How to find work you love | Scott Dinsmore

Translator: رضا صابری Reviewer: Behdad Khazaeli

Wow, what an honor. I always wondered what this would feel like.

وای چه سعادتی .همیشه میخواستم بدونم اینجا بودن چه حسی داره

So eight years ago, I got the worst career advice of my life.

خوب ۸ سال پیش، بدترین مشاوره شغلیه زندگیم رو گرفتم.

I had a friend tell me,

یکی از دوستام به من گفت،

"Don't worry about how much you like the work you're doing now.

"نگران این نباش کاری که الان داری رو چقدر دوست داری.

It's all about just building your resume."

همه این ها برای ساختن سابقه کاریته."

And I'd just come back from living in Spain for a while,

من هم تازه از اسپانیا برگشته بودم،

and I'd joined this Fortune 500 company. I thought, "This is fantastic.

و به این شرکت جزو ۵۰۰ شرکت برتره ملحق شده بودم با خودم فکر کردم، "این عالیه.

I'm going to have big impact on the world."

قراره تأثیر بزرگی روی دنیا بذارم".

I had all these ideas. And within about two months,

با همه این ایده ها تو سرم. طی ۲ ماه،

I noticed at about 10am every morning I had this strange urge

متوجه شدم که هر روز صبح حدود ساعت ۱۰ تمایل عجیبی دارم

to want to slam my head through the monitor of my computer.

تا سرم را به صفحه کامپیوترم بکوبم.

I don't know if anyone's ever felt that.

نمی دونم تا حالا تجربش کردین یا نه.

And I noticed pretty soon after that that all the competitors in our space

خیلی زود بعد از اون متوجه شدم که همه رقبا در کارهای ما

had already automated my job role.

کار من رو خودکار کردند.

And this is right about when I got this sage advice to build up my resume.

و این دقیقاً همون وقتیه که به من مشاوره دادند که سابقه خودم رو درست کنم.

Well, as I'm trying to figure out

خوب ، چونکه میخوام بفهمم

what two-story window I'm going to jump out of and change things up,

دارم قدم تو چه مسیری میذارم تا اوضاع را تغییر بدم،

I read some altogether different advice from Warren Buffett, and he said,

چند توصیه کاملا متفاوت از وارن بوفت را مطالعه کردم که می گفت:

"Taking jobs to build up your resume is the same as saving up sex for old age."

"انتخاب شغل برای ساختن سابقه مثل نگه داشتن رابطه جنسی برای دوران پیریه"

(Laughter)

(خنده حضار)

And I heard that, and that was all I needed.

و تمام اون چیزی رو که باید میشندم رو شنیدم

Within two weeks, I was out of there, and I left with one intention:

بعداز ۲ هفته، اون کار رو ول کردم و فقط یک هدف داشتم:

to find something that I could screw up. That's how tough it was.

اینکه یه چیزی پیدا کنم و بترکونمش قضیه تا این حد جدی شده بود.

I wanted to have some type of impact. It didn't matter what it was.

می خواستم تأثیرگذار باشم حالا هرچی که میخواست باشه

And I found pretty quickly that I wasn't alone:

و خیلی زود فهمیدم که من تنها نیستم:

it turns out that over 80 percent of the people around

معلوم شد که بیش از ۸۰ درصد مردم

don't enjoy their work.

از کارشان لذت نمی برن.

I'm guessing this room is different,

فکر کنم شماها فرق داشته باشید،

but that's the average that Deloitte has done with their studies.

اما این عددی بود که در مطالعات Deloitte بدست آمده بود

So I wanted to find out, what is it that sets these people apart,

میخواستم بفهمم اون چیه که این دو دسته از آدمها رو از هم جدا میکنه

the people who do the passionate, world-changing work,

اونهایی که عاشق کارشونن وبا کارشون دنیاروتکون میدن

that wake up inspired every day,

هر صبح با روحیه بیدار می شن

and then these people, the other 80 percent

از طرف دیگه، منظورم اون ۸۰ درصده

who lead these lives of quiet desperation.

اون هایی که زندگیشون سراسر یأس و نا امیدیه.

So I started to interview all these people doing this inspiring work,

پس شروع کردم به مصاحبه با همه افرادی که شغلشون براشون الهام بخش بود

and I read books and did case studies,

کتاب خواندم و مطالعات موردی انجام دادم،

300 books altogether on purpose and career and all this,

در کل ۳۰۰ کتاب در زمینه هدف و شغل و این چیزها،

totally just self-immersion, really for the selfish reason of --

کاملا در خودم غرق شده بودم شاید دلیلش خود خواهی باشه --

I wanted to find the work that I couldn't not do,

که می خواستم کاری پیدا کنم که نتونم انجامش بدم،

what that was for me.

چیزی که فقط مال من بود.

But as I was doing this, more and more people started to ask me,

هرچی جلوتر میرفتم افراد بیشتر و بیشتری ازم می پرسیدند،

"You're into this career thing.

"کارشما پیدا کردن شغل مناسبه.

I don't like my job. Can we sit down for lunch?"

کارمو دوست ندارم. می تونیم با هم ناهار بخوریم؟"

I'd say, "Sure." But I would have to warn them,

میگفتم: "حتما" اما باید بهشون هشدار بدم

because at this point, my quit rate was also 80 percent.

چون در این مرحله تا ۸۰ درصد کارشونو ترک میکردن

Of the people I'd sit down with for lunch, 80 percent would quit their job

از همه کسایی که باهاشون ناهار می خوردم ۸۰ درصد شغلشون رو ول می کردن

within two months.

اونهم طی دو ماه.

I was proud of this, and it wasn't that I had any special magic.

من به خودم می بالیدم و درواقع جادویی هم در کار نبود.

It was that I would ask one simple question.

و اینجا بود که یک سوال ساده می پرسیدم.

It was, "Why are you doing the work that you're doing?"

"چرا مشغول این کاری؟"

And so often their answer would be,

و در اکثر موارد جوابشون این بود:

"Well, because somebody told me I'm supposed to."

"خوب، چون یکی بهم گفته که باید اینکارو بکنم."

And I realized that so many people around us

تازه فهمیدم که خیلی از افراد دوروبرمون

are climbing their way up this ladder that someone tells them to climb,

مشغول کاری هستن که دیگران بهشون گفتن،

and it ends up being leaned up against the wrong wall,

و خوب آخرش هم به در بسته می خورن،

or no wall at all.

یا اصلا دری در کار نیست.

The more time I spent around these people and saw this problem,

هر چه بیشتر با این افراد وقت گذروندم و مشکل را دیدم،

I thought, what if we could create a community,

فکر کردم، چی میشد یه گروه تشکیل می دادیم،

a place where people could feel like they belonged

جایی که مردم احساس می کردند که بهش تعلق دارند

and that it was OK to do things differently,

و عیبی نداشت اگه کارها را جور دیگه انجام بدید،

to take the road less traveled, where that was encouraged,

راهی رو بریم که کمتر کسی رفته جایی که خیلی‌ها تمایل نداشتن،

and inspire people to change?

و افراد رو تشویق به تغییر کنیم؟

And that later became what I now call Live Your Legend,

و این همانی شد که بهش می گم "افسانه ات رو زندگی کن"

which I'll explain in a little bit.

که در موردش توضیح مختصری خواهم داد.

But as I've made these discoveries, I noticed a framework

اما همچنان که به این کشف رسیدم متوجه ساختاری

of really three simple things

متشکل از ۳ چیزساده

that all these different passionate world-changers have in common,

شدم که درهمه این افراد پر شور و مشتاق به تغییرمشترکه،

whether you're a Steve Jobs or if you're just, you know,

فرقی نمی کنه که استیو جابز باشید یا فقط، مثلا،

the person that has the bakery down the street.

یا یک نانوا در پایین همین خیابان.

But you're doing work that embodies who you are.

شما کاری رو انجام می دید که توش خودتونید.

I want to share those three with you, so we can use them as a lens

میخوام این ۳ ویژگی رو بگم تا ازشون مثل یه ذره‌بین استفاده کنیم

for the rest of today and hopefully the rest of our life.

همین امروزو امید وارم برای تمام عمرمان.

The first part of this three-step passionate work framework

اولین گام از این ساختار ساختار سه مرحله ای برای کار با اشتیاق

is becoming a self-expert and understanding yourself,

تبدیل شدن به متخصص شناخت و فهم خودتونه،

because if you don't know what you're looking for,

چون اگه ندونید که دنبال چی هستید

you're never going to find it.

هیچ وقت اونو پیدا نمی کنید،

And the thing is that no one is going to do this for us.

ونکته اینه که هیچ کس اینکار رو واسه ما انجام نمی ده.

There's no major in university on passion and purpose and career.

هیچ رشته دانشگاهی درمورد علاقه، هدف و شغل وجود نداره.

I don't know how that's not a required double major,

نمی دونم چرا برای این رشته لیسانس نداریم،

but don't even get me started on that.

حاضرم قسم بخورم که

I mean, you spend more time picking out a dorm room TV set

شما وقت بیشتری رو برای انتخاب تلویزیون خوابگاه میذارید

than you do you picking your major and your area of study.

تا انتخاب رشته دانشگاهی تون.

But the point is, it's on us to figure that out,

اما نکته اینه که این وظیفه ماست که حلش کنیم،

and we need a framework, we need a way to navigate through this.

ما نیاز به یک چهارچوب داریم تا ازش عبورکنیم.

And so the first step of our compass is finding out what our unique strengths are.

پس اولین گام پی بردن به نقاط قوت منحصر به فردمونه.

What are the things that we wake up loving to do no matter what,

اون چیه که وقتی از خواب بیدار می شیم دوست داریم انجام بدیم؟

whether we're paid or we're not paid, the things that people thank us for?

چه براش پول بدند چه ندند، کاری که مردم به خاطرش از ما تشکر کنن.

And the Strengths Finder 2.0 is a book and also an online tool.

و" Strengths Finder 2.0" هم یک کتاب و هم یک ابزارآنلاینه.

I highly recommend it for sorting out what it is that you're naturally good at.

من اونو شدیداً توصیه می کنم تا بفهمید در چی مهارت دارید.

And next, what's our framework or our hierarchy for making decisions?

گام بعدی اینه که بفهمیم سلسله مراتب تصمیم گیری ماچیه؟

Do we care about the people, our family, health,

آیا ما به مردم، خانواده و سلامتی اهمیت می دیم

or is it achievement, success, all this stuff?

ویا به موفقیت و اینجور چیزها؟

We have to figure out what it is to make these decisions,

ما باید اول این رو بدونیم تا بتونیم تصمیم بگیریم،

so we know what our soul is made of,

بنابراین مامی دونیم باطنمون چیه

so that we don't go selling it to some cause we don't give a shit about.

تا اونو به خاطر هدفی که بهش اهمیت نمی دیم نفروشیمش.

And then the next step is our experiences.

گام بعدی تجارب ماست.

All of us have these experiences. We learn things every day, every minute

همه چنین تجربه هایی داریم. ما هر روز و هر دقیقه در حال یادگیری هستیم

about what we love, what we hate,

درباره انچه عاشقشیم یا ازش متنفریم،

what we're good at, what we're terrible at.

چیزی که توش ماهریم و چیزی که نیستیم

And if we don't spend time paying attention to that

و اگر برای توجه به این موضوع وقت نذاریم

and assimilating that learning

و اونچه یادگرفتیم رو وجذب نکنیم

and applying it to the rest of our lives, it's all for nothing.

و در مابقی زندگیمان به کار نبندیم به هیچ دردی نمی خوره.

Every day, every week, every month of every year

هر روز، هر هفته و هر ماه از سال،

I spend some time just reflecting on what went right,

من هم به اتفاقات درست زندگیم فکر می کنم،

what went wrong, and what do I want to repeat,

و هم به اتفاقات غلط و به چیزایی که می خوام تکرار کنم،

what can I apply more to my life.

چطور میتونم مفیدتر باشم

And even more so than that, as you see people, especially today,

و حتی بیشتر از آن. به ویژه امروزه شما کسانی را می بینید،

who inspire you, who are doing things where you say

که الهام بخشن. کاری می کنند که شما می گید

"Oh God, what Jeff is doing, I want to be like him."

«خدای من. جف داره چیکار می کنه من میخوام مثل او باشم.»

Why are you saying that? Open up a journal.

چرا این حرف رومیزنید؟ یه دفتر بردارید.

Write down what it is about them that inspires you.

بنویسید چی باعث میشه اونها منبع الهامتون باشن.

It's not going to be everything about their life,

لازم نیست همه چیز زندگی اونها رو بنویسید،

but whatever it is, take note on that,

اما هر چیزیه بنویسیدش،

so over time we'll have this repository of things

به مروز زمان ما یک مجموعه خواهیم داشت

that we can use to apply to our life and have a more passionate existence

که می تونیم تو زندگی خودمون به کار ببریم و زندگی دوست داشتنی‌تری داشته باشیم

and make a better impact.

وتاثیر بهتری بزاریم.

Because when we start to put these things together,

چون وقتی شروع می کنیم به کنار هم گذاشتن این ها،

we can then define what success actually means to us,

می تونیم واسه خودمون تعریفی ازموفقیت داشته باشیم،

and without these different parts of the compass, it's impossible.

که البته بدون داشتن همه اجزای این قطب نما،غیرممکنه.

We end up in the situation -- we have that scripted life

به وضعیتی میرسیم -- که زندگی یکنواخت و تکراری میشه

that everybody seems to be living going up this ladder to nowhere.

مثل همه که دارند و از یک نردبونی که راه به جایی نمیبره بالا میریم.

It's kind of like in Wall Street 2, if anybody saw that,

تقریبا شبیه جنبش وال استریت ۲.اگه کسی اونو دیده باشه،

the peon employee asks the big Wall Street banker CEO,

کارمند معمولی از مدیر ارشد بانکی در وال استریت می پرسه،

"What's your number? Everyone's got a number,

«چقدر پول بسته؟ همه یه عددی دارند،

where if they make this money, they'll leave it all."

که اگه اینقدرپول در بیارند همه چیز رو رها کنند.»

He says, "Oh, it's simple. More."

او جواب می ده، «معلومه. بیشتر.»

And he just smiles.

وفقط لبخند می زنه،

And it's the sad state of most of the people

این وضعیته غمبارِ بیشترافرادیه

that haven't spent time understanding what matters for them,

که تلاش نکردند که بفهمند چه چیزی واسشمون مهمه،

who keep reaching for something that doesn't mean anything to us,

که می خوان به چیزی برسند که هیچ معنی براشون نداره،

but we're doing it because everyone said we're supposed to.

اما کاری رو می‌کنیم که همه گفتند باید انجام بدیم.

But once we have this framework together,

اما همینکه ما این قالب روشکل می دیم،

we can start to identify the things that make us come alive.

چیز هایی رو درک می کنیم که ما رو به زندگی بر میگردونه.

You know, before this, a passion could come and hit you in the face,

میدونید، قبل از این، ممکن بود یه علاقه شدید سر راه شما سبز بشه،

or maybe in your possible line of work, you might throw it away

یا ممکنه تو مسیرکاری، اونو دور بندازید

because you don't have a way of identifying it.

چون راهی برای شناسایی اون ندارید.

But once you do, you can see something that's congruent with my strengths,

اما همینکه بشناسیدش، می بینید چیزیه که سازگار با نقاط مثبت شماست،

my values, who I am as a person,

با ارزشهاتون و انچه هویت شمارو شکل میده،

so I'm going to grab ahold of this, I'm going to do something with it,

پس شما می‌گید من می خوام بهش بچسبم من می خوام کاری باهاش بکنم،

and I'm going to pursue it and try to make an impact with it.

من می خوام دنبالش کنم و با اون تاثیر بزارم.

And Live Your Legend and the movement we've built

جنبش "افسانه ات رو زندگی کن" رو که ما ساختیم

wouldn't exist if I didn't have this compass to identify,

ساخته نمیشد اگه من این قطب نمارو برای تشخیص این نداشتم که،

"Wow, this is something I want to pursue and make a difference with."

"وای، این همونیه که میخام دنبال کنم و باهاش در دنیا تغییر ایجاد کنم".

If we don't know what we're looking for, we're never going to find it,

اگه ندونید دنباله چی هستید هیچ وقت بهش نمیرسید،

but once we have this framework, this compass,

اما با داشتن این چهارچوب یعنی این قطب نما

then we can move on to what's next -- and that's not me up there --

میریم به مرحله بعد --البته اون بالا من نیستم--

doing the impossible and pushing our limits.

انجام غیر ممکن ها و گذر از محدودیت ها.

There's two reasons why people don't do things.

بخاطر همین دو دلیل مردم دست بکار نمیشن.

One is they tell themselves they can't do them,

اولاً به خودشون میگن نمیتونن انجامش بدن،

or people around them tell them they can't do them.

یا اینکه آدمای دور و برشون بهشون اینو میگن.

Either way, we start to believe it.

به هر حال، باید اینو باور کنیم

Either we give up, or we never start in the first place.

که چه تسلیم بشیم، چه دست به به شروع کار نزنیم.

The things is, everything was impossible until somebody did it.

هر کاری غیر مممکنه مگر اینکه شروعش کنی.

Every invention, every new thing in the world,

هر اختراعی و هر چیز جدیدی در جهان،

people thought were crazy at first.

به نظر مردم در ابتدا احمقانه بوده

Roger Bannister and the four-minute mile, it was a physical impossibility

برای "راجر بانیستر" به لحاظ فیزیکی غیر ممکن بود که چهار مایل

to break the four-minute mile in a foot race

رو با دویدن در یک دقیقه طی کند

until Roger Bannister stood up and did it.

اما راجر بانیستر باورش کرد و انجامش داد.

And then what happened?

اما بعدش چی شد؟

Two months later, 16 people broke the four-minute mile.

دو ماه بعدش ۱۶ نفر دیگه این رکورد رو شکستن.

The things that we have in our head that we think are impossible

چیزهایی که تو سرمون داریم و فکر میکنیم غیرممکنند

are often just milestones waiting to be accomplished

اغلب جایی منتظرند که انجامشون بدید

if we can push those limits a bit.

به شرطی محدودیت هارو کنار بزنیم.

And I think this starts with probably your physical body and fitness

فکر میکنم این کار با وضعیت جسمی و تناسب اندام بیشتر از هر چیزی

more than anything, because we can control that.

شروع میشه چون ما نمیتونیم کنترلش کنیم

If you don't think you can run a mile,

اگه فکر نمیکنید بتونید یک مایل رو،

you show yourself you can run a mile or two,

بدوید،به خودتون نشون بدید میتونید بیشتر برید،

or a marathon, or lose five pounds, or whatever it is,

یا تو ماراتون بدوید، یا وزن کم کنید هر چی میخواد باشه،

you realize that confidence compounds

میفهمی اعتماد به نفس پیدا کردی

and can be transferred into the rest of your world.

و اون رو به تمام جهانت منتقل میکنی.

And I've actually gotten into the habit of this a little bit with my friends.

من و دوستانم یه کمی به این کار عادت کردیم

We have this little group. We go on physical adventures,

با هم یه گروه کوچک داریم و میریم ماجراجویی،

and recently, I found myself in a kind of precarious spot.

اخیراً هم رفتم یه جای خطرناک.

I'm terrified of deep, dark, blue water.

من از آب پر عمق و تاریک وحشت دارم.

I don't know if anyone's ever had that same fear

نمیدونم شما هم این ترس رو داشتید یا نه

ever since they watched Jaws 1, 2, 3 and 4 like six times

این ترس برمیگرده به شش بار دیدن فیلم های "آرواره ۱و۲و۳و۴"

when I was a kid.

وقتی که بچه بودم.

But anything above here, if it's murky, I can already feel it right now.

آب که بالاتر از اینجا میاد،اگه تیره باشه الان دارم حسش میکنم.

I swear there's something in there.

قسم میخورم الان یه چیزی اینجا هست.

Even if it's Lake Tahoe, it's fresh water, totally unfounded fear,

حتی اگه دریاچه تاهو باشه با وجود آب تازه همچنان یه ترسی دارم،

ridiculous, but it's there.

احمقانه‌ است ولی هست دیگه.

Anyway, three years ago I find myself on this tugboat

بگذریم،سه سال پیش این یدک کش رو برایه خودم پیدا کردم

right down here in the San Francisco Bay.

همین جاها تو خلیج سان فرانسیسکو.

It's a rainy, stormy, windy day, and people are getting sick on the boat,

یه روز بارونی و طوفانی از همونایی که حال مردم رو توقایق به هم میزنه،

and I'm sitting there wearing a wetsuit, and I'm looking out the window

منم که نشسته بودم و مایو تنم بود و از پنجره داشتم بیرون رو نگاه میکردم

in pure terror thinking I'm about to swim to my death.

در نهایت ترس فکر میکردم شنا میکنم تا بمیرم.

I'm going to try to swim across the Golden Gate.

انگار میخواستم با شنا از پل گلدن گیت رد شم.

And my guess is some people in this room might have done that before.

فکر کنم بعضی هاتون این جوری شده باشید.

I'm sitting there, and my buddy Jonathan, who had talked me into it,

همونطور که نشسته بودم دوستم جاناتان که قبلاً قضیه رو بهش گفته بودم،

he comes up to me and he could see the state I was in.

اومد پیشم و اوضاعمو دید.

And he says, "Scott, hey man, what's the worst that could happen?

بهم گفت"اسکات ببین بدترین چیزی که ممکنه پیش بیاد چیه؟"

You're wearing a wetsuit. You're not going to sink.

الان لباس شنا تنته و قرار نیست غرق بشی.

And If you can't make it, just hop on one of the 20 kayaks.

اگرم نتونستی از پسش برای بپر تو یکی از اون ۲۰ تا قایق کایاک

Plus, if there's a shark attack, why are they going to pick you

تازه اگرم کوسه حمله کنه کی گفته

over the 80 people in the water?" So thanks, that helps.

از بین ۸۰ نفرتورو میبره؟ دستش درد نکنه، خیلی کمک کرد.

He's like, "But really, just have fun with this. Good luck."

اون یه جورایی با این قضیبه حال میکرد خدا به همراش باشه.

And he dives in, swims off. OK.

بعد هم شیرجه زد و شناکنان رفت. خوب.

Turns out, the pep talk totally worked, and I felt this total feeling of calm,

انگار حرفاش خیلی روم اثر کرد، و واقعاً احساس آرامش کردم،

and I think it was because Jonathan was 13 years old.

فکر کنم دلیلش این بود که جاناتان فقط ۱۳ سالش بود.

(Laughter)

(خنده حضار)

And of the 80 people swimming that day,

و از بین هشتاد نفری که اون روز زدند به آب،

65 of them were between the ages of nine and 13.

سن ۶۵ نفرشون بین ۹ تا ۱۳ سال بود.

Think how you would have approached your world differently

فکر کنید دنیارو چقدر متفاوت میدیدین

if at nine years old you found out you could swim a mile and a half

اگه بچه های ۹ ساله ای که بهشون برخوردی بتونن یه مایل ونیم شنا کنن

in 56-degree water from Alcatraz to San Francisco.

اون هم تو آب ۱۳ درجه اون هم از آلکاتراز تا سانفرانسیسکو.

What would you have said yes to?

به چی جواب مثبت میدادید؟

What would you have not given up on? What would you have tried?

حاضر بودید به خاطرش از چی بگذرید؟ دست به چه تلاشی میزدید؟

As I'm finishing this swim, I get to Aquatic Park,

آخرای شنا کردن بودم که رسیدم به پارک آبی،

and I'm getting out of the water

و از آب بیرون اومدم

and of course half the kids are already finished,

البته تا اون موقع نصف بچه ها رسیده بودن،

so they're cheering me on and they're all excited.

همشون برام هورا کشیدن و به وجد اومده بودن.

And I got total popsicle head, if anyone's ever swam in the Bay,

شده بودم مثله آب نبات چوبی معلوم بود تو خلیج شنا کردم،

and I'm trying to just thaw my face out, and I'm watching people finish.

داشتم صورتم رو تر و تمیز میکردم و بقیه رو که تموم کرده بودن نگاه میکردم.

And I see this one kid, something didn't look right.

تا چشمم افتاد به این بچه که انگار یه جای کارش می‌لنگید.

And he's just flailing like this.

داشت تلو تلو می‌خورد و می‌اومد.

And he's barely able to sip some air before he slams his head back down.

انگار به زور نفس میکشید و سرش و به سختی بالا میگرفت.

And I notice other parents were watching too,

انگار بقیه پدر و مادرام متوجه شده بودن،

and I swear they were thinking the same thing I was:

شرط میبندم به همون چیزی فکر میکردن که من فکر میکردم:

this is why you don't let nine-year-olds swim from Alcatraz.

اینم دلیله اینکه نباید به یه بچه ۹ ساله اجازه بدید از آلکاتراز این همه راه شنا کنه

This was not fatigue.

مسئله خستگی نبود.

All of a sudden, two parents run up and grab him,

یهو دوتا از پدر و مادرا پریدن و گرفتنش،

and they put him on their shoulders, and they're dragging him like this,

انداختنش روی شونه هاشون و این جوری کشون کشون بردنش،

totally limp.

کاملا می‌لنگید.

And then all of a sudden they walk a few more feet

یهو چند قدم دیگه رفتن و

and they plop him down in his wheelchair.

بعدش تلپی انداختنش روی صندلی چرخدارش.

And he puts his fists up in the most insane show of victory I've ever seen.

بعدش جوری دستاشو به نشونه پیروزی بالا برد که تا آون موقع ندیده بودم.

I can still feel the warmth and the energy on this guy

هنوزم اون گرمی و انرژی شو میتونم حس کنم

when he made this accomplishment.

وقتی به این موفقیت رسید.

I had seen him earlier that day in his wheelchair.

من قبلاً اونو روی صندای چرخدارش دیده بودم.

I just had no idea he was going to swim.

اما عمراً فکر نمیکردم بخواد شنا کنه.

I mean, where is he going to be in 20 years?

میخام بگم این پسر تو ۲۰ سالگی به کجا میرسه؟

How many people told him he couldn't do that, that he would die if he tried that?

میدونید چند نفر بش گفتن اگه این کارو بکنی میمیری؟

You prove people wrong, you prove yourself wrong,

به همه اون آدما و به خودت خلافش رو ثابت میکنی،

that you can make little incremental pushes

میتونی کم کم پیشرفت کنید به سمت

of what you believe is possible.

چیزی که باور داری انجامش ممکنه.

You don't have to be the fastest marathoner in the world,

نیازی نیست رکود دار دو ماراتون تو جهان باشی،

just your own impossibilities, to accomplish those,

فقط ناممکن هاتونو ممکن کنید،

and it starts with little bitty steps.

همش با قدمهای خیلی کوچیک شروع میشه.

And the best way to do this

و بهترین کار هم برای عملی کردنش

is to surround yourself with passionate people.

اینه که دور و برتون روبا آدمای مشتاق پر کنید.

The fastest things to do things you don't think can be done

با سریع ترین چیزهایی که فکر میکنید نمیتونید از پسشون براید

is to surround yourself with people already doing them.

و با افرادی که قبلا از پسش برومدن.

There's this quote by Jim Rohn and it says.

به قول جیم رون.

"You are the average of the five people you spend the most time with."

"شما میانگین پنج نفری هستی که بیشترین وقت رو باشون می گذرونی"

And there is no bigger lifehack in the history of the world

و در طول تاریخ بزرگترین ترفند برای موفقیت

from getting where you are today to where you want to be

از هرجایی که هستی تا هر کجا میخواهی باشی

than the people you choose to put in your corner.

افرادی هستن که انتخاب میکنی تا هواتونو داشته باشن.

They change everything, and it's a proven fact.

اونا همه چیزو عوض میکنن این حقیقت اثبات شده.

In 1898, Norman Triplett did this study with a bunch of cyclists,

سال ۱۸۹۸، نورمن تریپلت این تحقیق رو روی یه سری دوچرخه سوار انجام داد،

and he would measure their times around the track in a group,

زمان حرکت دور مسیر را هم به صورت گروهی اندازه گرفت،

and also individually.

و هم به صورت انفرادی.

And he found that every time the cyclists in the group would cycle faster.

و فهمید که دوچرخه سوارها وقتی با گروهن تندتر رکاب میزنن.

And it's been repeated in all kinds of walks of life since then,

و این مسئله در تمامی جنبه های زندگی صدق میکنه،

and it proves the same thing over again,

و باز هم اینو اثبات میکنه که،

that the people around you matter, and environment is everything.

افراد دور و برتو مهمند محیط همه چیزه.

But it's on you to control it, because it can go both ways.

اما کنترلش دیگه با شماست چون دومسیر براتون میذاره.

With 80 percent of people who don't like the work they do,

۸۰ درصد از آدمای اون بیرون کارشونو دوست ندارن،

that means most people around us, not in this room, but everywhere else,

این یعنی بیشتر آدمای دور و برمون نه فقط اونایی که اینجان،

are encouraging complacency and keeping us from pursuing the things that matter to us

احساس رضایت می کنن و مارو از دنبال کردن چیزایی که برامون مهمه باز میدارن

so we have to manage those surroundings.

پس باید هواسمون به اطرافیانمون باشه.

I found myself in this situation --

من خودم تو این موقعیت بودم --

personal example, a couple years ago.

مثلا یکی دو سال پیش.

Has anyone ever had a hobby or a passion they poured their heart and soul into,

اینجا کسی سرگرمی ای داره که با جون و دل انجامش بده،

unbelievable amount of time, and they so badly want to call it a business,

همه وقتتونو براش بذارید و اسمش رو بذارید کار،

but no one's paying attention and it doesn't make a dime?

اما کسی اهمیت نمیده و ریالی هم پول ازش در نمیاد؟

OK, I was there for four years trying to build this Live Your Legend movement

خوبه، من چهار سال تو اینطور بودم تا جنبش "افسانه ات رو زندگی کن" رو بسازم

to help people do work that they genuinely cared about and that inspired them,

تا به مردم کمک کنم کاری روانجام بدن که واقعاً میخوانش وبهشون انگیزه میده،

and I was doing all I could,

از جون و دل مایه گذاشتم،

and there were only three people paying attention,

فقط سه نفر واقعاً جدی گرفتنم،

and they're all right there: my mother, father and my wife, Chelsea.

اوناها اونجا نشستن مادرم، پدرم و همسرم چلسی.

Thank you guys for the support.

ازتون به خاطر حمایتتون ممنونم.

(Applause)

(تشویق حضار)

And this is how badly I wanted it, it grew at zero percent for four years,

ولی واقعا می‌خواستمش، تو چهار سال رشدش صفر درصد بود،

and I was about to shut it down,

نزدیک بود بی خیالش بشم،

and right about then,

و همون موقع بود که،

I moved to San Francisco and started to meet some pretty interesting people

رفتم سانفرانسیسکو و آدمای فوق العاده ای رو دیدم

who had these crazy lifestyles of adventure,

که زندگیشون دیونگی بود و هیجان،

of businesses and websites and blogs

از تجارت و صفحات وب و وب نوشته هایی که

that surrounded their passions and helped people in a meaningful way.

دور و برشون رو گرفته بود و به مردم به شکل معناداری کمک میکردن،

And one of my friends, now, he has a family of eight,

یکی از دوستانم که الان خونواده ای ۸ نفری داره

and he supports his whole family

و کل خونواده رو حمایت میکنه

with a blog that he writes for twice a week.

اونم فقط با وب نوشته ای که دوبار در هفته توش مطلب مینویسه.

They just came back from a month in Europe, all of them together.

اون ها تازه از سفر یک ماهه شون به اروپا برگشتن.

This blew my mind. How does this even exist?

منو تحت تأثیر قرا داد. آخه چطوری میشه؟

And I got unbelievably inspired by seeing this,

شدیداً تحت تأثیر این چیزی که دیدم قرار گرفتم،

and instead of shutting it down, I decided, let's take it seriously.

و به جای اینکه بی خیالش بشم جدیش گرفتم.

And I did everything I could to spend my time,

همه کاری کردم تا بتونم براش وقت بذارم،

every waking hour possible trying to hound these guys,

همه وقتمو گذاشتم و سعی کردم پا به پای این آدما باشم،

hanging out and having beers and workouts, whatever it was.

با هم بیرون میرفتیم، اب جو میزدیم ورزش میکردیم از این کارا.

And after four years of zero growth,

و بعد از چهار سال که پیشرفتم صفر بود،

within six months of hanging around these people,

بعد ازاینکه شش ماه رو با این آدما گذروندم،

the community at Live Your Legend grew by 10 times.

رشد انجمن "افسانه‌ات رو زندگی کن" ۱۰ برابر شد.

In another 12 months, it grew by 160 times.

۱۲ ماه بعد رشدش ۱۶۰ برابر شد.

And today over 30,000 people from 158 countries

الان هم که بیشتر از ۳۰ هزار نفر از ۱۵۸ کشور

use our career and connection tools on a monthly basis.

از ابزارهای کاریابی و ارتباطی ما به طور ماهانه استفاده میکنن.

And those people have made up that community of passionate folks

و اون افراد این اجتماع رو با آدمای پر انگیزه ساختن

who inspired that possibility that I dreamed of

کسایی که الهام بخش چیزی بودن که من ارزوشو داشتم

for Live Your Legend so many years back.

برای "افسانه‌ات رو زندگی کن" خیلی سال پیش.

The people change everything, and this is why --

این مردم بودن که همه چیزو عوض کردن به همین خاطره--

you know, you ask what was going on.

از خودتون سوال میکنید چی شد

Well, for four years, I knew nobody in this space,

چهار سال من هیچ کس رو این جا نمیشناختم،

and I didn't even know it existed, that people could do this stuff,

من حتی خبر نداشتم چنین چیزی هست، و آدمایی هستن که این کارهارو میکنن،

that you could have movements like this.

یا اینکه میشه جنبش های اینجوری داشت.

And then I'm over here in San Francisco, and everyone around me was doing it.

اما وقتی اومدم سانفرانسیسکو همه آدمای دور و برم داشتن این کارو میکردن.

It became normal, so my thinking went from how could I possibly do this

خیلی عادی بود، پس فکر منم رفت به اون سمت که من چی جوری میتونم این کارو بکنم

to how could I possibly not.

تا اینکه چطور میشه نکنم.

And right then, when that happens, that switch goes on in your head,

و درست همون موقست که اون اتفاقه میوفته و چراغ مغزتون روشن میشه،

it ripples across your whole world.

و همه دنیاتون رو میگیره.

And without even trying, your standards go from here to here.

و حتی بدون تلاش هم، استانداردهاتون از صفر میرسه به صد.

You don't need to change your goals. You just need to change your surroundings.

نیازی نیست اهدافتون رو تغییر بدید بلکه باید اطرافتون رو تغییر بدید.

That's it, and that's why I love being around this whole group of people,

همینه، برای همینه که عاشقه اینم که با همه این آدما باشم،

why I go to every TED event I can,

تا جایی که بتونم تو TED شرکت میکنم،

and watch them on my iPad on the way to work, whatever it is.

توراه رفتن به سر کار تو آی‌پدم هم نگاشون میکنم، هرچی میخواد باشه

Because this is the group of people that inspires possibility.

چون این گروهیه که افرادش انگیزه دارن.

We have a whole day to spend together and plenty more.

یه روز تمام رو با هم میگذرونیم و خیلی هم بیشتر.

To sum things up, in terms of these three pillars,

بحثم رو این جوری ببندم که در این سه رکن،

they all have one thing in common more than anything else.

یک چیز بیشتر از هر چیزی بینشون مشترکه.

They are 100 percent in our control.

اون ها صد در صد تحت کنترل ما هستن.

No one can tell you you can't learn about yourself.

هیچ کس نمیتونه بتون بگه که نمیتونید خودتون رو بشناسید.

No one can tell you you can't push your limits

هیچ کس نمیتونه بگه نمیتونید یه قدم به جلوبرید

and learn your own impossible and push that.

و محدودیت هاتون رو بشناسید و ازشون عبور کنید.

No one can tell you you can't surround yourself with inspiring people

هیچ کس نمیتونه بگه نمیشه دور رو برتون آدمایه با انگیزه باشه

or get away from the people who bring you down.

یا اینکه نباید از آدمای نا امید کننده دور بشین

You can't control a recession.

کسادی و رکود دست شما نیست.

You can't control getting fired or getting in a car accident.

اخراج شدن یا تصادف دست شما نیست.

Most things are totally out of our hands.

خیلی چیزا از دست ما خارجه.

These three things are totally on us,

اما این سه چیز کاملا دسته خودمونه،

and they can change our whole world if we decide to do something about it.

و مینونن کل دنیامون رو عوض کنن اگه ما تصمیمش رو داشته باشیم.

And the thing is, it's starting to happen on a widespread level.

و این چیز داره اتفاق میافته اونهم تو یه سطح وسیع.

I just read in Forbes, the US Government reported for the first time

بار اول در مجله فوربس گزارش دولت آمریکارو خوندم

in a month where more people had quit their jobs

که در یک ماه افراد بیشتری کارشون رو ترک کرده بودن

than had been laid off.

از اونهایی که اخراج شده بودند.

They thought this was an anomaly, but it's happened three months straight.

به نظر اونا این غیر عادی بود اما سه ماه پشت هم اتفاق افتاد.

In a time where people claim it's kind of a tough environment,

درست وقتی مردم ادعا میکنن اوضاع سخت شده،

people are giving a middle finger to this scripted life,

مردم دل خوشی از این زندگی از پیش نوشته ندارند،

the things that people say you're supposed to do,

و نمیخوان کاری رو که بهشون دیکته میشه بکنن،

in exchange for things that matter to them and do the things that inspire them.

اونم در عوض چیزایی که براشون مهمه چیزایی که بهشون الهام میده.

And the thing is, people are waking up to this possibility,

مسئله اینه که مردم دارن بیدار میشن،

that really the only thing that limits possibility now is imagination.

و میفهمن تنها چیزی که میتونه سد راه اتفاق افتادن چیزی بشه، تخیله.

That's not a cliché anymore.

این حرفا دیگه کلیشه نیستن.

I don't care what it is that you're into, what passion, what hobby.

برایه من مهم نیست تو به چی علاقه داری سرگرمیت چیه و این حرفا.

If you're into knitting, you can find someone who is killing it knitting,

اگر توکار بافتنی هستی میتونی کسی رو پیدا کنی که دیوونه بافتنیه،

and you can learn from them. It's wild.

میتونید ازشون یاد بگیری. این عالیه.

And that's what this whole day is about, to learn from the folks speaking,

و تمام حرف امروزم اینه اینکه از تو دل حرفهای همین مردم یاد بگیریم،

and we profile these people on Live Your Legend every day,

ما هر روز در "افسانه‌ات رو زندگی کن" مشخصات این آدمها روتهیه میکنیم،

because when ordinary people are doing the extraordinary,

چون همین آدمهای عادی کارای خارق العاده‌ای میکنن،

and we can be around that,

و ما میتونیم باهاشون باشیم،

it becomes normal.

و برامون عادی میشه.

And this isn't about being Gandhi or Steve Jobs, doing something crazy.

قرارم نیست گاندی یا استیو جابز بشم یا دیوونه بازی کنیم.

It's just about doing something that matters to you,

فقط باید کاری رو بکنی که برات مهمه،

and makes an impact that only you can make.

و تأثیری بذاری که فقط و فقط از پس تو برمیاد

Speaking of Gandhi, he was a recovering lawyer,

حرف گاندی شد، اون یه وکیل مسائل مالی بود،

as I've heard the term,

من این اصطلاح رو شنیدم،

and he was called to a greater cause, something that mattered to him,

اون رفت دنباله یه دلیل بزرگتر چیزی که براش مهم بود،

he couldn't not do.

که نمی‌تونست انجامش بده.

And he has this quote that I absolutely live by.

من با این گفته گاندی زندگی میکنم.

"First they ignore you, then they laugh at you,

"ابتدا نادیده‌ات می‌انگارند، سپس به سخره‌ات میگیرند،

then they fight you, then you win."

سپس به جنگ با تو برمی‌خیزند، آنگاه پیروز میشوی"

Everything was impossible until somebody did it.

هر چیزی فقط تا وقتی غیر ممکنه که یه نفر انجامش بده.

You can either hang around the people who tell you it can't be done

میتونی با آدمهایی باشی که همش بهت بگن نمیتونی

and tell you you're stupid for trying,

و تلاشت احمقانست،

or surround yourself with the people who inspire possibility,

یا با آدمهایی باشی که بهت انگیزه انجام کارهارو میدن،

the people who are in this room.

مثل آدمهایی که اینجا تو این اتاقند.

Because I see it as our responsibility to show the world

مسئولیت خودمون میدونم که به دنیا نشون بدیم که

that what's seen as impossible can become that new normal.

چیزایی که یه روز غیر ممکن بنظر میرسن خیلی زود عادی میشند.

And that's already starting to happen.

و همین الان در حال رخ دادنند.

First, do the things that inspire us,

اول باید کاری رو بکنیم که برامون الهام بخشه،

so we can inspire other people to do the things that inspire them.

تا بتونیم به بقیه انگیزه بدیم تا کارایی بکنن که بهشون الهام بده.

But we can't find that

اما نمیتونیم پیداش کنیم

unless we know what we're looking for.

مگر این که بدونیم دنبال چی هستیم.

We have to do our work on ourself,

باید روی خودمون کار کنیم.

be intentional about that, and make those discoveries.

باید اراده داشته باشیم و دست به کشف بزنیم.

Because I imagine a world where 80 percent of people love the work they do.

چون دنیایی رو تصور میکنم که در اون ۸۰ درصد مردم کاری رو میکنن که دوستش دارند

What would that look like?

اما این دنیا چه جوریه؟

What would the innovation be like? How would you treat the people around you?

نوآوری چه شکلی میشه؟ شما با آدمای اتاق‌تون چطور برخورد میکنین؟

Things would start to change.

تغغیر داره شروع میشه.

And as we finish up, I have just one question to ask you guys,

همینطور که به پایان وقتمون نزدیک میشیم میخوام فقط یه سوال ازتون بپرسم،

and I think it's the only question that matters.

شاید تنها سوالیه که اهمیت داره.

And it's what is the work you can't not do?

و اون اینه که چه کاریه که شما نمیتونید انجامش بدین؟

Discover that, live it,

کشفش کنید، باهاش زندگی کنید،

not just for you, but for everybody around you,

نه فقط برای خودتون بلکه برای همه اطرافیانتون،

because that is what starts to change the world.

چون این همون نقطه شروع تغیر دنیاست.

اون چه کاریه که نمی‌تونید انجامش بدید؟

What is the work you can't not do?

ممنونم دوستان،

Thank you guys.

(Applause)

(تشویق حضار)