up over time,

การพัฒนาอย่างรวดเร็วซึ่งผลลัพธ์เพิ่มขึ้นไปพร้อมกับเวลาที่ดำเนินไป

while at the same time, prices go down,

ในขณะเดียวกัน ราคาก็ลดลง

and volume and quality just continue to explode.

และปริมาณและคุณภาพก็เพิ่มขึ้นอย่างต่อเนื่อง

Now, some people look at this and talk about

ตอนนี้ บางคนมองมาตรงนี้และพูดเกี่ยวกับ

shallow materialism,

แนวคิดวัตถุนิยมอันตื้นเขิน

but that's absolutely the wrong way to look at it.

แต่นั่นเป็นหนทางที่ผิดอย่างสิ้นเชิงในการมองมัน

This is abundance, which is exactly

นี่มันเยอะมาก ซึ่งเป็นสิ่งที่

what we want our economic system to provide.

เราต้องการให้ระบบเศรษฐกิจของเราทำให้เกิดขึ้น

The second reason that the new machine age

เหตุผลที่สองคือ ยุคเครื่องจักรกลใหม่

is such great news is that, once the androids

เป็นข่าวดียิ่งยวดที่ว่า เมื่อแอนดรอยด์

start doing jobs, we don't have to do them anymore,

เริ่มทำงานต่างๆ เราก็ไม่ต้องทำมันอีกต่อไป

and we get freed up from drudgery and toil.

และเราก็จะเป็นอิสระจากงานกรรมกรแบกหามหนักหน่วงต่างๆ

Now, when I talk about this with my friends

ตอนนี้ เมื่อผมพูดถึงเรืองนี้กับเพื่อนของผม

in Cambridge and Silicon Valley, they say,

ที่แคมบริดจ์และซิลิคอน วัลเลย์ พวกเขาพูดว่า

"Fantastic. No more drudgery, no more toil.

"ยอดเยี่ยม ไม่มีงานแบกหาม ไม่มีงานหนักอีกต่อไป

This gives us the chance to imagine

นี่มันให้โอกาสเราได้จินตนาการ

an entirely different kind of society,

สังคมแบบที่แตกต่างไปจากเดิมอย่างสิ้นเชิงเลยนะ

a society where the creators and the discoverers

สังคมแบบที่ผู้สร้างและผู้ค้นพบ

and the performers and the innovators

และผู้ปฏิบัติและผู้สร้างสรรค์

come together with their patrons and their financiers

มารวมด้วยกันกับผู้อุปถัมภ์และผู้สนับสนุนทางการเงินของพวกเขา

to talk about issues, entertain, enlighten,

เพื่อพูดเกี่ยวกับประเด็นต่างๆ ให้ความบันเทิง ให้ความกระจ่าง

provoke each other."

กระตุ้นความคิด ซึ่งกันและกัน"

It's a society really, that looks a lot like the TED Conference.

มันเป็นสังคมแบบที่ดูคล้ายคลึงกับ TED Conference มากทีเดียว

And there's actually a huge amount of truth here.

และมันก็ยังมีข้อเท็จจริงมหาศาลอยู่ตรงนี้ด้วย

We are seeing an amazing flourishing taking place.

พวกเรากำลังเห็นการเบ่งบานอย่างน่าอัศจรรย์กำลังเกิดขึ้น

In a world where it is just about as easy

ในโลกที่การสร้างวัตถุ

to generate an object as it is to print a document,

ง่ายพอๆกับการปรินท์เอกสาร

we have amazing new possibilities.

เรามีความเป็นไปได้ใหม่ๆที่น่าทึ่งทั้งหลาย

The people who used to be craftsmen and hobbyists

ผู้คนที่เคยเป็นช่างฝีมือและนักทำงานอดิเรก

are now makers, and they're responsible

กลายมาเป็นผู้สร้าง และพวกเขาก็รับผิดชอบ

for massive amounts of innovation.

ต่อนวัตกรรมจำนวนมหาศาล

And artists who were formerly constrained

และศิลปินทั้งหลายที่เคยถูกจำกัดมาก่อน

can now do things that were never, ever possible

ตอนนี้สามารถทำสิ่งต่างๆที่ไม่เคยเป็นไปได้

for them before.

สำหรับพวกเขามาก่อน

So this is a time of great flourishing,

เพราะงั้นนี่เป็นช่วงเวลาแห่งการเบ่งบานอันยิ่งใหญ่

and the more I look around, the more convinced I become

และยิ่งผมมองไปรอบๆ ผมก็ยิ่งเชื่อมั่นมากขึ้นเรื่อยๆ

["เทคโนโลยีคือของขวัญจากพระเจ้า หลังจากของขวัญแห่งชีวิตแล้ว บางทีนี่อาจจะเป็นของขวัญที่ยิ่งใหญ่ที่สุดของพระเจ้าก็ได้ มันเป็นมารดาแห่งความศิวิไลซ์ของศิลปะและวิทยาศาสตร์" -- ฟรีแมน ไดสัน (Freeman Dyson)]

that this quote, from the physicist Freeman Dyson,

ว่าคำพูดนี้ จากนักฟิสิกส์ ฟรีแมน ไดสัน (Freeman Dyson)

is not hyperbole at all.

ไม่ใช่คำพูดที่เกินจริงเลย

This is just a plain statement of the facts.

นี่เป็นเพียงคำกล่าวพื้นๆของข้อเท็จจริง

We are in the middle of an astonishing period.

พวกเรากำลังอยู่กึ่งกลางของช่วงเวลาอันน่าทึ่ง

["Technology is a gift of God. After the gift of life it is perhaps the greatest of God's gifts. It is the mother of civilizations, of arts and of sciences." — Freeman Dyson]

Which brings up another great question:

นี่นำมาสู่คำถามที่ยิ่งใหญ่อีกคำถามหนึ่ง:

What could possibly go wrong in this new machine age?

มันจะมีอะไรผิดที่ผิดทางไปได้เล่าในโลกยุคเครื่องจักรกลใหม่นี้

Right? Great, hang up, flourish, go home.

ใช่มั้ยครับ เยี่ยมเลย พอล่ะ งอกงาม กลับบ้าน

We're going to face two really thorny sets of challenges

พวกเรากำลังจะเผชิญหน้ากับความท้าทายที่ยุ่งเหยิงสองชุด

as we head deeper into the future that we're creating.

ในขณะที่เรากำลังมุ่งหน้าลึกเข้าไปสู่อนาคตที่พวกเรากำลังสร้าง

The first are economic, and they're really nicely summarized

ชุดแรกคือ ทางด้านเศรษฐกิจ และมันได้ถูกสรุปเอาไว้อย่างดูดี

in an apocryphal story about a back-and-forth

ในแบบของเรื่องราวจอมปลอม เกี่ยวกับการไปๆมาๆ

between Henry Ford II and Walter Reuther,

ระหว่างเฮนรี่ ฟอร์ด ที่สอง (Henry Ford II) และวอลเตอร์ รูเธอร์ (Walter Reuther)

who was the head of the auto workers union.

ซึ่งเป็นหัวหน้าสหภาพคนงานรถยนต์

They were touring one of the new modern factories,

พวกเขากำลังเดินชมหนึ่งในโรงงานที่ทันสมัยแห่งใหม่ทั้งหลาย

and Ford playfully turns to Reuther and says,

และฟอร์ดก็หันมาหยอกเล่นกับรูเธอร์ว่า

"Hey Walter, how are you going to get these robots

"เฮ้ วอลเตอร์ คุณจะทำให้เจ้าหุ่นยนต์พวกนี้

to pay union dues?"

จ่ายค่าสมาชิกสหภาพได้ยังไงเหรอ"

And Reuther shoots back, "Hey Henry,

และรูเธอร์ก็โต้กลับไปว่า "เฮ้ เฮนรี่

how are you going to get them to buy cars?"

แล้วคุณจะทำยังไงให้พวกเขาซื้อรถยนต์ได้ล่ะ"

Reuther's problem in that anecdote

ปัญหาของรูเธอร์ในเรื่องเล่านี้

is that it is tough to offer your labor to an economy

ก็คือว่า มันยากที่จะนำเสนอแรงงานของคุณในระบบเศรษฐกิจ

that's full of machines,

ที่เต็มไปด้วยเครื่องจักรกล

and we see this very clearly in the statistics.

และเราเห็นสิ่งนี้ได้ชัดมากในสถิติ

If you look over the past couple decades

ถ้าคุณดูช่วง 2-3 ทศวรรษที่ผ่านมา

at the returns to capital -- in other words, corporate profits --

ที่ผลการคืนทุน ในอีกความหมายหนึ่งคือ กำไรของบริษัท

we see them going up,

เราเห็นว่ามันกำลังเพิ่มสูงขึ้น

and we see that they're now at an all-time high.

และเเราเห็นว่ามันกำลังอยู่ที่ระดับสูงสุดตลอดกาลตอนนี้

If we look at the returns to labor, in other words

ถ้าเรามองที่ผลตอบแทนต่อแรงงาน ในอีกความหมายหนึ่งคือ

total wages paid out in the economy,

ค่าจ้างทั้งหมดที่ได้จ่ายออกไปในระบบเศรษฐกิจ

we see them at an all-time low

เราจะเห็นมันที่จุดต่ำสุดตลอดกาล

and heading very quickly in the opposite direction.

และมุ่งไปยังทิศทางตรงกันข้ามอย่างรวดเร็ว

So this is clearly bad news for Reuther.

ดังนั้น นี่มันเป็นข่าวร้ายสำหรับรูเธอร์อย่างเห็นได้ชัด

It looks like it might be great news for Ford,

มันอาจจะดูเหมือนว่าเป็นข่าวดีมากๆสำหรับฟอร์ด

but it's actually not. If you want to sell

แต่จริงๆแล้วมันก็ไม่นะ ถ้าคุณต้องการจะขาย

huge volumes of somewhat expensive goods to people,

สินค้าที่ค่อนข้างจะแพงเป็นจำนวนมากต่อผู้คน

you really want a large, stable, prosperous middle class.

คุณจะต้องมีชนชั้นกลางที่มีขนาดใหญ่ มั่นคง และมั่งคั่ง

We have had one of those in America

เรามีสิ่งนี้ในอเมริกา

for just about the entire postwar period.

ก็แค่ช่วงประมาณหลังสงครามเท่านั้น

But the middle class is clearly under huge threat right now.

แต่เป็นที่ชัดเจนว่าชนชั้นกลางได้ตกอยู่ภายใต้ ภัยคุกคามอันยิ่งใหญ่อยู่ตอนนี้

We all know a lot of the statistics,

เราต่างรู้สถิติมากมาย

but just to repeat one of them,

แต่ก็เพียงเพื่อที่จะซ้ำรอยมันอีก

median income in America has actually gone down

รายได้มัธยฐานของอเมริกาได้ลดลง

over the past 15 years,

ในช่วง 15 ปีที่ผ่านมา

and we're in danger of getting trapped

และเรากำลังอยู่ในอันตรายของการติดกับ

in some vicious cycle where inequality and polarization

ในวงจรอุบาทว์ที่ความไม่เสมอภาคและการแบ่งแยก

continue to go up over time.

เพิ่มสูงขึ้นอย่างต่อเนื่องตลอดเวลา

The societal challenges that come along

ความท้าทายทางสังคมที่ดำเนินมา

with that kind of inequality deserve some attention.

กับความไม่เสมอภาคแบบนั้นควรจะได้รับความสนใจ

There are a set of societal challenges

มีความท้าทายทางสังคมที่จริงๆแล้วผมไม่ได้กังวลมากนัก

that I'm actually not that worried about,

and they're captured by images like this.

และมันก็แสดงออกมาเป็นภาพได้ประมาณนี้

This is not the kind of societal problem

นี่ไม่ใช่ปัญหาทางสังคม

that I am concerned about.

ที่ผมกังวลอยู่

There is no shortage of dystopian visions

เราไม่เคยขาดการมองโลกในแง่ร้าย

about what happens when our machines become self-aware,

เกี่ยวกับว่าอะไรจะเกิดขึ้นถ้าเครื่องจักรกลของเรา ตระหนักรู้ได้ด้วยตัวเอง

and they decide to rise up and coordinate attacks against us.

แล้วพวกมันก็ลุกฮือขึ้นแล้วร่วมมือกันโจมตีพวกเรา

I'm going to start worrying about those

ผมจะเริ่มกังวลเรื่องพวกนี้ ก็ในวันที่คอมพิวเตอร์ของผม

the day my computer becomes aware of my printer.

หวาดระแวงปรินต์เตอร์ของผมนู่นแหละ

(Laughter) (Applause)

(เสียงหัวเราะ) (เสียงปรบมือ)

So this is not the set of challenges we really need to worry about.

ดังนั้น นี่ไม่ใข่ชุดความท้าทายที่เราต้องกังวลกับมันมากๆ

To tell you the kinds of societal challenges

ในการที่จะบอกคุณถึงความท้าทายทางสังคมนี้ที่

that are going to come up in the new machine age,

กำลังจะเกิดขึ้นในยุคเครื่องจักรกลใหม่

I want to tell a story about two stereotypical American workers.

ผมจะเล่าเรื่องของคนทำงานชาวอเมริกันแบบทั่วไปสองคน

And to make them really stereotypical,

และเพื่อที่จะทำให้พวกเขาดูทั่วไปจริงๆ

let's make them both white guys.

มานึกภาพพวกเขาทั้งคู่เป็นคนผิวขาวกัน

And the first one is a college-educated

และคนแรกเป็นบัณฑิตจากมหาวิทยาลัย

professional, creative type, manager,

มีความเป็นมืออาชีพ มีความคิดสร้างสรรค์ เป็นผู้จัดการ

engineer, doctor, lawyer, that kind of worker.

เป็นวิศวกร หมอ ทนาย เป็นตนทำงานอะไรประมาณนั้น

We're going to call him "Ted."

เราจะเรียกเขาว่า "เท็ด"

He's at the top of the American middle class.

เขาอยู่ตรงจุดสูงสุดของชนชั้นกลางชาวอเมริกัน

His counterpart is not college-educated

คู่แข่งของเขาไม่ได้จบมหาวิทยาลัย

and works as a laborer, works as a clerk,

ทำงานเป็นคนใช้แรงงาน ทำงานเป็นเสมียน

does low-level white collar or blue collar work in the economy.

ทำงานระดับล่างของคนงานคอปกขาว (White-collar) หรือ คอปกน้ำเงิน (Blue Collar) ในระบบเศรษฐกิจ

We're going to call that guy "Bill."

เราจะเรียกเขาว่า "บิล"

And if you go back about 50 years,

และถ้าคุณย้อนกลับไปประมาณ 50 ปีก่อน

Bill and Ted were leading remarkably similar lives.

บิลและเท็ดต่างใช้ชีวิตที่เหมือนกันมากๆ

For example, in 1960 they were both very likely

ยกตัวอย่างเช่น ในปี 1960 พวกเขาทั้งคู่มีแนวโน้มที่จะ

to have full-time jobs, working at least 40 hours a week.

ทำงานเต็มเวลา ทำงานอย่างน้อย 40 ชั่วโมงต่อสัปดาห์

But as the social researcher Charles Murray has documented,

แต่ตามที่นักวิจัยทางสังคม ชาร์ลส์ เมอร์เรย์ (Charles Murray) ได้เก็บข้อมูลเอาไว้

as we started to automate the economy,

ตอนที่พวกเราได้เริ่มนำเอา ระบบอัตโนมัติเข้ามาใช้ในระบบเศรษฐกิจ

and 1960 is just about when computers started to be used by businesses,

และปี 1960 เป็นปีที่คอมพิวเตอร์เริ่มจะถูกใช้ในการทำธุรกิจ

as we started to progressively inject technology

ตอนที่พวกเราได้ค่อยๆอัดฉีดเทคโนโลยี

and automation and digital stuff into the economy,

และเครื่องอัตโนมัติ และเครื่องดิจิตอล เข้าไปในระบบเศรษฐกิจ

the fortunes of Bill and Ted diverged a lot.

โชคชะตาของบิลและเท็ดได้แตกต่างกันออกไปมาก

Over this time frame, Ted has continued

ภายใต้กรอบเวลานี้ เท็ดยังคงทำงาน

to hold a full-time job. Bill hasn't.

เต็มเวลาอย่างต่อเนื่อง แต่บืลไม่

In many cases, Bill has left the economy entirely,

ในหลายๆกรณี บิลได้ออกจากระบบเศรษฐกิจไปอย่างสิ้นเชิง

and Ted very rarely has.

และเท็ดแทบจะไม่เคยเลย

Over time, Ted's marriage has stayed quite happy.

เวลาผ่านไป ชีวิตแต่งงานของเท็ดเป็นไปอย่างมีความสุข

Bill's hasn't.

แต่ของบิลไม่

And Ted's kids have grown up in a two-parent home,

และลูกๆของเท็ดเติบโตมาในบ้านที่มีทั้งพ่อและแม่

while Bill's absolutely have not over time.

แต่ของบิลไม่เคยมีช่วงเวลาแบบนั้นเลย

Other ways that Bill is dropping out of society?

มีทางอื่นอีกมั้ยที่บิลหลุดออกจากสังคม?

He's decreased his voting in presidential elections,

เขาจำนวนครั้งในการออกเสียงโหวตในการเลือกตั้งประธานาธิบดีครั้งต่างๆ

and he's started to go to prison a lot more often.

และเขาเริ่มเข้าคุกบ่อยขึ้นมาก

So I cannot tell a happy story about these social trends,

ดังนั้น ผมไม่สามารถบอกเล่าเรื่องราวแสนสุขเกี่ยวกับ แนวโน้มทางสังคมเหล่านี้ได้

and they don't show any signs of reversing themselves.

และมันก็ไม่ได้มีสัญญาณอะไรที่ว่า มันจะย้อนกลับได้ด้วยตัวมันเอง

They're also true no matter which ethnic group

มันยังคงเป็นความจริงอีกด้วย ไม่ว่าเราจะมองไปที่ กลุ่มชาติพันธุ์ใด

or demographic group we look at,

หรือกลุ่มประชากรไหน

and they're actually getting so severe

และมันกำลังค่อยๆร้ายแรงขึ้น

that they're in danger of overwhelming

จนถึงขั้นท่วมท้น

even the amazing progress we made with the Civil Rights Movement.

ถึงแม้ว่าจะมีความก้าวหน้าอันน่าทึ่งที่พวกเราได้ทำ ภายใต้การเคลือนไหวด้านสิทธิพลเมือง

And what my friends in Silicon Valley

และสิ่งที่เพื่อนๆของผมที่ซิลิคอน วัลเลย์

and Cambridge are overlooking is that they're Ted.

และแคมบริดจ์มองข้ามไป ก็คือว่า พวกเขาคือเท็ด

They're living these amazingly busy, productive lives,

พวกเขาใช้ชีวิตอันแสนยุ่งและมีผลิตภาพอย่างน่าทึ่ง

and they've got all the benefits to show from that,

และพวกเขาได้รับผลประโยชน์ที่เห็นได้จากการนั้น

while Bill is leading a very different life.

ในขณะที่บิลกำลังใช้ชีวิตที่แตกต่างมาก

They're actually both proof of how right Voltaire was

จริงๆแล้ว พวกเขาทั้งคู่ต่างเป็นเครื่องพิสูจน์ให้เห็นว่า โวลแตร์ (Voltaire) พูดถูกแค่ไหน

when he talked about the benefits of work,

["งานคุ้มกันมนุษย์จากสามอสูรร้าย: ความเบื่อหน่าย ความชั่วร้าย และความต้องการ -- โวลแตร์]

เมื่อเขาพูดถึงเรื่องผลประโยชน์ของการทำงาน

and the fact that it saves us from not one but three great evils.

และข้อเท็จจริงที่ว่า มันได้คุ้มกันเราจาก 3 ไม่ใช่ 1 อสูรร้าย

["Work saves a man from three great evils: boredom, vice and need." — Voltaire]

So with these challenges, what do we do about them?

ดังนั้น ด้วยความท้าทายเหล่านี้ เราจะทำยังไงกับพวกมันดี?

The economic playbook is surprisingly clear,

คู่มือเศรษฐศาสตร์ได้ระบุเอาไว้อย่างชัดเจนจนน่าประหลาดใจ

surprisingly straightforward, in the short term especially.

ตรงไปตรงมาอย่างน่าประหลาดใจ โดยเฉพาะอย่างยิ่งในช่วงเวลาสั้นๆ

The robots are not going to take all of our jobs in the next year or two,

พวกหุ่นยนต์ไม่ได้กำลังจะเอางานทั้งหมดของพวกเราไป ภายในปีหรือสองปีข้างหน้า

so the classic Econ 101 playbook is going to work just fine:

ดังนั้น คู่มือเศรษฐศาสตร์ 101 ฉบับคลาสสิค ก็จะยังทำงานได้พอใช้

Encourage entrepreneurship,

สนับสนุนการเป็นผู้ประกอบการ

double down on infrastructure,

ทุ่มลงไปกับสาธารณูปโภคพื้นฐาน

and make sure we're turning out people

และทำให้แน่ใจว่าเรากำลังผลิตคนที่มีทักษะที่เหมาะสม

from our educational system with the appropriate skills.

จากระบบการศึกษาของเรา

But over the longer term, if we are moving into an economy

แต่ในระยะยาว ถ้าเรากำลังเคลื่อนย้ายไปสู่ระบบเศรษฐกิจ

that's heavy on technology and light on labor,

ที่เน้นเทคโนโลยีมากกว่าคน

and we are, then we have to consider

และเรากำลังทำแบบนั้นอยู่ ถ้างั้นเราก็ต้องพิจารณา

some more radical interventions,

การแทรกแซงฐานรากให้มากขึ้น

for example, something like a guaranteed minimum income.

ยกตัวอย่างเช่น บางอย่างประมาณการประกันค่าจ้างขั้นต่ำ

Now, that's probably making some folk in this room uncomfortable,

เอาล่ะ นั่นอาจจะทำให้ใครบางคนในห้องนี้หนาวๆร้อนๆ

because that idea is associated with the extreme left wing

เพราะไอเดียนั้นมันเกี่ยวข้องกับพวกซ้ายจัด

and with fairly radical schemes for redistributing wealth.

และกับโครงการกระจายความมั่งคั่งแบบสุดโต่ง

I did a little bit of research on this notion,

ผมทำการบัานมานิดหน่อยเกี่ยวกับข้อนี้

and it might calm some folk down to know that

และมันอาจจะทำให้ใครบางคนสบายใจมาได้บ้าง ที่จะรู้ว่า

the idea of a net guaranteed minimum income

ไอเดียการประกันค่าจ้างขั้นต่ำนั้น

has been championed by those frothing-at-the-mouth socialists

ได้รับการต่อสู้โดยนักสังคมนิยม ที่ทำได้แค่พูดจนน้ำลายแตกฟอง

Friedrich Hayek, Richard Nixon and Milton Friedman.

อย่างเฟรดริก ฮาเย็ก (Friedrich Hayek) ริชาร์ด นิกสัน (Richard Nixon) และ มิลตัน ฟรีดแมน (Milton Friedman)

And if you find yourself worried

และถ้าคุณพบว่า คุณกังวล

that something like a guaranteed income

ว่าบางอย่างอย่างการประกันค่าจ้าง

is going to stifle our drive to succeed

จะยับยั้งแรงขับในการประสบความสำเร็จ

and make us kind of complacent,

และทำให้เรารู้สึกพึงพอใจ

you might be interested to know that social mobility,

คุณอาจจะสนใจที่จะรู้ว่า การเคลื่อนย้ายทางสังคม

one of the things we really pride ourselves on in the United States,

หนึ่งในหลายๆสิ่งที่เราให้ความสำคัญในสหรัฐฯ

is now lower than it is in the northern European countries

ตอนนี้อยู่ในระดับที่ต่ำกว่าประเทศทางยุโรปเหนือทั้งหลาย

that have these very generous social safety nets.

ที่มีตาข่ายความปลอดภัยทางสังคม (social safety nets) ที่ใจกว้างเอามากๆ

So the economic playbook is actually pretty straightforward.

ดังนั้น คู่มือทางเศรษฐศาสตร์นั้นจริงๆก็ค่อนข้างตรงไปตรงมา

The societal one is a lot more challenging.

ด้านสังคมต่างหากที่ท้าทายกว่ามาก

I don't know what the playbook is

ผมไม่รู้ว่าคู่มือนั้นจะเป็นยังไง

for getting Bill to engage and stay engaged throughout life.

สำหรับการดึงบิลให้เข้ามามีส่วนร่วม และดำรงอยู่อย่างนั้นตลอดชีวิต

I do know that education is a huge part of it.

ผมรู้แค่ว่าการศึกษามีส่วนสำคัญมหาศาลสำหรับเรื่องนี้

I witnessed this firsthand.

ผมเผชิญเรื่องนี้ด้วยตัวเอง

I was a Montessori kid for the first few years of my education,

ผมเป็นเด็กมอนเตสซอรี่ (Montessori: ระบบการศึกษาที่เน้นธรรมชาติของเด็ก) ในช่วง 2-3 ปีแรกของการเรียนของผม

and what that education taught me

และสิ่งที่ระบบการศึกษาแบบนั้นสอนผม

is that the world is an interesting place

ก็คือว่า โลกนี้เป็นสถานที่ที่น่าสนใจ

and my job is to go explore it.

และงานของผมก็คือออกไปสำรวจมัน

The school stopped in third grade,

โรงเรียนนี้สิ้นสุดที่ชั้น ป.3

so then I entered the public school system,

หลังจากนั้นผมก็เข้าระบบโรงเรียนรัฐบาล

and it felt like I had been sent to the Gulag.

และมันทำให้รู้สึกเหมือนกับว่า ผมถูกส่งไปกูลัก (Gulag: ค่ายทหารรัสเซีย)

With the benefit of hindsight, I now know the job

เมื่อมองย้อนกลับไป ตอนนี้ผมรู้แล้วว่า งานของมัน

was to prepare me for life as a clerk or a laborer,

ก็คือจัดเตรียมชีวิตแบบเสมียนหรือผู้ใช้แรงงานให้ผม

but at the time it felt like the job was to kind of

แต่ ณ ตอนนั้น มันรู้สึกเหมือนงานของมันคือ

bore me into some submission with what was going on around me.

การทำให้ผมยอมจำนนต่ออะไรต่อมิอะไรที่ดำเนินไปรอบตัวผม

We have to do better than this.

เราต้องทำให้ดีกว่านี้

We cannot keep turning out Bills.

เราต้องไม่ทำการผลิตบิลออกมาเรื่อยๆ

So we see some green shoots that things are getting better.

ดังนั้น เราเห็นหน่ออ่อนเขียวๆที่ว่า สิ่งต่างๆกำลังดีขึ้น

We see technology deeply impacting education

เราเห็นเทคโนโลยีส่งผลกระทบต่อการศึกษาอย่างลึกซึ้ง

and engaging people, from our youngest learners

และดึงผู้คนเข้ามาร่วม จากนักเรียนรู้ที่เด็กที่สุดของเรา

up to our oldest ones.

จนถึงคนที่แก่ที่สุดของเรา

We see very prominent business voices telling us

เราเห็นนักธุรกิจที่โดดเด่นหลายคนบอกเราว่า

we need to rethink some of the things that we've been holding dear for a while.

เราต้องคิดใหม่เกี่ยวกับบางอย่างที่เราเฝ้าหวงแหนมันมานาน

And we see very serious and sustained

และเราเห็นความพยายามอย่างจริงจัง ต่อเนื่อง

and data-driven efforts to understand

และอยู่บนฐานข้อมูล ในการทำความเข้าใจ

how to intervene in some of the most troubled communities that we have.

ว่าจะแทรกแซงเข้าไปในชุมชนที่มีปัญหาที่สุดที่เรามีได้อย่างไร

So the green shoots are out there.

ดังนั้น หน่ออ่อนสีเขียวมันอยู่ข้างนอกนั่น

I don't want to pretend for a minute

ผมไม่อยากจะเสแสร้งแม้เพียงสักนาทีเดียว

that what we have is going to be enough.

ว่าสิ่งที่เรามีนั้นเพียงพอ

We're facing very tough challenges.

เรากำลังเผชิญหน้ากับความท้าทายที่แสนยาก

To give just one example, there are about five million Americans

ยกตัวอย่างหนึ่งเช่น มีคนอเมริกันประมาณห้าล้านคน

who have been unemployed for at least six months.

ที่ว่างงานมาอย่างน้อยหกเดือน

We're not going to fix things for them

เราจะไม่เข้าไปแก้ไขอะไรให้พวกเขา

by sending them back to Montessori.

ด้วยการส่งพวกเขากลับไปยังมอนเตสซอรี่

And my biggest worry is that we're creating a world

และความกังวลที่ยิ่งใหญ่ที่สุดของผมก็คือว่า เรากำลังสร้างโลก

where we're going to have glittering technologies

ใบที่เรากำลังจะมีเทคโนโลยีระยิบระยับ

embedded in kind of a shabby society

ฝังอยู่ในสังคมที่ทรุดโทรม

and supported by an economy that generates inequality

และหนุนด้วยระบบเศรษฐกิจที่สร้างความไม่เสมอภาค

instead of opportunity.

แทนที่จะเป็นโอกาส

But I actually don't think that's what we're going to do.

แต่จริงๆแล้ว ผมไม่ได้คิดว่านั่นคือสิ่งที่เรากำลังจะทำ

I think we're going to do something a lot better

ผมคิดว่าเรากำลังจะทำอะไรบางอย่างที่ดีกว่านั้นมาก

for one very straightforward reason:

ด้วยเหตุผลที่ตรงไปตรงมาอย่างมากอันหนึ่ง

The facts are getting out there.

ข้อเท็จจริงก็คือ ออกไปข้างนอกนั่น

The realities of this new machine age

ความจริงในยุคเครื่องจักรกลใหม่นี้

and the change in the economy are becoming more widely known.

และการเปลี่ยนแปลงในระบบเศรษฐกิจกำลังจะ ถูกรับรู้อย่างกว้างขวางขึ้น

If we wanted to accelerate that process, we could do things

ถ้าเราต้องการที่จะเร่งกระบวนการ เราสามารถทำอะไรหลายอย่าง

like have our best economists and policymakers

อย่างเช่นการให้นักเศรษฐศาสตร์และผู้กำหนดนโยบายของเรา

play "Jeopardy!" against Watson.

ไปเล่นเกม "Jeopardy!" แข่งกับวัตสัน (Watson)

We could send Congress on an autonomous car road trip.

เราอาจส่งสภาฯไปโรดทริปอิสระ

And if we do enough of these kinds of things,

และถ้าเราทำอะไรประมาณอย่างนี้มากพอ

the awareness is going to sink in that things are going to be different.

การตระหนักรู้ก็จะฝังเข้าไปว่า สิ่งต่างๆกำลังจะแตกต่างไป

And then we're off to the races,

และแล้วเราก็จะออกสู่การแข่งขัน

because I don't believe for a second

เพราะผมไม่เชื่อแม้เพียงวินาทีเดียวว่า

that we have forgotten how to solve tough challenges

เราได้ลืมวิธีการแก้ความท้าทายอันยุ่งยาก

or that we have become too apathetic or hard-hearted to even try.

หรือว่าเราได้กลายมาเป็นพวกเฉื่อยชา และใจแข็งเกินกว่าที่จะลอง

I started my talk with quotes from wordsmiths

ผมเริ่มทอล์คนี้ด้วยคำพูดจากนักเขียนสองคน

who were separated by an ocean and a century.

ที่ถูกแยกออกจากกันด้วยมหาสมุทรกับศตวรรษ

Let me end it with words from politicians

ให้ผมจบมันด้วยคำพูดจากนักการเมืองสองคน

who were similarly distant.

ผู้ซึ่งอยู่ห่างกันออกไปอย่างใกล้เคียง

Winston Churchill came to my home of MIT in 1949,

วินสตัน เขอร์ชิล มาที่ MIT บ้านผม ในปี 1949

and he said, "If we are to bring the broad masses

และเขาพุดว่า "ถ้าเราจะต้องทำให้ฝูงชน

of the people in every land to the table of abundance,

จำนวนมหาศาลในทุกพื้นที่มีความอุดมสมบูรณ์

it can only be by the tireless improvement

มันจะเป็นไปได้ก็ด้วยการพัฒนาอย่างไม่เหน็ดเหนื่อย

of all of our means of technical production."

ของการผลิตเทคโนโลยีในทุกทางของเรา"

Abraham Lincoln realized there was one other ingredient.

อับราฮัม ลินคอล์น รู้ว่ามันยังมีอีกหนึ่งองค์ประกอบ

He said, "I am a firm believer in the people.

เขาพูดว่า "ผมเชื่ออย่างแน่วแน่ในผู้คน

If given the truth, they can be depended upon

ถ้าหากได้รับรู้ความจริง พวกเขาเป็นที่พึ่งพิงได้

to meet any national crisis.

ยามเกิดวิกฤตชาติ

The great point is to give them the plain facts."

สิ่งสำคัญอย่างยิ่งยวดก็คือการให้ข้อเท็จจริงกับพวกเขา"

So the optimistic note, great point that I want to leave you with

ตามคำพูดมองโลกในแง่ดีดังกล่าว สิ่งสำคัญที่ผมอยากจะ ทิ้งไว้กับคุณก็คือว่า

is that the plain facts of the machine age are becoming clear,

ข้อเท็จจริงของยุคเครื่องจักรกลกำลังชัดเจนขึ้นเรื่อยๆ

and I have every confidence that we're going to use them

และผมมีความมั่นใจอย่างที่สุดว่าเรากำลังจะใช้มัน

to chart a good course into the challenging,

ในการวางแผนการดีๆในการเข้าสู่

abundant economy that we're creating.

ระบบเศรษฐกิจอันอุดมสมบูรณ์และท้าทายที่เรากำลังสร้าง

Thank you very much.

ขอบคุณมากครับ

(Applause)

(เสียงปรบมือ)