Stanley McChrystal: The military case for sharing knowledge

Translator: Pongsakorn Puavaranukroh Reviewer: Sakunphat Jirawuthitanant

When I was a young officer, they told me

ครั้งที่ผมยังเป็นทหารชั้นผู้น้อย พวกเขาบอกผมว่า

to follow my instincts,

ให้เชื่อในสัญชาตญาน

to go with my gut,

ให้เชื่อในลางสังหรณ์ของเรา

and what I've learned

แต่สิ่งที่ผมได้เรียนรู้มา

is that often our instincts are wrong.

บ่อยครั้งสัญชาตญาณของเราก็ผิดพลาดได้

In the summer of 2010,

ในฤดูร้อน ปี ค.ศ. 2010

there was a massive leak of classified documents

เอกสารลับทางราชการมีการรั่วไหล ออกมาเป็นจำนวนมาก

that came out of the Pentagon.

จากเพนตากอน

It shocked the world,

ทั่วทั้งโลกตกตะลึงกับเหตุการณ์นี้

it shook up the American government,

มันสั่นสะเทือนรัฐบาลสหรัฐอเมริกา

and it made people ask a lot of questions,

มันทำให้ผู้คนตั้งคำถามมากมาย

because the sheer amount of information

เพราะว่า ข้อมูลมากมายเหล่านั้น

that was let out, and the potential impacts,

ที่หลุดรั่วออกมา และผลกระทบที่อาจจะเกิดตามมานั้น

were significant.

มันหนักหนา

And one of the first questions we asked ourselves

หนึ่งในคำถามแรก ๆ ที่เราถามตัวเอง

was why would a young soldier have access

ก็คือ ทำไมทหารชั้นผู้น้อยจึงสามารถเข้าถึง

to that much information?

ข้อมูลมากมายเหล่านั้นได้

Why would we let sensitive things

ทำไมเราถึงยอมให้ข้อมูลที่มีความอ่อนไหว

be with a relatively young person?

ไปอยู่ในมือของเจ้าหน้าที่ชั้นผู้น้อยได้

In the summer of 2003, I was assigned to command

ในฤดูร้อนปี ค.ศ. 2003 ผมได้รับภารกิจให้ไปบัญชาการ

a special operations task force,

หน่วยปฏิบัติการพิเศษหน่วยหนึ่ง

and that task force was spread across the Mideast

ซึ่งปฏิบัติการไปทั่วตะวันออกกลาง

to fight al Qaeda.

เพื่อต่อสู้กับกลุ่มก่อการร้ายอัลกออิดะฮ์

Our main effort was inside Iraq,

ภารกิจส่วนใหญ่อยู่ในอิรัก

and our specified mission

โดยเฉพาะปฏิบัติการ

was to defeat al Qaeda in Iraq.

เพื่อโค่นล้มกลุ่มอัลกออิดะฮ์ในอิรัก

For almost five years I stayed there,

เกือบ 5 ปีที่ผมอยู่ที่นั่น

and we focused on fighting a war

เราจดจ่ออยู่ที่การสู้รบในสมรภูมิ

that was unconventional and it was difficult

ซึ่งเป็นการรบนอกรูปแบบ มันทั้งยากลำบาก

and it was bloody

และนองเลือด

and it often claimed its highest price

และเรามักจะอ้างว่ามันมีความสำคัญสูงสุด

among innocent people.

เหนือชิวิตของผู้บริสุทธิ์ทั้งหลาย

We did everything we could

พวกเราทำทุกอย่างที่เราจะทำได้

to stop al Qaeda

เพื่อหยุดยั้งกลุ่มอัลกออิดะฮ์

and the foreign fighters that came in as suicide bombers

และนักรบต่างชาติร่วมอุดมการณ์ ที่มาในรูปของมือระเบิดพลีชีพ

and as accelerants to the violence.

ในรูปของผู้ยุยงปลุกปั่นให้เกิดความรุนแรง

We honed our combat skills,

เราพัฒนาทักษะในการสู้รบของเรา

we developed new equipment,

เราพัฒนาอาวุธยุทโธปรณ์ใหม่ ๆ

we parachuted, we helicoptered,

เราใช้หน่วยพลร่ม เราใช้เฮลิคอปเตอร์

we took small boats, we drove, and we walked

เราใช้เรือเล็ก เราใช้ยานยนต์ แม้กระทั่งเดินเท้า

to objectives night after night to stop

ไปยังสมรภูมิเป้าหมาย คืนแล้วคืนเล่า เพื่อที่จะหยุดยั้ง

the killing that this network was putting forward.

การเข่นฆ่าที่เครือข่ายก่อการร้ายวางแผนไว้

We bled,

พวกเราเสียเลือดเนื้อ

we died,

พวกเราหลายคนต้องสังเวยชีวิต

and we killed to stop that organization

และพวกเราเองก็ต้องคร่าชีวิต เพื่อที่จะหยุดยั้งกลุ่มก่อการร้าย

from the violence that they were putting

จากความรุนแรงที่พวกเขาตั้งใจ

largely against the Iraqi people.

จะให้เกิดขึ้นกับชาวอิรัก

Now, we did what we knew,

จนถึงตอนนี้ พวกเราทำในสิ่งที่พวกเรารู้

how we had grown up, and one of the things that we knew,

เป็นสิ่งที่เราถูกสั่งสอนมา และสิ่งหนึ่งที่เราทราบดี

that was in our DNA, was secrecy.

ซึ่งอยู่ในสายเลือดของเรา ซึ่งก็คือการเก็บรักษาความลับ

It was security. It was protecting information.

มันคือความปลอดภัย มันคือการปกป้องข้อมูล

It was the idea that information was the lifeblood

มันเป็นความเชื่อว่าข้อมูลมีค่า เปรียบได้กับโลหิตที่หล่อเลี้ยงชีวิต

and it was what would protect and keep people safe.

และมันเป็นสิ่งที่จะปกป้อง คุ้มครองความปลอดภัยของประชาชน

And we had a sense that,

และพวกเราก็มีสัญชาตญาณว่า

as we operated within our organizations,

ในขณะที่พวกเราทำงานร่วมกันในองค์กร

it was important to keep information

มันเป็นเรื่องสำคัญ ที่เราต้องเก็บข้อมูลข่าวสารต่าง ๆ เอาไว้

in the silos within the organizations,

ให้อยู่แต่ภายในองค์กร

particularly only give information

และจะยอมให้ข้อมูลนั้น

to people had a demonstrated need to know.

เฉพาะกับคนที่เรามั่นใจว่า จำเป็นที่จะต้องรู้

But the question often came, who needed to know?

แต่คำถามคือ ใครคือคน ๆ นั้น

Who needed, who had to have the information

ใครคือคนที่จำเป็นต้องรับรู้ข้อมูล

so that they could do the important parts of the job that you needed?

เพื่อที่เขาจะได้ทำงานส่วนสำคัญได้ตามที่คุณต้องการ

And in a tightly coupled world,

ซึ่งในโลกที่ซับซ้อนนี้

that's very hard to predict.

มันยากที่จะประเมินได้

It's very hard to know who needs to have information

มันยากที่จะรู้ว่าใครคือคนที่ต้องการใช้ข้อมูล

and who doesn't.

และใครไม่จำเป็นต้องใช้

I used to deal with intelligence agencies,

ผมเคยทำงานร่วมกับเจ้าหน้าที่หน่วยข่าวกรอง

and I'd complain that they weren't sharing enough intelligence,

ผมเคยบ่นว่าพวกเขาไม่ค่อยจะ แบ่งปันข้อมูลข่าวกรองกันซักเท่าไร

and with a straight face, they'd look at me and they'd say,

และพวกเขาก็ทำหน้าตาย มองมาที่ผม แล้วพูดว่า

"What aren't you getting?" (Laughter)

"มีข่าวกรองอะไรที่คุณยังไม่รู้อีก?" (เสียงหัวเราะ)

I said, "If I knew that, we wouldn't have a problem."

ผมตอบไปว่า "ถ้าผมรู้ พวกเราก็คงไม่เจอปัญหาหรอก"

But what we found is we had to change.

แต่สิ่งที่เราค้นพบคือ พวกเราต้องเปลี่ยนแปลง

We had to change our culture about information.

พวกเราต้องเปลี่ยนแปลงวัฒนธรรมเกี่ยวกับข้อมูลข่าวสาร

We had to knock down walls. We had to share.

เราต้องทำลายกำแพงระหว่างกัน เราต้องแบ่งปัน

We had to change from who needs to know

เราต้องเปลียนคำถาม จาก ใครบ้างที่จำเป็นต้องรู้ข้อมูล

to the fact that who doesn't know,

ไปเป็น ใครบ้างที่ยังไม่รู้ข้อมูล

and we need to tell, and tell them as quickly as we can.

และเราจำเป็น ต้องแจ้งพวกเขาเหล่านั้นให้เร็วที่สุด

It was a significant culture shift for an organization

นี่คือการเปลี่ยนแปลง ทางวัฒนธรรมองค์กรขนานใหญ่

that had secrecy in its DNA.

องค์กรที่ยึดมั่นกับการเก็บรักษาความลับ ยิ่งชีพ

We started by doing things, by building,

พวกเราเริ่มเปลี่ยนแปลง โดยการทำหลาย อย่าง สร้างหลายสิ่ง

not working in offices,

ลดการทำงานในออฟฟิศ

knocking down walls, working in things we called

ทำลายกำแพงระหว่างกัน และทำงานร่วมกันในห้องที่เราเรียกว่า

situation awareness rooms,

ห้องรู้เท่าทันสถานการณ์

and in the summer of 2007,

และในฤดูร้อนปี ค.ศ. 2007

something happened which demonstrated this.

ได้เกิดเหตุการณ์ที่แสดงถึง ผลของสิ่งที่เราทำ

We captured the personnel records

เราได้ยึดครองทะเบียนรายชื่อ

for the people who were bringing foreign fighters

กลุ่มคนที่นำผู้ก่อการร้าย จากต่างประเทศ

into Iraq.

เข้ามาในอิรัก

And when we got the personnel records, typically,

โดยปกติแล้ว เมื่อเราได้ทะเบียนรายชื่อแบบนี้

we would have hidden these,

พวกเราจะปกปิดมันเอาไว้

shared them with a few intelligence agencies,

และแบ่งปันให้กับหน่วยข่าวกรองเพียงบางคน

and then try to operate with them.

จากนั้นก็หาทางทำอะไรสักอย่างกับมัน

But as I was talking to my intelligence officer,

แต่ในครั้งนี้ ตอนที่ผมหารืออยู่กับเจ้าหน้าที่หน่วยข่าวกรอง

I said, "What do we do?"

ผมพูดขึ้นว่า "เราจะทำอย่างไรดีกับข้อมูลนี้"

And he said, "Well, you found them." Our command.

และเขาตอบว่า"คุณเป็นคนเจอมัน" เรามีอำนาจจัดการ

"You can just declassify them."

"คุณจะเปิดเผยมันออกมาก็ได้"

And I said, "Well, can we declassify them?

ผมถามย้ำว่า "เราเปิดเผยมันได้จริง ๆ ใช่ไหม

What if the enemy finds out?"

แล้วถ้าพวกผู้ก่อการร้ายมาพบมันเข้าล่ะ?"

And he says, "They're their personnel records."

เขาตอบว่า "จริง ๆ ข้อมูลพวกนี้ ก็เป็นเรื่องของพวกเขาอยู่แล้วนี่"

(Laughter)

(เสียงหัวเราะ)

So we did,

แล้วพวกเราก็เปิดเผยข้อมูลเหล่านั้นออกมา

and a lot of people got upset about that,

ซึ่งทำให้หลายคนโกรธเกรี้ยว

but as we passed that information around,

แต่เมื่อเราได้กระจายข้อมูลออกไปทั่ว

suddenly you find that information is only of value

ทันใดนั้น คุณก็พบว่า ข้อมูลจะมีค่า

if you give it to people who have the ability

ก็ต่อเมื่อมันไปอยู่ในมือของคนที่สามารถ

to do something with it.

ใช้มันให้เกิดประโยชน์ได้เท่านั้น

The fact that I know something has zero value

จริง ๆ แล้ว ข้อมูลที่ผมรู้จะไม่มีค่าอะไรเลย

if I'm not the person who can actually

ถ้าผมไม่ใช่คนที่สามารถ

make something better because of it.

นำมันไปใช้ให้เกิดประโยชน์ ได้อย่างแท้จริง

So as a consequence, what we did was

และผลลัพธ์จากการกระทำของเรา ก็คือ

we changed the idea of information,

เราได้เปลี่ยนแนวคิดที่มีต่อข้อมูลข่าวสาร

instead of knowledge is power,

จากเดิมที่เรายึดถือกันว่า ความรู้คือพลังอำนาจ

to one where sharing is power.

กลายเป็นว่า การแบ่งปันคือพลังอำนาจ

It was the fundamental shift,

มันคือการเปลี่ยนแปลงโดยสิ้นเชิง

not new tactics, not new weapons,

ไม่ใช่จากการมียุทธวิธีใหม่ ไม่ใช่การมีอาวุธใหม่ ๆ

not new anything else.

ไม่ใด้มีอะไรใหม่ทั้งนั้น

It was the idea that we were now part of a team

แต่มันเป็นแนวคิดที่ว่า เราได้กลายเป็นส่วนหนึ่งของทีม

in which information became the essential link

ซึ่งข้อมูลข่าวสาร กลายเป็นตัวเชื่อมโยงอันสำคัญ

between us, not a block between us.

ระหว่างสมาชิกในทีม แทนที่จะเป็นกำแพงระหว่างกัน

And I want everybody to take a deep breath

และผมอยากให้ผู้ฟังทุกท่านหายใจลึก ๆ

and let it out,

แล้วผ่อนลมหายใจออกมา

because in your life, there's going to be information

เพราะว่าในช่วงชีวิตของพวกคุณ จะต้องมีข้อมูลบางเรื่องของคุณ

that leaks out you're not going to like.

ที่จะถูกเปิดเผยออกมา ซึ่งคุณจะไม่ชอบใจ

Somebody's going to get my college grades out,

บางคนอาจจะนำผลการเรียนของผมมาเปิดเผย

a that's going to be a disaster. (Laughter)

ซึ่งจะเป็นหายนะแน่ ๆ (เสียงหัวเราะ)

But it's going to be okay, and I will tell you that

แต่ไม่เป็นไรหรอก และผมอยากบอกพวกคุณว่า

I am more scared of the bureaucrat

ผมกลับกลัวระบบราชการมากกว่า

that holds information in a desk drawer

ระบบที่คอยเก็บงำข้อมูลข่าวสารต่าง ๆ เอาไว้ในลิ้นชัก

or in a safe than I am of someone who leaks,

หรือในตู้นิรภัย มากกว่าที่จะไปกลัวคนที่นำข้อมูลมาเปิดเผย

because ultimately, we'll be better off if we share.

เพราะท้ายที่สุด พวกเราจะได้ประโยชน์มากขึ้น ถ้าเราแบ่งปันกัน

Thank you.

ขอบคุณครับ

(Applause)

(เสียงปรบมือ)

Helen Walters: So I don't know if you were here this morning,

เฮเลน วอลเตอร์ส: ฉันไม่ทราบว่าคุณอยู่ที่นี่เมื่อเช้านี้หรือเปล่า?

if you were able to catch Rick Ledgett,

ไม่รู้ว่าคุณได้ฟัง ริค เลดเกตต์

the deputy director of the NSA

รองอธิบดีสำนักความมั่นคงแห่งชาติของสหรัฐ พูดหรือไม่?

who was responding to Edward Snowden's talk earlier this week.

คนที่ตอบโต้วาทะของเอ็ดเวิร์ด สโนว์เดน ที่พูดไว้เมื่อสัปดาห์ก่อน

I just wonder, do you think the American government

ฉันสงสัยว่า คุณคิดว่ารัฐบาลสหรัฐฯ

should give Edward Snowden amnesty?

ควรนิรโทษกรรม เอ็ดเวิร์ด สโนว์เดน หรือไม่

Stanley McChrystal: I think that Rick said something very important.

สแตนลีย์ แมคคริสตัล : ผมคิดว่า ริคได้พูดบางอย่างที่สำคัญมาก

We, most people, don't know all the facts.

พวกเราส่วนใหญ่ ยังไม่รู้ข้อเท็จจริงทั้งหมดเกี่ยวกับกรณีนี้

I think there are two parts of this.

ผมคิดว่ามันมีสองส่วนด้วยกันในเรื่องนี้

Edward Snowden shined a light on an important need

เอ็ดเวิร์ด สโนว์เดน ได้จุดประกาย ความต้องการที่สำคัญ

that people had to understand.

ที่เราทุกคนจะต้องได้เข้าใจ

He also took a lot of documents that he didn't have

เขาได้หยิบฉวยเอกสารจำนวนมาก ซึ่งเขาเองไม่มี

the knowledge to know the importance of,

ความเข้าใจถึงความสำคัญของข้อมูลเหล่านั้น

so I think we need to learn the facts about this case

ดังนั้นผมคิดว่า เราจำเป็นต้องศึกษาข้อเท็จจริงให้มากกว่านี้

before we make snap judgments

ก่อนที่เราจะตัดสินอะไร

about Edward Snowden.

เกี่ยวกับกรณีของเอ็ดเวิร์ด สโนว์เดน

HW: Thank you so much. Thank you.

เฮเลน วอลเตอร์ส: ขอบคุณมากค่ะ ขอบคุณ (เสียงปรบมือ)

(Applause)