Béatrice Coron: Stories cut from paper

Translator: May Wai Reviewer: Sritala Dhanasarnsombut

(Applause)

(เสียงปรบมือ)

(Applause)

(เสียงปรบมือ)

I am a papercutter.

ฉันเป็นนักตัดกระดาษ

(Laughter)

(เสียงหัวเราะ)

I cut stories.

ฉันตัดเรื่องราวต่าง ๆ

So my process is very straightforward.

ขั้นตอนของฉันนั้นตรงไปตรงมา

I take a piece of paper,

นำกระดาษมาหนึ่งแผ่น

I visualize my story,

นึกเรื่องราวออกมาเป็นภาพ

sometimes I sketch, sometimes I don't.

บางทีก็ร่างแบบ บางทีก็ไม่

And as my image

และเมื่อภาพของฉัน

is already inside the paper,

อยู่บนแผ่นกระดาษแล้ว

I just have to remove

ฉันก็แค่ต้องตัด

what's not from that story.

ส่วนที่ไม่อยู่ในเรื่องออก

So I didn't come to papercutting

ฉันไม่ได้ทำงานตัดกระดาษ

in a straight line.

แบบเป็นเส้นตรง

In fact,

ที่จริง

I see it more as a spiral.

ฉันมองว่ามันเป็นเกลียวมากกว่า

I was not born

ฉันไม่ได้เกิดมา

with a blade in my hand.

พร้อมใบมีดในมือ

And I don't remember papercutting as a child.

และจำไม่ได้ว่าเคยตัดกระดาษตอนเป็นเด็ก

As a teenager,

แล้วพอเป็นวัยรุ่น

I was sketching, drawing,

ฉันก็สเก็ตช์รูป วาดรูป

and I wanted to be an artist.

และอยากเป็นศิลปิน

But I was also a rebel.

แต่ฉันก็เป็นขบถด้วย

And I left everything

แล้วฉันก็ทิ้งทุกสิ่ง

and went for a long series of odd jobs.

แล้วไปทำงานแปลก ๆ หลายอย่าง

So among them,

ซึ่งก็มี

I have been a shepherdess,

เป็นคนเลี้ยงแกะ

a truck driver,

คนขับรถบรรทุก

a factory worker,

สาวโรงงาน

a cleaning lady.

คนทำความสะอาด

I worked in tourism for one year

ฉันทำงานในบริษัทท่องเที่ยวอยู่หนึ่งปี

in Mexico,

ในเม็กซิโก

one year in Egypt.

อีกปีในอียิปต์

I moved for two years

ย้ายไปอยู่ 2 ปี

in Taiwan.

ที่ไต้หวัน

And then I settled in New York

แล้วมาอยู่ที่นิวยอร์คถาวร

where I became a tour guide.

ซึ่งฉันมาเป็นมัคคุเทศก์

And I still worked as a tour leader,

และฉันยังทำงานเป็นหัวหน้าทัวร์

traveled back and forth

เดินทางไปกลับ

in China, Tibet and Central Asia.

เมืองจีน ทิเบต และเอเชียกลาง

So of course, it took time, and I was nearly 40,

แน่นอนว่ามันก็นานอยู่ ฉันเองก็เกือบ 40 แล้ว

and I decided it's time

ฉันก็ตัดสินใจว่าถึงเวลาแล้ว

to start as an artist.

ที่จะเริ่มทำงานอย่างศิลปิน

(Applause)

(เสียงปรบมือ)

I chose papercutting

ฉันเลือกการตัดกระดาษ

because paper is cheap,

เพราะกระดาษนั้นราคาถูก

it's light,

เบา

and you can use it

และเราสามารถใช้ได้

in a lot of different ways.

หลากหลายรูปแบบ

And I chose the language of silhouette

และฉันเลือกรูปแบบของการถมดำ (ซิลูเอ็ต)

because graphically it's very efficient.

เพราะมันให้ภาพที่โดดเด่น

And it's also just getting to the essential of things.

เป็นการคัดเฉพาะส่วนที่จำเป็นของสิ่งต่าง ๆ

So the word "silhouette"

คำว่า "ซิลูแอ็ต"

comes from a minister of finance,

มาจากรมต.กระทรวงการคลัง

Etienne de Silhouette.

เอเตียน เดอ ซิลูเอ็ต

And he slashed so many budgets

เขาตัดงบประมาณออกมากมาย

that people said they couldn't afford

จนคนบอกกันว่าไม่มีเงิน

paintings anymore,

จะซื้อผลงานจิตรกรรมกันแล้ว

and they needed to have their portrait

แต่ก็ยังอยากได้ภาพวาดของตัวเอง

"a la silhouette."

"อย่างซิลูแอ็ต"

(Laughter)

(เสียงหัวเราะ)

So I made series of images, cuttings,

ฉันจึงสร้างชุดภาพผลงานตัดกระดาษ

and I assembled them in portfolios.

และรวบรวมในแฟ้มผลงาน

And people told me --

ผู้คนก็บอกฉันว่า

like these 36 views of the Empire State building --

อย่างภาพมุมต่าง ๆ ของตึกเอมไพร์ สเตท 36 ภาพนี้

they told me, "You're making artist books."

พวกเขาบอกว่า "คุณกำลังทำหนังสือศิลปิน"

So artist books have a lot of definitions.

คำว่าหนังสือศิลปินมีความหมายหลายอย่าง

They come in a lot of different shapes.

มีรูปแบบแตกต่างกันไป

But to me,

แต่สำหรับฉัน

they are fascinating objects

มันเป็นสิ่งที่น่าอัศจรรย์มาก

to visually narrate a story.

ในการเล่าเรื่องออกมาเป็นภาพ

They can be with words

จะมีข้อความ

or without words.

หรือไม่มีเลยก็ได้

And I have a passion

และฉันก็มีความชอบ

for images and for words.

ทั้งต่อรูปภาพและถ้อยคำ

I love pun

ฉันชอบการเล่นสำนวน

and the relation to the unconscious.

และการเชื่อมโยงกับจิตใต้สำนึก

I love oddities of languages.

ฉันชอบความแปลกของภาษาต่าง ๆ

And everywhere I lived, I learned the languages,

และทุกที่ที่ไปอยู่ ฉันจะเรียนภาษานั้นๆ

but never mastered them.

แต่ไม่ได้เรียนจนเก่งหรอก

So I'm always looking

ฉันจึงมักมองหา

for the false cognates

คำคล้ายที่มาจากคนละรากศัพท์

or identical words in different languages.

หรือคำคำเดียวกันในภาษาต่าง ๆ

So as you can guess, my mother tongue is French.

คุณคงเดาได้ว่าภาษาแม่ของฉันคือฝรั่งเศส

And my daily language is English.

และภาษาในชีวิตประจำวันคืออังกฤษ

So I did a series of work

ฉันจึงทำผลงานออกมาชุดหนึ่ง

where it was identical words

เป็นคำที่มีความหมายตรงกัน

in French and in English.

ในภาษาฝรั่งเศสและอังกฤษ

So one of these works

ผลงานชิ้นหนึ่งในนั้น

is the "Spelling Spider."

ก็คือ "แมงมุมนักสะกดคำ"

So the Spelling Spider

แมงมุมนักสะกดคำ

is a cousin of the spelling bee.

เป็นญาติกับผึ้งนักสะกดคำ

(Laughter)

(เสียงหัวเราะ)

But it's much more connected to the Web.

แต่มันมีส่วนเกี่ยวข้องกับใยแมงมุมมากกว่า

(Laughter)

(เสียงหัวเราะ)

And this spider

แมงมุมตัวนี้

spins a bilingual alphabet.

พลิกไปมา ให้อ่านได้ทั้ง 2 ภาษา

So you can read "architecture active"

จึงอ่านได้ทั้ง "architecture active" (ฝรั่งเศส)

or "active architecture."

หรือ "active architecture" (อังกฤษ)

So this spider goes through the whole alphabet

แล้วแมงมุมก็ไต่ไปยังตัวอักษรทั้งชุด

with identical adjectives and substantives.

ด้วยคุณศัพท์และคำนามที่ความหมายเหมือนกัน

So if you don't know one of these languages,

ดังนั้นถ้าคุณไม่รู้ภาษาใดภาษาหนึ่ง

it's instant learning.

ก็จะเรียนรู้ได้ทันที

And one ancient form of the book

และงานเก่าชิ้นหนึ่งจากหนังสือ

is scrolls.

ก็คือกระดาษม้วน

So scrolls are very convenient,

กระดาษม้วนใช้ได้สะดวกมาก

because you can create a large image

เพราะคุณสามารถสร้างภาพใหญ่ๆ ได้

on a very small table.

บนโต๊ะตัวเล็กๆ

So the unexpected consequences of that

ผลที่ไม่ได้คาดคิดจากข้อนั้น

is that you only see one part of your image,

คือคุณจะได้เห็นเพียงส่วนหนึ่งของภาพ

so it makes a very freestyle architecture.

จึงทำให้เกิดภาพสถาปัตยกรรมแบบฟรีสไตล์

And I'm making all those kinds of windows.

และฉันทำหน้าต่างพวกนั้นทั้งหมด

So it's to look beyond the surface.

จึงต้องมองให้ลึกกว่านั้น

It's to have a look

มันคือการมอง

at different worlds.

โลกที่แตกต่างออกไป

And very often I've been an outsider.

และบ่อยครั้งที่ฉันเป็นดังคนนอก

So I want to see how things work

ฉันจึงอยากเห็นว่าอะไรเป็นอะไร

and what's happening.

มีอะไรเกิดขึ้น

So each window

ดังนั้นหน้าต่างแต่ละบาน

is an image

จึงเป็นภาพหนึ่งภาพ

and is a world

และเป็นโลกหนึ่งใบ

that I often revisit.

ที่ฉันกลับไปเยือนบ่อยๆ

And I revisit this world

และฉันก็กลับมาเยือนโลกใบนี้

thinking about the image

คิดเรื่องภาพ

or cliché about what we want to do,

หรือเรื่องจำเจอย่าง เราอยากทำอะไร

and what are the words, colloquialisms,

ใช้คำว่าอะไร ภาษาถิ่นคืออะไร

that we have with the expressions.

ที่เราใช้สื่อออกไป

It's all if.

มันมีแต่คำว่า "ถ้า"

So what if we were living in balloon houses?

จะเป็นไง "ถ้า" เราได้อยู่ในบ้านบอลลูน

It would make a very uplifting world.

คงจะเป็นโลกที่สูงส่งมากสินะ

And we would leave a very low footprint on the planet.

เราคงปล่อยของเสียบนโลกน้อยมาก

It would be so light.

คงจะเบามาก

So sometimes I view from the inside,

ดังนั้นบางครั้งฉันก็มองจากข้างใน

like EgoCentriCity

อย่าง "เมืองแห่งการถือตนเป็นใหญ่"

and the inner circles.

และวงกลมที่อยู่ภายใน

Sometimes it's a global view,

บางทีก็เป็นมุมมองเรื่องโลก

to see our common roots

เพื่อดูรากที่เหมือนกันของเรา

and how we can use them to catch dreams.

และเราจะใช้มันเพื่อล่าฝันได้ยังไง

And we can use them also

และเรายังสามารถใช้

as a safety net.

เป็นรังหลบภัยได้ด้วย

And my inspirations

แรงบันดาลใจของฉัน

are very eclectic.

ก็แตกต่างหลากหลายมาก

I'm influenced by everything I read,

ฉันได้รับอิทธิพลจากทุกสิ่งที่อ่าน

everything I see.

ทุกสิ่งที่ดู

I have some stories that are humorous,

ฉันมีบางเรื่องที่เป็นเรื่องตลก

like "Dead Beats."

อย่าง "จังหวะมรณะ"

(Laughter)

(เสียงหัวเราะ)

Other ones are historical.

แล้วก็มีที่เกี่ยวกับประวัติศาสตร์

Here it's "CandyCity."

นี่คือ "เมืองลูกกวาด"

It's a non-sugar-coated

เป็นประวัติศาสตร์ของน้ำตาล

history of sugar.

แบบไม่เคลือบน้ำตาล

It goes from slave trade

มันมาจากการขายทาส

to over-consumption of sugar

เพื่อสนองการบริโภคของน้ำตาลที่มากเกินจำเป็น

with some sweet moments in between.

ซึ่งก็มีเรื่องราวหวานๆ แทรกอยู่บ้าง

And sometimes I have an emotional response to news,

บางครั้งฉันก็มีอารมณ์ตอบสนองกับข่าว

such as the 2010 Haitian earthquake.

เช่นแผ่นดินไหวในเฮติ ปี 2010

Other times, it's not even my stories.

บางที ก็ไม่ใช่เรื่องราวของฉันเอง

People tell me their lives,

ผู้คนเล่าถึงชีวิตตัวเองให้ฉันฟัง

their memories, their aspirations,

ความทรงจำ ความปรารถนาของพวกเขา

and I create a mindscape.

แล้วฉันก็สร้างพื้่นที่ในใจ

I channel their history

เปิดช่องทางให้กับเรื่องของพวกเขา

[so that] they have a place to go back

เพื่อให้มีที่ให้ย้อนกลับไป

to look at their life and its possibilities.

เพื่อมองชีวิตพวกเขาและความเป็นไปได้ต่างๆ

I call them Freudian cities.

ฉันเรียกมันว่า "เมืองแห่งฟรอยด์"

I cannot speak for all my images,

ฉันคงเล่าให้ฟังได้ไม่หมดทุกภาพ

so I'll just go through a few of my worlds

จึงจะให้ดูเพียงส่วนเล็กน้อยจากโลกของฉัน

just with the title.

และชื่อภาพ

"ModiCity."

"เมืองดัดแปลง"

"ElectriCity."

"เมืองไฟฟ้า"

"MAD Growth on Columbus Circle."

"การเติบโตอย่างบ้าคลั่ง บนโคลัมบัส เซอร์เคิล"

"ReefCity."

"เมืองหินปะการัง"

"A Web of Time."

"ใยแห่งเวลา"

"Chaos City."

"เมืองวุ่นวาย"

"Daily Battles."

"รบกันรายวัน"

"FeliCity."

"เมืองแห่งความสุข"

"Floating Islands."

"เกาะลอย"

And at one point,

และถึงจุดหนึ่ง

I had to do "The Whole Nine Yards."

ฉันต้องทำชิ้นงาน "ทั้ง 9 หลา"

So it's actually a papercut that's nine yards long.

เป็นงานตัดกระดาษที่ยาว 9 หลาจริง ๆ

(Laughter)

(เสียงหัวเราะ)

So in life and in papercutting,

ในชีวิตและการตัดกระดาษ

everything is connected.

ทุกอย่างเชื่อมโยงกัน

One story leads to another.

เรื่องหนึ่งนำไปสู่อีกเรื่องหนึ่ง

I was also interested

ฉันยังสนใจ

in the physicality of this format,

ลักษณะทางกายภาพของรูปแบบนี้

because you have to walk to see it.

เพราะคุณต้องเดินเพื่อจะดูมันให้ครบ

And parallel to my cutting

สิ่งที่ฉันทำควบคู่

is my running.

ไปกับงานตัดกระดาษ ก็คือการวิ่ง

I started with small images,

ฉันเริ่มจากรูปเล็กๆ

I started with a few miles.

ฉันเริ่มจากไม่กี่ไมล์

Larger images, I started to run marathons.

รูปใหญ่ขึ้น แล้วฉันก็เริ่มวิ่งมาราธอน

Then I went to run 50K, then 60K.

แล้วก็วิ่ง 50 กิโล 60 กิโล

Then I ran 50 miles -- ultramarathons.

แล้วฉันก็วิ่ง 50 ไมล์ -- อัลตร้ามาราธอน

And I still feel I'm running,

ฉันยังรู้สึกเหมือนกำลังวิ่งอยู่

it's just the training

มันเป็นแค่การฝึก

to become a long-distance papercutter.

เพื่อจะเป็นนักตัดกระดาษระยะไกล

(Laughter)

(เสียงหัวเราะ)

And running gives me a lot of energy.

และการวิ่งทำให้ฉันมีกำลังมากขึ้น

Here is a three-week papercutting marathon

นี่คือการตัดกระดาษมาราธอน 3 อาทิตย์

at the Museum of Arts and Design

ที่เดอะ มิวเซียม ออฟ อาร์ทส แอนด์ ดีไซน์

in New York City.

ในเมืองนิวยอร์ค

The result is "Hells and Heavens."

ผลงานออกมาเป็น "นรกและสวรรค์"

It's two panels 13 ft. high.

มี 2 ชิ้น สูง 13 ฟุต

They were installed in the museum on two floors,

ติดตั้งอยู่ในสองชั้นของพิพิธภัณฑ์

but in fact, it's a continuous image.

ที่จริงมันเป็นภาพที่ต่อเนื่องกัน

And I call it "Hells and Heavens"

ฉันเรียกมันว่า "นรกและสวรรค์"

because it's daily hells and daily heavens.

เพราะมันมีทั้งนรกและสวรรค์ในทุกๆ วัน

There is no border in between.

ไม่มีขอบกั้น

Some people are born in hells,

บางคนเกิดในนรก

and against all odds, they make it to heavens.

และฝ่าฟันอุปสรรคจนไปถึงสวรรค์ได้

Other people make the opposite trip.

บางคนก็เป็นแบบตรงกันข้าม

That's the border.

นั่นคือกรอบ

You have sweatshops in hells.

มีโรงงานนรกในนรก

You have people renting their wings in the heavens.

มีคนเช่าปีกในสวรรค์

And then you have all those individual stories

แล้วก็มีเรื่องราวของแต่ละคน

where sometimes we even have the same action,

ซึ่งบางทีเราเองก็ทำสิ่งเดียวกับพวกเขา

and the result puts you in hells or in heavens.

และมันส่งผลให้คุณไปอยู่ในนรกหรือสวรรค์

So the whole "Hells and Heavens"

"นรกและสวรรค์" ทั้งชิ้นนี้

is about free will

เกี่ยวกับเรื่องเจตจำนงเสรี

and determinism.

และความเชื่อเรื่องเหตุปัจจัย

And in papercutting,

และในการตัดกระดาษ

you have the drawing as the structure itself.

จะมีตัวภาพโครงสร้างอยู่แล้ว

So you can take it off the wall.

จึงไม่ต้องแขวนชิดกำแพง

Here it's an artist book installation

นี่คือการติดตั้งหนังสือศิลปิน

called "Identity Project."

เรียกว่า "งานอัตลักษณ์"

It's not autobiographical identities.

ไม่ใช่อัตลักษณ์แบบชีวประวัติ

They are more our social identities.

แต่เหมือนอัตลักษณ์ทางสังคมมากว่า

And then you can just walk behind them

คุณสามารถเดินไปด้านหลัง

and try them on.

เพื่อทาบกับชิ้นงาน

So it's like the different layers

จึงเป็นเหมือนหลายๆ ชั้น

of what we are made of

ที่ประกอบขึ้นมาเป็นตัวเรา

and what we present to the world

และเอกลักษณ์ที่เราแสดงออก

as an identity.

ให้โลกรับรู้

That's another artist book project.

มีหนังสือศิลปินอีกชิ้นหนึ่ง

In fact, in the picture, you have two of them.

ที่จริง อย่างที่เห็นในรูป จะมี 2 ชิ้น

It's one I'm wearing

ซึ่งเป็นตัวที่ฉันใส่อยู่

and one that's on exhibition

และตัวที่อยู่ในนิทรรศการ

at the Center for Books Arts in New York City.

ที่เซ็นเตอร์ ออฟ บุคส์ อาร์ท ในเมืองนิวยอร์ค

Why do I call it a book?

ทำไมฉันจึงเรียกมันว่าหนังสือ

It's called "Fashion Statement,"

มันมีชื่อว่า "แถลงการณ์ของแฟชั่น"

and there are quotes about fashion,

และมีคำคมเกี่ยวกับแฟชั่น

so you can read it,

ดังนั้นคุณจะได้อ่านมัน

and also,

แล้วก็

because the definition of artist book

เพราะความหมายของหนังสือศิลปิน

is very generous.

มันกว้างมาก

So artist books, you take them off the wall.

หนังสือศิลปินจึงไม่ต้องแขวนอยู่บนกำแพง

You take them for a walk.

สามารถใส่เดินได้

You can also install them as public art.

แล้วก็จัดวางเป็นงานศิลปะสาธารณะได้

Here it's in Scottsdale, Arizona,

ที่นี่คือสก็อตส์เดล อริโซน่า

and it's called "Floating Memories."

มีชื่อว่า "ความทรงจำที่ล่องลอย"

So it's regional memories,

เป็นความทรงจำที่มีหลายส่วน

and they are just randomly moved by the wind.

แล้วมันก็ปลิวไปมาเมื่อลมพัด

I love public art.

ฉันชอบศิลปะสาธารณะ

And I entered competitions

แล้วฉันก็เข้าประกวด

for a long time.

เป็นเวลานาน

After eight years of rejection,

หลังโดนปฏิเสธอยู่ 8 ปี

I was thrilled to get my first commission

ฉันก็ตื่นเต้นมากที่มีคนจ้างเป็นครั้งแรก

with the Percent for Art in New York City.

โดย "เปอร์เซนต์ ฟอร์ ​อาร์ท" ในนิวยอร์ค

It was for a merger station

เพื่อติดตั้งที่สถานีเชื่อม

for emergency workers and firemen.

สำหรับคนทำงานฉุกเฉินและนักดับเพลิง

I made an artist book

ฉันทำหนังสือศิลปิน

that's in stainless steel

ด้วยสเตนเลส

instead of paper.

แทนกระดาษ

I called it "Working in the Same Direction."

ตั้งชื่อว่า "ทำงานในทิศทางเดียวกัน"

But I added weathervanes on both sides

แต่ฉันติดกังหันทิศทางลมเข้าไปทั้งสองด้าน

to show that they cover all directions.

เพื่อแสดงให้เห็นว่ามันครอบคลุมทุกทิศทาง

With public art,

ด้วยงานศิลปะสาธารณะ

I could also make cut glass.

ฉันได้ทำกระจกตัด

Here it's faceted glass in the Bronx.

นี่ึคือด้านหน้ากระจกในย่านบรองซ์

And each time I make public art,

และทุกครั้งที่ทำงานศิลปะสาธารณะ

I want something that's really relevant

ฉันอยากทำเรื่องที่เกี่ยวข้อง

to the place it's installed.

กับสถานที่นั้นๆ อย่างแท้จริง

So for the subway in New York,

ดังนั้นสำหรับรถไฟใต้ดินในนิวยอร์ค

I saw a correspondence

ฉันเห็นความสอดคล้องกัน

between riding the subway

ระหว่างการนั่นรถไฟใต้ดิน

and reading.

และการอ่าน

It is travel in time, travel on time.

มันคือการเดินทางให้ทันเวลา ตรงเวลา

And Bronx literature,

และวรรณกรรมของบรองซ์

it's all about Bronx writers

ก็เกี่ยวกับนักเขียนจากย่านบรองซ์

and their stories.

และเรื่องราวของพวกเขา

Another glass project

งานกระจกอีกชิ้น

is in a public library

อยู่ในห้องสมุดสาธารณะ

in San Jose, California.

ในซาน โฮเซ่ แคลิฟอร์เนีย

So I made a vegetable point of view

ฉันทำเป็นรูปผัก

of the growth of San Jose.

แทนการเติบโตของซาน โฮเซ่

So I started in the center

ฉันจึงเริ่มจากตรงกลาง

with the acorn

ด้วยลูกโอ๊ก

for the Ohlone Indian civilization.

แทนอารยธรรมของ โอโลนี่ อินเดียน

Then I have the fruit from Europe

แล้วก็มีผลไม้จากยุโรป

for the ranchers.

สำหรับคนเลี้ยงสัตว์

And then the fruit of the world for Silicon Valley today.

แล้วก็ผลไม้จากทั่วโลกสำหรับ ซิลิคอน วัลเลย์ ในทุกวันนี้

And it's still growing.

และมันยังโตขึ้นอีกเรื่อยๆ

So the technique, it's cut,

เทคนิคคือการตัด

sandblasted, etched

ขัดกระดาษทราย กัดกรด

and printed glass into architectural glass.

แล้วพิมพ์ลงไปบนกระจกสำหรับอาคาร

And outside the library,

และด้านนอกห้องสมุด

I wanted to make a place to cultivate your mind.

ฉันต้องการสร้างสถานที่อันบ่มเพาะจิตใจ

I took library material

ฉันนำสิ่งที่อยู่ในห้องสมุด

that had fruit in their title

ซึ่งมีชื่อผลไม้อยู่ในชื่อเรื่อง

and I used them to make an orchard walk

นำมาใช้สร้างทางเดินในสวน

with these fruits of knowledge.

ด้วยผลไม้แห่งความรู้เหล่านี้

I also planted the bibliotree.

ฉันจึงได้ปลูกต้นสมุด

So it's a tree,

มันเป็นต้นไม้

and in its trunk you have the roots of languages.

ในลำต้นจะเป็นรากแห่งภาษา

And it's all about international writing systems.

เกี่ยวกับระบบการเขียนของชาติต่างๆ

And on the branches

และบนกิ่งไม้

you have library material growing.

ก็มีสิ่งที่เกี่ยวกับห้องสมุดงอกเงยออกมา

You can also have function and form

คุณจะได้ทั้งการใช้งานและรูปแบบ

with public art.

ด้วยงานศิลปะสาธารณะ

So in Aurora, Colorado it's a bench.

ในออโรร่า โคโลราโด เป็นม้านั่ง

But you have a bonus with this bench.

ซึ่งคุณจะได้โบนัสจากม้านั่งตัวนี้ด้วย

Because if you sit a long time in summer in shorts,

เพราะถ้าคุณใส่กางเกงขาสั้น นั่งนานๆ ในฤดูร้อน

you will walk away

คุณจะได้ลุกออกไป

with temporary branding of

พร้อมส่วนประกอบของเรื่อง

the story element on your thighs.

บนต้นขาของคุณ

(Laughter)

(เสียงหัวเราะ)

Another functional work,

อีกงานที่ใช้งานได้

it's in the south side of Chicago

อยู่ทางใต้ของชิคาโก

for a subway station.

ของสถานีรถไฟใต้ดิน

And it's called "Seeds of the Future are Planted Today."

ชื่อ "วันนี้เมล็ดพันธุ์แห่งอนาคต ได้ถูกบ่มเพาะแล้ว"

It's a story about transformation

เป็นเรื่องเกี่ยวกับการเปลี่ยนแแลง

and connections.

และการเชื่อมโยง

So it acts as a screen

มันจึงเป็นฉากกั้น

to protect the rail and the commuter,

เพื่อป้องกันรถไฟและคนเดินทาง

and not to have objects falling on the rails.

และกันไม่ให้ของตกลงไปในรางด้วย

To be able to change fences

เพื่อจะได้เปลี่ยนรั้ว

and window guards into flowers,

และลูกกรงหน้าต่างเป็นดอกไม้

it's fantastic.

มันวิเศษมาก

And here I've been working for the last three years

ฉันทำงานมาได้ 3 ปีแล้ว

with a South Bronx developer

กับผู้พัฒนาจากเซาธ์ บรองซ์

to bring art to life

เพื่อนำศิลปะมาสู่ชีวิต

to low-income buildings

สู่อาคารที่มีรายได้น้อย

and affordable housing.

และบ้านในราคาที่พอซื้อได้

So each building has its own personality.

แต่ละตึกจึงมีบุคลิกส่วนตัว

And sometimes it's about a legacy of the neighborhood,

แล้วบางทีก็มีเรื่องมรดกของท้องถิ่น

like in Morrisania, about the jazz history.

เช่นในมอร์ริซาเนีย เป็นประวัติของดนตรีแจ๊ซ

And for other projects, like in Paris,

และในงานอื่นๆ อย่างในปารีส

it's about the name of the street.

เป็นชื่อของถนน

It's called Rue des Prairies -- Prairie Street.

เรียกว่า รู เดอ เพรรีส์ -- ถนนกระต่าย

So I brought back the rabbit,

ฉันจึงนำกระต่าย

the dragonfly,

แมลงปอ

to stay in that street.

กลับมาอยู่ในถนนสายนั้น

And in 2009,

แล้วในปี 2009

I was asked to make a poster

มีคนขอให้่ทำโปสเตอร์

to be placed in the subway cars in New York City

เพื่อติดในรถใต้ดินของนิวยอร์ค

for a year.

เป็นเวลา 1 ปี

So that was a very captive audience.

จึงมีแต่ผู้่ชมที่ถูกขังไว้

And I wanted to give them an escape.

และฉันต้องการทำทางหนีให้พวกเขา

I created "All Around Town."

ฉันสร้างงาน "ทั่วทั้งเมือง"

It is a papercutting,

เป็นงานตัดกระดาษ

and then after, I added color on the computer.

หลังจากนั้น ก็ใส่สีในคอมพิวเตอร์

So I can call it techno-crafted.

ฉันเรียกมันว่า งานฝีมือเทคโน

And along the way,

และระหว่างทำงานนั้น

I'm kind of making papercuttings

ฉันทั้งตัดกระดาษไปด้วย

and adding other techniques.

ใส่เทคนิคอื่นเข้าไปด้วย

But the result is always to have stories.

แต่ทุกงานก็ทำขึ้นมาเพื่อสร้างเรื่องราว

So the stories, they have a lot of possibilities.

เรื่องราวต่าง ๆ มีความเป็นไปได้

They have a lot of scenarios.

มีเรื่องสมมุติมากมาย

I don't know the stories.

ฉันไม่ได้รู้เรื่องราว

I take images from our global imagination,

ฉันได้รูปจากการจินตนาการถึงโลกกว้าง

from cliché, from things we are thinking about,

จากสิ่งจำเจ สิ่งที่เรากำลังคิด

from history.

จากประวัติศาสตร์

And everybody's a narrator,

และทุกคนก็เป็นนักเล่าเรื่อง

because everybody has a story to tell.

เพราะทุกคนมีเรื่องที่จะเล่า

But more important

แต่ที่สำคัญกว่านั้น

is everybody has to make a story

คือทุกคนต้องสร้างเรื่องราว

to make sense of the world.

เพื่อเล่าเรื่องของโลกใบนี้

And in all these universes,

และในทุกๆ ภพ

it's like imagination is the vehicle

มันเหมือนจินตนาการคือพาหนะ

to be transported with,

เพื่อร่วมทางไปด้วย

but the destination is our minds

แต่จุดหมายของจิตใจของเรา

and how we can reconnect

และวิธีที่จะระลึกถึง

with the essential and with the magic.

ด้วยเนื้อแท้และสิ่งวิเศษ

And it's what story cutting is all about.

และนี่คือเรื่องราวของการตัดกระดาษค่ะ

(Applause)

เสียงปรบมือ