Why must artists be poor? | Hadi Eldebek

Translator: Elanttamil Maruthai Reviewer: Tharique Azeez

I come from a family of five brothers,

விஞ்ஞானிகளும் பொறியியலாளர்களுமான ஐந்து சகோதரர்கள் உடைய

all scientists and engineers.

குடும்பத்திலிருந்து நான் வந்துள்ளேன்

A few years ago, I sent them the following email:

சில வருடத்திற்கு முன்பு அவர்களுக்கு இம்மின்னஞ்சலை அனுப்பினேன்;

"Dear brothers, I hope this message finds you well.

"அன்பு சகோதர்களுக்கு, இச்செய்தி உங்களைச் சென்றடையும் என நம்புகிறேன்.

I am emailing to let you know

நான் முழுநேர இசைக் கலைஞராக வேலை செய்ய

that I'm dropping out of my master's program in engineering

எனது பொறியியல் முதுகலை படிப்பை கைவிடுகிறேன்,

to pursue a career as a full-time musician.

என்பதை தெரிவிக்கவே இந்த மின்னஞ்சலை அனுப்புகிறேன்.

All that I ask from you is not to worry about me."

என்னை பற்றி கவலை கொள்ளாதீர்கள் என்று கேட்டுக்கொள்கிறேன்."

Brother number one replied.

முதலாவது சகோதரர், ஊக்கத்துடனும்

He was encouraging but a bit skeptical.

சற்று சந்தேகத்துடனும் பதிலளித்தார்.

He said, "I wish you the best of luck.

"வெற்றி பெற எனது வாழ்த்துகள்,

You're going to need it."

இது உனக்கு தேவைப்படும்" என்றார்.

(Laughter)

(சிரிப்பொலி)

Brother number two was a little bit more skeptical.

இரண்டாவது சகோதரர் சற்று கூடுதலான சந்தேகத்துடன் பதிலளித்தார்.

He said, "Don't do it!

அவர், "இதை செய்யாதே!

This will be the worst mistake of your life.

உன் வாழ்க்கையில் நீ செய்யும் மிக பெரிய தவறு இதுவாகும்.

Find a real career."

உண்மையான வேலையை தேடு." என்றார்

(Laughter)

(சிரிப்பொலி)

Well, the rest of my brothers were so enthusiastic about my decision,

எனது மற்ற சகோதரர்கள் என் முடிவின் மேல் அதிக

they didn't even respond.

ஆர்வம் கொண்டிருந்ததால், அவர்கள் பதிலளிக்கவே இல்லை.

(Laughter)

(சிரிப்பொலி)

I know that the skepticism coming from my brothers

எனக்கு தெரியும் என் அண்ணன்களின் சந்தேகத்திற்கு காரணம் அவர்கள்

is out of care and concern for me.

என் மேல் கொண்டுள்ள பரிவும் பாசமும்தான்.

They were worried.

அவர்கள் கவலையாக இருந்தனர்.

They thought it would be difficult to make it as an artist,

அவர்கள் ஒரு கலைஞராவது மிகவும் கடினமாகவும்

that it will be a challenge.

சவாலாகவும் இருக்கும் என எண்ணினர்.

And you know what? They were right.

உங்களுக்கு தெரியுமா? அவர்கள் சொன்னது உண்மைதான்.

It is such a challenge to be a full-time artist.

ஒரு முழு நேர கலைஞராவது மிகவும் சவாலான விடயமாகும்.

I have so many friends who need to have a second job

என்னுடைய நிறைய நண்பர்களுக்கு தங்களின் செலவுகளை ஈடுகட்ட

as a plan B in order to pay for the bills,

இரண்டாவது திட்டமாக வேறு வேலை தேவைப்பட்டது,

except that plan B sometimes becomes their plan A.

சில சமயங்களில் இரண்டாவது திட்டம் முதல் திட்டமாக மாறிவிடுகிறது.

And it's not just my friends and I who experience this.

ஆனால் இதை நானும் என் நண்பர்களும் மட்டும் அனுபவிக்கவில்லை.

The US Census Bureau states that only 10 percent of art school graduates

10 விழுக்காடு கலைப்புல பட்டதாரிகள் மட்டுமே முழு நேர கலைஞராக பணிபுரிகின்றனர்

end up working as full-time artists.

என்று அமெரிக்கா மக்கள் தொகை கணக்கெடுப்பு செயலகம் தெரிவித்தது.

The other 90 percent, they change careers,

மற்ற 90 விழுகாட்டினர் தங்கள் வேலையை மாற்றியுள்ளனர்,

they work in marketing, sales, education and other fields.

அவர்கள் வியாபாரம்,விற்பனை, கல்வி மற்றும் பிற துறைகளில் பணிப்புரிகின்றனர்.

But this is not news, right?

ஆனால் இது செய்தி அல்ல,

We almost expect the artist to be a struggling artist.

நாம் அந்த கலைஞர் போராட வேண்டும் என எதிர்பார்கின்றோம்.

But why should we expect that?

ஏன் அதை எதிர்பார்க்க வேண்டும்?

I read an article in the "Huffington Post"

"ஹஃபிங்டன் போஸ்ட்டில்" கட்டுரை படித்தேன்

saying that four years ago, the European Union

நான்கு வருடத்திற்கு முன்பு ஐரோப்பிய ஒன்றியம்

began the world's largest ever arts funding initiative.

கலைக்கு நிதி எனும் உலகின் மிகப்பெரிய முன்முயற்சியைத் துவங்கினர்.

Creative Europe will give 2.4 billion dollars

கிரியேட்டிவ் ஐரோப்பா 2.4 பில்லியன் டாலரை

to over 300,000 artists.

300,000 கலைஞர்களுக்கு கொடுப்பார்கள்.

In contrast, the US budget for our National Endowment for the Arts,

மாறாக, வரவு செலவு திட்டத்தில் கலைக்களுக்கான தேசிய மானியத்தில்

the largest single funder for the arts across the United States,

அமெரிக்காவின் கலைகளுக்கான மிகப் பெரிய ஒரே நிதி வழங்குநரின் தொகை

is merely 146 million dollars.

வெறும் 146 மில்லியன் டாலர்கள் மட்டுமே.

To put things into perspective,

முன்னோக்கு கருத்துகளைக் கொண்டு,

the US budget for the military marching bands alone

இராணுவத்திற்கான வரவு-செலவில் இசைக்குழு அணிவகுப்புக்கு மட்டும்

is almost twice as much as the entire NEA.

இரண்டு மடங்கு கூடுதலாக உள்ளது.

Another striking image comes from Brendan McMahon for the "Huffington Post,"

மற்றுமொரு பிரமிப்பான தகவலை பிரெண்டன் மக்மஹோன் அவர்கள்

saying that out of the one trillion dollar budget

"ஹஃபிங்டன் போஸ்ட்டில்" இராணுவமும் பாதுகாப்பும் சம்பந்தமான

for military and defense-related spending,

10,000 கோடி வரவு செலவு கணக்கில்

if only 0.05 percent were allocated to the arts,

0.05 விழுக்காடு மட்டும் கலைக்காக ஒதுக்கப்பட்டால்,

we would be able to pay for 20 full-time symphony orchestras

நம்மால் 20 முழுநேர சிம்பொனி இசைக்குழுக்களுக்கு

at 20 million dollars apiece,

20 மில்லியன் டாலர் சம்பளம் தர இயலும்

and give over 80,000 artists

மேலும் 80,000 கலைஞர்களுக்கு மேல்

an annual salary of 50,000 dollars each.

வருட சம்பளமாக தலா 50,000 டாலர் கொடுக்க முடியும் என எழுதினார்.

If that's only 0.05 percent,

அவை 0.05 விழுக்காடு மட்டுமே,

imagine what a full one percent could do.

1%இல் எவ்வளவு செய்யலாம், சிந்தியுங்கள்.

Now, I know we live in a capitalist society,

நாம் முதலாளித்துவ சமூகத்தில் வாழ்கிறோம் என்பது தெரியும்

and profits matter a lot.

இது இலாபத்திற்கு முக்கியத்துவம் அளிக்கிறது.

So let's look at it from a financial angle, shall we?

நாம் இப்போது நிதி கோணத்தில் இதை பார்க்கலாமா?

The US nonprofit arts industry

அமெரிக்காவின் இலாப நோக்கற்ற கலைத் துறை

generates more than 166 billion dollars in economic activity,

பொருளாதார நடவடிக்கையில் 166 பில்லியனுக்கு மேல் வழங்குகிறது,

it employs 5.7 million people

அவை 5.7 மில்லியன் மக்களை வேலைக்கு அமர்த்தி

and it returns 12.6 billion dollars

12.6 பில்லியன் டாலர் வருமானமாக

in tax revenue.

வரி வருவாயில் ஈட்டுகிறது.

But this is only a financial angle, right?

ஆனால் இது நிதி அடிப்படையில் மட்டுமே, சரியா?

We all know that the arts is way more than just an economic value.

நமக்கு தெரியும், கலை பொருளாதார மதிப்பை விட மேலானது.

The arts brings meaning to life.

கலை வாழ்க்கைக்கு அர்த்தம் தருகிறது.

It's the spirit of our culture.

இது நமது கலாச்சாரத்தின் உயிரோட்டம்.

It brings people together and it supports creativity

படைப்பாற்றலுக்கு ஆதரித்தும் மக்களை ஒன்றிணைத்தும்

and social cohesion.

சமூக ஒற்றுமைக்கும் வழிவகுக்கிறது.

But if the arts contributes this much to our economy,

ஆனால் கலைகள் நமது பொருளாதாரத்திற்கு இவ்வளவு பங்களிக்கிறது என்றால்

why then do we still invest so little in arts and artists?

ஏன் நாம் இன்னும் கலைஞர்களுக்கும் கலைகளுக்கும் குறைவான முதலீடு செய்கிறோம்?

Why do more than 80 percent of our schools nationwide

ஏன் நாடு தழுவிய நிலையில் 80 விழுக்காடிற்கும் மேற்பட்ட பள்ளிகளில்

still experience budget cuts in arts education programs?

இன்னமும் கலை பாடத்திட்டத்திற்கு வரவு செலவு குறைப்புகள் ஏற்படுகின்றன?

What is it about the value of arts and artists

கலை மற்றும் கலைஞர்களின் மதிப்பு பற்றி

that we still don't understand?

நமக்கு இன்னும் என்ன புரியவில்லை?

I believe the system is flawed and far from being fair,

என்னைப் பொருத்தவரை நடுநிலையாக இருப்பதில் இவ்வமைப்பு தவறியுள்ளது,

and I want to help change that.

ஆதலால் அதனை மாற்றுவதற்கு நான் உதவப் போகிறேன்.

I want to live in a society

நான் கலைஞர்கள் அங்கீகரிக்கப்படும்

where artists are more valued

ஒரு சமுதாயத்தில் வாழ விரும்புகிறேன்

and have more cultural and financial support

கூடுதலான கலாச்சாரமும் நிதி ஆதரவும் வேண்டும்

so they can focus on creating arts instead of being forced to drive Ubers

ஆகையால் கட்டாயத்தின் பேரில் வாடகை வாகனம் ஓட்டுவதும் அல்லது அவர்கள் விரும்பாத

or take corporate jobs they'd rather not have.

வேலைகளை தவிர்த்தும் கலைகளின் மேல் கவனம் செலுத்தலாம்.

There are other sources of income for artists, however.

கலைஞர்களுக்கும் பிற வருமான மூலங்கள் இருக்கின்றன, இருப்பினும்

There are private foundations,

அவை தனியார் நிறுவனங்களும் மானியமும்,

grants and patrons who give money,

நன்கொடையாளர்களும் ஆவர்.

except a vast majority of artists don't know about these opportunities.

ஆனால் பெருமளவிலான கலைஞர்களுக்கு இவ்வாய்ப்புகள் தெரியாது.

On one side you have institutions and people with money.

ஒரு பக்கத்தில் பணமுள்ளவர்களும் நிறுவனங்களும்

On the other side you have artists seeking funding,

மறு பக்கத்தில் நிதியை தேடும் கலைஞர்களும்,

but the artists don't know about the people with the money,

ஆனால் அக்கலைஞர்களுக்கு பணமுள்ள மக்களை பற்றி தெரியாது,

and the people with the money don't necessarily know

மேலும் பணமுள்ளவர்களுக்கும் வெளியிலிருக்கும்

about the artists out there.

கலைஞர்களின் அவசியம் தெரியாது

This is why I am very excited to share "Grantpa,"

இதனால்தான் "கிராண்ட்பா" பற்றி பகிர்வதற்கு நான் மிகவும் ஆர்வமாக உள்ளேன்,

an online platform that uses technology

தொழில்நுட்பத்தை பயன்படுத்தி கலைஞர்களுக்கு நிதி மற்றும் மானிய

to match artists with grants and funding opportunities

வாய்ப்புகளை எளிதாகவும், விரைவாகவும் அச்சுறுத்தாமல்

in a way that is easy, fast and less intimidating.

பெற்று தரும் ஒரு இணைய சேவையாகும்.

Grantpa is only one step towards solving an existing problem

'கிராண்ட்பா' நிலைத்திருக்கும் பிரச்சனையான நிதி சமத்துவமின்மையைத் தீர்ப்பதற்கான

of funding inequality,

ஒரு வகை முயற்சியாகும்.

but we need to work collectively on multiple fronts

ஆனால் நாம் பல்வேறு கோணங்களில் எவ்வாறு சமுதாயத்திலுள்ள கலைஞர்களை

to reevaluate how we view the artists in our society.

பார்க்கிறோம் என்பதை கூட்டாக சேர்ந்து மறு மதீப்பீடு செய்ய வேண்டும்.

Do we think of arts as a luxury or a necessity?

நாம் கலைகளை ஆடம்பரமாக பார்க்கிறோமா அல்லது தேவையாக பார்க்கிறோமா?

Do we understand what goes on in the day-to-day life of an artist,

ஒரு கலைஞரின் அன்றாட வாழ்க்கையில் என்ன நடக்கிறது என்பதை நாம் அறிகிறோமா?

or do we still believe that artists, no matter how struggling they are,

அல்லது அவர்கள் எவ்வளவு போராட்டத்தில் இருந்தாலும் தங்களின் ஆசையை

are happy simply because they're following their passion?

பின்பற்றுவதால் மகிழ்வுடன் இருக்கிறார்கள் என நம்புகிறோமா?

In a few years, I plan to send my brothers the following email:

சில வருடங்களில், என் சகோதரர்களுக்கு மின்னஞ்சலை அனுப்பவுள்ளேன் :

"Dear brothers, I hope this message finds you well.

"அன்புள்ள சகோதரர்களுக்கு, இச்செய்தி வந்தடையும் என நம்புகிறேன்.

I am emailing to let you know that I am doing great

'"நான் நன்றாக இருக்கிறேன்

and so are hundreds of thousands of artists

அதேபோல் மற்ற கலைஞர்களும்

who are being valued more culturally and financially

நிதி, கலாச்சார ரீதியாக அதிக மதிப்பிடப்படுகிறார்கள்

and getting enough funding to focus on their crafts

மேலும் தங்களின் கைவினையில் கவனம் செலுத்தவும் பல கலைகளை

and create more art.

உருவாக்கவும் போதிய அளவு நிதி கிடைக்கிறது.

I appreciate all of your support.

உங்கள் அனைத்து ஆதரவுகளையும் நான் பாராட்டுகிறேன்.

Couldn't have done it without you."

நீங்கள் இல்லாமல் இதை செய்திருக்க இயலாது"

Thank you.

நன்றி.

(Applause)

(கைத்தட்டல்)