Carolyn Steel: How food shapes our cities

Translator: Bongkot Charoensak Reviewer: Pitipa Chongwatpol

How do you feed a city?

เราผลิตอาหารป้อนให้เมืองได้อย่างไร

It's one of the great questions of our time.

นี่เป็นหนึ่งในคำถามสำคัญในสมัยนี้

Yet it's one that's rarely asked.

แต่ก็ไม่ค่อยมีใครสนใจตั้งคำถามนี้เท่าไร

We take it for granted that if we go into a shop

เราลืมนึกถึงเรื่องนี้ไปสนิท เวลาที่เราเดินเข้าร้านชำ

or restaurant, or indeed into this theater's foyer in about an hour's time,

ร้านอาหาร หรือเดินออกไปที่โถงข้างหน้านี้ ในอีกชั่วโมงข้างหน้า

there is going to be food there waiting for us,

แน่นอนว่า จะต้องมีอะไรให้เรากิน

having magically come from somewhere.

โผล่มาจากไหนไม่มีใครรู้

But when you think that every day for a city the size of London,

แต่ถ้าคุณลองคิดดูว่าในแต่ละวัน เมืองใหญ่ขนาดลอนดอน

enough food has to be produced,

จะต้องมีการผลิตอาหารให้เพียงพอ

transported, bought and sold,

ขนส่ง ซื้อและขาย

cooked, eaten, disposed of,

ปรุง บริโภค กำจัด

and that something similar has to happen every day

แล้ววงจรแบบนี้จะดำเนินไปทุกวัน

for every city on earth,

ในทุก ๆ เมืองบนโลกใบนี้

it's remarkable that cities get fed at all.

ที่น่าทึ่งคือ การที่มีอาหาร มาป้อนเมืองได้แบบนี้ทุกวัน

We live in places like this as if

เมืองที่เราอาศัยอยู่ หน้าตาเป็นแบบนี้

they're the most natural things in the world,

ราวกับว่าการอยู่ในที่แบบนี้ เป็นเรื่องธรรมชาติ

forgetting that because we're animals

โดยหลงลืมไปว่า เราเองก็เป็นสัตว์ชนิดหนึ่ง

and that we need to eat,

ที่ต้องกินอาหาร

we're actually as dependent on the natural world

เรามีความจำเป็นต้องพึ่งพิง อิงอาศัยพื้นที่ธรรมชาติ

as our ancient ancestors were.

เหมือนกับที่บรรพบุรุษเราทำกันมา

And as more of us move into cities,

แล้วการที่เราอพยพเข้าเมืองกันมากขึ้น

more of that natural world is being

พื้นที่ธรรมชาติเองก็ถูกเปลี่ยน

transformed into extraordinary landscapes like the one behind me --

ให้มีหน้าตาสุดพิสดาร เหมือนที่เห็นอยู่ข้างหลังฉันนี่

it's soybean fields in Mato Grosso in Brazil --

นี่คือทุ่งถั่วเหลือง ในมาโท กรอสโซ ประเทศบราซิล

in order to feed us.

ที่เปลี่ยนให้เป็นแบบนี้ ก็เพื่อผลิตอาหารให้เรา

These are extraordinary landscapes,

พวกนี้คือทิวทัศน์หน้าตาสุดพิลึกพิลั่น

but few of us ever get to see them.

แต่ก็มีไม่กี่คนเท่านั้นที่มีโอกาสได้เห็น

And increasingly these landscapes

มากไปกว่านั้น ทิวทัศน์เหล่านี้ ยิ่งนับวัน

are not just feeding us either.

ไม่ได้ทำหน้าที่ผลิตอาหาร ให้กับพวกเราเท่านั้น

As more of us move into cities,

เพราะ ยิ่งเราอพยพกันเข้าเมือง

more of us are eating meat,

เราก็ยิ่งกินเนื้อสัตว์กันมากขึ้น

so that a third of the annual grain crop globally

แต่ละปี ธัญพืชจำนวนหนึ่งในสามจากทั่วโลก

now gets fed to animals

ถูกนำไปป้อนเป็นอาหารสัตว์

rather than to us human animals.

แทนที่จะกลายมาเป็นอาหารมนุษย์

And given that it takes three times as much grain --

และเพราะว่า เราต้องใช้ธัญพืช มากขึ้นเป็นสามเท่า

actually ten times as much grain --

ที่ถูกคือ ต้องใช้เพิ่มขึ้นเป็นสิบเท่า

to feed a human if it's passed through an animal first,

ถ้าเราผลิตอาหารให้มนุษย์ โดยต้องเอาธัญพืชพวกนั้นไปป้อนสัตว์ก่อน

that's not a very efficient way of feeding us.

ไม่ใช่วิธีที่มีประสิทธิภาพเลย ในการผลิตอาหารให้มนุษย์

And it's an escalating problem too.

และนี่ทำให้ปัญหายิ่งแย่ลงอีกด้วย

By 2050, it's estimated that twice the number

มีการประมาณการไว้ว่า ภายในปี ค.ศ. 2050 จำนวนผู้คน

of us are going to be living in cities.

ที่อาศัยอยู่ในเมืองจะเพิ่มขึ้นเป็นสองเท่า

And it's also estimated that there is going to be twice as much

และมีการประมาณการต่อไปว่า จะมีการเพิ่มขึ้นสองเท่า

meat and dairy consumed.

ของการบริโภคเนื้อและผลิตภัณฑ์นม

So meat and urbanism are rising hand in hand.

เนื้อสัตว์และเมืองจึงเติบโตคู่กันไป

And that's going to pose an enormous problem.

และนั่นจะก่อให้เกิดปัญหาใหญ่หลวง

Six billion hungry carnivores to feed,

ต้องป้อนอาหารให้คนกินเนื้อ ผู้หิวโหยหกพันล้านคน

by 2050.

ภายในปี ค.ศ. 2050

That's a big problem. And actually if we carry on as we are,

นั่นเป็นปัญหาใหญ่ และถ้ายังเป็นแบบนี้ต่อไป

it's a problem we're very unlikely to be able to solve.

นี่ก็จะเป็นปัญหาที่เราน่าจะแก้กันไม่ตก

Nineteen million hectares of rainforest are lost every year

เราสูญพื้นที่ป่าฝนไป สิบเก้าล้านเฮกเตอร์ทุกปี

to create new arable land.

เพื่อนำไปสร้างพื้นที่เพาะปลูก

Although at the same time we're losing an equivalent amount

ในขณะเดียวกัน เราก็สูญเสียพื้นที่ในปริมาณเท่ากัน

of existing arables to salinization and erosion.

เป็นพื้นที่เพาะปลูกที่มีการกร่อน หรือดินเปลี่ยนเป็นดินเค็ม

We're very hungry for fossil fuels too.

เรายังต้องการเชื้อเพลิง ฟอสซิลกันมากด้วย

It takes about 10 calories to produce every calorie

เราใช้พลังงาน 10 แคลอรี ในการผลิตอาหาร

of food that we consume in the West.

แต่ละแคลอรีที่เราบริโภคในตะวันตก

And even though there is food that we are producing at great cost,

และถึงแม้จะมีอาหารบางประเภท ที่เราทุ่มงบเพื่อการผลิต

we don't actually value it.

เราก็ไม่ได้ให้คุณค่ากับมันมากนัก

Half the food produced in the USA is currently thrown away.

อาหารครึ่งหนึ่งที่ผลิตได้ในสหรัฐฯ ถูกโยนทิ้งไป

And to end all of this, at the end of this long process,

และท้ายที่สุดแล้ว ที่ปลายสุด ของกระบวนการยาวนานนี้

we're not even managing to feed the planet properly.

เราก็ไม่สามารถผลิตอาหาร ป้อนคนทั้งโลกได้อย่างเหมาะสม

A billion of us are obese, while a further billion starve.

คนเป็นพันล้านคนมีภาวะอ้วนเกิน ในขณะที่อีกพันล้านคนหิวโซ

None of it makes very much sense.

ทั้งหมดนี้ฟังดูไม่สมเหตุสมผลเลย

And when you think that 80 percent of global trade in food now

และเมื่อมาคิดว่า 80 เปอร์เซ็นต์ ของการค้าอาหารระดับโลกในปัจจุบัน

is controlled by just five multinational corporations,

ถูกควบคุมโดยบริษัทข้ามชาติ เพียงห้าบริษัท

it's a grim picture.

นี่เป็นภาพที่โหดร้ายมาก

As we're moving into cities, the world is also embracing a Western diet.

และเมื่อเราย้ายเข้ามาในเมือง เราก็ยิ่งอ้าแขนรับอาหารตะวันตก

And if we look to the future,

ถ้าเรามองไปที่อนาคต

it's an unsustainable diet.

นี่เป็นอาหารที่ไม่ยั่งยืน

So how did we get here?

แล้วเรามาถึงจุดนี้กันได้อย่างไร

And more importantly, what are we going to do about it?

และที่ยิ่งสำคัญคือ เราจะทำอย่างไร กับสถานการณ์นี้ได้บ้าง

Well, to answer the slightly easier question first,

เรามาตอบคำถามที่ง่ายกว่านิดหนึ่งกันก่อน

about 10,000 years ago, I would say,

ประมาณ 10,000 ปีก่อน

is the beginning of this process

คือจุดเริ่มต้นของกระบวนการทั้งหมดนี้

in the ancient Near East,

ในยุคโบราณใกล้ฝั่งตะวันออก

known as the Fertile Crescent.

รู้จักกันในชื่อ ดินแดนวงพระจันทร์เสี้ยวไพบูลย์

Because, as you can see, it was crescent shaped.

เพราะอย่างที่คุณเห็น ดินแดนนี้เป็นรูปพระจันทร์เสี้ยว

And it was also fertile.

แล้วก็ยังอุดมสมบูรณ์ด้วย

And it was here, about 10,000 years ago,

และที่ตรงนี้ ประมาณ 10,000 ปีก่อน

that two extraordinary inventions,

เป็นที่ที่นวัตกรรมแสนพิเศษสองสิ่งเกิดขึ้น

agriculture and urbanism, happened

เกษตรกรรมและความเป็นเมืองได้เกิดขึ้น

roughly in the same place and at the same time.

ในที่เดียวกัน ในเวลาไล่เลี่ยกัน

This is no accident,

นี่ไม่ใช่เหตุบังเอิญ

because agriculture and cities are bound together. They need each other.

เพราะเกษตรกรรมและเมืองถูกร้อยเข้าด้วยกัน ทั้งสองสิ่งต้องการกันและกัน

Because it was discovery of grain

เนื่องจากการค้นพบเมล็ดพันธุ์

by our ancient ancestors for the first time

ของบรรพบุรุษโบราณของเราเป็นครั้งแรกนั้น

that produced a food source that was large enough

ได้ช่วยให้เราผลิตแหล่งอาหารที่ใหญ่พอ

and stable enough to support permanent settlements.

และมั่นคงพอที่จะสนับสนุน ให้เราตั้งรกรากได้ถาวร

And if we look at what those settlements were like,

และถ้าเรามองดูว่า การตั้งรกรากเป็นไปอย่างไร

we see they were compact.

เราก็จะเห็นว่ามันเล็กกะทัดรัด

They were surrounded by productive farm land

พวกเขาถูกห้อมล้อมด้วย พื้นที่การเกษตรที่อุดมสมบูรณ์

and dominated by large temple complexes

และถูกปกครองโดย วัดที่รวมกลุ่มกันขนาดใหญ่

like this one at Ur,

อย่างที่อูร์แห่งนี้

that were, in fact, effectively,

และที่จริงแล้ว ที่แห่งนั้น ก็มีประสิทธิภาพมาก

spiritualized, central food distribution centers.

ในการเป็นศูนย์กลางกระจายอาหาร ที่เกี่ยวข้องกับเรื่องทางจิตวิญญาณ

Because it was the temples that organized the harvest,

เพราะวัดทำหน้าที่จัดระเบียบ ในการเก็บเกี่ยว

gathered in the grain, offered it to the gods,

รวบรวมพืชผลเข้าด้วยกัน นำไปถวายแด่พระเจ้า

and then offered the grain that the gods didn't eat back to the people.

จากนั้นก็นำพืชผลที่พระเจ้าไม่เสวย มามอบให้ประชาชน

So, if you like,

เพราะฉะนั้น

the whole spiritual and physical life of these cities

ชีวิตทั้งทางด้านจิตวิญญาณและด้านกายภาพ ของเมืองเหล่านี้

was dominated by the grain and the harvest

จึงอยู่ใต้การควบคุมของ พืชพรรณและการเก็บเกี่ยว

that sustained them.

ที่ทำให้ชีวิตพวกเขายั่งยืน

And in fact, that's true of every ancient city.

ที่จริง เมืองในยุคโบราณทุกแห่ง ก็เป็นแบบนี้

But of course not all of them were that small.

แต่แน่นอนว่าไม่ใช่ทุกเมือง จะเล็กเท่านี้ทั้งหมด

Famously, Rome had about a million citizens

ที่โด่งดังคือโรม มีประชากรประมาณหนึ่งล้าน

by the first century A.D.

ตั้งแต่ศตวรรษแรกของคริสต์ศักราช

So how did a city like this feed itself?

แล้วเมืองลักษณะนี้ ผลิตอาหารป้อนตัวเองได้อย่างไร

The answer is what I call "ancient food miles."

คำตอบคือสิ่งที่ฉันเรียกว่า "การเดินทางของอาหารในยุคโบราณ"

Basically, Rome had access to the sea,

หลัก ๆ แล้ว โรมมีทางออกทางทะเล

which made it possible for it to import food from a very long way away.

ซึ่งทำให้โรมนำอาหารเข้าเมือง จากที่ไกลแสนไกลได้

This is the only way it was possible to do this in the ancient world,

นี่เป็นหนทางเดียวที่ทำได้ ในยุคโบราณ

because it was very difficult to transport food over roads,

เพราะการขนส่งอาหารทางถนน ทำได้ยากมาก

which were rough.

ถนนขรุขระ

And the food obviously went off very quickly.

และทำให้อาหารเน่าเสียไวมาก

So Rome effectively waged war

โรมจึงทำสงครามจริงจัง

on places like Carthage and Egypt

กับเมืองอย่างคาร์เธจและอียิปต์

just to get its paws on their grain reserves.

เพื่อให้ได้แตะเสบียงพืชพรรณของพวกเขา

And, in fact, you could say that the expansion of the Empire

และที่จริง อาจพูดได้ว่า การขยายตัวของจักรวรรดิ

was really sort of one long, drawn out

เป็นการขยายตัวอย่างยืดยาวของ

militarized shopping spree, really.

การช้อปปิ้งแหลก ทางการทหาร

(Laughter)

(เสียงหัวเราะ)

In fact -- I love the fact, I just have to mention this:

และที่จริง...ฉันชอบข้อเท็จจริง เลยต้องพูดเรื่องนี้

Rome in fact used to import oysters from London,

ที่จริงโรมนำเข้า หอยนางรมจากลอนดอน

at one stage. I think that's extraordinary.

มุมหนึ่ง ฉันคิดว่าเรื่องนี้พิเศษมากๆ

So Rome shaped its hinterland

โรมก่อร่างสร้างเมืองหลวง

through its appetite.

โดยใช้ความอยากอาหารเป็นตัวนำ

But the interesting thing is that the other thing also

แต่ที่น่าสนใจคือ มีอีกสิ่งหนึ่ง

happened in the pre-industrial world.

ที่เกิดขึ้นในโลกก่อนยุคอุตสาหกรรม

If we look at a map of London in the 17th century,

ถ้าเราดูแผนที่ลอนดอนในศตวรรษที่ 17

we can see that its grain, which is coming in from the Thames,

เราจะเห็นว่าธัญพืชถูกส่งมาจากแม่น้ำเธมส์

along the bottom of this map.

ยาวตลอดแนวตอนล่างของแผนที่

So the grain markets were to the south of the city.

ตลาดค้าธัญพืชจึงอยู่ตอนใต้ของเมือง

And the roads leading up from them

และถนนที่ทอดตัวจากตลาดขึ้นไป

to Cheapside, which was the main market,

ยังย่านชีปไซด์ ซึ่งเป็นตลาดหลัก

were also grain markets.

และเป็นตลาดค้าธัญพืชด้วย

And if you look at the name of one of those streets,

ถ้าเราลองมาดูชื่อถนนสายหนึ่งในย่านนั้น

Bread Street, you can tell

ถนนเบรดสตรีท คุณก็บอกได้เลย

what was going on there 300 years ago.

ว่าถนนสายนั้นขายอะไรเมื่อ 300 ปีก่อน

And the same of course was true for fish.

เรื่องของปลาก็เหมือนกัน

Fish was, of course, coming in by river as well. Same thing.

ปลาเองก็ถูกนำเข้ามาจากแม่น้ำเช่นกัน

And of course Billingsgate, famously, was London's fish market,

และแน่นอน ย่านบิลลิงส์เกตที่โด่งดัง ก็เป็นตลาดค้าปลาของลอนดอน

operating on-site here until the mid-1980s.

ทำการค้าอยู่ที่นี่จนถึง กลางคริสต์ทศวรรษ 1980

Which is extraordinary, really, when you think about it.

เป็นเรื่องที่พิเศษมาก ถ้าคุณลองมานึกดู

Everybody else was wandering around

มีคนเดินไปเดินมารอบ ๆ

with mobile phones that looked like bricks

ถือโทรศัพท์มือถือขนาดเท่าก้อนอิฐ

and sort of smelly fish happening down on the port.

แล้วก็มีปลาส่งกลิ่นโชยอยู่ที่ท่า

This is another thing about food in cities:

นี่ก็เป็นอีกเรื่องเกี่ยวกับอาหารในเมือง

Once its roots into the city are established,

เมื่อไรที่อาหารเริ่มตั้งรกรากในเมือง

they very rarely move.

ก็จะไม่ค่อยเปลี่ยนที่อีกแล้ว

Meat is a very different story

แต่เนื้อสัตว์แตกต่างออกไปมาก

because, of course, animals could walk into the city.

เพราะว่าสัตว์สามารถเดินเข้าเมืองได้

So much of London's meat

เนื้อสัตว์ในลอนดอนจำนวนมาก

was coming from the northwest,

จึงมาจากตะวันตกเฉียงเหนือ

from Scotland and Wales.

จากสกอตแลนด์และเวลส์

So it was coming in, and arriving at the city at the northwest,

เดินทางเข้ามาถึงในเมือง ในแถบตะวันตกเฉียงเหนือ

which is why Smithfield,

เพราะอย่างนั้นสมิธฟิลด์

London's very famous meat market, was located up there.

ตลาดค้าเนื้อที่โด่งดังมากในลอนดอน จึงตั้งอยู่แถบด้านบนนี้

Poultry was coming in from East Anglia and so on, to the northeast.

สัตว์ปีกก็เข้ามาทางตะวันออกเฉียงเหนือ ผ่านทางอีสต์แองเกลียแถวนั้น

I feel a bit like a weather woman doing this. Anyway,

ทำแบบนี้รู้สึกเหมือน นักพยากรณ์อากาศเลย

and so the birds were coming in

พวกสัตว์ปีกเดินทางเข้ามา

with their feet protected with little canvas shoes.

ใส่รองเท้าผ้าใบคู่เล็ก ๆ ปกป้องเท้าไว้

And then when they hit the eastern end

และพอมาถึงชายแดนตะวันออก

of Cheapside, that's where they were sold,

ของย่านชีปไซด์ ก็ถูกนำมาขาย

which is why it's called Poultry.

ถนนเส้นนั้นจึงชื่อโพลทรี (สัตว์ปีก)

And, in fact, if you look at the map of any city

และที่จริง ถ้าคุณดูแผนที่เมืองใดก็ตาม

built before the industrial age,

ที่เกิดขึ้นก่อนยุคอุตสาหกรรม

you can trace food coming in to it.

ก็จะย้อนรอยได้ว่ามีอาหารประเภทไหน เข้ามาในเมืองบ้าง

You can actually see how it was physically shaped by food,

จะเห็นได้เลยว่าอาหาร ก่อร่างสร้างเมืองได้อย่างไร

both by reading the names of the streets, which give you a lot of clues.

ทำได้ทั้งการอ่านชื่อถนน ที่ช่วยให้เบาะแสคุณได้มาก

Friday Street, in a previous life,

ถนนฟรายเดย์สตรีท อาจเป็นที่ที่ชาติก่อน

is where you went to buy your fish on a Friday.

คุณไปซื้อปลาในวันศุกร์

But also you have to imagine it full of food.

นอกจากนี้คุณอาจลองจินตนาการ สถานที่ที่เต็มไปด้วยอาหาร

Because the streets and the public spaces

เพราะถนนและพื้นที่สาธารณะ

were the only places where food was bought and sold.

เป็นที่เดียวที่มีการซื้อขายอาหารกัน

And if we look at an image of Smithfield in 1830

ถ้าเราลองดูรูปย่านสมิธฟิลด์ในปี 1830

you can see that it would have been very difficult to live in a city like this

จะเห็นได้เลยว่าแทบจะเป็นไปได้ยาก ที่จะอาศัยอยู่ในเมืองแบบนี้

and be unaware of where your food came from.

แล้วไม่รู้ว่าอาหารที่คุณกินมาจากไหน

In fact, if you were having Sunday lunch,

ที่จริง ถ้าคุณกำลังกินมื้อเที่ยง ในวันอาทิตย์

the chances were it was mooing or bleating outside your window

มีโอกาสที่อาหารในจาน ร้องมอ ๆ หรือแบ๊ะ ๆ

about three days earlier.

อยู่นอกหน้าต่างประมาณสามวันก่อนหน้านี้

So this was obviously an organic city,

เห็นได้ชัดว่านี่เป็นเมืองอาหารอินทรีย์

part of an organic cycle.

เป็นส่วนหนึ่งของวงจรอาหารอินทรีย์

And then 10 years later everything changed.

และจากนั้น 10 ปีต่อมา ทุกอย่างก็เปลี่ยนไป

This is an image of the Great Western in 1840.

นี่เป็นภาพทางรถไฟสายเกรทเวสเทิร์น ในปี ค.ศ. 1840

And as you can see, some of the earliest train passengers

อย่างที่เห็น ผู้โดยสาร ในยุคแรก ๆ ส่วนหนึ่ง

were pigs and sheep.

คือสุกรและแกะ

So all of a sudden, these animals are no longer walking into market.

ฉับพลันทันใด สัตว์ก็ไม่เดินเข้าตลาดอีกแล้ว

They're being slaughtered out of sight and mind,

พวกมันถูกเชือดในที่ไกลตา ไกลความรับรู้เรา

somewhere in the countryside.

ที่ใดที่หนึ่งในชนบท

And they're coming into the city by rail.

แล้วก็เดินทางเข้าเมืองโดยรถไฟ

And this changes everything.

จุดนี้เปลี่ยนแปลงทุกอย่าง

To start off with, it makes it possible

เริ่มจากที่ เหตุการณ์นี้ทำให้ มีความเป็นไปได้

for the first time to grow cities,

ในการขยายเมืองให้เติบโตเป็นครั้งแรก

really any size and shape, in any place.

ขนาดเท่าใด หรือที่ไหนก็ได้

Cities used to be constrained by geography;

เมืองเคยถูกจำกัดด้วย ลักษณะทางภูมิศาสตร์

they used to have to get their food through very difficult physical means.

เมืองเคยต้องหาอาหาร ผ่านวิธีที่ยากลำบากทางกายภาพ

All of a sudden they are effectively emancipated from geography.

ทันใดนั้น เมืองก็ถูกปลดปล่อย จากข้อจำกัดทางภูมิศาสตร์

And as you can see from these maps of London,

และอย่างที่เห็นจากแผนที่ลอนดอน

in the 90 years after the trains came,

ผ่านไป 90 ปีหลังจากที่มีรถไฟ

it goes from being a little blob that was quite easy to feed

ลอนดอนเปลี่ยนจากกลุ่มก้อนเล็กๆ ที่ผลิตอาหารป้อนได้ง่าย

by animals coming in on foot, and so on,

จากสัตว์ที่เดินเท้าเข้ามา และอะไรพวกนั้น

to a large splurge,

ไปเป็นการกระจายตัวขนาดใหญ่

that would be very, very difficult to feed with anybody on foot,

ที่ผลิตอาหารป้อนได้ยากมาก ๆ ผ่านการเดินเท้า

either animals or people.

ไม่ว่าจะเป็นสัตว์หรือคนที่เดินเท้าเข้ามา

And of course that was just the beginning. After the trains came cars,

และแน่นอนว่านั่นเป็นเพียงจุดเริ่มต้น หลังจากรถไฟก็มีรถยนต์

and really this marks the end of this process.

และนี่ก็เป็นจุดสิ้นสุดของกระบวนการนี้

It's the final emancipation of the city

เป็นครั้งสุดท้ายของการปลดปล่อยเมือง

from any apparent relationship with nature at all.

ออกจากความสัมพันธ์กับธรรมชาติ อย่างชัดเจนและโดยสิ้นเชิง

And this is the kind of city that's devoid of smell,

นี่เป็นเมืองที่ปราศจากกลิ่น

devoid of mess, certainly devoid of people,

ปราศจากความยุ่งเหยิง และแน่นอนว่าปราศจากคน

because nobody would have dreamed of walking in such a landscape.

เพราะไม่มีใครฝันอยาก เดินอยู่ในทัศนียภาพแบบนี้

In fact, what they did to get food was they got in their cars,

ที่จริง สิ่งที่พวกเขาทำเพื่อ ให้ได้อาหารมาก็คือเข้าไปนั่งในรถ

drove to a box somewhere on the outskirts,

ขับรถไปที่อาคารสักแห่งนอกเมือง

came back with a week's worth of shopping,

กลับมาพร้อมกับอาหาร ที่กินได้ตลอดสัปดาห์

and wondered what on earth to do with it.

แล้วก็มานั่งสงสัยว่าเอาไปทำอะไรกินได้บ้าง

And this really is the moment when our relationship,

และนี่เป็นช่วงเวลาที่ความสัมพันธ์ของเรา

both with food and cities, changes completely.

ทั้งกับอาหารและกับเมือง เปลี่ยนไปอย่างสิ้นเชิง

Here we have food -- that used to be the center,

อาหารทุกวันนี้... อาหารที่เคยเป็นศูนย์กลาง

the social core of the city -- at the periphery.

เคยเป็นส่วนสำคัญในสังคม ตอนนี้อยู่ชายขอบ

It used to be a social event, buying and selling food.

การซื้อขายอาหารเคยเป็น กิจกรรมสำคัญทางสังคม

Now it's anonymous.

ตอนนี้เป็นเรื่องธรรมดาสามัญ

We used to cook; now we just add water,

เราเคยทำอาหารกัน ทุกวันนี้แค่เติมน้ำ

or a little bit of an egg if you're making a cake or something.

หรืออาจตอกไข่ใส่ลงไปหน่อย ถ้าจะทำเค้กอะไรอย่างนั้น

We don't smell food to see if it's okay to eat.

เราไม่ดมกลิ่นอาหาร เพื่อเช็คว่ายังกินได้ไหม

We just read the back of a label on a packet.

เราแค่อ่านฉลากหลังห่อ

And we don't value food. We don't trust it.

เราไม่ได้ให้คุณค่าอาหาร เราไม่เชื่อใจอาหาร

So instead of trusting it, we fear it.

แทนที่จะเชื่อใจ เรากลัว

And instead of valuing it, we throw it away.

และแทนที่จะให้คุณค่ากับมัน เราโยนมันทิ้งไป

One of the great ironies of modern food systems

เรื่องตลกร้ายเรื่องหนึ่ง ของระบบอาหารสมัยใหม่

is that they've made the very thing they promised

คือเขาทำให้สิ่งที่เขาสัญญาว่า

to make easier much harder.

มันจะง่ายขึ้นกลับยากลง

By making it possible to build cities anywhere and any place,

ด้วยความเป็นไปได้ที่จะสร้างเมือง ที่ไหนหรือตำแหน่งใดก็ได้

they've actually distanced us from our most important relationship,

สิ่งนี้ทำให้เราห่างออกจาก ความสัมพันธ์ที่สำคัญที่สุด

which is that of us and nature.

คือความสัมพันธ์ของเรากับธรรมชาติ

And also they've made us dependent on systems that only they can deliver,

และยังทำให้เราต้องพึ่งพิงกับระบบ ที่มีแต่พวกเขาเท่านั้นที่ตอบสนองได้

that, as we've seen, are unsustainable.

อย่างที่เราเห็นกันว่ามันไม่ยั่งยืน

So what are we going to do about that?

แล้วเราจะทำอะไรกับมันได้บ้าง

It's not a new question.

นี่ไม่ใช่คำถามใหม่

500 years ago it's what Thomas More was asking himself.

500 ปีก่อน นี่ก็เป็นคำถาม ที่เซอร์โธมัส มอร์ถามตัวเอง

This is the frontispiece of his book "Utopia."

นี่เป็นภาพจากหนังสือ "ยูโทเปีย"

And it was a series of semi-independent city-states,

ซึ่งเป็นเรื่องของนครรัฐกึ่งอิสระ ที่มารวมเข้าด้วยกัน

if that sounds remotely familiar,

ถ้าฟังดูแล้วไม่ค่อยคุ้น

a day's walk from one another where everyone was basically farming-mad,

เดินไปอีกนครรัฐได้ภายในหนึ่งชั่ววัน แต่ละคนต่างวุ่นกับการเกษตร

and grew vegetables in their back gardens,

ปลูกผักที่สวนหลังบ้าน

and ate communal meals together, and so on.

ทานอาหารร่วมกันแบบชุมชน อะไรทำนองนั้น

And I think you could argue that

ฉันว่าคุณอ้างได้ว่า

food is a fundamental ordering principle of Utopia,

อาหารเป็นองค์ประกอบพื้นฐาน ที่เป็นโครงสร้างของยูโทเปีย

even though More never framed it that way.

แม้มอร์ไม่เคยตั้งใจให้เป็นแบบนั้น

And here is another very famous "Utopian" vision,

และนี่ก็เป็นอีกหนึ่งแนวคิดแบบ "ยูโทเปีย" ที่โด่งดัง

that of Ebenezer Howard, "The Garden City."

ของเอเบเนสเซอร์ เฮาเวิร์ด "ขบวนการอุทยานนคร"

Same idea: series of semi-independent city-states,

แนวคิดเดียวกัน คือการรวมตัวกันของนครรัฐอิสระ

little blobs of metropolitan stuff with arable land around,

เมืองหลวงรวมตัวกัน มีพื้นที่เพาะปลูกล้อมรอบ

joined to one another by railway.

เชื่อมกันด้วยทางรถไฟ

And again, food could be said to be

และเช่นเคยที่อาหารถูกมองว่า

the ordering principle of his vision.

เป็นองค์ประกอบพื้นฐาน

It even got built, but nothing to do with

มีคนพยายามสร้างเมืองนี้ แต่ก็ไม่ได้เกี่ยว

this vision that Howard had.

กับแนวคิดของเฮาเวิร์ด

And that is the problem with these Utopian ideas,

นั่นล่ะคือปัญหาของแนวคิด แบบยูโทเปีย

that they are Utopian.

เพราะว่ามันคือยูโทเปียนั่นเอง

Utopia was actually a word that Thomas Moore used deliberately.

ยูโทเปียเป็นคำที่เซอร์โธมัส ไตร่ตรองมาแล้ว

It was a kind of joke, because it's got a double derivation from the Greek.

ออกจะเป็นการล้อเล่น เป็นคำภาษากรีกสองความหมาย

It can either mean a good place, or no place.

หมายความว่าสถานที่ดี หรือที่ที่ไม่มีจริง

Because it's an ideal. It's an imaginary thing. We can't have it.

เพราะมันเป็นอุดมคติ เรื่องจินตนาการ เราสร้างขึ้นไม่ได้

And I think, as a conceptual tool

และฉันว่า นี่เป็นเครื่องมือทางความคิด

for thinking about the very deep problem of human dwelling,

ให้เราคิดถึงปัญหาที่ลึกซึ้ง ของการดำรงอยู่

that makes it not much use.

เลยทำให้ใช้ไม่ได้จริง

So I've come up with an alternative,

ฉันเลยเสนอทางเลือกใหม่

which is Sitopia, from the ancient Greek,

เรียกว่า Sitopia จากภาษากรีกโบราณ

"sitos" for food, and "topos" for place.

"sitos" หมายถึงอาหาร "topos" คือสถานที่

I believe we already live in Sitopia.

ฉันเชื่อว่าเราอยู่ใน sitopia กันอยู่แล้ว

We live in a world shaped by food,

เราอยู่ในโลกที่ถูกก่อร่างด้วยอาหาร

and if we realize that, we can use food as a really powerful tool --

และถ้าเรารู้ว่า เราสามารถใช้อาหาร เป็นเครื่องมีที่มีอิทธิพล

a conceptual tool, design tool, to shape the world differently.

เป็นเครื่องมือทางความคิด การออกแบบ เพื่อกำหนดทิศทางของโลกให้ต่างออกไป

So if we were to do that, what might Sitopia look like?

ถ้าเราจะทำอย่างนั้น Sitopia ควรมีหน้าตาอย่างไร

Well I think it looks a bit like this.

ฉันว่าหน้าตาคล้ายแบบนี้

I have to use this slide. It's just the look on the face of the dog.

ฉันต้องใช้รูปนี้ เพราะสุนัขหน้ายิ้มเลย

But anyway, this is -- (Laughter)

แต่เอาเถอะ นี่คือ (เสียงหัวเราะ)

it's food at the center of life,

คืออาหารที่เป็นศูนย์กลางของชีวิต

at the center of family life, being celebrated,

ศูนย์กลางของครอบครัว เพื่อเฉลิมฉลอง

being enjoyed, people taking time for it.

เพื่อความพอใจ คนให้เวลากับมัน

This is where food should be in our society.

นี่คือที่ทางที่เหมาะสม ของอาหารในสังคม

But you can't have scenes like this unless you have people like this.

แต่เราจะมีภาพแบบนี้ไม่ได้ ถ้าไม่มีคนแบบนี้

By the way, these can be men as well.

แต่คนในภาพอาจเป็นผู้ชายก็ได้

It's people who think about food,

คือคนที่คิดเรื่องอาหาร

who think ahead, who plan,

คนที่คิดล่วงหน้า วางแผน

who can stare at a pile of raw vegetables

คนที่จ้องดูผักสดกองใหญ่

and actually recognize them.

แล้วรู้จักผักดี

We need these people. We're part of a network.

เราต้องการคนแบบนี้ เราเป็นส่วนหนึ่งของเครือข่าย

Because without these kinds of people we can't have places like this.

เพราะถ้าไม่มีคนแบบนี้ เราก็จะไม่มีที่แบบนี้

Here, I deliberately chose this because it is a man buying a vegetable.

ฉันตั้งใจเลือกรูปนี้มาเลย เพราะเป็นผู้ชายซื้อผัก

But networks, markets where food is being grown locally.

เป็นเครือข่าย ตลาดที่อาหารมาจากในท้องถิ่น

It's common. It's fresh.

หาได้ทั่วไป สดใหม่

It's part of the social life of the city.

เป็นส่วนหนึ่งของชีวิตสังคมเมือง

Because without that, you can't have this kind of place,

ถ้าไม่มีที่แบบนั้น ก็จะไม่มีที่แบบนี้

food that is grown locally and also is part of the landscape,

อาหารที่โตในท้องถิ่น และเป็นภูมิทัศน์หนึ่งของเมือง

and is not just a zero-sum commodity

นี่ไม่ใช่วิถีที่มีใครได้ใครเสีย

off in some unseen hell-hole.

หรือมีการปฏิบัติอย่างไม่เป็นธรรม

Cows with a view.

วัวเลี้ยงอิสระ

Steaming piles of humus.

ดินกองสูงมีไอน้ำพวยพุ่ง

This is basically bringing the whole thing together.

ทำให้ทุกอย่างผนึกกำลัง รวมกันเป็นหนึ่ง

And this is a community project

และนี่เป็นโครงการของชุมชน

I visited recently in Toronto.

ที่ฉันเพิ่งไปดูมาที่โตรอนโต

It's a greenhouse, where kids get told

นี่เป็นเรือนกระจก ที่เด็กๆ ได้เรียนรู้

all about food and growing their own food.

เรื่องอาหารทุกอย่าง และได้ปลูกกินเอง

Here is a plant called Kevin, or maybe it's a

นี่เป็นผักที่ชื่อเควิน หรืออาจเป็น

plant belonging to a kid called Kevin. I don't know.

ผักที่เควินเป็นคนปลูก ฉันก็ไม่รู้

But anyway, these kinds of projects

แต่โครงการแบบนี้

that are trying to reconnect us with nature is extremely important.

ที่พยายามดึงเรากลับสู่ธรรมชาติ เป็นงานที่สำคัญ

So Sitopia, for me, is really a way of seeing.

Sitopia สำหรับฉัน จีงเป็นมุมมอง

It's basically recognizing that Sitopia

คือการตระหนักรู้ว่า Sitopia

already exists in little pockets everywhere.

เกิดขึ้นแล้วตามซอกมุมเล็กๆ ทุกหนทุกแห่ง

The trick is to join them up,

เคล็ดลับคือ การเชื่อมทุกที่เข้าด้วยกัน

to use food as a way of seeing.

เพื่อใช้อาหารเป็นสื่อ ในการมองโลก

And if we do that, we're going to stop seeing cities

ถ้าเราทำเช่นนั้น เราจะไม่มองเมือง

as big, metropolitan, unproductive blobs, like this.

ว่าเป็นพื้นที่ใหญ่ วุ่นวาย ไม่มีประโยชน์เช่นนี้

We're going to see them more like this,

แต่เราจะมองว่าเป็นแบบนี้

as part of the productive, organic framework

ว่าเป็นส่วนหนึ่งของโครงสร้างอินทรีย์ ที่อุดมสมบูรณ์

of which they are inevitably a part,

ซึ่งเมืองเป็นส่วนหนึ่ง อย่างหลีกเลี่ยงไม่ได้

symbiotically connected.

เชื่อมโยงกันแบบ ต่างฝ่ายต่างได้ประโยชน์

But of course, that's not a great image either,

แต่นี่ก็ไม่ใช่ภาพที่ดีเท่าไหร่

because we need not to be producing food like this anymore.

เพราะเราต้องเลิกผลิตอาหาร แบบนี้ได้แล้ว

We need to be thinking more about permaculture,

เราต้องมาคิดเรื่องเกษตรยั่งยืน

which is why I think this image just

ซึ่งฉันคิดว่ารูปนี้

sums up for me the kind of thinking we need to be doing.

สรุปสิ่งที่เราต้องทำได้เป็นอย่างดี

It's a re-conceptualization

เป็นการวางโครงสร้างแนวคิดใหม่

of the way food shapes our lives.

ของวิถีที่อาหารก่อร่างชีวิตเรา

The best image I know of this is from 650 years ago.

ภาพที่ดีที่สุดที่ฉันรู้จัก คือภาพเมื่อ 650 ปีที่แล้ว

It's Ambrogio Lorenzetti's "Allegory of Good Government."

งานของอัมบริจิโอ ลอเร็นเซ็ตติ "อุปมานิทัศน์ของรัฐบาลที่ดี"

It's about the relationship between the city and the countryside.

เป็นเรื่องความสัมพันธ์ ระหว่างเมืองกับชนบท

And I think the message of this is very clear.

และฉันคิดว่าสารของมันชัดเจนมาก

If the city looks after the country,

ถ้าเมืองดูแลชนบทดี

the country will look after the city.

ชนบทก็จะดูแลเมือง

And I want us to ask now,

ฉันอยากให้เราตั้งคำถาม

what would Ambrogio Lorenzetti paint

ว่าอัมบริจิโอ ลอเร็นเซ็ตติ จะวาดภาพนี้แบบไหน

if he painted this image today?

ถ้าเขาวาดขึ้นในปัจจุบัน

What would an allegory of good government look like today?

"อุปมานิทัศน์ของรัฐบาลที่ดี" จะเป็นอย่างไร

Because I think it's an urgent question.

เพราะฉันคิดว่านี่เป็นคำถามเร่งด่วน

It's one we have to ask,

เป็นคำถามที่เราควรใคร่ครวญ

and we have to start answering.

และเราควรเริ่มหาคำตอบ

We know we are what we eat.

เรารู้ว่ากินอะไร เราก็จะเป็นอย่างนั้น

We need to realize that the world is also what we eat.

เราต้องตระหนักได้แล้วว่า กินอะไรโลกก็จะเป็นแบบนั้น

But if we take that idea, we can use food

ถ้าเรายึดถือแนวคิดนี้ เราจะใช้อาหาร

as a really powerful tool to shape the world better.

เป็นเครื่องมือที่มีประสิทธิภาพ ในการก่อร่างโลกนี้ให้ดีขึ้น

Thank you very much.

ขอบคุณมากค่ะ

(Applause)

(เสียงปรบมือ)