Stanley McChrystal: The military case for sharing knowledge

Translator: Ali Ebrahimi Reviewer: Leila Ataei

When I was a young officer, they told me

وقتی افسر جوانی بودم، بهم می گفتند

to follow my instincts,

که غریزه ام را دنبال کنم و

to go with my gut,

با دل و جراتم پیش برم،

and what I've learned

و آنچه که فهمیده ام

is that often our instincts are wrong.

این است که غرایز ما در بیشتر موارد اشتباهند.

In the summer of 2010,

در تابستان ۲۰۱۰

there was a massive leak of classified documents

تعداد بیشماری اسناد محرمانه

that came out of the Pentagon.

موجود در پنتاگون افشا شد

It shocked the world,

که دنیا و

it shook up the American government,

دولت آمریکا را تکان داد

and it made people ask a lot of questions,

و پرسش های بسیاری در ذهن مردم بوجود آورد،

because the sheer amount of information

چرا که آن میزان اطلاعات

that was let out, and the potential impacts,

که به بیرون درز کرد، و پیامد های بالقوه آن

were significant.

چشمگیر بود.

And one of the first questions we asked ourselves

و یکی از نخستین پرسش هایی که از خود پرسیدیم

was why would a young soldier have access

این بود که چرا سربازی جوان باید به آنهمه اطلاعات

to that much information?

دسترسی داشته باشد؟

Why would we let sensitive things

چرا باید اجازه دهیم که اسناد حساس

be with a relatively young person?

در اختیار فردی نسبتا جوان قرار گیرند؟

In the summer of 2003, I was assigned to command

در تابستان ۲۰۰۳ به من ماموریت فرماندهی

a special operations task force,

نیروی عملیات ویژه ای داده شد

and that task force was spread across the Mideast

که در سطح خاورمیانه پراکنده بود

to fight al Qaeda.

و می بایست با القاعده می جنگیدیم.

Our main effort was inside Iraq,

چالش اصلی ما درون عراق بود،

and our specified mission

و ماموریت مشخصمان

was to defeat al Qaeda in Iraq.

چیرگی بر القاعده در عراق.

For almost five years I stayed there,

تقریبا پنج سال آنجا ماندم

and we focused on fighting a war

و بر مبارزه ای متمرکز شدیم

that was unconventional and it was difficult

که دشوار و نامتعارف بود

and it was bloody

و خونین

and it often claimed its highest price

و در بیشتر موارد بهای سنگینش

among innocent people.

بر دوش مردم بی گناه.

We did everything we could

ما هر کاری از دستمان برمی آمد

to stop al Qaeda

برای شکست القاعده

and the foreign fighters that came in as suicide bombers

و جنگجویان خارجی که بعنوان بمب گذاران انتحاری

and as accelerants to the violence.

و تشدید کننده ی خشونت به آنها می پیوستند، کردیم.

We honed our combat skills,

مهارت های جنگی خود را بهبود بخشیدیم،

we developed new equipment,

تجهیزات جدید تولید کردیم،

we parachuted, we helicoptered,

با چترباز، بالگرد،

we took small boats, we drove, and we walked

قایق های کوچک، با خودرو، و پیاده

to objectives night after night to stop

هر شب به سوی اهدافمان پیشروی می کردیم تا جلوی

the killing that this network was putting forward.

کشتاری را که این شبکه در سر داشت بگیریم.

We bled,

خونها از ما ریخته شد،

we died,

کشته ها دادیم،

and we killed to stop that organization

و کشتیم تا از خشونتی که

from the violence that they were putting

آن سازمان بویژه در حق

largely against the Iraqi people.

مردم عراق روا داشته بود، جلوگیری کنیم.

Now, we did what we knew,

ما به دانسته هایمان،

how we had grown up, and one of the things that we knew,

آنگونه که تربیت شده بودیم، عمل کردیم، و از جمله چیزهایی که آموخته بودیم،

that was in our DNA, was secrecy.

که در خونمان بود، رازداری بود.

It was security. It was protecting information.

امنیت بود، حفاظت اطلاعات بود.

It was the idea that information was the lifeblood

اعتقاد به این مهم بود که اطلاعات شاهرگ حیاتی است

and it was what would protect and keep people safe.

و مردم را در امان نگاه می دارد.

And we had a sense that,

و هر آینه که در سازمان هایمان مشغول فعالیت بودیم

as we operated within our organizations,

به این می اندیشیدیم

it was important to keep information

که حفاظت از اطلاعات

in the silos within the organizations,

در سیلوهای درون سازمان از اهمیت والایی برخوردار است،

particularly only give information

و بویژه اینکه اطلاعات را باید به کسانی داد

to people had a demonstrated need to know.

که ثابت کنند واقعا به آن نیاز دارند.

But the question often came, who needed to know?

اما پرسشی که همواره مطرح بود، این بود که چه کسی واقعا نیاز به اطلاعات داشت؟

Who needed, who had to have the information

چه کسی نیاز داشت، چه کسی می بایست اطلاعات را در اختیار داشته باشد

so that they could do the important parts of the job that you needed?

تا بتواند بخش هایی از کار را که شما نیاز داشتید انجام دهد؟

And in a tightly coupled world,

و در دنیایی چنین بهم پیوسته

that's very hard to predict.

پیش بینی آن بسی دشوار است.

It's very hard to know who needs to have information

بسیار دشوار است که بدانی چه کسی باید به اطلاعات دسترسی داشته باشد

and who doesn't.

و چه کسی نباید.

I used to deal with intelligence agencies,

من مدتی با نهادهای اطلاعاتی سر و کار داشتم،

and I'd complain that they weren't sharing enough intelligence,

و همواره از اینکه اطلاعات کافی در اختیارم نمی گذاشتند شاکی بودم،

and with a straight face, they'd look at me and they'd say,

و آنها با چهره ای بی تفاوت مرا نگاه می کردند و می گفتند،

"What aren't you getting?" (Laughter)

"چی رو نمی فهمی؟" (خنده)

I said, "If I knew that, we wouldn't have a problem."

می گفتم، "اگر می دانستم که مشکلی نداشتیم."

But what we found is we had to change.

اما چیزی که آموختیم این بود که باید تغییراتی در خود می دادیم.

We had to change our culture about information.

باید فرهنگمان را درباره ی اطلاعات تغییر می دادیم.

We had to knock down walls. We had to share.

باید دیوارها را فرو می شکستیم. باید افراد را سهیم می کردیم.

We had to change from who needs to know

باید از اینکه چه کسی باید بداند می رفتیم به سمت

to the fact that who doesn't know,

اینکه چه کسی نمی داند،

and we need to tell, and tell them as quickly as we can.

و او را در سریع ترین زمان ممکن آگاه سازیم.

It was a significant culture shift for an organization

این تغییر فرهنگی بزرگی بود برای سازمانی

that had secrecy in its DNA.

که رازداری در خونش بود.

We started by doing things, by building,

دست بکار شدیم، شروع به ساختن کردیم و فرو ریختن دیوارها

not working in offices,

نه در دفتر

knocking down walls, working in things we called

بلکه در جاهایی که آنها را

situation awareness rooms,

اتاق های آگاهی از موقعیت می خواندیم،

and in the summer of 2007,

و در تابستان ۲۰۰۷،

something happened which demonstrated this.

اتفاقی افتاد که این تغییر را بوضوح نشان داد.

We captured the personnel records

ما پیشینه ی سازمانی

for the people who were bringing foreign fighters

افرادی که جنگجویان خارجی را به عراق می آوردند

into Iraq.

بدست می آوردیم.

And when we got the personnel records, typically,

و معمولا چنین پیشینه هایی را

we would have hidden these,

پنهان می کردیم،

shared them with a few intelligence agencies,

با نهادهای اطلاعاتی انگست شماری در میان می گذاشتیم،

and then try to operate with them.

و سپس با استفاده از آنها دست به عملیات می زدیم.

But as I was talking to my intelligence officer,

اما هنگامی که با افسر اطلاعاتیم صحبت می کردم،

I said, "What do we do?"

به او می گفتم، "چکار کنیم؟"

And he said, "Well, you found them." Our command.

و او می گفت، "خوب، پیداشون کردی." فرمان ما.

"You can just declassify them."

"می تونی از طبقه بندی محرمانه خارجشون کنی."

And I said, "Well, can we declassify them?

و من می گفتم، "واقعا می تونیم از طبقه بندی محرمانه خارجشون کنیم؟"

What if the enemy finds out?"

"اگه دشمن بهشون دسترسی پیدا کنه چی؟"

And he says, "They're their personnel records."

و او می گه " اینها پیشینه سازمانی شخصیشونه."

(Laughter)

(خنده)

So we did,

و ما این کار را کردیم،

and a lot of people got upset about that,

و اسباب دلخوری خیلی ها را فراهم کردیم،

but as we passed that information around,

اما همینکه اطلاعات را دست به دست می کردیم،

suddenly you find that information is only of value

فهمیدیم که اطلاعات تنها زمانی از ارزش برخوردارند

if you give it to people who have the ability

که بدست افرادی بیفتند که می توانند

to do something with it.

با آن کاری کنند.

The fact that I know something has zero value

آگاهی من از چیزی،

if I'm not the person who can actually

درصورتیکه من آن شخصی نباشم که بتواند

make something better because of it.

از آن اطلاعات بهره برد، هیچ ارزشی ندارد.

So as a consequence, what we did was

بنابراین، آنچه ما انجام دادیم

we changed the idea of information,

تغییر مفهوم اطلاعات بود،

instead of knowledge is power,

از توانا بود هر که دانا بود

to one where sharing is power.

به توانا بود هر که تسهیم می کند.

It was the fundamental shift,

این تغییری بنیادی بود،

not new tactics, not new weapons,

نه تاکتیکی جدید، نه جنگ افزاری جدید،

not new anything else.

نه هیچ چیز دیکر جدید.

It was the idea that we were now part of a team

بلکه آگاهی از این مهم که ما دیگر بخشی از گروهی بودیم

in which information became the essential link

که اطلاعات، حلقه ی اساسی ارتباطی

between us, not a block between us.

میان اعضایش بود، نه سدی بینشان.

And I want everybody to take a deep breath

و من از همه می خواهم

and let it out,

که نفسی عمیق بکشند

because in your life, there's going to be information

چراکه در مسیر زندگی، اطلاعاتی از شما

that leaks out you're not going to like.

به بیرون درز خواهد کرد که خوشایند شما نخواهد بود.

Somebody's going to get my college grades out,

کسی نمرات دانشگاهی مرا فاش خواهد ساخت،

a that's going to be a disaster. (Laughter)

و این مصیبتی بزرگ خواهد بود. (خنده)

But it's going to be okay, and I will tell you that

اما هیچ اشکالی ندارد،

I am more scared of the bureaucrat

من بیشتر از کارمندی در هراسم

that holds information in a desk drawer

که اطلاعات را در کشو

or in a safe than I am of someone who leaks,

یا گاوصندوقی نگاه می دارد تا از آن کسی که اطلاعات را افشا می کند،

because ultimately, we'll be better off if we share.

چراکه در آخر، آسودگی بیشتر در تسهیم اطلاعات خواهد بود.

Thank you.

سپاسگزارم.

(Applause)

(تشویق)

Helen Walters: So I don't know if you were here this morning,

هلن والترز: نمی دانم آیا شما صبح اینجا بودید،

if you were able to catch Rick Ledgett,

و توانستید سخنان ریک لجرز

the deputy director of the NSA

معاون امنیت ملی را

who was responding to Edward Snowden's talk earlier this week.

که در پاسخ به سخنرانی اوایل هفته ی ادوارد اسنودن بود ، بشنوید،

I just wonder, do you think the American government

می خواهم بدانم آیا به نظر شما دولت آمریکا

should give Edward Snowden amnesty?

باید ادوارد اسنودن را مورد بخشش قرار دهد؟

Stanley McChrystal: I think that Rick said something very important.

استنلی مک کریستال: به نظر من ریک حرف بسیار مهمی زد،

We, most people, don't know all the facts.

بیشتر مردم همه ی حقایق را نمی دانند.

I think there are two parts of this.

فکر کنم می توان به این موضوع از دو سو نگریست.

Edward Snowden shined a light on an important need

ادوارد اسنودن نیازی مبرم را آشکار ساخت

that people had to understand.

که مردم باید به آن پی می بردند.

He also took a lot of documents that he didn't have

وی همچنین اسناد بسیاری را با خود برد که

the knowledge to know the importance of,

دانش کافی نسبت به اهمیت آنها نداشت،

so I think we need to learn the facts about this case

بنابراین من بر این عقیده ام که باید

before we make snap judgments

پیش از قضاوت زودهنگام درباره ی ادوارد اسنودن

about Edward Snowden.

به حقایق این موضوع آگاهی یابیم.

HW: Thank you so much. Thank you.

اچ دابلیو: بسیار سپاسگزارم. ممنون.

(Applause)

(تشویق)