How My Mind Came Back to Life — and No One Knew | Martin Pistorius | TED Talks

Translator: Phiratath Nopratanawong Reviewer: Vera Chicharito

Imagine being unable to say, "I am hungry," "I am in pain,"

ลองนึกภาพดูถึงการไม่สามารถพูดว่า "ฉันหิว", "ฉันเจ็บ"

"thank you," or "I love you."

"ขอบคุณ" หรือ "ฉันรักคุณ" ได้

Being trapped inside your body,

ถูกกักขังอยู่แต่ในร่างกายตัวเอง

a body that doesn't respond to commands.

ร่างกายที่ไร้ซึ่งการตอบสนองดั่งใจต้องการ

ทั้ง ๆ ที่ห้อมล้อมไปด้วยผู้คน

Surrounded by people,

yet utterly alone.

แต่กลับโดดเดี่ยวอย่างสุดซึ้ง

Wishing you could reach out,

ปรารถนาที่จะเอื้อมมือออกไป

เพื่อมีปฏิสัมพันธ์ เพื่อปลอบประโลม เพื่อมีส่วนร่วม

to connect, to comfort, to participate.

For 13 long years, that was my reality.

เป็นเวลา 13 ปี ที่ผมอยู่มาแบบนั้น

Most of us never think twice about talking, about communicating.

เราส่วนใหญ่ไม่เคยคิดให้รอบคอบ ก่อนที่จะพูด ก่อนที่จะสื่อสารกับใคร

แต่ผมคิดละเอียดถี่ถ้วนมาก

I've thought a lot about it.

I've had a lot of time to think.

ผมมีเวลาเหลือเฟือในการคิด

For the first 12 years of my life,

ในช่วง 12 ปีแรกของชีวิตผม

ผมเป็นเจ้าหนูตัวน้อยที่ปกติ มีความสุข และแข็งแรง

I was a normal, happy, healthy little boy.

Then everything changed.

แต่แล้วทุกอย่างก็เปลี่ยนไป

I contracted a brain infection.

เมื่อผมติดเชื้อในสมอง

The doctors weren't sure what it was,

คณะแพทย์เองก็ไม่แน่ใจว่ามันคืออะไร

but they treated me the best they could.

แต่พวกเขาก็รักษาผมอย่างสุดความสามารถ

อย่างไรก็ตาม ผมกลับแย่ลงเรื่อย ๆ

However, I progressively got worse.

Eventually, I lost my ability to control my movements,

สุดท้าย ผมก็สูญเสียความสามารถ ในการควบคุมความเคลื่อนไหว

make eye contact,

การสบตากับผู้คน

และความสามารถในการพูด ท้ายที่สุด

and finally, my ability to speak.

While in hospital,

ขณะที่ผมอยู่โรงพยาบาล

I desperately wanted to go home.

ผมอยากกลับบ้านแทบขาดใจ

ผมบอกกับแม่ "..บ้านเมื่อไหร่"

I said to my mother, "When home?"

Those were the last words I ever spoke with my own voice.

และนั่นก็เป็นคำพูดสุดท้ายที่ ผมพูดด้วยน้ำเสียงของตัวเอง

I would eventually fail every test for mental awareness.

แล้วผมก็ไม่ผ่านการประเมิน แบบทดสอบการรับรู้ทางสติสัมปชัญญะใด ๆ

My parents were told I was as good as not there.

พ่อแม่ผมได้รับฟังจากปากคุณหมอว่า ผู้อยู่ก็เหมือนไม่อยู่แล้ว

A vegetable, having the intelligence of a three-month-old baby.

เป็นผัก (vegetable) ที่มีสติปัญญาเท่าเด็กทารกสามเดือน

They were told to take me home and try to keep me comfortable

คุณหมอบอกว่า ให้พาผมกลับบ้าน และดูแลผมให้ดี ๆ

until I died.

จนกว่าผมจะไปสบาย

พ่อแม่ผม จริง ๆ แล้ว ทั้งครอบครัวผม

My parents, in fact my entire family's lives,

became consumed by taking care of me the best they knew how.

ถูกสูบเลือดเนื้อ จากการที่ต้องดูแลผมให้ดีที่สุด

Their friends drifted away.

เพื่อน ๆ ของพวกเขาพากันตีจาก

One year turned to two,

จากหนึ่งปี ผันผ่านไปเป็นสองปี

สองปีก็แปรเปลี่ยนเป็นสามปี

two turned to three.

It seemed like the person I once was began to disappear.

ดูราวกับว่า ตัวผมในอดีต เริ่มค่อย ๆ จางหายไป

The Lego blocks and electronic circuits I'd loved as a boy were put away.

ตัวต่อเลโก้และแผงวงจรไฟฟ้า ที่ผมรักตอนยังเด็กถูกนำไปทิ้ง

I had been moved out of my bedroom into another more practical one.

ผมถูกย้ายจากห้องนอน ไปสู่ห้องที่เหมาะสมกว่า

ผมมีสภาพไม่ต่างจากวิญญาณ

I had become a ghost,

a faded memory of a boy people once knew and loved.

เป็นความทรงจำที่ถูกลบเลือน ของเด็กชายที่ผู้คนเคยรู้จักและรักใคร่

Meanwhile, my mind began knitting itself back together.

ในขณะเดียวกัน สติของผมก็เริ่มถักทอตัวเอง

Gradually, my awareness started to return.

ทีละน้อย ๆ สติผมก็เริ่มกลับมา

But no one realized that I had come back to life.

แต่กลับไม่มีใครสังเกตว่า ผมได้ฟื้นคืนชีพแล้ว

I was aware of everything,

ผมรับรู้ได้ทุกสิ่ง

just like any normal person.

เฉกเช่นคนทั่วไป

I could see and understand everything,

สามารถเห็นและเข้าใจทุกอย่าง

แต่กลับไม่สามารถหาทางสื่อให้คนอื่นรับรู้

but I couldn't find a way to let anybody know.

My personality was entombed within a seemingly silent body,

ตัวตนของผมถูกฝังอยู่ในร่างกายที่ดูแน่นิ่ง

a vibrant mind hidden in plain sight within a chrysalis.

จิตใจที่สดใสแฝงอยู่ในสายตาที่เรียบเฉย ภายใต้รังไหม

The stark reality hit me that I was going to spend

แล้วความจริงอันเป็นสัจธรรม ก็จู่โจมผมว่า ผมต้องมีชีวิต

the rest of my life locked inside myself,

ที่เหลืออยู่ ภายใต้ร่างกายที่ถูกปิดตาย

totally alone.

อย่างอ้างว้าง

ผมถูกขังไปพร้อมกับ "ความคิด" ผู้เป็นเพื่อนเพียงคนเดียว

I was trapped with only my thoughts for company.

I would never be rescued.

ผมจะไม่มีวันได้รับการปลดปล่อย

No one would ever show me tenderness.

จะไม่มีใครอ่อนโยนต่อผม

I would never talk to a friend.

ผมจะไม่มีวันได้พูดคุยกับเพื่อน

จะไม่มีวันได้รับความรัก

No one would ever love me.

I had no dreams, no hope, nothing to look forward to.

ไม่มีความฝัน ความหวัง ไม่มีอนาคตใดให้เฝ้ารอ

ไร้ซึ่งความสุข

Well, nothing pleasant.

I lived in fear,

ตกอยู่ในความหวาดกลัว

and, to put it bluntly,

และกล่าวได้สั้น ๆ ว่า

was waiting for death to finally release me,

รอวันที่ความตายจะมาปลดปล่อยผม

expecting to die all alone in a care home.

เชื่อว่าคงจะตายอย่างโดดเดี่ยวในสถานดูแล

I don't know if it's truly possible to express in words

ผมไม่รู้จะหาคำพูดใดมาบรรยาย

what it's like not to be able to communicate.

ความรู้สึกของการไม่สามารถสื่อสารได้

Your personality appears to vanish into a heavy fog

ตัวตนของคุณสูญสลายไปในม่านหมอกทึบ

and all of your emotions and desires are constricted, stifled and muted within you.

อารมณ์และความต้องการของคุณ ถูกกักขัง ถูกสะกด ถูกดับภายในตัวคุณ

สำหรับผมแล้ว ความรู้สึกที่แย่ที่สุด คือการไร้ซึ่งพลังอย่างสิ้นเชิง

For me, the worst was the feeling of utter powerlessness.

I simply existed.

ผมแค่ยังอยู่

It's a very dark place to find yourself

มันเป็นสถานที่อันมืดมิดเหลือเกิน ที่ได้มาค้นพบตัวเอง

เพราะตามจริง ผมได้หายไปแล้ว

because in a sense, you have vanished.

คนอื่นเข้าบงการทุกส่วนในชีวิตผม

Other people controlled every aspect of my life.

They decided what I ate and when.

พวกเขาคือผู้ตัดสินว่า ผมจะกินอะไร เมื่อไหร่

Whether I was laid on my side or strapped into my wheelchair.

ตอนไหนถึงจะพลิกตัวผม หรือจะจับผมนั่งรถเข็น

I often spent my days positioned in front of the TV

ผมมักจะใช้เวลาส่วนใหญ่นั่งอยู่หน้าโทรทัศน์

watching Barney reruns.

ดูเรื่องบาร์นี่ฉายซ้ำ ๆ

I think because Barney is so happy and jolly,

ผมคิดว่าเป็นเพราะ บาร์นี่ดูมีความสุขและร่าเริง

and I absolutely wasn't,

แต่ผมกลับตรงกันข้ามอย่างสิ้นเชิง

ตอกย้ำให้วันคืนของผมแย่ลงไปอีก

it made it so much worse.

I was completely powerless to change anything in my life

ผมหมดสิ้นพลัง ที่จะเปลี่ยนแปลงอะไรในชีวิต

or people's perceptions of me.

หรือความคิดที่ผู้อื่นมีต่อผม

I was a silent, invisible observer of how people behaved

ผมเป็นผู้เฝ้ามองที่สงบนิ่ง ไร้ตัวตน คอยดูการกระทำของผู้อื่น

when they thought no one was watching.

ยามที่พวกเขาคิดว่าไม่มีใครเฝ้ามองอยู่

Unfortunately, I wasn't only an observer.

โชคร้าย ที่ผมไม่ได้เป็นแค่ผู้เฝ้ามอง

With no way to communicate, I became the perfect victim:

ปราศจากหนทางที่จะสื่อสาร ผมยังตกเป็นเหยื่ออย่างแท้จริง

a defenseless object, seemingly devoid of feelings

เป็นสิ่งของที่ไร้ซึ่งการปกป้อง ดูเหมือนจะปราศจากความรู้สึก

that people used to play out their darkest desires.

ถูกผู้คนใช้เพื่อสนองความต้องการอันชั่วร้าย

For more than 10 years, people who were charged with my care

เป็นเวลากว่าสิบปี ผู้คนที่มีหน้าที่ดูแลผม

abused me physically, verbally and sexually.

ได้ทำร้ายผมทั้งทางกาย วาจา และทางเพศ

Despite what they thought, I did feel.

ไม่ว่าพวกเขาจะคิดอะไรก็ตามที แต่ผมสัมผัสได้

The first time it happened,

ครั้งแรกที่มันเกิดขึ้น

ผมทั้งตกใจและเต็มไปด้วยความหวาดระแวง

I was shocked and filled with disbelief.

How could they do this to me?

พวกเขาทำกับผมแบบนี้ได้อย่างไร

ผมรู้สึกสับสนไปหมด

I was confused.

What had I done to deserve this?

ผมทำอะไรลงไปถึงต้องโดนแบบนี้

Part of me wanted to cry and another part wanted to fight.

ใจผมส่วนหนึ่งอยากจะร่ำไห้ แต่อีกใจก็ต้องการลุกขึ้นสู้

Hurt, sadness and anger flooded through me.

ความเจ็บปวด ความเสียใจ ความโกรธแค้น ถาโถมเข้าใส่ผม

I felt worthless.

ผมรู้สึกไร้ค่า

ไม่มีใครที่จะมาปลอบโยนผม

There was no one to comfort me.

แต่พ่อแม่ผมหารู้ไม่ว่า มีสิ่งใดเกิดขึ้นบ้าง

But neither of my parents knew this was happening.

I lived in terror, knowing it would happen again and again.

ผมตกอยู่ในความหวาดผวา รู้ตัวดีว่ามันต้องเกิดขึ้นซ้ำแล้วซ้ำเล่า

I just never knew when.

ไม่รู้แต่เพียง มันจะเกิดขึ้นอีกเมื่อไหร่

All I knew was that I would never be the same.

เท่าที่รู้คือ ผมจะไม่มีวันเป็นเหมือนเดิม

I remember once listening to Whitney Houston singing,

ผมจำเพลงที่วิทนีย์ ฮูสตันร้องได้ว่า

"ไม่ว่าพวกเขาจะพรากอะไรไปจากฉัน พวกเขาจะไม่มีวันพรากศักดิ์ศรีฉันไปได้"

"No matter what they take from me, they can't take away my dignity."

And I thought to myself, "You want to bet?"

แล้วผมก็คิดในใจว่า "มาพนันกันไหมล่ะ"

บางทีพ่อแม่อาจจับได้และช่วยผมไว้

Perhaps my parents could have found out and could have helped.

But the years of constant caretaking,

แต่หลายปีของการดูแลเป็นกิจวัตร

ต้องตื่นทุก ๆ สองชั่วโมงเพื่อพลิกตัวผม

having to wake up every two hours to turn me,

ประกอบกับความโศกเศร้า จากการสูญเสียลูกชาย

combined with them essentially grieving the loss of their son,

had taken a toll on my mother and father.

ได้ทำร้ายจิตใจพ่อแม่ผม

Following yet another heated argument between my parents,

ตามมาด้วยพ่อกับแม่มีปากเสียงกัน

in a moment of despair and desperation,

ในชั่ววูบแห่งความสิ้นหวังและหมดกำลังใจ

แม่หันมาหาผมและบอกว่า "ผมน่าจะตายไปเสีย"

my mother turned to me and told me that I should die.

ผมสะเทือนใจมาก แต่เมื่อนึกถึงคำพูดของแม่

I was shocked, but as I thought about what she had said,

I was filled with enormous compassion and love for my mother,

ผมก็เอ่อล้นไปด้วยความรัก และความเห็นใจที่มีต่อแม่อย่างเต็มเปี่ยม

yet I could do nothing about it.

แต่ผมกลับช่วยอะไรท่านไม่ได้เลย

There were many moments when I gave up,

หลายครา ที่ผมยอมจำนน

จมดิ่งลงสู่ห้วงหุบเหวลึกอันมืดมิด

sinking into a dark abyss.

I remember one particularly low moment.

ผมก็นึกถึงช่วงเวลาสั้น ๆ ครั้งหนึ่ง

My dad left me alone in the car

ที่พ่อให้ผมรออยู่บนรถคนเดียว

while he quickly went to buy something from the store.

ระหว่างที่เขารีบไปซื้อของจากร้านค้า

A random stranger walked past,

มีคนแปลกหน้าผู้หนึ่งเดินผ่านมา

มองมาที่ผมแล้วยิ้มให้

looked at me and he smiled.

I may never know why, but that simple act,

ผมอาจไม่เคยรู้ว่าเพราะอะไร แต่การกระทำเรียบ ๆ นั้น

ชั่วขณะของความสัมพันธ์กับผู้คน

the fleeting moment of human connection,

transformed how I was feeling,

ได้แปรเปลี่ยนความรู้สึกผม

making me want to keep going.

ทำให้ผมอยากจะก้าวต่อไป

My existence was tortured by monotony,

การมีชีวิตอยู่ของผม ถูกทรมานจากความซ้ำซาก

a reality that was often too much to bear.

บ่อยครั้ง ความเป็นจริงก็ยากเกินจะรับไหว

Alone with my thoughts, I constructed intricate fantasies

การอยู่กับความคิดอย่างเดียวดาย ผมได้สร้างโลกจิตนาการอันล้ำลึก

about ants running across the floor.

ถึงเหล่ามดที่เดินไปตามพื้น

I taught myself to tell the time by noticing where the shadows were.

ผมได้เรียนรู้วิธีบอกเวลา จากการสังเกตตำแหน่งของเงา

As I learned how the shadows moved as the hours of the day passed,

และเรียนรู้ว่าเงาเคลื่อนที่อย่างไร เมื่อเวลาของแต่ละวันผ่านไป

I understood how long it would be before I was picked up and taken home.

ผมถึงเข้าใจว่า นานเพียงใด กว่าจะมีคนมารับผมกลับบ้าน

Seeing my father walk through the door to collect me

การได้เห็นพ่อเดินพ้นประตูมารับผม

was the best moment of the day.

เป็นช่วงเวลาอันวิเศษสุดของวัน

My mind became a tool that I could use

จิตใจผมกลายเป็นเครื่องมือ ที่ผมสามารถใช้งานได้

to either close down to retreat from my reality

ไม่ว่าจะปิดใจเพื่อหลีกหนีความเป็นจริง

or enlarge into a gigantic space that I could fill with fantasies.

หรือแผ่ขยายให้เป็นอาณาเขตอันไพศาล ที่ผมสามารถเติมเต็มด้วยจินตนาการ

I hoped that my reality would change

ผมได้แต่หวังว่าความจริงจะเปลี่ยนไป

and someone would see that I had come back to life.

จะมีใครสักคนเห็นว่าผมกลับมามีชีวิตแล้ว

But I had been washed away like a sand castle

แต่ผมก็ถูกซัดออกไปเหมือนกับปราสาททราย

built too close to the waves,

ที่สร้างชิดริมหาดจนเกินไป

and in my place was the person people expected me to be.

และในสถานะของผม คือคนที่ผู้อื่นหวังให้ผมเป็น

To some I was Martin, a vacant shell, the vegetable,

ใครคนหนึ่งที่เป็น มาร์ติน เป็นเปลือกกลวง ๆ เป็นผัก

deserving of harsh words, dismissal and even abuse.

สมควรที่จะถูกดุด่า ไม่แยแส หรือแม้กระทั่งทารุณ

สำหรับคนอื่น ผมก็คือ เด็กที่มีความผิดปกติทางสมองที่น่าเวทนา

To others, I was the tragically brain-damaged boy

who had grown to become a man.

ผู้เติบโตขึ้นมาเป็นชายหนุ่ม

Someone they were kind to and cared for.

ใครคนหนึ่งที่พวกเขาเคยห่วงใยและเมตตา

Good or bad, I was a blank canvas

จะดีจะร้าย ผมก็คือผืนผ้าใบเปล่า ๆ

onto which different versions of myself were projected.

ที่รูปแบบของผมอันหลากหลาย ถูกฉายลงบนนั้น

ทำให้มีใครคนใหม่ ที่จะมองผมต่างออกไป

It took someone new to see me in a different way.

An aromatherapist began coming to the care home about once a week.

นักสุคนธบำบัดคนหนึ่ง เริ่มมาที่สถานดูแลประมาณสัปดาห์ละครั้ง

Whether through intuition or her attention to details

ไม่ว่าจะรู้โดยสัญชาตญาณ หรือความใส่ใจในรายละเอียด

that others failed to notice,

ที่คนอื่นล้มเหลวที่จะสังเกต

she became convinced that I could understand what was being said.

เธอเริ่มเกลี้ยกล่อมว่า ผมเข้าใจสิ่งที่เธอพูดอยู่

She urged my parents to have me tested by experts

เธอรบเร้าพ่อแม่ ให้พาผม ไปหาผู้เชี่ยวชาญเพื่อทดสอบ

in augmentative and alternative communication.

"การสื่อความหมายเสริมและทางเลือก"

And within a year,

และภายในหนึ่งปี

ผมก็เริ่มใช้คอมพิวเตอร์ในการสื่อสาร

I was beginning to use a computer program to communicate.

บางครั้ง มันทั้งน่าตื่นเต้น และน่าขัดใจระคนกัน

It was exhilarating, but frustrating at times.

I had so many words in my mind,

ผมมีความในใจมากมายเหลือเกิน

that I couldn't wait to be able to share them.

ที่ไม่อาจรอจะถ่ายทอดให้พวกเขาฟัง

Sometimes, I would say things to myself simply because I could.

บางที ผมอาจจะพูดกับตัวเอง ก็เพราะผมทำได้

In myself, I had a ready audience,

ภายในตัวผม มีผู้พร้อมฟังอยู่

และผมเชื่อว่า หากผมแสดง ความคิดและความปรารถนาออกมา

and I believed that by expressing my thoughts and wishes,

others would listen, too.

คนอื่น ๆ ก็จะรับฟังด้วย

แต่เมื่อผมเริ่มสื่อสารมากขึ้น

But as I began to communicate more,

I realized that it was in fact only just the beginning

ผมก็ตระหนักว่า แท้จริงแล้ว มันเป็นเพียงการเริ่มต้น

of creating a new voice for myself.

ของการสร้างเสียงใหม่ให้ตัวเอง

I was thrust into a world I didn't quite know how to function in.

ผมถูกผลักดันให้เข้าสู่โลก ที่ไม่รู้แน่ว่ามันทำงานอย่างไร

I stopped going to the care home

ผมเลิกไปที่สถานดูแล

and managed to get my first job making photocopies.

และเริ่มหางานชิ้นแรกทำ คืองานรับถ่ายเอกสาร

As simple as this may sound, it was amazing.

ซึ่งเป็นงานง่าย ๆ แต่กลับน่าอัศจรรย์

My new world was really exciting

โลกใหม่ของผมช่างน่าตื่นตาตื่นใจ

but often quite overwhelming and frightening.

แต่บ่อยครั้ง มันก็ท่วมท้นจนน่ากลัว

I was like a man-child,

ผมเหมือนเด็กในร่างวัยหนุ่ม

and as liberating as it often was,

และจากที่เคยเป็นอิสระ

I struggled.

ผมกลับต้องฝ่าฟัน

I also learned that many of those who had known me for a long time

ผมยังได้เรียนรู้ว่า มันเป็นไปไม่ได้เลย

ที่จะลบภาพมาร์ตินคนเดิม ออกไปจาก ความทรงจำของผู้คนทั้งหลายที่รู้จักผมมานาน

found it impossible to abandon the idea of Martin they had in their heads.

While those I had only just met

ในขณะผู้คนที่เพิ่งพบกัน

struggled to look past the image of a silent man in a wheelchair.

ก็ยากที่จะมองข้าม ภาพลักษณ์ของชายใบ้บนรถเข็น

ผมตระหนักว่าบางคนจะรับฟังผม

I realized that some people would only listen to me

if what I said was in line with what they expected.

ก็ต่อเมื่อสิ่งที่ผมพูด มันตรงกับสิ่งที่เขาอยากฟังเท่านั้น

Otherwise, it was disregarded

หาไม่แล้ว พวกเขาจะไม่สนใจเลย

and they did what they felt was best.

และพวกเขาจะทำแต่สิ่งที่คิดว่าดีที่สุด

I discovered that true communication

ผมค้นพบว่าการสื่อสารที่แท้จริง

is about more than merely physically conveying a message.

เป็นมากกว่าแค่การสื่อข้อความทางกายภาพ

It is about getting the message heard and respected.

แต่เป็นการที่ข้อความได้รับฟัง และได้รับความเคารพ

Still, things were going well.

สื่งต่าง ๆ ยังคงเป็นไปด้วยดี

My body was slowly getting stronger.

ร่างกายผมค่อย ๆ แข็งแรงขึ้น

I had a job in computing that I loved,

ผมได้งานคอมพิวเตอร์ที่ผมรัก

and had even got Kojak, the dog I had been dreaming about for years.

และมีแม้กระทั่งสุนัขที่ชื่อ "โคเเจ๊ค" ซึ่งเป็นสิ่งที่ผมใฝ่ฝันมาตลอดหลายปี

However, I longed to share my life with someone.

แต่ถึงอย่างนั้น ผมก็ยังโหยหาที่จะใช้ชีวิตร่วมกับใครสักคน

I remember staring out the window as my dad drove me home from work,

ผมยังจำครั้งเหม่อมองออกไปนอกหน้าต่าง ระหว่างที่พ่อขับรถพากลับบ้านจากที่ทำงาน

thinking I have so much love inside of me and nobody to give it to.

คิดว่าผมมีความรักมากมายอยู่ภายในตัว แต่กลับไม่ใครจะมอบให้

Just as I had resigned myself to being single for the rest of my life,

และเมื่อผมก้มหน้ายอมรับความจริง ว่าคงต้องครองตนเป็นโสดไปชั่วชีวิต

I met Joan.

ผมก็ได้พบ "โจน"

Not only is she the best thing that has ever happened to me,

ไม่เพียงแค่เธอจะเป็นสิ่งที่ดีที่สุด เท่าที่เคยเกิดขึ้นกับตัวผมเท่านั้น

แต่เธอยังช่วยให้ผมฝ่าความคิดผิด ๆ ที่มีต่อตัวเองอีกด้วย

but Joan helped me to challenge my own misconceptions about myself.

โจนบอกว่า เธอตกหลุมรักผมผ่านถ้อยคำ

Joan said it was through my words that she fell in love with me.

However, after all I had been through,

ทว่า หลังจากทุกสิ่งที่ผมได้ผ่านพ้นมา

I still couldn't shake the belief

ผมก็ยังไม่สามารถสั่นคลอนความเชื่อ

that nobody could truly see beyond my disability

ที่ว่า ไม่มีใครสามารถ จะมองข้ามความพิการของผมไปได้

and accept me for who I am.

และยอมรับในสิ่งที่ผมเป็น

ผมยังต้องกัดฟันที่จะเข้าใจ ว่าตัวผมเองก็เป็นมนุษย์คนหนึ่ง

I also really struggled to comprehend that I was a man.

The first time someone referred to me as a man,

ครั้งแรกที่มีคนเอ่ยถึงผมในฐานะมนุษย์

มันทำให้ผมหยุดชะงัก

it stopped me in my tracks.

I felt like looking around and asking, "Who, me?"

ผมรู้สึกราวกับมองไปรอบ ๆ แล้วถามว่า "ใคร? ผมเหรอ"

ทุกอย่างนั้น เปลี่ยนไปเพราะโจน

That all changed with Joan.

We have an amazing connection

เราสองมีสัมพันธภาพอันน่าอัศจรรย์

and I learned how important it is to communicate openly and honestly.

และผมได้เรียนรู้ว่ามันสำคัญแค่ไหน ที่จะสื่อสารอย่างเปิดเผยและตรงไปตรงมา

I felt safe, and it gave me the confidence to truly say what I thought.

ผมรู้สึกปลอดภัย และมันได้มอบความเชื่อมั่น ที่จะพูดในสิ่งที่คิดออกมาจากใจ

I started to feel whole again, a man worthy of love.

ผมรู้สึกอิ่มเอิบอีกครั้ง เป็นมนุษย์ผู้ควรค่าแก่ความรัก

I began to reshape my destiny.

ผมเริ่มจะวาดหวังอนาคตของตัวเองขึ้นมาใหม่

I spoke up a little more at work.

ผมเริ่มแสดงความเห็นมากขึ้นในที่ทำงาน

I asserted my need for independence to the people around me.

ผมได้แสดงความต้องการอิสระของผม กับผู้คนรอบข้าง

Being given a means of communication changed everything.

การได้รับเครื่องมือสำหรับการสื่อสาร ได้แปรเปลี่ยนทุกอย่าง

I used the power of words and will to challenge the preconceptions

ผมใช้พลังแห่งคำพูดและความมุ่งมั่น ประมือกับความคิดด่วนตัดสิน

ของผู้คนรอบข้างและของตัวผมเอง

of those around me and those I had of myself.

Communication is what makes us human,

การสื่อสารคือสิ่งที่ทำให้เราเป็นมนุษย์

enabling us to connect on the deepest level

ทำให้เรามีปฏิสัมพันธ์ในระดับลึกที่สุด

with those around us --

กับผู้คนรอบข้าง

telling our own stories,

บอกเล่าเรื่องราวของตัวเราเอง

expressing wants, needs and desires,

แสดงความต้องการ ความปรารถนา

or hearing those of others by really listening.

หรือรับรู้จากคนอื่นด้วยการตั้งใจฟัง

ทั้งหมดนี้คือหนทางที่โลกจะรู้ว่าเราคือใคร

All this is how the world knows who we are.

So who are we without it?

เช่นนั้น เราจะเป็นใครเล่า ถ้าขาดมันไป

True communication increases understanding

การสื่อสารที่แท้จริงจะเพิ่มความเข้าใจ

and creates a more caring and compassionate world.

และสร้างโลกที่มีความเห็นใจ มีความเอาใจใส่กันมากขึ้น

Once, I was perceived to be an inanimate object,

ครั้งหนึ่ง ผมเคยถูกมองเป็นสิ่งของไร้ชีวิต

a mindless phantom of a boy in a wheelchair.

เป็นร่างไร้จิตใจของเด็กชายบนรถเข็น

Today, I am so much more.

วันนี้ ผมเป็นมากกว่านั้น

A husband, a son, a friend,

เป็นทั้งสามี, ลูกชาย, เพื่อน,

a brother, a business owner, a first-class honors graduate,

พี่ชาย, เจ้าของกิจการ, บัณฑิตเกียรตินิยมอันดับหนึ่ง,

a keen amateur photographer.

ช่างภาพมือสมัครเล่นผู้กระตือรือร้น

It is my ability to communicate that has given me all this.

เป็นเพราะความสามารถในการสื่อสาร ที่ได้มอบทุกสิ่งทั้งหมดนี้แก่ผม

We are told that actions speak louder than words.

เราถูกพร่ำสอนมาว่า "การกระทำสำคัญกว่าคำพูด"

แต่ผมก็สงสัยว่า

But I wonder,

"จริงหรือ"

do they?

Our words, however we communicate them,

อย่างไรก็ดี เราต่างสื่อสารกันด้วยคำพูด

are just as powerful.

พวกมันก็ทรงพลังเช่นกัน

Whether we speak the words with our own voices,

ไม่ว่าเราจะพูดด้วยน้ำเสียงของเรา

type them with our eyes,

หรือด้วยการส่งสายตา

or communicate them non-verbally to someone who speaks them for us,

หรือสื่อสารโดยไร้เสียง ให้ใครบางคนกล่าวออกมาแทนเรา

คำพูดเป็นหนึ่งในเครื่องมืออันทรงพลังที่สุด

words are among our most powerful tools.

I have come to you through a terrible darkness,

ผมฟื้นขึ้นมาจากความมืดมนอันแสนโหดร้าย

pulled from it by caring souls

ถูกฉุดรั้งขึ้นมาด้วยบรรดาผู้ที่ห่วงใย

and by language itself.

และด้วยตัวภาษาเอง

The act of you listening to me today brings me farther into the light.

การกระทำของคุณที่รับฟังผมในวันนี้ ได้พาผมให้ก้าวออกมาเผยตัวตนมากขึ้น

We are shining here together.

เราได้เปล่งประกายไปด้วยกัน ณ ที่แห่งนี้

หากจะมีอุปสรรคใดที่ยากลำบากที่สุด ในการสื่อสารของผม

If there is one most difficult obstacle to my way of communicating,

it is that sometimes I want to shout

ก็คงจะเป็น เวลาที่ผมอยากจะร้องออกมาดัง ๆ

and other times simply to whisper a word of love or gratitude.

และบางครั้งที่ผมอยากจะกระซิบ คำว่ารักหรือคำขอบคุณอย่างแผ่วเบา

It all sounds the same.

มันฟังดูเหมือนกันไปหมด

But if you will,

แต่ถ้าคุณอยากจะรู้

please imagine these next two words as warmly as you can:

โปรดจินตนาการถึงคำพูดสองคำถัดจากนี้ ให้อบอุ่นที่สุดเท่าที่จะทำได้นะครับ

Thank you.

"ขอบคุณ"

(Applause)

(เสียงปรบมือ)