How to find work you love | Scott Dinsmore

Translator: Kelwalin Dhanasarnsombut Reviewer: Sakunphat Jirawuthitanant

Wow, what an honor. I always wondered what this would feel like.

ว้าว เป็นเกียรติเหลือเกินครับ ผมคิดอยู่เรื่อยว่า มันจะรู้สึกอย่างไร

So eight years ago, I got the worst career advice of my life.

แปดปีก่อน ผมได้รับคำแนะนำเกี่ยวกับการทำงาน ที่แย่ที่สุดในชีวิต

I had a friend tell me,

เพื่อนของผมบอกว่า

"Don't worry about how much you like the work you're doing now.

"อย่าห่วงไปเลย ว่าคุณมีความสุขกับงาน ที่ทำอยู่ตอนนี้แค่ไหน

It's all about just building your resume."

มันก็แค่ การสร้างประวัติการทำงานของคุณเท่านั้นแหละ"

And I'd just come back from living in Spain for a while,

ผมเพิ่งจะกลับจากการไปอยู่ที่สเปนสักพัก

and I'd joined this Fortune 500 company. I thought, "This is fantastic.

และผมก็เพิ่งจะเข้าทำงานที่บริษัทในฟอร์จูน 500 ผมคิดว่า "นี่มันเจ๋งไปเลย

I'm going to have big impact on the world."

ผมกำลังจะสร้างความแตกต่างอย่างมาก ให้กับโลกใบนี้"

I had all these ideas. And within about two months,

ผมมีความคิดทั้งหมดนี้ ภายในประมาณสองเดือน

I noticed at about 10am every morning I had this strange urge

ผมสังเกตว่าทุกเช้าเวลา 10 โมง ผมมีความต้องการอันแปลกประหลาด

to want to slam my head through the monitor of my computer.

ที่ต้องการฟาดหัวตัวเอง ให้ทะลุจอคอมพิวเตอร์

I don't know if anyone's ever felt that.

ผมไม่รู้ว่า มีใครเคยรู้สึกแบบนี้ไหม

And I noticed pretty soon after that that all the competitors in our space

และผมสังเกตุได้ค่อนข้างเร็วหลังจากนั้น ว่าคู่แข่งทั้งหมดในที่ของเรา

had already automated my job role.

ได้แทนที่บทบาทหน้าที่งานของผมไปแล้ว

And this is right about when I got this sage advice to build up my resume.

และมันก็ถูกต้องเลยเมื่อผมได้รับคำแนะนำที่ดีนี้ เพื่อเพิ่มมันเอาไว้ในประวัติการทำงานของผม

Well, as I'm trying to figure out

ครับ ขณะที่ผมกำลังพยายามหาทาง

what two-story window I'm going to jump out of and change things up,

ว่าหน้าต่างชั้นสองบานไหน ที่ผมควรโดดลงมา และเปลี่ยนแปลงเรื่องทั้งหมด

I read some altogether different advice from Warren Buffett, and he said,

ผมอ่านคำแนะนำที่แตกต่างออกไปอย่างสิ้นเชิง จากวอเรน บัฟเฟต และเขาบอกว่า

"Taking jobs to build up your resume is the same as saving up sex for old age."

"รับทำงานเพื่อสร้างประวัติการทำงานของคุณ ก็เหมือนกับเก็บเรื่องบนเตียงไว้ทำยามแก่"

(Laughter)

(เสียงหัวเราะ)

And I heard that, and that was all I needed.

และผมได้ยินสิ่งนั้น และนั่นก็เป็นทุกอย่างที่ผมต้องการ

Within two weeks, I was out of there, and I left with one intention:

ภายในสองสัปดาห์ ผมออกจากที่นั่น และเหลืออยู่แต่เพียงหนึ่งความตั้งใจ

to find something that I could screw up. That's how tough it was.

ที่จะหาอะไรบางอย่างที่ผมจะทำมันพัง มันยากอย่างนั้นแหละ

I wanted to have some type of impact. It didn't matter what it was.

ผมอยากจะทำอะไรบางอย่างที่สำคัญ ไม่สำคัญหรอกว่ามันเป็นอะไร

And I found pretty quickly that I wasn't alone:

และในไม่ช้า ผมก็พบว่าผมไม่ใช่คนเดียว

it turns out that over 80 percent of the people around

มันกลายเป็นว่า คนรอบๆ ตัว กว่า 80 เปอร์เซ็นต์

don't enjoy their work.

ไม่ได้ชอบงานของพวกเขา

I'm guessing this room is different,

ผมคิดว่าคนในห้องนี้จะต่างออกไป

but that's the average that Deloitte has done with their studies.

แต่นั่นเป็นค่าเฉลี่ย ที่ ดีลอยท์ ได้ทำการศึกษา

So I wanted to find out, what is it that sets these people apart,

ฉะนั้น ผมต้องการที่จะรู้ว่า อะไรที่ทำให้คนเหล่านี้ต่างกันระหว่าง

the people who do the passionate, world-changing work,

คนที่ทำงานที่สามารถเปลี่ยนโลกได้ ที่น่าหลงใหล

that wake up inspired every day,

ที่ตื่นขึ้นมาพร้อมแรงบันดาลใจทุกวัน

and then these people, the other 80 percent

และคนอีก 80 เปอร์เซ็นต์

who lead these lives of quiet desperation.

ผู้ที่มีชีวิตอยู่อย่างสิ้นหวังแบบเงียบๆ

So I started to interview all these people doing this inspiring work,

ฉะนั้น ผมเริ่มที่จะสัมภาษณ์ผู้คน ที่ทำงานที่มีแรงบันดาลใจนี้

and I read books and did case studies,

และผมอ่านหนังสือ และทำกรณีศึกษา

300 books altogether on purpose and career and all this,

รวมกันทั้งหมด 300 เล่ม ที่เกี่ยวกับจุดประสงค์ และการงาน และอะไรพวกนั้น

totally just self-immersion, really for the selfish reason of --

ทั้งหมดแค่สนองความต้องการของตัวเอง เป็นเหตุผลที่เห็นแก่ตัวสำหรับ --

I wanted to find the work that I couldn't not do,

ผมต้องการที่จะหางาน ที่ผมไม่อาจจะไม่ทำได้

what that was for me.

อะไรคือสิ่งนั้นสำหรับผม

But as I was doing this, more and more people started to ask me,

แต่เมื่อผมทำอย่างนี้ คนก็เริ่มถามผมมากขึ้นและมากขึ้น

"You're into this career thing.

"คุณจริงจังกับเรื่องงานการ

I don't like my job. Can we sit down for lunch?"

ผมไม่ชอบงานของผม เราไปกินข้าวด้วยกันไหม"

I'd say, "Sure." But I would have to warn them,

ผมบอกว่า "แน่นอน" แต่ผมต้องเตือนพวกเขาไว้ก่อนว่า

because at this point, my quit rate was also 80 percent.

เพราะว่า ณ ตอนนี้ อัตราการลาออกที่ผมเจออยู่ที่ 80 เปอร์เซ็นต์

Of the people I'd sit down with for lunch, 80 percent would quit their job

ของคนที่มานั่งกินข้าวเที่ยงกับผม 80 เปอร์เซ็นต์จะลาออก

within two months.

ภายในสองเดือน

I was proud of this, and it wasn't that I had any special magic.

ผมภูมิใจนะ และมันก็ไม่ได้เป็นเพราะผมมีพลังวิเศษอะไร

It was that I would ask one simple question.

ผมก็แค่ถามคำถามง่ายๆ คำถามหนึ่ง

It was, "Why are you doing the work that you're doing?"

ซึ่งก็คือ "ทำไมคุณถึงทำงานที่คุณทำอยู่ตอนนี้"

And so often their answer would be,

และบ่อยครั้ง คำตอบของพวกเขาก็จะเป็น

"Well, because somebody told me I'm supposed to."

"ก็เพราะว่า ใครบางคนบอกว่าผมควรทำ"

And I realized that so many people around us

และผมก็ตระหนักว่า ผู้คนรอบๆ ตัวเรา

are climbing their way up this ladder that someone tells them to climb,

กำลังไต่บันไดขึ้นไป เพราะใครบางคนบอกให้พวกเขาทำ

and it ends up being leaned up against the wrong wall,

และสุดท้ายก็ไปเจอกับกำแพงที่ผิดอัน

or no wall at all.

หรือไม่มีกำแพงอะไรเลย

The more time I spent around these people and saw this problem,

ยิ่งผมใช้เวลากับผู้คนเหล่านี้และมองเห็นปัญหานี้ มากเท่าไร

I thought, what if we could create a community,

ผมยิ่งคิดว่า ถ้าหากเราสามารถสร้างสังคม

a place where people could feel like they belonged

ที่เป็นที่ซึ่งผู้คุณรู้สึกเป็นตัวของตัวเอง

and that it was OK to do things differently,

และมันก็ โอเค ที่จะทำอะไรที่แตกต่างได้

to take the road less traveled, where that was encouraged,

เพื่อจะเดินไปในหนทางที่คนมักไม่ค่อยเลือก ซึ่งนั่นก็จะได้รับการสนับสนุน

and inspire people to change?

และให้แรงบันดาลใจกับคนในการเปลี่ยนแปลง

And that later became what I now call Live Your Legend,

และภายหลัง นั่นกลายเป็นสิ่งที่ผมเรียกว่า ลีฟ ยัว เลเจนด์​ (Live Your Legend)

which I'll explain in a little bit.

ซึ่งผมจะอธิบายให้ฟังอีกที

But as I've made these discoveries, I noticed a framework

แต่เมื่อผมได้ค้นพบสิ่งเหล่านี้ ผมสังเกตุกรอบแนวทาง

of really three simple things

ของสิ่งง่ายๆ สามประการ

that all these different passionate world-changers have in common,

ที่ความหลงใหลที่สามารถเปลี่ยนแปลงโลก ทั้งหมดนี้ มีอย่างร่วมกัน

whether you're a Steve Jobs or if you're just, you know,

ไมว่าคุณจะเป็น สตีฟ จ๊อป หรือถ้าว่าคุณจะเป็นแค่

the person that has the bakery down the street.

มนุษย์สักคนที่มีร้านขนมปังที่อยู่ถัดไปหน่อย

But you're doing work that embodies who you are.

แต่คุณกำลังทำงาน ที่เป็นรูปลักษณ์ตัวตนของคุณ

I want to share those three with you, so we can use them as a lens

ผมอยากที่จะแบ่งปันสามสิ่งนี้กับคุณ เพื่อคุณจะได้สามารถใช้มันเป็นเลนส์

for the rest of today and hopefully the rest of our life.

สำหรับวันนี้ทั้งวัน และหวังว่าจะใช้ได้กับทั้งชีวิตด้วย

The first part of this three-step passionate work framework

ส่วนแรกของกรอบแนวทาง ความหลงใหลสามขั้นตอนนี้

is becoming a self-expert and understanding yourself,

คือการเป็นผู้รู้จักตัวเอง และเข้าใจตัวเองอย่างถ่องแท้

because if you don't know what you're looking for,

เพราะว่า ถ้าคุณไม่รู้ว่าคุณกำลังมองหาอะไรแล้ว

you're never going to find it.

คุณก็คงจะหามันไม่เจอ

And the thing is that no one is going to do this for us.

และที่สำคัญ ไม่มีใครที่จะทำสิ่งนี้ให้เรา

There's no major in university on passion and purpose and career.

ไม่มีสาขาวิชาใดในมหาวิทยาลัยที่เกี่ยวข้อง กับความหลงใหล และจุดรปะสงค์ และการงาน

I don't know how that's not a required double major,

ผมไม่รู้ว่าทำไมมันไม่เป็นวิชาเอกควบบังคับ

but don't even get me started on that.

แต่อย่าให้ผมเริ่มบ่นเลยครับ

I mean, you spend more time picking out a dorm room TV set

ผมหมายความว่า คุณใช้เวลาไปมาก ในการเลือกทีวีในห้องพัก

than you do you picking your major and your area of study.

ยิ่งกว่าคุณใช้เวลาเลือกวิชาเอก และสาขาวิชาที่จะศึกษาเสียอีก

But the point is, it's on us to figure that out,

แต่ประเด็นก็คือ มันเป็นหน้าที่ของเราที่จะเข้าใจ

and we need a framework, we need a way to navigate through this.

และเราต้องการกรอบแนวทาง เราต้องการวิธีนำร่องผ่านสิ่งนี้

And so the first step of our compass is finding out what our unique strengths are.

และขั้นแรกของเข็มทิศของเราคือหาว่า อะไรคือความแข็งแกร่งที่เป็นเอกลักษณ์ของเรา

What are the things that we wake up loving to do no matter what,

อะไรที่เป็นสิ่งที่เราตื่นขึ้นมาแล้วรักที่จะทำ ไม่ว่าอย่างไรก็ตาม

whether we're paid or we're not paid, the things that people thank us for?

ไม่ว่าเราจะได้เงินหรือไม่ และเป็นสิ่งที่คนจะขอบคุณที่เราทำ

And the Strengths Finder 2.0 is a book and also an online tool.

สเตรงท์ ไฟเดอร์ 2.0 (Strengths Finder 2.0) เป็นหนังสือ และคู่มือออนไลน์

I highly recommend it for sorting out what it is that you're naturally good at.

ผมขอแนะนำมัน เพื่อค้นหาว่า คุณเก่งในเรื่องใด

And next, what's our framework or our hierarchy for making decisions?

และต่อไป อะไรคือกรอบแนวทาง หรือลำดับในการตัดสินใจ

Do we care about the people, our family, health,

เราสนใจหรือเปล่าในเรื่องผู้คน ครอบครัวของเรา สุขภาพ

or is it achievement, success, all this stuff?

หรือว่ามันเป็นความสำเร็จ อะไรแบบนั้นหรือเปล่า

We have to figure out what it is to make these decisions,

คุณจะต้องหาให้พบว่ามันคืออะไร เพื่อที่จะได้ตัดสินใจ

so we know what our soul is made of,

เพื่อที่เราจะได้รู้ว่า จิตวิญญาณของเราทำได้วยอะไร

so that we don't go selling it to some cause we don't give a shit about.

เพื่อที่เราจะได้ไม่ขายมัน ให้กับอะไรก็ตามที่เราไม่ได้แยแสใส่ใจ

And then the next step is our experiences.

และจากนั้น ขั้นต่อไปคือ ประสบการณ์ของเรา

All of us have these experiences. We learn things every day, every minute

พวกเราทุกคนมีประสบการณ์เหล่านี้ เราเรียนรู้ทุกๆ วัน ทุกๆ นาที

about what we love, what we hate,

ว่าเรารักอะไร เกลียดอะไร

what we're good at, what we're terrible at.

เก่งในเรื่องใด และไม่เก่งในเรื่องใด

And if we don't spend time paying attention to that

และถ้าเราไม่ใช้เวลาใส่ใจกับสิ่งเหล่านั้น

and assimilating that learning

และทำให้คล้ายกลับว่าเป็นการเรียนรู้

and applying it to the rest of our lives, it's all for nothing.

และใช้มันกับทั้งชีวิตของเรา มันก็ไร้ความหมาย

Every day, every week, every month of every year

ทุกวัน ทุกสัปดาห์ ทุกเดือนของปี

I spend some time just reflecting on what went right,

ผมใช้บางเวลาแค่เพื่อจะครุ่นคิด ว่าสิ่งที่เป็นไปได้ดี

what went wrong, and what do I want to repeat,

สิ่งใดที่ผิดพลาด และอะไรที่ผมอยากจะทำซ้ำ

what can I apply more to my life.

อะไรที่ผมจะใช้ได้มากกว่านี้ในชีวิต

And even more so than that, as you see people, especially today,

และแม้จะเป็นอย่างนั้น อย่างที่คุณเห็น โดยเฉพาะวันนี้

who inspire you, who are doing things where you say

ผู้ที่ให้แรงบันดาลใจกับคุณ ผู้ที่ทำสิ่งที่คุณบอกว่า

"Oh God, what Jeff is doing, I want to be like him."

"โอ้พระเจ้า สิ่งที่เจฟทำนั่น ผมอยากจะเป็นแบบเขา"

Why are you saying that? Open up a journal.

ทำไมคุณถึงพูดอย่างนั้น เปิดสมุดบันทึก

Write down what it is about them that inspires you.

เขียนลงไป ว่าอะไรกันที่ให้แรงบันดาลใจกับคุณ

It's not going to be everything about their life,

มันไม่ได้เป็นทุกอย่างในชีวิตคุณหรอก

but whatever it is, take note on that,

แต่ไม่ว่ามันจะเป็นอะไรก็ตาม จดมันลงไป

so over time we'll have this repository of things

แล้วเมื่อเวลาผ่านไป เราจะมีคลัง

that we can use to apply to our life and have a more passionate existence

ของสิ่งที่เราสามารถปรับใช้กับชีวิตของเรา และมีอยู่อย่างมีความปรารถนามากกว่า

and make a better impact.

และทำสิ่งความแตกต่างได้ดีกว่า

Because when we start to put these things together,

เพราะเมื่อเราเริ่มนำสิ่งเหล่านี้มารวมกัน

we can then define what success actually means to us,

เราจะสามารถกำหนดได้ว่า ความสำเร็จใดมีความหมายกับเรา

and without these different parts of the compass, it's impossible.

และเมื่อปราศจากส่วนต่างๆ ของเข็มทิศนี้ มันก็เป็นไปไม่ได้

We end up in the situation -- we have that scripted life

เราก็จะอยู่ในสถานการณ์ -- เรามีชีวิตที่ถูกกำหนดบทบาท

that everybody seems to be living going up this ladder to nowhere.

ที่ทุกๆ คน เหมือนจะมีชีวิตอยู่ เพื่อไต่บันไดขึ้นไปยังที่ใดก็ไม่รู้

It's kind of like in Wall Street 2, if anybody saw that,

มันเหมือนกับใน วอล สตรีท 2 ถ้าใครเคยชมนะครับ

the peon employee asks the big Wall Street banker CEO,

ลูกจ้างถามเจ้าของกิจการ ธนาคาร วอล สตรีท ขนาดใหญ่ ว่า

"What's your number? Everyone's got a number,

"คุณได้เงินเท่าไร ทุกคนมีเงินจริงไหม

where if they make this money, they'll leave it all."

ถ้าพวกเขาทำเงินได้มากขนาดนี้ พวกเขาจะไปกันหมด"

He says, "Oh, it's simple. More."

เขาบอกว่า "โอ้ ง่ายจะตาย มากกว่านี้อีก"

And he just smiles.

แล้วก็ยิ้ม

And it's the sad state of most of the people

และมันก็เป็นสถานะการณ์ที่น่าเศร้า ที่คนส่วนใหญ่

that haven't spent time understanding what matters for them,

ที่ไม่ได้ใช้เวลาทำความเข้าใจ กับสิ่งที่สำคัญต่อพวกเขา

who keep reaching for something that doesn't mean anything to us,

ผู้ที่พยายามเอื้อมให้ถึงอะไรบางอย่าง ไม่ได้หมายถึงคนใดคนหนึ่ง

but we're doing it because everyone said we're supposed to.

แต่เรากำลังทำเพราะว่า ทุกคนบอกว่าเราควรทำ

But once we have this framework together,

แต่เมื่อเรานำกรอบแนวทางนี้เข้ามารวมกัน

we can start to identify the things that make us come alive.

เราสามารถเริ่มบ่งชี้ได้ว่า สิ่งใดที่ทำให้เรามีชีวิตชีวา

You know, before this, a passion could come and hit you in the face,

คุณรู้ไหม ก่อนหน้านี้ แรงบันดาลใจ อาจวิ่งเข้าใส่และชนหน้าคุณ

or maybe in your possible line of work, you might throw it away

หรือบางทีในการงานของคุณ คุณอาจโยนมันทิ้งไป

because you don't have a way of identifying it.

เพราะว่าคุณไม่มีวิธีการที่จะบ่งชี้มัน

But once you do, you can see something that's congruent with my strengths,

แต่เมื่อคุณมี คุณสามารถเห็นสิ่งที่สอดคล้อง กับจุดแข็งของผม

my values, who I am as a person,

กับคุณค่าขอผม ในฐานะคนคนหนึ่ง

so I'm going to grab ahold of this, I'm going to do something with it,

ฉะนั้น ผมกำลังที่จะจับมันไว้ ผมกำลังจะทำอะไรบางอย่ากับมัน

and I'm going to pursue it and try to make an impact with it.

และผมกำลังที่จะไขว่คว้ามัน และพยายามที่จะสร้างความแตกต่างด้วยมัน

And Live Your Legend and the movement we've built

ลีฟ ยัว เลเจนด์​ และกระแสที่พวกเราสร้าง

wouldn't exist if I didn't have this compass to identify,

คงไม่เกิดขึ้นไม่ได้ ถ้าไม่มีเข็มทิศนี้ในการบ่งชี้

"Wow, this is something I want to pursue and make a difference with."

"ว้าว นี่มันเป็นอะไรบางอย่าง ที่ผมต้องการที่จะไขว่คว้าและสร้างความแตกต่าง"

If we don't know what we're looking for, we're never going to find it,

ถ้าผมไม่รู้ว่าผมกำลังมองหาอะไร ผมคงไม่ได้พบมัน

but once we have this framework, this compass,

แต่เมื่อผมมีกรอบแนวทาง มีเข็มทิศนี้

then we can move on to what's next -- and that's not me up there --

แล้วผมก็เดินหน้าเพื่อสิ่งต่อไป -- และข้างบนนั้นก็ไม่ใช่ผม --

doing the impossible and pushing our limits.

ทำสิ่งที่เป็นไปไม่ได้ และก้าวข้ามข้อจำกัด

There's two reasons why people don't do things.

มีสองเหตุผลว่าทำไมคนถึงไม่ทำแบบนั้น

One is they tell themselves they can't do them,

อย่างแรกเลย คือพวกเขาบอกตัวเองว่า พวกเขาทำไม่ได้

or people around them tell them they can't do them.

หรือคนรอบๆ ตัวพวกเขาบอกพวกเขาว่า พวกเขาทำไม่ได้

Either way, we start to believe it.

ไม่ว่าจะทางใดก็ตาม พวกเราเริ่มที่จะเชื่อมัน

Either we give up, or we never start in the first place.

ไม่ว่าเราจะล้มเลิก หรือไม่คิดจะเริ่มทำ

The things is, everything was impossible until somebody did it.

ประเด็นก็คือ ทุกคนก็ทำไม่ได้ทั้งนั้น จนกระทั่งมีคนทำมัน

Every invention, every new thing in the world,

ทุกนวัฒกรรม ทุกสิ่งใหม่ในโลกใบนี้

people thought were crazy at first.

ที่ตอนแรกคนคิดว่ามันบ้า

Roger Bannister and the four-minute mile, it was a physical impossibility

โรเจอร์ แบนนิสเตอร์ กับการวิ่งหนึ่งไมล์ในสี่นาที มันเป็นไปไม่ได้ทางกายภาพ

to break the four-minute mile in a foot race

ในการทำลานสถิติวิ่งหนึ่งไมล์ในสี่นาที

until Roger Bannister stood up and did it.

จนกระทั่ง โรเจอร์ แบนนิสเตอร์ ลุกขึ้นและทำมัน

And then what happened?

แล้วจากนั้นเกิดอะไรขึ้น

Two months later, 16 people broke the four-minute mile.

สองเดือนต่อมา คน 16 คนทำลายสถิติการวิ่งหนึ่งไมล์ในสี่นาที

The things that we have in our head that we think are impossible

สิ่งที่เราคิดว่ามันเป็นไปไม่ได้

are often just milestones waiting to be accomplished

มักจะเป็นแค่เพียงหลักชัย ที่รออยู่ให้เราไปถึง

if we can push those limits a bit.

ถ้าเราสามารถก้าวข้ามข้อจำกัดสักนิดเหล่านั้น

And I think this starts with probably your physical body and fitness

และผมคิดว่า มันเริ่มต้น ด้วยร่างกายและความเกร่ง

more than anything, because we can control that.

ยิ่งกว่าอะไรทั้งหมด เพราะว่าเราสามารถควบคุมมันได้

If you don't think you can run a mile,

ถ้าคุณไม่คิดว่าคุณสามารถวิ่งได้หนึ่งไมล์

you show yourself you can run a mile or two,

คุณแสดงให้ตัวเองเห็นว่า คุณสามารถวิ่งได้ไมล์หรือสองไมล์

or a marathon, or lose five pounds, or whatever it is,

หรือมาราธอน หรือลดน้ำหนักห้าปอด์น หรืออะไรก็ตามแต่

you realize that confidence compounds

คุณตระหนักได้ถึงองค์ประกอบความมั่นใจ

and can be transferred into the rest of your world.

และสามารถถ่ายทอดมันไปทั่วตัวคุณ

And I've actually gotten into the habit of this a little bit with my friends.

และผมกับเพื่อนก็เริ่มติดนิสัยแบบนี้นิดหน่อย

We have this little group. We go on physical adventures,

เรามีกลุ่มเล็กๆ เราไปผจญภัยกัน

and recently, I found myself in a kind of precarious spot.

และไม่นานมานี้ ผมพบตัวเอง ในแบบที่ไม่มั่นคง

I'm terrified of deep, dark, blue water.

ผมกลัวความลึก ความมืด น้ำสีคราม

I don't know if anyone's ever had that same fear

ผมไม่รู้หรอกว่าใครเคยกลัวแบบนี้บ้าง

ever since they watched Jaws 1, 2, 3 and 4 like six times

ตั้งแต่พวกเขาดูหนังเรื่อง จอว์ส 1, 2, 3 และ 4 ไปประมาณหอรอบ

when I was a kid.

เมื่อผมเป็นเด็ก

But anything above here, if it's murky, I can already feel it right now.

แต่ถ้าจะมีอะไรเกี่ยวกับมัน ถ้ามันมืดๆ มัวๆ ผมก็รู้สึกถึงมันได้เลย

I swear there's something in there.

ผมเชื่อว่ามันมีอะไรอยู่ในนั้น

Even if it's Lake Tahoe, it's fresh water, totally unfounded fear,

แม้ว่ามันจะเป็นทะเลสาป ทาโฮล (Lake Tahoe) มันเป็นน้ำจืด ไม่มีสิ่งใดที่น่ากลัว

ridiculous, but it's there.

น่าขัน แต่มันอยู่ตรงนั้นครับ

Anyway, three years ago I find myself on this tugboat

อย่างไรก็ดี สามปีก่อน ผมอยู่บนเรือโยง

right down here in the San Francisco Bay.

ทางใต้ลงไป ที่ อ่าวซานฟรานซิสโก

It's a rainy, stormy, windy day, and people are getting sick on the boat,

มันเป็นวันฝนตก มีพายุ ลมแรง และคนบนเรือก็เมาเรือ

and I'm sitting there wearing a wetsuit, and I'm looking out the window

และผมก็นั่งอยู่ตรงนั้น ใส่ชูชีพ และมองออกไปนอกหน้าต่าง

in pure terror thinking I'm about to swim to my death.

ด้วยความกลัวว่า ผมจะว่ายน้ำไปสู่ความตาย

I'm going to try to swim across the Golden Gate.

ผมกำลังพยายามจะพยายามว่ายน้ำ ข้ามสะพานโกเดนเกต

And my guess is some people in this room might have done that before.

และผมเดาว่า บางคนในห้องนี้ อาจเคยทำมาก่อน

I'm sitting there, and my buddy Jonathan, who had talked me into it,

ผมนั่งอยู่ตรงนั้น และโจนาธานเพื่อนของผม ที่ชวนผมมา

he comes up to me and he could see the state I was in.

เขาเข้ามาหาผม และเขาก็เห็นว่าผมเป็นอย่างไร

And he says, "Scott, hey man, what's the worst that could happen?

และเขาบอกว่า "เฮ้ย สก๊อต มันจะมีอะไรแย่ไปกว่านี้

You're wearing a wetsuit. You're not going to sink.

แกใส่ชูชีพ แกไม่จมหรอก

And If you can't make it, just hop on one of the 20 kayaks.

และถ้าแกไม่รอด ก็โดดขึ้นเรือพายหนึ่งใน 20 ลำ

Plus, if there's a shark attack, why are they going to pick you

นอกจากนี้นะ ถ้าฉลามมาบุก ทำไมมันต้องเลือกแกด้วย

over the 80 people in the water?" So thanks, that helps.

จากคนกว่า 80 คนในน้ำด้วยล่ะ" ขอบคุณมาก ช่วยได้มากเลย

He's like, "But really, just have fun with this. Good luck."

เขาบอกว่า "แต่เอาจริงนะ ขอให้สนุกนะ โชคดี"

And he dives in, swims off. OK.

และเขาก็โดดลงน้ำ ว่ายน้ำไป โอเค

Turns out, the pep talk totally worked, and I felt this total feeling of calm,

กลายเป็นว่าการพูดปลุกใจนั้นได้ผล และผมรู้สึกสงบนิ่ง

and I think it was because Jonathan was 13 years old.

และผมคิดว่ามันเป็นเพราะ โจนาธานอายุ 13 ขวบ

(Laughter)

(เสียงหัวเราะ)

And of the 80 people swimming that day,

และคน 80 คนที่ว่ายน้ำในวันนั้น

65 of them were between the ages of nine and 13.

65 คน มีอายุระหว่างเก้าถึง 13 ขวบ

Think how you would have approached your world differently

ลองคิดสิว่าคุณจะเผชิญกับโลกต่างไปอย่างไร

if at nine years old you found out you could swim a mile and a half

ถ้าคุณอายุเก้าขวบและพบว่า คุณสามารถว่ายน้ำได้ไมล์ครึ่ง

in 56-degree water from Alcatraz to San Francisco.

ในน้ำอุณหภูมิ 56 องศาฟาเรนไฮด์ จากอัลคาทราซ ถึงซานฟรานซิสโก

What would you have said yes to?

คุณจะตอบตกลงกับอะไร

What would you have not given up on? What would you have tried?

คุณจะยอมแพ้ต่ออะไร คุณจะลองทำอะไร

As I'm finishing this swim, I get to Aquatic Park,

ตอนที่ผมจะว่ายน้ำเสร็จ ผมไปยัง อะควาติก พาร์ค

and I'm getting out of the water

ผมขึ้นจากน้ำ

and of course half the kids are already finished,

และแน่นอน เด็กครึ่งหนึ่งก็ว่ายน้ำเสร็จแล้ว

so they're cheering me on and they're all excited.

พวกเขาก็เลยเชียร์ผม และตื่นเต้นกันทุกคน

And I got total popsicle head, if anyone's ever swam in the Bay,

และผมก็สมองชาไปเลย ว่ามีใครเคยว่าน้ำในอ่าวนั่นด้วยหรือ

and I'm trying to just thaw my face out, and I'm watching people finish.

และผมก็พยายามที่จะมุ่งหน้าออกไป และผมก็เห็นคนไปถึงเส้นชัย

And I see this one kid, something didn't look right.

และผมเห็นเด็กคนหนึ่ง มีบางอย่างไม่ปกติ

And he's just flailing like this.

และเขาก็ทรุดลงไปแบบนี้

And he's barely able to sip some air before he slams his head back down.

เขาแทบจะหายใจไม่ได้ ก่อนที่เขาจะมุดหัวลงไป

And I notice other parents were watching too,

ผมสังเกตุเห็นผู้ใหญ่คนอื่นดูอยู่เช่นกัน

and I swear they were thinking the same thing I was:

และผมสาบานได้เลยว่า พวกเขาคิดอย่างเดียวกับผม

this is why you don't let nine-year-olds swim from Alcatraz.

นี่แหละ เหตุผลที่คุณไม่ยอมให้เด็กเก้าขวบ ว่ายน้ำจากอัลคาทราซ

This was not fatigue.

มันไม่ใช่ความเมื่อยล้า

All of a sudden, two parents run up and grab him,

มันเกิดขึ้นเร็วมาก ผู้ใหญ่สองคน วิ่งไปและคว้าเขา

and they put him on their shoulders, and they're dragging him like this,

และเอาเขาขึ้นบนไหล่ และลากเขาแบบนี้

totally limp.

เขากระโผลกกระเผลกไปหมด

And then all of a sudden they walk a few more feet

และจากนั้น พวกเขาเดินไปอีกสองสามฟุต

and they plop him down in his wheelchair.

และวางเขาลงบนรถเข็น

And he puts his fists up in the most insane show of victory I've ever seen.

และเขาก็ชูกำปั้นขึ้น เป็นชัยชนะที่บ้าบอที่สุดที่ผมเคยเห็น

I can still feel the warmth and the energy on this guy

ผมยังคงรู้สึกได้ถึงความอบอุ่น และพลังงานจากผู้ชายคนนี้

when he made this accomplishment.

เมื่อเขาประสบกับความสำเร็จ

I had seen him earlier that day in his wheelchair.

วันนั้น ผมได้เห็นเขาก่อนในสภาพที่นั่งรถเข็น

I just had no idea he was going to swim.

ผมไม่รู้เลยว่า เขากำลังจะว่ายน้ำ

I mean, where is he going to be in 20 years?

ผมหมายถึง เขาจะเป็นอย่างไร ในอีก 20 ปีข้างหน้า

How many people told him he couldn't do that, that he would die if he tried that?

จะมีคนสักกี่คนบอกเขาว่า เขาทำไม่ได้ ว่าเขาอาจจตาย ถ้าพยายามจะทำ

You prove people wrong, you prove yourself wrong,

คุณพิสูจน์ว่าคนคิดผิด คุณพิสูจน์ว่าคุณคิดผิด

that you can make little incremental pushes

ที่สามารถเป็นแรงผลัดดันเพิ่มเติมเล็กๆ

of what you believe is possible.

ให้กับสิ่งที่คุณเชื่อว่ามันเป็นไปได้

You don't have to be the fastest marathoner in the world,

คุณไม่ต้องเป็นนักวิ่งมาราธอน ที่เร็วที่สุดในโลก

just your own impossibilities, to accomplish those,

แค่คุณเป็นเจ้าของความเป็นไปไม่ได้ เพื่อที่จะทำมันให้สำเร็จ

and it starts with little bitty steps.

และมันเริ่มต้นจากขั้นเล็กๆ

And the best way to do this

และวิธีการที่ดีที่สุด สำหรับการทำสิ่งนี้

is to surround yourself with passionate people.

คือการห้อมล้อมตัวคุณ ด้วยคนที่มีความหลงใหล

The fastest things to do things you don't think can be done

วิธีการที่เร็วที่สุด ในการทำสิ่งที่คุณไม่คิดว่า คุณจะสามารถทำได้

is to surround yourself with people already doing them.

คือการห้อมล้อมตัวคุณเอง ด้วยคนที่ทำมันอยุ่แล้ว

There's this quote by Jim Rohn and it says.

มันมีคำคมจาก จิม โรห์น (Jim Rohn ) ที่ว่า

"You are the average of the five people you spend the most time with."

"คุณเป็นค่าเฉลี่ยของคนห้าคน ที่คุณใช้เวลาด้วยมากที่สุด"

And there is no bigger lifehack in the history of the world

และมันไม่มีเคล็ดลับใดในประวัติศาสตร์โลก ที่จะยิ่งใหญ่ไปกว่านี้

from getting where you are today to where you want to be

ที่จะพาคุณจากจุดที่คุณเป็นในวันนี้ ไปยังจุดที่คุณอยากจะไป

than the people you choose to put in your corner.

มากกว่าคนที่คุณเลือกที่จะเก็บไว้ในมุม

They change everything, and it's a proven fact.

พวกมันเปลี่ยนทุกอย่าง และมันเป็นข้อพิสูจน์ความจริง

In 1898, Norman Triplett did this study with a bunch of cyclists,

ในค.ศ. 1898 นอร์มัน ทริปเพลทท์ ทำการศึกษานี้ กับนักจักรยาน

and he would measure their times around the track in a group,

และเขาวัดเวลาที่พวกเขาใช้ในสนามแข่ง ทั้งแบบกลุ่ม

and also individually.

และเดี่ยว

And he found that every time the cyclists in the group would cycle faster.

เขาพบว่าทุกครั้งที่นักจักรยานอยู่ในกลุ่ม พวกเขาปั่นเร็วขึ้น

And it's been repeated in all kinds of walks of life since then,

และมันก็พบได้กับทุกอย่างในชีวิต

and it proves the same thing over again,

และมันพิสูจน์สิ่งเดียวกันนี้ ครั้งแล้วครั้งเล่า

that the people around you matter, and environment is everything.

ว่าคนรอบๆ ตัวคุณนั้นสำคัญ และสิ่งแวดล้อมก็เป็นทุกสิ่งทุกอย่าง

But it's on you to control it, because it can go both ways.

แต่มันขึ้นอยู่กับคุณ ที่จะควบคุมมัน เพราะว่ามันเป็นไปได้ทั้งสองทาง

With 80 percent of people who don't like the work they do,

80 เปอร์เซ็นต์ของคน ที่ไม่ชอบงานที่พวกเขาทำ

that means most people around us, not in this room, but everywhere else,

นั่นหมายถึงคนส่วนใหญ่รอบๆ ตัวเรา ไม่ใช่ในห้องนี้ แต่ที่อื่นๆ

are encouraging complacency and keeping us from pursuing the things that matter to us

กำลังเผชิญหน้ากับความพึงพอใจ และรั้งเราจากการไขว่คว้าสิ่งที่สำคัญกับเรา

so we have to manage those surroundings.

ฉะนั้น เราจึงต้องจัดการสิ่งรอบๆ ตัวเหล่านี้

I found myself in this situation --

ผมพบตัวเองในเหตุการณ์นี้ --

personal example, a couple years ago.

ตัวอย่างส่วนตัว สองสามปีก่อน

Has anyone ever had a hobby or a passion they poured their heart and soul into,

ใครเคยมีงานอดิเรกหรือคลั่งใคล้อะไรไหมครับ

unbelievable amount of time, and they so badly want to call it a business,

ที่เราใช้เวลาไปมากมาย และอยากจะทำมันเป็นงานประจำ

but no one's paying attention and it doesn't make a dime?

แต่ไม่มีใครให้ความสำคัญมันเลย มันทำเงินอะไรไม่ได้เลย

OK, I was there for four years trying to build this Live Your Legend movement

ครับ ผมเป็นแบบนั้นอยู่สี่ปี พยายามที่จะสร้าง ลีฟ ยัว เลเจนด์

to help people do work that they genuinely cared about and that inspired them,

เพื่อช่วยให้คนได้ทำงานในสิ่งที่เขารักและใส่ใจ และมีแรงบันดาลใจจริงๆ

and I was doing all I could,

ผมทำเท่าที่ผมสามารถทำได้

and there were only three people paying attention,

และมีเพียงสามคนที่ให้ความสนใจ

and they're all right there: my mother, father and my wife, Chelsea.

และพวกเขาก็อยู่ตรงนี้ครับ แม่ของผม พ่อ และภรรยาของผม เชลซี

Thank you guys for the support.

ขอบคุณทุกคนครับที่สนับสนุน

(Applause)

(เสียงปรบมือ)

And this is how badly I wanted it, it grew at zero percent for four years,

และผมต้องการมันมากมายเหลือเกัน มันเติบโตศูนย์เปอร์เซ็นต์ภายในสี่ปี

and I was about to shut it down,

และผมก็เกือบที่จะล้มเลิก

and right about then,

และในตอนนั้นเอง

I moved to San Francisco and started to meet some pretty interesting people

ผมย้ายไปที่ซานฟรานซิสดก และเริ่มที่จะพบคนที่ค่อนข้างน่าสนใจ

who had these crazy lifestyles of adventure,

ที่มีรูปแบบการใช้ชีวิตการผจญภัย

of businesses and websites and blogs

การทำธุรกิจ และเว็บไซต์ และบล๊อค ที่แสนจะสุดเหวี่ยง

that surrounded their passions and helped people in a meaningful way.

ที่ไม่ได้ห่างไกลแรงบันดาลใจของพวกเขา และพวกเขาก็ช่วยผู้คนในแบบที่มีคุณค่า

And one of my friends, now, he has a family of eight,

และหนึ่งในเพื่อนของผม ตอนนี้ เขามีครอบครัวขนาดแปดคน

and he supports his whole family

และทำงานเลี้ยงดูคนทั้งครอบครัว

with a blog that he writes for twice a week.

ทำบล๊อคที่เขาเขียนสัปดาห์ละสองครั้ง

They just came back from a month in Europe, all of them together.

พวกเขาเพิ่งกลับมาจากการไปยุโรปหนึ่งเดือน ทุกคนเลย

This blew my mind. How does this even exist?

มันทำให้ผมทึ่ง มันเป็นไปได้อย่างไรกัน

And I got unbelievably inspired by seeing this,

และผมก็ได้รับแรงบันดาลใจอย่างน่าประหลาด เมื่อเห็นสิ่งนี้

and instead of shutting it down, I decided, let's take it seriously.

และแทนที่จะปิดมัน ผมตัดสินใจที่จะจริงจังกับมัน

And I did everything I could to spend my time,

และผมก็ทำทุกอย่างที่สามารถจะทำได้ เพื่อใช้เวลากับมัน

every waking hour possible trying to hound these guys,

ทุกชั่วโมงที่ผมลืมตาตื่น ผลพยายามที่จะไล่ล่าหาคนพวกนี้เท่าที่จะทำได้

hanging out and having beers and workouts, whatever it was.

ไปเที่ยวและดื่มและพูดคุย อะไรก็ตาม

And after four years of zero growth,

และหลังจากสี่ปีของการเติบโตที่เป็นศูนย์

within six months of hanging around these people,

ภายในหกเดือนหลังจากออกไปพบกับคนพวกนี้

the community at Live Your Legend grew by 10 times.

สังคมที่ลีฟ ยัว เลเจนด์​ โตขึ้น 10 เท่า

In another 12 months, it grew by 160 times.

ในอีก 12 เดือน มันเติบโตขึ้น 160 เท่า

And today over 30,000 people from 158 countries

และวันนี้ คนกว่า 30,000 ราย จาก 158 ประเทศ

use our career and connection tools on a monthly basis.

ใช้หน้าที่การงานและอุปกรณ์เชื่อมต่อของเรา ทุกๆ เดือน

And those people have made up that community of passionate folks

และคนเหล่านี้ได้สร้างสังคมแห่งบุคคลบันดาลใจ

who inspired that possibility that I dreamed of

ผู้ที่ให้แรงบันดาลใจกับความเป็นไปได้ที่ผมเฝ้าฝันถึง

for Live Your Legend so many years back.

สำหรับ ลีฟ ยัว เลเจนด์​ เมื่อหลายปีก่อน

The people change everything, and this is why --

ผู้คนนั้นเปลี่ยนทุกสิ่งทุกอย่าง และนั่นก็เป็นสาเหตุว่าทำไม --

you know, you ask what was going on.

แบบว่า คุณถามว่ามันกำลังเกิดอะไรขึ้น

Well, for four years, I knew nobody in this space,

เป็นเวลาสี่ปี ผมไม่รู้จักใครเลยในที่นี้

and I didn't even know it existed, that people could do this stuff,

และผมไม่รู้ด้วยซ้ำว่ามันมีตัวตน ที่ว่าคนจะทำสิ่งนี้ได้

that you could have movements like this.

ที่ว่าคนจะสร้างกระแสอะไรแบบนี้

And then I'm over here in San Francisco, and everyone around me was doing it.

และจากนั้นผมก็มาอยู่ที่นี่ในซานฟรานซิสโก และทุกคนรอบๆ ตัวผมก็ทำสิ่งนี้

It became normal, so my thinking went from how could I possibly do this

มันกลายเป็นสิ่งธรรมดา ความคิดของผมเริ่มจาก ผมจะทำสิ่งนี้ได้อย่างไร

to how could I possibly not.

ไปเป็นผมจะไม่ทำมันได้อย่างไร

And right then, when that happens, that switch goes on in your head,

และจากนั้น เมื่อมันเกิดขึ้น สัญญาณก็ถูกเปิดขึ้นในความคิดของคุณ

it ripples across your whole world.

มันส่งเป็นระลอกคลื่นออกไปทั่วทั้งโลก

And without even trying, your standards go from here to here.

และโดยไม่ต้องพยายาม มาตราฐานของคุณพัฒนาไปจากจุดนี้

You don't need to change your goals. You just need to change your surroundings.

คุณไม่ต้องเปลี่ยนแปลงเป้าหมาย คุณแค่ต้องเปลี่ยนสิ่งแวดล้อมของคุณ

That's it, and that's why I love being around this whole group of people,

แค่นั้นแหละครับ นี่เป็นเหตุผลว่าทำไม ผมถึงรักที่จะอยู่ท่ามกลางกลุ่มคน

why I go to every TED event I can,

ทำไมผมถึงไปทุกงาน TED เท่าที่ผมจะทำได้

and watch them on my iPad on the way to work, whatever it is.

และดูพวกเขาบน iPad ระหว่างไปทำงาน หรืออะไรก็ตามแต่

Because this is the group of people that inspires possibility.

เพราะว่าคนกล่มนี้แหละที่ ให้แรงบันดาลใจในความเป็นไปได้

We have a whole day to spend together and plenty more.

เรามีทั้งวันที่จะอยู่ด้วยกัน และอาจมากมายกว่านั้น

To sum things up, in terms of these three pillars,

สรุปนะครับ ในนิยามของเสาหลักสามประการ

they all have one thing in common more than anything else.

พวกมันมีจุดร่วมเดียวกัน ยิ่งกว่าอะไรทั้งหมด

They are 100 percent in our control.

เราควบคุมมันได้ 100 เปอร์เซ็นต์

No one can tell you you can't learn about yourself.

ไม่มีใครสามารถบอกคุณได้ว่า คุณไม่สามารถเรียนรู้เกี่ยวกับตัวเองได้

No one can tell you you can't push your limits

ไม่มีใครสามารถบอกคุณได้ว่า คุณไม่สามารถก้าวข้ามข้อจำกัดของคุณได้

and learn your own impossible and push that.

และเรียนรู้ความเป็นไปไม่ได้ของคุณ และสู้กับสิ่งนั้น

No one can tell you you can't surround yourself with inspiring people

ไม่มีใครบอกคุณได้ว่า คุณไม่สามารถที่จะอยู่ท่ามกลางคนที่สร้างแรงบันดาลใจ

or get away from the people who bring you down.

หรือออกไปจากคนที่ทำให้คุณรู้สึกแย่

You can't control a recession.

คุณไม่สามารถควบคุมภาวะเศรษฐกิจได้

You can't control getting fired or getting in a car accident.

คุณไม่สามารถควบคุมการถูกไล่ออก หรือการไปอยู่ในอุบัติเหตุรถยนต์ได้

Most things are totally out of our hands.

สิ่งต่างๆ ส่วนใหญ่มันเกินกว่าที่เราจะควบคุม

These three things are totally on us,

สามสิ่งนี้ขึ้นอยู่กับเราล้วนๆ

and they can change our whole world if we decide to do something about it.

และพวกมันสามารถเปลี่ยนโลกของเราได้ทั้งใบ ถ้าเราตัดสินใจที่จะทำอะไรบางอย่าง

And the thing is, it's starting to happen on a widespread level.

และประเด็นก็คือว่า มันเริ่มที่จเะกิดขึ้น ในระดับที่ขยายกว้างออกไป

I just read in Forbes, the US Government reported for the first time

ผมเพิ่งได้อ่าน [นิตยสาร] โฟบ รัฐบาลอเมริกัน รายงานเป็นครั้งแรกว่า

in a month where more people had quit their jobs

ภายในหนึ่งเดือน ว่ามีคนออกจากงาน

than had been laid off.

มากกว่าถูกไล่ออกจากงาน

They thought this was an anomaly, but it's happened three months straight.

พวกเขาคิดว่ามันเป็นความผิดปกติ แต่มันเกิดขึ้นสามเดือนติดต่อกัน

In a time where people claim it's kind of a tough environment,

ไม่นาน ผู้คนอ้างว่า มันเป็นเรื่องของสิ่งแวดล้อมที่ไม่เป็นใจ

people are giving a middle finger to this scripted life,

ผู้คนชูนิ้วกลางให้กับชีวิตที่ถูกขีดเส้นมาให้เดิน

the things that people say you're supposed to do,

สิ่งที่คนพูดๆ กันว่า คุณควรที่จะทำ

in exchange for things that matter to them and do the things that inspire them.

แทนที่จะเป็นสิ่งที่มีความหมายต่อพวกเขา และทำในสิ่งที่บันดาลใจพวกเขา

And the thing is, people are waking up to this possibility,

และคนก็ตื่นขึ้นมาสู่ความเป็นไปได้นี้

that really the only thing that limits possibility now is imagination.

ที่จริงๆ แล้ว สิ่งเดียวที่จำกัดความเป็นไปได้ตอนนี้ คือความคิดสร้างสรรค์

That's not a cliché anymore.

มันไม่ใช่ความซ้ำซากจำเจอีกต่อไปแล้ว

I don't care what it is that you're into, what passion, what hobby.

ผมไม่สนหรอกว่า คุณสนใจอะไร มีความคลั่งใคล้อะไร มีงานอดิเรกอะไร

If you're into knitting, you can find someone who is killing it knitting,

ถ้าคุณชอบถักนิตติ้ง คุณสามารถพบใครสักคน ที่ถักนิตติ้ง

and you can learn from them. It's wild.

และคุณสามารถเรียนกจากพวกเขาได้ มันน่าตื่นเต้นแบบนั้นแหละ

And that's what this whole day is about, to learn from the folks speaking,

และวันทั้งวันก็ควรจะเป็นแบบนี้ เป็นการเรียนรู้จากการเล่าสู่กันฟัง

and we profile these people on Live Your Legend every day,

และเราก็เก็บประวัติคนเหล่านี้ใน ลีฟ ยัว เลเจนด์​ ทุกๆ วัน

because when ordinary people are doing the extraordinary,

เพราะเมื่อคนทั่วๆ ไปกำลังทำสิ่งที่ไม่ธรรมดา

and we can be around that,

และคุณสามารถไปอยู่ในกลุ่มนั้นได้

it becomes normal.

มันกลายเป็นสิ่งธรรมดา

And this isn't about being Gandhi or Steve Jobs, doing something crazy.

และมันไม่ใช่การเป็นคานธี หรือสตีฟ จ๊อบ ทำอะไรที่คนอื่นเขาว่าบ้า

It's just about doing something that matters to you,

มันเป็นการทำอะไรบางอย่างที่สำคัญกับคุณ

and makes an impact that only you can make.

และสร้างความสำคัญที่มีเพียงคุณเท่านั้นที่ทำได้

Speaking of Gandhi, he was a recovering lawyer,

พูดถึงคานธี เขาเคยเป็นทนาย

as I've heard the term,

เท่าที่ผมเคยได้ยินมา

and he was called to a greater cause, something that mattered to him,

และเขาได้พบกับเหตุการณ์สำคัญ บางอย่างที่สำคัญกับเขา

he couldn't not do.

เขาไม่สามารถจะไม่ทำมันได้

And he has this quote that I absolutely live by.

และเขาก็มีปรัชญาที่เขาใช้ดำเนินชีวิตที่ว่า

"First they ignore you, then they laugh at you,

"ตอนแรกเขาละเลยคุณ จากนั้นก็หัวเราะเยาะคุณ

then they fight you, then you win."

จากนั้นพวกเขาก็สู้กับคุณ และคุณก็ชนะ"

Everything was impossible until somebody did it.

ทุกอย่างเป็นไปไม่ได้จนกระทั่งใครสักคนทำสำเร็จ

You can either hang around the people who tell you it can't be done

คุณสามารถอยู่กับผู้คนที่บอกคุณว่า มันเป็นไปไม่ได้หรอก

and tell you you're stupid for trying,

และบอกคุณว่า คุณโง่เหลือเกินที่พยายาม

or surround yourself with the people who inspire possibility,

หรือจะอยู่กับคนที่ให้แรงบันดาลใจที่เป็นไปได้

the people who are in this room.

ผู้คนที่อยู่ในห้องนี้

Because I see it as our responsibility to show the world

เพราะผมเห็นว่ามันคือความรับผิดชอบของเรา ที่จะแสดงให้โลกเห็น

that what's seen as impossible can become that new normal.

ว่าสิ่งที่เหมือนจะเป็นไปไม่ได้ สามารถเป็นสิ่งที่เป็นธรรมดาได้

And that's already starting to happen.

และมันก็เริ่มที่จะเกิดขึ้นแล้ว

First, do the things that inspire us,

อย่างแรก ทำในสิ่งที่บันดาลใจเรา

so we can inspire other people to do the things that inspire them.

เพื่อที่เราจะได้ให้แรงบันดาลใจนั้นกับคนอื่น ในการทำสิ่งที่บันดาลใจพวกเขา

But we can't find that

แต่เราไม่สามารถพบสิ่งนั้นได้

unless we know what we're looking for.

เว้นเสียแต่ว่า เราจะรู้ว่าเรากำลังมองหาอะไร

We have to do our work on ourself,

พวกเราจะต้องทำด้วยตัวของพวกเราเอง

be intentional about that, and make those discoveries.

ทำตัวให้เป็นสากลเกี่ยวกับเรื่องนั้น และทำการค้นพบ

Because I imagine a world where 80 percent of people love the work they do.

เพราว่า ผมลองคิดดูว่า จะเป็นอย่างไร ถ้าโลกของเรามีคน 80 เปอร์เซ็นต์

What would that look like?

ที่รักงานที่ทำ

What would the innovation be like? How would you treat the people around you?

นวัฒกรรมจะเป็นอย่างไร คุณจะปฏิบัติกับคนรอบๆ ตัวคุณอย่างไร

Things would start to change.

สิ่งต่างๆ จะเริ่มเปลี่ยนไป

And as we finish up, I have just one question to ask you guys,

และขณะที่ผมกำลังจะจบการบรรยาย ผมมีคำถามเดียวที่จะถามพวกคุณ

and I think it's the only question that matters.

และคิดว่า มันเป็นเพียงคำถามเดียวที่สำคัญ

And it's what is the work you can't not do?

และมันก็คือ งานใดที่คุณไม่อาจจะไม่ทำได้

Discover that, live it,

ค้นหามัน ใช้ชีวิตกับมัน

not just for you, but for everybody around you,

ไม่ใช่เพียงแค่เพื่อตัวคุณ แต่เพื่อทุกคนรอบตัวคุณ

because that is what starts to change the world.

เพราะว่านี่คือการเริ่มต้น ในการเปลี่ยนแปลงโลก

What is the work you can't not do?

อะไรล่ะ ที่เป็นงานที่คุณทำไม่ได้

Thank you guys.

ขอบคุณทุกคนครับ

(Applause)

(เสียงปรบมือ