The passing of time, caught in a single photo | Stephen Wilkes

Translator: Sara, English-Persian (Farsi) Reviewer: Farnaz Saghafi

I'm driven by pure passion

نیروی محرکه من اشتیاق وافرم

to create photographs that tell stories.

برای خلق عکس‌های داستان‌گو است.

Photography can be described as the recording of a single moment

عکاسی را می‌توان ثبت یک تک لحظه

frozen within a fraction of time.

در درون ذره‌ای از زمان توصیف کرد.

Each moment or photograph represents a tangible piece

هر لحظه یا عکس بازنمایی پاره‌ای ‎قابل لمس

of our memories as time passes.

از خاطرات ما در گذر زمان است.

But what if you could capture more than one moment in a photograph?

اما چه می‌شد اگر می‌توانستیم بیش از یک لحظه را در یک عکس ثبت کنیم؟

What if a photograph could actually collapse time,

چه می‌شد اگر یک عکس عملاً می‌توانست زمان را درهم ریخته،

compressing the best moments of the day and the night

بهترین لحظه‌های روز و شب را بی هیچ مرزی در میان

seamlessly into one single image?

به شکل یکپارچه در قالب یک تصویر واحد جمع کند؟

I've created a concept called "Day to Night"

من ایده‌ای به ‌نام «روز به شب» به وجود آورده‌ام

and I believe it's going to change

و معتقدم این ایده

the way you look at the world.

نگاه شما را به جهان تغییر خواهد داد.

I know it has for me.

روی خود من که چنین تاثیری داشته است.

My process begins by photographing iconic locations,

من کار را با عکاسی از مکان‌های نمادین شروع می‌کنم،

places that are part of what I call our collective memory.

نقاطی که بخشی از خاطرات جمعی ما هستند.

I photograph from a fixed vantage point, and I never move.

از فراز یک نقطه ثابت عکاسی می‌کنم، و اصلاً جا به جا نمی‌شوم.

I capture the fleeting moments of humanity and light as time passes.

لحظه‌های گذرا و محو شدنیِ انسان‌ها و نور را در گذر زمان ثبت می‌کنم.

Photographing for anywhere from 15 to 30 hours

بعد از حدود ۱۵ تا ۳۰ ساعت عکاسی

and shooting over 1,500 images,

و گرفتن بیش از ۱٫۵۰۰عکس به این شیوه،

I then choose the best moments of the day and night.

بهترین لحظه‌های شب و روز را گلچین می‌کنم.

Using time as a guide,

و با مبنا قرار دادن معیار زمان،

I seamlessly blend those best moments into one single photograph,

به تلفیق یکپارچه آن لحظه‌ها در قالب یک عکس واحد می‌پردازم،

visualizing our conscious journey with time.

و اینگونه سفر بی‌واسطه‌ همگی‌مان را در امتداد زمان به تصویر می‌کشم.

I can take you to Paris

من می‌توانم شما را به پاریس

for a view from the Tournelle Bridge.

به تماشای چشم‌انداز پل تُرنِل ببرم.

And I can show you the early morning rowers

و آنجا پاروزن‌های اول صبح را

along the River Seine.

در امتداد رود سِن به شما نشان بدهم.

And simultaneously,

و در آن واحد،

I can show you Notre Dame aglow at night.

نوتردام را درخشان در شب به نمایش بگذارم.

And in between, I can show you the romance of the City of Light.

و در این میان، می‌توانم عاشقانه‌های شهر نور را هم برایتان به تصویر بکشم.

I am essentially a street photographer from 50 feet in the air,

من در اصل یک عکاس خیابانی از ارتفاع ۱۵متری از سطح زمینم،

and every single thing you see in this photograph

و بنابراین هر چه در این عکس می‌بینید

actually happened on this day.

واقعاً در آن روز رخ داده است.

Day to Night is a global project,

"روز به شب" پروژه‌ای جهانیست،

and my work has always been about history.

و کار من همیشه با تاریخ در ارتباط بوده است.

I'm fascinated by the concept of going to a place like Venice

من شیفته ایده رفتن به جایی مثل ونیز

and actually seeing it during a specific event.

و تماشای آن در خلال یک رویداد خاص هستم.

And I decided I wanted to see the historical Regata,

و تصمیم گرفتم جشنواره تاریخی رِگاتا را ببینم،

an event that's actually been taking place since 1498.

مراسمی که در واقع از سال ۱۴۹۸ تا به حال برگزار شده است.

The boats and the costumes look exactly as they did then.

قایق‌ها و لباس‌ها دقیقاً به همان شکل قدیم هستند.

And an important element that I really want you guys to understand is:

و نکته مهمی که دوست دارم خوب درک کنید این است:

this is not a timelapse,

این عکس حاصل تصویربرداری زمان‌گریز نیست،

this is me photographing throughout the day and the night.

حاصل عکاسی من در سرتاسر روز و شب جشنواره است.

I am a relentless collector of magical moments.

من شکارچیِ خستگی ناپذیرِ لحظه‌های جادویی هستم.

And the thing that drives me is the fear of just missing one of them.

و محرک این طور کار بی‌وقفه ترسِ از دادن حتی یکی از این لحظه‌هاست.

The entire concept came about in 1996.

کل این ایده حدود سال ۱۹۹۶ شکل گرفت.

LIFE Magazine commissioned me to create a panoramic photograph

مجله لایف به من سپرده بود که یک عکس سراسرنما

of the cast and crew of Baz Luhrmann's film Romeo + Juliet.

از عوامل فیلم رومئو + ژولیت "باز لورمن" تهیه کنم.

I got to the set and realized: it's a square.

سر صحنه که رسیدم متوجه شدم که مربع شکل است.

So the only way I could actually create a panoramic was to shoot a collage

بنابراین تنها راهی که برای خلق یک سراسرنما داشتم تهیه یک کلاژ

of 250 single images.

متشکل از ۲۵۰ عکس بود.

So I had DiCaprio and Claire Danes embracing.

دی‌کاپریو و کِلِِر دِینس روبروی دوربینم همدیگر را در بر گرفته بودند.

And as I pan my camera to the right,

و همانطور که دوربین را به سمت راست می‌چرخاندم،

I noticed there was a mirror on the wall

متوجه شدم آینه‌ای روی دیوارهست

and I saw they were actually reflecting in it.

و تصویرشان در آن افتاده.

And for that one moment, that one image

و به خاطر آن یک لحظه، آن یک تصویر

I asked them, "Would you guys just kiss

ازشان پرسیدم، "می‌شود همدیگر را

for this one picture?"

برای همین یک عکس ببوسید؟"

And then I came back to my studio in New York,

و بعد به استودیوی خودم در نیویورک برگشتم،

and I hand-glued these 250 images together

و آن ۲۵۰ قطعه عکس را با دست به هم چسباندم

and stood back and went, "Wow, this is so cool!

و عقب ایستادم و گفتم، "اَ، چه باحال!

I'm changing time in a photograph."

دارم توی یک عکس سیر زمان را دستکاری می‌کنم."

And that concept actually stayed with me for 13 years

و این مفهوم در واقع ۱۳ سال تمام با من بود

until technology finally has caught up to my dreams.

تا اینکه تکنولوژی بالاخره به رویاهای من رسید.

This is an image I created of the Santa Monica Pier, Day to Night.

این عکسی است که من از اسکله سنتا مونیکا، از روز تا شب انداخته‌ام.

And I'm going to show you a little video

و می‌خواهم ویدئویی کوچک نشانتان بدهم

that gives you an idea of what it's like being with me

تا دستتان بیاید که همراه من بودن

when I do these pictures.

هنگام کار روی این عکس‌ها چه حسی دارد.

To start with, you have to understand that to get views like this,

برای شروع، باید بدانید که برای رسیدن به چشم‌اندازهایی از این دست،

most of my time is spent up high, and I'm usually in a cherry picker

بیشتر وقت من آن بالا می‌گذرد، و معمولاً داخل بالابرِ چِری پیکر

or a crane.

یا جرثقیل هستم.

So this is a typical day, 12-18 hours, non-stop

خب این هم از یک روز عادی من، ۱۲-۱۸ ساعت،

capturing the entire day unfold.

ثبت بی‌وقفه گذر کل روز.

One of the things that's great is I love to people-watch.

یکی از خوبی‌های کار این است که من عاشق تماشا کردن مردم هستم.

And trust me when I tell you,

و شک نکنید که برای این کار

this is the greatest seat in the house to have.

جایگاه از این بهتر پیدا نمی‌شود.

But this is really how I go about creating these photographs.

ولی خوب روش کار من برای خلق این عکس‌ها واقعاً همین است.

So once I decide on my view and the location,

وقتی که چشم‌انداز و محل را انتخاب کردم،

I have to decide where day begins and night ends.

باید تعیین کنم روز کجا آغاز می‌شود و شب کجا به پایان می‌رسد.

And that's what I call the time vector.

و این چیزی است که آن را بُردار زمان می‌نامم.

Einstein described time as a fabric.

انیشتین زمان را به شکل پارچه توصیف کرد.

Think of the surface of a trampoline:

سطح یک ترامپولین را در نظر بگیرید:

it warps and stretches with gravity.

با نیروی جاذبه تاب برمی‌دارد و کش می‌آید.

I see time as a fabric as well,

من هم زمان را به صورت پارچه می‌بینم،

except I take that fabric and flatten it, compress it into single plane.

با این تفاوت که من این پارچه را می‌گیرم صاف می‌کنم، و به شکل یک لوح فشرده واحد درمی‌آورم.

One of the unique aspects of this work is also,

یکی دیگر از ویژگی‌های منحصر به‌فرد این نوع کار این است که،

if you look at all my pictures,

اگر به همه عکس‌هایم نگاه کنید،

the time vector changes:

می‌بینید خودِ بُردار زمان هم تغییر می‌کند:

sometimes I'll go left to right,

بعضی وقت‌ها از چپ به راست کار می‌کنم،

sometimes front to back, up or down, even diagonally.

گاهی جلو به عقب، از بالا یا پایین، حتی اُریب.

I am exploring the space-time continuum

با پیوستار فضا-زمان بازی می‌کنم

within a two-dimensional still photograph.

در چارچوب یک عکس دو بعدی ایستا.

Now when I do these pictures,

حالا هنگام خلق این عکس‌ها،

it's literally like a real-time puzzle going on in my mind.

واقعاً انگار یک پازل لحظه به لحظه در سرم در جریان است.

I build a photograph based on time,

عکس‌ را بر مبنای زمان می‌چینم،

and this is what I call the master plate.

و این چیزی است که آن را لوح نهایی می‌نامم.

This can take us several months to complete.

چیزی مثل این می‌تواند تا کامل شدن ماه‌ها از ما وقت بگیرد.

The fun thing about this work is

جنبه لذت‌بخش این نوع کار این است که

I have absolutely zero control when I get up there

وقتی می‌روم آن بالا عکس بگیرم هیچ گونه کنترلی ندارم

on any given day and capture photographs.

در هیچ یک از روزها.

So I never know who's going to be in the picture,

نه می‌دانم چه کسی قرار است در عکس باشد،

if it's going to be a great sunrise or sunset -- no control.

نه می‌دانم طلوع یا غروبی عالی خواهم داشت یا خیر-- کنترلِ صفر.

It's at the end of the process,

تازه در انتهای کار،

if I've had a really great day and everything remained the same,

آن‌هم اگر روز عالی پیش رفته باشد و همه چیز سر جای خود باشد،

that I then decide who's in and who's out,

تازه آن‌‌وقت است که می‌توانم تصمیم بگیرم که چه چیزی بماند و چه چیزی حذف بشود،

and it's all based on time.

و همه چیز بر مبنای معیار زمان است.

I'll take those best moments that I pick over a month of editing

بهترین لحظه‌هایی که طی یک ماه تدوین برگزیده‌ام را برمی‌دارم

and they get seamlessly blended into the master plate.

و با حفظ تداوم فضا مکان درون آن لوح نهایی تلفیق می‌کنم.

I'm compressing the day and night

من شبانه روز را فشرده می‌کنم

as I saw it,

به همان‌ صورتی که آن را درک کرده‌ام،

creating a unique harmony between these two very discordant worlds.

و توازنی بی‌همتا میان این دو جهان نامتوازن می‌آفرینم.

Painting has always been a really important influence in all my work

نقاشی همیشه تاثیر واقعاً مهمی بر کار من داشته است

and I've always been a huge fan of Albert Bierstadt,

و همیشه از علاقه‌مندان جدی آلبرت بیرشتات،

the great Hudson River School painter.

نقاش بزرگ مکتب هادسون ریوِر بوده‌ام.

He inspired a recent series that I did on the National Parks.

او الهام بخش من در خلق یکی از مجموعه‌های اخیرم برای پارک‌های ملی بوده است.

This is Bierstadt's Yosemite Valley.

این تابلوی یوسیمیتی وَلیِ بیرشتات است.

So this is the photograph I created of Yosemite.

این هم عکسی است که من از یوسیمیتی درست کردم.

This is actually the cover story of the 2016 January issue

این درواقع عکس روی جلد و موضوع اصلی نسخه ژانویه ۲۰۱۶

of National Geographic.

مجله نشنال جئوگرافیک است.

I photographed for over 30 hours in this picture.

برای این عکس بیش از ۳۰ ساعت عکاسی کردم.

I was literally on the side of a cliff,

عملاً لبه صخره ایستاده بودم،

capturing the stars and the moonlight as it transitions,

در حال عکاسی از ستاره‌ها و نور مهتابِ در حال عبور،

the moonlight lighting El Capitan.

که دیواره اِل کاپیتان را روشن می‌کرد.

And I also captured this transition of time throughout the landscape.

و همینطور گذر زمان را در سر تا سر منطقه ثبت کردم.

The best part is obviously seeing the magical moments of humanity

بهترین بخش کار یقیناً دیدن لحظه‌های دلفریب انسانی

as time changed --

با سپری شدن زمان است --

from day into night.

از روز به شب.

And on a personal note,

و نکته‌ای شخصی را هم بگویم،

I actually had a photocopy of Bierstadt's painting in my pocket.

آن روز واقعاً یک کپی از نقاشی بیرشتات توی جیبم بود.

And when that sun started to rise in the valley,

و زمانی که خورشید داشت در دره طلوع می‌کرد،

I started to literally shake with excitement

واقعاً دچار رعشه‌ای از هیجان شدم

because I looked at the painting and I go,

از آنجا که نقاشی را نگاه کردم و گفتم،

"Oh my god, I'm getting Bierstadt's exact same lighting

"وای خدای من، من الان دقیقاً همان نورِ

100 years earlier."

۱۰۰ سال پیشِ بیرشتات را دارم."

Day to Night is about all the things,

روز به شب در ارتباط با همه چیزهایی است که،

it's like a compilation of all the things I love

در واقع تلفیقی است از همه عناصری که

about the medium of photography.

مرا شیفته رسانه عکاسی می‌کند.

It's about landscape,

با چشم‌انداز در ارتباط است،

it's about street photography,

با عکاسی خیابانی،

it's about color, it's about architecture,

با نور، معماری،

perspective, scale -- and, especially, history.

پِرسپکتیو، مقیاس -- و، علی‌الخصوص، با تاریخ در ارتباط است.

This is one of the most historical moments

این یکی از تاریخی‌ترین لحظاتی است

I've been able to photograph,

که قادر به عکاسی از آن بوده‌ام،

the 2013 Presidential Inauguration of Barack Obama.

مراسم تحلیف سال ۲۰۱۳ باراک اوباما.

And if you look closely in this picture,

اگر خوب به عکس نگاه کنید،

you can actually see time changing

می‌توانید تغییر و گذر زمان را

in those large television sets.

در آن تلویزیون‌های بزرگ ببینید.

You can see Michelle waiting with the children,

می‌توانید میشل را ببینید که با بچه‌ها منتظر است،

the president now greets the crowd,

اینجا رئیس جمهور خوشامدگویی می‌کند،

he takes his oath,

سوگند یاد می‌کند،

and now he's speaking to the people.

و اینجا با مردم صحبت می‌کند.

There's so many challenging aspects when I create photographs like this.

هنگام خلق عکس‌هایی مثل این با موارد چالش‌برانگیز بسیاری مواجه‌ می‌شویم.

For this particular photograph,

برای همین عکس،

I was in a 50-foot scissor lift up in the air

داخل یک بالابر قیچی ۱۵ متری بودم آن بالا توی هوا

and it was not very stable.

که زیاد محکم نبود.

So every time my assistant and I shifted our weight,

به همین خاطر هر بار که خودم و دستیارم وزنمان را از یک پا به پای دیگر می‌انداختیم،

our horizon line shifted.

خط افقمان عوض می‌شد.

So for every picture you see,

بنابراین برای هر عکسی که می‌بینید،

and there were about 1,800 in this picture,

برای این یکی حدود ۱٫۸۰۰ عکس گرفته شد،

we both had to tape our feet into position

هردومان مجبور بودیم پایمان را با نوار چسب در مکان مناسب ثابت کنیم.

every time I clicked the shutter.

هر دفعه که می‌خواستم دکمه شاتر را بزنم.

(Applause)

(تشویق)

I've learned so many extraordinary things doing this work.

خیلی چیزهای فوق‌العاده‌‌ در خلال کارم آموخته‌ام.

I think the two most important are patience

فکر می‌کنم مهم‌ترینشان صبر

and the power of observation.

و قدرت و عظمت مشاهده است.

When you photograph a city like New York from above,

زمانی که آدم از شهری مثل نیویورک از بالا عکاسی می‌کند،

I discovered that those people in cars

متوجه شدم آن آدم‌های داخل ماشین‌ها

that I sort of live with everyday,

که به ‌نحوی دارم هر روز با آنها زندگی می‌کنم،

they don't look like people in cars anymore.

دیگر مثل آدم داخل ماشین‌ به نظر نمی‌آیند.

They feel like a giant school of fish,

به دسته‎های بزرگ ماهی شبیهند،

it was a form of emergent behavior.

مثل نوعی ظهوریافتگی بود.

And when people describe the energy of New York,

و وقتی مردم از انرژی نیویورک حرف می‌زنند،

I think this photograph begins to really capture that.

خب فکر می‌کنم این عکس بتواند این را تا حدی منتقل کند.

When you look closer in my work,

هنگامی که با دقت بیشتری به آثار من نگاه می‌کنید،

you can see there's stories going on.

می‌توانید ببینید که در آنها داستان‌هایی جریان دارد.

You realize that Times Square is a canyon,

درمی‌یابید که میدان تایمز حالت یک ژرف دره را دارد،

it's shadow and it's sunlight.

سایه است و روشن.

So I decided, in this photograph, I would checkerboard time.

به این خاطر تصمیم گرفتم که، در این عکس، زمان را شطرنجی کنم.

So wherever the shadows are, it's night

پس هرجا سایه هست، شب است

and wherever the sun is, it's actually day.

و هرجا آفتاب هست، در واقع روز است.

Time is this extraordinary thing

زمان پدیده‌ خارق‌العاده‌‌ای است

that we never can really wrap our heads around.

که هرگز نمی‌توان کاملاً از آن سر درآورد.

But in a very unique and special way,

اما معتقدم این عکس‌ها به شکلی بی‌سابقه و خاص،

I believe these photographs begin to put a face on time.

چهره ملموس‌تری به مفهوم زمان می‎دهند.

They embody a new metaphysical visual reality.

آنها یک واقعیت متافیزیک بصری تازه را به تصویر می‌کشند.

When you spend 15 hours looking at a place,

وقتی که برای ۱۵ ساعت به مکانی می‌نگریم،

you're going to see things a little differently

چیزها را کمی متفاوت‌تر از زمان‌هایی خواهیم یافت

than if you or I walked up with our camera,

که با دوربین به آنجا قدم گذاشته،

took a picture, and then walked away.

عکسی گرفته، و بعد هم رفته‌ایم.

This was a perfect example.

این یک گواه عالی بر این مدعاست.

I call it "Sacré-Coeur Selfie."

اسمش را "سلفیِ سکره‌کر" گذاشته‌ام.

I watched over 15 hours

بیشتر از ۱۵ ساعت داشتم

all these people not even look at Sacré-Coeur.

این آدمها را نگاه می‌کردم که حتی نگاهی به سکره‌کر نمی‌انداختند.

They were more interested in using it as a backdrop.

بیشتر دوست داشتند از آن به عنوان پُشت آویزِ عکاسی استفاده کنند.

They would walk up, take a picture,

می‌آمدند، عکس می‌گرفتند،

and then walk away.

و بعد هم می‌رفتند.

And I found this to be an absolutely extraordinary example,

و به نظرم این مثال کاملاً بارز و حیرت آوری است،

a powerful disconnect between what we think the human experience is

از شکافی بزرگ بین آنچه که به تصور ما تجربه بشری است

versus what the human experience is evolving into.

و آنچه که تجربه بشری در حال تحول‌ یافتن به آن است.

The act of sharing has suddenly become more important

عمل به اشتراک گذاری ناگهان دیگر مهم‌تر از

than the experience itself.

خودِ تجربه شده است.

(Applause)

(تشویق)

And finally, my most recent image,

و در آخر، جدیدترین عکسم،

which has such a special meaning for me personally:

که شخصاً برای خودم مفهوم خاصی دارد:

this is the Serengeti National Park in Tanzania.

این پارک ملی ِسِرنگتی در تانزانیا است.

And this is photographed in the middle of the Seronera,

و این عکس وسط سِرونِرا گرفته شده است،

this is not a reserve.

اینجا منطقه‌ای حفاظت‌شده نیست.

I went specifically during the peak migration

مخصوصاً در اوجِ فصل کوچ به آنجا رفتم

to hopefully capture the most diverse range of animals.

تا شاید بتوانم از متنوع‌ترین طیف حیوانات ممکن عکاسی کنم.

Unfortunately, when we got there,

متاسفانه، وقتی به آنجا رسیدیم،

there was a drought going on during the peak migration,

در اوج فصل کوچ یک خشکسالی رخ داده بود،

a five-week drought.

یک خشکسالی پنج هفته‌ای.

So all the animals were drawn to the water.

بنابراین تمام حیوانات به سمت آب کشیده شده بودند.

I found this one watering hole,

در این میان یک آبِشخور پیدا کردم،

and felt if everything remained the same way it was behaving,

و احساس کردم چنانچه همه چیز به حال خود باقی بماند،

I had a real opportunity to capture something unique.

واقعاً فرصتی نصیبم شده تا چیزی منحصربه‌فرد را ثبت کنم.

We spent three days studying it,

سه روز داشتیم بررسیش می‌کردیم،

and nothing could have prepared me

و با این وجود هیچ چیز نمی‌توانست مرا

for what I witnessed during our shoot day.

برای آنچه در روز عکسبرداری‌مان شاهد آن بودم آماده کرده باشد.

I photographed for 26 hours

۲۶ ساعت عکاسی کردم

in a sealed crocodile blind, 18 feet in the air.

داخل یک کومه سوسماری سرپوشیده، در ارتفاع ۵.۵ متری از سطح زمین.

What I witnessed was unimaginable.

آنچه شاهدش بودم در تصور نمی‌گنجید.

Frankly, it was Biblical.

حقیقتش، فضایی آخرالزمانی داشت.

We saw, for 26 hours,

ما، برای ۲۶ساعت، شاهد بودیم که

all these competitive species share a single resource called water.

تمام این گونه‌های رقیب با هم در یک منبع واحد به نام آب شریک شده بودند.

The same resource that humanity is supposed to have wars over

همان منبعی که بشریت قرار است بر سر آن بجنگد

during the next 50 years.

ظرف ۵۰ سال آینده.

The animals never even grunted at each other.

حیوانات حتی به همدیگر غرش هم نمی‌کردند.

They seem to understand something that we humans don't.

به نظر چیزی را می‌فهمیدند که ما انسان‌ها درک نمی‌کنیم.

That this precious resource called water

که این منبع گران‌بها که آب می‌نامیم

is something we all have to share.

چیزیست که می‌بایست همگی در آن شریک باشیم.

When I created this picture,

زمانی که این عکس را خلق کردم،

I realized that Day to Night is really a new way of seeing,

دریافتم که روز به شب در واقع راهیست برای جور دیگر دیدن،

compressing time,

به واسطه فشرده کردن زمان،

exploring the space-time continuum within a photograph.

و مکاشفه در پیوستار فضا-زمان در درون یک عکس.

As technology evolves along with photography,

همچنان‌که فناوری پا به پای عکاسی تحول پیدا می‌کند،

photographs will not only communicate a deeper meaning of time and memory,

عکس‌ها نه تنها قادر به انتقال معنای ژرف‌تری از زمان و خاطره خواهند شد،

but they will compose a new narrative of untold stories,

بلکه روایتی نو از داستان‌های ناگفته باز خواهند گفت،

creating a timeless window into our world.

و اینگونه دریچه‌ای بی‌کران به جهان ما خواهند گشود.

Thank you.

متشکرم.

(Applause)

(تشویق)