Chris Burkard: The joy of surfing in ice-cold water

کریس برکارد: لذت موج سواری در آب یخ

Translator: Leila Ataei Reviewer: Hajar Almasi

So if I told you that this was the face of pure joy,

خب اگر براتون بگم که این قضیه لذت محض بوده،

would you call me crazy?

می‌گید دیوونه ام؟

I wouldn't blame you,

سرزنشتون نمی‌کنم،

because every time I look at this Arctic selfie, I shiver just a little bit.

چون هر باری که به این سلفی گرفته شده توی قطب شمال نگاه می‌کنم، کمی به تنم لرزه می‌افته.

I want to tell you a little bit about this photograph.

می‌خوام براتون کمی درباره این عکس بگم.

I was swimming around in the Lofoten Islands in Norway,

داشتم در اطراف جزایر لوفوتن در نروژ (لوفوتن مجمع‌الجزایری در شهرستان نوردلند، نروژ)

just inside the Arctic Circle,

توی مدار شمالگان شنا می‌کردم، ( نام قدیمی‌ترمدارشمالگان: مدار قطب شمال)

and the water was hovering right at freezing.

و آب هم که در حد انجماد بود.

The air? A brisk -10 with windchill,

هوا؟ خنک و فرحبخش، منفی ۱۰ درجه‌ی سرما به همراه باد،

and I could literally feel the blood trying to leave my hands,

و میتونستم خون را حس کنم که در تلاش برای ترک دستها،

feet and face, and rush to protect my vital organs.

پاها و صورتم بود تا از ارگانهای حیاتی ام محافظت کنه.

It was the coldest I've ever been.

هیچوقت انقدر سردم نبوده.

But even with swollen lips, sunken eyes, and cheeks flushed red,

اما حتی با لبهای متورم، چشمهای فرو رفته و لپهای سرخ شده

I have found that this place right here is somewhere I can find great joy.

فهمیدم که این مکان جاییه که می تونم بزرگتریش شادی را دراون بیابم.

Now, when it comes to pain, psychologist Brock Bastian

خب، وقتی پای درد در میون باشه، براک باستین روانشناس

probably said it best when he wrote,

بهترین توصیف را با این نوشته اش میگه،

"Pain is a kind of shortcut to mindfulness.

«درد میانبریست به سوی آگاهی.

It makes us suddenly aware of everything in the environment.

باعث میشود ناگهان از اتفاقات اطرافمان آگاه شویم.

It brutally draws us in

بی رحمانه ما را به یک آگاهی

to a virtual sensory awareness of the world much like meditation."

حسی مجازی از جهان می کشاند درست مثل مدیتیشن.»

If shivering is a form of meditation, then I would consider myself a monk.

اگر لرزیدن فرمی از مدیتیشن است، پس من خودم را راهب تصور می کنم.

(Laughter)

(خنده حضار)

Now, before we get into the why

الان قبل از این که برسیم اصلا چرا

would anyone ever want to surf in freezing cold water?

یک نفر بخواد در آب در حال انجماد موج سواری کنه؟

I would love to give you a little perspective

دوست دارم براتون چشم انداز مختصری

on what a day in my life can look like.

از گذران روز در زندگیم ارائه بدم.

(Music)

(موسیقی)

(Video) Man: I mean, I know we were hoping for good waves,

(ویدئو) مرد منظورم اینه که، می دونم ما امیداواریم موجهای خوبی داشته باشیم،

but I don't think anybody thought that was going to happen.

اما کسی توقع نداشته اینطوری بشه.

I can't stop shaking.

لرزشم بند نمیاد.

I am so cold.

خیلی سردمه.

(موسیقی)

(Music)

(تشویق حضار)

(Applause)

Chris Burkard: So, surf photographer, right?

کریس برکارد: خب، عکاس موج سواری، درست میگم؟

I don't even know if it's a real job title, to be honest.

باور کنید حتی نمی دونم شغلی با این عنوان اصلا باشه.

My parents definitely didn't think so

پدر و مادرم که قطعا همچین فکری نداشتند

when I told them at 19 I was quitting my job to pursue this dream career:

وقتی در ۱۹ سالگی به اونها گفتم میخوام از کارم استعفا بدم تا حرفه رویاییم را دنبال کنم:

blue skies, warm tropical beaches, and a tan that lasts all year long.

آسمونهای آبی، سواحل استوایی گرم، و پوست برنزه ای که کل سال طول بکشه.

I mean, to me, this was it. Life could not get any better.

منظورم این که برای من زندگی بهتر از این نمی تونست باشه.

Sweating it out, shooting surfers in these exotic tourist destinations.

پوستم کنده شه برای عکس گرفتن از موج سوارها در غیرمعمول ترین مقاصد توریستی.

But there was just this one problem.

اما یک مشکلی بود.

You see, the more time I spent traveling to these exotic locations,

می دونید هر چه بیشتر در این مکانهای غیرمعمول وقت می‌گذروندم،

the less gratifying it seemed to be.

کمتر احساس رضایت داشتم.

I set out seeking adventure, and what I was finding was only routine.

من قصدم دنبال ماجراجویی رفتن بود و انچه نصیبم شده بود کار روتین صرف بود.

It was things like wi-fi, TV, fine dining, and a constant cellular connection

چیزهای مثل وای فای، تبویزیون، غذای خوب، و آنتن موبایل دائم

that to me were all the trappings of places heavily touristed

که برای من، تمامی اینها، تله هایی هست برای مکانهای پر از توریست

in and out of the water,

توی آب و بیرون اون،

and it didn't take long for me to start feeling suffocated.

و طولی نکشید که احساس خفگی بهم دست داد.

I began craving wild, open spaces,

عطش رفتن به فضاهای باز و وحشی را داشتم،

and so I set out to find the places others had written off

و برای همین گشتم به دنبال مکانهایی که دیگران بخاطر خیلی سرد بودن،

as too cold, too remote, and too dangerous to surf,

یا خیلی پرت بودن یا زیادی خطرناک بودن برای موج سواری خطشون زده بودند،

and that challenge intrigued me.

و این چالش من را برانگیخت.

I began this sort of personal crusade against the mundane,

شد جنگ شخصی من علیه این دنیای مادی،

because if there's one thing I've realized,

چون اگر تنها یک چیز باشه که فهمیدم،

it's that any career,

اینه که در هر حرفه ای،

even one as seemingly glamorous as surf photography,

حتی در شغل پرزرق و برقی مثل عکاس موج سواری،

has the danger of becoming monotonous.

خطر یکنواخت شدن وجود داره.

So in my search to break up this monotony, I realized something:

پس در تلاش من برای شکستن این یکنواختی، به این تشخیص رسیدم:

There's only about a third of the Earth's oceans that are warm,

تنها یک سوم اقیانوسهای دنیا گرمند،

and it's really just that thin band around the equator.

فقط همین نوار دور استواست.

So if I was going to find perfect waves,

پس اگر دنبال موجهای عالی بودم،

it was probably going to happen somewhere cold,

احتمالا در مکانی سرد اتفاق می‌افتادند،

where the seas are notoriously rough,

جایی که دریاها به طرز وحشتناکی به خشن بودن شهره اند،

and that's exactly where I began to look.

واین دقیقا جایی بود که دست به کار شدم.

And it was my first trip to Iceland

و نخستین سفرم به ایسلند بود

that I felt like I found exactly what I was looking for.

که به نظرم اونچه را می‌خواستم پیدا کردم.

I was blown away by the natural beauty of the landscape,

مدهوش زیبایی طبیعی مناظر اونجا شدم

but most importantly, I couldn't believe we were finding perfect waves

اما مهم تر از همه، نمی تونستم باور کنم چنین موجهای عالی را

in such a remote and rugged part of the world.

میشد در چنین مکان پرت و خشنی از دنیا پیدا کرد.

At one point, we got to the beach

و در این مرحله، به ساحل رفتیم

only to find massive chunks of ice had piled on the shoreline.

تا تکه های گنده ای از یخ که در ساحل انباشته شده بودند را بیابیم.

They created this barrier between us and the surf,

بیم ما و موجها سدی را ساخته بودند،

and we had to weave through this thing like a maze

لازم بود از این راه تودرتوی اونها بگذریم

just to get out into the lineup.

تا به خط صافی برسیم،

and once we got there,

و وقتی بالاخر اونجا رسیدیم،

we were pushing aside these ice chunks trying to get into waves.

باید سه تکه یخ دیگه را کنار می زدیم تا با موجها برسیم.

It was an incredible experience, one I'll never forget,

تجربه باورنکردنی بود که هرگز یادم نمیره،

because amidst those harsh conditions,

چون در وسط این شرایط خیلی دشوار

I felt like I stumbled onto one of the last quiet places,

حس افتادن به وسط یکی از خلوت ترین مکانهای دنیا را داشتم،

somewhere that I found a clarity and a connection with the world

جاییکه به روشنی و ارتباط با جهان می رسیدم با

I knew I would never find on a crowded beach.

اینکه می‌دونستم که هرگز به اون در سواحل پرازدحام نمی رسیدم.

I was hooked. I was hooked. (Laughter)

معتاد شده بودم. بدجور معتاد شده بودم. (خنده حضار)

Cold water was constantly on my mind,

آب خنک مدام تو ذهنم بود،

and from that point on,

و از اون لحظه به بعد،

my career focused on these types of harsh and unforgiving environments,

حرفه ام روی این انواع محیطهای خشن و غیربخشنده متمرکز شد،

and it took me to places like Russia, Norway, Alaska, Iceland, Chile,

و من را به جاهایی مثل روسیه، آلاسکا، ایسلند، شیلی،

the Faroe Islands, and a lot of places in between.

جزایر فارو و کلی جای دیگه در این بین برد.

And one of my favorite things about these places

و یکی از چیزهای محبوبم درباره این مکانها

was simply the challenge and the creativity it took just to get there:

به سادگیِ چالش و خلاقیتی بود که لازم بود تا به اونجا برسم:

hours, days, weeks spent on Google Earth

ساعتها، روزها، هفته ها در گوگل ارث سپری میشد

trying to pinpoint any remote stretch of beach or reef we could actually get to.

در تلاش برای یافتن هرگونه نشانه گذاری کوچیکی از هرگونه امتداد دور افتاده ساحل یا مرجانی که می‌تونستیم به اونجا برسیم.

And once we got there, the vehicles were just as creative:

و وقتی اونجا می‌رفتیم، وسایل نقلیه هم به همون اندازه خلاقانه بودند:

snowmobiles, six-wheel Soviet troop carriers,

برف رو(اسنومبیل)، نفربرهای زره ای ارتش شوروی،

and a couple of super-sketchy helicopter flights.

و دو تا پرواز با هلیکوپترهای غیرقابل تعمیر.

(Laughter)

(خنده حضار)

Helicopters really scare me, by the way.

راستش هلیکوپترها من را واقعا ترسوند.

There was this one particularly bumpy boat ride

یک بار هم قتیق سواری پردست اندازی داشتیم

up the coast of Vancouver Island to this kind of remote surf spot,

در کرانه جزیره ونکوور به یک مکان موج سواری پرت،

where we ended up watching helplessly from the water

جایی که در نهایت دست و پا بسته از توی آب به تماشای

as bears ravaged our camp site.

خرسها نشستیم که به محل اردو زدنمون حمل کرده بودند.

They walked off with our food and bits of our tent,

همراه با غذا و تیکه پاره های چادرمون دور شدند،

clearly letting us know that we were at the bottom of the food chain

به وضوح به ما اعلام کردن که در ته زنجیره خوراکیها قرار داشتیم

and that this was their spot, not ours.

و اینجا واسه اونهاست و نه ما.

But to me, that trip

اما واسه من اون سفر

was a testament to the wildness I traded for those touristy beaches.

پیمانی بود با وحشی گری که سواحل توریستی را بخاطرش با اونها طاق زده بودم.

البته نه تا وقتی که به نروژ سفر کردم-- (خنده حضار)

Now, it wasn't until I traveled to Norway -- (Laughter) --

that I really learned to appreciate the cold.

که واقعا یاد گرفتم قدر سرما را بدونم.

So this is the place

پس اینجا مکانی که

where some of the largest, the most violent storms in the world

برخی از بزرگترین و خشن ترین طوفانها در جهان

send huge waves smashing into the coastline.

موجهای غول پیکری را به خط ساحلی می‌کوبن.

We were in this tiny, remote fjord, just inside the Arctic Circle.

ما توی این آبدره پرت و کوچیک در دایره شمالگان بودیم.

It had a greater population of sheep than people,

جمعیت گوسفنداش از آدمها بیشتره،

so help if we needed it was nowhere to be found.

پس اگر به کمک احتیاج میشد هیچ جا پیدا نمی‌کردیم.

I was in the water taking pictures of surfers,

توی آب مشغول عکس گرفتن از موج سوارها بودم،

and it started to snow.

و برف شروع کرد به باریدن،

And then the temperature began to drop.

و بعد دما پایین اومد.

And I told myself, there's not a chance you're getting out of the water.

و بخودم گفتم، فکرشم نکن که از تو آب بیرون بری.

You traveled all this way, and this is exactly what you've been waiting for:

همه این راه رو امدی،و اینجا دقیقا همون چیزی که انتظارش را داشتی:

freezing cold conditions with perfect waves.

شرایط سرما انجمادی با موجهای عالی.

And although I couldn't even feel my finger to push the trigger,

و با این که حتی نمی‌تونستم انگشتم را روی دکمه فشار بدم،

I knew I wasn't getting out.

می‌دونستم که از آب بیرون نمیومد.

So I just did whatever I could. I shook it off, whatever.

پس هر کار میشد را کردم. تکونش دادم و غیره.

But that was the point that I felt

اما اونجا جایی بود که فوران باد را

this wind gush through the valley and hit me,

را از توی دره حس کردم و بهم اصابت کرد،

and what started as this light snowfall quickly became a full-on blizzard,

و اونچه که اولش بارش برف سبک بود خیلی سریع تبدیل شد به کولاک شدید،

and I started to lose perception of where I was.

و ادراکم را از جایی که بودم از دست دادم.

I didn't know if I was drifting out to sea or towards shore,

نمی‌دونستم به طرف آب کشیده میشم یا ساحل،

and all I could really make out was the faint sound of seagulls

و همه اونچه واقعا می‌تونستم بشنوم صدای ضعیف مرغهای دریایی

and crashing waves.

و امواج کوبنده بود.

Now, I knew this place had a reputation for sinking ships and grounding planes,

خب می‌دونستم که این محل به کشتیهای غرق شده و آنتن های عمودی شهره بود،

and while I was out there floating, I started to get a little bit nervous.

و همانطور که روی آب شناور بودم، شروع کردم به عصبی شدن.

Actually, I was totally freaking out --

راستش، حسابی ترس برم داشته بود--

(Laughter) -- and I was borderline hypothermic,

(خنده حضار) -- و در مرز سرمازدگی قرار داشتم،

and my friends eventually had to help me out of the water.

و دوستانم بالاخره کمکم کردن از آب بیرون کشیده بشم.

And I don't know if it was delirium setting in or what,

و نمی‌دونم دچار دلیریوم (روان آشفتگی) بودم یا چیز دیگه،

but they told me later

اما بعدا بهم گفتن

I had a smile on my face the entire time.

تمام مدت لبخند روی لبم بوده.

Now, it was this trip

خب به خاطر این سفر

and probably that exact experience where I really began to feel

و احتمالا اون تجربه بود که این حس در من تقویت شد که

like every photograph was precious,

تک تک عکسها باارزش بودند،

because all of a sudden in that moment, it was something I was forced to earn.

چون به ناگه در اون لحظه چیزی بود که مجبور می‌شدم بدست بیارم.

And I realized, all this shivering had actually taught me something:

و تشخیص دادم، همه این لرزیدن راستش به من چیزی را یاد می داد:

In life, there are no shortcuts to joy.

توی زندگی، میانبری برای رسیدن به شادمانی وجود نداره.

Anything that is worth pursuing is going to require us to suffer

هر چیزی که ارزش دنبال کردن داشته باشه ما رو کمی

just a little bit,

مستلزم به رنج کشیدن می‌کنه،

and that tiny bit of suffering that I did for my photography,

و اون مقدار اندک رنج کشیدن که برای عکسهام تحمل کردم،

it added a value to my work that was so much more meaningful to me

به کارم چنان ارزشی بخشیده که برام از معنی زیاد برخوردارن

than just trying to fill the pages of magazines.

جای این که فقط بخوان پر کننده صفحات مجلات باشن.

See, I gave a piece of myself in these places,

می‌دونید، تکه ای از خودم رو در این مکانها جا گذاشتم،

and what I walked away with

و اونچه بدست آوردم

was a sense of fulfillment I had always been searching for.

حس "به انجام رسوندن کاری " بود که همیشه به دنبالش بودم.

So I look back at this photograph.

اما نگاه دوباره به این عکس می‌اندازم.

It's easy to see frozen fingers and cold wetsuits

دیدن انگشتهای یخزده و لباس خیس و سرد

and even the struggle that it took just to get there,

و حتی تقلایی که ما رابه اونجا کشونده آسونه،

but most of all, what I see is just joy.

اما مهمتر از همه، تنها لذت را می بینم.

Thank you so much.

بسیار از شما سپاسگزارم.

(Applause)

(تشویق حضار)