Chris Burkard: The joy of surfing in ice-cold water

Translator: Kelwalin Dhanasarnsombut Reviewer: Rawee Ma

So if I told you that this was the face of pure joy,

ถ้าเกิดผมบอกคุณว่า นี่เป็นโฉมหน้าของความสุขอันบริสุทธิ์

would you call me crazy?

คุณจะเรียกผมว่าไอ้บ้าหรือเปล่าครับ

I wouldn't blame you,

ผมไม่โทษคุณหรอกครับ

because every time I look at this Arctic selfie, I shiver just a little bit.

เพราะว่าทุกครั้งที่ผมดูสิ่งนี้ ภาพเซลฟี่อาร์คติก ผมก็ขนลุกนิดหน่อย

I want to tell you a little bit about this photograph.

ผมอยากจะบอกคุณสักนิดเกี่ยวกับรูปนี้

I was swimming around in the Lofoten Islands in Norway,

ผมว่ายน้ำแถวๆ เกาะโลโฟเทน ในประเทศนอร์เวย์

just inside the Arctic Circle,

มันอยู่ในอาร์คติกเซอร์เคิล (Arctic Circle)

and the water was hovering right at freezing.

และน้ำก็อยู่ในระดับจุดเยือกแข็ง

The air? A brisk -10 with windchill,

อากาศน่ะหรือครับ ก็ลมเย็นๆ แรงๆ ที่ -10 องศา

and I could literally feel the blood trying to leave my hands,

และผมรู้สึกได้เลยจริงๆ ว่าเลือดจะออกจากมือ

feet and face, and rush to protect my vital organs.

เท้าและหน้า และพุ่งไปปกป้องอวัยวะสำคัญของร่างกาย

It was the coldest I've ever been.

มันเป็นที่ที่เย็นที่สุดที่ผมเคยไป

But even with swollen lips, sunken eyes, and cheeks flushed red,

แต่แม้ว่าริมผีปากจะบวม ตาจะโบ๋ และแก้มจะแดงแจ๋

I have found that this place right here is somewhere I can find great joy.

ผมได้พบว่าที่ตรงนี้ เป็นสถานที่ ซึ่งผมได้พบกับความสุขอันยิ่งใหญ่

Now, when it comes to pain, psychologist Brock Bastian

เอาล่ะ พูดถึงเรื่องความเจ็บปวด นักจิตวิทยา บร๊อค เบสเตียน

probably said it best when he wrote,

เรียบเรียงไว้อย่างสวยหรูว่า

"Pain is a kind of shortcut to mindfulness.

"ความเจ็บปวดเป็นเหมือนทางลัดไปสู่สติ

It makes us suddenly aware of everything in the environment.

มันทำให้เรารู้ตัวในทันที ถึงทุกอย่างทุกสิ่งในสภาพแวดล้อม

It brutally draws us in

มันดึงเราอย่างเลือดเย็น

to a virtual sensory awareness of the world much like meditation."

เข้าไปสู่การรู้ตัวจากสัมผัสที่แท้จริงของโลก ที่เหมือนกับการทำสมาธิมาก"

If shivering is a form of meditation, then I would consider myself a monk.

ถ้าหากการที่ตัวสั่นเทาเป็นการทำสมาธิ ผมก็คงคิดว่าตัวเองเป็นพระ

(Laughter)

(เสียงหัวเราะ)

Now, before we get into the why

ทีนี้ ก่อนที่เราจะถามว่าทำไม

would anyone ever want to surf in freezing cold water?

มีใครอยากจะเล่นกระดานโต้คลื่น ในน้ำเย็นยะเยือกไหมครับ

I would love to give you a little perspective

ผมอยากจะให้คุณได้ดูสักหน่อย

on what a day in my life can look like.

ว่าชีวิตของผมวันๆ มีหน้าตาอย่างไร

(Music)

(เสียงดนตรี)

(Video) Man: I mean, I know we were hoping for good waves,

(วีดีโอ) ผู้ชาย: แบบว่านะ เรากำลังหวังว่าจะมีคลื่นเจ๋งๆ

but I don't think anybody thought that was going to happen.

แต่ผมไม่คิดว่าใครจะคิดว่ามันจะมา

I can't stop shaking.

ผมหยุดสั่นไม่ได้เลย

I am so cold.

ผมหนาว

(Music)

(เสียงดนตรี)

(Applause)

(เสียงปรบมือ)

Chris Burkard: So, surf photographer, right?

คริส เบอร์คาร์ด: ครับ ช่างภาพโต้คลื่น ใช่ไหมครับ

I don't even know if it's a real job title, to be honest.

ผมไม่รู้ด้วยซ้ำ ว่ามันเป็นงานจริงๆ หรือเปล่า

My parents definitely didn't think so

พ่อแม่ของผมไม่คิดอย่างนั้นแน่ๆ

when I told them at 19 I was quitting my job to pursue this dream career:

ตอนผมบอกพวกเขาตอนผมอายุ 19 ว่าผมกำลังจะออกจากงานเพื่อทำงานตามฝัน

blue skies, warm tropical beaches, and a tan that lasts all year long.

ฟ้าสีคราม หาดอบอุ่นแถบศูนย์สูตร และผิวแทนทั้งปี

I mean, to me, this was it. Life could not get any better.

สำหรับผมแล้ว นั่นแหละใช่เลย ชีวิตไม่มีอะไรจะดีกว่านี้อีกแล้ว

Sweating it out, shooting surfers in these exotic tourist destinations.

เหงื่อไหลไคลย้อย ถ่ายภาพคนโต้คลื่น ในที่ท่องเที่ยวต่างแดนเหล่านี้

But there was just this one problem.

แต่มีเพียงปัญหาเดียว

You see, the more time I spent traveling to these exotic locations,

ยิ่งผมใช้เวลาเดินทางนานเท่าไร เพื่อไปยังต่างแดน

the less gratifying it seemed to be.

ความน่าปลื้มใจมันยิ่งลดลงมากเท่านั้น

I set out seeking adventure, and what I was finding was only routine.

ผมออกตามหาการผจญภัย และสิ่งที่ผมได้พบก็เป็นแค่อะไรที่จำเจ

It was things like wi-fi, TV, fine dining, and a constant cellular connection

เจอแต่ สัญญาณไว-ไฟ, ทีวี, อาหารอร่อย และสัญญาณมือถือแรงๆ

that to me were all the trappings of places heavily touristed

ที่สำหรับผมมันเป็นแค่กับดักนักท่องเที่ยว

in and out of the water,

ขึ้นๆ ลงๆ จากน้ำ

and it didn't take long for me to start feeling suffocated.

และไม่นาน ผมก็เริ่มที่จะหมดไฟ

I began craving wild, open spaces,

ผมเริ่มกระหายความดิบเถื่อน ที่โล่งกว้าง

and so I set out to find the places others had written off

ผมก็เลยออกตามหาสถานที่คนมักบ่นกันว่า

as too cold, too remote, and too dangerous to surf,

หนาวเกินไป ไกลเกินไป และอันตรายเกินกว่าจะโต้คลื่น

and that challenge intrigued me.

และการท้าทายนั้นก็ทำให้ผมประหลาดใจ

I began this sort of personal crusade against the mundane,

ผมเริ่มทำการรบกับอัตตาของตนเอง

because if there's one thing I've realized,

เพราะว่า ถ้าจะมีอะไรสักสิ่งที่ผมได้ตระหนัก

it's that any career,

ก็คือ ไม่ว่าอาชีพใด ๆ

even one as seemingly glamorous as surf photography,

แม้ว่างานดูเหมือนจะเท่ อย่างช่างภาพนักโต้คลื่น

has the danger of becoming monotonous.

ก็มีความเสี่ยงต่อความจำเจ

So in my search to break up this monotony, I realized something:

ดังนั้น ในการตามหาเพื่อขจัดความจำเจ ผมได้ตระหนักอะไรบางอย่าง

There's only about a third of the Earth's oceans that are warm,

มหาสมุทรเพียงสามในสีของโลกเราเท่านั้น ที่อบอุ่น

and it's really just that thin band around the equator.

และจริงๆ แล้ว มันก็แค่บริเวณเล็ก ๆ รอบเขตศูนย์สูตรเท่านั้นเอง

So if I was going to find perfect waves,

ดังนั้น ถ้าผมจะออกไปหาคลื่นที่สมบูรณ์แบบ

it was probably going to happen somewhere cold,

มันจะต้องเกิดขึ้นที่สักแห่งที่หนาวเย็น

where the seas are notoriously rough,

ที่ซึ่งทะเลที่ขึ้นชื่อเรื่องความเถื่อนดิบ

and that's exactly where I began to look.

และนั่นก็เป็นที่ซึ่งผมเริ่มมองหา

And it was my first trip to Iceland

และเป็นครั้งแรกที่ผมเดินทางไปไอซ์แลนด์

that I felt like I found exactly what I was looking for.

และรู้สึกเหมือนพบกับสถานที่ซึ่งผมตามหาจริง ๆ

I was blown away by the natural beauty of the landscape,

ผมนี่ทึ่งไปเลย กับความงานของทิวทัศน์

but most importantly, I couldn't believe we were finding perfect waves

แต่ที่สำคัญที่สุด ผมไม่อยากจะเชื่อเลยว่า เราจะได้พบกับคลื่นที่สมบูรณ์แบบ

in such a remote and rugged part of the world.

ในส่วนของโลกที่ห่างไกลและเถื่อนดิบ

At one point, we got to the beach

ณ จุดหนึ่ง เราไปยังชายหาด

only to find massive chunks of ice had piled on the shoreline.

เพียงเพื่อพบก้อนน้ำแข็งขนาดยักษ์ กองทับกันอยู่บนแนวชายหาด

They created this barrier between us and the surf,

น้ำแข็งสร้างที่กำบังระหว่างเรากับคลื่น

and we had to weave through this thing like a maze

แล้วเราก็ต้องเดินโซซัดโซเซ ผ่านพื้นที่เขาวงกต

just to get out into the lineup.

เพียงแค่จะไปยังแถวหน้า

and once we got there,

และเมื่อเราไปถึงที่นั่น

we were pushing aside these ice chunks trying to get into waves.

เราต้องดันก้อนน้ำแข็งออกไปด้านข้าง เพื่อพยายามจะไปให้ถึงคลื่น

It was an incredible experience, one I'll never forget,

มันเป็นประสบการณ์ที่ยอดเยี่ยมมาก ที่ผมจะไม่มีวันลืมเลย

because amidst those harsh conditions,

เพราะว่าท่ามกลางสภาวะที่แสนโหดร้ายนั้น

I felt like I stumbled onto one of the last quiet places,

ผมรู้สึกเหมือนผมเจอเข้ากับ ที่เงียบสงัดแห่งสุดท้ายบนโลก

somewhere that I found a clarity and a connection with the world

สถานที่ซึ่งผมพบกับความบริสูทธิ์ และความเชื่อมโยงกับโลก

I knew I would never find on a crowded beach.

ผมรู้ว่าผมจะไม่พบกับชายหาด ที่เต็มไปด้วยผู้คน

I was hooked. I was hooked. (Laughter)

ผมติดกับเลย อย่างจั๋งหนับ (เสียงหัวเราะ)

Cold water was constantly on my mind,

น้ำเย็นยังฝั่งอยู่ในใจผมอยู่เลย

and from that point on,

และจากจุดนั้น

my career focused on these types of harsh and unforgiving environments,

งานของผมก็มุ่งไปที่สภาพแวดล้อม ที่แสนโหดร้ายและไม่ปราณี

and it took me to places like Russia, Norway, Alaska, Iceland, Chile,

และมันพาผมไปยังสถานที่ เช่น รัสเซีย จีน นอร์เวย์ อะลาสก้า ไอซ์แลนด์ ชิลี

the Faroe Islands, and a lot of places in between.

และเกาะฟาโรล และอีกหลายที่ในระหว่างทาง

And one of my favorite things about these places

และเรื่องหนึ่งที่ผมชอบที่สุด สำหรับสถานที่เหล่านั้น

was simply the challenge and the creativity it took just to get there:

ก็คือความท้าทายและความคิดสร้างสรรค์ ที่จะต้องใช้เพื่อเดินทางไปให้ถึงที่นั้น

hours, days, weeks spent on Google Earth

ชั่วโมง วัน เดือน ที่ใช้เวลาไปกับ กูเกิล เอิร์ธ

trying to pinpoint any remote stretch of beach or reef we could actually get to.

พยายามที่จะปักหมุดแนวชายหาด หรือแนวปะการัง ที่เราจะสามารถไปถึงที่นั่นได้จริง ๆ

And once we got there, the vehicles were just as creative:

และเมื่อเราไปที่นั่น พาหนะที่ใช้ก็ต้องสร้างสรรค์พอ ๆ กัน

snowmobiles, six-wheel Soviet troop carriers,

รถลุยหิมะ รถหกล้อ ยานพาหนะกองทัพรัสเซีย

and a couple of super-sketchy helicopter flights.

และการบินร่อนไปกับเฮลิคอปเตอร์ ที่รูปร่างหน้าตาโคตรจะไม่สมประกอบมาก

(Laughter)

(เสียงหัวเราะ)

Helicopters really scare me, by the way.

เฮลิคอปเตอร์ทำเอาผมกลัวจริงๆ เลยครับ จะบอกให้

There was this one particularly bumpy boat ride

มีครั้งหนึ่งที่การนั่งเรือค่อนข้างจะไม่ราบเรียบ

up the coast of Vancouver Island to this kind of remote surf spot,

ทางชายฝั่งของเกาะแวนคูเวอร์ ขึ้นไปยังจุดโต้คลื่นที่ห่างไกล

where we ended up watching helplessly from the water

พวกเราได้แต่มองจากฝั่งทะเลอย่างสิ้นหวัง

as bears ravaged our camp site.

เมื่อพวกหมีบุกทะลายพื้นที่แคมป์ของเรา

They walked off with our food and bits of our tent,

พวกมันเดินจากไปพร้อมอาหารของเรา และฉีกกัดเต๊นท์เราด้วย

clearly letting us know that we were at the bottom of the food chain

เป็นการบอกเราให้รู้ว่า เราอยู่ในตำแหน่งสุดท้ายของห่วงโซ่อาหาร

and that this was their spot, not ours.

และที่ตรงนั้นเป็นของพวกมัน ไม่ใช่ของเรา

But to me, that trip

แต่สำหรับผม การเดินทางครั้งนั้น

was a testament to the wildness I traded for those touristy beaches.

เป็นพันธสัญญาต่อแดนเถื่อนดิบ ที่ผมแลกมาด้วยหาดท่องเที่ยว

Now, it wasn't until I traveled to Norway -- (Laughter) --

เอาล่ะ มันเป็นแบบนั้นจนการทั่งผมเดินทาง ไปนอร์เวย์ -- (เสียงหัวเราะ) --

that I really learned to appreciate the cold.

เมื่อผมได้เรียนรู้ที่จะชอบอากาศหนาวเย็น

So this is the place

นี่เป็นสถานที่

where some of the largest, the most violent storms in the world

พายุที่รุนแรงที่สุด ขนาดใหญ่ที่สุดในโลก

send huge waves smashing into the coastline.

สร้างคลื่นขนาดใหญ่ให้ปะทะกับชายฝั่ง

We were in this tiny, remote fjord, just inside the Arctic Circle.

เราอยู่บนฟยอร์ชเล็กๆ ที่ห่างไกล ในอาร์คติก เซอร์เคิล

It had a greater population of sheep than people,

มีประชากรแกะมากกว่าประชากรมนุษย์

so help if we needed it was nowhere to be found.

ฉะนั้นมันคือสถานที่ซึ่งไม่มีใครจะมาเจอคุณ

I was in the water taking pictures of surfers,

ผมอยู่ในน้ำ ถ่ายภาพนักโต้คลื่น

and it started to snow.

และหิมะก็เริ่มตก

And then the temperature began to drop.

และจากนั้นอุณหภูมิก็เริ่มลดลง

And I told myself, there's not a chance you're getting out of the water.

และผมก็บอกตัวเองว่า รอไม่ได้แล้ว ผมต้องรีบขึ้นจากน้ำทะเล

You traveled all this way, and this is exactly what you've been waiting for:

สถานที่แกเดินทางมาครั้งนี้ นี่แหละเป็นสิ่งที่แกเฝ้ารออยู่

freezing cold conditions with perfect waves.

อากาศที่หนาวเย็นสุด ๆ มีคลื่นที่สมบูรณ์แบบ

And although I couldn't even feel my finger to push the trigger,

และแม้ผมจะไม่รู้สึกเลยว่า นิ้วของผมกดปุ่มถ่ายภาพ

I knew I wasn't getting out.

ผมรู้ว่าผมจะไม่ขึ้นจากน้ำทะเล

So I just did whatever I could. I shook it off, whatever.

ฉะนั้น ผมเลยทำอะไรก็ตามที่ผมทำได้ ผมสลัดมันออกไป อะไรก็ช่าง

But that was the point that I felt

แต่นั่นเป็นจุดที่ผมรู้สึก

this wind gush through the valley and hit me,

ลมพัดแรงผ่านช่องเขาและพัดโดนตัวผม

and what started as this light snowfall quickly became a full-on blizzard,

ในตอนแรกดูเหมือนจะเป็นหิมะเบา ๆ ก่อนกลายเป็นพายุหิมะแบบจัดหนักอย่างรวดเร็ว

and I started to lose perception of where I was.

และผมก็เริ่มเสียความสามารถในการรับรู้ ว่าผมอยู่ที่ไหน

I didn't know if I was drifting out to sea or towards shore,

ผมไม่รู้เลยว่า ผมถูกพัดออกทะเลหรือเข้าฝั่ง

and all I could really make out was the faint sound of seagulls

และสิ่งที่ผมจะรับรู้ได้ก็คือ เสียงเบา ๆ ของนกนางนวล

and crashing waves.

และคลื่นที่กระทบฝั่ง

Now, I knew this place had a reputation for sinking ships and grounding planes,

ทีนี่ ผมรู้ว่าเป็นสถานที่ขึ้นชื่อเรื่อง ล่มเรือและจมเครื่องบิน

and while I was out there floating, I started to get a little bit nervous.

และในขณะที่ผมลอยคออยู่ตรงนั้น ผมก็เริ่มจะตกใจกลัวหน่อย ๆ

Actually, I was totally freaking out --

อันที่จริง ผมสติแตกไปแล้วล่ะครับ --

(Laughter) -- and I was borderline hypothermic,

(เสียงหัวเราะ) -- และผมตกอยู่ใน สภาพภาวะร่างกายมีอุณหภูมิต่ำเกินไป

and my friends eventually had to help me out of the water.

และในที่สุดเพื่อนผมก็ช่วยผมขึ้นมาจากน้ำทะเลได้

And I don't know if it was delirium setting in or what,

และผมก็ไม่รู้ว่ามันเป็นอาการทางจิต ที่เกิดขึ้นในน้ำทะเลหรือไม่

but they told me later

แต่พวกเขามาบอกผมภายหลังว่า

I had a smile on my face the entire time.

ผมยิ้มตลอดเวลาเลย

Now, it was this trip

ครับ การเดินทางครั้งนี้

and probably that exact experience where I really began to feel

และบางทีประสบการณ์ครั้งนี้แหละ ที่ผมเริ่มรู้สึก

like every photograph was precious,

เช่นเดียวกับที่ช่างภาพทุกคนเห็นถึงคุณค่า

because all of a sudden in that moment, it was something I was forced to earn.

เพราะว่าทุกอย่างที่เกิดขึ้นในชั่วอึดใจนั้น มันเป็นอะไรบางอย่างที่ผมถูกบังคับให้รับไว้

And I realized, all this shivering had actually taught me something:

และผมตระหนักดีว่า อาการหนาวสั่นทั้งหมดนี้ ได้สอนอะไรบางอย่างกับผมจริง ๆ คือ

In life, there are no shortcuts to joy.

ชีวิตไม่มีทางลัดไปสู่ความสุข

Anything that is worth pursuing is going to require us to suffer

สิ่งใด ๆ ก็ตามที่ควรค่าแก่การไขว่คว้า แต่ทำให้เราเป็นทุกข์

just a little bit,

บ้างเล็กน้อย

and that tiny bit of suffering that I did for my photography,

และความทุกข์เล็ก ๆ น้อย ๆ นั้น ที่ผมทำเพื่อถ่ายภาพเหล่านั้น

it added a value to my work that was so much more meaningful to me

มันเพิ่มคุณค่าให้กับงานของผม ที่มีความหมายกับผมยิ่งนัก

than just trying to fill the pages of magazines.

มากกว่าเพียงแค่ทำให้หน้ากระดาษ ภายในนิตยสารไม่ว่าง

See, I gave a piece of myself in these places,

เห็นไหมครับ ผมทำให้ตัวผมเป็นส่วนหนึ่ง กับสถานที่เหล่านี้

and what I walked away with

และสิ่งที่ผมได้กลับมาด้วย

was a sense of fulfillment I had always been searching for.

คือความรู้สึกที่ได้รับการเติมเต็ม ในเรื่องที่ผมค้นหามาตลอด

So I look back at this photograph.

ฉะนั้น ผมมองย้อนกลับไปที่ภาพถ่ายเหล่านี้

It's easy to see frozen fingers and cold wetsuits

มันไม่ยากที่จะเห็นนิ้วแข็ง ๆ พร้อมชุดดำน้ำที่หนาวเย็นยะเยือก

and even the struggle that it took just to get there,

และแม้แต่การต่อสู้ดิ้นรน เพียงเพื่อเดินทางไปให้ถึงที่แห่งนั้น

but most of all, what I see is just joy.

แต่เหนือสิ่งอื่นใด สิ่งที่ผมพบตอนนี้คือความสุข

Thank you so much.

ขอบคุณมาก ๆ ครับ

(Applause)

(เสียงปรบมือ)