Andreas Schleicher: Use data to build better schools

آندرس اشلایکر: از اطلاعات برای ساختن مدارس بهتر استفاده کنید

Translator: Joseph Geni Reviewer: Morton Bast

Translator: Simin Zare Hajibagher Reviewer: soheila Jafari

Radical openness is still a distant future

پذیرش مطلق، در زمینه آموزش در مدارس

in the field of school education.

هنوز یک آینده دور محسوب می‌شود.

We have such a hard time figuring out

ما به سختی به این نتیجه رسیدیم که

that learning is not a place but an activity.

آموزش ربطی به مکان ندارد، زیرا یک فعالیت است.

But I want to tell you the story of PISA,

ولی من می‌خواهم برای شما داستان PISA (برنامه بین المللی ارزیابی دانش آموزان)،

OECD's test to measure the knowledge and skills

آزمون متعلق به OECD (سازمان توسعه و همکاری‌های اقتصادی) برای اندازه گیری دانش و مهارت‌های

of 15-year-olds around the world,

همه نوجوانان ۱۵ ساله در دنیا را تعریف کنم،

and it's really a story of how international comparisons

و این در واقع داستان این است که چگونه سنجش‌های بین المللی

have globalized the field of education that we usually treat

آموزش را که ما معمولاً فکر می‌کنیم در حیطه سیاست‌های بومی است،

as an affair of domestic policy.

جهانی سازی کرده است.

Look at how the world looked in the 1960s,

ببینید که در دهه ۶۰ میلادی

in terms of the proportion of people

نسبت آدم‌هایی که دبیرستان را تمام کرده بودند،

who had completed high school.

در جهان چگونه بوده است.

You can see the United States ahead of everyone else,

می‌توانید ایالات متحده را بالاتر از هر کشور دیگر ببینید،

and much of the economic success of the United States

و بسیاری از موفقیت‌های اقتصادی ایالات متحده

draws on its long-standing advantage

بر اساس این برتری طولانی مدت

as the first mover in education.

به عنوان پیشرو در آموزش بوده است.

But in the 1970s, some countries caught up.

ولی در دهه ۷۰، برخی کشورها به او رسیدند.

In the 1980s, the global expansion

در دهه ۸۰ رشد جهانی

of the talent pool continued.

استعدادها ادامه یافت.

And the world didn't stop in the 1990s.

جهان در دهه ۹۰ متوقف نشد.

So in the '60s, the U.S. was first.

بنابراین در دهه ۶۰ ایالات متحده اول بود.

In the '90s, it was 13th,

و در دهه ۹۰ در رده ۱۳ قرار داشت،

and not because standards had fallen,

و این به دلیل پائین آمدن استانداردها نبود،

but because they had risen so much faster elsewhere.

بلکه به این دلیل بود که آن‌ها درکشورهای دیگر سریعتررشد کردند.

Korea shows you what's possible in education.

کشوره کره به شما نشان می‌دهد در زمینه آموزش چه چیزهایی ممکن است.

Two generations ago, Korea had the standard of living

دو دهه پیش، استاندارد زندگی در کره

of Afghanistan today,

به اندازه افغانستان امروز بود،

and was one of the lowest education performers.

و یکی از پایین ترین کارایی‌های آموزشی را دارا بود.

Today, every young Korean finishes high school.

امروزه، هر فرد کره ای دبیرستان را تمام می‌کند.

So this tells us that, in a global economy,

این نشان می‌دهد که در یک اقتصاد جهانی،

it is no longer national improvement that's the benchmark for success,

توسعه ملی دیگر معیاری برای موفقیت نیست،

but the best performing education systems internationally.

بلکه معیار،اجرای بهترین سیستم آموزش در سطح بین المللی است.

The trouble is that

مشکل اینجاست که

measuring how much time people spend in school

اندازه گیری میزان زمانی که افراد در مدرسه می‌گذرانند

or what degree they have got is not always

و یا اینکه چه نمراتی کسب می‌کنند همواره

a good way of seeing what they can actually do.

معیار خوبی برای سنجش آنچه که می‌توانند انجام دهند، نیست.

Look at the toxic mix of unemployed graduates on our streets,

نگاهی به آمیزه ناخوشایند فارغ التحصیلان بیکار در خیابان‌های ما بیاندازید،

while employers say they cannot find the people

آن هم زمانی که کارفرمایان می‌گویند نمی توانند فرد مورد نظر خود

with the skills they need.

با مهارت‌هایی که نیاز دارند را پیدا کنند.

And that tells you that better degrees don't automatically translate

این به این معنی است که نمره‌های بهتر لزوماً به معنی

into better skills and better jobs and better lives.

مهارت‌های بهتر و شغل‌های بهتر و زندگی‌های بهتر نیست.

So with PISA, we try to change this

بنابراین در PISA، ما سعی می‌کنیم این وضعیت را

by measuring the knowledge and skills

با اندازه گیری دانش و مهارت‌های افراد

of people directly.

به طور مستقیم، تغییر دهیم.

And we took a very special angle to this.

ما داریم از زاویه بسیار خاصی این کار را انجام می‌دهیم.

We were less interested in whether students can simply

ما کمتر علاقه مندیم که بدانیم آیا دانش آموزان می‌توانند به سادگی

reproduce what they have learned in school,

آنچه را که در مدرسه یاد گرفته اند بازتولید کنند،

but we wanted to test whether they can extrapolate

بلکه می‌خواهیم این را بسنجیم که آیا آن‌ها می‌توانند

from what they know

آنچه را می‌دانند توسعه دهند

and apply their knowledge in novel situations.

و دانسته‌های شان را در زمینه‌های بدیع به کار گیرند.

Now, some people have criticized us for this.

برخی افراد ما را برای این کار مورد انتقاد قرار داده اند.

They say, you know, such a way of measuring outcomes

آن‌ها می‌گویند که این راه اندازه گیری نتایج

is terribly unfair to people, because we test students

بی اندازه غیرعادلانه است، به این دلیل که ما دانش آموزان را با مشکلاتی

with problems they haven't seen before.

مورد سنجش قرار می‌دهیم، که هرگز با آن‌ها روبه رو نشده اند.

But if you take that logic, you know,

ولی اگر قرار باشد به این منطق گوش فرا دهیم،

you should consider life unfair, because

باید زندگی را هم غیرعادلانه بدانید، زیرا

the test of truth in life is not whether we can remember

آزمون حقیقت در زندگی آن چیزی نیست که بتوانیم

what we learned in school,

از آموختن در مدرسه به یاد بیاوریم،

but whether we are prepared for change,

بلکه آن است که ما برای تغییر آماده شده باشیم،

whether we are prepared for jobs that haven't been created,

آن است که برای مشاغلی آماده شده باشیم که هنوز به وجود نیامده اند،

to use technologies that haven't been invented,

برای استفاده از تکنولوژی‌های که هنوز اختراع نشده اند،

to solve problems we just can't anticipate today.

برای حل مشکلاتی که امروز نمی‌توانیم آن را پیش‌بینی کنیم.

And once hotly contested,

و در شرایط به شدت رقابتی،

our way of measuring outcomes has actually quickly become the standard.

روش‌های اندازه‌گیری نتایج ما به سرعت تبدیل به استاندارد م‌ شوند.

In our latest assessment in 2009,

در آخرین ارزیابی ما در سال ۲۰۰۹،

we measured 74 school systems

ما ۷۴ سیستم مدرسه ای را بررسی کردیم

that together cover 87 percent of the economy.

که مجموعاً ۸۷ درصد اقتصاد را در بردارد.

This chart shows you the performance of countries.

این نمودار کارایی کشورها را به شما نشان می‌دهد.

In red, sort of below OECD average.

در بخش قرمز، کارایی‌های کمتر از متوسط OECD قرار دارند.

Yellow is so-so, and in green are the countries doing really well.

زرد متوسط و سبز کشورهایی هستند که کارایی خوبی دارند.

You can see Shanghai, Korea, Singapore in Asia;

می‌توانید شانگهای، کره و سنگاپور را در آسیا ببینید؛

Finland in Europe;

فنلاند را در اروپا؛

Canada in North America doing really well.

کانادا در آمریکای شمالی واقعاً خوب کار می‌کند.

You can also see that there is a gap of almost

همینطور می‌توانید ببینید که یک شکاف تقریباً

three and a half school years between

به اندازه سه و نیم سال آموزشی بین

15-year-olds in Shanghai and 15-year-olds in Chile,

۱۵ ساله‌های شانگهای و ۱۵ ساله‌های شیلی وجود دارد.

and the gap grows to seven school years

و اگر کشورهای با کارایی ضعیف را در نظر بگیرید،

when you include the countries with really poor performance.

این شکاف تا ۷ سال آموزشی افزایش می‌یابد.

There's a world of difference in the way in which

اینجا تفاوت بسیار بزرگی در روش آمادگی این افراد جوان

young people are prepared for today's economy.

برای اقتصاد امروز وجود دارد.

But I want to introduce a second important dimension

ولی می‌خواهم بعد مهم دومی را در این تصویر

into this picture.

به شما معرفی کنم.

Educators like to talk about equity.

آموزش دهندگان دوست دارند در مورد برابری صحبت کنند.

With PISA, we wanted to measure how they actually deliver equity,

در PISA، ما می‌خواستیم ارزیابی کنیم که آن‌ها واقعاً چگونه

in terms of ensuring that people

در زمینه اطمینان دادن به افراد با پیشینه‌های اجتماعی متفاوت

from different social backgrounds have equal chances.

در مورد اینکه آن‌ها شانس‌های برابری دارند، برابری را ایجاد می‌کنند.

And we see that in some countries, the impact

و می‌بینم که در برخی کشورها،

of social background on learning outcomes

تاثیر پیشینه اجتماعی بر روی نتایج آموزش

is very, very strong.

بسیار، بسیار قوی است.

Opportunities are unequally distributed.

فرصت‌ها به طور نامتناسب توزیع شده اند.

A lot of potential of young children is wasted.

استعداد و توانایی بسیاری ازکودکان از دست می‌روند.

We see in other countries that it matters much less

می‌بینیم که در کشورهاای دیگر اهمیت کمتری دارد از

into which social context you're born.

اینکه با کدام پیشینه اجتماعی متولد شدید.

We all want to be there, in the upper right quadrant,

همه ما دوست داریم اینجا باشیم، در این یک چهارم بالای بهتر،

where performance is strong and learning opportunities are equally distributed.

جایی که کارایی بالا است و فرصت‌های آموزشی متناسب توزیع شده اند.

Nobody, and no country, can afford to be there,

هیچ فرد و هیچ کشوری،

where performance is poor

اگر کارایی اش ضعیف باشد و اگر در آن نابرابری‌های اجتماعی زیادی

and there are large social disparities.

وجود داشته باشند، توان بودن در آنجا را ندارد.

And then we can debate, you know, is it better

ما می‌توانیم بحث کنیم، آیا این بهتر است به قیمت

to be there, where performance is strong

وجود نابرابری‌های زیاد،

at the price of large disparities?

جایی باشیم که کارایی بالا است؟

Or do we want to focus on equity and accept mediocrity?

یا می‌خواهیم برروی برابری تمرکز کنیم و حد متوسط را قبول کنیم؟

But actually, if you look at how countries come out on this picture,

اما در واقع، اگر شما به این نگاه کنید که چگونه کشورها در این تصویر قرار گرفتند،

you see there are a lot of countries that actually

می‌توانید ببینید که بسیاری از این کشورها درواقع

are combining excellence with equity.

برتری و برابری را با هم ترکیب می‌کنند.

In fact, one of the most important lessons from this comparison

در واقع یکی از مهمترین درس‌ها از این مقایسه

is that you don't have to compromise equity

این هست که شما مجبور نیستید برای رسیدن به برتری

to achieve excellence.

برابری را قربانی کنید.

These countries have moved on from providing excellence

این کشورها از فراهم آوردن برتری برای

for just some to providing excellence for all,

تنها برخی افراد، به فراهم آوردن برتری برای همه حرکت کرده اند،

a very important lesson.

و این درس خیلی مهمی است.

And that also challenges the paradigms of many school systems

و این در واقع، تضاد بسیاری از سیستم‌های آموزشی را

that believe they are mainly there to sort people.

که فکر می‌کنند باید مردم را دسته بندی کنند، به چالش می‌کشد.

And ever since those results came out, policymakers,

از زمانی که این نتایج به دست آمده اند، سیاست گزاران،

educators, researchers from around the world

آموزگاران، پژوهشگران سراسر دنیا

have tried to figure out

تلاش کرده اند بفهمند

what's behind the success of those systems.

که دلیل موفقیت این سیستم چیست.

But let's step back for a moment

بگذارید برای یک لحظه به عقب بازگردیم

and focus on the countries that actually started PISA,

و روی کشورهایی که واقعاً PISA را آغاز کرده اند تمرکز کنیم،

and I'm giving them a colored bubble now.

و الان من دارم به آنها حباب‌های رنگی می‌دهم.

And I'm making the size of the bubble

و دارم اندازه حباب‌ها را

proportional

متناسب با میزان پولی که کشورها

to the amount of money that countries spent on students.

برای دانش آموزان خرج می‌کنند، تنظیم می‌کنم.

If money would tell you everything

اگر پول قرار باشد همه چیز را

about the quality of learning outcomes,

در مورد کیفیت نتایج فراگیری به شما بگوید،

you would find all the large bubbles at the top, no?

بایستی حباب‌های بزرگتر بالاتر می‌بودند، این طور نیست؟

But that's not what you see.

ولی این چیزی که مشاهده می‌کنیم نیست.

Spending per student only explains about,

میزان هزینه‌ها برای هر دانش آموز، تنها حدود

well, less than 20 percent

کمتر از ۲۰ درصد از اختلاف کارایی

of the performance variation among countries,

میان کشورها را توضیح می‌دهد،

and Luxembourg, for example, the most expensive system,

و برای مثال لوگزامبورگ، گرانترین سیستم آموزشی،

doesn't do particularly well.

کارایی چندان خوبی ندارد.

What you see is that two countries with similar spending

می‌توانید ببینید که دو کشور با هزینه مشابه،

achieve very different results.

نتایج بسیار متفاوتی را به دست آورده اند.

You also see -- and I think that's one of the most encouraging findings --

همینطور می‌توانید ببینید -- به عقیده من دلگرم کننده ترین یافته --

that we no longer live in a world that is neatly divided

این که ما دیگر در دنیایی که دقیقاً بین کشورهای

between rich and well-educated countries,

ثروتمند و آموزش دیده و کشورهای فقیر

and poor and badly-educated ones,

و آموزش ندیده تقسیم بندی شده اند، زندگی نمی‌کنیم،

a very, very important lesson.

و این درس بسیار، بسیار مهمی است.

Let's look at this in greater detail.

بگذارید با جزییات بیشتری به این نگاه کنیم.

The red dot shows you

نقطه‌های قرمز میزان هزینه‌های هر دانش آموز

spending per student relative to a country's wealth.

نسبت به ثروت کشور را نشان می‌دهد.

One way you can spend money is by paying teachers well,

یکی از راه‌هایی که می‌توانید پول را خرج کنید این هست که به آموزگاران دستمزد خوبی بدهید،

and you can see Korea investing a lot

و می‌توانید ببینید که کشور کره در زمینه جذب بهترین

in attracting the best people into the teaching profession.

افراد برای شغل معلمی سرمایه گذاری زیادی می‌کند.

And Korea also invests into long school days,

و همیچنین کره برای ساعات طولانی در مدرسه سرمایه گذاری نیز می‌کند

which drives up costs further.

که هزینه‌ها را هم افزایش می‌دهد.

Last but not least, Koreans want their teachers

به عنوان آخرین و نه کم اهمیت ترین، کره ای‌ها می خواهند که آموزگارانشان

not only to teach but also to develop.

نه تنها تدریس کنند، بلکه دانششان را هم گسترش دهند.

They invest in professional development and collaboration

آن‌ها برای توسعه حرفه ای و همکاری

and many other things.

و خیلی چیزهای دیگر هم سرمایه گذاری می‌کنند.

All that costs money.

همه اینها به پول نیاز دارد.

How can Korea afford all of this?

چطور کره همه این‌ها را تامین می‌کند؟

The answer is, students in Korea learn in large classes.

پاسخ این هست، دانش آموزان کره ای در کلاس‌های بزرگ آموزش می‌بینند.

This is the blue bar which is driving costs down.

این ستون آبی هست که هزینه‌ها را پایین می‌آورد.

You go to the next country on the list, Luxembourg,

به کشور بعدی روی نقشه برویم، لوگزامبورگ،

and you can see the red dot is exactly where it is for Korea,

می‌بینید که نقطه قرمز دقیقاً همان جایی هست که برای کره وجود داشته،

so Luxembourg spends the same per student as Korea does.

بنابراین لوگزامبورگ به اندازه کره برای دانش آموزانش هزینه می‌کند.

But, you know, parents and teachers and policymakers

ولی، والدین و معلمان و سیاست گزاران در لوگزامبورگ،

in Luxembourg all like small classes.

کلاس‌های کوچکتر را دوست دارند.

You know, it's very pleasant to walk into a small class.

این خیلی دوست داشتنی است که وارد یک کلاس کوچک شوید.

So they have invested all their money into there,

خُب آن‌ها همه پولشان را آنجا هزینه کردند،

and the blue bar, class size, is driving costs up.

و ستون آبی، اندازه کلاس، هزینه‌ها را بالا برده است.

But even Luxembourg can spend its money only once,

ولی لوگزامبورگ می‌تواند پولش را فقط یکبار خرج کند،

and the price for this is that

و نتیجه این کار این هست که

teachers are not paid particularly well.

به معلمان دستمزد خوبی پرداخت نمی شود.

Students don't have long hours of learning.

دانش آموزان ساعت‌های طولانی را به آموختن سپری نمی‌کنند.

And basically, teachers have little time to do anything else than teaching.

و در واقع، معلمان زمان بسیار اندکی دارند تا چیزی را به غیر از درس دادن را انجام دهند.

So you can see two countries spent their money very differently,

بنابراین می‌بینید که دو کشور پولشان را به دو روش خیلی متفاوت خرج می‌کنند،

and actually how they spent their money

و در واقع این که آن‌ها پولشان را چگونه خرج می‌کنند،

matters a lot more than how much they invest in education.

بسیار بیشتر از این اهمیت دارد که چقدر در زمینه آموزش سرمایه گذاری می‌کنند.

Let's go back to the year 2000.

بگذارید برگردیم به سال ۲۰۰۰.

Remember, that was the year before the iPod was invented.

به خاطر بیاورید این سال قبل از ان بود که iPod اختراع شود.

This is how the world looked then

این چیزی است که دنیا آن زمان بر اساس معیارهای

in terms of PISA performance.

عملکرد PISA به نظر می‌آمد.

The first thing you can see is that the bubbles were a lot smaller, no?

اولین چیزی که می‌بینید این هست که حباب‌ها بسیار کوچکتر بودند.

We spent a lot less on education,

ما بسیار کمتر در زمینه آموزش سرمایه گذاری می‌کردیم،

about 35 percent less on education.

حدود ۳۵ درصد کمتر.

So you ask yourself, if education has become so much more expensive,

بنابراین شما از خودتان می‌پرسید، اگر آموزش تا این حد گرانتر شده،

has it become so much better?

آیا تا این حد بهتر هم شده است؟

And the bitter truth really is that, you know,

حقیقت تلخ این هست که،

not in many countries.

در بسیاری از کشورها پاسخ منفی است.

But there are some countries which have seen

ولی کشورهایی هم وجود دارند که شاهد

impressive improvements.

بهبود بسیار چشمگیری بوده اند.

Germany, my own country, in the year 2000,

آلمان، کشور من، در سال ۲۰۰۰،

featured in the lower quadrant,

در یک چهارم پایین حضور داشت،

below average performance, large social disparities.

زیر متوسط عملکرد، با نابرابری اجتماعی بالا.

And remember, Germany, we used to be one of those countries

و به خاطر داشته باشید که، آلمان، ما یکی از آن کشورهایی بودیم که

that comes out very well when you just count people who have degrees.

اگر شما فقط تعداد افراد با مدرک را در نظر می‌گرفتید، نتیجه بسیار خوبی را بدست می‌آوردید.

Very disappointing results.

نتایج بسیار نا امید کننده هستند.

People were stunned by the results.

مردم با نتایج بهت زده شده بودند.

And for the very first time, the public debate in Germany

و برای اولین بار،گفتگوی عمومی در آلمان

was dominated for months by education,

عمدتاً در مورد آموزش بود،

not tax, not other kinds of issues, but education

نه مالیات، نه مسایل دیگر، بلکه آموزش

was the center of the public debate.

موضوع گفتگوی عمومی بود.

And then policymakers began to respond to this.

سپس سیاست گزاران شروع به پاسخ گویی کردند.

The federal government dramatically raised its investment in education.

دولت فدرال به سرعت میزان سرمایه گذاری در آموزش را افزایش داد.

A lot was done to increase the life chances of students

میزان بالایی برای افزایش شانس‌های زندگی دانش آموزان

with an immigrant background or from social disadvantage.

با پیشینه مهاجرت و یا تبعیض‌های اجتماعی انجام شد.

And what's really interesting is that this wasn't just about

و چیزی که جالب این است که این فقط

optimizing existing policies,

در مورد بهینه سازی سیاست‌های موجود نبود،

but data transformed some of the beliefs and paradigms

بلکه داده ها برخی از باورها و مدل‌های

underlying German education.

اصولی آموزش آلمانی را دگرگون کردند.

For example, traditionally, the education of the very young children

برای مثال، به طور سنتی، آموزش بچه‌های خیلی کوچک

was seen as the business of families, and you would have cases

وظیفه خانواده ها محسوب می‌شد، و مواردی وجود داشت

where women were seen as neglecting their family responsibilities

که اگر زنان فرزندانشان را به مهد کودک می‌فرستادند،

when they sent their children to kindergarten.

متهم به نادیده گرفتن مسئولیت‌های خانوادگی شان می‌شدند.

PISA has transformed that debate,

PISA، این باور را تغییر،

and pushed early childhood education right at the center

و آموزش زودهنگام کودکان را به عنوان

of public policy in Germany.

هسته اصلی سیاست آموزش عمومی در آلمان قرار داده است.

Or traditionally, the German education divides children

و یا به طور سنتی، سیستم آموزشی آلمان کودکان را

at the age of 10, very young children,

از سن ۱۰ سالگی، کودکان بسیار جوان، به دو گروه تقسیم می‌کند که یک گروه

between those deemed to pursue careers of knowledge workers

مایلند شغلی در حوزه کارهای علمی بیابند و

and those who would end up working for the knowledge workers,

آنها که قرار است برای این افراد کار کنند،

and that mainly along socioeconomic lines,

و این عمدتاً در رابطه با مسایل اقتصادی اجتماعی است،

and that paradigm is being challenged now too.

و این باور نیز اکنون به چالش کشیده شده است.

A lot of change.

تغییرات بسیار زیاد هستند.

And the good news is, nine years later,

خبر خوب آن اهست که نُه سال بعد،

you can see improvements in quality and equity.

می‌توانید شاهد بهبود در کیفیت و برابری آموزشی باشید.

People have taken up the challenge, done something about it.

مردم این چالش را پذیرفته اند و در مورد آن کار انجام داده اند.

Or take Korea, at the other end of the spectrum.

به کره در سوی دیگر این طیف نگاه کنید.

In the year 2000, Korea did already very well,

در سال ۲۰۰۰ کره عملکرد بسیار خوبی داشت،

but the Koreans were concerned that only a small share

ولی کره ای‌ها از این بابت نگران بودند که تنها گروه اندکی از دانش آموزان شان

of their students achieved the really high levels of excellence.

به سطوح واقعاً بالای ممتازی، دست می‌یابند.

They took up the challenge,

آنها چالش را پذیرفتند،

and Korea was able to double the proportion of students

و کره موفق شد نسبت دانش آموزانی را که به سطوح بالای

achieving excellence in one decade in the field of reading.

برتری در زمینه خواندن می‌رسند، در طی یک دهه دو برابر کند.

Well, if you only focus on your brightest students,

خوب، اگر شما فقط برروی با استعدادترین دانش آموزان‌تان تمرکز کنید،

you know what happens is disparities grow,

اتفاقی که می‌افتد این است که نابرابری افزایش می‌یابد،

and you can see this bubble moving slightly to the other direction,

و می‌بینید که این حباب به آهستگی به سمت دیگری حرکت می‌کند،

but still, an impressive improvement.

البته هنوز، بهبودی بسیار چشمگیر است.

A major overhaul of Poland's education

هزینه کلی آموزش در لهستان

helped to dramatically reduce between variability among schools,

منجر به کاهش شدید تفاوت بین مدارس شد،

turn around many of the lowest-performing schools,

عملکرد بسیاری از مدارس ضعیف بهبود یافت،

and raise performance by over half a school year.

و کارایی در طی یک نیمسال تحصیلی افزایش یافت.

And you can see other countries as well.

می‌توانید کشورهای دیگر را هم ببینید.

Portugal was able to consolidate its fragmented school system,

پرتغال موفق شد سیستم آموزش تکه تکه شده اش را یکپارچه کند،

raise quality and improve equity,

کیفیت را افزایش دهد و برابری را بهبود دهد،

and so did Hungary.

و همچنان مجارستان توانست این کار را انجام دهد.

So what you can actually see, there's been a lot of change.

بنابراین می‌بینید که درواقع تغییرات زیادی رخ داده است.

And even those people who complain and say that

و حتی آن افرادی که شکایت می‌کنند و می‌گویند که

the relative standing of countries

جایگاه نسبی کشورها

on something like PISA is just an artifact of culture,

بر اساس چیزی مثل PISA فقط حاصل فرهنگ،

of economic factors, of social issues,

عوامل اقتصادی، مسایل اجتماعی،

of homogeneity of societies, and so on,

یکدستی جوامع و غیره است،

these people must now concede that education improvement is possible.

این آدم‌ها اکنون باید بپذیرند که بهبود آموزش امکان پذیر است.

You know, Poland hasn't changed its culture.

می‌دانید، مجارستان فرهنگش را تغییر نداده است.

It didn't change its economy. It didn't change

اقتصادش تغییر نکرده است.

the compositions of its population.

ترکیب جمعیتش عوض نشده است.

It didn't fire its teachers. It changed its education policies

معلمانش را اخراج نکرده است. فقط سیاست‌های آموزشی و

and practice. Very impressive.

تمرینی را تغییر داده است. این بسیار چشمگیر است.

And all that raises, of course, the question: What can we learn

با همه این رشدها، البته، پرسش این است: ما چه می‌توانیم

from those countries in the green quadrant

از این کشورهای در یک چهارم سبز رنگ که به

who have achieved high levels of equity,

سطوح بالای برابری، سطوح بالای کارایی، و بهبود نتایج

high levels of performance, and raised outcomes?

رسیده اند، بیاموزیم؟

And, of course, the question is, can what works in one context

و البته پرسش اینجاست که آیا چیزی که در یک شرایط جواب داده،

provide a model elsewhere?

می‌تواند یک مدل در جایی دیگر ارائه کند؟

Of course, you can't copy and paste education systems wholesale,

البته شما نمی‌توانید همه سیستم آموزشی را کپی برداری و جای دیگر اجرا کنید،

but these comparisons have identified a range of factors

اما این مقایسه‌ها منجر به شناسایی تعداد زیادی از عوامل می‌شوند

that high-performing systems share.

که در سیستم‌های آموزشی با کارایی بالا مشترک هستند.

Everybody agrees that education is important.

همه افراد قبول دارند که آموزش اهمیت بالایی دارد.

Everybody says that.

همه این را می‌گویند.

But the test of truth is, how do you weigh that priority

اما آزمون حقیقت این است که، شما چطور اولویت‌ها را

against other priorities?

رتبه بندی می‌کنید؟

How do countries pay their teachers

کشورها چگونه به معلمان خود در مقایسه با

relative to other highly skilled workers?

دیگر مشاغل بسیار حرفه ای حقوق پرداخت می‌کنند؟

Would you want your child to become a teacher

آیا شما ترجیح می‌دهید فرزندتان یک معلم بشود،

rather than a lawyer?

تا آن که یک وکیل بشود؟

How do the media talk about schools and teachers?

رسانه‌ها چطور در مورد مدارس و معلمان صحبت می‌کنند؟

Those are the critical questions, and what we have learned

این‌ها سوال‌های مهمی هستند و چیزی که ما از

from PISA is that, in high-performing education systems,

PISA فرا گرفته ایم این است که، در سیستم‌های آموزشی با کارایی بالا،

the leaders have convinced their citizens to make choices

رهبران شهروندان خود را قانع کرده اند که انتخاب‌های داشته باشند

that value education, their future,

که به آموزش برای آینده شان،

more than consumption today.

بیشتر از مصرف امروز، ارزش بدهند.

And you know what's interesting? You won't believe it,

و می دانید چه چیزی بسیار جالب است؟ نمی توانید باور کنید،

but there are countries in which the most attractive place

کشورهایی وجود دارد که در آن‌ها جذاب‌ترین مکان‌ها

to be is not the shopping center but the school.

مراکز خرید نیستند، بلکه مدارس هستند.

Those things really exist.

این چیزها واقعاً وجود دارند.

But placing a high value on education

اما ارزش گزاری زیاد به آموزش

is just part of the picture.

فقط بخشی از این تصویر است.

The other part is the belief that all children

بخش دیگر این باور است که همه داش آموزان،

are capable of success.

امکان موفق بودن را دارند.

You have some countries where students

شما کشورهایی را دارید که دانش آموزانش

are segregated early in their ages.

در سال‌های بسیار ابتدایی مدرسه، جداسازی شده اند.

You know, students are divided up,

شما می‌دانید این که دانش آموزان تقسیم شده اند،

reflecting the belief that only some children

نشان دهنده این باور است که تنها بخشی از دانش آموزان

can achieve world-class standards.

می‌توانند به استاندارد‌های جهانی دسترسی داشته باشند.

But usually that is linked to very strong social disparities.

اما این معمولاً در ارتباط با نابرابری‌های عمیق اجتماعی نیز هست.

If you go to Japan in Asia, or Finland in Europe,

اگر به ژاپن در آسیا بروید، و یا فنلاند در اروپا،

parents and teachers in those countries

والدین و معلمان در این کشورها،

expect every student to succeed,

از همه دانش آموزان انتظار موفقیت را دارند،

and you can see that actually mirrored in student behavior.

و می‌بینید که این واقعاً دررفتار دانش آموزان تاثیر گذاشته است.

When we asked students what counts

وقتی دانش آموزان را مورد پرسش قرار می‌دهیم که

for success in mathematics,

چه چیزی معیار موفقیت در ریاضیات است،

students in North America would typically tell us,

دانش آموزان آمریکای شمالی معمولاً می‌گویند،

you know, it's all about talent.

این‌ها همه مربوط به استعداد است.

If I'm not born as a genius in math, I'd better study something else.

اگر من یک نابغه ریاضی زاده نشده ام، بهتر است چیز دیگری بخوانم.

Nine out of 10 Japanese students say

نه نفر از ده نفر دانش آموز ژاپنی می‌گویند که

that it depends on my own investment, on my own effort,

این فقط به تلاش و کوشش من بستگی دارد،

and that tells you a lot about the system that is around them.

و این نشان دهنده ویژگی‌های سیستم آموزشی آن‌ها است.

In the past, different students were taught in similar ways.

در گذشته دانش آموزان مختلف به یک شیوه فکر می‌کردند.

High performers on PISA embrace diversity

کارایی بالا در PISA، تنوع در سیستم‌های آموزشی

with differentiated pedagogical practices.

مختلف را با آغوش باز می‌پذیرد.

They realize that

آن‌ها تشخیص داده اند که

ordinary students have extraordinary talents,

دانش آموزان معمولی استعداد‌های غیر معمول دارند،

and they personalize learning opportunities.

و فرصت‌های آموزشی را شخصی سازی می‌کنند.

High-performing systems also share

سیستم‌های با کارایی بالا همچنان

clear and ambitious standards across the entire spectrum.

در استانداردهای شفاف و بلند پروازانه در سراسر طیف با هم مشترک‌اند.

Every student knows what matters.

همه دانش آموزان می‌دانند که چه چیزی اهمیت دارد.

Every student knows what's required to be successful.

همه دانش آموزان می‌دانند که برای موفق بودن به چه چیزهایی نیاز دارند.

And nowhere does the quality of an education system

و هیچ جا کیفیت یک سیستم آموزشی

exceed the quality of its teachers.

از کیفیت معلمان آن بیشتر نیست.

High-performing systems are very careful

سیستم‌های آموزشی با کارایی بالا درباره

in how they recruit and select their teachers

انتخاب و استخدام معلمان شان و درباره

and how they train them.

تربیت آن‌ها بسیار دقت می‌کنند.

They watch how they improve the performances of teachers

آنها میزان بهبود کارایی معلمان را در

in difficulties who are struggling,

مشکلاتی که با آن‌ها درگیرند، پایش می‌کنند و

and how they structure teacher pay.

همینطور اینکه چگونه به آن‌ها پرداخت می‌کنند.

They provide an environment also in which teachers work together

آن‌ها همچنین محیطی را ایجاد می‌کنند که در آن معلمان

to frame good practice.

برای کسب یک نتیجه خوب، در کنار یکدیگر کار کنند.

And they provide intelligent pathways for teachers to grow

آنها مسیرهای هوش‌مندانه ای را برای رشد معلمان در

in their careers.

زمینه کاری‌شان فراهم می‌کنند.

In bureaucratic school systems,

در سیستم‌های آموزشی بروکراتیک،

teachers are often left alone in classrooms

معمولا معلمان به همراه حجم زیادی از آنچه که

with a lot of prescription on what they should be teaching.

باید تدریس کنند، در کلاس‌ها به حال خود رها می‌شوند.

High-performing systems are very clear what good performance is.

سیستم‌های با کارایی بالا، برای نشان دادن کارایی خوب، بسیار روشن هستند.

They set very ambitious standards, but then they enable

آن‌ها استانداردهای بلندپروازانه‌ای دارند، ولی می‌توانند

their teachers to figure out,

معلمان خود را قادر سازند که خودشان به این نتیجه برسند،

what do I need to teach to my students today?

که چه باید در یک روز به دانش آموزانشان درس بدهند.

The past was about delivered wisdom in education.

در گذشته هدف تحصیل انتقال دانس و آگاهی بود.

Now the challenge is to enable user-generated wisdom.

اما چالش امروزه، تولید دانش و آگاهی توسط گروه هدف است.

High performers have moved on from professional

کشورهای با کارایی خوب از فرم‌های حرفه ای یا اداری

or from administrative forms of accountability and control --

مسئولیت پذیری و یا کنترل -- به نوعی، کنترل کردن اینکه افراد کاری را که باید

sort of, how do you check whether people do what they're supposed to do in education --

در حیطه آموزش انجام دهند، انجام می‌دهند یا نه -- به

to professional forms of work organization.

فرم حرفه ای کار سازمانی رسیده اند.

They enable their teachers to make innovations in pedagogy.

آن‌ها معلمان‌شان را در ایجاد نوآوری و خلاقیت در فرایند تربیت، توانا کرده اند.

They provide them with the kind of development they need

آن‌ها برای معلمان‌شان نوعی از توسعه را فراهم کرده اند که

to develop stronger pedagogical practices.

برای قوی‌تر شدن فعالیت‌های تربیتی به آن نیاز دارند.

The goal of the past was standardization and compliance.

هدف در گذشته، استاندارد سازی و اطاعت محسوب می‌شد.

High-performing systems have made teachers

سیستم‌های با کارایی بالا معلمان و

and school principals inventive.

مدیران مدارس را مبتکر و خلاق کرده است.

In the past, the policy focus was on outcomes,

در گذشته، تمرکز سیاست‌ها بر نتایج و

on provision.

فراهم آوری نیازها بود.

The high-performing systems have helped teachers

سیستم های با کارایی بالا به معلمان و مدیران مدارس

and school principals to look outwards to the next teacher,

کمک کرده اند تا به فراتر از معلم بعدی،

the next school around their lives.

مدرسه بعدی در زندگی خود بنگرند.

And the most impressive outcomes of world-class systems

و چشمگیرترین نتیجه سیستم‌های جهانی

is that they achieve high performance across the entire system.

این است که آنها در سراسر سیستم به بهترین کارایی دست می‌یابند.

You've seen Finland doing so well on PISA,

شما دیده اید که فنلاند چقدر خوب در PISA کار کرده است،

but what makes Finland so impressive

اما چیزی که فنلاند را تا این حد چشمگیر کرده

is that only five percent of the performance variation

این است که فقط پنج درصد اختلاف عملکرد

amongst students lies between schools.

بین دانش آموزان در مدارس وجود دارد.

Every school succeeds.

همه مدارس موفق شده اند.

This is where success is systemic.

این جایی است که موفقیت سیستماتیک شده است.

And how do they do that?

آن‌ها چطور این کار را کرده اند؟

They invest resources where they can make the most difference.

آن‌ها در منابعی سرمایه گذاری کردند که می‌توانستند بیشترین تغییرات را ایجاد کنند.

They attract the strongest principals into the toughest schools,

آن‌ها قویترین مدیران را به سخت ترین مدارس فرستادند،

and the most talented teachers

و با استعدادترین معلمان را به

into the most challenging classroom.

چالش برانگیزترین کلاس‌ها.

Last but not least, those countries align policies

آخرین و نه کم اهمیتترین مورد این است که آن کشورها سیاست‌های شان را

across all areas of public policy.

در تمام مناطق همراه با سیاست‌های عمومی برقرار کردند.

They make them coherent over sustained periods of time,

آن‌ها سیاست‌های شان را در طی دوره‌های زمانی پایدار، منسجم کردند،

and they ensure that what they do is consistently implemented.

و اطمینان حاصل کردند که آنچه که انجام می‌دهند، به طورمداوم انجام می‌شود.

Now, knowing what successful systems are doing

اکنون، دانستن اینکه سیستم‌های موفق چه انجام می‌دهند،

doesn't yet tell us how to improve.

نمی‌توانند به ما بگویند که چگونه می‌توانیم پیشرفت کنیم.

That's also clear, and that's where some of the limits

این واضح است، و این جایی است که برخی محدودیت‌های

of international comparisons of PISA are.

مقایسه‌های بین المللی PISA وجود دارند.

That's where other forms of research need to kick in,

این جا جایی است که برخی پژوهش‌ها باید انجام شود و

and that's also why PISA doesn't venture into

همینطور این دلیل این است که PISA اقدام به توصیه کردن به کشورها

telling countries what they should be doing.

برای آنچه که باید انجام دهند، نمی‌کند.

But its strength lies in telling them

اما قدرت آن، در این قرار دارد که به آن‌ها بگوید

what everybody else has been doing.

که دیگران چه کارهایی انجام داده اند.

And the example of PISA shows that data

مثال PISA نشان می‌دهد که اطلاعات

can be more powerful than administrative control of financial subsidy

می‌تواند از کنترل اجرای سوبسیدهای مالی که

through which we usually run education systems.

معمولاً از طریق آن سیستم‌های آموزشی را اداره می‌کنیم، قوی‌ترباشد.

You know, some people argue that

می‌دانید، برخی از مردم

changing educational administration

معتقدند که تغییر سیاست‌های آموزشی مانند

is like moving graveyards.

حرکت دادن گورستان‌ها است.

You just can't rely on the people out there to help you with this. (Laughter)

شما صرفاً نمی‌توانید روی کمک آدم‌های آنجا حساب کنید. (خنده حضار)

But PISA has shown what's possible in education.

اما PISA نشان داده است که که چه چیزهایی در آموزش امکان پذیر هستند.

It has helped countries to see that improvement is possible.

این به کشورها کمک کرده است که ببینند اصلاحات شدنی است.

It has taken away excuses from those who are complacent.

این بهانه را از دست کسانی که در حال شکایت کردن هستند، گرفته است.

And it has helped countries to set meaningful targets

و به کشورها کمک کرده است که هدف‌های معنی داری با توجه

in terms of measurable goals achieved by the world's leaders.

به هدف‌های کسب شده‌ی قابل اندازه گیری، توسط پیشروان جهان، برای خود تعریف کنند.

If we can help every child, every teacher, every school,

اگر ما بتوانیم به هر کودک، به هر معلم، به هر مدرسه،

every principal, every parent see what improvement is possible,

به هر مدیر، به هر پدر و مادر نشان دهیم که چه پیشرفت‌هایی امکان پذیر هستند،

that only the sky is the limit to education improvement,

اینکه پیشرفت آموزشی تنها به مرزهای آسمان محدود می‌شود،

we have laid the foundations

پایه‌های لازم برای سیاست‌های بهتر

for better policies and better lives.

و زندگی بهتر را بنیان نهاده ایم.

Thank you.

متشکرم.

(Applause)

(تشویق حضار.)