David Puttnam: What happens when the media's priority is profit?

Translator: yamela areesamarn Reviewer: Chatthip Chaichakan

I'd like to start, if I may,

ผมขอเริ่มเลยนะครับ ถ้าเป็นไปได้

with the story of the Paisley snail.

ด้วยเรื่องของหอยทากเพสลี (Paisley snail)

On the evening of the 26th of August, 1928,

ตอนค่ำของวันที่ 26 สิงหาคม 1928

May Donoghue took a train from Glasgow

เมย์ ดอเนอฮู (May Donaghue) ขึ้นรถไฟจากกลาสโกว์

to the town of Paisley, seven miles east of the city,

ไปที่เมืองเพสลี่ ห่างไปเจ็ตไมล์ทางทิศตะวันออกของเมือง

and there at the Wellmeadow Café,

และที่ร้านอาหารเวลมีโด คาเฟ่ (Wellmeadow Cafe ) ที่นั่น

she had a Scots ice cream float,

เธอทานไอศกรีมโซดาสก๊อตส์ (Scots ice cream float)

a mix of ice cream and ginger beer

ซึ่งมีส่วนผสมเป็นไอศกรีมกับเบียร์ขิง

bought for her by a friend.

ซึ่งเพื่อนของเธอซื้อให้ทาน

The ginger beer came in a brown, opaque bottle

เบียร์ขิงถูกนำมาเสริฟ ในขวดสีน้ำตาลทึบแสง

labeled "D. Stevenson, Glen Lane, Paisley."

ป้ายติดว่า "D. Stevenson, Glen Lane, Paisley"

She drank some of the ice cream float,

เธอดื่มมันไปบ้าง

but as the remaining ginger beer was poured

แต่ระหว่างที่เบียร์ขิงที่เหลือนั้นถูกเท

into her tumbler,

ลงไปในแก้วของเธอ

a decomposed snail

หอยทากที่เน่าเปื่อย

floated to the surface of her glass.

ก็ลอยขึ้นมา

Three days later, she was admitted

สามวันต่อมา เธอเข้ารับการรักษา

to the Glasgow Royal Infirmary

ที่โรงพยาบาล กลาสโกว์ รอยัล อินเฟอร์มารี (Glasgow Royal Infirmary)

and diagnosed with severe gastroenteritis

และถูกวินิจฉัยว่าเป็นโรคลำไส้อักเสบรุนแรง

and shock.

พร้อมด้วยอาการช็อก

The case of Donoghue vs. Stevenson that followed

คดีของดอเนอฮูกับสตีเวนสัน ที่ตามมาหลังจากนั้น

set a very important legal precedent:

กลายเป็นคดีตัวอย่างสำคัญมาก เท่าที่เคยมีมา

Stevenson, the manufacturer of the ginger beer,

สตีเวนสัน ซึ่งเป็นผู้ผลิตเบียร์ขิงขวดนั้น

was held to have a clear duty of care

ต้องถือปฏิบัติตาม หลักหน้าที่พึงระวัง (duty of care) ที่ชัดเจน

towards May Donoghue,

ต่อ เมย์ ดอเนอฮู

even though there was no contract between them,

ถึงแม้ว่าจะไม่มีสัญญาใดๆ ระหว่างเขาทั้งสอง

and, indeed, she hadn't even bought the drink.

และก็ แน่นอนครับ เธอไม่ได้แม้แต่ซื้อเครื่องดื่มเอง

One of the judges, Lord Atkin, described it like this:

ผู้พิพากษาท่านหนึ่งคือ ลอร์ด แอทกิน (Lord Atkin) อธิบายเรื่องนี้ว่า:

You must take care to avoid acts or omissions

คุณต้องระมัดระวัง เพื่อหลีกเลี่ยงการกระทำ หรือการละเลย

which you can reasonably foresee

ที่คุณพอจะคาดคะเนได้

would be likely to injure your neighbor.

ว่าน่าจะเป็นอันตราย ต่อคนรอบตัวของคุณ

Indeed, one wonders that without a duty of care,

ใช่ครับ ผู้คนต่างสงสัยกันว่า ถ้าไม่มีหลักหน้าที่พึงระวังแล้วละก็

how many people would have had to suffer

จะมีคนอีกสักกี่คน ที่จะต้องทนทุกข์ทรมาน

from gastroenteritis before Stevenson eventually went out of business.

จากโรคกระเพาะอาหารและลำไส้อักเสบ ก่อนที่สตีเวนสัน จะเลิกกิจการไปในที่สุด

Now please hang on to that Paisley snail story,

ตอนนี้ เรามาเกาะติดเรื่องของหอยทากเพสลีกัน

because it's an important principle.

เพราะว่า มันเป็นหลักการสำคัญอย่างหนึ่ง

Last year, the Hansard Society, a nonpartisan charity

ปีที่แล้ว สมาคมฮานซาร์ด (Hansard Society) ซึ่งเป็น องค์กรการกุศลที่เป็นกลาง

which seeks to strengthen parliamentary democracy

ที่มุ่งสร้าง ความเข้มแข็งของประชาธิปไตยแบบรัฐสภา

and encourage greater public involvement in politics

และส่งเสริม การเข้ามามีส่วนร่วมทางการเมืองของสาธารณชน

published, alongside their annual audit

ได้พิมพ์เผยแพร่ รายงานการตรวจสอบประจำปี

of political engagement, an additional section

ว่าด้วยการมีส่วนร่วมทางการเมือง ซึ่งมีหมวดเพิ่มเติมหมวดหนึ่ง

devoted entirely to politics and the media.

ว่าด้วยเรื่องการเมืองและสื่อทั้งหมวด

Here are a couple of rather depressing observations

นี่เป็นข้อสังเกตที่ค่อนข้างน่าหดหู่ใจสองเรื่อง

from that survey.

จากการสำรวจครั้งนั้น

Tabloid newspapers do not appear

หนังสือพิมพ์ข่าวซุบซิบ (tabloids) ดูจะไม่ได้

to advance the political citizenship of their readers,

ช่วยพัฒนา ความเป็นพลเมืองทางการเมือง (political citizenship) ของผู้อ่าน

relative even to those

ซึ่งดูจะมีพอๆ กับผู้คน

who read no newspapers whatsoever.

ที่ไม่ได้อ่านหนังสือพิมพ์อะไรเลย

Tabloid-only readers are twice as likely to agree

ผู้อ่านหนังสือพิมพ์ซุบซิบอย่างเดียว มีแนวโน้มจะเห็นด้วย

with a negative view of politics

กับความคิดเห็นเชิงลบ ต่อการเมือง

than readers of no newspapers.

มากกว่าผู้ที่ไม่ได้อ่านหนังสือพิมพ์เลย เป็นสองเท่า

They're not just less politically engaged.

พวกเขาไม่ได้เพียงผูกพันทางการเมือง น้อยกว่าเท่านั้น

They are consuming media that reinforces

พวกเขาบริโภคสื่อที่ส่งเสริม

their negative evaluation of politics,

การประเมินการเมืองในเชิงลบ ของพวกเขาด้วย

thereby contributing to a fatalistic and cynical

จึงส่งผลต่อทัศนคติ แบบปล่อยไปตามยถากรรม และดูแคลน

attitude to democracy and their own role within it.

ต่อระบอบประชาธิปไตย และบทบาทของพวกเขาเอง ในระบอบประชาธิปไตย

Little wonder that the report concluded that

ไม่ประหลาดใจนัก ที่รายงานนั้นได้สรุปว่า

in this respect, the press, particularly the tabloids,

ในเรื่องนี้ หนังสือพิมพ์ โดยเฉพาะ หนังสือพิมพ์ซุบซิบนั่น

appear not to be living up to the importance

ดูจะไม่ได้ทำงาน โดยตระหนักถึงความสำคัญ

of their role in our democracy.

ของบทบาทของพวกเขา ในระบอบประชาธิปไตยของเรา

Now I doubt if anyone in this room would seriously

ตอนนี้ ผมจึงสงสัยว่า จะมีใครสักคนหรือไม่ในห้องนี้

challenge that view.

ที่จะท้าทายความเห็นนั้น อย่างจริงจัง

But if Hansard are right, and they usually are,

แต่ถ้าแฮนซาร์ดพูดถูก และโดยปกติพวกเขาก็ถูกนะครับ

then we've got a very serious problem on our hands,

เราก็จะมีปัญหาที่รุนแรงมาก ที่เราต้องรับผิดชอบ

and it's one that I'd like to spend the next 10 minutes

และมันเป็นปัญหาหนึ่ง ที่ผมอยากใช้เวลา 10 นาทีต่อจากนี้ไป

focusing upon.

มุ่งไปที่เรื่องนี้

Since the Paisley snail,

นับตั้งแต่ เรื่องหอยโข่งเพสลี่

and especially over the past decade or so,

และโดยเฉพาะอย่างยิ่ง มากกว่าทศวรรษที่ผ่านมา ประมาณนั้น

a great deal of thinking has been developed

ความคิดมากมาย ได้ถูกพัฒนาขึ้นมา

around the notion of a duty of care

เกี่ยวเนื่องกับ หลักหน้าที่พึงระวัง

as it relates to a number of aspects of civil society.

เพราะมันสัมพันธ์ กับหลายๆด้านของสังคมพลเมือง

Generally a duty of care arises when one individual

โดยทั่วไป หลักหน้าที่พึงระวังจะเกิดขึ้น เมื่อบุคคลคนหนึ่ง

or a group of individuals undertakes an activity

หรือ กลุ่มบุคคลหนึ่ง ทำกิจกรรมอย่างหนึ่ง

which has the potential to cause harm to another,

ซึ่งมีศักยภาพ ที่จะทำให้เกิดอันตรายต่อคนอื่น

either physically, mentally or economically.

ไม่ว่าจะทางกาย ทางจิตใจ หรือ ทางเศรษฐกิจ

This is principally focused on obvious areas,

เรื่องนี้ถูกเน้นอย่างมาก ในเรื่องที่ชัดเจน

such as our empathetic response to children and young people,

เช่น การแสดงความเห็นอกเห็นใจของเรา ต่อเด็กๆ และเยาวชน

to our service personnel, and to the elderly and infirm.

ต่อบุคคลากรด้านบริการของเรา และ ต่อผู้สูงอายุ และผู้พิการ

It is seldom, if ever, extended to equally important arguments

หายาก ถ้าจะมีนะ ที่จะขยายไปจนถึง ข้อโต้แย้งที่สำคัญเท่าๆกัน

around the fragility of our present system of government,

เกี่ยวกับความเปราะบาง ของระบบรัฐบาลปัจจุบันของเรา

to the notion that honesty, accuracy and impartiality

จนถึงแนวคิดที่ว่า ความซื่อสัตย์ ความเที่ยงตรง และความยุติธรรมนั้น

are fundamental to the process of building

เป็นรากฐาน ของกระบวนการเพื่อสร้าง

and embedding an informed,

และปลูกฝังประชาธิปไตย แบบรอบรู้

participatory democracy.

และมีส่วนร่วม

And the more you think about it,

และถ้าคุณยิ่งคิดถึงมัน มากขึ้นเท่าไหร่

the stranger that is.

เรื่องก็ยิ่งแปลก มากขึ้นเท่านั้น

A couple of years ago, I had the pleasure

เมื่อสองปีที่แล้ว ผมยินดีได้รับเชิญ

of opening a brand new school

ให้ไปเปิดโรงเรียน ใหม่เอี่ยมอ่อง

in the northeast of England.

ทางตะวันออกเฉียงเหนือ ของอังกฤษ

It had been renamed by its pupils as Academy 360.

นักเรียนของโรงเรียน ตั้งชื่อใหม่ให้โรงเรียนว่า Academy 360

As I walked through their impressive,

ขณะที่ผมเดินทะลุผ่าน ห้องโถงหลังคากระจก

glass-covered atrium,

ที่น่าประทับใจนั้น

in front of me, emblazoned on the wall

ข้างหน้าของผม มีตัวอักษรไฟ

in letters of fire

ตกแต่งไว้บนผนัง

was Marcus Aurelius's famous injunction:

เป็น คำสั่งห้ามที่โด่งดังของ มาร์คัส ออรียัส (Marcus Aurelius) ที่ว่า:

If it's not true, don't say it;

ถ้ามันไม่จริง ก็อย่าพูดมัน

if it's not right, don't do it.

ถ้ามันไม่ถูกต้อง ก็อย่าทำมัน

The head teacher saw me staring at it,

ครูใหญ่เห็นผมจ้องอ่านอยู่

and he said, "Oh, that's our school motto."

ก็พูดว่า "โอ้ นั่นเป็นคติพจน์ของโรงเรียนเราครับ"

On the train back to London,

ขณะอยู่บนรถไฟ กลับลอนดอน

I couldn't get it out of my mind.

ผมไม่สามารถกำจัดมันออกไป จากความคิดได้

I kept thinking, can it really have taken us

ผมเฝ้าคิดว่า จริงหรือที่เราได้ใช้เวลา

over 2,000 years to come to terms

ไปมากกว่า 2000 ปี มาการลงเอย

with that simple notion

ที่ความคิดง่ายๆนั่น

as being our minimum expectation of each other?

ว่าเป็นความคาดหวังขั้นต่ำของเรา ที่มีต่อกันและกัน

Isn't it time that we develop this concept

มันไม่ถึงเวลาแล้วหรือ ที่เราจะพัฒนาหลักความคิดนี้

of a duty of care

เรื่อง หลักหน้าที่พึงระวัง

and extended it to include a care

และขยายมันไป ให้รวมถึงการดูแลปกป้อง

for our shared but increasingly endangered democratic values?

ค่านิยมประชาธิปไตยร่วมกันของเรา ซึ่งอยู่ในภาวะอันตรายเพิ่มขึ้นเรื่อยๆ

After all, the absence of a duty of care

อย่างไรก็ตาม การขาดหายไป ของหลักหน้าที่พึงระวัง

within many professions

ในหลายๆ สาขาอาชีพ

can all too easily amount to accusations of negligence,

ทั้งหมดรวมกันแล้ว สามารถนำไปสู่ การกล่าวหา เรื่องการละเลย ได้โดยง่าย

and that being the case, can we be really comfortable with the thought

และถ้าเป็นเช่นนั้นแล้ว เราจะสบายใจ อย่างแท้จริงได้หรือ กับความคิดที่ว่า

that we're in effect being negligent

ที่จริงแล้ว เรากำลังละเลย

in respect of the health of our own societies

ด้านสุขภาพของสังคมของเราเอง

and the values that necessarily underpin them?

รวมทั้งค่านิยม ที่จำเป็นต่อการค้ำจุนสังคมนั้น

Could anyone honestly suggest, on the evidence,

จะมีใครบ้างหรือไม่ ที่จะชี้แนะได้อย่างสุจริตใจ ด้วยหลักฐาน

that the same media which Hansard so roundly condemned

ว่า สื่อตัวเดียวกันกับที่ฮานซาร์ด ได้ประณามอย่างรุนแรงนั้น

have taken sufficient care to avoid behaving

ได้เอาใจใส่เพียงพอแล้ว ที่จะหลีกเลี่ยงความประพฤติ

in ways which they could reasonably have foreseen

ในแบบที่พวกเขามีเหตุผล พอจะคาดได้ว่า

would be likely to undermine or even damage

น่าจะทำให้รากฐานประชาธิปไตย ซึ่งเปราะบางโดยธรรมชาติของเรานั้น

our inherently fragile democratic settlement.

อ่อนแอลง หรือแม้กระทั่งเสียหายได้

Now there will be those who will argue

ครับ จะมีผู้คนที่จะโต้แย้ง

that this could all too easily drift into a form

ว่าทั้งหมดนี้ ง่ายดายเหลือเกิน อาจจะนำไปสู่รูปแบบ

of censorship, albeit self-censorship,

ของการเซ็นเซอร์ แม้ว่าเซ็นเซอร์ตัวเองก็ตาม

but I don't buy that argument.

แต่ผมไม่เชื่อข้อโต้แย้งนั้น

It has to be possible

มันต้องเป็นไปได้

to balance freedom of expression

ที่จะทำให้เกิด ความสมดุลกันระหว่าง อิสรภาพในการแสดงออก

with wider moral and social responsibilities.

กับความรับผิดชอบทางจริยธรรมและทางสังคม ที่กว้างขวางขึ้น

Let me explain why by taking the example

ให้ผมอธิบายว่าทำไม ด้วยการยกตัวอย่าง

from my own career as a filmmaker.

จากการทำงานของผมเอง ในฐานะคนสร้างภาพยนต์

Throughout that career, I never accepted

ตลอดเส้นทางอาชีพนั้น ผมไม่เคยยอมรับ

that a filmmaker should set about putting

ว่า คนสร้างภาพยนต์ ควรจะสร้างงาน

their own work outside or above what he or she

ของตัวเองนอกเขตหรือเหนือออก ไปจากสิ่งที่เขาหรือเธอ

believed to be a decent set of values

เชื่อว่า เป็นชุดของค่านิยมที่ดีงาม

for their own life, their own family,

ต่อชีวิตของพวกเขาเอง ครอบครัวของพวกเขาเอง

and the future of the society in which we all live.

และอนาคตของสังคม ที่พวกเราทั้งหมดอาศัยอยู่

I'd go further.

ผมจะไปไกลกว่านั้น

A responsible filmmaker should never devalue their work

นักสร้างภาพยนตร์ที่มีความรับผิดชอบ ไม่ควรจะลดคุณค่างานของพวกเขา

to a point at which it becomes less than true

จนถึงจุดที่น้อยกว่า ความเป็นจริง

to the world they themselves wish to inhabit.

ของโลกที่พวกเขาเอง อยากจะอาศัยอยู่

As I see it, filmmakers, journalists, even bloggers

ผมคิดว่า นักสร้างภาพยนตร์ นักหนังสือพิมพ์ หรือแม้แต่ผู้เขียนบล็อก

are all required to face up to the social expectations

ทั้งหมดนั้นต้องเผชิญกับความคาดหมายของสังคม

that come with combining the intrinsic power of their medium

ซึ่งมาพร้อมกับการรวมเอาพลังภายในสื่อของพวกเขา

with their well-honed professional skills.

เข้ากับทักษะอาชีพ ที่พัฒนามาอย่างดีแล้ว

Obviously this is not a mandated duty,

ชัดเจนว่า นี่ไม่ใช่หน้าที่ซึ่งถูกบัญญัติไว้ในกฎหมาย

but for the gifted filmmaker and the responsible journalist

แต่สำหรับนักสร้างภาพยนตร์ที่มีพรสวรรค์ และนักหนังสือพิมพ์ที่รับผิดชอบ

or even blogger, it strikes me as being utterly inescapable.

หรือแม้แต่ผู้เขียนบล็อก มันกระทบใจผม ว่าหลีกเลี่ยงไม่ได้อย่างเด็ดขาด

We should always remember that our notion

เราควรจะรำลึกไว้เสมอว่า ความเข้าใจของเรา

of individual freedom and its partner, creative freedom,

ว่าด้วยเรื่องเสรีภาพส่วนบุคคล และคู่หูของมัน คือเสรีภาพที่สร้างสรรค์นั้น

is comparatively new

ค่อนข้างจะใหม่

in the history of Western ideas,

ในประวัติศาสตร์ของแนวคิด ของโลกตะวันตก

and for that reason, it's often undervalued

และด้วยเหตุผลนั้น บ่อยครั้งจึงถูกประเมินค่าต่ำไป

and can be very quickly undermined.

และอาจถูกทำลายไปได้อย่างรวดเร็วมาก

It's a prize easily lost,

มันเป็นรางวัล ที่จะเสียไปได้โดยง่าย

and once lost, once surrendered,

และทันทีที่เสียไป ทันทีที่ยอมแพ้

it can prove very, very hard to reclaim.

พิสูจน์ได้ว่า ยากมากๆที่จะเรียกคืน

And its first line of defense

และแนวทางปกป้องมันอย่างแรก

has to be our own standards,

ต้องเป็นมาตรฐานของตัวเราเอง

not those enforced on us by a censor or legislation,

ไม่ใช่ที่เราถูกบังคับ โดยการเซ็นเซอร์ หรือโดยกฎหมาย

our own standards and our own integrity.

แต่เป็นมาตรฐานของเราเอง และหลักคุณธรรมของตัวเราเอง

Our integrity as we deal with those

หลักคุณธรรมของเรา ขณะที่เรารับมือกับผู้ที่

with whom we work

เราทำงานด้วย

and our own standards as we operate within society.

และมาตรฐานของตัวเราเอง เมื่อเราปฏิบัติงานอยู่ในสังคม

And these standards of ours

และมาตรฐานเหล่านี้ของเรา

need to be all of a piece with a sustainable social agenda.

จำเป็นต้องเป็นเนื้อเดียวกันกับ ระเบียบวาระทางสังคมที่ยั่งยืน

They're part of a collective responsibility,

เหล่านี้เป็นส่วนหนึ่ง ของความรับผิดชอบร่วมกัน

the responsibility of the artist or the journalist

ความรับผิดชอบของศิลปิน หรือนักหนังสือพิมพ์

to deal with the world as it really is,

ที่จะรับมือกับโลก ตามที่มันเป็นจริง

and this, in turn, must go hand in hand

และในทางกลับกัน สิ่งนี้ต้องไปด้วยกันกับ

with the responsibility of those governing society

ความรับผิดชอบ ของผู้ที่ปกครองสังคม

to also face up to that world,

ที่จะเผชิญหน้ากับโลกนั้นด้วย

and not to be tempted to misappropriate

และจะไม่ถูกล่อลวง ให้เอาสาเหตุการป่วยไข้ของมัน

the causes of its ills.

ไปใช้ในทางที่ผิด

Yet, as has become strikingly clear

ทว่า ตามที่ปรากฏอย่างเด่นชัด

over the last couple of years,

กว่าสองปีที่ผ่านมา

such responsibility has to a very great extent

ความรับผิดชอบแบบนั้น ได้ถูกเพิกถอนไปอย่างมาก

been abrogated by large sections of the media.

โดยภาคส่วนต่างๆของสื่อส่วนใหญ่

And as a consequence, across the Western world,

และผลที่ได้ก็คือ ทั่วทั้งโลกตะวันตก

the over-simplistic policies of the parties of protest

หลักการง่ายๆ ของกลุ่มประท้วงต่างๆ

and their appeal to a largely disillusioned,

และคำร้องขอของพวกเขา

older demographic,

ต่อประชากรสูงวัยกว่า ที่ไม่ได้งมงายนัก

along with the apathy and obsession with the trivial

พร้อมกับการเฉยเมยและการหมกมุ่น กับเรื่องเล็กๆน้อยๆ

that typifies at least some of the young,

ซึ่งนั่น อย่างน้อยที่สุด ก็เป็นแบบฉบับของคนหนุ่มสาวบางคน

taken together, these and other similarly

เมื่อนำมันมารวมกันกัน สิ่งเหล่านี้และความผิดปกติ

contemporary aberrations

ร่วมสมัยอื่นๆ ที่คล้ายๆ กัน

are threatening to squeeze the life

กำลังคุกคามที่จะขัดขวางชีวิต

out of active, informed debate and engagement,

ให้ขาดความกระฉับกระเฉง การโต้เถียงที่รอบรู้ และความผูกพัน

and I stress active.

และผมขอย้ำ เรื่องความกระฉับกระเฉง

The most ardent of libertarians might argue

นักเสรีนิยมหัวรุนแรงที่สุด อาจจะโต้แย้ง

that Donoghue v. Stevenson should have been thrown out of court

ว่า ดอเนอฮู วี สตีเวนสัน ควรจะถูกจับโยน ออกมาจากศาล

and that Stevenson would eventually have gone out of business

และว่า สตีเวนสันนั้นในที่สุดแล้ว ก็จะเลิกกิจการไป

if he'd continued to sell ginger beer with snails in it.

ถ้าหากเขายังคงขายเบียร์ขิง ที่มีหอยทากอยู่ในนั้นต่อไปอีก

But most of us, I think, accept some small role

แต่ผมคิดว่า พวกเราส่วนมาก ยอมรับบทบาทเล็กๆน้อยๆ

for the state to enforce a duty of care,

เพื่อให้รัฐบังคับใช้ หลักหน้าที่พึงระวัง

and the key word here is reasonable.

และคำสำคัญตรงนี้คือ สมเหตุผล (reasonable)

Judges must ask, did they take reasonable care

ผู้พิพากษาต้องถามว่า พวกเขาได้เอาใจใส่ อย่างสมเหตุผลหรือไม่

and could they have reasonably foreseen

และพวกเขาได้คาดการณ์ล่วงหน้าไว้ อย่างสมเหตุผลหรือไม่

the consequences of their actions?

ถึงผลของการกระทำของพวกเขา

Far from signifying overbearing state power,

ห่างไกลจากการชี้บ่ง ถึงอำนาจครอบงำของรัฐ

it's that small common sense test of reasonableness

มันคือ การทดสอบโดยใช้สามัญสำนึกเล็กน้อย ว่าด้วยเรื่องของความสมเหตุผล

that I'd like us to apply to those in the media

ซึ่งผมอยากจะให้พวกเรา นำไปประยุกต์ใช้กับผู้ ที่อยู่ในสื่อมวลชน

who, after all, set the tone and the content

ผู้ซึ่ง ไม่ว่าจะอย่างไรก็ตาม เป็นผู้กำหนดทิศทางและเนื้อหา

for much of our democratic discourse.

สำหรับวาทกรรมประชาธิปไตยของเรา อย่างมาก

Democracy, in order to work, requires that

ประชาธิปไตยนั้น เพื่อที่จะให้มันใช้ได้แล้วละก็ ต้องให้

reasonable men and women take the time to understand and debate

ชายและหญิงที่มีเหตุผล ใช้เวลา เพื่อที่จะเข้าใจ และโต้เถียงกัน

difficult, sometimes complex issues,

เกี่ยวกับประเด็นปัญหาที่ยาก ซึ่งบางครั้งก็ซับซ้อน

and they do so in an atmosphere which strives

และพวกเขาต้องทำอย่างนั้น ในบรรยากาศ ที่พยายามฟันฝ่า

for the type of understanding that leads to,

ให้เกิดแบบของความเข้าใจ ที่จะนำไปสู่

if not agreement, then at least a productive

ถ้าตกลงกันไม่ได้ ก็อย่างน้อยที่สุดก็เป็น

and workable compromise.

การรอมชอม ที่ก่อให้เกิดผลดีและใช้การได้

Politics is about choices,

การเมืองเป็นเรื่องของทางเลือก

and within those choices, politics is about priorities.

และระหว่างตัวเลือกเหล่านั้น การเมืองก็เป็นเรื่องของ ความสำคัญก่อนหลัง

It's about reconciling conflicting preferences

เป็นเรื่องของการประนีประนอม ความต้องการที่ขัดแย้งกัน

wherever and whenever possibly based on fact.

ในที่ใดๆและเมื่อใดก็ได้ โดยขึ้นอยู่กับข้อเท็จจริง

But if the facts themselves are distorted,

แต่ถ้าข้อเท็จจริงนั้น ถูกทำให้บิดเบี้ยวไป

the resolutions are likely only to create further conflict,

การแก้ปัญหานั้น ก็ดูเหมือนจะเป็นเพียง การสร้างความขัดแย้งต่อไปอีก

with all the stresses and strains on society

พร้อมกับความตึงเครียดทั้งมวลต่อสังคม

that inevitably follow.

ซึ่งจะตามมาอย่างหลีกเลี่ยงไม่ได้

The media have to decide:

สื่อต้องตกลงใจในเรื่องต่อไปนี้ว่า

Do they see their role as being to inflame

พวกเขานั้น เห็นบทบาทของตนว่า เพื่อยั่วยุ

or to inform?

หรือเพื่อให้ข้อมูล

Because in the end, it comes down to a combination

เพราะว่าในที่สุดแล้ว มันก็จะมาลงเอยที่การรวมกัน

of trust and leadership.

ของความเชื่อมั่นและความเป็นผู้นำ

Fifty years ago this week, President John F. Kennedy

ห้าสิบปีที่แล้ว ในสัปดาห์นี้ ประธานาธิบดี จอห์น เอฟ เคนเนดี

made two epoch-making speeches,

ได้กล่าวสุนทรพจน์สำคัญ ที่เปิดศักราชใหม่สองเรื่อง

the first on disarmament and the second on civil rights.

เรื่องแรกในเรื่องการลดอาวุธ และ เรื่องที่สองในเรื่องสิทธิพลเมือง

The first led almost immediately

เรื่องแรก ในทันที เกือบจะนำไปสู่

to the Nuclear Test Ban Treaty,

สนธิสัญญาห้ามการทดลองนิวเคลียร์

and the second led to the 1964 Civil Rights Act,

และเรื่องที่สอง ได้นำไปสู่กฏหมาย สิทธิที่เท่าเทียมกันของพลเมืองปี 1964

both of which represented giant leaps forward.

ทั้งสองเรื่องนั้น เป็นสัญลักษณ์ ของการก้าวกระโดดไปข้างหน้า

Democracy, well-led and well-informed,

ประชาธิปไตย ที่ถูกนำและให้ความรู้เป็นอย่างดี

can achieve very great things,

สามารถบรรลุผลสิ่งที่ยิ่งใหญ่อย่างมากได้

but there's a precondition.

แต่มีเงื่อนไข ที่ต้องมาก่อน

We have to trust that those making those decisions

เราต้องเชื่อใจว่า คนที่ตัดสินใจนั้น

are acting in the best interest not of themselves

กำลังทำผลประโยชน์ที่ดีที่สุด ไม่ใช่เพื่อตัวเอง

but of the whole of the people.

แต่เพื่อประชาชนทั้งหมด

We need factually-based options,

เราจำเป็นต้องมีตัวเลือก ที่อยู่บนข้อเท็จจริง

clearly laid out,

และวางไว้ให้เห็นอย่างชัดเจน

not those of a few powerful

ไม่ใช่ตัวเลือก ที่เป็นบรรษัทสองสามแห่ง

and potentially manipulative corporations

ที่มีอำนาจมากและมีศักยภาพในการบงการ

pursuing their own frequently narrow agendas,

เพื่อที่จะมุ่งสู่ วาระของตัวเองที่มักจะคับแคบ

but accurate, unprejudiced information

แต่เราต้องการข้อมูล ที่เที่ยงตรงไม่ลำเอียง

with which to make our own judgments.

ที่จะเอามาใช้ ในการตัดสินด้วยตัวเราเอง

If we want to provide decent, fulfilling lives

ถ้าเราต้องการ จัดเตรียมชีวิตที่ดีงามและสมบูรณ์

for our children and our children's children,

ให้กับลูกๆ ของเรา และลูกๆ ของลูกของเรา

we need to exercise to the very greatest degree possible

เราจำเป็นต้องนำไปปฏิบัติให้มากที่สุด เท่าที่จะทำได้

that duty of care for a vibrant,

ว่าด้วยหลักของหน้าที่พึงระวัง

and hopefully a lasting, democracy.

เพื่อประชาธิปไตยที่มีชีวิตชีวา และหวังว่าจะยั่งยืน

Thank you very much for listening to me.

ขอบคุณมากครับ ที่รับฟังผม

(Applause)

(เสียงปรบมือ)