Jarrett J. Krosoczka: Why lunch ladies are heroes

جرئت کوروزوسکا: چرا بانوان ناهار قهرمانند

Translator: Leila Ataei Reviewer: Kim Key

When my first children's book was published

وقتی نخستین کتابم برای کودکان در سال ۲۰۰۱

in 2001,

منتشر شد،

I returned to my old elementary school

به دبستان قدیمی ام برگشتم

to talk to the students about being an author

تا برای دانش آموزان درباره نویسندگی و

and an illustrator,

تصویرگی صحبت کنم.

and when I was setting up my slide projector

و در سالن کافه تریا مشغول راه اندازی

in the cafetorium,

اسلایدها بودم،

I looked across the room,

نگاهم به آنطرف اتاق افتاد،

and there she was:

و او آنجا بود:

my old lunch lady.

بانوی سالخورده ناهار.

She was still there at the school

هنوز هم توی همان مدرسه بود

and she was busily preparing lunches for the day.

و مشغول آماده کردن ناهار برای آن روز.

So I approached her to say hello,

بنابراین نزد او رفتم تا بهش سلام بدم.

and I said, "Hi, Jeannie! How are you?"

و گفتم، «سلام جنی، حالت چطوره؟»

And she looked at me, and I could tell

و بهم نگاهی اندخت و می توانم بگویم

that she recognized me,

که من را شناخته بود،

but she couldn't quite place me, and she looked at me and she said,

اما نمی توانست بطور کامل بخاطرم بیاورد، و نگاهم کرد و گفت،

"Stephen Krosoczka?"

« استفن کورسوزکا؟»

And I was amazed that she knew I was a Krosoczka,

و حیرت زده بودم که می دانست یک کورسوزکا هستم،

but Stephen is my uncle who is 20 years older than I am,

اما استفن عمویم بود که ۲۰ سالی از من بزرگتر بود،

and she had been his lunch lady when he was a kid.

و این خانم بانوی ناهار او در کودکی اش بوده.

And she started telling me about her grandkids,

و شروع کرد به گفتن از نوه هایش برایم،

and that blew my mind.

و شگفت انگیز بود واقعا.

My lunch lady had grandkids,

بانوی ناهار من نوه داشت،

and therefore kids,

و درنتیجه بچه،

and therefore left school at the end of the day?

و برای همین در انتهای هر روز مدرسه را ترک می کرده؟

I thought she lived in the cafeteria

فکر می کردم که در کافه تریا زندگی می کند

with the serving spoons.

همراه با ملاقه هاش.

I had never thought about any of that before.

تا پیش از آن بهش فکر نکرده بودم.

Well, that chance encounter inspired my imagination,

خب، آن برخورد اتفاقی، جرقه ای در قوه تخیلم زد

and I created the Lunch Lady graphic novel series,

و مجموعه کتابهای مصور بانوی ناهار را خلق کردم.

a series of comics about a lunch lady

مجموعه کارتونی درباره بانوی ناهاری که

who uses her fish stick nunchucks

از لانچیکوهای فیله ماهی سرخ شده اش برای مبارزه با

to fight off evil cyborg substitutes,

بدلهای خبیث سایبورگی (موجودی با اجزای ارگانیک و مکانیکی) استفاده می کند،

a school bus monster, and mutant mathletes,

هیولای اتوبوس مدرسه، و نابغه های ریاضی جهش یافته،

and the end of every book,

و در آخر هر کتاب،

they get the bad guy with their hairnet,

آنها با استفاده از تور موهایشان آدم بده را به دام مینداختند

and they proclaim, "Justice is served!"

و با صدا بلند می گفتند، « عدالت اجرا شد!»

(Laughter) (Applause)

(خنده) (تشویق)

And it's been amazing, because the series

و استقبالی که از این مجموعه از طرف بچه های

was so welcomed into the reading lives of children,

کتابخوان شد،شگفت آور بود،

and they sent me the most amazing letters

و من فوق العاده ترین نامه ها، کارتها و کارهای هنری

and cards and artwork.

را از بچه ها دریافت کردم.

And I would notice as I would visit schools,

و در بازدیدهایم از مدارس متوجه شدم که

the lunch staff would be involved in the programming

خدمه ناهار در برنامه ریزی های ناهار

in a very meaningful way.

به شیوه ای معنادارتر مشارکت می کردند.

And coast to coast,

و هر جایی که رفتم،

all of the lunch ladies told me the same thing:

تمامی این بانوان ناهار همان صحبت را برایم تکرار کردند:

"Thank you for making a superhero in our likeness."

«متشکرم برای قهرمان سازی در قشر کاری ما.»

Because the lunch lady has not been treated

چون بانوی ناهار در فرهنگ عامه

very kindly in popular culture over time.

انقدر تا بحال با مهربانی مورد توجه قرار نگرفته بود.

But it meant the most to Jeannie.

اما برای جنی بسیار باارزش بود.

When the books were first published,

وقتی کتابها اولین بارمنتشر شدند،

I invited her to the book launch party,

او را به میهمانی ناهار کتابم دعوت کردم

and in front of everyone there,

و در مقابل چشم همه،

everyone she had fed over the years,

همه آنهایی که در تمامی این سالها به آنها غذا داده بود،

I gave her a piece of artwork and some books.

یک اثر هنری و تعدادی کتاب به او دادم.

And two years after this photo was taken,

وی دو سال بعد از گرفته شدن این عکس

she passed away,

درگذشت،

and I attended her wake,

و من در مراسم یادبوش حاضر شدم،

and nothing could have prepared me for what I saw there,

و کسی نمی توانست من را برای آنچه در آنجا دیدم آماده کند،

because next to her casket was this painting,

چون بغل تابوتش این نقاشی بود

and her husband told me it meant so much to her

و شوهرش برایم گفت که چقدر برایش باارزش بوده است،

that I had acknowledged her hard work,

چون سختی کارش را دیده بودم

I had validated what she did.

و برای آنچه انجام می داد ارزش قائل شده بودم.

And that inspired me to create a day

و الهام بخش من شد برای خلق یک روز خاص

where we could recreate that feeling

جاییکه ما قادر به خلق مجدد آن احساس

in cafeterias across the country:

در کافه تریاها در سراسر کشور باشیم:

School Lunch Hero Day, a day where kids

روز قهرمان ناهار مدرسه، روزی که بچه ها

can make creative projects for their lunch staff.

می توانند پروژه های خلاقانه برای خدمه ناهار مدرسه شان بسازند.

And I partnered with the School Nutrition Association,

و من با انجمن تغذیه مدرسه شریک شدم،

and did you know that a little over 30 million kids

و آیا خبر داشتید که کمی بیش از ۳۰ میلیون کودک

participate in school lunch programs every day.

همه روزه در برنامه های ناهار مدرسه مشارکت می کنند.

That equals up to a little over five billion lunches

که با کمی بیش از پنج میلیارد ناهار که مدارس سالانه

made every school year.

آماده می کنند برابر است.

And the stories of heroism go well beyond

و قصه های قهرمانی کمی فراتر از

just a kid getting a few extra chicken nuggets

ناگتهای مرغی می رود که بچه ای

on their lunch tray.

در سینی ناهارش می گیرد.

There is Ms. Brenda in California,

خانم برندا نامی در کالیفرنیا هست

who keeps a close eye on every student that comes through her line

که حسابی حواسش به بچه هایی هست که هر روز توی صف مقابلش میایستند

and then reports back to the guidance counselor

و در صورت بروز چیز غیرعادی به مشاور مدرسه

if anything is amiss.

گزارش می دهد.

There are the lunch ladies in Kentucky

بانوان ناهار در کنتاکی

who realized that 67 percent of their students

متوجه شدند که ۶۷ درصد از دانش آموزانشان

relied on those meals every day,

به این وعدهای روزانه غذایی تکیه داشتند،

and they were going without food over the summer,

و تمام طول تابستان را بدون غذا میمانند،

so they retrofitted a school bus

در نتیجه اتوبوس مدرسه را تغییر کاربری دادند

to create a mobile feeding unit,

تا واحد اغذیه سیاری را خلق کنند،

and they traveled around the neighborhoods

و در کل این مناطق می چرخیدند

feedings 500 kids a day during the summer.

تا روزانه ۵۰۰ کودک را در طول تابستان تغذیه کنند.

And kids made the most amazing projects.

و بچه ها جالب ترین پروژه ها را ساختند.

I knew they would.

مطمئنم که همینطور بوده.

Kids made hamburger cards

بچه ها کارتهای همبرگر ساختند

that were made out of construction paper.

که از کاغذ رنگی ساخته شده بود.

They took photos of their lunch lady's head

آنها از سر بانوی مسئول ناهارشان عکس گرفتند

and plastered it onto my cartoon lunch lady

و آن را چسباندند به تصویر بانوی ناهار من

and fixed that to a milk carton

و بعد روی یک قوطی شیر قرارش دادند

and presented them with flowers.

و همراه با گل اهدا کردند.

And they made their own comics,

و کتابهای مصور خودشان را ساختند،

starring the cartoon lunch lady

به نقش اولی بانوی ناهار کارتونی

alongside their actual lunch ladies.

همراه با بانوان ناهار راستکی شان.

And they made thank you pizzas,

و آنها برای نشان دادن تشکرشان پیتزا درست کردند،

where every kid signed a different topping

جاییکه هر کودک تزیینات مختلفی را برای

of a construction paper pizza.

روی پیتزای کاغذی ساخته شده طراحی می کرد.

For me, I was so moved by the response

خب من هم خیلی تحت تاثیر جوابهایی قرار گرفتم که

that came from the lunch ladies,

خانمهای مسئول ناهار به من دادند،

because one woman said to me, she said,

جواب یکی از این زنها این بود که،

"Before this day, I felt like I was

« تا به امروز فکر می کردم

at the end of the planet at this school.

که با بودنم در این مدرسه در ناکجا آباد هستم.

I didn't think that anyone noticed us down here."

فکر نمی کردم که کسی اینجا متوجه من شه.»

Another woman said to me,

زن دیگری به من گفت،

"You know, what I got out of this

« می دونی، چیزی که از این دستگیرم شد

is that what I do is important."

این که کاری که می کنم مهم است.»

And of course what she does is important.

و البته کاری که او می کند مهم است.

What they all do is important.

آنچه همه آنها انجام می دهند مهم است.

They're feeding our children every single day,

هر روز خدا به بچه های ما غذا می دهند،

and before a child can learn,

و برای این که کودکی بتواند یاد بگیرد

their belly needs to be full,

نخست باید شکمش سیر باشد،

and these women and men

و این زنان و مردان

are working on the front lines to create

مشغول کار کردن در خط مقدم برای خلق

an educated society.

جامعه تحصیل کرده هستند.

So I hope that

خب امیدوارم که

you don't wait for School Lunch Hero Day

منتظر روز گرامیداشت قهرمان ناهار مدرسه نمانید

to say thank you to your lunch staff,

تا از خدمه ناهارتان تشکر کنید،

and I hope that you remember

و امیدوارم بخاطر داشته باشید

how powerful a thank you can be.

که چه قدرتی در تشکر نهفته است.

A thank you can change a life.

یک تشکرمی تواند زندگی را تغییر دهد.

It changes the life of the person who receives it,

زندگی کسی که آن را دریافت می کند، تغییر می دهد

and it changes the life of the person

و همچنین زندگی کسی که آن را

who expresses it.

توضیح می دهد.

Thank you.

سپاسگزارم.

(Applause)

(تشویق)