How to fix a broken education system ... without any more money | Seema Bansal

Translator: yamela areesamarn Reviewer: Sakunphat Jirawuthitanant

So we all have our own biases.

เราทุกคนมีอคติส่วนตัว

For example, some of us tend to think

เช่น บางคนมักจะคิดว่า

that it's very difficult to transform failing government systems.

ยากมาก ๆ ที่จะเปลียนระบบที่ล้มเหลว ของรัฐบาล

When we think of government systems,

เมื่อนึกถึงระบบต่าง ๆ ของรัฐบาล

we tend to think that they're archaic, set in their ways,

เรามักจะคิดว่ามันครํ่าครึ หยุดอยู่กับที่

and perhaps, the leadership is just too bureaucratic

และบางทีผู้นำก็เป็นเจ้าขุนมูลนาย มีระเบียบกฎเกณฑ์มาก

to be able to change things.

เกินกว่าจะเปลี่ยนแปลงอะไรได้

Well, today, I want to challenge that theory.

เอาล่ะ วันนี้ดิฉันจะขอท้าทายทฤษฏีนั้น

I want to tell you a story of a very large government system

ดิฉันอยากเล่าเรื่องหนึ่งของ ระบบของรัฐที่ใหญ่โตมาก

that has not only put itself on the path of reform

ซึ่งไม่เพียงแต่จะพาตัวเองสู่ เส้นทางการปฏิรูป

but has also shown fairly spectacular results

แต่ยังแสดงให้เห็นผลลัพธ์ ที่ค่อนข้างน่าประทับใจ

in less than three years.

ในเวลาไม่ถึงสามปี

This is what a classroom in a public school in India looks like.

นี่เป็นภาพของห้องเรียนหนึ่ง ในโรงเรียนรัฐบาล ในอินเดีย

There are 1 million such schools in India.

มีโรงเรียนแบบนี้ 1 ล้านแห่งในอินเดีย

And even for me, who's lived in India all her life,

แม้กระทั่งดิฉันเอง ที่เคยอยู่ในอินเดีย มาตลอดชีวิต

walking into one of these schools is fairly heartbreaking.

เมื่อเดินเข้าไปในหนึ่งในโรงเรียนเหล่านี้ ยังรู้สึกค่อนข้างเศร้าใจ

By the time kids are 11,

เมื่อเด็ก ๆ อายุได้ 11 ขวบ

50 percent of them have fallen so far behind in their education

50% ของพวกเขาก็ตกหล่นไป ตามคนอื่นไม่ทันในการศึกษา

that they have no hope to recover.

จนไม่มีความหวังที่จะกลับมาไล่ทันได้

11-year-olds cannot do simple addition,

เด็ก 11 ขวบ บวกเลขง่าย ๆ ไม่ได้

they cannot construct a grammatically correct sentence.

สร้างประโยค อย่างถูกไวยากรณ์ไม่ได้

These are things that you and I would expect an 8-year-old

เรื่องเหล่านี้เป็นสิ่งที่คุณและดิฉัน คาดหมายจากเด็กวัย 8 ขวบ

to be able to do.

ว่าควรจะทำได้

By the time kids are 13 or 14,

เมื่อเวลาที่เด็กอายุ 13 หรือ 14 ปี

they tend to drop out of schools.

พวกเขามักจะลาออกจากโรงเรียน

In India, public schools not only offer free education --

ในอินเดีย โรงเรียนรัฐบาลไม่เพียงแต่ ให้การศึกษาฟรี

they offer free textbooks, free workbooks, free meals,

โรงเรียนยังให้แบบเรียนฟรี แบบฝึกหัดฟรี อาหารฟรี

sometimes even cash scholarships.

บางครั้งให้กระทั่งทุนเรียน เป็นเงินสด

And yet, 40 percent of the parents today

แต่ 40% ของพ่อแม่ในปัจจุบัน

are choosing to pull their children out of public schools

ก็เลือกที่จะเอาเด็กของตน ออกจากโรงเรียนรัฐบาล

and pay out of their pockets to put them in private schools.

และจ่ายเงินในกระเป๋าของตนเอง เพื่อเอาเด็กไปเข้าโรงเรียนเอกชน

As a comparison, in a far richer country, the US,

เมื่อเปรียบเทียบกัน ในประเทศที่รวยมากๆ เช่นในสหรัฐ

that number is only 10 percent.

ตัวเลขนั้นมีเพียงแค่ 10%

That's a huge statement on how broken the Indian public education system is.

นี่คือหลักฐานอันชัดเจนของความล้มเหลว ในระบบการศึกษาภาครัฐของอินเดีย

So it was with that background that I got a call in the summer of 2013

ด้วยพื้นฐานความรู้นั้น ดิฉันได้รับ โทรศัพท์ในฤดูร้อนปี ค.ศ. 2013

from an absolutely brilliant lady called Surina Rajan.

จากผู้หญิงที่หลักแหลมอย่างยิ่ง ที่เรียกกันว่า สุรีนา ราชัน

She was, at that time, the head of the Department of School Education

ตอนนั้น เธอเป็นหัวหน้าแผนก การศีกษาในโรงเรียน

in a state called Haryana in India.

ในรัฐที่ชื่อว่า ฮาร์ยานา ในอินเดีย

So she said to us, "Look, I've been heading this department

เธอพูดกับเราว่า "ฉันได้เป็นหัวหน้าแผนกนี้

for the last two years.

มานานได้สองปีแล้ว

I've tried a number of things, and nothing seems to work.

ได้พยายามทำหลายสิ่งหลายอย่างแล้ว แต่ดูเหมือนจะไม่มีอะไรได้ผล

Can you possibly help?"

คุณจะช่วยได้หรือไม่คะ"

Let me describe Haryana a little bit to you.

ขออธิบายเรื่อง ฮาร์ยานา สักเล็กน้อย

Haryana is a state which has 30 million people.

ฮาร์ยานา เป็นรัฐหนึ่ง ซึ่งมีคนอยู่ 30 ล้านคน

It has 15,000 public schools

มีโรงเรียนรัฐบาลอยู่ 15,000 แห่ง

and 2 million plus children in those public schools.

และมีเด็กมากว่ากว่า 2 ล้านคน ในโรงเรียนรัฐบาลเหล่านั้น

So basically, with that phone call,

ดังนั้น โดยพื้นฐานแล้ว เมื่อได้รับโทรศัพท์

I promised to help a state and system

ฉันจึงสัญญาว่าจะช่วยรัฐและระบบ

which was as large as that of Peru or Canada transform itself.

ที่มีขนาดใหญ๋พอ ๆ กับประเทศเปรู หรือแคนาดา ให้เปลี่ยนตัวเองได้

As I started this project, I was very painfully aware of two things.

เมื่อเริ่มตันโครงการนี้ ดิฉันรับรู้อย่างเจ็บปวดมากในสองเรื่อง

One, that I had never done anything like this before.

หนึ่ง รู้ว่าไม่เคยทำเรื่องแบบนี้มาก่อน

And two, many others had, perhaps without too much success.

และสอง คนอื่น ๆ ได้ทำแล้ว และไม่ประสบผลสำเร็จมากมายนัก

As my colleagues and I looked across the country

เมื่อเพื่อนร่วมงานและดิฉัน มองไปทั่วทั้งประเทศ

and across the world,

และทั่วโลก

we couldn't find another example

เราก็ไม่พบตัวอย่างอื่น

that we could just pick up and replicate in Haryana.

ที่เราจะสามารถหยิบมาใช้ได้

We knew that we had to craft our own journey.

เรารู้ว่า เราต้องประดิษฐ์ แนวทางของเราเอง

But anyway, we jumped right in and as we jumped in,

อย่างไรก็ตาม เรากระโดดเข้าไปทำเลย และขณะที่กระโดดนั้น

all sorts of ideas started flying at us.

แนวคิดต่าง ๆ ทั้งหมด ก็เริ่มถาโถมเข้ามาหาเรา

People said, "Let's change the way we recruit teachers,

คนบอกว่า "เรามาเปลี่ยนวิธีการ คัดเลือกครูกันเถอะ

let's hire new principals and train them

เรามาจ้างครูใหญ่คนใหม่ แล้วก็ฝึกฝนพวกเขา

and send them on international learning tours,

ส่งพวกเขาไปทัศนศึกษา เพื่อเรียนรู้ในต่างประเทศ

let's put technology inside classrooms."

เรามาใส่เทคโนโลยีเข้าไปในห้องเรียน"

By the end of week one, we had 50 ideas on the table,

เมื่อจบสัปดาห์แรก เรามี 50 ความคิดวางอยู่บนโต๊ะแล้ว

all amazing, all sounded right.

ทุกอย่างน่าอัศจรรย์ ทุกอย่างดูถูกต้อง

There was no way we were going to be able to implement 50 things.

ไม่มีทางที่เราจะสามารถทำ ทั้ง 50 อย่างนี้ได้

So I said, "Hang on, stop.

เราจึงบอกว่า "เดี๋ยวก่อน หยุดก่อน

Let's first at least decide what is it we're trying to achieve."

เริ่มแรก อย่างน้อยที่สุด มาตัดสินว่า อะไรที่เรากำลังพยายามให้สำเร็จ

So with a lot of push and pull and debate,

ด้วยการทั้งผลักทั้งดึงมากมาย และการถกเถียงกัน

Haryana set itself a goal which said: by 2020,

ฮาร์ยานาก็ตั้งเป้าหมายของตัวเอง ซึ่งระบุว่า เมื่อถึงปี ค.ศ. 2020

we want 80 percent of our children to be at grade-level knowledge.

เราต้องการให้เด็ก 80% มีความรู้ถึงระดับประถมศึกษา

Now the specifics of the goal don't matter here,

ณ จุดนี้ รายละเอียดของเป้าหมาย ยังไม่สำคัญ

but what matters is how specific the goal is.

แต่ที่สำคัญคือ เป้าหมายนั้นเจาะจงแค่ไหน

Because it really allowed us to take all those ideas

เพราะว่า มันจะช่วยให้เรา เอาแนวคิดทั้งหมดนั้นไป

which were being thrown at us

ซึ่งถูกโยนเข้ามาใส่เรา

and say which ones we were going to implement.

และถามว่าแนวคิดไหน ที่เรากำลังจะเอาไปใช้

Does this idea support this goal? If yes, let's keep it.

แนวคิดนี้ส่งเสริมเป้าหมายของเราหรือไม่ ถ้าใช่ เราก็เก็บมันไว้

But if it doesn't or we're not sure, then let's put it aside.

แต่ถ้ามันไม่ใช่ หรือเราก็ไม่แน่ใจ เราก็เอามันออกไปเสีย

As simple as it sounds, having a very specific goal right up front

ช่างง่ายดาย เมื่อมีเป้าหมายที่เจาะจง วางอยู่ตรงหน้า

has really allowed us to be very sharp and focused

จะช่วยให้เราแหลมคมและมีความชัดเจนอย่างมาก

in our transformation journey.

ในการปรับเปลี่ยนเส้นทางการทำงาน

And looking back over the last two and a half years,

เมื่อมองกลับไปสองปีครึ่งที่ผ่านมา

that has been a huge positive for us.

นั่นเป็นสิ่งที่ดีมากสำหรับพวกเรา

So we had the goal,

ตอนนั้นเรามีเป้าหมายแล้ว

and now we needed to figure out what are the issues, what is broken.

และเราก็จำเป็นต้องคิดให้ออกว่า อะไรเป็นปัญหา และอะไรที่เสียหาย

Before we went into schools, a lot of people told us

ก่อนที่เราจะเข้าไปที่โรงเรียน หลายคนบอกเราว่า

that education quality is poor

คุณภาพการศึกษาแย่

because either the teachers are lazy, they don't come into schools,

ไม่ว่าจะเป็นเพราะครูขี้เกียจ ไม่มาทำงาน

or they're incapable, they actually don't know how to teach.

หรือเพราะไม่มีความสามารถ คือ จริง ๆ ไม่รู้ว่าจะสอนอย่างไร

Well, when we went inside schools, we found something completely different.

ค่ะ เมื่อเราเข้าไปข้างในโรงเรียน เราพบสิ่งที่ตรงกันข้ามสิ้นเชิง

On most days, most teachers were actually inside schools.

ในแต่ละวัน ครูส่วนใหญ่ จะอยู่กันภายในโรงเรียน

And when you spoke with them,

และเมื่อได้พูดคุยกับพวกเขา

you realized they were perfectly capable of teaching elementary classes.

คุณก็จะรู้ได้ว่า พวกเขามีความสามารถเต็มที่ ในการสอนชั้นประถมศึกษา

But they were not teaching.

แต่พวกเขาไม่ได้กำลังสอน

I went to a school

ดิฉันไปที่โรงเรียน

where the teachers were getting the construction of a classroom

ซึ่งพวกครูกำลังควบคุมการก่อสร้างห้องเรียน

and a toilet supervised.

และห้องนํ้า

I went to another school

ดิฉันไปที่อีกโรงเรียนหนึ่ง

where two of the teachers had gone to a nearby bank branch

ซึ่งครูสองคนออกไปที่ธนาคารสาขาใกล้ ๆ

to deposit scholarship money into kids' accounts.

ไปฝากเงินทุนการศึกษา เข้าบัญชีของเด็ก ๆ

At lunchtime, most teachers were spending all of their time

ตอนอาหารกลางวัน ครูส่วนใหญ่ใช้เวลาทั้งหมด

getting the midday meal cooking, supervised and served to the students.

ทำอาหารมื้อกลางวัน ควบคุม และแจกจ่ายให้นักเรียน

So we asked the teachers,

เราจึงถามครูเหล่านั้นว่า

"What's going on, why are you not teaching?"

"กำลังทำอะไรกันอยู่ ทำไมไม่ไปสอนหนังสือ"

And they said, "This is what's expected of us.

พวกเขาบอกว่า "นี่เป็นงานที่เรา ถูกคาดหมายให้ทำ

When a supervisor comes to visit us,

เมื่อศึกษานิเทศก์มาเยี่ยมเรา

these are exactly the things that he checks.

งานเหล่านี้แหละ เป็นสิ่งที่เขาตรวจสอบเรา

Has the toilet been made, has the meal been served.

สร้างห้องนํ้าเรียบร้อยแล้ว เด็กได้กินอาหารเรียบร้อยแล้ว

When my principal goes to a meeting at headquarters,

เมื่อครูใหญ่ไปประชุมที่หน่วยศึกษานิเทศก์

these are exactly the things which are discussed."

เรื่องพวกนี้แหละ ที่พวกเขาไปพูดถกเถียงกัน

You see, what had happened was, over the last two decades,

นี่แหละ คือสิ่งที่เกิดขึ้น ตลอดสองทศวรรษที่ผ่านมา

India had been fighting the challenge of access, having enough schools,

อินเดียต่อสู้กับความยากลำบากในการ เข้าถึงการศึกษา การมีโรงเรียนอย่างเพียงพอ

and enrollment, bringing children into the schools.

การรับเด็กเข้าเรียน การนำเด็กเข้ามาในโรงเรียน

So the government launched a whole host of programs

ดังนั้น รัฐบาลจึงทำโครงการต่าง ๆ มากมาย

to address these challenges,

เพื่อแก้ปัญหาความยากลำบากเหล่านี้

and the teachers became the implicit executors of these programs.

ครูจึงกลายมาเป็นผู้ปฏิบัติการ ในโครงการเหล่านี้ไปโดยปริยาย

Not explicitly, but implicitly.

ไม่ได้อย่างโจ่งแจ้ง แต่ก็อย่างเป็นนัย

And now, what was actually needed was not to actually train teachers further

และเมื่อถึงตอนนี้ สิ่งที่สำคัญจริง ๆ ไม่ใช่เพื่อจะฝึกฝนครูให้มากยิ่งขึ้น

or to monitor their attendance

หรือเพื่อดูแลการเข้าทำงานของเขา

but to tell them that what is most important

แต่เพื่อบอกพวกเขาว่า สิ่งที่สำคัญที่สุด

is for them to go back inside classrooms and teach.

คือ ให้พวกเขาเข้าไปในห้องเรียน และสอนหนังสือ

They needed to be monitored and measured and awarded

พวกครูจำเป็นต้องได้รับการตรวจ วัดผลงาน และได้รางวัล

on the quality of teaching

จากคุณภาพของการสอน

and not on all sorts of other things.

ไม่ใช่ในเรื่องจิปะถะอื่น ๆ ทั้งหลาย

So as we went through the education system,

ดังนั้น เมื่อเราเข้าไปทั่วระบบการศึกษา

as we delved into it deeper, we found a few such core root causes

เมื่อเราขุดคุ้ยเข้าไปลึกยิ่งขึ้น เราจึงพบสาเหตุต้นตอแกนหลักสองสามเรื่อง

which were determining, which were shaping how people behaved in the system.

ซึ่งเราตกลงใจว่า เป็นเหตุให้ผู้คน มีพฤติกรรมแบบนั้นในระบบ

And we realized that unless we change those specific things,

และเราก็ตระหนักว่า หากเราไม่เปลี่ยนแปลง สิ่งที่ว่าเหล่านั้น

we could do a number of other things.

เราก็จะไม่สามารถทำอย่างอื่นอีกมากมายได้

We could train, we could put technology into schools,

เราสามารถให้การอบรม สามารถถ่ายทอด เทคโนโลยีเข้าไปในโรงเรียน

but the system wouldn't change.

แต่ระบบนั้นก็จะไม่เปลี่ยนไป

And addressing these non-obvious core issues

และการจัดการกับแก่นของปัญหา ที่ไม่เห็นอย่างเด่นชัดเหล่านี้

became a key part of the program.

จึงกลายมาเป็นกุญแจสำคัญของโปรแกรม

So, we had the goal and we had the issues,

เมื่อเรามีเป้าหมายและรู้ปัญหาแล้ว

and now we needed to figure out what the solutions were.

เราก็จำเป็นต้องคิดให้ได้ว่า อะไรคือวิธีการแก้ปัญหา

We obviously did not want to recreate the wheel,

ชัดเจนว่าเราไม่ต้องการจะสร้างวงล้อ ขึ้นมาใหม่

so we said, "Let's look around and see what we can find."

เราจึงบอกว่า "ลองมองไปรอบ ๆ และดูว่าเรามีอะไรอยู่บ้าง"

And we found these beautiful, small pilot experiments

และเราก็พบการทดลองแบบนำร่องเล็ก ๆ ที่สวยงามเหล่านี้

all over the country and all over the world.

ทั่วทั้งประเทศ และทั่วโลก

Small things being done by NGOs, being done by foundations.

สิ่งเล็ก ๆ ที่ทำขึ้นโดยกลุ่มองค์กรอิสระ หรือโดยมูลนิธิต่าง ๆ

But what was also interesting was that none of them actually scaled.

แต่สิ่งที่น่าสนใจอีกเช่นกันก็คือ ทั้งหมดนั้น ยังไม่ได้ขยายผลในวงกว้าง

All of them were limited to 50, 100 or 500 schools.

ทั้งหมดนั้น จำกัดอยู่ที่ 50, 100 หรือ 500 โรงเรียน

And here, we were looking for a solution for 15,000 schools.

แต่ที่นี่ เรากำลังหาวิธีแก้ปัญหา สำหรับโรงเรียน 15,000 แห่ง

So we looked into why,

เราจึงค้นหาถึงสาเหตุ

if these things actually work, why don't they actually scale?

ถ้าสิ่งเหล่านี้ใช้ได้จริง ๆ ทำไมพวกเขาจึงไม่ขยายผลให้ใหญ่โต

What happens is that when a typical NGO comes in,

สิ่งที่เกิดขึ้นคือ เมื่อองค์กรอิสระโดยทั่วไป ยืนมือเข้ามา

they not only bring in their expertise

พวกเขาไม่เพียงแค่นำเอาผู้เชี่ยวชาญมา

but they also bring in additional resources.

ยังนำเอาเข้ามาทรัพยากรเพิ่มเข้ามาด้วย

So they might bring in money,

ก็คือ พวกเขาอาจจะนำเงินเข้ามา

they might bring in people,

พวกเขาอาจจะนำผู้คนเข้ามา

they might bring in technology.

พวกเขาอาจจะนำเทคโนโลยีเข้ามา

And in the 50 or 100 schools that they actually operate in,

และในโรงเรียน 50 หรือ 100 โรง ที่พวกเขาดำเนินงานอยู่จริงนั้น

those additional resources actually create a difference.

ทรัพยากรที่นำเข้ามาเพิ่มนั้น ได้สร้างความแตกต่างขึ้นมาได้จริง

But now imagine that the head of this NGO

แต่มาลองจินตนาการดูว่า หัวหน้าของเอ็นจีโอนี้

goes to the head of the School Education Department

ไปหาหัวหน้ากองการศึกษาโรงเรียน

and says, "Hey, now let's do this for 15,000 schools."

และบอกว่า "คุณ เรามาทำสิ่งนี้ ให้กับโรงเรียน 15,000 แห่งกันเถอะ"

Where is that guy or girl going to find the money

แล้วหนุ่มหรือสาวคนนั้น จะไปหาเงินมาจากที่ไหน

to actually scale this up to 15,000 schools?

ที่จะขยายโครงการนี้ไปได้ถึง 15,000 แห่ง

He doesn't have the additional money,

เขาไม่มีเงินมากขนาดนั้น

he doesn't have the resources.

เขาไม่มีทรัพยากร

And hence, innovations don't scale.

ดังนั้น นวัตกรรมต่าง ๆ จึงไม่ถูกขยายผล

So right at the beginning of the project, what we said was,

ตั้งแต่แรกเริ่มของโครงการนี้ เราบอกว่า

"Whatever we have to do has to be scalable,

"อะไรก็ตามที่เราต้องทำ ต้องสามารถขยายผลขึ้นไปได้

it has to work in all 15,000 schools."

ต้องใช้การได้ในโรงเรียนทั้งหมด 15,000 แห่ง

And hence, it has to work within the existing budgets

ดังนั้น มันต้องใช้ได้ ภายใต้งบประมาณ

and resources that the state actually has.

และทรัพยากรที่รัฐมีอยู่จริง

Much easier said than done.

พูดง่ายแต่ทำยาก

(Laughter)

(เสียงหัวเราะ)

I think this was definitely the point in time

ดิฉันคิดว่า แน่นอน เป็นเวลาที่

when my team hated me.

ทีมงานเกลียดชังฉัน

We spent a lot of long hours in office, in cafés,

เราใช้เวลาหลายชั่วโมง ในสำนักงาน ในร้านกาแฟ

sometimes even in bars,

บางครั้งแมักระทั่งในบาร์

scratching out heads and saying,

เกาศีรษะ และก็บอกว่า

"Where are the solutions, how are we going to solve this problem?"

"วิธีแก้ปัญหาอยู่ที่ไหนนะ เราจะแก้ปัญหานี้อย่างไรดี"

In the end, I think we did find solutions to many of the issues.

ในที่สุด ดิฉันคิดว่า เราพบวิธีแก้ปัญหา ในหลาย ๆ เรื่อง

I'll give you an example.

ขอยกให้เห็นหนึ่งตัวอย่าง

In the context of effective learning,

ในด้านการเรียนรู้อย่างมีประสิทธิภาพ

one of the things people talk about is hands-on learning.

เรื่องหนึ่งที่ผู้คนพูดคุยกันถึง คือ การเรียนรู้จากการกระทำ

Children shouldn't memorize things from books,

เด็กไม่ควรจะท่องจำสิ่งต่าง ๆ จากหนังสือ

they should do activities,

พวกเขาควรจะทำกิจกรรม

and that's a more effective way to learn.

นั่นเป็นวิธีเรียนรู้ที่มีประสิทธิภาพกว่า

Which basically means giving students things

ซึ่งโดยพื้นฐาน หมายความว่า ให้สิ่งของกับเด็กไป

like beads, learning rods, abacuses.

เช่น ลูกปัด แท่งไม้สำหรับการเรียนรู้ ลูกคิด

But we did not have the budgets to give that

แต่เราไม่มีงบประมาณที่จะให้เรื่องนั้น

to 15,000 schools, 2 million children.

กับโรงเรียน 15,000 แห่ง กับเด็ก 2 ล้านคน

We needed another solution.

เราจำเป็นต้องหาวิธีแก้ปัญหาแบบอื่น

We couldn't think of anything.

เราคิดไม่ออกว่าจะเป็นอะไรดี

One day, one of our team members went to a school

แล้ววันหนึ่ง สมาชิกคนหนึ่งในทีมเรา ก็ไปยังโรงเรียนหนึ่ง

and saw a teacher pick up sticks and stones from the garden outside

และเห็นครูคนหนึ่งเก็บไม้และก้อนหิน จากสวนด้านนอก

and take them into the classroom

และนำเข้ามาในชั้นเรียน

and give them to the students.

และแจกให้กับเด็กนักเรียน

That was a huge eureka moment for us.

และนั่นเป็นช่วงการค้นพบที่ยิ่งใหญ่ของเรา

So what happens now in the textbooks in Haryana

ดังนั้นสิ่งที่เกิดขึ้นขณะนี้ ในหนังสือแบบเรียน ในรัฐฮาร์ยานา

is that after every concept, we have a little box

คือ หลักจากได้ทุก ๆ แนวคิดมาแล้ว เราจะมีกล่องเล็ก ๆ

which are instructions for the teachers which say,

ซึ่งเป็นคำแนะนำสำหรับครู ซึ่งบอกว่า

"To teach this concept, here's an activity that you can do.

"เพื่อที่จะสอนแนวคิดนี้ นี่เป็นกิจกรรมหนึ่งที่คุณสามารถทำได้

And by the way, in order to actually do this activity,

และนอกจากนี้แล้ว เพื่อที่จะทำกิจกรรมนี้ได้จริง

here are things that you can use from your immediate environment,

นี่เป็นสิ่งที่คุณนำมาใช้ได้ จากสิ่งแวดล้อมรอบ ๆ ตัวคุณ

whether it be the garden outside or the classroom inside,

ไม่ว่าจะเป็นสวนที่อยู่ข้างนอก หรือภายในชั้นเรียน

which can be used as learning aids for kids."

สามารถนำมาใช้เป็นอุปกรณ์การสอน สำหรับเด็ก ๆ ได้"

And we see teachers all over Haryana

แล้วเราก็เห็นครูตลอดทั่วฮาร์ยานา

using lots of innovative things to be able to teach students.

ใช้สิ่งใหม่ ๆ มากมาย เพื่อสอนเด็ก ๆ

So in this way, whatever we designed,

ดังนั้น ด้วยวิธีการนี้ อะไรก็ตามที่เราได้ออกแบบไป

we were actually able to implement it

เราจึงสามารถนำไปปฏิบัติให้เกิดผลได้จริง

across all 15,000 schools from day one.

ทั่วทั้ง 15,000 โรงเรียน ตั้งแต่วันแรก

Now, this brings me to my last point.

ค่ะ นี่จึงนำมาสู่เรื่องสุดท้ายที่จะพูด

How do you implement something across 15,000 schools

คุณทำบางอย่างให้เกิดผลทั่วทั้ง 15,000 โรงเรียน ได้เอย่างไร

and 100,000 teachers?

กับครู 100,000 คน

The department used to have a process

กองประถมศึกษาเคยมีกระบวนการหนึ่ง

which is very interesting.

ที่น่าสนใจมาก

I like to call it "The Chain of Hope."

ดิฉันอยากจะเรียกมันว่า "ห่วงโซ่แห่งความหวัง"

They would write a letter from the headquarters

พวกเขาจะเขียนจดหมาย จากศูนย์บัญชาการการศึกษา

and send it to the next level,

และส่งมันไปที่ระดับถัดไป

which was the district offices.

ซึ่งก็คือ สำนักงานท้องถิ่น

They would hope that in each of these district offices,

พวกเขาหวังว่า ในสำนักงานท้องถิ่นแต่ละแห่ง

an officer would get the letter, would open it, read it

เจ้าหน้าที่ซึ่งได้รับจดหมาย ก็จะเปิดมันอ่าน

and then forward it to the next level,

แล้วก็จะส่งมันต่อไปถึงระดับถัดไป

which was the block offices.

คือ สำนักงานย่อย

And then you would hope that at the block office,

แล้วก็หวังว่าที่สำนักงานย่อยนั้น

somebody else got the letter,

คนที่ได้รับจดหมายฉบับนั้น

opened it, read it and forwarded it eventually to the 15,000 principals.

ก็จะเปิดอ่าน และในที่สุดก็ส่งต่อไป ถึงครูใหญ่ 15,000 คน นั้น

And then one would hope that the principals

แล้วเราก็หวังว่า ครูใหญ่เหล่านั้น

got the letter, received it, understood it

เมื่อได้รับจดหมาย เข้าใจเนื้อความ

and started implementing it.

และเริ่มปฏิบัติให้เกิดผล

It was a little bit ridiculous.

ค่อนข้างจะขบขันไร้สาระ

Now, we knew technology was the answer,

ค่ะ เรารู้ว่าเทคโนโลยี คือ คำตอบ

but we also knew that most of these schools

แต่ก็ยังรู้อีกด้วยว่า โรงเรียนเหล่านี้ส่วนใหญ่

don't have a computer or email.

ไม่มีคอมพิวเตอร์หรืออีเมล

However, what the teachers do have are smartphones.

แต่สิ่งที่ครูมี คือสมาร์ทโฟน

They're constantly on SMS, on Facebook and on WhatsApp.

และพวกเขาก็ใช้ SMS, Facebook, และ WhatsApp กันอยู่ตลอด

So what now happens in Haryana is,

ดังนั้นสิ่งที่เกิดขึ้นในปัจจุบัน ในฮาร์ยานา คือ

all principals and teachers are divided into hundreds of WhatsApp groups

ครูใหญ่และครูผู้สอนทั้งหมด จะแบ่งออกเป็นกลุ่ม WhatsApp หลายร้อยกลุ่ม

and anytime something needs to be communicated,

เมื่อใดก็ตามที่จำเป็นต้องสื่อสารกัน ในเรื่องใด

it's just posted across all WhatsApp groups.

ก็จะส่งข้อความไปในกลุ่ม WhatsApp ทั้งหมด

It spreads like wildfire.

มันขยายออกไปเหมือนกับไฟป่า

You can immediately check who has received it,

คุณสามารถตรวจดูได้ทันทีว่า ใครได้รับบ้าง

who has read it.

ใครได้อ่านบ้าง

Teachers can ask clarification questions instantaneously.

ครูสามารถซักถามเพื่อให้ เข้าใจจนกระจ่างแจ้งได้ทันที

And what's interesting is,

และที่น่าสนใจก็คือ

it's not just the headquarters who are answering these questions.

ขณะนี้ไม่เฉพาะสำนักงานใหญ่เท่านั้น ที่ตอบคำถามเหล่านี้

Another teacher from a completely different part of the state

ครูคนอื่นจากส่วนอื่นของรัฐ ที่ห่างไกลกันอย่างสิ้นเชิง

will stand up and answer the question.

ก็จะสามารถร่วมตอบคำถามได้

Everybody's acting as everybody's peer group,

ทุก ๆ คนแสดงบทบาทเป็น กลุ่มเพื่อนช่วยเพื่อน

and things are getting implemented.

สิ่งต่าง ๆ ถูกนำไปปฏิบัติจริง

So today, when you go to a school in Haryana,

ดังนั้นในวันนี้ เมื่อคุณไปที่โรงเรียน ในฮาร์ยานา

things look different.

สิ่งต่าง ๆ จึงเปลี่ยนไป

The teachers are back inside classrooms,

เหล่าครูกลับเข้าไปในชั้นเรียน

they're teaching.

พวกเขากำลังสอน

Often with innovative techniques.

แถมบ่อยครั้งก็จะใช้ เทคนิคนวัตกรรมใหม่ ๆ

When a supervisor comes to visit the classroom,

เมื่อศึกษานิเทศก์มาเยี่ยมที่ห้องเรียน

he or she not only checks the construction of the toilet

เขาไม่ได้ตรวจดูเฉพาะการสร้างห้องสุขา

but also what is the quality of teaching.

แต่ยังตรวจเรื่องคุณภาพการศึกษาด้วย

Once a quarter, all students across the state

ทุกสามเดือน นักเรียนทั้งหมดทั่วทั้งรัฐ

are assessed on their learning outcomes

ถูกวัดผลการเรียนรู้ของพวกเขา

and schools which are doing well are rewarded.

โรงเรียนที่มีผลการเรียนดี ก็จะได้รับรางวัล

And schools which are not doing so well

และโรงเรียนที่มีผลการเรียนไม่ดีนัก

find themselves having difficult conversations.

ก็จะต้องก้มหน้ายอมรับผลนั้น

Of course, they also get additional support

แน่นอนค่ะ พวกเขาได้รับการสนับสนุน เพิ่มขึ้น

to be able to do better in the future.

เพื่อให้สามารถทำให้ดีขึ้นในอนาคต

In the context of education,

ในบริบททางการศึกษา

it's very difficult to see results quickly.

ยากมากที่จะเห็นผลงานได้อย่างรวดเร็ว

When people talk about systemic, large-scale change,

เมื่อผู้คนพูดถึงการเปลี่ยนแปลง ขนาดใหญ่เกี่ยวกับระบบ

they talk about periods of 7 years and 10 years.

เขาก็จะพูดกันเป็นระยะ 7 ปี และ 10 ปี

But not in Haryana.

แต่ไม่ใช่ในฮาร์ยานา

In the last one year, there have been three independent studies,

ในหนึ่งปีที่ผ่านมา มีการศึกษาวิจัยอิสระ เกิดขึ้นสามเรื่อง

all measuring student learning outcomes,

ทั้งหมดเป็นการวัดผลการเรียนรู้ของนักเรียน

which indicate that something fundamental,

ซึ่งช๊้ให้เห็นว่า พื้นฐานสำคัญบางอย่าง

something unique is happening in Haryana.

บางสิ่งที่ไม่หมือนใคร กำลังเกิดขึ้น ในฮาร์ยานา

Learning levels of children have stopped declining,

ระดับการเรียนรู้ของเด็ก ๆ ไม่ลดลงแล้ว

and they have started going up.

และก็เริ่มที่จะสูงขึ้นไป

Haryana is one of the few states in the country

ฮาร์ยานาเป็นรัฐหนึ่งในไม่กี่รัฐของประเทศ

which is showing an improvement,

ที่กำลังแสดงให้เห็นถึงการปรับปรุง

and certainly the one that is showing the fastest rate of improvement.

และแน่นอน เป็นรัฐที่มีอัตราความก้าวหน้าสูงสุด

These are still early signs,

นี่ยังคงเป็นสัญญาณเบื้องต้น

there's a long way to go,

ยังคงต้องไปอีกไกล

but this gives us a lot of hope for the future.

แต่สิ่งนี้ให้ความหวังแก่เรามากมาย สำหรับอนาคต

I recently went to a school,

เร็ว ๆ นี้ ดิฉันไปที่โรงเรียนหนึ่ง

and as I was leaving,

และเมื่อออกจากโรงเรียน

I ran into a lady,

ดิฉันบังเอิญพบผู้หญิงคนหนึ่ง

her name was Parvati,

เธอชื่อ พาร์วาตี

she was the mother of a child,

เธอเป็นแม่ของเด็กคนหนึ่ง

and she was smiling.

เธอยิ้มให้

And I said, "Why are you smiling, what's going on?"

ฉันจึงถามว่า "ยิ้มทำไม มีอะไรหรือ

And she said, "I don't know what's going on,

เธอบอกว่า "ฉันไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้น

but what I do know is that my children are learning,

แต่ที่ฉันรู้แน่ ๆ ก็คือลูก ๆ ของดิฉัน กำลังเรียนหนังสือ

they're having fun,

และพวกเขาก็สนุก

and for the time being, I'll stop my search for a private school

และในช่วงเวลานี้ ดิฉันก็ไม่ต้อง มองหาโรงเรียนเอกชน

to send them to."

เพื่อส่งพวกเขาไปเรียน"

So I go back to where I started:

ฉันจึงระลึกย้อนไปที่จุดเริ่มต้น

Can government systems transform?

คำถามที่ว่า ระบบรัฐบาลเปลี่ยนได้หรือไม่

I certainly believe so.

ดิฉันเชื่อแน่ว่าเปลี่ยนได้

I think if you give them the right levers,

ดิฉันคิดว่า ถ้าออกแรงงัดให้ถูกที่

they can move mountains.

แรงนั้นก็จะเคลื่อนภูเขาไปได้

Thank you.

ขอบคุณค่ะ

(Applause)

(เสียงปรบมือ)