Deep sea diving ... in a wheelchair | Sue Austin

Translator: Joseph Geni Reviewer: Morton Bast

Translator: Suwitcha Chandhorn Reviewer: Kelwalin Dhanasarnsombut

It's wonderful to be here

มันมหัศจรรย์มากที่ได้มาอยู่ตรงนี้

to talk about my journey,

มาพูดถึงการเดินทางของฉัน

to talk about the wheelchair

มาพูดถึงเรื่องเก้าอี้รถเข็น

and the freedom it has bought me.

และอิสรภาพที่มันนำมาให้

I started using a wheelchair 16 years ago

ฉันเริ่มใช้เก้าอี้รถเข็นเมื่อ 16 ปีที่แล้ว

when an extended illness

เมื่ออาการเจ็บป่วยยาวนาน

changed the way I could access the world.

เปลี่ยนวิถีที่ฉันเข้าถึงโลก

When I started using the wheelchair,

เมื่อฉันเริ่มที่จะใช้เก้าอี้รถเข็น

it was a tremendous new freedom.

มันเป็นอิสรภาพใหม่ที่ยิ่งใหญ่มาก

I'd seen my life slip away and become restricted.

ฉันได้เห็นชีวิตของตัวเองหล่นหายไป และถูกจำกัด

It was like having an enormous new toy.

มันเหมือนกับการมีของเล่นใหม่ชิ้นใหญ่

I could whiz around and feel the wind in my face again.

ฉันสามารถฉวัดเฉวียนไปมา และรู้สึกถึงลมที่ปะทะหน้าอีกครั้ง

Just being out on the street was exhilarating.

แค่ได้ออกไปที่ถนนก็ทำให้รู้สึกเบิกบานใจ

But even though I had this newfound joy and freedom,

แต่ถึงแม้ว่าฉันจะได้ค้นพบความสนุกและอิสรภาพใหม่นี้

people's reaction completely changed towards me.

ปฏิกิริยาของผู้คนต่อตัวฉันก็เปลี่ยนไปอย่างสิ้นเชิง

It was as if they couldn't see me anymore,

มันเหมือนกับว่าพวกเขามองไม่เห็นฉันอีกต่อไป

as if an invisibility cloak had descended.

มันคล้ายกับว่ามีผ้าคลุมล่องหนคลุมอยู่

They seemed to see me in terms of their assumptions

ดูเหมือนพวกเขาจะมองเห็นฉันในมุมมองของเขาเอง

of what it must be like to be in a wheelchair.

เกี่ยวกับความรู้สึกที่คิดว่าจะเกิดขึ้นในการนั่งเก้าอี้รถเข็น

When I asked people their associations with the wheelchair,

เมื่อฉันถามพวกเขาเกี่ยวกับความคิดเห็นเกี่ยวกับเก้าอี้รถเข็น

they used words like "limitation," "fear,"

พวกเขาจะใช้คำว่า "ขีดจำกัด", "ความกลัว"

"pity" and "restriction."

"น่าสงสาร" และ "ข้อจำกัด"

I realized I'd internalized these responses

ฉันเชื่อว่าฉันนำการตอบสนองนี้เข้าไปสู่ภายใน

and it had changed who I was on a core level.

และมันได้เปลี่ยนสิ่งที่ฉันเคยเป็นจากส่วนลึก

A part of me had become alienated from myself.

ส่วนหนึ่งของฉันแปลกแยกออกจากตัวเอง

I was seeing myself not from my perspective,

ฉันไม่ได้มองตัวฉัน จากมุมมองของฉันเอง

but vividly and continuously from the perspective

แต่มองอย่างชัดเจนแจ่มแจ้ง และต่อเนื่องจากมุม

of other people's responses to me.

ของคนอื่นที่ตอบสนองกลับมา

As a result, I knew I needed to make my own stories

ผลที่ได้ก็คือ ฉันรู้ว่าฉันต้องสร้างเรื่องราวของตนเอง

about this experience,

เกี่ยวกับประสบการณ์นี้ขึ้นมาใหม่

new narratives to reclaim my identity.

บทบรรยายใหม่เอี่ยม เพื่อที่จะฟื้นฟูสภาพตัวตนของฉัน

["Finding Freedom: 'By creating our own stories we learn to take the texts of our lives as seriously as we do 'official' narratives.' — Davis 2009, TEDx Women"]

"ค้นหาอิสรภาพ ด้วยการสร้างเรื่องราวของตนเองขึ้นมาจากสิ่งที่เราเรียนรู้ เพื่อจะทำตัวอักษรในชีวิตให้จริงจัง เหมือนกับเวลาที่เราทำการบรรยายอย่างเป็นทางการ" - เดวิส 2009, TEDx Women

I started making work

ฉันเริ่มทำงาน

that aimed to communicate something

ซึ่งจะสื่อสารบางสิ่ง

of the joy and freedom I felt when using a wheelchair --

ที่เกี่ยวกับความสนุกและอิสระที่ฉันรู้สึกเมื่อใช้เก้าอี้รถเข็น

a power chair -- to negotiate the world.

เก้าอี้ทรงพลัง ที่จะใช้ท่องไปในโลกกว้าง

I was working to transform these internalized responses,

ฉันกำลังเปลี่ยนแปลงการตอบสนองภายใน

to transform the preconceptions that had so shaped

เพื่อเปลี่ยนอคติซึ่งกำหนดรูปร่าง

my identity when I started using a wheelchair,

ของตัวตนของฉันเมื่อเริ่มใช้เก้าอี้รถเข็น

by creating unexpected images.

ด้วยการสร้างภาพลักษณ์ที่ไม่คาดฝัน

The wheelchair became an object to paint and play with.

เก้าอี้รถเข็นกลายเป็นเครื่องมือที่ใช้วาดและเล่น

When I literally started leaving

เมื่อฉันเริ่มต้น

traces of my joy and freedom,

ทิ้งร่องรอยของความสนุกสนานและอิสรภาพของฉัน

it was exciting to see

มันน่าตื่นเต้นที่ได้เห็น

the interested and surprised responses from people.

การตอบสนองที่น่าสนใจและตื่นใจจากผู้คน

It seemed to open up new perspectives,

มันราวกับการเปิดมุมมองใหม่

and therein lay the paradigm shift.

และตั้งแต่นั้นก็เป็นการเริ่มยกระดับกระบวนทัศน์

It showed that an arts practice

มันแสดงให้เห็นว่าการฝึกศิลปะ

can remake one's identity

สามารถปรับปรุงตัวตนของเราได้

and transform preconceptions by revisioning the familiar.

และเปลี่ยนอคติด้วยการปรับความคุ้นเคย

So when I began to dive, in 2005,

ดังนั้นเมื่อฉันเริ่มดำน้ำในปี 2005

I realized scuba gear extends your range of activity

ฉันจึงได้รู้ว่าเครื่องมือดำน้ำ ได้ขยายขอบเขตในการทำกิจกรรม

in just the same way as a wheelchair does,

ในแบบเดียวกันกับที่เก้าอี้รถเข็นทำได้

but the associations attached to scuba gear

แต่ความคิดเชื่อมโยงเกี่ยวกับการติดเครื่องมือดำน้ำ

are ones of excitement and adventure,

คือสิ่งหนึ่งที่เป็นความตื่นเต้นและการผจญภัย

completely different to people's responses to the wheelchair.

ที่แตกต่างจากการตอบสนองของคนอื่นกับเก้าอี้รถเข็นอย่างสิ้นเชิง

So I thought, "I wonder what'll happen

ฉันเลยคิดว่า "สงสัยจังว่าอะไรจะเกิดขึ้น

if I put the two together?" (Laughter) (Applause)

ถ้าเราเอาสองอย่างมารวมกัน?" (เสียงหัวเราะ)(เสียงปรบมือ)

And the underwater wheelchair that has resulted

และผลก็คือเก้าอี้รถเข็นใต้น้ำ

has taken me on the most amazing journey

ได้นำฉันไปยังการเดินทางที่วิเศษสุด

over the last seven years.

ในช่วงเวลาเจ็ดปีที่ผ่านมา

So to give you an idea of what that's like,

เพื่อที่จะให้คุณได้เห็นว่ามันเป็นอย่างไร

I'd like to share with you one of the outcomes

ฉันอยากจะให้คุณได้ชมผลงานหนึ่ง

from creating this spectacle,

จากการสร้างสรรค์ภาพอันน่าตื่นเต้น

and show you what an amazing journey it's taken me on.

และแสดงให้คุณได้เห็นการเดินทางที่น่าตื่นใจ ซึ่งมันได้นำพาฉันไป

(Music)

(เสียงดนตรี)

(Applause)

(เสียงปรบมือ)

It is the most amazing experience,

มันคือประสบการณ์ที่มหัศจรรย์ที่สุด

beyond most other things I've experienced in life.

ยิ่งกว่าประสบการณ์อื่นใดที่ฉันเคยสัมผัสมาในชีวิต

I literally have the freedom to move

ฉันมีอิสระในการเคลื่อนไหว

in 360 degrees of space

ในพื้นที่รอบตัว 360 องศา

and an ecstatic experience of joy and freedom.

และได้รับประสบการณ์สุดยอดของความสนุกและอิสรภาพ

And the incredibly unexpected thing

และสิ่งไม่คาดคิดที่เหลือเชื่อ

is that other people seem to see and feel that too.

คือคนอื่นๆก็ดูเหมือนจะได้เห็นและรู้สึกถึงสิ่งนั้นไปด้วย

Their eyes literally light up,

นัยตาของพวกเขาลุกโชน

and they say things like, "I want one of those,"

และพวกเขาเอ่ยบางคำเช่น "อยากได้งั้นบ้างจัง"

or, "If you can do that, I can do anything."

หรือ "ถ้าคุณทำแบบนั้นได้ ผมก็คงทำได้ทุกอย่างเลยหล่ะ"

And I'm thinking, it's because in that moment

และฉันคิดว่า มันเป็นเพราะในวินาทีนั้น

of them seeing an object

ของพวกเขาที่ได้เห็นสิ่งที่

they have no frame of reference for,

พวกเขาไม่มีกรอบในการอ้างอิงถึง

or so transcends the frames of reference

หรืออยู่เหนือกว่ากรอบในการอ้างอิง

they have with the wheelchair,

ที่พวกเขามีกับเก้าอี้รถเข็น

they have to think in a completely new way.

พวกเขาจึงต้องคิดในมุมมองใหม่

And I think that moment of completely new thought

และฉันคิดว่าในช่วงที่ความคิดใหม่นั้นผุดขึ้นมา

perhaps creates a freedom

อาจจะทำให้เกิดอิสรภาพ

that spreads to the rest of other people's lives.

ที่จะแพร่กระจายไปยังชีวิตของคนอื่นๆ

For me, this means that they're seeing

สำหรับฉัน นึ่หมายถึงพวกเขาได้เห็น

the value of difference,

คุณค่าของความแตกต่าง

the joy it brings

ที่ความสนุกสนานที่มันนำมาให้

when instead of focusing on loss or limitation,

เมื่อแทนที่จะพุ่งเป้าไปยังความสูญเสียหรือข้อจำกัด

we see and discover the power and joy

เราเห็นและค้นพบพลังของความสนุก

of seeing the world from exciting new perspectives.

ในการมองโลกจากมุมมองใหม่อันน่าตื่นเต้น

For me, the wheelchair becomes

สำหรับฉัน เก้าอี้รถเข็นกลายเป็น

a vehicle for transformation.

พาหนะในการขับเคลื่อน

In fact, I now call the underwater wheelchair "Portal,"

ที่จริง ตอนนี้ฉันเรียกเก้าอี้รถเข็นใต้น้ำว่า "ประตู"

because it's literally pushed me through

เพราะว่ามันได้เปิดให้ฉันไปสู่

into a new way of being,

การใช้ชีวิตแบบใหม่

into new dimensions and into a new level of consciousness.

ไปสู่มิติใหม่ และไปสู่ระดับใหม่ของการตระหนักรู้

And the other thing is,

และอีกอย่างก็คือ

that because nobody's seen or heard

เพราะไม่มีใครเคยเห็นหรือได้ยิน

of an underwater wheelchair before,

เก้าอี้รถเข็นใต้น้ำมาก่อน

and creating this spectacle is about creating

การสร้างสรรค์เรื่องราวใหม่จึงเป็นการสร้างสรรค์

new ways of seeing, being and knowing,

วิธีการใหม่ในการมอง การใช้ชีวิต และ การรับรู้

now you have this concept in your mind.

ตอนนี้คุณมีภาพนี้ในใจแล้ว

You're all part of the artwork too.

คุณทุกคนจึงเป็นส่วนหนึ่งของงานศิลปะชิ้นนี้ด้วย

(Applause)

(เสียงปรบมือ)