Carolyn Steel: How food shapes our cities

Translator: Leila Ataei Reviewer: soheila Jafari

How do you feed a city?

چطور یک شهر را تغذیه می‎کنید؟

It's one of the great questions of our time.

یکی از بزرگترین پرسشهای عصر ما

Yet it's one that's rarely asked.

که البته بندرت هم پرسیده می‎شود.

We take it for granted that if we go into a shop

ما این را بدیهی فرض می‎کنیم که اگربه خرید

or restaurant, or indeed into this theater's foyer in about an hour's time,

یا رستوران یا راستش به این سرسرای تئاتر برای یک ساعتی می‎رویم،

there is going to be food there waiting for us,

در آنجا غذایی منتظر ما باشد،

having magically come from somewhere.

گویی بطور سحرآمیزی از جای دیگری آمده.

But when you think that every day for a city the size of London,

اما وقتی به این فکر کنید که برای شهری در اندازه لندن هر روز باید

enough food has to be produced,

غذای کافی تولید، حمل،

transported, bought and sold,

خرید و فروش، پخته،

cooked, eaten, disposed of,

خورده و دور ریخته شود،

and that something similar has to happen every day

و این که باید مشابه‎ این هرروزبرای

for every city on earth,

همه شهرهای روی زمین اتفاق بیفتد،

it's remarkable that cities get fed at all.

قابل توجه است که شهرها باید تغذیه شوند.

We live in places like this as if

ما در جاهایی مثل این طوری زندگی می‎کنیم

they're the most natural things in the world,

که گویی آنها چیزهای تقریبا طبیعی در جهان هستند،

forgetting that because we're animals

و فراموش کردن این که چون حیوانیم

and that we need to eat,

و لازم است که غذا بخوریم،

we're actually as dependent on the natural world

راستش ما به جهان طبیعی درست مثل

as our ancient ancestors were.

نیاکان باستانی خویش وابسته هستیم.

And as more of us move into cities,

و با کوچ تعداد بیشتری از ما به شهرها،

more of that natural world is being

بخش بیشتری از جهان عادی به

transformed into extraordinary landscapes like the one behind me --

چشم‎اندازهای خارق‎العاده‎ای تبدیل می‎شود که مثل همینی است که پشت سرم قرار دارد--

it's soybean fields in Mato Grosso in Brazil --

مزارع کشت سویا در ماتو گروسو برزیل--

in order to feed us.

تا ما را تغذیه کنند.

These are extraordinary landscapes,

اینها چشم‎اندازهای خارق‎العاده‎ای هستند،

but few of us ever get to see them.

اما تعداد معدودی از ما تابحال آنها را دیده است.

And increasingly these landscapes

و به طور روزافزون این چشم اندازها

are not just feeding us either.

تنها ما را تغذیه نمی‎کنند.

As more of us move into cities,

هر چه بیشتر به شهرها مهاجرت می‎کنیم،

more of us are eating meat,

تعداد یشتری از ما گوشت می‎خوریم،

so that a third of the annual grain crop globally

بنابراین یک سوم سالانه محصول غلات جهان

now gets fed to animals

صرف تغذیه حیوانات می‎شود

rather than to us human animals.

تا ما حیوانات بشری.

And given that it takes three times as much grain --

و با فرض این که سه برابر غلاتی را در برمی‎گیرد--

actually ten times as much grain --

درواقع ده برابر میزان غلات--

to feed a human if it's passed through an animal first,

برای تغذیه یک انسان لازم است البته در صورتی که نخست از یک حیوان پیشی بگیرد،

that's not a very efficient way of feeding us.

که روش خیلی موثری برای تغذیه ما نیست.

And it's an escalating problem too.

واین یک مشکل تشدید شدنی نیز هست.

By 2050, it's estimated that twice the number

تا ۲۰۵۰، تخمین زده می‎شود که دو برابر

of us are going to be living in cities.

شمار فعلی ما در شهرها خواهند زیست.

And it's also estimated that there is going to be twice as much

و همینطور برآورد می‎شود که دو برابر

meat and dairy consumed.

گوشت و لبنیات فعلی مصرف شود.

So meat and urbanism are rising hand in hand.

پس گوشت و شهری شدن دست به دست هم افزایش میابند.

And that's going to pose an enormous problem.

و قرار است که مشکل بزرگی را به ما تحمیل کند.

Six billion hungry carnivores to feed,

شش میلیارد گوشتخوار گرسنه که باید تا ۲۰۵۰

by 2050.

سیر شوند.

That's a big problem. And actually if we carry on as we are,

مشکلی بزرگی هست. و راستش اگر به همین منوال ادامه ‎دهیم،

it's a problem we're very unlikely to be able to solve.

مشکلی می‎شود که حل کردنش بسیار غیر ممکن است.

Nineteen million hectares of rainforest are lost every year

نوزده میلیون هکتار از جنگلهای بارانی سالانه ازبین می‎روند

to create new arable land.

تا زمین قابل کشت جدید ایجاد شود.

Although at the same time we're losing an equivalent amount

هرچند همزمان ما میزان مشابه‎ای از زمینهای قابل کشت

of existing arables to salinization and erosion.

را بخاطر شور شدن خاک و فرسایش آن از دست می‎دهیم.

We're very hungry for fossil fuels too.

ما گرسنه سوختهای فسیلی نیز هستیم.

It takes about 10 calories to produce every calorie

حدود ۱۰ کالری لازم است تا هر کالری از خوراکی

of food that we consume in the West.

مصرفی‎مان در غرب تولید شود.

And even though there is food that we are producing at great cost,

و با این که در تولید غذا بهای گزافی را می‎پردازیم،

we don't actually value it.

اما راستش قدر آن را نمی‎دانیم.

Half the food produced in the USA is currently thrown away.

نیمی از غذا تولیدی در ایالات متحده آمریکا در حال حاضر دور ریخته می‎شود.

And to end all of this, at the end of this long process,

و در خاتمه همه اینها، و در خاتمه این فرایند طولانی،

we're not even managing to feed the planet properly.

حتی قادر نیستیم به درستی زمین را سیر کنیم.

A billion of us are obese, while a further billion starve.

یک میلیارد از ما چاقی مفرط داریم؛ در حالی که یک میلیارد دیگر از گرسنگی میمیرند.

None of it makes very much sense.

هر دو بی معناست.

And when you think that 80 percent of global trade in food now

و وقتی فکر می‎کنید که ۸۰ درصد از تجارت جهانی در غذا اکنون

is controlled by just five multinational corporations,

تنها توسط پنج شرکت سهامی چندملیتی اداره می‎شود،

it's a grim picture.

تصویر توی ذهنمان تاریک است.

As we're moving into cities, the world is also embracing a Western diet.

همانطور که به شهرها مهاجرت می‎کنیم، جهان در حال اتخاذ روش تغذیه غربی است.

And if we look to the future,

اگر به آینده نگاه کنیم،

it's an unsustainable diet.

روش تغذیه‎ای ناپایدار است.

So how did we get here?

خب چی شد که به اینجا رسیدیم؟

And more importantly, what are we going to do about it?

و از همه مهمتر، چه کاری می‎توانیم برایش انجام دهیم؟

Well, to answer the slightly easier question first,

خب در پاسخ به سوال نخست که آسانتر است،

about 10,000 years ago, I would say,

باید بگویم که حدود ۱۰٫۰۰۰سال قبل

is the beginning of this process

سرآغاز این فرایند

in the ancient Near East,

در خاور نزدیک باستان بود،

known as the Fertile Crescent.

که بعنوان هلال حاصلخیز شناخته می‎شود.

Because, as you can see, it was crescent shaped.

چون همانطور که می‎بینید به شکل هلالی بود.

And it was also fertile.

و همچنین حاصلخیز.

And it was here, about 10,000 years ago,

و حدود ۱۰٫۰۰۰ سال پیش در اینجا

that two extraordinary inventions,

آن دو اختراع فوق‎العاده را داشتیم،

agriculture and urbanism, happened

کشاورزی و شهری شدن

roughly in the same place and at the same time.

که همزمان و در یک جا تقریبا اتفاق افتادند.

This is no accident,

تصادفی هم نیست،

because agriculture and cities are bound together. They need each other.

چون کشاورزی و شهرها بهم وابسته‎اند. به یکدیگر نیاز دارند.

Because it was discovery of grain

چون کشف غلات

by our ancient ancestors for the first time

از سوی نیاکان ما برای بار نخست

that produced a food source that was large enough

که منبع غذایی را تولید کرد که بحد کافی برای حمایت

and stable enough to support permanent settlements.

از اسکان دهی دائمی بزرگ و پایدار بود.

And if we look at what those settlements were like,

و اگر بخواهیم ببینیم که آن اسکان دهی‎ها چه شکلی هستند،

we see they were compact.

می‎بینیم که فشرده بودند.

They were surrounded by productive farm land

آنها از سوی زمینهای کشاورزی محصور بودند

and dominated by large temple complexes

و تحت سلطه مجموعه‎های بزرگ معبد مثل این یکی

like this one at Ur,

در اور قرار داشتند،

that were, in fact, effectively,

که در واقع بطور موثری

spiritualized, central food distribution centers.

مراکز توزیع خوراکی اصلی و روحانی بودند.

Because it was the temples that organized the harvest,

چون این معابد بودند که سازماندهی برداشت محصول،

gathered in the grain, offered it to the gods,

جمع کردن غلات، اعطایش به خدایان و

and then offered the grain that the gods didn't eat back to the people.

برگرداندن آن غلات به مردم بعد از این که خدایان آنها را نمی‎خوردند را انجام می‎دادند.

So, if you like,

پس اگر مایلید

the whole spiritual and physical life of these cities

تمامی حیات فیزیکی و روحانی این شهرها

was dominated by the grain and the harvest

تحت سلطه غلات و برداشت محصولی بوده

that sustained them.

که آنها را نگه می‎داشت.

And in fact, that's true of every ancient city.

و در واقع، درباره همه شهرهای باستانی صدق می‎کند.

But of course not all of them were that small.

اما خب همه آنها انقدر کوچک نبودند.

Famously, Rome had about a million citizens

معروف است که رم در قرن یک قبل از میلاد

by the first century A.D.

حدود یک میلیون شهروند داشته است.

So how did a city like this feed itself?

پس شهری این چنینی چطور خودش را تغذیه می‎کرد؟

The answer is what I call "ancient food miles."

پاسخ چیزی است که آن را " کیلومترشمار باستانی غذا" مینامیم. ( مسافت طی شده از زمانی که غذا تولید می‎شود تا تا به دست مصرف کننده برسد)

Basically, Rome had access to the sea,

بدواً، رم به دریا دسترسی داشت،

which made it possible for it to import food from a very long way away.

که امکان واردات خوراکی از راههای خیلی دور را میسر می‎کرد.

This is the only way it was possible to do this in the ancient world,

این تنها راه محتمل کردن انجام این کار در جهان باستان بود،

because it was very difficult to transport food over roads,

چون حمل و انتقال خوراکی از طریق جاده‎ها بسیار دشوار بود،

which were rough.

بخاطر ناهمواریشان.

And the food obviously went off very quickly.

و خوراکی‎ها بوضوح خیلی سریع تمام می‎شد.

So Rome effectively waged war

بنابراین رم عملا به جاهایی مثل

on places like Carthage and Egypt

کارتاژ و مصر حمله می‎کرد

just to get its paws on their grain reserves.

فقط به صرف دست اندازی به ذخایر غلات آنها.

And, in fact, you could say that the expansion of the Empire

و در واقع، می‎توانید ادعا کنید که توسعه امپراطوری رم

was really sort of one long, drawn out

واقعا از نوع ولخرجی بیحد و حصر نظامی‎گری

militarized shopping spree, really.

بیش از اندازه ی طولانی بود.

(Laughter)

(خنده)

In fact -- I love the fact, I just have to mention this:

در واقع-- من این واقعیت را دوست دارم، فقط باید این را ذکر کنم:

Rome in fact used to import oysters from London,

در واقع یک دوره‎ای رم صدف خوراکی از لندن وارد می‎کرد،

at one stage. I think that's extraordinary.

که فکر می‎کنم خارق ‎العاده است.

So Rome shaped its hinterland

بنابراین رم سرزمینهای دور خود را

through its appetite.

طبق ذائقه‎اش شکل داد.

But the interesting thing is that the other thing also

اما نکته جالب این است که چیز دیگری هم

happened in the pre-industrial world.

در جهان ماقبل صنعت اتفاق افتاد.

If we look at a map of London in the 17th century,

اگر به نقشه لندن در قرن ۱۷ام بنگرید،

we can see that its grain, which is coming in from the Thames,

مشاهده ‎می‎کنیم که غلات آن از رودخانه تیمز میاید،

along the bottom of this map.

در امتداد پایین این نقشه.

So the grain markets were to the south of the city.

پس بازارهای غلات در جنوب شهر بودند.

And the roads leading up from them

و جاده‎های منتهی از آنها

to Cheapside, which was the main market,

به چیپ‎ساید که بازار اصلی بود،

were also grain markets.

همچنین بازارهای غلات بودند.

And if you look at the name of one of those streets,

و حتی اگر به اسامی آن خیابانها دقت کنید،

Bread Street, you can tell

برا ی مثال خیابان نان را می‎بینید

what was going on there 300 years ago.

که از ۳۰۰ سال پیش آنجاست.

And the same of course was true for fish.

این مسیر درباره ماهی نیز صحت دارد.

Fish was, of course, coming in by river as well. Same thing.

ماهی هم البته از رودخانه میامد. همان اتفاق را داریم.

And of course Billingsgate, famously, was London's fish market,

و البته دروازه بیلینگ که بازار ماهی لندن بود،

operating on-site here until the mid-1980s.

تا اواسط دهه ۱۹۸۰ در آن محل فعالیت داشت.

Which is extraordinary, really, when you think about it.

که خارق‎العاده است وقتی به آن فکر می‎کنید.

Everybody else was wandering around

به این که همه با گوشیهای موبایلشان که مثل

with mobile phones that looked like bricks

پاره آجر بود در آن اطراف می‎چرخیدند

and sort of smelly fish happening down on the port.

و گویی ماجرای بوداری در بندر در حال اتفاق افتادن است.

This is another thing about food in cities:

این یک مورد دیگر درباره خوراکی در شهرهاست:

Once its roots into the city are established,

وقتی که در شهرهایی که ساخته می‎شوند ریشه بگیرد،

they very rarely move.

دیگر بندرت بجای دیگر انتقال پیدا می‎کند.

Meat is a very different story

گوشت داستان کاملا متفاوتی هست

because, of course, animals could walk into the city.

چون البته که حیوانات می‎توانستند به توی شهرها راه بروند.

So much of London's meat

بخش اعظم گوشت لندن

was coming from the northwest,

از شمال غرب میامد،

from Scotland and Wales.

از اسکاتلند و ولز.

So it was coming in, and arriving at the city at the northwest,

خب از آنجاها میامدند و به شهری در شمال غرب می‎رسیدند،

which is why Smithfield,

برای همین است که اسمیث فیلد،

London's very famous meat market, was located up there.

بازار گوشت بسیار معروف لندن، در آنجا واقع شده است.

Poultry was coming in from East Anglia and so on, to the northeast.

مرغ و ماکیان از آنجلیا شرقی میامد و از جاهایی در شمال شرق.

I feel a bit like a weather woman doing this. Anyway,

راستش الان که دارم اینها را میگم حس گوینده هواشناسی را دارم. بهرحال،

and so the birds were coming in

و پاهای این پرندگان با

with their feet protected with little canvas shoes.

کفشهای پارچه‎ای کوچک محافظت می‎شد.

And then when they hit the eastern end

و بعد وقتی به منتهاالیه شرقی چیپ ساید می‎رسیدند،

of Cheapside, that's where they were sold,

همان جا به فروش می‎رسیدند

which is why it's called Poultry.

برای همین است که امروز طیور نامیده می‎شود.

And, in fact, if you look at the map of any city

و درواقع، اگر به نقشه هر شهری نگاه کنید

built before the industrial age,

که پیش از عصر صنعتی ساخته شده،

you can trace food coming in to it.

می‎توانید رد جایی که غذا می‎آید را بگیرید.

You can actually see how it was physically shaped by food,

در واقع قادرید ببینید که چطور شهرها عملا بواسطه غذا شکل گرفته‎اند،

both by reading the names of the streets, which give you a lot of clues.

هم از طریق خواندن اسامی خیابانها، که به شما کلی سرنخ می‎دهد.

Friday Street, in a previous life,

خیابان جمعه، در زندگی قبلی،

is where you went to buy your fish on a Friday.

جایی است که شما جمعه‎ها برای خرید ماهی‎تان آنجا می‎رفتید.

But also you have to imagine it full of food.

اما همچنین باید در خیال‎تان آن را پر از خوراکی تجسم کنید.

Because the streets and the public spaces

چون خیابانها و مکانهای عمومی

were the only places where food was bought and sold.

تنها جاهایی بودند که خوراکی خرید و فروش می‎شد.

And if we look at an image of Smithfield in 1830

و اگر به تصویر اسمیث فیلد در ۱۸۳۰ نگاه کنیم

you can see that it would have been very difficult to live in a city like this

می‎بینید که زندگی کردن در شهری مثل این خیلی دشوار خواهد بود

and be unaware of where your food came from.

و این که نیز ندانید غذایتان از کجا میاید.

In fact, if you were having Sunday lunch,

در واقع، این احتمال می‎رفت که موقع

the chances were it was mooing or bleating outside your window

خوردن ناهار یکشنبه، غذا از حدود سه روز قبل در پشت پنجره‎تان

about three days earlier.

ما ما یا بع بع کند زیاد بود.

So this was obviously an organic city,

خب به وضوح اینجا یک شهر اورگانیک بود،

part of an organic cycle.

بخشی از چرخه اورگانیک.

And then 10 years later everything changed.

و سپس ۱۰ سال بعد همه چیز تغییر کرد.

This is an image of the Great Western in 1840.

این تصویری از غرب بزرگ در ۱۸۹۰ است.

And as you can see, some of the earliest train passengers

و همانطور که می‎بینید، برخی از اولین سری

were pigs and sheep.

مسافران قطار خوک‎ها و گوسفندان بودند.

So all of a sudden, these animals are no longer walking into market.

پس به یکباره، این حیوانات دیگر توی بازارها راه نمی‎روند.

They're being slaughtered out of sight and mind,

از ذهن و دید شما زدوده می‎شوند.

somewhere in the countryside.

جایی در حومه شهر.

And they're coming into the city by rail.

و آنها با راه آهن به شهر میایند.

And this changes everything.

و این همه چیز را تغییر می‎دهد.

To start off with, it makes it possible

برای شروع، این کار امکان رشد

for the first time to grow cities,

شهرها را برای اولین بار میسر می‎کند،

really any size and shape, in any place.

در هر اندازه، شکل و هر مکانی.

Cities used to be constrained by geography;

شهرها قبلا محصوریت جغرافیایی داشتند؛

they used to have to get their food through very difficult physical means.

عادت داشتند خوراکشان را از طریق ابزار فیزیکی خیلی دشوار بدست آورند.

All of a sudden they are effectively emancipated from geography.

به یکباره عملا از زیر سلطه جغرافیا خارج شدند.

And as you can see from these maps of London,

و همانطور که می‎توانید از این نقشه‎های لندن ببینید،

in the 90 years after the trains came,

ظرف ۹۰ سال بعد از آمدن قطارها،

it goes from being a little blob that was quite easy to feed

از یک توده کوچک که تغذیه‎اش بواسطه حیواناتی که با

by animals coming in on foot, and so on,

پای پیاده میامدند و غیره، نسبتا آسان بود حالا

to a large splurge,

به یک بریز و بپاش بزرگ تبدیل شده بود،

that would be very, very difficult to feed with anybody on foot,

که در نتیجه تغذیه هر موجود روی پایی را چه انسان

either animals or people.

یا حیوان خیلی خیلی دشوار می‎ساخت.

And of course that was just the beginning. After the trains came cars,

و البته آن فقط یک شروع بود. بعد از آمدن قطارها نوبت ماشینها بود،

and really this marks the end of this process.

و به حق نماد این فرایند است.

It's the final emancipation of the city

رهاسازی نهایی شهر از

from any apparent relationship with nature at all.

هر گونه رابطه ظاهری با طبیعت .

And this is the kind of city that's devoid of smell,

واین نوعی از شهر است که عاری از بو،

devoid of mess, certainly devoid of people,

عاری از درهم و برهمی و مسلما عاری از مردم است،

because nobody would have dreamed of walking in such a landscape.

چون هیچکس رویای قدم زدن در چنین منظره‎ای را نپروارنده بوده است.

In fact, what they did to get food was they got in their cars,

در واقع، آنچه آنها برای بدست آوردن خوراکشان انجام دادند این بود که سوار ماشینشان شده

drove to a box somewhere on the outskirts,

و به خانه کوچکی در حومه شهر رانندگی کرده

came back with a week's worth of shopping,

و از آنجا با خریدی به ارزش یک هفته برگردند،

and wondered what on earth to do with it.

و به این فکر کنند که با آن چه کنند.

And this really is the moment when our relationship,

و این واقعا لحظه‎ای است که رابطه ما

both with food and cities, changes completely.

همه با خوراکی و هم با شهرها کاملا تغییر یافت.

Here we have food -- that used to be the center,

در اینجا ما غذا داریم-- که قبلا مرکزیت داشت،

the social core of the city -- at the periphery.

هسته اجتماعی شهر-- حال در حاشیه.

It used to be a social event, buying and selling food.

قبلا خرید و فروش خوراکی یک رویداد اجتماعی بود.

Now it's anonymous.

الان گنام است.

We used to cook; now we just add water,

قبلا آشپزی می‎کردیم؛ الان فقط آب اضافه می‎کنیم،

or a little bit of an egg if you're making a cake or something.

یا یک مقدار تخم مرغ اگر بخواهیم کیک یا چیز دیگری درست کنیم.

We don't smell food to see if it's okay to eat.

غذا را بو نمی‎کنیم تا ببینیم مناسب خوردن هست.

We just read the back of a label on a packet.

فقط برچسب پشت پاکت را می‎خوانیم.

And we don't value food. We don't trust it.

و برای خوراکی ارزش قائل نیستیم. به آن اعتماد نمی‎کنیم.

So instead of trusting it, we fear it.

پس بجای اعتماد به آن، از آن می‎ترسیم.

And instead of valuing it, we throw it away.

و درعوض ارزش قائل شدن برایش، آن را دور می‎ریزیم.

One of the great ironies of modern food systems

یکی از طنزهای نظامهای خوراکی نوین این است

is that they've made the very thing they promised

که آنها تمام چیزهایی را که وعده داده بودند

to make easier much harder.

آسانتر شود را سخت‎تر کرده‎اند.

By making it possible to build cities anywhere and any place,

با میسر کردن امکان ساخت شهرها در هر جا و مکانی،

they've actually distanced us from our most important relationship,

آنها راستش ما را از مهمترین رابطه‎مان دور انداخته‎اند،

which is that of us and nature.

چیزی که بین ما و طبیعت است.

And also they've made us dependent on systems that only they can deliver,

و همچنین آنها ما را به نظامهایی وابسته کرده‎اند که تنها آنها می‎توانند تحویل دهند،

that, as we've seen, are unsustainable.

که طبق مشاهده‎مان غیرپایدار است.

So what are we going to do about that?

پس باید چکاری در این رابطه انجام بدیم؟

It's not a new question.

سوال تازه‎ای نیست.

500 years ago it's what Thomas More was asking himself.

۵۰۰ سال پیش این سوالی بود که توماس مور از خودش می‎پرسید.

This is the frontispiece of his book "Utopia."

این تصویر اول کتابش "اتوپیا"[آرمان‌شهر] است.

And it was a series of semi-independent city-states,

و مجموعه‎ای از ایالت- شهرهای نیمه مستقلی است،

if that sounds remotely familiar,

اگر بطرز غریبی آشنا به نظر می‎رسد،

a day's walk from one another where everyone was basically farming-mad,

به فاصله یک روز پیاده روی از هم در جایی که همه در اصل شیفته مزرعه‎داری بودند

and grew vegetables in their back gardens,

و سبزیجات در حیاط پشتیشان پرورش می‎دادند،

and ate communal meals together, and so on.

و همه با وعده‎های خوراکی اشتراکی می‎خوردند و الا غیر.

And I think you could argue that

و فکر کنم بشود اینطور استدلال کرد که

food is a fundamental ordering principle of Utopia,

خوراکی اصل اساسی نظم‎دهی در آرمان‌شهر است،

even though More never framed it that way.

حتی با این که خیلی هرگز به آن شکل مزرعه‎داری نکرده‎اند.

And here is another very famous "Utopian" vision,

و در اینجا یک نسخه معروف دیگر آرمان‌شهری را داریم؛

that of Ebenezer Howard, "The Garden City."

«باغ- شهر» از ابنزر هاوارد،

Same idea: series of semi-independent city-states,

ایده مشابه: مجموعه‎ای از شهر- ایالتهای نیمه مستقل:

little blobs of metropolitan stuff with arable land around,

تراکم جمعیت شهری کمتر با زمینهای قابل کشت در اطراف،

joined to one another by railway.

که با یک خط راه آهن دیگر بهم متصل شوند.

And again, food could be said to be

و دوباره، می‎توان گفت که غذا

the ordering principle of his vision.

اصل نظم دهی در دیدگاه اوست.

It even got built, but nothing to do with

حتی ساخته هم شد اما هیچ ربطی هم به

this vision that Howard had.

این دیدگاهی که هاوارد داشت ندارد.

And that is the problem with these Utopian ideas,

و این مشکل ایده‎های آرمان‌شهری هست

that they are Utopian.

که آرمان‌شهری هستند.

Utopia was actually a word that Thomas Moore used deliberately.

آرمان‌شهر درواقع واژه‎ای بود که توماس مور به عمد استفاده کرد.

It was a kind of joke, because it's got a double derivation from the Greek.

یکجور شوخی بود، چون مشتق گیری دوگانه از کلمه‎ای یونانی است.

It can either mean a good place, or no place.

هم می‎تواند به معنای یک جای خوب باشد یا هیچ جا.

Because it's an ideal. It's an imaginary thing. We can't have it.

چون ایده‎ال است. یک چیز تخیلی. نمی‎توان آن را داشت.

And I think, as a conceptual tool

و فکر کنم بعنوان یک ابزار مفهومی

for thinking about the very deep problem of human dwelling,

برای اندیشیدن راجع به مشکل بسیار عمیق اسکان بشر

that makes it not much use.

کاربرد چندانی نداشته باشد.

So I've come up with an alternative,

پس من به یک جایگزین رسیده‎ام،

which is Sitopia, from the ancient Greek,

که سیتوپیا [خوراک شهر] است، از یونان باستان،

"sitos" for food, and "topos" for place.

«سیتوس» برای خوراکی و «توپوس» برای جا.

I believe we already live in Sitopia.

من همین الان هم به سیتوپیا/ خوراک شهر معتقدم.

We live in a world shaped by food,

در جهان شکل گرفته از سوی خوراکیها زندگی می‎کنیم،

and if we realize that, we can use food as a really powerful tool --

و اگر بتوانیم تشخیص دهیم، قادریم از خوراکی بعنوان یک ابزار واقعا قدرتند استفاده کنیم--

a conceptual tool, design tool, to shape the world differently.

یک ابزار مفهمومی، ابزار طراحی، برای شکل دهی متفاوت جهان.

So if we were to do that, what might Sitopia look like?

پس اگر چنین کاری را انجام دهیم، سیتوپیا چه شکلی خواهد بود؟

Well I think it looks a bit like this.

خب فکر کنم کمی این شکلی باشد.

I have to use this slide. It's just the look on the face of the dog.

باید از این اسلاید استفاده کنم. فقط حالت چهره سگ است.

But anyway, this is -- (Laughter)

اما بهرحال، این -- (خنده)

it's food at the center of life,

غذا مرکز زندگی است،

at the center of family life, being celebrated,

مرکزخانواده، که گرامی داشته می‎شود،

being enjoyed, people taking time for it.

لذت برده می‎شود، آدمها برایش وقت می‎گذارند.

This is where food should be in our society.

اینجاست که خوراکی باید در جامعه ما باشد.

But you can't have scenes like this unless you have people like this.

اما شما نمی‎توانید منظره‎هایی مثل این را داشته باشید مگر به شرط داشتن آدمهای این چنینی.

By the way, these can be men as well.

راستش، اینها می‎توانند آدمها نیز باشند.

It's people who think about food,

مردمی که به خوراکی فکر می‎کنند،

who think ahead, who plan,

کسانی که رو به جلو فکر می‎کنند، برنامه می‎ریزند،

who can stare at a pile of raw vegetables

که می‎توانند به انباشته‎ای از سبزیجات خام زل زده

and actually recognize them.

و در واقع آنها را تشخیص دهند.

We need these people. We're part of a network.

به این آدمها نیاز داریم. بخشی از شبکه هستیم.

Because without these kinds of people we can't have places like this.

چون بدون این دسته از مردم مکانهایی مثل این را نخواهیم داشت.

Here, I deliberately chose this because it is a man buying a vegetable.

در اینجا به عمد این را انتخاب کردم چون مردی سبزی می‎خرد.

But networks, markets where food is being grown locally.

اما شبکه‎ها، بازارها جایی که خوراکی بومی پرورش میابد.

It's common. It's fresh.

امری مرسوم و این که تازه است.

It's part of the social life of the city.

بخشی از زندگی اجتماعی شهر است.

Because without that, you can't have this kind of place,

چون بدون آن، چنین مکانی را نخواهید داشت،

food that is grown locally and also is part of the landscape,

جایی که غذا بطور بومی رشد کرده و همچنین جزیی از چشم انداز باشد،

and is not just a zero-sum commodity

و تنها یک کالای مجموع- صفر نیست

off in some unseen hell-hole.

در یک جهنم ده نادیده نیست.

Cows with a view.

گاوهایی در چشم انداز.

Steaming piles of humus.

کپه‎های لاشبرگ بخارپز .

This is basically bringing the whole thing together.

که اساسا همه چیز را در یک جا گرد میاورد.

And this is a community project

و این یک پروژه مشترک است

I visited recently in Toronto.

که اخیرا در تورنتو ملاقات کردم.

It's a greenhouse, where kids get told

یک گلخانه است که در آن به بچه‎ها همه چیز

all about food and growing their own food.

درباره خوراکی و رشد خوراکی خودشان گفته شده.

Here is a plant called Kevin, or maybe it's a

در اینجا گیاهی است که کوین نام دارد، یا شاید

plant belonging to a kid called Kevin. I don't know.

گیاهی است که متعلق به کودکی به اسم کوین است. مطمئن نیستم.

But anyway, these kinds of projects

اما بهرحال پروژه‎های این چنینی

that are trying to reconnect us with nature is extremely important.

که سعی در اتصال مجدد ما با طبیعت دارند بی‎نهایت مهم هستند.

So Sitopia, for me, is really a way of seeing.

پس سیتوپیا/ خوراک شهر برایم واقعا راهی برای مشاهده است.

It's basically recognizing that Sitopia

اساس این تشخیص که سیتوپیا/ خوراک شهر

already exists in little pockets everywhere.

همه جا در این پاکتهای کوچک یافت می‎شود.

The trick is to join them up,

حقه متصل کردنشان بهم است،

to use food as a way of seeing.

استفاده کردن از خوراکی بعنوان روشی از مشاهده.

And if we do that, we're going to stop seeing cities

و اگر این کار را کنیم، دست از دیدن شهرها بعنوان

as big, metropolitan, unproductive blobs, like this.

تراکم‎های غیرتولیدی، کلان شهر و بزرگ و از این دست برخواهیم داشت.

We're going to see them more like this,

تصویرمان بیشتر این شکلی خواهد شد،

as part of the productive, organic framework

بعنوان بخشی از یک چارچوب تولیدی اورگانیک

of which they are inevitably a part,

که آنها بخش اجتناب ناپذیر آن هستند و

symbiotically connected.

بطور نمادین بهم متصلند.

But of course, that's not a great image either,

اما البته، این هم یک تصویر فوق‎العاده نیستف

because we need not to be producing food like this anymore.

چون لازم نیست دیگر خوراکی را دیگر به این شیوه تولید کنیم.

We need to be thinking more about permaculture,

بیشتر لازم است به پرماکالچر/ دائم کشت بیاندیشیم،

which is why I think this image just

برای همین است که فکر می‎کنم این تصویر فقط

sums up for me the kind of thinking we need to be doing.

به طرز فکر من در نیاز به انجام این کار از سوی ما کمک می‎کند.

It's a re-conceptualization

یک مفهوم زایی مجدد

of the way food shapes our lives.

از طریقی که خراکیها دنیای ما را شکل می‎دهند.

The best image I know of this is from 650 years ago.

بهترین تصویری که می‎شناسم از آن به ۶۵۰ سال قبل تعلق دارد.

It's Ambrogio Lorenzetti's "Allegory of Good Government."

نقاشی «تمثیل دولت خوب» اثر آمبروجو لورنزتی.

It's about the relationship between the city and the countryside.

درباره رابطه بین شهر و حومه آن است.

And I think the message of this is very clear.

وفکر می‎کنم که پیغام بسیار واضحی دارد.

If the city looks after the country,

اگر شهر از روستا مراقبت کند،

the country will look after the city.

روستا از شهر مراقبت خواهد کرد.

And I want us to ask now,

و مایلم از خودمان این سوال را داشته باشم

what would Ambrogio Lorenzetti paint

آمبروجو لورنزتی چه چیزی را نقاشی می‎کرد

if he painted this image today?

اگر قرار بود که امروز این تصویر را نقاشی کند؟

What would an allegory of good government look like today?

امروزه نماد یک دولت خوب چه می‎باشد؟

Because I think it's an urgent question.

چون بنظرم پرسشی ضروری است.

It's one we have to ask,

سوالی است که باید بپرسیم،

and we have to start answering.

و باید شروع به پاسخ دادن کنیم.

We know we are what we eat.

می‎دانیم ما آن چیزی هستیم که می‎خوریم.

We need to realize that the world is also what we eat.

لازم است تشخیص دهیم که دنیا آنچه می‎خوریم نیز هست.

But if we take that idea, we can use food

اگر آن ایده را بپذیریم، می‎توانیم از غذا بعنوان یک ابزار

as a really powerful tool to shape the world better.

بسیار توانمند برای شکل دادن دنیایی بهتر استفاده کنیم.

Thank you very much.

از شما بسیار سپاسگزارم.

(Applause)

(تشویق)