How My Mind Came Back to Life — and No One Knew | Martin Pistorius | TED Talks

Translator: soheila Jafari Reviewer: Leila Ataei

Imagine being unable to say, "I am hungry," "I am in pain,"

تصور کنید، توانایی گفتن اینکه "گرسنه‌ام" "درد دارم"

"thank you," or "I love you."

"متشکرم"و یا "دوستت دارم" را نداشته باشی.

Being trapped inside your body,

در دام بدن خودت افتاده باشید،

a body that doesn't respond to commands.

بدنی که پاسخی به فرمان تو نمی‌دهد.

Surrounded by people,

توسط افراد احاطه شده‌ای،

yet utterly alone.

ولی با این حال کاملا تنها هستی.

Wishing you could reach out,

آرزو می‌کردید که می‌توانستی

to connect, to comfort, to participate.

برای برقرای ارتباط، برای راحتی، برای مشارکت کردن دستیابی پیدا کنی.

For 13 long years, that was my reality.

برای مدت ۱۳ سال، این واقعیت زندگی من بود.

Most of us never think twice about talking, about communicating.

بیشتر ما هرگز به موضوع صحبت كردن یا برقرارى ارتباط با دیگران فکر نمی‌کنیم.

I've thought a lot about it.

من دراین باره خیلی فکر کردم.

I've had a lot of time to think.

من زمان زیادی برای فکر کردن داشتم.

For the first 12 years of my life,

در ۱۲ سال اول زندگیم،

I was a normal, happy, healthy little boy.

من پسر بچه‌ای طبیعی، سالم و شادی بودم.

Then everything changed.

سپس همه چیز تغییر کرد.

I contracted a brain infection.

به عفونت مغزی دچار شدم.

The doctors weren't sure what it was,

پزشکان مطمئن نبودند که این چه بیماری هست،

but they treated me the best they could.

اما بهترین درمانی را که می‌توانستند برای من انجام دادند.

However, I progressively got worse.

با این حال، به مرور بدتر شدم.

Eventually, I lost my ability to control my movements,

در نهایت، توانایی کنترل حرکاتم

make eye contact,

ارتباط چشمی،

and finally, my ability to speak.

و در آخر سر، توانایی حرف زدنم را از دست دادم.

While in hospital,

زمانی که بیمارستان بودم،

I desperately wanted to go home.

به شدت می‌خواستم به خانه بروم.

I said to my mother, "When home?"

من به مادرم گفتم،  "کی خانه؟"

Those were the last words I ever spoke with my own voice.

اینها آخرین کلماتی بودند که من از زبانم برای همه عمر با صدای خودم گفتم.

I would eventually fail every test for mental awareness.

در نهایت در هر تست آگاهی ذهنی شکست خوردم.

My parents were told I was as good as not there.

به پدر و مادرم گفته شد چه خوب که چیزی نمی‌فهمم.

A vegetable, having the intelligence of a three-month-old baby.

گیاه، هوشی برابر یک نوزاد سه ماهه دارد.

They were told to take me home and try to keep me comfortable

به آنها گفته شد که مرا به خانه ببرند و سعی کنند تا زمان مرگم از

until I died.

من مراقبت کنند.

My parents, in fact my entire family's lives,

پدر و مادرم، در حقیقت، همه اعضا خانواده،

became consumed by taking care of me the best they knew how.

درگیر نگهداری از من به بهترین نحوی شدند که می‌دانستند.

Their friends drifted away.

دوستان‌شان از دور و برشان رفتند.

One year turned to two,

یکسال من به دو سال کشید،

two turned to three.

و دو سال به سه سال.

It seemed like the person I once was began to disappear.

مثل این بود آن فرد قبلی ناپدید می‎شد.

The Lego blocks and electronic circuits I'd loved as a boy were put away.

تكه‌های لگو و مدارات الکترونیکی که من به عنوان یک پسر عاشق‌شان بودم کنار گذاشته شدند.

I had been moved out of my bedroom into another more practical one.

من از اتاق خواب خودم به اتاق دیگری که کارایی بیشتری داشت منتقل شدم.

I had become a ghost,

تبدیل به شبح شدم،

a faded memory of a boy people once knew and loved.

خاطر پسر بچه ای که دیگران و من می‌شناختیم از یاد رفت.

Meanwhile, my mind began knitting itself back together.

درحالی که ذهن من شروع کرد دوباره به هم گره زدن خودش.

Gradually, my awareness started to return.

به آرامی، آگاهی‌ من شروع به برگشت کرد.

But no one realized that I had come back to life.

اما هیچ کسی متوجه این نشد که من به زندگی برگشتم.

I was aware of everything,

من نسبت به همه چیز آگاه بودم،

just like any normal person.

درست مثل یک فرد طبیعی.

I could see and understand everything,

می‌توانستم همه چیز را ببینم و بفهمم،

but I couldn't find a way to let anybody know.

اما نمی‌توانستم راهی برای اینکه دیگران بدانند پیدا کنم.

My personality was entombed within a seemingly silent body,

شخصیت من در ظاهری آرام و ساکت دفن شده بود.

a vibrant mind hidden in plain sight within a chrysalis.

یک ذهن پر جنب و جوش در پس نگاه ساده در یک جنین پنهان شده بود.

The stark reality hit me that I was going to spend

واقعیت تلخی به من می‌گفت که همه عمرم را

the rest of my life locked inside myself,

در درون خودم محبوس خواهم بودم،

totally alone.

و کاملا تنها.

I was trapped with only my thoughts for company.

من به دام همدمی تنها با خودم افتاده بودم.

I would never be rescued.

هرگز نجات نمی‎یافتم.

No one would ever show me tenderness.

هرگز کسی به من حساسیت نشان نمی‎داد.

I would never talk to a friend.

هرگز با دوستی صحبت نمی‎کردم.

No one would ever love me.

هرگز کسی دوستم نمی‎داشت.

I had no dreams, no hope, nothing to look forward to.

آرزویی، امیدی و نگاهی به آینده نداشتم.

Well, nothing pleasant.

خب، چیزی لذت بخش در زندگی من نبود.

I lived in fear,

در ترس زندگی می‌کردم،

and, to put it bluntly,

و به صراحت بگویم،

was waiting for death to finally release me,

منتظر مرگ بودم که بالاخره آزادم کند،

expecting to die all alone in a care home.

و اتنظار مرگ در تنهایی در آسایشگاه را داشتم.

I don't know if it's truly possible to express in words

نمی‎دانم آیا کاملا امکان پذیر هست که با واژه‎ها

what it's like not to be able to communicate.

شرایطی که نمی‌توانی ارتباط برقرار کنی را بیان کنم.

Your personality appears to vanish into a heavy fog

شخصیت تو در مه غلیطی ناپدید می‎شود

and all of your emotions and desires are constricted, stifled and muted within you.

و همه عواطف و آرزوهایت درون تو جمع، خفه و خاموش می‎شود.

For me, the worst was the feeling of utter powerlessness.

برای من، بدترین چیز احساس ناتوانایی مطلق بود.

I simply existed.

من زنده بودم.

It's a very dark place to find yourself

شرایط بسیار تاریکی برای پیدا کردن خودت بود،

because in a sense, you have vanished.

زیرا به یک معنا، از میان رفته بودی.

Other people controlled every aspect of my life.

افراد دیگر همه جنبه‌های زندگی من را کنترل می‌کردند.

They decided what I ate and when.

آنها تصمیم می‌گرفتند من چه باید بخورم و کی بخورم.

Whether I was laid on my side or strapped into my wheelchair.

آیا باید در پهلو بخوابم یا به صندلی چرخدارم بسته شوم.

I often spent my days positioned in front of the TV

اغلب روزها را جلوی تلویوزیون

watching Barney reruns.

به تماشای کارتون تکراری بارنی می‌گذراندم.

I think because Barney is so happy and jolly,

فکر می‌کنم به دلیل اینکه بارنی خیلی خوشحال و با نشاط هست،

and I absolutely wasn't,

و مطلقا خوشحال نبودم،

it made it so much worse.

این قضیه را بدتر می‌کرد.

I was completely powerless to change anything in my life

من کاملا در تغییر چیزها در زندگی،

or people's perceptions of me.

و یا تغییر برداشت مردم از خودم ناتوان بودم.

I was a silent, invisible observer of how people behaved

من یک ناظر نامرئی، ساکتی از رفتار مردم بودم

when they thought no one was watching.

که فکر می‌کنند که کسی آنها را تماشا نمی‌کند.

Unfortunately, I wasn't only an observer.

متاسفانه من فقط مشاهده کننده نبودم.

With no way to communicate, I became the perfect victim:

با نداشتن هیچ راهی برای ارتباط برقرار کردن، تبدیل به بهترین قربانی شدم:

a defenseless object, seemingly devoid of feelings

یک شیء بی دفاع، به ظاهر عاری از احساساتی

that people used to play out their darkest desires.

که مردم از او برای آرزوهای پلیدشان استفاده می‎کنند.

For more than 10 years, people who were charged with my care

برای ۱۰ سال، افرادی که مسئول نگهداری از من بودند

abused me physically, verbally and sexually.

مرا فیزیکی، کلامی و جنسی آزار دادند.

Despite what they thought, I did feel.

علی رغم اینکه آنها چه فکر می‌کردند، احساسم این بود.

The first time it happened,

اولین باری که این اتفاق افتاد،

I was shocked and filled with disbelief.

شوکه شده بودم و پر از کفر.

How could they do this to me?

چگونه می‌توانند اینکار را با من بکنند؟

I was confused.

گیج شده بودم.

What had I done to deserve this?

من چه کاری کرده بودم که مستحق این باشم؟

Part of me wanted to cry and another part wanted to fight.

بخشی از من می‌خواست که گریه کند و بخش دیگر من می‌خواست بجنگد.

Hurt, sadness and anger flooded through me.

درد، غم و خشم در من جریان داشت.

I felt worthless.

احساس بی ارزشی می‌کردم.

There was no one to comfort me.

کسی نبود که به من آرامش ببخشد.

But neither of my parents knew this was happening.

اما پدر و مادرم نمی‌دانستند چه اتفاقاتی می افتد.

I lived in terror, knowing it would happen again and again.

من در وحشت زندگی می‎کردم، و می‌دانستم اینها دوباره و دوباره اتفاق خواهد افتاد.

I just never knew when.

تنها نمی‌دانستم چه وقت.

All I knew was that I would never be the same.

همه آنچه می‌دانستم این بودکه هرگز مثل قبل نمی‎شد.

I remember once listening to Whitney Houston singing,

به خاطر دارم روزی به ترانه‌ای از ویدنی هیستون گوش میدادم،

"No matter what they take from me, they can't take away my dignity."

"مهم نیست که دیگران از من چه چیزی را می‎گیرند، آنها نمی‌توانند منزلتم رااز من بگیرند"

And I thought to myself, "You want to bet?"

و با خودم فکر کردم، "آیا می‌خواهی مبارزه کنی؟"

Perhaps my parents could have found out and could have helped.

شاید پدر و مادرم بفهمند و بتوانند کمک کنند.

But the years of constant caretaking,

اما سالها مراقبت دائمی،

having to wake up every two hours to turn me,

هر دو ساعت بیدار شدن و مرا جا‌به جا کردن،

combined with them essentially grieving the loss of their son,

همراه با احساس غم از دست دادن پسرشان،

had taken a toll on my mother and father.

به پدر و مادر من صدمه زده بود.

Following yet another heated argument between my parents,

به دنبال یکی از مشاجرات داغ بین پدر و مادرم،

in a moment of despair and desperation,

در یکی از لحظات از یاس و نومیدی،

my mother turned to me and told me that I should die.

مادرم برگشت و به من گفت، تو باید بمیری.

I was shocked, but as I thought about what she had said,

من شوکه شدم، اما وقتی درباره به آنچه که او گفته بود فکر کردم،

I was filled with enormous compassion and love for my mother,

از احساس همدردی و عشق با او پُر شدم.

yet I could do nothing about it.

با این حال نمی‌توانستم کاری بکنم.

There were many moments when I gave up,

لحظات زیادی بودند که من ناامید شده بودم،

sinking into a dark abyss.

غرق در ورطه تاریکی بودم.

I remember one particularly low moment.

یک لحظه بسیار خاص را به خاطر دارم.

My dad left me alone in the car

پدرم مرا در اتومبیل تنها گذاشته بود

while he quickly went to buy something from the store.

که سریع برود و چیزی از مغازه بخرد.

A random stranger walked past,

غریبه‌ای در آنجا راه می‌رفت،

looked at me and he smiled.

به من نگاه کرد و لبخند زد.

I may never know why, but that simple act,

هرگز نفهمیدم چرا، این رفتار ساده،

the fleeting moment of human connection,

این ارتباط زودگذر از ارتباط انسانی،

transformed how I was feeling,

تبدیل به احساسی در من شد

making me want to keep going.

که خواستم آن را ادامه دهم.

My existence was tortured by monotony,

وجودم با یکنواختی شکنجه می‌شد،

a reality that was often too much to bear.

واقعیتی که اغلب بیش از حد تحمل بود.

Alone with my thoughts, I constructed intricate fantasies

تنها با تفکرم، توهمات پیچیده را درباره

about ants running across the floor.

حرکات مورچه ها بر روی زمین را ایجاد کرده بود.

I taught myself to tell the time by noticing where the shadows were.

به خودم یاد داده بودم زمان روز را توسط حرکات سایه‎ها بگویم.

As I learned how the shadows moved as the hours of the day passed,

از آنجا که یاد گرفته بودم با حرکات سایه‎ها گذشت ساعت را بفهمم،

I understood how long it would be before I was picked up and taken home.

فهمیدم که چه مدتی طول کشید تا من برداشته و به خانه برده شوم.

Seeing my father walk through the door to collect me

دیدن پدرم که از در آمد تا مرا بردارد

was the best moment of the day.

بهترین لحظه روز بود.

My mind became a tool that I could use

ذهنم ابزاری بود برای اینکه بتوانم از

to either close down to retreat from my reality

از واقعیت دوری کرده و یا به آن نزدیک شوم

or enlarge into a gigantic space that I could fill with fantasies.

یا آن را به فضای غول پیگری گسترش دهم که با تخیل آن را پرُ کنم.

I hoped that my reality would change

امیدوارم بودم حقیقت من تغییر کند

and someone would see that I had come back to life.

و یک نفر بتواند ببیند که من به زندگی برگشتم.

But I had been washed away like a sand castle

اما من مانند قصر شنی ساخته شده

built too close to the waves,

کنار ساحل توسط امواج شسته شده بودم،

and in my place was the person people expected me to be.

و در جایگاه فردی که دیگران انتظار داشتند که باشم.

To some I was Martin, a vacant shell, the vegetable,

برای برخی من مارتین بودم، برخی دیگر پوسته خالی، یک گیاه،

deserving of harsh words, dismissal and even abuse.

که مستحق سخن خشن، به کنار گذاشته شدن، و حتی مورد آزار قرار گرفتن بودم.

To others, I was the tragically brain-damaged boy

برای دیگران، پسری با مغز آسیب دیده بودم

who had grown to become a man.

که می بایستی بزرگ شده تا مردی شود.

Someone they were kind to and cared for.

کسی که به نوعی مراقبتش باشند و مهربان نسبت به او.

Good or bad, I was a blank canvas

خوب یا بد، من بوم نقاشی خالی بودم

onto which different versions of myself were projected.

که با هر نسخه ای روی من نقاشی می‌شد.

It took someone new to see me in a different way.

زمان برد تا فردی جدیدی مرا به طریق دیگری دید.

An aromatherapist began coming to the care home about once a week.

یک رایحه درمان ( شاخه ای از طب گیاهی) هفته‌ای یکبار به خانه ما برای درمان می آمد.

Whether through intuition or her attention to details

خواه از طریق جزئیات و خواه از طریق توجه‌اش به جزئیات

that others failed to notice,

که دیگران نتوانسته بودند تشخیص دهند،

she became convinced that I could understand what was being said.

او مطمئن شد که من می‌توانم بفهمم که آنها چه می‌گویند.

She urged my parents to have me tested by experts

او پدر و مادر من را وا داشت تا مرا برای آزمایش نزد متخصصین

in augmentative and alternative communication.

ارتباطی بدون کلام ببرند.

And within a year,

و طی یکسال،

I was beginning to use a computer program to communicate.

شروع به استفاده از برنامه‌های کامپوتری برای گفتگو گردم.

It was exhilarating, but frustrating at times.

این هیجان آور و در عین حال خسته کننده بود.

I had so many words in my mind,

من کلمات بسیار زیادی را در ذهنم داشتم،

that I couldn't wait to be able to share them.

که نمی‌توانستم منتظر بمانم تا با آنها به اشتراک بگذارم.

Sometimes, I would say things to myself simply because I could.

گاهی، کلماتی را به سادگی برای خودم می‌گفتم چونکه می‌توانستم.

In myself, I had a ready audience,

با خودم، شنونده‎ای آماده بودم،

and I believed that by expressing my thoughts and wishes,

و باور داشتم که با بیان افکارم و خواسته‌هایم،

others would listen, too.

دیگران هم می‌توانند بشنوند.

But as I began to communicate more,

اما همانطور که بیشتر ارتباط برقرار می‌کردم،

I realized that it was in fact only just the beginning

متوجه شدم که در حقیقت این شروعی برای

of creating a new voice for myself.

خلق صدای تازه‎ای برای خودم هست.

I was thrust into a world I didn't quite know how to function in.

من به جهانی پرتاب شده بودم که کاملا نمی‌دانستم چگونه در آن عمل کنم.

I stopped going to the care home

من دیگر به آسایشگاه نرفتم

and managed to get my first job making photocopies.

و برنامه ریزی کردم که اولین شغلم را به عنوان یک عکاس بگیرم.

As simple as this may sound, it was amazing.

چیزی که به نظر خیلی ساده میآید، برای من بسیار شگفت‌آور بود.

My new world was really exciting

جهان تازه بسیار هیجان آور بود

but often quite overwhelming and frightening.

اما اغلب رنج‌اور و ترسناک هم بود.

I was like a man-child,

من مانند یک مرد - کودک بودم،

and as liberating as it often was,

و برای آزادی که اغلب وجود داشت،

I struggled.

در تقلا بودم.

I also learned that many of those who had known me for a long time

همچنین فهمیدم برای خیلی از کسانی که من را برای مدت طولانی می‌شناختند

found it impossible to abandon the idea of Martin they had in their heads.

غیر ممکن بود که مارتینی را که می‌شناختند رها کنند.

While those I had only just met

در حالی که افرادی که به تازگی من را شناخته بودند

struggled to look past the image of a silent man in a wheelchair.

تصور مرد ساکت نشسته روی صندلی چرخدار برایشان مشکل بود.

I realized that some people would only listen to me

متوجه شدم برخی از افراد تنها وقتی به من گوش می‌دهند

if what I said was in line with what they expected.

که آنچه که من می‌گویم در جهتی است که آنها انتظار داشتند.

Otherwise, it was disregarded

در غیر اینطورت، نادیده گرفته می‌شدم

and they did what they felt was best.

و کاری را می‌کردند که احساس می‌کردند خوب هست.

I discovered that true communication

دریافتم که ارتباط حقیقی

is about more than merely physically conveying a message.

چیزی بیشتر از رساندن پیام فیزیکی هست.

It is about getting the message heard and respected.

این درباره شنیدن و احترام به یک پیام هست.

Still, things were going well.

با این حال همه چیز خوب پیش می‌رفت.

My body was slowly getting stronger.

بدنم به آرامی قوی‌تر می‌شد.

I had a job in computing that I loved,

شغل محاسباتی داشتم که عاشقش بودم،

and had even got Kojak, the dog I had been dreaming about for years.

و حتی کوجاک را داشتم، سگی که برای سالها ارزویش را داشتم.

However, I longed to share my life with someone.

با این حال، مشتاق بودم تا زندگیم را با کسی به اشتراک بگذارم.

I remember staring out the window as my dad drove me home from work,

یادم هست پدرم مرا از محل کارم به خانه میآورد و از پنجره به بیرون خیره شده بودم،

thinking I have so much love inside of me and nobody to give it to.

فکر می‌کردم که من عشق زیادی در درونم دارم و کسی را ندارم که به او بدهم.

Just as I had resigned myself to being single for the rest of my life,

و از اینکه تنها در تمامی عمرم باشم دست کشیدم،

I met Joan.

جُوان را دیدم.

Not only is she the best thing that has ever happened to me,

نه تنها او بهترین اتفاقی بود که در زندگیم رخ داده بود،

but Joan helped me to challenge my own misconceptions about myself.

بلکه جُوان به من کمک کرد تا با تصورات غلط از خودم چالش کنم.

Joan said it was through my words that she fell in love with me.

جُوان گفت او از طریق کلمات عاشق من شده.

However, after all I had been through,

به هر صورت، بعد از همه اینها،

I still couldn't shake the belief

هنوز نمی‌توانستم باور کنم

that nobody could truly see beyond my disability

که کسی با توجه به معلولیت من

and accept me for who I am.

من را برای آن چیزی که هستم بپذیرد.

I also really struggled to comprehend that I was a man.

واقعا برای درک مرد بودنم در تقلا بودم.

The first time someone referred to me as a man,

این اولین باری که به من به عنوان یک مرد اشاره شده بود،

it stopped me in my tracks.

و دیگر مرا دنبال نمی‌کرد.

I felt like looking around and asking, "Who, me?"

احساس می‌کردم که به اطرف نگاه می‌کنم و می‌پرسم،"من کی هستم؟"

That all changed with Joan.

همه اینها با وجود جُوان تغییر کرد.

We have an amazing connection

ما ارتباط بسیار شگفت انگیزی با هم داریم

and I learned how important it is to communicate openly and honestly.

و یاد گرفتم که ارتباط باز و صادقانه چقدر مهم هست.

I felt safe, and it gave me the confidence to truly say what I thought.

من احساس ایمنی کردم، و این به من این اعتماد به نفس را داد تا کاملا آنچه را که فکر می کنم بگویم.

I started to feel whole again, a man worthy of love.

کاملا دوباره احساس کردم که مردی ارزشمندی برای عشق هستم.

I began to reshape my destiny.

و شروع کردم به تغییر سرنوشتم.

I spoke up a little more at work.

در محیط کارم کمی بیشتر حرف زدم.

I asserted my need for independence to the people around me.

به افراد پیرامونم نیازم را به استقلال اظهار کردم.

Being given a means of communication changed everything.

تغییر شکل ارتباطات همه چیز را تغییر داد.

I used the power of words and will to challenge the preconceptions

من از قدرت کلمات و اراده برای به چالش کشیدن تصورات

of those around me and those I had of myself.

افراد پیرامونم و خودم استفاده کردم.

Communication is what makes us human,

ارتباطات چیزیست که ما را انسان می‌کند،

enabling us to connect on the deepest level

ما را قادر می‌کند تا با ژرف‌ترین سطوح

with those around us --

افراد پیرامو‌ن‌مان متصل شویم--

telling our own stories,

و داستان های خودمان را بگویم،

expressing wants, needs and desires,

بیان خواسته‎ها، نیازها و داستانها،

or hearing those of others by really listening.

و یا شنیدن اینها از دیگران با گوش دادن واقعی.

All this is how the world knows who we are.

همه اینهاست که باعث می‎شود جهان بداند ما کی هستیم.

So who are we without it?

خُب ما بدون این چی هستیم؟

True communication increases understanding

ارتباطات حقیقی درک از همدیگر را بالا می‌برد

and creates a more caring and compassionate world.

و باعث ایجاد جهانی مهربانتر و دلسوزتر می‌شود.

Once, I was perceived to be an inanimate object,

روزی، تصور می‌شد من شیء بی‌جان هستم،

a mindless phantom of a boy in a wheelchair.

شبحی بدون اندیشه از پسری بر روی صندلی چرخدار.

Today, I am so much more.

امروز، من خیلی چیزها هستم.

A husband, a son, a friend,

یک همسر، یک فرزند، یک دوست،

a brother, a business owner, a first-class honors graduate,

یک برادر، صاجب کسب و کار، شاگرد اول فارغ التحصیلان،

a keen amateur photographer.

و یک عکاس غیر حرفه‌ای مشتاق.

It is my ability to communicate that has given me all this.

توانایی ارتباط برقرار کردن در من همه اینها را به من داد.

We are told that actions speak louder than words.

به ما گفته شده که عمل از حرف موثرتر هست.

But I wonder,

اما من در عجب هستم،

do they?

آیا اینطوره؟

Our words, however we communicate them,

واژه‌هایی که ما با آنها ارتباط برقرار می‌کنیم

are just as powerful.

بسیار قدرتمند هستند.

Whether we speak the words with our own voices,

چه با صدای خودمان صحبت کنیم،

type them with our eyes,

با چشمان‌مان تایپ کنیم،

or communicate them non-verbally to someone who speaks them for us,

یا بدون کلام ارتباط برقرار کنیم با کسی که برای ما صحبت می کند،

words are among our most powerful tools.

کلمات در بین ما قدرتمندترین ابزار هستند.

I have come to you through a terrible darkness,

من ازراه تاریک وحشتناکی پیش شما امدم،

pulled from it by caring souls

با مراقبت از روح و زبان

and by language itself.

از آن خارج شدم.

The act of you listening to me today brings me farther into the light.

عمل گوش دادن امروز شما به من، مرا به روشنایی بیشتری برد.

We are shining here together.

در اینجا ما با هم می‌درخشیم.

If there is one most difficult obstacle to my way of communicating,

اگر مشکلی در راه ارتباط برقرار کردن با شما وجود داشته باشد

it is that sometimes I want to shout

این زمانی هست که می‌خواهم فریاد بزنم

and other times simply to whisper a word of love or gratitude.

و در بقیه اوقات به راحتی کلماتی از عشق و قدردانی را زمزمه می‌کنم.

It all sounds the same.

و سایر اوقات شبیه بقییه هستند.

But if you will,

اما اگر می‌توانید،

please imagine these next two words as warmly as you can:

لطفا این دو واژه‌ را( عشق و قدردانی) تا جایی که می‌توانید به گرمی تصور کنید:

Thank you.

سپاسگزارم.

(Applause)

( تشویق تماشاگران)