Andreas Schleicher: Use data to build better schools

Translator: Joseph Geni Reviewer: Morton Bast

Translator: Chatthip Chaichakan Reviewer: Unnawut Leepaisalsuwanna

Radical openness is still a distant future

การเปิดกว้างอย่างสุดโต่ง (Radical Openness) ยังคงเป็นอนาคตอันไกลโพ้น

in the field of school education.

สำหรับด้านการศึกษาในโรงเรียน

We have such a hard time figuring out

เราผ่านช่วงเวลาอันยากลำบากในการค้นพบว่า

that learning is not a place but an activity.

การเรียนรู้ไม่ใช่เรื่องของสถานที่ แต่เป็นเรื่องของกิจกรรม

But I want to tell you the story of PISA,

แต่ผมอยากจะเล่าให้คุณฟัง ถึงเรื่องราวของ PISA (โครงการประเมินผลนักเรียนนานาชาติ)

OECD's test to measure the knowledge and skills

ซึ่งเป็นการทดสอบของ OECD (องค์การเพื่อความร่วมมือและพัฒนาทางเศรษฐกิจ)

of 15-year-olds around the world,

เพื่อวัดความรู้และทักษะของเด็กอายุ 15 ปีทั่วโลก

and it's really a story of how international comparisons

และเป็นเรื่องราวเกี่ยวกับ การเปรียบเทียบการศึกษาระหว่างประเทศต่างๆ

have globalized the field of education that we usually treat

ว่าได้ทำให้การศึกษา ที่เรามักมองว่า เป็นนโยบายภายในประเทศ

as an affair of domestic policy.

กลายเป็นเรื่องระดับโลกได้ยังไง

Look at how the world looked in the 1960s,

นี่คือสภาพของโลกเมื่อทศวรรษ 1960

in terms of the proportion of people

ในแง่สัดส่วนของประชากร

who had completed high school.

ที่เรียนจบชั้นมัธยมปลาย

You can see the United States ahead of everyone else,

คุณจะเห็นว่าสหรัฐฯ นำหน้าทุกคนเลย

and much of the economic success of the United States

และความสำเร็จทางเศรษฐกิจในสหรัฐฯ

draws on its long-standing advantage

ก็เกิดขึ้นมาจากข้อได้เปรียบอันยาวนาน

as the first mover in education.

ในฐานะที่เป็นผู้เคลื่อนไหวทางการศึกษาเป็นลำดับแรก

But in the 1970s, some countries caught up.

แต่ในทศวรรษ 1970 บางประเทศก็ไล่ตามมา

In the 1980s, the global expansion

ในทศวรรษ 1980 การขยายตัวระดับโลกของ

of the talent pool continued.

กลุ่มผู้มีพรสวรรค์ได้ดำเนินต่อไป

And the world didn't stop in the 1990s.

และโลกก็ไม่ได้หยุดลงที่ทศวรรษ 1990

So in the '60s, the U.S. was first.

ดังนั้นในยุค 60 สหรัฐฯ เป็นที่หนึ่ง

In the '90s, it was 13th,

ในยุค 90 กลายเป็นที่ 13

and not because standards had fallen,

และไม่ใช่เพราะว่ามาตรฐานเขาตกลงไปนะ

but because they had risen so much faster elsewhere.

แต่เป็นเพราะที่อื่นๆ ได้ก้าวขึ้นมาเร็วมากต่างหาก

Korea shows you what's possible in education.

เกาหลีแสดงให้คุณเห็นว่าอะไรที่เป็นไปได้ในการศึกษา

Two generations ago, Korea had the standard of living

สองรุ่นก่อน เกาหลีมีมาตรฐานการครองชีพ

of Afghanistan today,

อยู่ในระดับเดียวกับอัฟกานิสถานทุกวันนี้

and was one of the lowest education performers.

และเป็นหนึ่งในประเทศที่มีผลทางการศึกษาต่ำที่สุด

Today, every young Korean finishes high school.

วันนี้ เด็กเกาหลีทุกคนเรียนจบมัธยมปลาย

So this tells us that, in a global economy,

เพราะงั้น นี่มันบอกกับเราว่า ในเศรษฐกิจระดับโลก

it is no longer national improvement that's the benchmark for success,

การพัฒนาระดับชาติ ไม่ใช่ตัววัดความสำเร็จอีกต่อไป

but the best performing education systems internationally.

แต่เป็นระบบการศึกษาที่ดีที่สุดในระดับสากลต่างหาก

The trouble is that

ปัญหาก็คือว่า

measuring how much time people spend in school

การวัดด้วยระยะเวลาที่ผู้คนเข้าโรงเรียน

or what degree they have got is not always

หรือวุฒิการศึกษาที่พวกเขามี

a good way of seeing what they can actually do.

ไม่ได้เป็นหนทางที่ดีสำหรับการดูว่า จริงๆแล้วพวกเขาทำอะไรได้เสมอไป

Look at the toxic mix of unemployed graduates on our streets,

ดูที่ส่วนผสมของผู้จบการศึกษาทั้งหลายบนท้องถนนของเราสิ

while employers say they cannot find the people

ในขณะเดียวกัน นายจ้างกลับบอกว่าพวกเขาหาคนทำงาน

with the skills they need.

ที่มีความสามารถตามที่พวกเขาต้องการไม่ได้

And that tells you that better degrees don't automatically translate

และนั่นก็ทำให้คุณเห็นว่า วุฒิการศึกษาที่ดีกว่า ไม่ได้หมายความว่า

into better skills and better jobs and better lives.

จะมีทักษะที่ดีกว่า และงานที่ดีกว่า และชีวิตที่ดีกว่า เสมอไป

So with PISA, we try to change this

ดังนั้น เราพยายามจะเปลี่ยนแปลงสิ่งนี้ ด้วย PISA

by measuring the knowledge and skills

โดยทำการวัดความรู้และทักษะ

of people directly.

ของคนเราโดยตรง

And we took a very special angle to this.

และเราก็ใช้มุมมองพิเศษในเรื่องนี้

We were less interested in whether students can simply

เราให้ความสนใจในความสามารถของนักเรียน

reproduce what they have learned in school,

ในการผลิตซ้ำสิ่งที่เรียนมาจากโรงเรียน น้อยลง

but we wanted to test whether they can extrapolate

แต่เราต้องการทดสอบว่า พวกเขาสามารถอ้างอิง

from what they know

สิ่งที่พวกเขารู้

and apply their knowledge in novel situations.

และประยุกต์ใช้ความรู้ของพวกเขา ในสถานการณ์ใหม่ๆได้หรือไม่

Now, some people have criticized us for this.

ตอนนี้ บางคนวิจารณ์เราเกี่ยวกับเรื่องนี้

They say, you know, such a way of measuring outcomes

พวกเขาบอกว่า วิธีการวัดผลลัพธ์แบบนั้น

is terribly unfair to people, because we test students

แสนจะไม่ยุติธรรมกับผู้คน เพราะเราทดสอบนักเรียน

with problems they haven't seen before.

ด้วยปัญหาที่พวกเขาไม่เคยเจอมาก่อน

But if you take that logic, you know,

แต่ถ้าคุณใช้ตรรกะแบบนั้น

you should consider life unfair, because

คุณก็ต้องบอกว่าชีวิตมันไม่ยุติธรรมด้วย

the test of truth in life is not whether we can remember

เพราะการทดสอบความจริงในชีวิต ไม่ได้เกี่ยวกับว่าเราสามารถจำ

what we learned in school,

อะไรจากที่เรียนมาในโรงเรียนได้บ้าง

but whether we are prepared for change,

แต่เกี่ยวกับการที่เราพร้อมต่อการเปลี่ยนแปลงหรือไม่

whether we are prepared for jobs that haven't been created,

การที่เราพร้อมต่องานที่ยังไม่เคยมีมาก่อนหรือไม่

to use technologies that haven't been invented,

เพื่อจะใช้เทคโนโลยีที่ยังไม่เคยได้รับการคิดค้น

to solve problems we just can't anticipate today.

เพื่อจะแก้ปัญหาที่เราไม่สามารถคาดการณ์ได้ทุกวันนี้

And once hotly contested,

และแล้วเมื่อได้รับการโต้แย้งอย่างเผ็ดร้อน

our way of measuring outcomes has actually quickly become the standard.

วิธีการวัดของพวกเราก็ได้กลายมาเป็นมาตรฐาน

In our latest assessment in 2009,

ในการประเมินผลครั้งล่าสุดเมื่อปี 2009

we measured 74 school systems

เราวัดระบบโรงเรียน 74 ระบบ

that together cover 87 percent of the economy.

ที่รวมแล้วครอบคลุม 87 เปอร์เซ็นต์ของระบบเศรษฐกิจ

This chart shows you the performance of countries.

แผนภาพนี้แสดงให้คุณเห็นสมรรถภาพของประเทศต่างๆ

In red, sort of below OECD average.

สีแดง คือ ค่อนข้างต่ำกว่าค่าเฉลี่ยของ OECD

Yellow is so-so, and in green are the countries doing really well.

สีเหลืองคือไม่ดีไม่แย่ และสีเขียวคือประเทศที่กำลังทำได้ดีมาก

You can see Shanghai, Korea, Singapore in Asia;

คุณจะเห็นเซี่ยงไฮ้ เกาหลี สิงคโปร์ในเอเชีย

Finland in Europe;

ฟินแลนด์ในยุโรป

Canada in North America doing really well.

แคนาดาในอเมริกาเหนือ กำลังทำได้ดีมาก

You can also see that there is a gap of almost

คุณยังจะเห็นว่า มีช่องว่างเกือบสามปีการศึกษาครึ่ง

three and a half school years between

ระหว่างเด็กอายุ 15 ปีในเซี่ยงไฮ้

15-year-olds in Shanghai and 15-year-olds in Chile,

กับเด็กอายุ 15 ปีในชิลี

and the gap grows to seven school years

และช่องว่างนี้ขยายขึ้นเป็น 7 ปีการศึกษา

when you include the countries with really poor performance.

เมื่อคุณรวมเอาประเทศต่างๆ ที่มีสมรรถภาพแย่จริงๆเข้าไปด้วย

There's a world of difference in the way in which

มันมีโลกของความแตกต่างที่

young people are prepared for today's economy.

เด็กๆได้รับการเตรียมพร้อมสำหรับ ระบบเศรษฐกิจทุกวันนี้

But I want to introduce a second important dimension

แต่ผมอยากจะแนะนำมิติสำคัญอันที่สอง

into this picture.

เข้าไปในภาพนี้

Educators like to talk about equity.

นักการศึกษาชอบพูดถึงความเสมอภาค

With PISA, we wanted to measure how they actually deliver equity,

ด้วย PISA เราอยากจะวัดดูว่า พวกเขาสร้างความเสมอภาคได้จริงแท้แค่ไหน

in terms of ensuring that people

ในแง่ของการทำให้ผู้คน

from different social backgrounds have equal chances.

จากปูมหลังทางสังคมที่แตกต่างกัน มีโอกาสเท่าเทียมกัน

And we see that in some countries, the impact

และเราก็ได้เห็นว่า ในบางประเทศ

of social background on learning outcomes

ผลกระทบของปูมหลังทางสังคมที่มีต่อ ผลิตผลทางการเรียนนั้น

is very, very strong.

สูงมากๆ

Opportunities are unequally distributed.

โอกาสได้รับการกระจายอย่างไม่เท่าเทียมกัน

A lot of potential of young children is wasted.

ศักยภาพของเด็กๆหลายคนกลายเป็นสูญเปล่า

We see in other countries that it matters much less

เราเห็นในประเทศอื่นๆว่า มันมีผลน้อยกว่ามาก

into which social context you're born.

เจ้าบริบททางสังคมที่คุณเกิดมาเนี่ย

We all want to be there, in the upper right quadrant,

พวกเราล้วนอยากไปอยู่ที่นั่น ตรงส่วนขวาบนตรงนั้น

where performance is strong and learning opportunities are equally distributed.

ที่ๆสมรรถภาพทางการศึกษาดี และโอกาสทางการเรียนรู้ได้รับการกระจายอย่างเท่าเทียม

Nobody, and no country, can afford to be there,

ไม่มีใคร และไม่มีประเทศไหน จะรับได้หากต้องไปอยู่ตรงนั้น

where performance is poor

ตรงที่สมรรถภาพแย่

and there are large social disparities.

และมีช่องว่างทางสังคมกว้างมาก

And then we can debate, you know, is it better

และแล้วเราก็มาถกเถียงกันล่ะว่า

to be there, where performance is strong

มันดีกว่าหรือไม่ ถ้าจะต้องไปอยู่ตรงนั้น ตรงที่สมรรถภาพทางการศึกษาดี

at the price of large disparities?

แต่แลกมาด้วยราคาของช่องว่างทางสังคมขนาดใหญ่?

Or do we want to focus on equity and accept mediocrity?

หรือเราต้องการเพ่งความสนใจไปที่ความเสมอภาค แล้วยอมรับคุณภาพแบบกลางๆไปซะ?

But actually, if you look at how countries come out on this picture,

แต่จริงๆแล้ว ถ้าคุณมองไปที่ประเทศต่างๆในภาพนี้

you see there are a lot of countries that actually

คุณจะเห็นว่า มีหลายประเทศเลยทีเดียวที่

are combining excellence with equity.

ผสานความยอดเยี่ยมเข้ากับความเสมอภาคได้จริงๆ

In fact, one of the most important lessons from this comparison

ที่จริง หนึ่งในบทเรียนที่สำคัญที่สุดจากการเปรียบเทียบนี้

is that you don't have to compromise equity

ก็คือว่า คุณไม่จำเป็นต้องประนีประนอมความเสมอภาค

to achieve excellence.

เพื่อให้ได้มาซึ่งความยอดเยี่ยม

These countries have moved on from providing excellence

ประเทศเหล่าได้เคลื่อนมาจาก

for just some to providing excellence for all,

การจัดเตรียมความยอดเยี่ยมให้กับคนบางคน มาเป็นการจัดเตรียมให้กับคนทุกคน

a very important lesson.

เป็นบทเรียนที่สำคัญมากเลยทีเดียว

And that also challenges the paradigms of many school systems

และนั่นก็ท้าทายกระบวนการคิด ของระบบโรงเรียนหลายๆระบบ

that believe they are mainly there to sort people.

ที่เชื่อว่า พวกเขาอยู่ตรงนั้นเพื่อแยกประเภทผู้คน

And ever since those results came out, policymakers,

และตั้งแต่ที่ผลเหล่านั้นได้ออกมา

educators, researchers from around the world

ผู้กำหนดนโยบาย นักการศึกษา นักวิจัย จากทั่วโลก

have tried to figure out

ได้พยายามที่จะค้นหา

what's behind the success of those systems.

ว่าอะไรที่อยู่เบื้องหลังความสำเร็จของประเทศเหล่านั้น

But let's step back for a moment

แต่เรามาย้อนกลับไปสักครู่

and focus on the countries that actually started PISA,

และเพ่งความสนใจไปที่ประเทศต่างๆที่ริเริ่ม PISA

and I'm giving them a colored bubble now.

และตอนนี้ผมให้มันอยู่รูปแบบของฟองสบู่สีๆ

And I'm making the size of the bubble

และผมให้ขนาดของฟอง

proportional

แสดงสัดส่วน

to the amount of money that countries spent on students.

ของจำนวนเงินที่ประเทศต่างๆใช้จ่ายกับนักเรียน

If money would tell you everything

ถ้าเงินเป็นทุกอย่างเกี่ยวกับ

about the quality of learning outcomes,

คุณภาพของผลลัพธ์ทางการเรียนรู้

you would find all the large bubbles at the top, no?

คุณก็จะเจอฟองใหญ่อยู่ข้างบน ใช่มั้ย?

But that's not what you see.

แต่นั่นไม่ใช่สิ่งที่คุณเห็น

Spending per student only explains about,

ค่าใช้จ่ายต่อหัวนักเรียน มีผลเพียง

well, less than 20 percent

น้อยกว่า 20 เปอร์เซ็นต์ของ

of the performance variation among countries,

ความแตกต่างของสมรรถภาพทางการศึกษา ระหว่างประเทศต่างๆ

and Luxembourg, for example, the most expensive system,

และยกตัวอย่างเช่น ลักเซมเบิร์ก ประเทศที่แพงที่สุด

doesn't do particularly well.

ไม่ได้ทำได้ดีเท่าไหร่

What you see is that two countries with similar spending

สิ่งที่คุณเห็นคือ สองประเทศที่มีค่าใช้จ่ายพอๆกัน

achieve very different results.

มีผลลัพธ์ที่แตกต่างกัน

You also see -- and I think that's one of the most encouraging findings --

คุณยังจะเห็นว่า... ซึ่งผมคิดว่านี่เป็นหนึ่งในข้อค้นพบที่น่าสนใจมากที่สุด

that we no longer live in a world that is neatly divided

ก็คือว่า เราไม่ได้อยู่ในโลกใบที่ถูกแบ่งออกโดยง่าย

between rich and well-educated countries,

ระหว่างประเทศที่รวยและมีการศึกษาดี

and poor and badly-educated ones,

กับประเทศที่จนและได้รับการศึกษาแย่ อีกต่อไปแล้ว

a very, very important lesson.

เป็นบทเรียนที่สำคัญมากๆจริงๆ

Let's look at this in greater detail.

เรามาดูกันในรายละเอียดมากขึ้นไปอีก

The red dot shows you

จุดสีแดงแสดงให้เห็น

spending per student relative to a country's wealth.

ค่าใช้จ่ายต่อหัวนักเรียน โดยสัมพันธ์กับความมั่งคั่งของประเทศ

One way you can spend money is by paying teachers well,

หนทางหนึ่งในการใช้จ่ายเงิน ก็คือการจ่ายค่าจ้างดีๆให้ครู

and you can see Korea investing a lot

และคุณจะเห็นว่าเกาหลีลงทุนไปเยอะมาก

in attracting the best people into the teaching profession.

ในการดึงคนที่ดีที่สุดเข้ามาในแวดวงอาชีพครู

And Korea also invests into long school days,

และเกาหลียังลงทุนในจำนวนวันในโรงเรียนที่ยาวนาน

which drives up costs further.

ซึ่งทำให้ต้นทุนสูงขึ้นไปอีก

Last but not least, Koreans want their teachers

สุดท้ายแต่ไม่ท้ายที่สุด เกาหลีต้องการให้ครูของพวกเขา

not only to teach but also to develop.

ไม่ใช่แค่สอนอย่างเดียวแต่ต้องพัฒนาด้วย

They invest in professional development and collaboration

พวกเขาลงทุนในการพัฒนาทักษะอาชีพและการร่วมมือ

and many other things.

และอะไรต่างๆอีกมากมาย

All that costs money.

ทั้งหมดนี้ต้องใช้เงิน

How can Korea afford all of this?

แล้วเกาหลีจ่ายไหวได้ยังไงล่ะ?

The answer is, students in Korea learn in large classes.

คำตอบก็คือ นักเรียนในเกาหลีเรียนในห้องเรียนใหญ่

This is the blue bar which is driving costs down.

นี่คือแท่งสีฟ้าที่ทำให้ต้นทุนลดต่ำลง

You go to the next country on the list, Luxembourg,

คุณมองไปที่ประเทศถัดมา ลักเซมเบิร์ก

and you can see the red dot is exactly where it is for Korea,

และคุณจะเห็นจุดสีแดงอยู่ในบริเวณเดียวกันกับเกาหลี

so Luxembourg spends the same per student as Korea does.

ดังนั้น ลักเซมเบิร์กใช้จ่ายต่อหัวเท่าๆกับที่เกาหลีทำ

But, you know, parents and teachers and policymakers

แต่ผู้ปกครอง ครู และผู้กำหนดนโยบาย

in Luxembourg all like small classes.

ในลักเซมเบิร์ก ต่างก็ชอบห้องเรียนเล็กๆ

You know, it's very pleasant to walk into a small class.

คุณก็รู้ มันดูดีจะตายเวลาเดินเข้าไปในห้องเรียนเล็กๆน่ะ

So they have invested all their money into there,

ดังนั้น พวกเขาเอาเงินทั้งหมดลงทุนไปที่นั่น

and the blue bar, class size, is driving costs up.

และแท่งสีฟ้า คือขนาดห้องเรียน ได้ทำให้ต้นทุนสูงขึ้น

But even Luxembourg can spend its money only once,

แต่แม้กระทั่งลักเซมเบิร์ก ก็สามารถใข้จ่ายเงินได้เพียงครั้งเดียว

and the price for this is that

และราคาของเรื่องนี้ก็คือว่า

teachers are not paid particularly well.

ครูไม่ได้รับค่าจ้างที่ดีนัก

Students don't have long hours of learning.

นักเรียนไม่ได้มีจำนวนชั่วโมงในการเรียนรู้ที่ยาวนาน

And basically, teachers have little time to do anything else than teaching.

และโดยพื้นฐาน ครูมีเวลาเพียงนิดเดียวที่จะทำอย่างอื่น นอกเหนือไปจากการสอน

So you can see two countries spent their money very differently,

เพราะงั้นคุณจะเห็นสองประเทศที่ใช้จ่ายเงินต่างกันอย่างมาก

and actually how they spent their money

และที่จริงวิธีการจ่ายเงินของพวกเขามีผลอย่างมาก

matters a lot more than how much they invest in education.

มากกว่าจำนวนเงินที่พวกเขาใช้จ่ายในการศึกษาเสียอีก

Let's go back to the year 2000.

เรากลับมาที่ปี 2000 กัน

Remember, that was the year before the iPod was invented.

จำได้นะครับ นั่นคือปีก่อนที่ iPod จะได้รับการคิดค้น

This is how the world looked then

นี่คือภาพของโลก ณ ตอนนั้น

in terms of PISA performance.

ในแง่ของสมรรถภาพตามเกณฑ์ PISA

The first thing you can see is that the bubbles were a lot smaller, no?

สิ่งแรกที่คุณเห็นก็คือว่า ฟองต่างๆเล็กลงมาก ใช่มั้ยครับ

We spent a lot less on education,

เราใช้จ่ายน้อยกว่ามากในการศึกษา

about 35 percent less on education.

น้อยกว่าประมาณ 35 เปอร์เซ็นต์ได้

So you ask yourself, if education has become so much more expensive,

แล้วคุณก็จะถามตัวเองว่า ถ้าการศึกษามันแพงขึ้นมาก

has it become so much better?

แล้วมันดีขึ้นมากมั้ย?

And the bitter truth really is that, you know,

และความจริงอันขมขื่นก็คือว่า

not in many countries.

ไม่ได้เป็นแบบนั้นเลย ในหลายประเทศ

But there are some countries which have seen

แต่มันก็มีบางประเทศที่

impressive improvements.

มีการพัฒนาอย่างน่าประทับใจ

Germany, my own country, in the year 2000,

เยอรมนี ประเทศของผม ในปี 2000

featured in the lower quadrant,

อยู่ในซีกล่าง

below average performance, large social disparities.

ต่ำกว่าสมรรถภาพโดยเฉลี่ย มีช่องว่างทางสังคมกว้าง

And remember, Germany, we used to be one of those countries

และจำได้มั้ยครับว่า เยอรมนี เราเคยเป็นหนึ่งในประเทศ

that comes out very well when you just count people who have degrees.

ที่ดูดีมากเมื่อคุณนับจำนวนคนที่มีวุฒิการศึกษา

Very disappointing results.

ช่างเป็นผลลัพธ์ที่น่าผิดหวังจริงๆ

People were stunned by the results.

ผู้คนต่างตกตะลึงกับผลลัพธ์นี้

And for the very first time, the public debate in Germany

และเป็นครั้งแรกๆเลย ที่การถกเถึยงในเวทีสาธารณะในเยอรมนี

was dominated for months by education,

เต็มไปด้วยเรื่องของการศึกษา กินเวลาเป็นเดือนๆ

not tax, not other kinds of issues, but education

ไม่ใช่เรื่องภาษี ไม่ใช่เรื่องอื่นใด แต่เป็นเรื่องการศึกษา

was the center of the public debate.

ที่เป็นศูนย์กลางของการถกเถียงสาธารณะ

And then policymakers began to respond to this.

และแล้วผู้กำหนดนโยบายก็เริ่มตอบสนองต่อสิ่งนี้

The federal government dramatically raised its investment in education.

รัฐบาลระดับมลรัฐ ยกระดับการลงทุนในการศึกษาอย่างมากมาย

A lot was done to increase the life chances of students

หลายอย่างเป็นการทำเพื่อเพิ่มโอกาสให้กับ

with an immigrant background or from social disadvantage.

นักเรียนที่มีปูมหลังมาจากการอพยพย้ายถิ่น หรือมีความเสียเปรียบทางสังคม

And what's really interesting is that this wasn't just about

และสิ่งที่น่าสนใจจริงๆก็คือว่า นี่ไม่ได้เป็นเพียงเกี่ยวกับ

optimizing existing policies,

การพัฒนานโยบายที่มีอยู่ให้เหมาะสมเท่านั้น

but data transformed some of the beliefs and paradigms

แต่ข้อมูลได้เปลี่ยนแปลงความเชื่อและกรอบคิดบางอย่าง

underlying German education.

ที่เป็นหลักของการศึกษาในเยอรมนี

For example, traditionally, the education of the very young children

ยกตัวอย่างเช่น ตามหลักแล้ว การศึกษาของเด็กเล็ก

was seen as the business of families, and you would have cases

จะถูกมองว่าเป็นเรื่องของครอบครัว และคุณก็จะเห็น

where women were seen as neglecting their family responsibilities

กรณีต่างๆที่ผู้หญืงถูกมองว่าละทิ้งหน้าที่ของครอบครัว

when they sent their children to kindergarten.

ถ้าพวกเธอส่งลูกๆเข้าอนุบาล

PISA has transformed that debate,

PISA ได้เปลี่ยนแปลงการถกเถียงนั้น

and pushed early childhood education right at the center

และผลักดันให้การศึกษาของเด็กวัยแรกเริ่ม มาอยู่ตรงศูนย์กลาง

of public policy in Germany.

ของนโยบายสาธารณะในเยอรมนี

Or traditionally, the German education divides children

หรือตามหลักแล้ว การศึกษาของเยอรมนีแบ่งเด็กๆ

at the age of 10, very young children,

ที่อายุ 10 ปี ซึ่งเด็กมากๆเลยทีเดียว

between those deemed to pursue careers of knowledge workers

แบ่งออกเป็นกลุ่มที่มุ่งสู่เส้นทางอาชีพ ของคนทำงานแบบใช้ความรู้

and those who would end up working for the knowledge workers,

กับกลุ่มที่ลงเอยด้วยการทำงานให้กับ คนทำงานแบบใช้ความรู้

and that mainly along socioeconomic lines,

และนั่นก็ดำเนินไปตามเส้นแบ่งทางเศรษฐกิจและสังคม

and that paradigm is being challenged now too.

และกรอบคิดนั้นได้ถูกท้าทายแล้วในวันนี้

A lot of change.

เกิดการเปลี่ยนแปลงเยอะมาก

And the good news is, nine years later,

และข่าวดีก็คือ 9 ปีหลังจากนั้น

you can see improvements in quality and equity.

คุณจะเห็นการปรับปรุงในด้านคุณภาพและความเสมอภาค

People have taken up the challenge, done something about it.

ผู้คนได้รับรู้ข้อท้าทาย และลงมือทำบางอย่างเกี่ยวกับมัน

Or take Korea, at the other end of the spectrum.

ดูที่เกาหลี ซึ่งอยู่ที่อีกฝั่งของสเปกตรัม

In the year 2000, Korea did already very well,

ในปี 2000 เกาหลีทำได้ดีมากอยู่แล้ว

but the Koreans were concerned that only a small share

แต่คนเกาหลีก็ยังกังวลเกี่ยวกับสัดส่วนเล็กๆ

of their students achieved the really high levels of excellence.

ของนักเรียนที่ประสบความสำเร็จในระดับดีเยี่ยม

They took up the challenge,

พวกเขารับเอาข้อท้าทายนั้น

and Korea was able to double the proportion of students

และเกาหลีก็สามารถเพิ่ม สัดส่วนของนักเรียนที่ทำได้ยอดเยี่ยมในด้านการอ่าน

achieving excellence in one decade in the field of reading.

เพิ่มมาเป็นสองเท่าภายในหนึ่งทศวรรษ

Well, if you only focus on your brightest students,

เอาล่ะ ถ้าคุณเอาแต่สนใจนักเรียนที่ฉลาดที่สุดของคุณ

you know what happens is disparities grow,

คุณก็รู้ว่าช่องว่างมันจะขยายขึ้น

and you can see this bubble moving slightly to the other direction,

และคุณจะเห็นฟองนี้ค่อยๆเคลื่อนไปยังอีกทิศทางหนึ่ง

but still, an impressive improvement.

แต่ยังไงๆก็ยังเป็นการพัฒนาที่น่าประทับใจ

A major overhaul of Poland's education

การยกเครื่องครั้งใหญ่ของการศึกษาในโปแลนด์

helped to dramatically reduce between variability among schools,

ช่วยลดความแตกต่างหลากหลายระหว่างโรงเรียนต่างๆ

turn around many of the lowest-performing schools,

พลิกผันโรงเรียนที่มีสมรรถภาพต่ำหลายแห่ง

and raise performance by over half a school year.

แล้วเพิ่มสมรรถภาพขึ้นมามากกว่าครึ่งปีการศึกษา

And you can see other countries as well.

และคุณจะเห็นประเทศอื่นๆเช่นกัน

Portugal was able to consolidate its fragmented school system,

โปรดุเกสสามารถหลอมรวมระบบโรงเรียนที่เคยไร้ทิศทางได้

raise quality and improve equity,

พวกเขาเพิ่มคุณภาพและปรับปรุงความเสมอภาค

and so did Hungary.

และฮังการีก็เช่นเดียวกัน

So what you can actually see, there's been a lot of change.

ดังนั้น สิ่งที่คุณจะเห็นได้แน่ๆก็คือ มันมีการเปลี่ยนแปลงมากมาย

And even those people who complain and say that

และแม้กระทั่งคนเหล่านั้นที่บ่นว่า

the relative standing of countries

จุดที่ประเทศต่างๆยืนอยู่

on something like PISA is just an artifact of culture,

ในการประเมินต่างๆอย่าง PISA ก็เป็นเพียงผลลัพธ์

of economic factors, of social issues,

จากวัฒนธรรม ปัจจัยทางเศรษฐกิจ สภาพทางสังคม

of homogeneity of societies, and so on,

ความเป็นอันหนึ่งอันเดียวของสังคม และอื่นๆ

these people must now concede that education improvement is possible.

ตอนนี้ คนเหล่านี้ต้องยอมรับแล้วว่า การศึกษาพัฒนาได้

You know, Poland hasn't changed its culture.

โปแลนด์ไม่ได้เปลี่ยนแปลงวัฒนธรรมของพวกเขา

It didn't change its economy. It didn't change

พวกเขาไม่ได้เปลี่ยนระบบเศรษฐกิจ

the compositions of its population.

พวกเขาไม่ได้เปลี่ยนโครงสร้างประชากร

It didn't fire its teachers. It changed its education policies

พวกเขาไม่ได้ไล่ครูออก พวกเขาเปลี่ยนนโยบายการศึกษาและรูปแบบการปฏิบัติ

and practice. Very impressive.

น่าประทับใจมาก

And all that raises, of course, the question: What can we learn

และทั้งหมดนั้นทำให้เกิดคำถามว่า

from those countries in the green quadrant

แล้วเราจะเรียนรู้จากประเทศต่างๆ ที่อยู่ในบริเวณสีเขียว

who have achieved high levels of equity,

ที่มีระดับความเสมอภาคสูง

high levels of performance, and raised outcomes?

มีระดับสมรรถภาพสูง และมีผลลัพธ์ดีขึ้น ได้ยังไงล่ะ?

And, of course, the question is, can what works in one context

และแน่นอนว่า คำถามคือ แล้วสิ่งที่ได้ผลในที่หนึ่ง

provide a model elsewhere?

จะเป็นต้นแบบให้ที่อื่นได้รึเปล่า?

Of course, you can't copy and paste education systems wholesale,

แน่นอน คุณไม่สามารถลอก แล้วเอาระบบการศึกษาไปใช้ได้ทันที

but these comparisons have identified a range of factors

แต่การเปรียบเทียบเหล่านี้ได้ระบุปัจจัยต่างๆ

that high-performing systems share.

ที่ประเทศสมรรถภาพสูงต่างๆมีร่วมกัน

Everybody agrees that education is important.

ทุกคนเห็นด้วยว่าการศึกษาสำคัญ

Everybody says that.

ทุกคนพูดแบบนั้น

But the test of truth is, how do you weigh that priority

แต่ความจริงที่ต้องทดสอบก็คือว่า

against other priorities?

คุณจะให้น้ำหนักความสำคัญของสิ่งหนึ่ง เหนืออีกสิ่งหนึ่งได้ยังไง?

How do countries pay their teachers

ประเทศต่างๆจ่ายค่าจ้างครู

relative to other highly skilled workers?

โดยเชิงเปรียบเทียบกับ อาชีพที่ต้องใช้ทักษะสูงอื่นๆ ยังไง?

Would you want your child to become a teacher

แล้วคุณอยากจะให้ลูกของคุณเป็นครู

rather than a lawyer?

มากกว่าเป็นทนายรึเปล่า?

How do the media talk about schools and teachers?

แล้วสื่อมีการพูดถึงโรงเรียนและครูยังไง?

Those are the critical questions, and what we have learned

นั่นเป็นคำถามสำคัญ และสิ่งที่เราได้เรียนรู้จาก PISA ก็คือว่า

from PISA is that, in high-performing education systems,

ในประเทศต่างๆที่มีสมรรถภาพการศึกษาสูง

the leaders have convinced their citizens to make choices

ในทุกวันนี้ ผู้นำได้โน้มน้าวให้พลเมืองของตัวเองเลือก

that value education, their future,

ให้ความสำคัญกับการศึกษา ซึ่งเป็นอนาคตของพวกเขา

more than consumption today.

มากกว่าการบริโภค

And you know what's interesting? You won't believe it,

และคุณรู้มั้ยว่าอะไรที่น่าสนใจ? คุณจะไม่เชื่อหรอก

but there are countries in which the most attractive place

แต่มีหลายประเทศเลย ที่ศูนย์การค้าไม่ใช่ที่ๆ

to be is not the shopping center but the school.

ดึงดูดผู้คนมากที่สุด แต่โรงเรียนต่างหากที่เป็นแบบนั้น

Those things really exist.

สิ่งเหล่านี้มีอยู่จริงๆ

But placing a high value on education

แต่การให้คุณค่ากับการศึกษามากๆ

is just part of the picture.

เป็นเพียงส่วนหนึ่งของภาพ

The other part is the belief that all children

ส่วนอื่นๆคือความเชื่อที่ว่า เด็กทั้งหมด

are capable of success.

มีความสามารถที่จะประสบความสำเร็จ

You have some countries where students

คุณมีบางประเทศที่นักเรียน

are segregated early in their ages.

ถูกแยกเป็นกลุ่มๆตั้งแต่ยังเล็กๆ

You know, students are divided up,

คุณก็รู้ นักเรียนถูกแบ่งเป็นหมวดหมู่

reflecting the belief that only some children

สะท้อนความเชื่อที่ว่า มีเพียงนักเรียนบางคนเท่านั้น

can achieve world-class standards.

ที่สามารถไปถึงมาตรฐานระดับโลกได้

But usually that is linked to very strong social disparities.

แต่โดยปกติแล้ว นี่มันเชื่อมโยงไปยัง ความแตกต่างทางสังคมที่รุนแรง

If you go to Japan in Asia, or Finland in Europe,

ถ้าคุณไปญี่ปุ่น ในเอเชีย หรือ ฟินแลนด์ในยุโรป

parents and teachers in those countries

ผู้ปกครองและครูในประเทศเหล่านั้น

expect every student to succeed,

คาดหวังให้นักเรียนทุกคนประสบความสำเร็จ

and you can see that actually mirrored in student behavior.

และคุณจะเห็นสิ่งเหล่านั้น สะท้อนออกมาในอุปนิสัยของนักเรียน

When we asked students what counts

เมื่อเราถามนักเรียนว่า อะไรสำคัญ

for success in mathematics,

สำหรับความสำเร็จในวิชาเลข

students in North America would typically tell us,

นักเรียนในอเมริกาเหนือโดยรวมๆจะตอบว่า

you know, it's all about talent.

มันเป็นเรื่องของพรสวรรค์ล้วนๆ

If I'm not born as a genius in math, I'd better study something else.

ถ้าฉันไม่ได้เกิดมาเป็นอัจฉริยะในวิชาเลข ฉันไปเรียนวิชาอื่นดีกว่า

Nine out of 10 Japanese students say

9 ใน 10 ของนักเรียนญี่ปุ่นตอบว่า

that it depends on my own investment, on my own effort,

มันขึ้นอยู่กับการลงทุนของฉันเอง ความพยายามของฉันเอง

and that tells you a lot about the system that is around them.

และนั่นก็บอกคุณได้มากมายเลย เกี่ยวกับระบบที่อยู่รอบตัวพวกเขา

In the past, different students were taught in similar ways.

ในอดีต นักเรียนที่หลากหลายถูกสอนด้วยวิธีการที่เหมือนกัน

High performers on PISA embrace diversity

ประเทศที่ทำได้ดีใน PISA รับรู้ความหลากหลาย

with differentiated pedagogical practices.

ด้วยรูปแบบการสอนที่ออกแบบมาแตกต่างกันไป

They realize that

พวกเขาตระหนักว่า

ordinary students have extraordinary talents,

นักเรียนธรรมดาๆมีพรสวรรค์ที่พิเศษ

and they personalize learning opportunities.

และพวกเขาจัดโอกาสการเรียนรู้ให้เหมาะกับแต่ละคน

High-performing systems also share

ประเทศที่ทำได้ดียังมี

clear and ambitious standards across the entire spectrum.

มาตรฐานที่ชัดเจนและทะเยอทะยานครอบคลุมไปทั่วด้วย

Every student knows what matters.

นักเรียนทุกคนรู้ว่าอะไรสำคัญ

Every student knows what's required to be successful.

นักเรียนทุกคนรู้ว่าอะไรจำเป็นสำหรับการประสบความสำเร็จ

And nowhere does the quality of an education system

และไม่มีที่ไหนเลยที่คุณภาพของระบบการศึกษา

exceed the quality of its teachers.

เหนือไปกว่าคุณภาพของครูในระบบ

High-performing systems are very careful

ประเทศที่ทำได้ดีระมัดระวังมาก

in how they recruit and select their teachers

ในการคัดเลือกและว่าจ้างครู

and how they train them.

และการฝีกฝนครูเหล่านั้น

They watch how they improve the performances of teachers

พวกเขาเฝ้าระวังการพัฒนาสมรรถนะของครู

in difficulties who are struggling,

ที่ตกที่นั่งลำบากและต้องต่อสู้ดิ้นรน

and how they structure teacher pay.

และการจัดโครงสร้างการจ่ายเงินให้ครู

They provide an environment also in which teachers work together

พวกเขาเตรียมสภาพแวดล้อมที่ครูทำงานร่วมกัน

to frame good practice.

เพื่อสร้างวิธีการสอนที่ดี

And they provide intelligent pathways for teachers to grow

และพวกเขาเตรียมเส้นทางอันชาญฉลาดสำหรับครู

in their careers.

เพื่อที่จะเติบโตในสายงานของพวกเขา

In bureaucratic school systems,

ในระบบโรงเรียนแบบราชการ

teachers are often left alone in classrooms

ครูมักจะถูกทิ้งไว้ลำพังในห้องเรียน

with a lot of prescription on what they should be teaching.

กับข้อกำหนดมากมายว่าพวกเขาควรจะต้องสอนอะไร

High-performing systems are very clear what good performance is.

ประเทศที่ทำได้ดีมีความชัดเจนในเรื่องว่า อะไรคือสมรรถภาพที่ดี

They set very ambitious standards, but then they enable

พวกเขาตั้งมาตรฐานที่สูง

their teachers to figure out,

แต่พวกเขาก็ปล่อยให้ครูคิดว่า

what do I need to teach to my students today?

ฉันจะสอนอะไรนักเรียนดีนะวันนี้?

The past was about delivered wisdom in education.

การศึกษาในอดีตเป็นเรื่องของการนำส่งความรู้

Now the challenge is to enable user-generated wisdom.

ตอนนี้ความท้าทายก็คือ การสร้างปัญญาที่ผู้ใช้สร้างขึ้นเอง

High performers have moved on from professional

ประเทศที่ทำได้ดี ได้เคลื่อนจากรูปแบบเชิงวิชาชีพ

or from administrative forms of accountability and control --

และเชิงบริหาร ที่เน้นการตรวจสอบได้และการควบคุม

sort of, how do you check whether people do what they're supposed to do in education --

ประมาณว่า คุณจะตรวจสอบว่า คนเราได้ทำสิ่งที่ควรทำในการศึกษาหรือไม่ อย่างไร

to professional forms of work organization.

ไปสู่รูปแบบเชิงวิชาชีพขององค์กรการทำงาน

They enable their teachers to make innovations in pedagogy.

พวกเขาปล่อยให้ครูสามารถสร้างสรรค์สิ่งใหม่ๆในการสอนได้

They provide them with the kind of development they need

พวกเขาเตรียมรูปแบบการพัฒนาที่ครูต้องการ

to develop stronger pedagogical practices.

เพื่อพัฒนาวิธีการสอนที่ดียิ่งขึ้น

The goal of the past was standardization and compliance.

เป้าหมายในอดีตคือการสร้างมาตรฐานและการทำตามแบบแผน

High-performing systems have made teachers

ประเทศที่ทำได้ดีสร้างครูและครูใหญ่

and school principals inventive.

ให้เป็นนักประดิษฐ์

In the past, the policy focus was on outcomes,

ในอดีต นโยบายเพ่งเล็งไปที่ผลลัพธ์

on provision.

และการทำตามข้อกำหนด

The high-performing systems have helped teachers

ประเทศที่ทำได้ดีได้ช่วยครูและครูใหญ่

and school principals to look outwards to the next teacher,

มองออกไปยังครูคนถัดไป

the next school around their lives.

โรงเรียนถัดไป ในชีวิตของพวกเขา

And the most impressive outcomes of world-class systems

และผลลัพธ์ที่น่าประทับใจที่สุด ของระบบที่ได้มาตรฐานระดับโลก

is that they achieve high performance across the entire system.

ก็คือว่า พวกเขามีสมรรถภาพสูงทั้งระบบ

You've seen Finland doing so well on PISA,

คุณเห็นว่าฟินแลนด์ทำได้ดีใน PISA

but what makes Finland so impressive

แต่สิ่งที่ทำให้ฟินแลนด์ดูน่าประทับใจมาก

is that only five percent of the performance variation

ก็คือ การที่มีความแตกต่างของสมรรถนะเพียง 5 เปอร์เซ็นต์

amongst students lies between schools.

ระหว่างนักเรียนในโรงเรียนที่แตกต่างกัน

Every school succeeds.

ทุกโรงเรียนประสบความสำเร็จ

This is where success is systemic.

นี่เป็นที่ๆความสำเร็จเป็นไปอย่างมีระบบ

And how do they do that?

แล้วพวกเขาทำยังไงล่ะ?

They invest resources where they can make the most difference.

พวกเขาลงทุนทรัพยากรลงไปในที่ๆ พวกเขาสามารถสร้างความแตกต่างได้สูงสุด

They attract the strongest principals into the toughest schools,

พวกเขาดึงครูใหญ่ที่เก่งที่สุดไปที่โรงเรียนที่ยากที่สุด

and the most talented teachers

และครูที่มีพรสวรรค์ที่สุด

into the most challenging classroom.

ไปยังห้องเรียนที่ท้าทายที่สุด

Last but not least, those countries align policies

สุดท้ายแต่ไม่ท้ายที่สุด ประเทศเหล่านี้จัดวางนโยบาย

across all areas of public policy.

ให้สอดคล้องกับนโยบายสาธารณะทุกด้าน

They make them coherent over sustained periods of time,

พวกเขาทำให้มันสอดคล้องกันได้เป็นเวลายาวนาน

and they ensure that what they do is consistently implemented.

และพวกเขาทำให้แน่ใจว่า สิ่งที่พวกเขาทำ ได้รับการนำไปปฏิบัติอย่างสม่ำเสมอ

Now, knowing what successful systems are doing

เอาล่ะ การได้รู้ว่าระบบที่ประสบความสำเร็จกำลังทำอะไรอยู่

doesn't yet tell us how to improve.

ยังไม่ได้บอกเราเลยว่า เราจะปรับปรุงได้ยังไง

That's also clear, and that's where some of the limits

นั่นเป็นความชัดเจน และเป็นข้อจำกัดบางอย่าง

of international comparisons of PISA are.

ของการเปรียบเทียบระหว่างประเทศของ PISA

That's where other forms of research need to kick in,

นั่นเป็นจุดที่งานวิจัยรูปแบบอื่นๆจะต้องเข้ามาตอบ

and that's also why PISA doesn't venture into

และนั่นยังเป็นเหตุผลด้วยว่า ทำไม PISA ไม่ได้เข้าไป

telling countries what they should be doing.

บอกประเทศต่างๆว่า พวกเขาควรจะทำอะไร

But its strength lies in telling them

แต่ข้อดีของมันก็คือ มันบอกประเทศต่างๆ

what everybody else has been doing.

ว่าคนอื่นๆกำลังทำอะไรอยู่

And the example of PISA shows that data

และตัวอย่างของ PISA แสดงให้เห็นว่า

can be more powerful than administrative control of financial subsidy

ข้อมูลสามารถมีอำนาจเหนือ การควบคุมการบริหารเงินอุดหนุน

through which we usually run education systems.

ที่พวกเรากำลังทำอยู่ในระบบการศึกษา

You know, some people argue that

บางคนแย้งว่า

changing educational administration

การเปลี่ยนแปลงการบริหารการศึกษา

is like moving graveyards.

ก็เหมือนการย้ายสุสาน

You just can't rely on the people out there to help you with this. (Laughter)

คุณไม่สามารถอาศัยคนในนั้นให้ช่วยคุณได้ (เสียงหัวเราะ)

But PISA has shown what's possible in education.

แต่ PISA ได้แสดงให้เห็นถึงความเป็นไปได้ในการศึกษา

It has helped countries to see that improvement is possible.

มันได้ช่วยให้ประเทศต่างๆ เห็นว่า การปรับปรุงเป็นสิ่งที่เป็นไปได้

It has taken away excuses from those who are complacent.

มันได้ลบล้างข้ออ้างจากพวกที่พอใจในสิ่งเดิมๆ

And it has helped countries to set meaningful targets

และมันได้ช่วยประเทศต่างๆ ตั้งเป้าหมายอย่างมีนัยยะ

in terms of measurable goals achieved by the world's leaders.

ในเชิงเป้าหมายที่วัดได้ ที่ทำกันมาแล้วโดยผู้นำในโลก

If we can help every child, every teacher, every school,

ถ้าเราช่วยเด็กทุกคน ครูทุกคน โรงเรียนทุกโรงเรียน

every principal, every parent see what improvement is possible,

ครูใหญ่ทุกคน ผู้ปกครองทุกคน ให้เห็นว่า การปรับปรุงเป็นสิ่งที่เป็นไปได้

that only the sky is the limit to education improvement,

และมีเพียงท้องฟ้าที่เป็นขีดจำกัดการพัฒนาการศึกษา

we have laid the foundations

เราก็ได้สร้างรากฐาน

for better policies and better lives.

สำหรับนโยบายที่ดีกว่าและชีวิตที่ดีกว่าเอาไว้แล้ว

Thank you.

ขอบคุณครับ

(Applause)

(เสียงปรบมือ)