Jarrett J. Krosoczka: Why lunch ladies are heroes

Translator: Dollaya Piumsuwan Reviewer: Sritala Dhanasarnsombut

When my first children's book was published

เมื่อหนังสือเด็กเล่มแรกของผมตีพิมพ์

in 2001,

ในปี 2001

I returned to my old elementary school

ผมกลับไปเยือนโรงเรียนประถมของผม

to talk to the students about being an author

เพื่อพูดให้เด็กๆ ฟัง เรื่องเป็นนักเขียน

and an illustrator,

และนักวาดภาพประกอบ

and when I was setting up my slide projector

ในขณะที่ผมกำลังตั้งเครื่องโปรเจ็คเตอร์

in the cafetorium,

ในหอประชุมโรงอาหาร

I looked across the room,

ผมมองไปยังอีกฝั่งหนึ่งของห้อง

and there she was:

และเธอก็อยู่ตรงนั้น

my old lunch lady.

แม่ครัวประจำโรงอาหารคนเดิมของผม

She was still there at the school

เธอยังทำงานอยู่ที่โรงเรียน

and she was busily preparing lunches for the day.

และเธอก็กำลังยุ่งอยู่กับ การเตรียมอาหารกลางวัน

So I approached her to say hello,

ผมเลยเดินเข้าไปหาเธอเพื่อทักทาย

and I said, "Hi, Jeannie! How are you?"

ว่า "สวัสดี จีนนี่ คุณเป็นยังไงบ้าง"

And she looked at me, and I could tell

เธอมองผม และผมบอกได้เลยว่า

that she recognized me,

เธอจำผมได้

but she couldn't quite place me, and she looked at me and she said,

แต่เธอดูยังลังเล เธอมองผมและพูดว่า

"Stephen Krosoczka?"

"สตีเฟน โคซอสกาเหรอ?"

And I was amazed that she knew I was a Krosoczka,

ผมประหลาดใจที่เธอรู้ว่าผมนามสกุลโครซอสกา

but Stephen is my uncle who is 20 years older than I am,

แต่สตีเฟนคืออาของผมที่แก่กว่าผม 20 ปี

and she had been his lunch lady when he was a kid.

และเธอก็เป็นแม่ครัวที่นี่ตอนที่เขายังเด็ก

And she started telling me about her grandkids,

เธอเริ่มเล่าเรื่องหลานๆ ของเธอให้ผมฟัง

and that blew my mind.

นั่นทำให้ผมตื่นเต้นมาก

My lunch lady had grandkids,

แม่ครัวของผมมีหลาน

and therefore kids,

นั่นแปลว่าต้องมีลูก

and therefore left school at the end of the day?

และเมื่อตกเย็นก็กลับบ้านอย่างนั้นหรือนี่?

I thought she lived in the cafeteria

ผมนึกว่าเธออาศัย ในหอประชุมโรงอาหาร

with the serving spoons.

กับช้อนส้อม

I had never thought about any of that before.

ผมไม่เคยคิดถึงอะไรเหล่านั้นเลย

Well, that chance encounter inspired my imagination,

การได้เจอแม่ครัวของผมโดยบังเอิญ ทำให้จินตนาการของผมบรรเจิด

and I created the Lunch Lady graphic novel series,

ผมได้สร้างนิยายภาพวาดชุด Lunch Lady (แม่ครัวโรงเรียน)

a series of comics about a lunch lady

การ์ตูนเกี่ยวกับแม่ครัวโรงเรียน

who uses her fish stick nunchucks

ที่ใช้กระบองปลาทอด

to fight off evil cyborg substitutes,

ในการต่อสู้กับเหล่าหุ่นยนต์วายร้าย

a school bus monster, and mutant mathletes,

ปีศาจรถโรงเรียน และนักคณิตศาสตร์กลายพันธุ์

and the end of every book,

ตอนท้ายของหนังสือทุกเล่ม

they get the bad guy with their hairnet,

พวกเธอจะจับวายร้ายด้วยตาข่ายคลุมผม

and they proclaim, "Justice is served!"

และก็ตะโกนว่า "ความยุติธรรมกลับมาแล้ว!"

(Laughter) (Applause)

(เสียงหัวเราะ) (เสียงปรบมือ)

And it's been amazing, because the series

มันน่าทึ่งมากๆ เพราะการ์ตูนชุดนี้

was so welcomed into the reading lives of children,

ได้รับการต้อนรับให้เป็นส่วนหนึ่ง ในชีวิตการอ่านของเด็กๆ

and they sent me the most amazing letters

พวกเขาส่งจดหมาย การ์ด

and cards and artwork.

และภาพวาดที่น่าอัศจรรย์มาให้ผม

And I would notice as I would visit schools,

และผมสังเกตเห็นว่า เมื่อผมเดินสายไปยังโรงเรียนต่างๆ

the lunch staff would be involved in the programming

เหล่าแม่ครัวจะมาร่วมกับผม

in a very meaningful way.

ในทางที่มีความหมาย

And coast to coast,

จากฟากหนึ่งไปยังอีกฟากหนึ่งของประเทศ

all of the lunch ladies told me the same thing:

เหล่าแม่ครัวบอกกับผมว่า

"Thank you for making a superhero in our likeness."

"ขอบคุณที่สร้างซุปเปอร์ฮีโร่ ที่เหมือนพวกเรา"

Because the lunch lady has not been treated

เพราะตั้งแต่ไหนแต่ไร แม่ครัวไม่เคยได้รับการปฏิบัติ

very kindly in popular culture over time.

อย่างเคารพในวัฒนธรรมสมัยนิยม

But it meant the most to Jeannie.

มันมีความหมายมากกับจีนนี่

When the books were first published,

ตอนที่หนังสือตีพิมพ์ครั้งแรก

I invited her to the book launch party,

ผมเชิญเธอมาที่งานเลี้ยงฉลองหนังสือ

and in front of everyone there,

และต่อหน้าทุกคนที่นั่น

everyone she had fed over the years,

ที่เธอเคยทำอาหารให้ตลอดหลายปี

I gave her a piece of artwork and some books.

ผมมอบงานศิลปะและหนังสือให้กับเธอ

And two years after this photo was taken,

สองปีหลังจากที่ถ่ายรูปนี้

she passed away,

เธอก็เสียชีวิตลง

and I attended her wake,

ผมไปเคารพศพเธอ

and nothing could have prepared me for what I saw there,

และผมไม่ได้ตั้งตัวกับสิ่งที่ผมเห็นที่นั่น

because next to her casket was this painting,

เพราะข้างๆ โลงศพของเธอคือภาพวาดชิ้นนี้

and her husband told me it meant so much to her

สามีของเธอบอกกับผมว่า มันมีความหมายกับเธอมาก

that I had acknowledged her hard work,

มันหมายความว่าผมรับรู้ว่าเธอทำงานหนัก

I had validated what she did.

ผมทำให้สิ่งที่เธอทำมีค่า

And that inspired me to create a day

มันเป็นแรงบันดาลใจให้ผมกำหนดวันขึ้น

where we could recreate that feeling

ที่จะสร้างความรู้สึกนั้นขึ้นมาได้อีกครั้ง

in cafeterias across the country:

ในหอประชุมโรงอาหารทั่วประเทศ

School Lunch Hero Day, a day where kids

วันฮีโร่อาหารกลางวันโรงเรียน

can make creative projects for their lunch staff.

วันที่เด็กๆ จะสามารถทำกิจกรรมสร้างสรรค์ ให้กับเหล่าแม่ครัว

And I partnered with the School Nutrition Association,

ผมจับมือกับสมาคมโภชนาการโรงเรียน

and did you know that a little over 30 million kids

คุณรู้มั้ยว่าเด็กกว่า 30 ล้านคน

participate in school lunch programs every day.

ร่วมโครงการอาหารกลางวัน โรงเรียนทุกวัน

That equals up to a little over five billion lunches

นั่นเท่ากับในทุกๆ ปีการศึกษา

จะมีการเสิร์ฟอาหารกลางวัน มากกว่า 5 พันล้านที่

made every school year.

And the stories of heroism go well beyond

เรื่องราวของฮีโร่เป็นมากกว่า

just a kid getting a few extra chicken nuggets

แค่เด็กคนหนึ่ง อยากได้นักเก็ตไก่เพิ่ม

on their lunch tray.

ในถาดอาหารกลางวันของเขา

There is Ms. Brenda in California,

นี่คือคุณเบรนดาจากแคลิฟอเนีย

who keeps a close eye on every student that comes through her line

ซึ่งคอยจับตาดูเด็กทุกคน ที่ต่อแถวอาหารของเธอ

and then reports back to the guidance counselor

และรายงานครูแนะแนว

if anything is amiss.

หากมีอะไรผิดปกติ

There are the lunch ladies in Kentucky

มีแม่ครัวโรงเรียนในเคนทักกี

who realized that 67 percent of their students

ที่ตระหนักว่ามีนักเรียนร้อยละ 67

relied on those meals every day,

อาศัยอาหารกลางวันโรงเรียนทุกวัน

and they were going without food over the summer,

และเด็กๆ ไม่มีอาหารกินในช่วงปิดเทอม

so they retrofitted a school bus

พวกเขาเลยดัดแปลงรถโรงเรียน

to create a mobile feeding unit,

เพื่อสร้างรถอาหารเคลื่อนที่

and they traveled around the neighborhoods

พวกเขาเดินทางไปรอบชุมชน

feedings 500 kids a day during the summer.

นำอาหารไปให้กับเด็กกว่า 500 ชีวิต ในช่วงปิดเทอม

And kids made the most amazing projects.

ส่วนเด็กๆ ก็ทำกิจกรรมที่น่าทึ่งมากๆ

I knew they would.

ผมรู้ว่าพวกเขาจะทำ

Kids made hamburger cards

พวกเขาทำการ์ดแฮมเบอร์เกอร์

that were made out of construction paper.

จากกระดาษ

They took photos of their lunch lady's head

พวกเขาเอารูปศีรษะของแม่ครัว

and plastered it onto my cartoon lunch lady

ติดมันกับรูปการ์ตูนแม่ครัวของฉัน

and fixed that to a milk carton

และติดทั้งหมดกับกล่องนม

and presented them with flowers.

และจัดวางกับดอกไม้

And they made their own comics,

พวกเขาเขียนการ์ตูนของพวกเขาขึ้นมา

starring the cartoon lunch lady

โดยมีตัวการ์ตูน Lunch Lady

alongside their actual lunch ladies.

และรูปของแม่ครัวของพวกเขา

And they made thank you pizzas,

พวกเขาทำพิซซ่าขอบคุณ

where every kid signed a different topping

ซึ่งเด็กทุกคนเขียนคำขอบคุณบนหน้า

of a construction paper pizza.

ของพิซซ่ากระดาษ

For me, I was so moved by the response

สำหรับผมแล้ว ผมรู้สึกประทับใจกับปฏิกิริยา

that came from the lunch ladies,

ที่มาจากเหล่าแม่ครัวทั้งหลาย

because one woman said to me, she said,

เพราะหญิงคนหนึ่งบอกกับผมว่า

"Before this day, I felt like I was

"ก่อนหน้านี้ ฉันรู้สึกเหมือนกับว่า

at the end of the planet at this school.

อยู่ใต้พื้นโลกในโรงแรียนแห่งนี้

I didn't think that anyone noticed us down here."

ฉันไม่คิดว่าจะมีใครสังเกตเห็นฉันข้างใต้นี่

Another woman said to me,

แม่ครัวอีกคนพูดกับผมว่า

"You know, what I got out of this

"คุณรู้มั้ย สิ่งที่ฉันได้จากสิ่งที่คุณทำ

is that what I do is important."

คือ สิ่งที่ฉันทำมันสำคัญ

And of course what she does is important.

และแน่นอนว่าสิ่งที่เธอทำมันสำคัญ

What they all do is important.

สิ่งที่พวกเธอทั้งหมดทำมันสำคัญ

They're feeding our children every single day,

พวกเขาทำอาหารให้ลูกๆ ของเราทานทุกๆ วัน

and before a child can learn,

และการที่เด็กจะเรียนหนังสือได้

their belly needs to be full,

พวกเขาจะต้องอิ่มท้องก่อน

and these women and men

หญิงและชายเหล่านี้

are working on the front lines to create

ทำงานอยู่ในแนวหน้า

an educated society.

เพื่อสร้างสังคมการศึกษา

So I hope that

ผมจึงหวังว่า

you don't wait for School Lunch Hero Day

คุณจะไม่รอให้ถึงวันฮีโร่อาหารกลางวัน

to say thank you to your lunch staff,

เพื่อกล่าวขอบคุณพ่อครัวแม่ครัวของคุณ

and I hope that you remember

และหวังว่าคุณจะจดจำ

how powerful a thank you can be.

พลังของคำขอบคุณ

A thank you can change a life.

คำขอบคุณเปลี่ยนชีวิตได้

It changes the life of the person who receives it,

มันเปลี่ยนชีวิตของคนที่ได้รับมัน

and it changes the life of the person

และเปลี่ยนชีวิต

who expresses it.

ของคนที่มอบมัน

Thank you.

ขอบคุณครับ

(Applause)

(เสียงปรบมือ)