The passing of time, caught in a single photo | Stephen Wilkes

Translator: Sakunphat Jirawuthitanant Reviewer: Rawee Ma

I'm driven by pure passion

ผมถูกขับเคลื่อนด้วยความหลงใหลอย่างแรงกล้า

to create photographs that tell stories.

ในการสร้างสรรค์ภาพถ่าย ที่บอกเล่าเรื่องราว

Photography can be described as the recording of a single moment

การถ่ายภาพสามารถถ่ายทอดจุดหนึ่งของเวลา

frozen within a fraction of time.

ซึ่งถูกแช่แข็งไว้ในเสี้ยวหนึ่งของกาลเวลา

Each moment or photograph represents a tangible piece

ในแต่ละช่วงเวลาหรือในแต่ละภาพถ่าย จะสะท้อนส่วนประกอบที่ชัดเจน

of our memories as time passes.

ของความทรงจำของเราเมื่อเวลาได้ผ่านไป

But what if you could capture more than one moment in a photograph?

จะเป็นอย่างไร ถ้าคุณสามารถเก็บหลายชั่วขณะ ไว้ในรูปเดียว

What if a photograph could actually collapse time,

จะเป็นอย่างไร ถ้ารูปถ่ายหนึ่งรูป จะย่นย่อเวลาได้จริง ๆ

compressing the best moments of the day and the night

บีบอัดช่วงเวลาที่ดีที่สุด ทั้งกลางวันและกลางคืน

seamlessly into one single image?

อย่างกลมกลืนให้อยู่ในรูปเดียวกัน

I've created a concept called "Day to Night"

ผมได้สร้างแนวคิดที่ชื่อ "วันและคืน"

and I believe it's going to change

และผมเชื่อว่ามันจะเปลี่ยนแปลง

the way you look at the world.

วิธีที่คุณมองโลก

I know it has for me.

ผมรู้ว่ามันเกิดมาเพื่อผม

My process begins by photographing iconic locations,

การทำงานของผมเริ่มด้วยการถ่ายภาพสถานที่ ซึ่งเป็นที่รู้จัก

places that are part of what I call our collective memory.

สถานที่ซึ่งเป็นความทรงจำร่วมกัน ของพวกเรา

I photograph from a fixed vantage point, and I never move.

ผมถ่ายภาพจากจุดที่ดีที่สุด โดยไม่ขยับไปไหน

I capture the fleeting moments of humanity and light as time passes.

ผมจับภาพความเคลื่อนไหวของมนุษย์และแสงสี ต่อเนื่องไปตามเวลาที่ผ่านไป

Photographing for anywhere from 15 to 30 hours

แต่ละสถานที่จะใช้เวลา 15 ถึง 30 ชั่วโมง

and shooting over 1,500 images,

และถ่ายภาพมากกว่า 1,500 ภาพ

I then choose the best moments of the day and night.

ซึ่งผมเลือกเวลาที่ดีที่สุด ทั้งช่วงกลางวันและกลางคืน

Using time as a guide,

เมื่อใช้เวลาเป็นแนวทาง

I seamlessly blend those best moments into one single photograph,

ผมหลอมรวมช่วงเวลาดีที่สุดไว้ในภาพเดียว

visualizing our conscious journey with time.

ภาพกาลเวลาในจินตนาการของผม

I can take you to Paris

ผมจะพาคุณไปปารีส

for a view from the Tournelle Bridge.

เมื่อมองดูจากสะพานทัวร์แนล

And I can show you the early morning rowers

และภาพคนแจวเรือในตอนเช้า

along the River Seine.

เลียบแม่น้ำเซน

And simultaneously,

และในเวลาเดียวกัน

I can show you Notre Dame aglow at night.

ภาพวิหารนอตเตอะดามช่วงเช้าถึงค่ำ

And in between, I can show you the romance of the City of Light.

และในเวลาเดียวกันผมจะให้ดูภาพแสงสี ที่โรแมนติคของเมือง

I am essentially a street photographer from 50 feet in the air,

ผมยิงภาพจากท้องถนนขึ้นบนฟ้า 50 ฟุต

and every single thing you see in this photograph

แล้วรวมทุกอย่างไว้ในภาพที่คุณเห็นตอนนี้

actually happened on this day.

ทั้งหมดที่เห็นในวันนี้

Day to Night is a global project,

จากวันเป็นคืนคือโครงการระดับโลก

and my work has always been about history.

และงานของผมมักจะเกี่ยวข้องกับประวัติศาสตร์

I'm fascinated by the concept of going to a place like Venice

ผมหลงใหลกับความคิดที่ไปเวนิซสถานที่ผมชอบ

and actually seeing it during a specific event.

และได้มองเห็นอย่างชัดเจน ในช่วงเฉลิมฉลองวาระพิเศษ

And I decided I wanted to see the historical Regata,

และผมได้ตัดสินใจแล้วว่าผมต้องการจะเห็น ช่วงเวลาประวัติศาสตร์ของเร็กต้า

an event that's actually been taking place since 1498.

การเฉลิมฉลองที่เริ่มต้นตั้งแต่ปีค.ศ.1498

The boats and the costumes look exactly as they did then.

ทั้งเรือกับฝีพายต่างทำตามประเพณีเดิม ที่สืบต่อกันมา

And an important element that I really want you guys to understand is:

และเรื่องสำคัญที่สุดที่ผมอยากบอกล่วงหน้า อยากให้เข้าใจว่า

this is not a timelapse,

นี่ไม่ใช่การจับเวลาถ่ายภาพ

this is me photographing throughout the day and the night.

นั่นคือผมที่ถ่ายภาพทั้งวันและคืน

I am a relentless collector of magical moments.

ผมไม่ยอมหยุดยิงภาพช่วงเวลามหัศจรรย์นี้

And the thing that drives me is the fear of just missing one of them.

เรื่องที่ผมกลัวที่สุดคือไม่ได้ถ่ายบางภาพ

The entire concept came about in 1996.

ความคิดรวบยอดของผมเริ่มต้นในปีค.ศ.1996

LIFE Magazine commissioned me to create a panoramic photograph

นิตยสาร LIFE ได้ว่าจ้างให้ผมถ่ายภาพรอบทิศ

of the cast and crew of Baz Luhrmann's film Romeo + Juliet.

ภาพเฉลียงและช้ันบนของบาซ์ลูฮ์มาน ในหนังโรมิโอกับจูเลียส

I got to the set and realized: it's a square.

ผมไปที่นั้นและพบว่ามันเป็นจัตุรัส

So the only way I could actually create a panoramic was to shoot a collage

วิธีเดียวที่ผมจะถ่ายภาพรอบทิศได้คือ ต้องถ่ายภาพมาปะติดปะต่อ

of 250 single images.

จำนวน 250 ภาพ

So I had DiCaprio and Claire Danes embracing.

ผมมีทั้งดิคาปริโอกับแคร์แดนส์ห้อมล้อมรอบ

And as I pan my camera to the right,

และตอนที่ผมหันกล้องไปทางขวา

I noticed there was a mirror on the wall

ผมสังเกตเห็นกระจกบนกำแพง

and I saw they were actually reflecting in it.

และผมเห็นว่าพวกเขาสะท้อนภาพบนกระจกนั้น

And for that one moment, that one image

และเพียงชั่วครู่หนึ่ง อีกภาพเดียว

I asked them, "Would you guys just kiss

ผมบอกพวกเขา "เฮ้ ช่วยจูบอีกครั้ง

for this one picture?"

แล้วถ่ายภาพอีกครั้งได้ไหม "

And then I came back to my studio in New York,

และตอนที่ผมกลับมาที่สตูดิโอในนิวยอร์ก

and I hand-glued these 250 images together

ผมต้องปะติดปะต่อภาพ 250 รูปเข้าด้วยกัน

and stood back and went, "Wow, this is so cool!

พอยืนมองจากที่ใกล ๆ "ว้าว มันเจ๋งมาก"

I'm changing time in a photograph."

ผมกำลังเปลี่ยนโลกการถ่ายภาพ"

And that concept actually stayed with me for 13 years

แล้วแนวคิดนี้ก็อยู่กับผมถึง 13 ปี

until technology finally has caught up to my dreams.

กระทั่งเทคโนโลยีแบบนี้ทำให้ผมฝันถึงบ่อย ๆ

This is an image I created of the Santa Monica Pier, Day to Night.

และนี่คืออีกภาพหนึ่งจากวันเป็นคืน ที่ซานตาโมนิก้าเพียร์

And I'm going to show you a little video

ผมอยากให้คุณชมวิดิโอสักครู่

that gives you an idea of what it's like being with me

และให้คุณลองคิดเกี่ยวกับวิธีการทำงานแบบผม

when I do these pictures.

ตอนที่ผมสร้างภาพเหล่านี้

To start with, you have to understand that to get views like this,

ตอนเริ่มต้น คุณต้องเข้าใจวิธีการดูแบบนี้

most of my time is spent up high, and I'm usually in a cherry picker

มันกินเวลาผมมากและผมมักจะทำแบบคนเก็บ ผลเชอรี่

or a crane.

หรือคนควบคุมรถเครน

So this is a typical day, 12-18 hours, non-stop

ดังนั้นเวลาทำงานในแต่ละวันคือ 12-18ชั่วโมง แบบไม่มีเวลาหยุดพัก

capturing the entire day unfold.

จับภาพตลอดทั้งวันแบบไม่หยุด

One of the things that's great is I love to people-watch.

มีเรื่องหนึ่งที่ผมชอบมากที่สุดเลย คือคนมามุงดู

And trust me when I tell you,

และเชื่อผมซิผมอยากบอกว่า

this is the greatest seat in the house to have.

นี่คือเก้าอี้ขนาดใหญ่ที่สุดในบ้านหลังนี้

But this is really how I go about creating these photographs.

แต่นี่คือเรื่องจริงที่ทำอย่างไร ผมจึงสร้างสรรค์ภาพเหล่านี้ได้

So once I decide on my view and the location,

ครั้งหนึ่งผมตัดสินใจที่จะดูและหาทำเล

I have to decide where day begins and night ends.

ผมต้องตัดสินใจว่าเริ่มต้นกี่โมงจบถึงตอนค่ำ

And that's what I call the time vector.

นั่นคือผมต้องหาตัวจับเวลา

Einstein described time as a fabric.

ไอน์สไตน์บอกว่าเวลาเหมือนโครงสร้าง

Think of the surface of a trampoline:

ลองคิดถึงแรงตึงผิวเตียงผ้าใบ

it warps and stretches with gravity.

มันบิดงอและตึงเพราะแรงโน้มถ่วง

I see time as a fabric as well,

ผมคิดว่าโครงสร้างก็เหมือนกัน

except I take that fabric and flatten it, compress it into single plane.

ยกเว้นแต่ผมใช้โครงสร้างและทำให้เรียบ บีบอัดให้อยู่ในระนาบเดียวกัน

One of the unique aspects of this work is also,

อีกเรื่องที่ซับซ้อนคือความคาดหวังของงานนี้

if you look at all my pictures,

ถ้าคุณมองภาพผมทั้งหมด

the time vector changes:

จะเห็นช่วงเวลาเปลี่ยนแปลง

sometimes I'll go left to right,

บางครั้งไปทางขวาบ้างซ้ายบ้าง

sometimes front to back, up or down, even diagonally.

บางครั้งก็จากหน้าไปหลัง ขึ้นบนลงล่าง หรือแม้แต่สลับไปมา

I am exploring the space-time continuum

ผมกำลังหาช่วงเวลาที่มีความต่อเนื่อง

within a two-dimensional still photograph.

ที่มีทั้งสองมิติในภาพถ่าย

Now when I do these pictures,

และเมื่อตอนที่ผมทำกับภาพพวกนี้

it's literally like a real-time puzzle going on in my mind.

มันคล้ายกับตัวหนังสือในใจผม ตอนเวลาที่ผมสับสนอย่างแท้จริง

I build a photograph based on time,

ผมสร้างภาพจากพื้นฐานของเวลา

and this is what I call the master plate.

และนี่คือแผ่นที่ผมเรียกว่าแผ่นสำคัญที่สุด

This can take us several months to complete.

มันกินเวลาเราหลายเดือนกว่าจะสมบูรณ์

The fun thing about this work is

เรื่องที่สนุกของงานนี้คือ

I have absolutely zero control when I get up there

ผมไม่มีอะไรคอยควบคุมตอนทำงานที่นั่น

on any given day and capture photographs.

หรือกำหนดวันตายหรือการถ่ายภาพ

So I never know who's going to be in the picture,

ดังนั้ผมไม่เคยรู้ว่ามีใครอยู่ในภาพบ้าง

if it's going to be a great sunrise or sunset -- no control.

ถ้ามันไปได้สวยก็คือ ดวงอาทิตย์ขึ้นหรือลง--ไร้การควบคุม

It's at the end of the process,

นั่นคือครบจบกระบวนการ

if I've had a really great day and everything remained the same,

ถ้าผมมีวันดีจริง ๆ และทุกอย่างเหมือนเดิม

that I then decide who's in and who's out,

นั่นแหละผมจึงตัดสินใจว่าใครจะอยู่ใครจะไป

and it's all based on time.

และในทุกขั้นตอนพื้นฐานของเวลา

I'll take those best moments that I pick over a month of editing

มันต้องใช้ช่วงจังหวะภาพที่ดีที่สุด ที่ผมต้องคัดเลือกมากกว่าหนึ่งเดือน

and they get seamlessly blended into the master plate.

และมันหลอมรวมเข้าด้วยกันไร้รอยต่อ เป็นแผ่นแม่บท

I'm compressing the day and night

ผมบีบอัดกลางวันและกลางคืน

as I saw it,

เหมือนที่ผมเห็น

creating a unique harmony between these two very discordant worlds.

สร้างสรรค์ผสานความกลมกลืน ระหว่างโลกสองด้านที่แตกต่างกัน

Painting has always been a really important influence in all my work

จิตรกรรมยังมีอิทธิพลอย่างมากกับงานของผม

and I've always been a huge fan of Albert Bierstadt,

ผมเป็นแฟนตัวยงของอัลเบริต เบียร์สแตดท์

the great Hudson River School painter.

จิตรกรผู้ยิ่งใหญ่ Hudson River School

He inspired a recent series that I did on the National Parks.

เขาสร้างแรงบันดาลใจให้กับผลงานของผมมาก เช่นงานที่ผมทำที่ National Parks

This is Bierstadt's Yosemite Valley.

นี่คือ Bierstadt's Yosemite Valley

So this is the photograph I created of Yosemite.

และนี่คือภาพที่ผมสร้างสรรค์ที่ Yosemite

This is actually the cover story of the 2016 January issue

นี่คือเรื่องราวที่เกิดขึ้นในภาพ 2016 เดือนมกราคม

of National Geographic.

ที่ National Geographic

I photographed for over 30 hours in this picture.

ผมใช้เวลาถ่ายภาพนานกว่า 30 ชั่วโมง

I was literally on the side of a cliff,

ผมอยู่อีกด้านหนึ่งของหน้าผา

capturing the stars and the moonlight as it transitions,

ถ่ายภาพดวงดาวและแสงจันทร์ขณะโคจร

the moonlight lighting El Capitan.

ขณะที่แสงจันทร์สาดส่อง El Capitan

And I also captured this transition of time throughout the landscape.

ในเวลาเดียวกันกับผมได้จับภาพช่วงเวลา ที่เปลี่ยนไปผ่านทางภูมิทัศน์

The best part is obviously seeing the magical moments of humanity

ช่วงเวลาที่ดีสุดในการเห็นปรากฏการณ์ แสนมหัศจรรย์ของมนุษยชาติ

as time changed --

ช่วงเวลาเปลี่ยนผ่าน

from day into night.

จากกลางวันเป็นกลางคืน

And on a personal note,

และจากบันทึกส่วนตัวของผม

I actually had a photocopy of Bierstadt's painting in my pocket.

ผมปกติมักจะพบภาพเขียนของ Bierstadt ไว้ในกระเป๋าของผม

And when that sun started to rise in the valley,

และตอนที่ดวงอาทิตย์กำลังขึ้น แสงได้สาดส่องหุบเขา

I started to literally shake with excitement

ผมรู้สึกว่าถูกเขย่าตัวอย่างแรง ด้วยความตื่นเต้น

because I looked at the painting and I go,

เพราะผมมองที่ภาพเขียนแล้วพบว่า

"Oh my god, I'm getting Bierstadt's exact same lighting

"โอ้ พระเจ้า ผมได้ภาพที่มีสีสันเหมือนกับ ภาพเขียนของ Bierstadt

100 years earlier."

100 ปีก่อนหน้านี้

Day to Night is about all the things,

กลางวันเป็นกลางคืนคือทุกสิ่งทุกอย่าง

it's like a compilation of all the things I love

มันคือทุกสิ่งทุกอย่างที่ผมชื่นชอบ

about the medium of photography.

พบกันครึ่งทางของการถ่ายภาพ

It's about landscape,

มันเกี่ยวกับภูมิทัศน์

it's about street photography,

มันเกี่ยวกับการถ่ายภาพบนท้องถนน

it's about color, it's about architecture,

มันเกี่ยวกับสี มันเกี่ยวกับสถาปัตยกรรม

perspective, scale -- and, especially, history.

ทัศนียภาพ ระยะของภาพ---และโดยเฉพาะอย่างยิ่ง ประวัติศาสตร์

This is one of the most historical moments

นึ่คือหนึ่งในช่วงเวลาของความเป็น ประวัติศาสตร์มากที่สุด

I've been able to photograph,

ที่ผมสามารถถ่ายภาพมาได้

the 2013 Presidential Inauguration of Barack Obama.

ในปีค.ศ.2013 ประธานาธิบดี บารัค โอบาม่า ได้ทำพิธีเข้ารับตำแหน่ง

And if you look closely in this picture,

ถ้าคุณสังเกตอย่างใกล้ชิดที่ภาพนี้

you can actually see time changing

คุณจะเห็นช่วงเวลาที่เปลี่ยนผ่านจริง ๆ

in those large television sets.

ที่จุดถ่ายทอดสถานีโทรทัศน์ตรงนั้น

You can see Michelle waiting with the children,

คุณจะเห็นมิเชลกับนั่งมองกับลูก ๆ

the president now greets the crowd,

ประธานาธิบดีทักทายฝูงชน

he takes his oath,

เขาสาบานตน

and now he's speaking to the people.

และตอนนี้กำลังปราศรัยกับประชาชน

There's so many challenging aspects when I create photographs like this.

มีเรื่องท้าท้ายเกินคาดหมายหลายอย่าง ในนการสร้างสรรค์ภาพถ่ายแบบนี้

For this particular photograph,

โดยเฉพาะภาพนี้

I was in a 50-foot scissor lift up in the air

ผมอยู่บนรถยกสูง 50 ฟุตจากพื้นดิน

and it was not very stable.

และมันก็ไม่ค่อยมั่นคงนัก

So every time my assistant and I shifted our weight,

เพราะทุกครั้งที่ผู้ช่วยผมกับผมโยกตัว

our horizon line shifted.

ด้านบนกระเช้าก็จะโยกตาม

So for every picture you see,

ดังนั้นทุกภาพที่คุณเห็นอยู่นี้

and there were about 1,800 in this picture,

มีภาพราว 1,800 ภาพในนี้

we both had to tape our feet into position

เราทั้งคู่ต้องมัดขาของเราให้อยู่กับที่

every time I clicked the shutter.

ทุกครั้งที่ผมกดชัตเตอร์

(Applause)

(เสียงปรบมือ)

I've learned so many extraordinary things doing this work.

ผมได้เรียนรู้หลายเรื่องที่พิเศษอย่างมากเลย ในการทำงานแบบนี้

I think the two most important are patience

ผมคือว่าสองเรื่องที่สำคัญมากที่สุดคือ ความอดทน

and the power of observation.

และความช่างสังเกต

When you photograph a city like New York from above,

เมื่อคุณถ่ายภาพมหานครเช่นนิวยอร์กจากด้านบน

I discovered that those people in cars

ผมพบว่ามีผู้คนเหล่านั้นอยู่ในรถยนต์

that I sort of live with everyday,

นั้นแหละคือชีวิตประจำวัน

they don't look like people in cars anymore.

พวกเขาดูเหมือนไม่ใช่ผู้คนในรถยนต์อีกต่อไป

They feel like a giant school of fish,

พวกเขาดูเหมือนอ่างปลาขนาดยักษ์

it was a form of emergent behavior.

มันคือพฤติกรรมของการเดินทาง

And when people describe the energy of New York,

และลองให้ใครสักคนพูดเรื่องความกระตือรือล้น ของชาวนิวยอร์ค

I think this photograph begins to really capture that.

ผมคิดว่าภาพนี้จับต้องอากัปกริยาผู้คนจริง ๆ

When you look closer in my work,

เมื่อคุณมองผลงานของผมอย่างใกล้ชิด

you can see there's stories going on.

คุณสามารถเห็นว่ามีเรื่องราวกำลังไปต่อ

You realize that Times Square is a canyon,

คุณเชื่อได้เลยว่าจตุรัสไทมส์คือหุบเขา

it's shadow and it's sunlight.

มันมีแสงและเงา

So I decided, in this photograph, I would checkerboard time.

ดังนั้น ผมตัดสินใจภาพนี้ ผมต้องกำหนดช่วงเวลา

So wherever the shadows are, it's night

ว่าจะเงาตกอยู่ตรงไหน ที่เป็นกลางคืน

and wherever the sun is, it's actually day.

และตรงไหนมีดวงอาทิตย์ มันเป็นกลางวัน

Time is this extraordinary thing

เวลาคือสิ่งที่มหัศจรรย์ที่สุด

that we never can really wrap our heads around.

ที่เราไม่เคยเข้าใจเรื่องนี้ได้อย่างแท้จริง

But in a very unique and special way,

มันค่อนข้างสลับซับซ้อนและพิเศษอย่างมาก

I believe these photographs begin to put a face on time.

ผมเชื่อว่าภาพเหล่านี้เริ่มมีเค้ารางของเวลา

They embody a new metaphysical visual reality.

มันหลอมรวมการมองแบบอภิปรัชญาอย่างแท้จริง

When you spend 15 hours looking at a place,

ตอนที่คุณใช้เวลาถึง 15 ชั่วโมงอยู่ที่นั้น

you're going to see things a little differently

คุณจะเริ่มเห็นรายละเอียดเล็ก ๆ น้อย ๆ

than if you or I walked up with our camera,

แต่ถ้าคุณหรือผมเดินไปพร้อมกับกล้องถ่ายรูป

took a picture, and then walked away.

ถ่ายภาพแล้วเดินจากไป

This was a perfect example.

นี่คือการยกตัวอย่างที่ดี

I call it "Sacré-Coeur Selfie."

ผมเรียกว่า Sacré-Coeur Selfie

I watched over 15 hours

ผมใช้เวลามองถึง 15 ชั่วโมง

all these people not even look at Sacré-Coeur.

ผู้คนเหล่านี้ไม่เคยมอง Coeur Selfie

They were more interested in using it as a backdrop.

พวกเขาต่างสนใจถ่ายภาพกับฉากด้านหลัง

They would walk up, take a picture,

พวกเขาต่างเดินผ่านแล้วถ่ายภาพ

and then walk away.

แล้วก็เดินจากไป

And I found this to be an absolutely extraordinary example,

และนี่คือตัวอย่างที่สมบูรณ์แบบอย่างหนึ่ง ที่ผมยกให้ฟัง

a powerful disconnect between what we think the human experience is

เรื่องของความไม่กลมกลืนกันอย่างแรง ระหว่างสิ่งที่เราคิดกับประสบการณ์มนุษย์

versus what the human experience is evolving into.

ตรงข้ามกับประสบการ์มนุษย์ที่ค่อย ๆ พัฒนามา

The act of sharing has suddenly become more important

การแบ่งปันมีความสำคัญอย่างมากทันที

than the experience itself.

มากกว่าประสบการณ์ตัวเอง

(Applause)

(เสียงปรบมือ)

And finally, my most recent image,

และในที่สุดแล้ว ภาพล่าสุดของผม

which has such a special meaning for me personally:

ซึ่งมีความหมายพิเศษสำหรับผมอย่างยิ่ง

this is the Serengeti National Park in Tanzania.

นี่คือวนอุทยานแห่งชาติเซอเรนเยติ ในแทนซาเนีย

And this is photographed in the middle of the Seronera,

และนี่คือภาพที่ได้ถ่ายใจกลางเซโรเนอรา

this is not a reserve.

นี่ไม่ใช่แอ่งน้ำ

I went specifically during the peak migration

ผมไปถ่ายภาพช่วงเวลาพิเศษ ช่วงสัตว์ย้ายถิ่นมากที่สุด

to hopefully capture the most diverse range of animals.

โดยหวังว่าจะได้ภาพสัตว์ชนิดต่าง ๆ แบบหลากหลาย

Unfortunately, when we got there,

โชคร้ายเมื่อตนที่ผมไปถึงที่นั่น

there was a drought going on during the peak migration,

ความแห้งแล้งมาเยือนในช่วงที่ สัตว์ย้ายถิ่นจำนวนมาก

a five-week drought.

มันกินเวลาถึงห้าสัปดาห์

So all the animals were drawn to the water.

สัตว์ทุกตัวต่างหิวน้ำ

I found this one watering hole,

ผมได้พบแอ่งน้ำแห่งหนึ่งที่มีน้ำเต็ม

and felt if everything remained the same way it was behaving,

และรู้สึกว่าทุกอย่างต่างเป็นไปในแบบที่ พวกมันต่างเคยทำมา

I had a real opportunity to capture something unique.

ผมจึงมีโอกาสที่จะถ่ายภาพบางอย่างที่ซับซ้อน

We spent three days studying it,

เราใช้เวลาถึงสามวันที่ศึกษามัน

and nothing could have prepared me

และไม่มีอะไรเตรียมไว้ให้ผม

for what I witnessed during our shoot day.

ไม่มีอะไรที่ผมจะเห็นระหว่างถ่ายภาพ

I photographed for 26 hours

ผมถ่ายภาพถึง 26 ชั่วโมง

in a sealed crocodile blind, 18 feet in the air.

ในกรงขังจระเข้สูง 18 ฟุตจากพื้นดิน

What I witnessed was unimaginable.

ที่ผมเห็นคือเหนือจินตนาการ

Frankly, it was Biblical.

จริง ๆ มันคือคัมภีร์ชีวิต

We saw, for 26 hours,

ทุกอย่างที่เราได้เห็นตลอดเวลา 26 ชั่วโมง

all these competitive species share a single resource called water.

สัตว์ต่างสายพันธุ์เหล่านี้ต่างแบ่งกัน ใช้น้ำในแอ่งน้ำเดียวกัน

The same resource that humanity is supposed to have wars over

แอ่งน้ำเดียวกันแบบนี้ที่มนุษยชาติ อาจจะต้องทำสงครามแย่งชิงกัน

during the next 50 years.

ในอีก 50 ปีข้างหน้า

The animals never even grunted at each other.

แต่พวกสัตว์ไม่เคยคิดที่จะทำแบบนั้น

They seem to understand something that we humans don't.

พวกสัตว์ดูเหมือนเข้าใจอะไรบางอย่างได้ มากกว่ามนุษย์

That this precious resource called water

กับสิ่งที่มีคุณค่ามากที่สุดที่เรียกว่าน้ำ

is something we all have to share.

คือบางอย่างที่พวกเราทุกคนมีเพื่อแบ่งปัน

When I created this picture,

เมื่อตอนที่ผมสร้างสรรค์ภาพนี้

I realized that Day to Night is really a new way of seeing,

ผมระลึกว่าจากวันสู่คืนจริง ๆ แล้วคือ มุมมองแบบใหม่

compressing time,

บีบย่อเวลา

exploring the space-time continuum within a photograph.

ค้นหาช่วงเวลาที่ต่อเนื่องภายในภาพถ่าย

As technology evolves along with photography,

เมื่อเทคโนโลยีพัฒนาสอดคล้องกับการถ่ายภาพ

photographs will not only communicate a deeper meaning of time and memory,

ภาพถ่ายไม่เพียงแต่สื่อความหมายที่ลึกซึ้ง ของเวลาและความทรงจำ

but they will compose a new narrative of untold stories,

แต่พวกมันจะเรียงร้อยเรื่องราวบอกเล่าทั้งหมด ขึ้นมาใหม่อีกครั้ง

creating a timeless window into our world.

ด้วยหน้าต่างภาพไร้กาลเวลาให้กับโลกของเรา

Thank you.

ขอบคุณครับ

(Applause)

(เสียงปรบมือ)