Why we make bad decisions | Dan Gilbert

Translator: Thanid Sermsri Reviewer: Kom Tukovinit

We all make decisions every day; we want to know

เราทุกคนต้องตัดสินใจทุกวัน; เราอยากรู้ว่า

what the right thing is to do -- in domains from the financial

อะไรเป็นสิ่งที่ถูกต้องควรทำ-- ตั้งแต่เรื่องการเงิน

to the gastronomic to the professional to the romantic.

อาหารการกิน ความเชี่ยวชาญในการอาชีพ กระทั่งถึงความโรแมนติก

And surely, if somebody could really tell us how to do

แน่นอนว่า หากมีใครสักคนบอกได้ ว่าทำอย่างไร

exactly the right thing at all possible times,

จึงจะทำแต่สิ่งที่ถูกทุกครั้งที่เป็นไปได้

that would be a tremendous gift.

นั่นคงเป็นของขวัญอันยิ่งใหญ่

It turns out that, in fact, the world was given this gift in 1738

ปรากฎว่า อันที่จริงโลกได้รับของขวัญชิ้นนี้ ตั้งแต่ปีค.ศ. 1738

by a Dutch polymath named Daniel Bernoulli.

จากผู้รอบรู้ชาวดัตช์ชื่อว่า แดเนียล เบอร์นูลี

And what I want to talk to you about today is what that gift is,

และสิ่งที่ผมอยากพูดถึงในวันนี้ก็คือ อะไรคือของขวัญชิ้นนี้

and I also want to explain to you why it is

และอยากอธิบายให้ฟัง

that it hasn't made a damn bit of difference.

ว่ามันไม่ได้สร้างความแตกต่างแม้เพียงนิด

Now, this is Bernoulli's gift. This is a direct quote.

นี่คือของขวัญจากเบอร์นูลี โดยใช้คำตรงกับต้นฉบับเป๊ะ

And if it looks like Greek to you, it's because, well, it's Greek.

และถ้ามันดูเหมือนภาษากรีกสำหรับคุณ ก็เพราะว่า มันคือภาษากรีก

But the simple English translation -- much less precise,

คำแปลภาษาอังกฤษง่ายๆ -- แต่ไม่ถึงกับตรงซะทีเดียว

but it captures the gist of what Bernoulli had to say -- was this:

ที่แสดงให้เห็นสิ่งที่เบอร์นูลีอยากบอก ก็คือ

The expected value of any of our actions --

คุณค่าที่เราหวังได้จากสิ่งใดที่เราทำ--

that is, the goodness that we can count on getting --

คือ สิ่งน่าชอบใจที่เราหวังจะได้รับ --

is the product of two simple things:

เป็นผลคูณของค่าธรรมดาสองอย่าง:

the odds that this action will allow us to gain something,

คือค่าความเป็นไปได้ที่การกระทำนี้จะ ช่วยให้เราได้อะไรบางอย่าง

and the value of that gain to us.

และคุณค่าของสิ่งนั้นที่เราจะได้รับ

In a sense, what Bernoulli was saying is,

กล่าวอีกอย่างหนึ่ง เบอร์นูลีบอกว่า

if we can estimate and multiply these two things,

ถ้าเราสามารถประเมินและคูณค่าสองอย่างนี้ เข้าด้วยกัน

we will always know precisely how we should behave.

เราจะรู้แน่ชัดทุกครั้งว่าควรทำตัวอย่างไร

Now, this simple equation, even for those of you

ทีนี้ สมการเรียบง่ายนี้ แม้แต่กับพวกคุณ

who don't like equations, is something that you're quite used to.

ที่ไม่ชอบสมการ ก็เป็นอะไรที่คุณ ค่อนข้างคุ้นเคย

Here's an example: if I were to tell you, let's play

ยกตัวอย่างเช่น: ถ้าผมชวนคุณเล่น

a little coin toss game, and I'm going to flip a coin,

เกมโยนเหรียญ และผมจะเป็นคนโยน

and if it comes up heads, I'm going to pay you 10 dollars,

ถ้าออกหัว ผมจะจ่ายคุณ 10 ดอลล่าร์

but you have to pay four dollars for the privilege of playing with me,

แต่คุณจะต้องจ่าย 4 ดอลล่าร์ เพื่อจะได้ เล่นเกมนี้กับผม

most of you would say, sure, I'll take that bet. Because you know

คุณส่วนใหญ่คงบอกว่า เอาสิ ผมรับพนัน เพราะรู้ว่า

that the odds of you winning are one half, the gain if you do is 10 dollars,

ความเป็นไปได้ที่จะชนะมีครึ่งหนึ่ง และสิ่งที่จะได้คือเงิน 10 ดอลล่าร์

that multiplies to five, and that's more

นั่นคิดแล้วเท่ากับห้า ซึ่งมากกว่า

than I'm charging you to play. So, the answer is, yes.

เงินที่ผมเก็บคุณเพื่อเล่น ดังนั้น คำตอบก็คือ ตกลง

This is what statisticians technically call a damn fine bet.

นี่คือสิ่งที่นักสถิติเรียกว่า พนันแบบได้ไม่มีเสีย

Now, the idea is simple when we're applying it to coin tosses,

แนวคิดดูง่ายเมื่อเราใช้กับการโยนเหรียญ

but in fact, it's not very simple in everyday life.

แต่ที่จริง ไม่ง่ายเท่าไหร่ ในชีวิตประจำวัน

People are horrible at estimating both of these things,

คนเราไม่เก่งในการประเมินค่าสองสิ่งนี้

and that's what I want to talk to you about today.

และนั่นคือสิ่งที่ผมอยากคุยกับคุณในวันนี้

There are two kinds of errors people make when trying to decide

มีความผิดพลาดสองอย่าง ที่คนเราทำ ตอนที่ต้องตัดสินใจ

what the right thing is to do, and those are

ว่าอะไรคือสิ่งที่ควรทำ และนั่นก็คือ

errors in estimating the odds that they're going to succeed,

ความผิดพลาดในการประเมินความเป็นไปได้ ที่จะทำสำเร็จ

and errors in estimating the value of their own success.

และความผิดพลาดในการประเมินคุณค่า ความสำเร็จของตัวเอง

Now, let me talk about the first one first.

ที่นี้ มาคุยกันถึงสิ่งแรกก่อน

Calculating odds would seem to be something rather easy:

การคำนวณความเป็นไปได้ ดูเหมือนจะง่าย:

there are six sides to a die, two sides to a coin, 52 cards in a deck.

ลูกเต๋ามีหกด้าน เหรียญมีสองด้าน ไพ่หนึ่งสำรับมี 52 ใบ

You all know what the likelihood is of pulling the ace of spades

ทุกคนรู้ความน่าจะเป็นที่จะจับได้ ไพ่เอโพธิ์ดำ

or of flipping a heads.

หรือเหรียญจะออกหัว

But as it turns out, this is not a very easy idea to apply

แต่กลายเป็นว่า นี่ไม่ใช่แนวคิดที่ง่ายนัก ที่จะเอาไปใช้

in everyday life. That's why Americans spend more --

ในชีวิตประจำวัน นั่นเป็นเหตุให้คนอเมริกัน ใช้จ่ายกับ

I should say, lose more -- gambling

ผมควรพูดว่า เสียให้กับ การพนัน

than on all other forms of entertainment combined.

มากกว่าความบันเทิงแบบอื่นทั้งหมดรวมกัน

The reason is, this isn't how people do odds.

เหตุก็คือ คนไม่ได้ประเมิน ความเป็นไปได้กันอย่างนี้

The way people figure odds

วิธีที่คนทั่วไปใช้

requires that we first talk a bit about pigs.

ทำให้เราต้องพูดถึงหมูกันสักหน่อยก่อน

Now, the question I'm going to put to you is whether you think

คำถามที่ผมจะถามคุณก็คือ คุณคิดว่า

there are more dogs or pigs on leashes

มีสุนัขหรือหมูมากกว่ากันที่ผูกสายจูง

observed in any particular day in Oxford.

ดูจากวันไหนก็ได้ในเมืองอ๊อกซฟอร์ด

And of course, you all know that the answer is dogs.

และแน่นอน ทุกคนรู้ว่าคำตอบก็คือ สุนัข

And the way that you know that the answer is dogs is

การที่คุณรู้ว่าคำตอบว่าคือสุนัข ก็คือ

you quickly reviewed in memory the times

คุณนึกย้อนความทรงจำคร่าวๆ ว่ามีกี่ครั้ง

you've seen dogs and pigs on leashes.

ที่เห็นสุนัขและหมูติดสายจูง

It was very easy to remember seeing dogs,

มันง่ายมากที่จะนึกออกว่าเห็นสุนัข

not so easy to remember pigs. And each one of you assumed

แต่ไม่ง่ายที่จะนึกว่าเห็นหมู แต่ละคนจึงสรุปว่า

that if dogs on leashes came more quickly to your mind,

เมื่อนึกภาพสุนัขผูกสายจูงได้เร็วกว่า

then dogs on leashes are more probable.

ถ้างั้น สุนัขผูกสายจูงก็จะเป็นไปได้มากกว่า

That's not a bad rule of thumb, except when it is.

นั่นไม่ใช่การเดาแย่ๆ ยกเว้นเมื่อมันเป็น

So, for example, here's a word puzzle.

ตัวอย่างเช่น ในเกมทายคำศัพท์

Are there more four-letter English words

คุณคิดว่ามีคำภาษาอังกฤษสี่ตัวอักษร

with R in the third place or R in the first place?

ที่มีตัวอาร์ในลำดับสามหรือลำดับแรก มากกว่ากัน

Well, you check memory very briefly, make a quick scan,

พอคุณตรวจดูความทรงจำคร่าวๆ ค้นดูอย่างรวดเร็ว

and it's awfully easy to say to yourself, Ring, Rang, Rung,

และมันก็ง่ายมากที่จะบอกกับตัวเองว่า Ring, Rang, Rung

and very hard to say to yourself, Pare, Park: they come more slowly.

แต่ยากมากที่จะนึกถึง Pare, Park: ซึ่งโผล่มาช้ากว่า

But in fact, there are many more words in the English language

แต่ที่จริง มีคำภาษาอังกฤษมากกว่ามาก

with R in the third than the first place.

ที่มีตัวอาร์อยู่ลำดับสามมากกว่าลำดับแรก

The reason words with R in the third place come slowly to your mind

เหตุที่คำที่มีตัวอาร์อยู่ลำดับสาม โผล่มาในใจช้า

isn't because they're improbable, unlikely or infrequent.

ไม่ใช่เพราะว่า คำไม่น่าเป็นไปได้ ไม่น่าจะใช่ หรือเกิดขึ้นไม่บ่อย

It's because the mind recalls words by their first letter.

มันเป็นเพราะใจเรานึกถึงคำต่าง ๆ ใช้ตัวอักษรแรก

You kind of shout out the sound, S -- and the word comes.

คือคุณพูดออกเสียงว่า เอส-- แล้วคำก็ตามมา

It's like the dictionary;

เหมือนกับพจนานุกรม

it's hard to look things up by the third letter.

มันยากที่จะค้นดูด้วยตัวอักษรลำดับสาม

So, this is an example of how this idea that

นี่ก็คือตัวอย่างที่บอกว่า แนวคิดว่า

the quickness with which things come to mind

ความเร็วของที่สิ่งที่โผล่ขึ้นมาในใจ

can give you a sense of their probability --

ทำให้คุณรู้ถึงความเป็นไปได้ของมัน--

how this idea could lead you astray. It's not just puzzles, though.

แนวคิดนี้นำคุณไปผิดทางได้อย่างไร มันไม่ใช่เป็นเรื่องแค่ปริศนาเท่านั้น

For example, when Americans are asked to estimate the odds

ตัวอย่างเช่น เมื่อให้คนอเมริกัน ประมาณความน่าจะเป็น

that they will die in a variety of interesting ways --

ที่พวกเขาจะตายด้วยวิธีที่น่าทึ่งใจต่างๆ--

these are estimates of number of deaths per year

นี่คือต้วเลขประมาณการเสียชีวิตต่อปี

per 200 million U.S. citizens.

ต่อประชากรอเมริกัน 200 ล้านคน

And these are just ordinary people like yourselves who are asked

และคนที่รับคำถามก็คือคนธรรมดา เหมือนกับคุณ

to guess how many people die from tornado, fireworks, asthma, drowning, etc.

ให้เดาว่ามีกี่คนที่ตายเพราะพายุทอร์นาโด พลุไฟ หอบหืด จมน้ำ และอื่นๆ

Compare these to the actual numbers.

เทียบตัวกับตัวเลขจริง

Now, you see a very interesting pattern here, which is first of all,

ทีนี้ คุณจะเห็นรูปแบบน่าสนใจตรงนี้ ซึ่งก่อนอื่น

two things are vastly over-estimated, namely tornadoes and fireworks.

เหตุสองอย่างมีการประเมินสูงไปมาก ก็คือ พายุทอร์นาโด และพลุไฟ

Two things are vastly underestimated:

สองอย่างที่มีการประเมินต่ำเกินไปมากก็คือ

dying by drowning and dying by asthma. Why?

การจมน้ำตาย และหอบหืด ทำไมถึงเป็นอย่างนี้?

When was the last time that you picked up a newspaper

คือคุณหยิบหนังสือพิมพ์ครั้งล่าสุดเมื่อไหร่

and the headline was, "Boy dies of Asthma?"

ที่มีพาดหัวว่า "เด็กชายตายเพราะหอบหืด?"

It's not interesting because it's so common.

ข่าวไม่น่าสนใจ เพราะมันธรรมดามาก

It's very easy for all of us to bring to mind instances

มันง่ายมากที่เราทุกคนจะนึกถึงตัวอย่าง

of news stories or newsreels where we've seen

ข่าวหรือภาพข่าวที่เราได้เห็น

tornadoes devastating cities, or some poor schmuck

ว่าทอร์นาโดถล่มเมือง หรือไอ้บื้อน่าสงสาร

who's blown his hands off with a firework on the Fourth of July.

ที่ทำมือตัวเองกระจุยด้วยพลุไฟ ในวันฉลองประกาศอิสรภาพ

Drownings and asthma deaths don't get much coverage.

ส่วนการจมน้ำและหอบหืดตายไม่ค่อยได้พาดข่าว

They don't come quickly to mind, and as a result,

พวกมันจึงไม่โผล่มาในใจเร็วนัก และผลก็คือ

we vastly underestimate them.

เราประเมินค่ามันต่ำเกินไปมาก

Indeed, this is kind of like the Sesame Street game

จริง ๆ มันก็เป็นเหมือนเกมจาก เซซามี่ สตรีท

of "Which thing doesn't belong?" And you're right to say

เกม "อะไรที่ไม่เข้าพวก" และคุณจะถูกที่บอกว่า

it's the swimming pool that doesn't belong, because the swimming pool

เป็นสระว่ายน้ำที่ไม่เข้าพวก เพราะว่าสระว่ายน้ำ

is the only thing on this slide that's actually very dangerous.

เป็นอย่างเดียวในภาพที่มีอันตรายมากจริงๆ

The way that more of you are likely to die than the combination

เป็นโอกาสที่คุณจะตายมากกว่าเหตุที่เหลือ

of all three of the others that you see on the slide.

จากทั้งสามอย่างที่อยู่ในภาพรวมกันเสียอีก

The lottery is an excellent example, of course -- an excellent test-case

ลอตเตอรี่เป็นตัวอย่างชั้นเลิศ แน่นอน-- เป็นกรณีศึกษาที่เยี่ยมยอด

of people's ability to compute probabilities.

ของความสามารถของคนในการคำนวณ ความน่าจะเป็น

And economists -- forgive me, for those of you who play the lottery --

และนักเศรษฐศาสตร์--ขออภัยก่อนต่อ คุณที่เล่นลอตเตอรี่

but economists, at least among themselves, refer to the lottery

แต่นักเศรษฐศาสตร์ อย่างน้อยก็พูดกันในกลุ่ม เรียกลอตเตอรรี่

as a stupidity tax, because the odds of getting any payoff

ว่าเป็นภาษีความโง่ เพราะความเป็นไปได้ ที่จะได้กำไร

by investing your money in a lottery ticket

ด้วยการลงทุนซื้อลอตเตอรี่

are approximately equivalent to flushing the money

นั้นประมาณได้เท่าๆ กับทิ้งเงิน

directly down the toilet -- which, by the way,

ใส่ลงชักโครก--ซึ่ง ยิ่งกว่านั้น

doesn't require that you actually go to the store and buy anything.

ไม่ต้องให้คุณไปถึงร้านเพื่อซื้ออะไรเลย

Why in the world would anybody ever play the lottery?

แล้วทำไมถึงมีคนเล่นลอตเตอรี่?

Well, there are many answers, but one answer surely is,

คำตอบมีหลายอย่าง แต่หนึ่งในนั้น แน่นอนว่าคือ

we see a lot of winners. Right? When this couple wins the lottery,

เราเห็นคนถูกรางวัลตั้งเยอะ ใช่ใหม เมื่อคนคู่นี้ถูกลอตเตอรี่

or Ed McMahon shows up at your door with this giant check --

หรือเอ็ด แม็คมาฮอนโผล่มาหน้าบ้านคุณ พร้อมเช็คแผ่นมโหฬาร--

how the hell do you cash things that size, I don't know.

คุณเอาเช็คแผ่นขนาดนั้นไปขึ้นเงินได้ไง ผมเองก็ไม่รู้

We see this on TV; we read about it in the paper.

เราเห็นมันบนทีวี; เราอ่านมันในหนังสือพิมพ์

When was the last time that you saw extensive interviews

และเมื่อไหร่กันเป็นครั้งล่าสุดที่คุณเห็น การสัมภาษณ์เข้ม

with everybody who lost?

กับทุก ๆ คนที่ถูกกินเงิน?

Indeed, if we required that television stations run

ที่จริง ถ้าเราบังคับให้สถานีโทรทัศน์ฉาย

a 30-second interview with each loser

การสัมภาษณ์คนที่ถูกกินคนละ 30 วินาที

every time they interview a winner, the 100 million losers

ทุกครั้งที่สัมภาษณ์คนที่ชนะ คนถูกกิน 100 ล้านคน

in the last lottery would require nine-and-a-half years

ในงวดล่าสุด ก็จะต้องใช้เวลาถึงเก้าปีครึ่ง

of your undivided attention just to watch them say,

เพื่อให้คุณตั้งหน้าตั้งตาดูพวกเขาพูดว่า

"Me? I lost." "Me? I lost."

"ฉันเหรอ? ถูกกินน่ะสิ" "ฉันเหรอ ถูกกินสิ"

Now, if you watch nine-and-a-half years of television --

ทีนี้ถ้าคุณนั่งดูทีวีถึงเก้าปีครึ่ง--

no sleep, no potty breaks -- and you saw loss after loss after loss,

ไม่หลับ ไม่ไปห้องน้ำ -- แล้วได้เห็นคน ถูกกินแล้วถูกกินอีก

and then at the end there's 30 seconds of, "and I won,"

และมี 30 วินาทีสุดท้ายพูดว่า "แต่ฉันชนะ"

the likelihood that you would play the lottery is very small.

ความเป็นไปได้ที่คุณจะอยากเล่นลอตเตอรี่ ก็จะน้อยมาก

Look, I can prove this to you: here's a little lottery.

ผมสามารถพิสูจน์ให้เห็นได้: นี่ก็คือ ลอตเตอรี่ชุดเล็กๆ

There's 10 tickets in this lottery.

มีลอตเตอรี่อยู่ 10 ใบ

Nine of them have been sold to these individuals.

เก้าใบขายให้คนเหล่านี้ไปแล้ว

It costs you a dollar to buy the ticket and, if you win,

คุณต้องจ่ายเงินเหนึ่งดอลล่าร์เพื่อซื้อ และถ้าคุณชนะ

you get 20 bucks. Is this a good bet?

คุณจะได้ 20 เหรียญ น่าพนันไหม?

Well, Bernoulli tells us it is.

เบอร์นูลี่บอกว่าควร

The expected value of this lottery is two dollars;

มูลค่าที่คาดหวังของลอตเตอรี่นี้คือ สองดอลล่าร์;

this is a lottery in which you should invest your money.

นี่คือลอตเตอรี่ที่คุณควรลงทุนเสี่ยง

And most people say, "OK, I'll play."

และคนส่วนใหญ่พูดว่า "ตกลง ผมเล่น"

Now, a slightly different version of this lottery:

ทีนี้ มาดูแบบที่ต่างไปเล็กน้อย

imagine that the nine tickets are all owned

ให้นึกว่าทั้งเก้าใบมีเจ้าของเพียงคนเดียว

by one fat guy named Leroy.

คือชายอ้วนที่ชื่อลีรอย

Leroy has nine tickets; there's one left.

ลีรอยมีลอตเตอรี่เก้าใบ เหลืออยู่ใบเดียว

Do you want it? Most people won't play this lottery.

คุณต้องการไหม? คนส่วนใหญ่ไม่เล่นด้วย

Now, you can see the odds of winning haven't changed,

เห็นได้ว่าโอกาสที่จะชนะ ไม่ได้เปลี่ยนไปเลย

but it's now fantastically easy to imagine who's going to win.

แต่ตอนนี้มันนึกภาพได้ง่ายสุดๆ ว่าใครจะชนะ

It's easy to see Leroy getting the check, right?

มันง่ายที่จะเห็นว่าลีรอยจะได้เช็ค ใช่ไหม?

You can't say to yourself, "I'm as likely to win as anybody,"

คุณบอกตัวเองไม่ได้ว่า มีสิทธิชนะ เท่าทุกคน

because you're not as likely to win as Leroy.

เพราะว่าคุณมีโอกาสชนะน้อยกว่าลีรอย

The fact that all those tickets are owned by one guy

ความจริงที่ลอตเตอรี่พวกนั้น เป็นของคนๆเดียว

changes your decision to play,

เปลี่ยนการติดสินใจจะเล่นของคุณ

even though it does nothing whatsoever to the odds.

ถึงแม้ว่ามันจะไม่มีผลอะไรเลย ต่อโอกาสที่จะชนะ

Now, estimating odds, as difficult as it may seem, is a piece of cake

ที่นี้ การประเมินความเป็นไปได้ ถึงจะดูยาก แต่เป็นเรื่องง่ายๆ

compared to trying to estimate value:

เมื่อเทียบกับการพยายามประมาณคุณค่า:

trying to say what something is worth, how much we'll enjoy it,

คือการจะบอกว่าอะไรมีค่าแค่ไหน, เราจะมีความสุขกับมันแค่ไหน

how much pleasure it will give us.

มันจะทำให้เราพอใจได้แค่ไหน

I want to talk now about errors in value.

ผมอยากพูดถึงความคลาดเคลื่อนของคุณค่า

How much is this Big Mac worth? Is it worth 25 dollars?

บิ๊กแม็คชิ้นนี้มีค่าแค่ไหน? มันมีค่าถึง 25 ดอลล่าร์ไหม?

Most of you have the intuition that it's not --

พวกคุณส่วนใหญ่เห็นว่าไม่ --

you wouldn't pay that for it.

คุณคงไม่จ่ายเงินซื้อมัน

But in fact, to decide whether a Big Mac is worth 25 dollars requires

แต่ที่จริง จะตัดสินว่าบิ๊กแม็คคุ้มกับเงิน 25 ดอลล่าร์ไหม จะต้องทำ

that you ask one, and only one question, which is:

ด้วยการถามคำถามหนึ่งซึ่งก็คือ:

What else can I do with 25 dollars?

เราทำอะไรได้อีกด้วยเงิน 25 ดอลล่าร์

If you've ever gotten on one of those long-haul flights to Australia

ถ้าคุยเคยติดอยู่บนเที่ยวบินยาว ไปออสเตรเลีย

and realized that they're not going to serve you any food,

แล้วรู้ตัวว่าจะไม่มีอาหารบริการ ตลอดเส้นทาง

but somebody in the row in front of you has just opened

แต่มีคนที่นั่งแถวหน้าพึ่งจะเปิด

the McDonald's bag, and the smell of golden arches

ถุงแม็คโดนัลด์ และกลิ่นของมัน

is wafting over the seat, you think,

ก็โชยข้ามเบาะ คุณนึกในใจ

I can't do anything else with this 25 dollars for 16 hours.

ฉันไม่มีทางใช้เงิน 25 ดอลล่าร์ซื้ออะไรได้ ไปอีก 16 ชั่วโมง

I can't even set it on fire -- they took my cigarette lighter!

เผามันเล่นก็ยังไม่ได้ -- ไฟแช็คโดนยึดไปแล้ว

Suddenly, 25 dollars for a Big Mac might be a good deal.

ทันใดนั้น 25 ดอลล่าร์เพื่อบิ๊กแม็ค ดูจะเป็นข้อเสนอที่ดี

On the other hand, if you're visiting an underdeveloped country,

ในทางตรงข้าม ถ้าคุณไปเที่ยวประเทศ ด้อยพัฒนา

and 25 dollars buys you a gourmet meal, it's exorbitant for a Big Mac.

และเงิน 25 ดอลล่าร์พอจ่ายสำหรับมื้อหรู มันก็ไม่คุ้มที่จะซื้อบิ๊กแม็ค

Why were you all sure that the answer to the question was no,

ทำไมพวกคุณถึงมั่นใจกันนักว่า คำตอบคือว่า ไม่

before I'd even told you anything about the context?

ถ้าผมยังไม่ได้บอกอะไรถึง บริบทเลย?

Because most of you compared the price of this Big Mac

เพราะว่าคุณส่วนใหญ่เปรียบเทียบราคา ของบิ๊กแม็ค

to the price you're used to paying. Rather than asking,

กับราคาที่คุณเคยจ่าย แทนที่จะถามว่า

"What else can I do with my money," comparing this investment

"ฉันจะใช้เงินนี้ทำอะไรได้อีก" คือแทนที่ จะเปรียบเทียบการลงทุนนี้

to other possible investments, you compared to the past.

กับการลงทุนอื่นที่เป็นไปได้ คุณกลับเทียบมันกับอดีต

And this is a systematic error people make.

และนี่คือความผิดพลาดเชิงระบบที่คนเราทำ

What you knew is, you paid three dollars in the past; 25 is outrageous.

ที่คุณรู้ก็คือ คุณเคยจ่ายแค่สามดอลล่าร์ มาก่อน; 25 แพงเกินไป

This is an error, and I can prove it to you by showing

นี่เป็นข้อผิดพลาด และผมพิสูจน์ ให้เห็นได้

the kinds of irrationalities to which it leads.

ถึงความไม่มีเหตุผลชนิดที่มันนำไปได้

For example, this is, of course,

ตัวอย่างก็คือ ชัดเจนว่านี่คือ

one of the most delicious tricks in marketing,

หนึ่งในกลยุทธ์ที่นิยมที่สุดในการตลาด

is to say something used to be higher,

คือการบอกว่าสิ่งนี้เคยแพงกว่านี้

and suddenly it seems like a very good deal.

แล้วทันทีทันใดมันก็ดูจะเป็นข้อเสนอที่ดีมาก

When people are asked about these two different jobs:

เมื่อถามผู้คนถึงงานต่างกันสองงานนี้:

a job where you make 60K, then 50K, then 40K,

คืองานหนึ่งให้ค่าตอบแทน 6 หมื่น มา 5 หมื่น แล้วเป็น 4 หมื่น

a job where you're getting a salary cut each year,

เป็นงานที่คุณได้เงินเดือนลดลงทุกปี

and one in which you're getting a salary increase,

และอีกงานที่คุณได้เงินเดือนเพิ่มขึ้นทุกปี

people like the second job better than the first, despite the fact

ผู้คนชอบงานที่สองมากกว่างานแรก, โดยไม่สนใจว่า

they're all told they make much less money. Why?

มีการบอกว่าพวกเขาได้เงินน้อยกว่ามาก ทำไม?

Because they had the sense that declining wages are worse

เพราะพวกเขารู้สึกว่าค่าแรงที่ลดลงเรื่อยๆ นั้นแย่

than rising wages, even when the total amount of wages is higher

กว่าค่าแรงที่เพิ่มขึ้น ถึงแม้ว่าค่าแรงรวม ที่ได้จะสูงกว่า

in the declining period. Here's another nice example.

ในแบบที่เงินลดลง และนี่เป็นอีกตัวอย่าง ที่น่าสนใจ

Here's a $2,000 Hawaiian vacation package; it's now on sale for 1,600.

นี่คือแพคเกจวันหยุดไปฮาวายมูลค่า 2,000 ดอลล่าร์ ที่ลดราคาเหลือ 1,600

Assuming you wanted to go to Hawaii, would you buy this package?

สมมุติว่าคุณอยากไปฮาวาย คุณจะซื้อแพคเกจนี้ไหม

Most people say they would. Here's a slightly different story:

คนส่วนใหญ่บอกจะซื้อ ทีนี้ดูเรื่อง ที่ต่างไปเล็กน้อย:

$2,000 Hawaiian vacation package is now on sale for 700 dollars,

แพคเกจวันหยุดไปฮาวายมูลค่า 2,000 ลดราคาเหลือ 700 ดอลล่าร์

so you decide to mull it over for a week.

คุณตัดสินใจที่จะคิดอยู่หนึ่งสัปดาห์

By the time you get to the ticket agency, the best fares are gone --

ถึงตอนคุณไปหาตัวแทนขาย ราคาดีสุดหมดแล้ว --

the package now costs 1,500. Would you buy it? Most people say, no.

ราคาแพคเกจตอนนี้เป็น 1,500 คุณจะซื้อไหม คนส่วนใหญ่ตอบว่า ไม่

Why? Because it used to cost 700, and there's no way I'm paying 1,500

ทำไม? ก็เพราะมันเคยราคา 700 จึงไม่มีทางที่ฉันจะจ่าย 1,500

for something that was 700 last week.

ซื้ออะไรที่เคยราคาแค่ 700 เมื่อสัปดาห์ก่อน

This tendency to compare to the past

แนวโน้มที่จะเปรียบเทียบกับอดีต

is causing people to pass up the better deal. In other words,

ทำให้ผู้คนปล่อยผ่านข้อเสนอที่ดีกว่า หรืออาจบอกได้ว่า

a good deal that used to be a great deal is not nearly as good

ข้อเสนอดีๆ ที่เคยดีกว่ามาก่อน ไม่ดีเท่า

as an awful deal that was once a horrible deal.

ข้อเสนอห่วยๆ ที่เคยห่วยกว่ามาก่อน

Here's another example of how comparing to the past

นี่คืออีกตัวอย่างหนึ่ง ที่การเทียบกับอดีต

can befuddle our decisions.

ทำให้เราตัดสินใจไขว้เขว

Imagine that you're going to the theater.

จินตนาการว่าคุณกำลังไปดูละคร

You're on your way to the theater.

ตอนอยู่ระหว่างเดินทาง

In your wallet you have a ticket, for which you paid 20 dollars.

คุณมีตั๋วใบละ 20 ดอลล่าร์ ในกระเป๋า

You also have a 20-dollar bill.

แล้วก็มีแบ็งค์ 20 ดอลล่าร์ด้วย

When you arrive at the theater,

เมื่อมาถึงโรงละคร

you discover that somewhere along the way you've lost the ticket.

คุณพบว่าคุณทำตั๋วหายไประหว่างทาง ที่ไหนไม่รู้

Would you spend your remaining money on replacing it?

คุณจะเอาเงินที่เหลือในกระเป๋า มาซื้อตั๋วใหม่ไหม?

Most people answer, no.

คนส่วนใหญ่ตอบว่า ไม่

Now, let's just change one thing in this scenario.

ที่นี้ลองเปลี่ยนอะไรอย่างหนึ่ง ในเหตุการณ์นี้

You're on your way to the theater,

ระหว่างทางไปโรงละคร

and in your wallet you have two 20-dollar bills.

ในกระเป๋าเงินคุณมีแบงค์ 20 ดอลล่าร์ สองใบ

When you arrive you discover you've lost one of them.

เมื่อมาถึงคุณพบว่าทำมันหายไปใบหนึ่ง

Would you spend your remaining 20 dollars on a ticket?

คุณจะจ่าย 20 ดอลล่าร์ที่เหลือ ซื้อตั๋วไหม?

Well, of course, I went to the theater to see the play.

แน่นอน ฉันไปโรงละครเพื่อดูละคร

What does the loss of 20 dollars along the way have to do?

เงิน 20 ดอลล่าร์ที่หายไประหว่างทาง จะเกี่ยวอะไรด้วย?

Now, just in case you're not getting it,

ที่นี้ เผื่อว่าคุณยังไม่เข้าใจ

here's a schematic of what happened, OK?

นี่คือแบบแผนของสิ่งที่เกิดขึ้น ตกลงไหม?

(Laughter)

(เสียงหัวเราะ)

Along the way, you lost something.

ระหว่างทาง คุณทำของหาย

In both cases, it was a piece of paper.

ทั้งสองกรณี มันเป็นกระดาษชิ้นหนึ่ง

In one case, it had a U.S. president on it; in the other case it didn't.

กรณีหนึ่ง มีรูปประธานาธิบดีอยู่ด้วย อีกกรณีไม่มี

What the hell difference should it make?

มันมีอะไรต่างกันตรงไหน?

The difference is that when you lost the ticket you say to yourself,

สิ่งที่ต่างกันคือ ตอนทำตั๋วหาย คุณบอกตัวเองว่า

I'm not paying twice for the same thing.

ฉันจะไม่จ่ายเงินสองรอบซื้อของอย่างเดิม

You compare the cost of the play now -- 40 dollars --

คุณเปรียบเทียบราคาของละครตอนนี้ -- 40 ดอลล่าร์ --

to the cost that it used to have -- 20 dollars -- and you say it's a bad deal.

กับราคาเดิม -- 20 ดอลล่าร์ -- และ บอกว่ามันเป็นข้อเสนอที่แย่

Comparing with the past causes many of the problems

การเปรียบเทียบกับอดีตทำให้เกิดปัญหา มากมาย

that behavioral economists and psychologists identify

ที่นักเศรษฐศาสตร์พฤติกรรมและ นักจิตวิทยาระบุ

in people's attempts to assign value.

ในความพยายามของคนที่จะกำหนดคุณค่า

But even when we compare with the possible, instead of the past,

แต่แม้เมื่อเราเทียบกับความเป็นไปได้ แทนที่จะเทียบกับอดีต

we still make certain kinds of mistakes.

เราก็ยังทำความผิดพลาดบางชนิดอยู่

And I'm going to show you one or two of them.

และผมจะให้ดูซักอย่างหรือสองอย่าง

One of the things we know about comparison:

หนึ่งในสิ่งที่เรารู้เกี่ยวกับ การเปรียบเทียบ:

that when we compare one thing to the other, it changes its value.

ว่าเมื่อเราเปรียบเทียบสิ่งหนึ่งกับอีกสิ่ง มันจะเปลี่ยนค่าของมัน

So in 1992, this fellow, George Bush, for those of us who were

ดังนั้นในปี 1992 นายคนนี้ จอร์จ บุช, สำหรับพวกเราที่เป็น

kind of on the liberal side of the political spectrum,

พวกที่มีแนวคิดการเมืองอยู่ฝ่ายเสรีนิยม,

didn't seem like such a great guy.

ดูจะไม่เป็นคนที่เยี่ยมซักเท่าไหร่

Suddenly, we're almost longing for him to return.

ทันใดนั้น เราก็เกือบจะตั้งตารอ ให้เขากลับมาอีก

(Laughter)

(เสียงหัวเราะ)

The comparison changes how we evaluate him.

การเปรียบเทียบเปลี่ยนการที่เรา ประเมินค่าเขา

Now, retailers knew this long before anybody else did, of course,

ที่นี้ แน่นอนว่า พวกพ่อค้ารู้มานานก่อนคนอื่น

and they use this wisdom to help you --

และพวกเขาใช้ความรู้นี้เพื่อช่วยคุณ --

spare you the undue burden of money.

ให้ปลดภาระจากการแบกเงิน

And so a retailer, if you were to go into a wine shop

ดังนั้นพวกพ่อค้า ถ้าคุณไปที่ร้านไวน์

and you had to buy a bottle of wine,

และต้องซื้อไวน์ซักขวด

and you see them here for eight, 27 and 33 dollars, what would you do?

คุณเห็นราคาตั้งแต่ 8, 27 และ 33 ดอลล่าร์ คุณจะทำอย่างไร

Most people don't want the most expensive,

คนส่วนใหญ่ไม่ต้องการขวดที่แพงที่สุด

they don't want the least expensive.

แล้วก็ไม่อยากได้ขวดที่แพงน้อยที่สุด

So, they will opt for the item in the middle.

พวกเขาก็เลยเลือกอันที่อยู่ตรงกลาง

If you're a smart retailer, then, you will put a very expensive item

ถ้าคุณเป็นพ่อค้าหัวใส คุณก็จะวางอันที่ แพงมาก

that nobody will ever buy on the shelf,

จนไม่มีใครคิดจะซื้อไว้บนชั้น

because suddenly the $33 wine doesn't look as expensive in comparison.

เพราะทันใดนั้นเอง ไวน์ขวดละ 33 ดอลล่าร์ ก็ดูไม่แพงเมื่อเทียบกัน

So I'm telling you something you already knew:

ซึ่งใครๆ ก็รู้:

namely, that comparison changes the value of things.

ที่ว่า การเปรียบเทียบเปลี่ยนคุณค่า ของสิ่งต่างๆ

Here's why that's a problem:

แล้วทำไมถึงเป็นปัญหา:

the problem is that when you get that $33 bottle of wine home,

ปัญหาเกิดเมื่อคุณเอาไวน์ราคา 33 ดอลล่าร์ กลับบ้าน,

it won't matter what it used to be sitting on the shelf next to.

มันก็ไม่มีผลอะไรไม่ว่ามันจะเคยมีอะไร วางอยู่ข้างๆ บนชั้นสินค้า

The comparisons we make when we are appraising value,

การเปรียบเทียบที่เราทำขณะ ประเมินมูลค่า,

where we're trying to estimate how much we'll like things,

ที่เราพยายามกะว่าเราชอบมันมากแค่ไหน,

are not the same comparisons we'll be making when we consume them.

ไม่ใช่เป็นการเปรียบเทียบเดียวกับที่ เราทำตอนบริโภคมัน

This problem of shifting comparisons can bedevil

ปัญหาความคลาดเคลื่อนในการเปรียบเทียบ สามารถรบกวน

our attempts to make rational decisions.

ความตั้งใจของเราที่จะตัดสินใจอย่างมีเหตุผล

Let me just give you an example.

ขอผมยกตัวอย่าง

I have to show you something from my own lab, so let me sneak this in.

ผมต้องเอาตัวอย่างจากห้องทดลองผมให้ดู ขอผมแอบเอานี่ใส่หน่อย

These are subjects coming to an experiment to be asked

นี่คือผู้ร่วมทดลองที่มาเพื่อจะรับคำถาม

the simplest of all questions:

เป็นคำถามที่ง่ายที่สุด

How much will you enjoy eating potato chips one minute from now?

คุณจะมีความสุขแค่ไหนในการกินมันฝรั่ง ในหนึ่งนาทีนับจากนี้?

They're sitting in a room with potato chips in front of them.

พวกเขานั่งในห้องที่มีมันฝรั่งแผ่น วางไว้ตรงหน้า

For some of the subjects, sitting in the far corner of a room

สำหรับผู้เข้าร่วมบางคน ตรงสุดมุมห้อง

is a box of Godiva chocolates, and for others is a can of Spam.

จะมีกล่องช็อคโกแล็ตหรูวางอยู่ และสำหรับ คนอื่นๆ จะมีอาหารกระป๋องห่วย

In fact, these items that are sitting in the room change

ที่จริง สิ่งที่วางอยู่ตรงมุมห้อง จะมีผลเปลี่ยน

how much the subjects think they're going to enjoy the potato chips.

ระดับความสุขของผู้ร่วมทดลองที่คิดว่า จะได้รับจากมันฝรั่งแผ่น

Namely, those who are looking at Spam

โดยคนที่เห็นอาหารกระป๋อง

think potato chips are going to be quite tasty;

คิดว่ามันฝรั่งแผ่นนั้นน่าจะอร่อย;

those who are looking at Godiva chocolate

ส่วนคนที่เห็นช็อคโกแล็ตหรู

think they won't be nearly so tasty.

คิดว่ามันไม่ใกล้กับคำว่าอร่อยเลย

Of course, what happens when they eat the potato chips?

แล้วเกิดอะไรขึ้นตอนพวกเขา กินมันฝรั่งแผ่น?

Well, look, you didn't need a psychologist to tell you that

คุณไม่จำเป็นต้องให้นักจิตวิทยามาบอกว่า

when you have a mouthful of greasy, salty, crispy, delicious snacks,

ตอนที่คุณมีขนมรสมัน เค็ม กรอบ อร่อย อยู่เต็มปาก

what's sitting in the corner of the room

สิ่งที่อยู่ตรงมุมห้อง

makes not a damn bit of difference to your gustatory experience.

ไม่ได้ทำให้เกิดความแตกต่างแม้เพียงนิด ต่อประสบการณ์การกินของคุณ

Nonetheless, their predictions are perverted by a comparison

กระนั้น การคาดการณ์ของพวกเขา ที่ผิดพลาดด้วยการเปรียบเทียบ

that then does not carry through and change their experience.

ก็ไม่อาจส่งผลถึงและเปลี่ยน ประสบการณ์ของพวกเขาได้

You've all experienced this yourself, even if you've never come

พวกคุณเคยเจอแบบนี้กันมาทั้งนั้น แม้จะไม่เคย

into our lab to eat potato chips. So here's a question:

มากินมันฝรั่งแผ่นที่ห้องทดลองของเรา และนี่ก็คือคำถาม:

You want to buy a car stereo.

คุณอยากซื้อเครื่องเสียงติดรถยนต์

The dealer near your house sells this particular stereo for 200 dollars,

ตัวแทนจำหน่ายใกล้บ้านขายสเตริโอชิ้นนี้ ในราคา 200 ดอลล่าร์

but if you drive across town, you can get it for 100 bucks.

แต่ถ้าขับรถไปอีกฟากเมือง คุณจะซื้อได้ ในราคาแค่ร้อยเดียว

So would you drive to get 50 percent off, saving 100 dollars?

คุณจะขับรถไปเพื่อให้ได้ลดครึ่งราคา ประหยัดไป 100 ดอลล่าร์ไหม?

Most people say they would.

คนส่วนใหญ่บอกว่าไป

They can't imagine buying it for twice the price

พวกเขาไม่คิดจะซื้อมันในราคา แพงกว่าสองเท่า

when, with one trip across town, they can get it for half off.

ในเมื่อ แค่ขับรถข้ามเมืองไป ก็จะได้ถูกลงครึ่งหนึ่ง

Now, let's imagine instead you wanted to buy a car that had a stereo,

ทีนี้ลองจินตนาการว่าคุณต้องการซื้อรถยนต์ พร้อมสเตอริโอแทน

and the dealer near your house had it for 31,000.

และคนขายใกล้บ้านมีขายในราคา 31,000

But if you drove across town, you could get it for 30,900.

แต่ถ้าคุณขับรถข้ามเมืองไป คุณจะซื้อได้ ในราคา 30,900

Would you drive to get it? At this point, 0.003 savings -- the 100 dollars.

คุณจะขับไปซื้อมันไหม? ณ จุดนี้ ประหยัดไป ที่อัตรา 0.003 -- หรือร้อยดอลล่าร์

Most people say, no, I'm going to schlep across town

คนส่วนใหญ่ตอบว่า ไม่ จะให้ฉันถ่อ ข้ามเมือง

to save 100 bucks on the purchase of a car?

เพื่อประหยัดเงินร้อยเหรียญ ในการซื้อรถน่ะเหรอ?

This kind of thinking drives economists crazy, and it should.

วิธีการคิดแบบนี้ทำนักเศรษฐศาสตร์ให้เป็นบ้า และมันก็ควรแล้ว

Because this 100 dollars that you save -- hello! --

เพราะฮัลโล ไอ้เงิน 100 ดอลล่าร์ที่คุณประหยัดได้ --

doesn't know where it came from.

มันไม่รู้ว่ามันมาจากไหน

It doesn't know what you saved it on.

มันไม่รู้ว่าคุณประหยัดมันจากอะไร

When you go to buy groceries with it, it doesn't go,

เมื่อคุณใช้มันซื้อของจากตลาด มันไม่บอกว่า

I'm the money saved on the car stereo, or,

มันเป็นเงินที่ประหยัดได้จากวิทยุรถยนต์ หรือ

I'm the dumb money saved on the car. It's money.

เป็นเงินซื่อบื้อที่ประหยัดมาจากการซื้อรถ มันเป็นแค่เงิน!!

And if a drive across town is worth 100 bucks, it's worth 100 bucks

และถ้าการขับรถข้ามเมืองคุ้มเงินร้อยเหรียญ มันก็มีค่าร้อยเหรียญ

no matter what you're saving it on. People don't think that way.

ไม่เกี่ยวว่าคุณประหยัดมันมาจากไหน แต่คนเราไม่ได้คิดแบบนั้น

That's why they don't know whether their mutual fund manager

นั่นเป็นเหตุที่เขาไม่รู้ว่า ผู้จัดการกองทุน

is taking 0.1 percent or 0.15 percent of their investment,

หัก 0.1 หรือ 0.15 เปอร์เซ็นต์จาก เงินลงทุนของพวกเขา

but they clip coupons to save one dollar off of toothpaste.

แต่พวกเขายังเก็บคูปองลดหนึ่งดอลล่าร์ เพื่อซื้อยาสีฟัน

Now, you can see, this is the problem of shifting comparisons,

คุณจะเห็นได้ว่า นี่เป็นปัญหาของ การคลาดเคลื่อนในการเปรียบเทียบ

because what you're doing is, you're comparing the 100 bucks

เพราะสิ่งที่คุณกำลังทำก็คือ คุณเทียบเงินร้อยเหรียญ

to the purchase that you're making,

กับค่าของสิ่งที่คุณกำลังจะซื้อ

but when you go to spend that money you won't be making that comparison.

แต่ตอนที่คุณเอาเงินนั้นไปใช้ คุณไม่ได้เปรียบเทียบอย่างเดียวกัน

You've all had this experience.

ทุกคนต่างเคยมีประสบการณ์นี้

If you're an American, for example, you've probably traveled in France.

ตัวอย่างเช่น ถ้าคุณเป็นคนอเมริกัน คุณคงเคยเดินทางไปฝรั่งเศส

And at some point you may have met a couple

และคุณก็ได้เจอกับคนคู่หนึ่ง

from your own hometown, and you thought,

จากเมืองเดียวกัน และคิดว่า

"Oh, my God, these people are so warm. They're so nice to me.

"โอ้ พระเจ้า คนเหล่านี้ช่างอบอุ่น พวกเขาช่างดีกับฉันจริงๆ

I mean, compared to all these people who hate me

คือ เทียบกับคนพวกอื่นที่เกลียดฉัน

when I try to speak their language and hate me more when I don't,

ตอนที่ฉันพยายามพูดภาษาพวกเขา และเกลียดยิ่งขึ้นไปอีกตอนที่ไม่

these people are just wonderful." And so you tour France with them,

คนเหล่านี้ช่างยอดเยี่ยม" แล้วคุณก็พากัน เที่ยวฝรั่งเศสด้วยกัน

and then you get home and you invite them over for dinner,

พอกลับบ้าน คุณเลยชวนพวกเขา มากินข้าวเย็น

and what do you find?

และคุณก็ได้พบว่า?

Compared to your regular friends,

เทียบกับเพื่อนของคุณคนอื่นๆ

they are boring and dull, right? Because in this new context,

พวกเขาน่าเบื่อและจืดชืด ใช่ไหม? เพราะในบริบทใหม่นี้

the comparison is very, very different. In fact, you find yourself

การเปรียบเทียบนั้นช่างแตกต่าง จริง ๆ คุณจะพบว่าตัวเอง

disliking them enough almost to qualify for French citizenship.

ไม่ชอบพวกเขาพอๆ กับพวกคนฝรั่งเศส เลยทีเดียว

Now, you have exactly the same problem when you shop for a stereo.

ทีนี้ คุณมีปัญหาเหมือนกัน ตอนไปหาซื้อสเตริโอ

You go to the stereo store, you see two sets of speakers --

คุณไปที่ร้านขายสเตริโอ คุณเห็นลำโพงสองชุด

these big, boxy, monoliths, and these little, sleek speakers,

อันหนึ่งใหญ่ เทอะทะ และอีกอันเล็ก กระทัดรัดน่าดู

and you play them, and you go, you know, I do hear a difference:

คุณเปิดมันแล้วบอกว่า คุณได้ยินความแตกต่าง

the big ones sound a little better.

อันใหญ่เสียงดีกว่านิดหน่อย

And so you buy them, and you bring them home,

คุณเลยซื้อมัน และเอากลับมาบ้าน

and you entirely violate the décor of your house.

แล้วพบว่ามันไม่เข้ากับของเครื่องประดับบ้าน เอาซะเลย

And the problem, of course, is that this comparison you made in the store

และแน่นอน ปัญหาก็คือการเปรียบเทียบ ตอนอยู่ที่ร้าน

is a comparison you'll never make again.

เป็นการเปรียบเทียบที่คุณไม่มีวันทำอีก

What are the odds that years later you'll turn on the stereo and go,

เป็นไปได้เท่าไรที่คุณจะเปิดมันอีก หลายปีหลัง แล้วบอกว่า

"Sounds so much better than those little ones,"

"เสียงดีกว่าลำโพงตัวเล็กนั่นมากเลย"

which you can't even remember hearing.

ซึ่งคุณจำไม่ได้ว่าเคยได้ยินด้วยซ้ำ

The problem of shifting comparisons is even more difficult

ปัญหาของการเปรียบเทียบที่คลาดเคลื่อน นั้นยากขึ้นอีก

when these choices are arrayed over time.

เมื่อตัวเลือกเหล่านี้กระจัดกระจายไปตามเวลา

People have a lot of trouble making decisions

คนเรามีปัญหามากในการตัดสินใจ

about things that will happen at different points in time.

เกี่ยวกับเรื่องต่างๆ ที่เกิดขึ้น ในเวลาต่างกัน

And what psychologists and behavioral economists have discovered

และสิ่งที่ผู้เชี่ยวชาญพฤติกรรมมนุษย์ ค้นพบ

is that by and large people use two simple rules.

ก็คือคนจำนวนมากใช้กฎง่ายๆสองข้อ

So let me give you one very easy problem, a second very easy problem

ดังนั้น ขอผมถามคำถามง่ายๆ สองข้อ

and then a third, hard, problem.

ก่อนปัญหายากข้อสาม

Here's the first easy problem:

ปัญหาง่ายข้อแรกคือ:

You can have 60 dollars now or 50 dollars now. Which would you prefer?

ถ้าคุณจะได้เงิน ุ60 หรือ 50 ดอลล่าร์ ตอนนี้เลย คุณจะเอาเท่าไหร่

This is what we call a one-item IQ test, OK?

นี่เป็นแบบทดสอบไอคิวแบบถามข้อเดียว โอเค?

All of us, I hope, prefer more money, and the reason is,

ผมหวังว่า ทุกคนอยากได้เงินเยอะๆ และเหตุผลก็คือ

we believe more is better than less.

เราเชื่อว่ามากดีกว่าน้อย

Here's the second problem:

และนี่คือคำถามที่สอง

You can have 60 dollars today or 60 dollars in a month. Which would you prefer?

คุณจะได้เงิน 60 ดอลล่าร์วันนี้ หรือเดือนหน้า เลือกอันไหน?

Again, an easy decision,

อีกครั้ง ที่ตัดสินใจได้ง่ายๆ

because we all know that now is better than later.

เพราะเรารู้ว่าตอนนี้ดีกว่าทีหลัง

What's hard in our decision-making is when these two rules conflict.

สิ่งที่ยากในการติดสินใจก็คือ เมื่อกฎสองข้อนี้ขัดแย้งกัน

For example, when you're offered 50 dollars now or 60 dollars in a month.

ตัวอย่างเช่น เมื่อมีคนจะให้เงินคุณ 50 ดอลล่าร์ตอนนี้ หรือจะเป็น 60 เดือนหน้า

This typifies a lot of situations in life in which you will gain

นี่เป็นตัวอย่างสถานการณ์มากมายในชีวิต ที่คุณจะได้เพิ่ม

by waiting, but you have to be patient.

ด้วยการรอ แต่คุณต้องอดทน

What do we know? What do people do in these kinds of situations?

เรารู้อะไร? คนทั่วไปทำยังไง ในสถานการณ์แบบนี้

Well, by and large people are enormously impatient.

คนจำนวนมากไม่อดทนอย่างยิ่ง

That is, they require interest rates in the hundred

พวกเขาต้องการอัตราดอกเบี้ยเป็นร้อย

or thousands of percents in order to delay gratification

เป็นพันเปอร์เซ็นต์เพื่อจะเลื่อน การได้ออกไป

and wait until next month for the extra 10 dollars.

และรอจนถึงเดือนหน้าเพื่อเงินเพิ่มอีก 10 ดอลล่าร์

Maybe that isn't so remarkable, but what is remarkable is

บางทีนี่อาจดูธรรมดา แต่สิ่งที่น่าสนใจกว่า ก็คือ

how easy it is to make this impatience go away by simply changing

มันง่ายมากที่จะทำให้ ความไม่รู้จักอดทนนี้หายไป ด้วยการเปลี่ยน

when the delivery of these monetary units will happen.

ช่วงเวลาที่การส่งมอบเงินจะเกิดขึ้น

Imagine that you can have 50 dollars in a year -- that's 12 months --

จินตนาการว่าคุณจะได้เงิน 50 ดอลล่าร์ ปีหน้า --นั่นคือ 12 เดือน--

or 60 dollars in 13 months.

หรือ 60 ดอลล่าร์ใน 13 เดือน

What do we find now?

ทีนี้คุณจะว่าไง?

People are gladly willing to wait: as long as they're waiting 12,

ผู้คนต่างยินดีที่จะรอ: ไหนๆ ก็ต้องรอถึง 12 เดือน

they might as well wait 13.

รอต่อถึง 13 เดือนก็ไม่เป็นไร

What makes this dynamic inconsistency happen?

อะไรเป็นเหตุของความไม่อยู่กับร่องกับรอยนี้

Comparison. Troubling comparison. Let me show you.

คือการเปรียบเทียบ เป็นสิ่งที่น่าสะพรึงกลัว ผมจะบอกให้

This is just a graph showing the results that I just suggested

นี่คือกราฟแสดงผลที่ผมพึ่งบอกไปว่า

you would show if I gave you time to respond, which is,

คุณจะทำ ถ้าผมให้เวลาคุณตอบสนอง ซึ่งก็คือ

people find that the subjective value of 50 is higher

คนเราพบว่ามูลค่าโดยอัตวิสัยของ 50 นั้นสูงกว่า

than the subjective value of 60 when they'll be delivered in now

มูลค่าโดยอัตวิสัยของ 60 หากจะได้รับมันตอนนี้

or one month, respectively -- a 30-day delay --

หรือหนึ่งเดือนตามลำดับ -- ช้าไป 30 วัน

but they show the reverse pattern when you push the entire decision

แต่มันจะแสดงให้เห็นรูปแบบตรงกันข้าม เมื่อคุณเลื่อนการตัดสินใจทั้งหมด

off into the future a year.

ไปเป็นหนึ่งปีในอนาคต

Now, why in the world do you get this pattern of results?

ทำไมคุณถึงได้ผลที่มีรูปแบบแบบนี้

These guys can tell us.

คนพวกนี้บอกเราได้

What you see here are two lads,

ที่เห็นอยู่นี้คือคนสองคน

one of them larger than the other: the fireman and the fiddler.

คนหนึ่งตัวใหญ่กว่าอีกคน: เป็นนักดับเพลิงกับนักไวโอลิน

They are going to recede towards the vanishing point in the horizon,

พวกเขาจะถอยห่างออกไป จนสุดสายตาในแนวราบ

and I want you to notice two things.

และผมอยากให้คุณสังเกตสองอย่าง

At no point will the fireman look taller than the fiddler. No point.

ไม่มีจุดไหนเลยที่นักดับเพลิงจะดูสูงกว่า นักไวโอลิน ไม่มีเลย

However, the difference between them seems to be getting smaller.

อย่างไรก็ดี ความแตกต่างของพวกเขา ดูจะลดลงเรื่อยๆ

First it's an inch in your view, then it's a quarter-inch,

เริ่มจากหนึ่งนิ้วจากจุดที่คุณมอง หลายเป็นสามในสี่นิ้ว

then a half-inch, and then finally they go off the edge of the earth.

เป็นครึ่งนิ้ว จนในที่สุด พวกเขาหลุดขอบโลกออกไป

Here are the results of what I just showed you.

นี่คือผลของสิ่งที่ผมพึ่งแสดงคุณเห็น

This is the subjective height --

นี่คือความสูงนามธรรม

the height you saw of these guys at various points.

ความสูงที่คุณเห็นของสองคนนี้ที่จุดต่างๆ

And I want you to see that two things are true.

และผมอยากให้คุณเห็นว่าสองอย่าง นั้นเป็นจริง

One, the farther away they are, the smaller they look;

หนึ่งคือ ยิ่งมันอยู่ไกลเท่าไหร่ ก็ยิ่งดูเล็กลง

and two, the fireman is always bigger than the fiddler.

และสอง นักดับเพลิงใหญ่กว่า นักไวโอลินเสมอ

But watch what happens when we make some of them disappear. Right.

แต่ดูให้ดีว่าเป็นอย่างไรถ้าเราทำให้ บางคนหายไป

At a very close distance, the fiddler looks taller than the fireman,

ในระยะใกล้ๆ นักไวโอลินดูสูงกว่า นักดับเพลิง

but at a far distance

ที่อยู่ในระยะไกล

their normal, their true, relations are preserved.

ความสัมพันธ์ธรรมดา ที่เป็นจริง อยู่เหมือนเดิม

As Plato said, what space is to size, time is to value.

เช่นที่พลาโตบอก พื้นที่มีผลต่อขนาด เวลามีผลต่อคุณค่า

These are the results of the hard problem I gave you:

นี่คือผลของปัญหายากๆที่ผมให้คุณ:

60 now or 50 in a month?

60 ตอนนี้ หรือ 50 ในเดือนหน้า?

And these are subjective values,

นี่เป็นมูลค่าอัตวิสัย

and what you can see is, our two rules are preserved.

และสิ่งที่เห็นได้ก็คือ กฎสองข้อของเรายังเป็นจริง

People always think more is better than less:

ผู้คนคิดว่ามากดีกว่าน้อย

60 is always better than 50,

60 นั้นดีกว่า 50 เสมอ

and they always think now is better than later:

และพวกเขาคิดว่าตอนนี้ดีกว่าทีหลัง:

the bars on this side are higher than the bars on this side.

แท่งที่อยู่ด้านนี้สูงกว่าที่อยู่อีกด้าน

Watch what happens when we drop some out.

ดูว่าเกิดอะไรขึ้นเมื่อเราเอาบางอันออก

Suddenly we have the dynamic inconsistency that puzzled us.

ทันใดนั้นเราก็ได้ความไม่ลงร่องรอย ที่เป็นปริศนา

We have the tendency for people to go for 50 dollars now

มีแนวโน้มที่คนจะเลือกเอา 50 ดอลล่าร์ตอนนี้

over waiting a month, but not if that decision is far in the future.

มากกว่ารออีกเดือน แต่จะไม่เอา ถ้าการตัดสินใจอยู่ในอนาคตอีกไกล

Notice something interesting that this implies -- namely, that

คุณเห็นสิ่งที่น่าสนใจในเรื่องนี้ไหม ซึ่งก็คือ

when people get to the future, they will change their minds.

คนเราจะเปลี่ยนใจเมื่อไปถึงวันข้างหน้า

That is, as that month 12 approaches, you will say,

เมื่อเดือนที่ 12 มาถึง คุณจะพูดว่า

what was I thinking, waiting an extra month for 60 dollars?

ฉันคิดยังไงตอนนั้น จะรออีกตั้งเดือน เพื่อเงิน 60 ดอลล่าร์ไปทำไม

I'll take the 50 dollars now.

ฉันจะเอาเงิน 50 ดอลล่าร์ตอนนี้เลย

Well, the question with which I'd like to end is this:

คำถามที่ผมอยากจะสรุปให้เห็นก็คือ

If we're so damn stupid, how did we get to the moon?

ถ้าเราโง่กันขนาดนั้น เราไปถึงดวงจันทร์ กันได้ไง

Because I could go on for about two hours with evidence

เพราะผมคุยต่อได้อีกถึงสองชั่วโมง พร้อมกับหลักฐาน

of people's inability to estimate odds and inability to estimate value.

ของการที่เราไม่สามารถประเมิน ความเป็นไปได้และคุณค่า

The answer to this question, I think, is an answer you've already heard

คำตอบของคำถามนี้ คิดว่า คุณได้ยินกันไปแล้ว

in some of the talks, and I dare say you will hear again:

ในปาฐกถาอื่น และผมกล้าพูดว่า จะได้ยินอีก:

namely, that our brains were evolved for a very different world

ที่บอกว่า สมองของเราพัฒนาขึ้นเพื่อ โลกที่ต่างไป

than the one in which we are living.

จากที่เราอาศัยอยู่

They were evolved for a world

พวกมันพัฒนาขึ้นเพื่อโลก

in which people lived in very small groups,

ที่คนอาศัยกันอยู่เป็นกลุ่มเล็กๆ

rarely met anybody who was terribly different from themselves,

ไม่ค่อยได้พบใครที่แตกต่างไปจาก พวกตัวเองมาก

had rather short lives in which there were few choices

มีชีวิตสั้นและมีทางเลือกชีวิตไม่มากนัก

and the highest priority was to eat and mate today.

และสิ่งสำคัญที่สุดคือการกิน และสืบพันธุ์ในวันนี้

Bernoulli's gift, Bernoulli's little formula, allows us, it tells us

ของขวัญจากเบอร์นูลี่หรือสมการของเขา ช่วยบอกเราว่า

how we should think in a world for which nature never designed us.

เราควรคิดอย่างไรในโลกที่ธรรมชาติ ไม่ได้ออกแบบเราให้ทำ

That explains why we are so bad at using it, but it also explains

ซึ่งอธิบายว่าทำไมเราถึงคิดได้แย่นัก และยังบอกด้วยว่า

why it is so terribly important that we become good, fast.

ทำไมมันถึงสำคัญนักที่เราจะต้องเก่ง ให้เร็ว

We are the only species on this planet

เราเป็นสัตว์ชนิดเดียวบนโลก

that has ever held its own fate in its hands.

ที่เป็นผู้กุมชะตาชีวิตของตัวเอง

We have no significant predators,

เราไม่มีผู้ล่าที่สำคัญ

we're the masters of our physical environment;

เราเป็นนายของสิ่งแวดล้อมทางกายภาพ รอบตัว

the things that normally cause species to become extinct

สิ่งที่มักทำให้บางสายพันธุ์ต้องสูญพันธุ์

are no longer any threat to us.

ไม่เป็นอันตรายกับเราอีกต่อไป

The only thing -- the only thing -- that can destroy us and doom us

สิ่งเดียว--เพียงสิ่งเดียว--ที่จะทำลายเรา ให้สูญสิ้น

are our own decisions.

คือการตัดสินใจของเราเอง

If we're not here in 10,000 years, it's going to be because

ถ้าพวกเราอยู่ไม่รอดอีก 10,000 ปี มันก็เป็นเพราะ

we could not take advantage of the gift given to us

เราไม่สามารถใช้ประโยชน์ของขวัญ ที่มอบให้เรา

by a young Dutch fellow in 1738,

โดยเพื่อนหนุ่มชาวดัทซ์ในปี 1738

because we underestimated the odds of our future pains

เพราะเราดูถูกความเป็นไปได้ ของความเจ็บปวดในอนาคต

and overestimated the value of our present pleasures.

และประเมินค่าความพึงพอใจในตอนนี้ สูงเกินไป

Thank you.

ขอบคุณครับ

(Applause)

(เสียงปรบมือ)

Chris Anderson: That was remarkable.

คริส แอนเดอร์สัน: นั่นช่างยอดเยี่ยม

We have time for some questions for Dan Gilbert. One and two.

เรามีเวลาถามคำถามแดน กิลเบิร์ท หนึ่งและสอง

Bill Lyell: Would you say that this mechanism

บิล เยลล์: ใช่หรือเปล่าที่กระบวนการนี้

is in part how terrorism actually works to frighten us,

เป็นวิธีการหนึ่งที่พวกก่อการร้าย ทำให้เรากลัว

and is there some way that we could counteract that?

และมีวิธีที่เราจะรับมือกับมันหรือเปล่า?

Dan Gilbert: I actually was consulting recently

แดน: ผมพึ่งได้คำถาม

with the Department of Homeland Security, which generally believes

จากกระทรวงความมั่นคงฯ ซึ่งโดยทั่วไปเชื่อว่า

that American security dollars should go to making borders safer.

ทุนเพื่อความมั่นคงควรจะใช้ ทำชายแดนให้มั่นคงยิ่งขึ้น

I tried to point out to them that terrorism was a name

ผมพยายามชี้ให้พวกเขาเห็นว่า การก่อการร้ายนั้นเป็นชื่อ

based on people's psychological reaction to a set of events,

ที่มีฐานจากการตอบสนองทางจิตใจ ต่อเหตุการณ์

and that if they were concerned about terrorism they might ask

และถ้าเค้าห่วงเรื่องก่อการร้าย ก็ควรถาม

what causes terror and how can we stop people from being terrified,

ว่าอะไรที่ทำให้เกิดความกลัว และจะทำให้คนเลิกหวาดกลัวได้อย่างไร

rather than -- not rather than, but in addition to

แทนที่ -- ไม่ใช่แทนที่ นอกเหนือไปจาก

stopping the atrocities that we're all concerned about.

หยุดยั้งความรุนแรงที่เราต่างเป็นห่วง

Surely the kinds of play that at least American media give to --

ข่าวร้ายที่สื่ออเมริกันมักจะออก

and forgive me, but in raw numbers these are very tiny accidents.

และขอโทษด้วย แต่โดยตัวเลขแล้ว เหตุการณ์เหล่านี้เป็นเพียงเรื่องเล็กน้อย

We already know, for example, in the United States,

เรารู้แล้ว อย่างเช่น ในสหรัฐ

more people have died as a result of not taking airplanes --

มีคนตายมากกว่าเนื่องจาก ไม่ยอมขึ้นเครื่องบิน--

because they were scared -- and driving on highways,

เพราะพวกเค้ากลัว--เลยเดินทางบนทางด่วน

than were killed in 9/11. OK?

มากกว่าที่ถูกฆ่าจาก 9/11 ใช่ไหม?

If I told you that there was a plague

ถ้าผมบอกว่าจะมีโรคระบาด

that was going to kill 15,000 Americans next year,

ที่จะทำให้คนอเมริกันตายถึง 15,000 คน ในปีหน้า

you might be alarmed if you didn't find out it was the flu.

คุณอาจจะแตกตื่น ถ้าไม่ได้รู้ว่า มันเป็นไข้หวัด

These are small-scale accidents, and we should be wondering

พวกนี้เป็นอุบัติเหตุเล็กๆ และเราควรสงสัย

whether they should get the kind of play,

ว่ามันควรได้รับการนำเสนอ

the kind of coverage, that they do.

หรือการเผยแพร่อย่างที่เป็น

Surely that causes people to overestimate the likelihood

แน่นอนว่ามันทำให้คนประเมินความน่าจะเป็น สูงเกินไป

that they'll be hurt in these various ways,

ว่าตัวเองอาจต้องเจ็บตัว จากสิ่งเหล่านี้

and gives power to the very people who want to frighten us.

และให้อำนาจกับพวกคนที่ต้องการ ทำให้เรากลัว

CA: Dan, I'd like to hear more on this. So, you're saying

คริส: ผมอยากฟังอีกหน่อย คือคุณบอกว่า

that our response to terror is, I mean, it's a form of mental bug?

การตอบสนองของเราต่อความกลัว เป็นเหมือนจุดบกพร่องทางจิต?

Talk more about it.

ช่วยอธิบายหน่อย

DG: It's out-sized. I mean, look.

แดน: มันเกินความจริง อย่างเช่น

If Australia disappears tomorrow,

ถ้าพรุ่งนี้ทวีปออสเตรเลียหายไป

terror is probably the right response.

ความกล้วก็จะเป็นการตอบสนองที่เหมาะสม

That's an awful large lot of very nice people. On the other hand,

นั่นหมายถึงคนจำนวนมหาศาล ที่น่ารักมาก ในทางตรงกันข้าม

when a bus blows up and 30 people are killed,

ถ้ามีรถเมล์ระเบิดและมีคนตายไป 30 คน

more people than that were killed

แต่มีคนมากกว่านั้นที่ตาย

by not using their seatbelts in the same country.

เพราะไม่รัดเข็มขัดนิรภัยในประเทศเดียวกัน

Is terror the right response?

ความกลัวเป็นการสนองที่เหมาะหรือไม่

CA: What causes the bug? Is it the drama of the event --

คริส: อะไรทำให้มันบกพร่อง? เป็นดราม่าของเหตุการณ์

that it's so spectacular?

ที่มันน่าตื่นเต้น?

Is it the fact that it's an intentional attack by, quote, outsiders?

เป็นเพราะมันเป็นการจงใจโจมตี จากคนภายนอกหรือเปล่า

What is it?

เกิดจากอะไรกันแน่

DG: Yes. It's a number of things, and you hit on several of them.

แดน: ใช่ มันมีหลายอย่าง ที่คุณพูดมา ก็มีที่ถูกต้องหลายอย่าง

First, it's a human agent trying to kill us --

อย่างแรก มันเป็นมนุษย์ที่พยายามฆ่าเรา

it's not a tree falling on us by accident.

ไม่ใช่ต้นไม้ล้มใส่โดยอุบัติเหตุ

Second, these are enemies who may want to strike and hurt us again.

สอง พวกนี้คือศัตรูที่อาจต้องการโจมตี และทำร้ายเราอีก

People are being killed for no reason instead of good reason --

ผู้คนถูกฆ่าอย่างไม่มีเหตุผลที่ไม่ใช่เป็น เหตุผลที่ดี

as if there's good reason, but sometimes people think there are.

อย่างกับว่ามันจะมีเหตุผลที่ดี แต่บางครั้ง คนเราก็คิดว่ามี

So there are a number of things that together

มันจึงมีหลายๆ อย่างรวมกัน

make this seem like a fantastic event, but let's not play down

ที่ทำให้มันเหมือนเป็นเหตุการณ์พิเศษ แต่อย่าดูถูก

the fact that newspapers sell when people see something in it

ข้อเท็จจริงที่ว่าหนังสือพิมพ์ขายดีเมื่อ คนมองเห็นอะไร

they want to read. So there's a large role here played by the media,

ที่เขาอยากอ่าน สื่อจึงมีบทบาทสำคัญ

who want these things to be

ที่อยากให้เหตุการณ์ต่างๆ เป็นไป

as spectacular as they possibly can.

อย่างน่าตื่นเต้นที่สุดเท่าที่จะเป็นไปได้

CA: I mean, what would it take to persuade our culture to downplay it?

คริส: แล้วต้องใช้อะไรเพื่อโน้มน้าวให้ วัฒนธรรมของเรามองข้ามมันไป

DG: Well, go to Israel. You know,

แดน: ลองไปอิสราเอล

go to Israel. And a mall blows up,

ไปอิสราเอล เมื่อห้างถูกระเบิด

and then everybody's unhappy about it, and an hour-and-a-half later --

และทุกคนก็ไม่พอใจเรื่องนี้ แต่ในอีก ชั่วโมงครึ่งให้หลัง

at least when I was there, and I was 150 feet from the mall

อย่างน้อยก็ตอนที่ผมอยู่ ซึ่งห่างจากห้าง เพียง 150 ฟุต

when it blew up -- I went back to my hotel

ตอนที่มันระเบิด ผมกลับเข้าโรงแรม

and the wedding that was planned was still going on.

และงานแต่งงานที่วางแผนไว้แล้ว ก็ยังคงจัดกันต่อ

And as the Israeli mother said,

และแม่ชาวอิสราเอล

she said, "We never let them win by stopping weddings."

เธอบอกว่า "เราจะไม่ยอมให้มันชนะด้วยการ ยกเลิกงานแต่งงาน"

I mean, this is a society that has learned --

นี่เป็นสังคมที่ได้เรียนรู้แล้ว

and there are others too -- that has learned to live

และยังมีที่อื่น ที่เรียนที่จะมีชีวิตอยู่

with a certain amount of terrorism and not be quite as upset by it,

กับการก่อการร้ายระดับหนึ่ง โดยไม่ยอม ให้มันมีผลกระทบต่อชีิวิต

shall I say, as those of us who have not had many terror attacks.

เช่นกับพวกเราที่ไม่ค่อย ถูกโจมตีจากการก่อการร้าย

CA: But is there a rational fear that actually,

คริส: เป็นการกลัวอย่างมีเหตุผลหรือเปล่าถ้า

the reason we're frightened about this is because we think that

เหตุที่เราตื่นตระหนกเรื่องนี้ก็เพราะคิดว่า

the Big One is to come?

จะมีครั้งใหญ่ตามมา?

DG: Yes, of course. So, if we knew that this was the worst attack

แดน: ใช่แน่นอน ถ้าเรารู้ว่าครั้งนี้ คือครั้งที่เลวร้ายที่สุด

there would ever be, there might be more and more buses of 30 people --

เท่าที่จะเป็นได้ แต่ถ้ามีรถเมล์ที่มีคน 30 คนตายอีกบ่อยๆ

we would probably not be nearly so frightened.

เราก็คงไม่ตื่นตกใจกันขนาดนี้

I don't want to say -- please, I'm going to get quoted somewhere

ผมไม่อยากพูด คงมีใครเอาคำพูดผมไป อ้างต่อแน่

as saying, "Terrorism is fine and we shouldn't be so distressed."

ที่พูดว่า "การก่อการร้ายเป็นแค่เรื่องเล็ก และเราก็ไม่ควรไปเครียดอะไรกับมันนัก"

That's not my point at all.

นั่นไม่ใช่สิ่งที่ผมหมายถึงเลย

What I'm saying is that, surely, rationally,

สิ่งที่ผมกำลังบอกก็คือ โดยเหตุผลแล้ว

our distress about things that happen, about threats,

การเศร้าเสียใจต่อสิ่งที่เกิดขึ้น ต่อภัย

should be roughly proportional to the size of those threats

ควรมีสัดส่วนที่พอเหมาะ กับภัยนั้น

and threats to come.

และภัยที่จะตามมา

I think in the case of terrorism, it isn't.

ผมคิดว่าในกรณีของการก่อการร้าย มันไม่เหมาะสม

And many of the things we've heard about from our speakers today --

และหลายเรื่องที่เราได้ยินจากผู้พูดในวันนี้

how many people do you know got up and said,

มีกี่คนรู้ไหมที่ลุกขึ้น แล้วพูดว่า

Poverty! I can't believe what poverty is doing to us.

ความยากจน ผมไม่อยากเชื่อว่าความยากจน ทำอะไรกับเราบ้าง

People get up in the morning; they don't care about poverty.

ผู้คนตื่นตอนเช้า: ไม่สนเรื่อง ความยากจน

It's not making headlines, it's not making news, it's not flashy.

มันไม่เป็นถูกพาดหัว ไม่เป็นข่าว ไม่โดดเด่น

There are no guns going off.

ไม่มีเสียงปืนลั่น

I mean, if you had to solve one of these problems, Chris,

หมายถึง ถ้าคุณต้องแก้ปัญหา หนึ่งในนี้ คริส

which would you solve? Terrorism or poverty?

คุณจะแก้ปัญหาไหน? ก่อการร้าย หรือความยากจน

(Laughter)

(เสียงหัวเราะ)

(Applause)

(เสียงปรบมือ)

That's a tough one.

คงจะเลือกยาก

CA: There's no question.

คริส: ไม่ต้องสงสัย

Poverty, by an order of magnitude, a huge order of magnitude,

ความยากจน จากลำดับความสำคัญ มีความสำคัญยิ่งกว่ามาก

unless someone can show that there's, you know,

นอกจากจะมีใครบอกได้ว่า

terrorists with a nuke are really likely to come.

ผู้ก่อการร้ายพร้อมหัวรบนิวเคลียร์จะมาแน่

The latest I've read, seen, thought

ที่ผมอ่านล่าสุดดูเหมือนว่า

is that it's incredibly hard for them to do that.

นั่นคงเป็นเรื่องยากยิ่งที่พวกเขาจะทำได้

If that turns out to be wrong, we all look silly,

ถ้ากลายเป็นเรื่องผิดพลาด เราทุกคนคงดูโง่

but with poverty it's a bit --

แต่กับเรื่องความยากจนมันดูจะ--

DG: Even if that were true, still more people die from poverty.

แดน: ถึงนั่นจะจริง คนก็ตายจากความจนมากกว่า (เสียงปรบมือ)

CA: We've evolved to get all excited

คริส: เราตื่นเต้น

about these dramatic attacks. Is that because in the past,

กับการโจมตีที่รุนแรง หรือจะเป็นเพราะในอดีต

in the ancient past, we just didn't understand things like disease

ในยุคโบราณ เราไม่เข้าใจสิ่งต่างๆ เช่น โรค

and systems that cause poverty and so forth,

และระบบที่ทำให้เกิดความยากจนและอื่นๆ

and so it made no sense for us as a species to put any energy

มันก็เลยไม่มีเหตุผลให้สัตว์อย่างพวกเรา ไปทุ่มเท

into worrying about those things?

ไปเพื่อกังวลเกี่ยวกับเรื่องเหล่านั้น?

People died; so be it.

มีคนตาย ก็เป็นธรรมดา

But if you got attacked, that was something you could do something about.

แต่การถูกโจมตี มันเป็นสิ่งที่ คุณทำอะไรได้

And so we evolved these responses.

เราเลยพัฒนาการตอบสนองแบบนี้

Is that what happened?

ใช่แบบนั้นหรือเปล่า?

DG: Well, you know, the people who are most skeptical

แดน: คุณรู้ไหมไหมว่า คนที่สงสัยที่สุด

about leaping to evolutionary explanations for everything

เรื่องอธิบายทุกอย่างโดยใช้ทฤษฎีวิวัฒนาการ

are the evolutionary psychologists themselves.

ก็คือพวกนักจิตวิทยาวิวัฒนาการนั่นเอง

My guess is that there's nothing quite that specific

ผมเดาว่ามันคงไม่มีอะไรที่ เจาะจงถึงอย่างนั้น

in our evolutionary past. But rather, if you're looking for

ในการวิวัฒนาการของเรา แต่ถ้าคุณ กำลังมองหา

an evolutionary explanation, you might say

การอธิบายทางวิวัฒนาการ คุณอาจพูดได้ว่า

that most organisms are neo-phobic -- that is, they're a little scared

สิ่งมีชีวิตส่วนใหญ่เป็นพวกนีโอโฟบิค ที่ออกจะกลัว

of stuff that's new and different.

สิ่งใหม่ที่แตกต่าง

And there's a good reason to be,

และก็มีเหตุผลดีอยู่

because old stuff didn't eat you. Right?

เพราะสิ่งเก่าไม่กินคุณ

Any animal you see that you've seen before is less likely

สัตว์ที่คุณเคยเห็นมาแล้ว นั้นดูจะไม่

to be a predator than one that you've never seen before.

เป็นนักล่าไปกว่าตัวที่คุณไม่เคยเห็นมาก่อน

So, you know, when a school bus is blown up and we've never seen this before,

ดังนั้นตอนที่รถนักเรียนระเบิด และมันไม่เคย เกิดขึ้นมาก่อน

our general tendency is to orient towards

เราก็เลยจัดให้มันเป็น

that which is new and novel is activated.

เรื่องใหม่ที่เกิดขึ้น

I don't think it's quite as specific a mechanism

ผมไม่คิดว่านั่นเป็นกลไกที่เฉพาะเจาะจง

as the one you alluded to, but maybe a more fundamental one underlying it.

เหมือนที่คุณอ้างถึง แต่อาจมีรากลึกกว่านั้น

Jay Walker: You know, economists love to talk about

เจ วอล์คเกอร์: นักเศรษฐศาสตร์ชอบพูดถึง

the stupidity of people who buy lottery tickets. But I suspect

ความโง่ของคนที่ชอบซื้อลอตเตอรี่ แต่ผมคาดว่า

you're making the exact same error you're accusing those people of,

คุณก็ทำพลาดอย่างเดียวกับคนที่คุณพูดถึง

which is the error of value.

ก็คือให้คุณค่าผิดพลาด

I know, because I've interviewed

ผมรู้เพราะเคยสัมภาษณ์

about 1,000 lottery buyers over the years.

คนซื้อลอตเตอรี่ 1,000 รายปีนี้

It turns out that the value of buying a lottery ticket is not winning.

กลายเป็นว่าคุณค่าของการซื้อลอตเตอรี่ ไม่ใช่อยู่ที่การชนะ

That's what you think it is. All right?

อย่างที่คุณคิดว่ามันเป็น

The average lottery buyer buys about 150 tickets a year,

โดยเฉลี่ยพวกเขาซื้อลอตเตอรี่ปีละ 150 ใบ

so the buyer knows full well that he or she is going to lose,

พวกเขารู้ดีว่าจะต้องถูกกิน

and yet she buys 150 tickets a year. Why is that?

แต่ก็ยังซื้อปีละ 150 ใบ เพราะอะไร?

It's not because she is stupid or he is stupid.

มันไม่ใช่เพราะเค้าโง่

It's because the anticipation of possibly winning

แต่เป็นเพราะความหวังว่าจะชนะ

releases serotonin in the brain, and actually provides a good feeling

ปล่อยสารเซโรโทนินในสมอง แล้วทำให้รู้สึกดี

until the drawing indicates you've lost.

จนกระทั่งตอนออกรางวัลเมื่อรู้ว่าถูกกิน

Or, to put it another way, for the dollar investment,

หรือพูดอีกอย่างว่า เงินลงทุนหนึ่งดอลล่าร์นั้น

you can have a much better feeling than flushing the money

ให้ความรู้สึก ที่ดีกว่าการโยนเงินลงโถส้วม

down the toilet, which you cannot have a good feeling from.

แล้วกดชัดโครก ที่ไม่ทำให้รู้สึกดีอะไรเลย

Now, economists tend to --

นักเศรษฐศาสตร์มีแนวโน้ม--

(Applause)

(เสียงปรบมือ)

-- economists tend to view the world

-- ที่จะมองเห็นโลก

through their own lenses, which is:

ผ่านกรอบของตัวเองซึ่งก็คือ

this is just a bunch of stupid people.

นี่ก็คือพวกคนโง่

And as a result, many people look at economists as stupid people.

และผลก็คือ หลายคนมองนักเศรษฐศาสตร์ ว่าเป็นคนโง่

And so fundamentally, the reason we got to the moon is,

โดยหลักแล้ว เหตุที่เราไปถึงดวงจันทร์ได้ ก็เพราะ

we didn't listen to the economists. Thank you very much.

เราไม่ยอมฟังสิ่งที่นักเศรษฐศาสตร์พูด ขอบคุณครับ

(Applause)

(เสียงปรบมือ)

DG: Well, no, it's a great point. It remains to be seen

แดน: ครับ มันเป็นเรื่องที่น่าสนใจ และคงต้องดูกันต่อไป

whether the joy of anticipation is exactly equaled

ว่าความสุขจากการคาดหวังจะเทียบได้กับ

by the amount of disappointment after the lottery. Because remember,

ปริมาณความผิดหวังจากลอตเตอร์รี่ เพราะลองคิดดูครับ

people who didn't buy tickets don't feel awful the next day either,

ว่าคนที่ไม่ได้ซื้อก็ไม่ต้องรู้สึกแย่ ในวันรุ่งขึ้นเหมือนกัน

even though they don't feel great during the drawing.

ถึงจะไม่รู้สึกดีตอนจับรางวัลก็ตาม

I would disagree that people know they're not going to win.

ผมไม่เห็นด้วยว่า พวกเขารู้ว่าจะไม่ชนะ

I think they think it's unlikely, but it could happen,

ผมคิดว่าพวกเขาคิดว่ามันยาก แต่ก็อาจเกิดขึ้นได้

which is why they prefer that to the flushing.

เป็นเหตุที่พวกเขาเห็นว่า ดีกว่าทิ้งลงส้วม

But certainly I see your point: that there can be

แต่ผมก็เห็นประเด็นของคุณ ว่ามันอาจมี

some utility to buying a lottery ticket other than winning.

ประโยชน์อย่างอื่นจากการซื้อลอตเตอร์รี่ นอกจากการชนะ

Now, I think there's many good reasons not to listen to economists.

แม้ผมก็คิดว่ามีเหตุผลดีมากมาย ที่เราไม่ควรฟังนักเศรษฐศาสตร์

That isn't one of them, for me, but there's many others.

แต่นั่นไม่ใช่หนึ่งในนั้น สำหรับผม แต่ยังมีอย่างอื่นอีกเยอะ

CA: Last question.

คริส: คำถามสุดท้าย

Aubrey de Grey: My name's Aubrey de Grey, from Cambridge.

ออบรีย์: ผมออบรีย์ เดอ เกรย์ จากแคมบริดจ์

I work on the thing that kills more people than anything else kills --

ผมทำงานเกี่ยวกับสิ่งที่ฆ่าคน มากกว่าอย่างอื่นทำ--

I work on aging -- and I'm interested in doing something about it,

คือการแก่ชรา-- และผมสนใจที่ จะทำอะไรกับมัน

as we'll all hear tomorrow.

ที่จะได้ฟังพรุ่งนี้

I very much resonate with what you're saying,

ผมเห็นพ้องกับที่คุณพูด

because it seems to me that the problem

เพราะเหมือนว่าปัญหา

with getting people interested in doing anything about aging

ที่จะให้คนสนใจทำอะไรเกี่ยวกับการแก่ชรา

is that by the time aging is about to kill you it looks like cancer

ก็คือเมื่อการแก่ชราเกือบจะฆ่าคุณ มันกลายเป็นเรื่องมะเร็ง

or heart disease or whatever. Do you have any advice?

หรือโรคหัวใจ หรืออะไรก็แล้วแต่ พอจะมีคำแนะนำไหม?

(Laughter)

(เสียงหัวเราะ)

DG: For you or for them?

แดน: ให้คุณหรือพวกเขา

AdG: In persuading them.

ออบรีย์: เพื่อพวกเขา

DG: Ah, for you in persuading them.

แดน: คือเพื่อให้คุณใช้ชักชวนพวกเขา

Well, it's notoriously difficult to get people to be farsighted.

มันปกติยากที่จะทำให้คนมองการณ์ไกล

But one thing that psychologists have tried that seems to work

แต่อย่างหนึ่งที่นักจิตวิทยาลองแล้ว ดูจะได้ผล

is to get people to imagine the future more vividly.

คือการให้คนจินตนาการถึงอนาคต ให้ชัดเจนมากขึ้น

One of the problems with making decisions about the far future

ปัญหาหนึ่งในการตัดสินใจเกี่ยวกับ อนาคตที่ยังอีกไกล

and the near future is that we imagine the near future

และอนาคตอันใกล้ก็คือ เรานึกภาพอนาคตอันใกล้

much more vividly than the far future.

ได้ชัดเจนกว่าอนาคตอันไกล

To the extent that you can equalize the amount of detail

ถ้าคุณสามารถทำรายละเอียดให้พอกัน

that people put into the mental representations

ในจินตนาการของบุคคล เกี่ยวกับ

of near and far future, people begin to make decisions

อนาคตอันใกล้และไกล คนเราก็จะเริ่มตัดสินใจ

about the two in the same way.

เกี่ยวกับกาลทั้งสองอย่างแบบเดียวกัน

So, would you like to have an extra 100,000 dollars when you're 65

คุณอยากมีเงินเหลือ 100,000 ดอลล่าร์ ตอนอายุ 65

is a question that's very different than,

เป็นคำถามที่ต่างจาก

imagine who you'll be when you're 65: will you be living,

ลองนึกภาพคุณตอนอายุ 65 คุณจะยังมีชีวิตอยู่ไหม

what will you look like, how much hair will you have,

คุณจะดูเป็นอย่างไร จะเหลือผมแค่ไหน

who will you be living with.

จะอยู่กับใคร

Once we have all the details of that imaginary scenario,

เมื่อเรามีรายละเอียดทั้งหมด

suddenly we feel like it might be important to save

ทันใดนั้น เราอาจรู้สึกถึงความสำคัญ ของการออม

so that that guy has a little retirement money.

เพื่อจะมีเงินใช้หลังเกษียณบ้าง

But these are tricks around the margins.

แต่นี่เป็นเทคนิคที่ไม่ตรงประเด็น

I think in general you're battling a very fundamental human tendency,

ผมคิดว่า โดยทั่วไป คุณต้องต่อกรกับ นิสัยโดยพื้นฐานของมนุษย์

which is to say, "I'm here today,

ที่บอกว่า "ฉันอยู่นี่ตอนนี้

and so now is more important than later."

และตอนนี้นั้นสำคัญกว่าหลังจากนี้"

CA: Dan, thank you. Members of the audience,

คริส: แดน ขอบคุณครับ ท่านสมาชิกผู้ฟัง

that was a fantastic session. Thank you.

นั่นน่าทึ่งมาก ขอบคุณ

(Applause)

(เสียงปรบมือ)