Why must artists be poor? | Hadi Eldebek

Translator: Sreya Salim Reviewer: Visvajit Sriramrajan

I come from a family of five brothers,

എന്റെ കുടുംബത്തിൽ അഞ്ചു സഹോദരരുണ്ട്.

all scientists and engineers.

എല്ലാവരും ശാസ്ത്രജ്ഞരും എൻജിനീയർമാരും

A few years ago, I sent them the following email:

കുറച്ച് വർഷങ്ങൾക്ക് മുൻപ് ഞാനവർക്ക് ഒരു ഇമെയിൽ അയച്ചു.

"Dear brothers, I hope this message finds you well.

"സഹോദരാ, സുഖമെന്ന് കരുതുന്നു.

I am emailing to let you know

ഒരു പ്രധാന കാര്യം പറയാനാണിത്.

that I'm dropping out of my master's program in engineering

ഞാൻ എന്റെ എൻജിനീയറിംഗ് പഠനം അവസാനിപ്പിക്കുന്നു.

to pursue a career as a full-time musician.

മുഴുവൻ സമയ സംഗീതജ്ഞനാകാൻ പോകയാണ്.

All that I ask from you is not to worry about me."

നിങ്ങളാരും എന്നെപ്പറ്റിയോർത്ത് വിഷമിക്കരുത്.

Brother number one replied.

ആദ്യത്തെ സഹോദരൻ മറുപടി അയച്ചു.

He was encouraging but a bit skeptical.

സന്ദേഹങ്ങളോടെ എന്നെ പ്രോത്സാസാഹിപ്പിച്ചു.

He said, "I wish you the best of luck.

ഭാഗ്യമുണ്ടാകട്ടെയെന്നാശംസിച്ചു.

You're going to need it."

"നിനക്കൊത്തിരി ഭാഗ്യം വേണ്ടിവരും"

(Laughter)

(ചിരി)

Brother number two was a little bit more skeptical.

രണ്ടാമത്തെ സഹോദരൻ കുറേക്കൂടി ആശങ്കാകുലനായിരുന്നു.

He said, "Don't do it!

എന്നോടിത് ചെയ്യരുതെന്ന് പറഞ്ഞു.

This will be the worst mistake of your life.

ജീവിതത്തിലെ ഏറ്റവും വലിയ തെറ്റായിരിക്കുമിത്.

Find a real career."

നല്ലൊരു ജോലി തേടുക !

(Laughter)

(ചിരി)

Well, the rest of my brothers were so enthusiastic about my decision,

മറ്റ് സഹോദരരാരും

they didn't even respond.

മറുപടി അയച്ചത് പോലുമില്ല.

(Laughter)

(ചിരി)

I know that the skepticism coming from my brothers

എന്റെ സഹോദരരുടെ ആശങ്കകൾ

is out of care and concern for me.

എന്നോടുള്ള സ്നേഹം കൊണ്ടായിരുന്നു.

They were worried.

അവർക്ക് പേടിയുണ്ടായിരുന്നു.

They thought it would be difficult to make it as an artist,

ഒരു കലാകാരനായി ജീവിക്കാൻ കഴിയുമോയെന്ന്.

that it will be a challenge.

അതൊരു വെല്ലുവിളിയായിരിക്കുമെന്ന്.

And you know what? They were right.

അത് തീർത്തും ശരിയുമായിരുന്നു.

It is such a challenge to be a full-time artist.

മുഴുവൻ സമയ കലാകാരനാവുക വലിയൊരു വെല്ലുവിളിയാണ്.

I have so many friends who need to have a second job

എന്റെ മിക്ക സുഹൃത്തുക്കളും മറ്റൊരു ജോലി ചെയ്യുന്നുണ്ട്.

as a plan B in order to pay for the bills,

ജീവിതചിലവുകൾക്ക് ഒരു പ്ലാൻ ബിയാണിത്.

except that plan B sometimes becomes their plan A.

ചിലപ്പോഴൊക്കെ ഈ ജോലി സംഗീതത്തെക്കാൾ നന്നായി മുന്നോട്ട് പോകും.

And it's not just my friends and I who experience this.

എന്റെയോ സുഹൃത്തുക്കളുടെയോ മാത്രം അനുഭവമല്ല

The US Census Bureau states that only 10 percent of art school graduates

യു.എസ് സെൻസസ് ബ്യൂറോ

പ്രകാരം പത്ത് ശതമാനം ആർട്ട് സ്കൂൾ വിദ്യാർത്ഥികളേ

end up working as full-time artists.

മുഴുവൻ സമയ ആർട്ടിസ്റ്റുകളാവുന്നുള്ളു.

The other 90 percent, they change careers,

90 ശതമാനവും ജോലി മാറ്റുന്നു.

they work in marketing, sales, education and other fields.

മാർക്കറ്റിംഗ്, വിദ്യാഭ്യാസ മേഖലകളിലേക്ക് പോകുന്നു.

But this is not news, right?

ഇതൊരു വാർത്ത പോലുമല്ല. അല്ലേ?

We almost expect the artist to be a struggling artist.

ഒരു കലാകാരനെന്നാൽ നമുക്ക് ബുദ്ധിമുട്ടുന്നവനാണ്.

But why should we expect that?

എന്തിനീ മുൻവിധികൾ?

I read an article in the "Huffington Post"

ഹഫിംഗ്ട്ടൺ പോസ്റ്റിൽ ഞാനൊരു ലേഖനം വായിച്ചു

saying that four years ago, the European Union

നാല് വർഷം മുൻപ് യൂറോപ്യൻ യൂണിയൻ

began the world's largest ever arts funding initiative.

ആർട്ടിസ്റ്റുകൾക്കായുള്ള ലോകത്തിലെ ഏറ്റവും വലിയ ഫണ്ടിംഗ് പദ്ധതി തുടങ്ങിയെന്ന്

Creative Europe will give 2.4 billion dollars

യൂറോപ്പ് 2.4 ബില്യൺ ഡോളറാണ്

to over 300,000 artists.

300,000 കലാകാരന്മാർക്കായി നീക്കിവച്ചത്.

In contrast, the US budget for our National Endowment for the Arts,

മറിച്ച് യുഎസ് ബഡ്ജറ്റിലെ

the largest single funder for the arts across the United States,

ഏറ്റവും വലിയ പദ്ധതി

is merely 146 million dollars.

വെറും 146 മില്യൺ ഡോളറാണ്.

To put things into perspective,

ഒന്നുകൂടി വ്യക്തമായി പറഞ്ഞാൽ

the US budget for the military marching bands alone

മിലിട്ടറിക്കായുള്ള ബഡ്ജറ്റ്

is almost twice as much as the entire NEA.

കലയ്ക്കായുള്ളതിന്റെ ഇരട്ടിയാണ്.

Another striking image comes from Brendan McMahon for the "Huffington Post,"

ബ്രാൻഡൻ മാക് മഹോൻ ഹഫിംഗ്ടണിൽ എഴുതിയിട്ടുണ്ട്.

saying that out of the one trillion dollar budget

പട്ടാളത്തിനായുള്ള ട്രില്യൺ ഡോളർ

for military and defense-related spending,

ചിലവാക്കുന്നതിൽ നിന്ന്

if only 0.05 percent were allocated to the arts,

0.05 ശതമാനം മാത്രം കലക്ക് വേണ്ടി ചിലവഴിച്ചാൽ

we would be able to pay for 20 full-time symphony orchestras

20 മുഴുവൻ സമയ സിംഫണികൾ നമുക്കാസ്വദിക്കാനാകും.

at 20 million dollars apiece,

20 മില്യൺ ഡോളർ കൊണ്ട്

and give over 80,000 artists

80000 ആർട്ടിസ്റ്റുകൾക്ക്

an annual salary of 50,000 dollars each.

അൻപതിനായിരം ഡോളർ എല്ലാ വർഷവും ശമ്പളം നൽകാനാവും.

If that's only 0.05 percent,

0.05 ശതമാനം കൊണ്ടിത്രയുമാകാം എങ്കിൽ

imagine what a full one percent could do.

ഒരു ശതമാനം കൊണ്ട് എന്തെല്ലാം ചെയ്യാം

Now, I know we live in a capitalist society,

മുതലാളിത്തവ്യവസ്ഥയിലാണ് നാം ജീവിക്കുന്നത്.

and profits matter a lot.

ലാഭം വളരെ പ്രധാനവുമാണ്.

So let's look at it from a financial angle, shall we?

സാമ്പത്തികമായി നോക്കിയാൽ

The US nonprofit arts industry

ലാഭേച്ഛയില്ലാത്ത യു എസ് ആർട്ട്സിലൂടെ

generates more than 166 billion dollars in economic activity,

166 ബില്യൺ ഡോളറുകൾ ഉണ്ടാകുന്നു.

it employs 5.7 million people

5.7 മില്യൺ ആളുകൾക്ക് ജോലിയും

and it returns 12.6 billion dollars

12.6 ബില്യൺ ഡോളർ വരവ്

in tax revenue.

ടാക്സ് റെവന്യൂവിലൂടെയുണ്ട്.

But this is only a financial angle, right?

ഇത് സാമ്പത്തിക കാര്യം മാത്രമാണ്

We all know that the arts is way more than just an economic value.

കലയുടെ വില സാമ്പത്തിക മൂല്യത്തിനപ്പുറമാണ്

The arts brings meaning to life.

കല ജീവിതത്തിന് അർത്ഥം നൽകുന്നു

It's the spirit of our culture.

നമ്മുടെ സംസ്കാരത്തിന്റെ ആത്മാവാണത്.

It brings people together and it supports creativity

അത് ആളുകളെ ഒന്നിച്ച് കൊണ്ടുവന്ന് സർഗാത്മകതയെയും

and social cohesion.

സാമൂഹികബന്ധങ്ങളെയും ഊട്ടിയുറപ്പിക്കുന്നു.

But if the arts contributes this much to our economy,

സാമ്പത്തികരംഗത്തിത്രയും ചെയ്യാൻ കലയ്ക്കാകുമെങ്കിൽ

why then do we still invest so little in arts and artists?

എന്ത്കൊണ്ട് ഇത്രയധികം കലയെ അവഗണിക്കുന്നു?

Why do more than 80 percent of our schools nationwide

എന്തുകൊണ്ടാണ് 80 ശതമാനം സ്കൂളുകളും

still experience budget cuts in arts education programs?

കലാപരമായ വിദ്യാഭ്യാസത്തിന് ചെലവ് ചുരുക്കുന്നു?

What is it about the value of arts and artists

കലയുടെയും കലാകാരന്മാരുടെയും മൂല്യം

that we still don't understand?

നാമെന്തുകൊണ്ട് മനസ്സിലാക്കുന്നില്ല?

I believe the system is flawed and far from being fair,

നമ്മുടെ വ്യവസ്ഥക്ക് ഒത്തിരി ന്യൂനതകളുണ്ട്

and I want to help change that.

അത് മാറ്റാൻ എനിക്ക് സഹായിക്കണം

I want to live in a society

ഞാൻ ജീവിക്കാനാഗ്രഹിക്കുന്ന സമൂഹത്തിൽ

where artists are more valued

കലാകാരന്മാർക്ക് മൂല്യമുണ്ടാകും

and have more cultural and financial support

സാംസ്കാരികമായും സാമ്പത്തികമായും പിൻതാങ്ങും

so they can focus on creating arts instead of being forced to drive Ubers

യൂബർ കാറുകൾ ഓടിക്കുന്നതിനു പകരം അവർക്ക് കലയിൽ ശ്രദ്ധിക്കാം

or take corporate jobs they'd rather not have.

താൽപര്യമില്ലാത്ത കോർപറേറ്റ് ജോലികളിൽ നിന്നൊഴിയാം

There are other sources of income for artists, however.

കലാകാരന്മാർക്കുള്ള മറ്റ് സാമ്പത്തികശ്രോതസുകൾ

There are private foundations,

സ്വകാര്യ സംരംഭങ്ങളാണ്.

grants and patrons who give money,

പണം ലഭിക്കുന്ന ഗ്രാന്റുകൾ

except a vast majority of artists don't know about these opportunities.

എന്നാൽ മിക്കവർക്കും ഇതേപ്പറ്റിയറിയില്ല

On one side you have institutions and people with money.

ഒരു ഭാഗത്ത് പണം നൽകാൻ സ്ഥാപനങ്ങളും വ്യക്തികളും

On the other side you have artists seeking funding,

മറുഭാഗത്ത് പണമന്വേഷിക്കുന്ന കലാകാരന്മാർ

but the artists don't know about the people with the money,

അവർക്ക് പണമെങ്ങനെ കിട്ടുമെന്നറിയില്ല.

and the people with the money don't necessarily know

പണമുള്ളവർക്ക് അതാർക്ക് നൽകണമെന്നും.

about the artists out there.

ആർക്കാണാവശ്യമെന്നും.

This is why I am very excited to share "Grantpa,"

അത് കൊണ്ടാണ് ഞാൻ നിങ്ങളോട് 'ഗ്രാന്റ്പാ'യെപ്പറ്റി പറയുന്നത്.

an online platform that uses technology

ഇതൊരു ഓൺലൈൻ വേദിയാണ്.

to match artists with grants and funding opportunities

കലാകാരന്മാരെ പണത്തിന്റെ ശ്രോതസ്സുമായി ബന്ധിപ്പിക്കുക

in a way that is easy, fast and less intimidating.

വളരെയെളുപ്പത്തിൽ, വേഗത്തിൽ

Grantpa is only one step towards solving an existing problem

ഒരു ചെറിയ പടിയാണിത്

of funding inequality,

ധനസഞ്ചയത്തിലെ അസമത്വത്തിനെതിരെ

but we need to work collectively on multiple fronts

പക്ഷേ പല ഭാഗത്ത് നിന്നും പ്രവർത്തിക്കണം

to reevaluate how we view the artists in our society.

കലാകാരന്മാരെപ്പറ്റിയുള്ള കാഴ്ചപ്പാട് മാറണം

Do we think of arts as a luxury or a necessity?

കല ഒരാർഭാടമാണോ അതോ ആവശ്യമോ?

Do we understand what goes on in the day-to-day life of an artist,

ഒരു കലാകാരന്റെ ജീവിതം നാം മനസ്സിലാക്കുന്നുവോ?

or do we still believe that artists, no matter how struggling they are,

അതോ അവരെത്ര കഷ്ടപ്പെട്ടാലും അവർക്ക്

are happy simply because they're following their passion?

സന്തോഷം മാത്രമേയുള്ളു എന്നാണോ?

In a few years, I plan to send my brothers the following email:

കുറച്ച് വർഷങ്ങൾക്കുള്ളിൽ സഹോദരർക്ക് ഒരു ഇമെയിൽ കൂടി അയക്കണം

"Dear brothers, I hope this message finds you well.

"പ്രിയപ്പെട്ടവരേ, സുഖമെന്ന് കരുതുന്നു.

I am emailing to let you know that I am doing great

ഞാൻ സന്തോഷവാനാണ്,

and so are hundreds of thousands of artists

നൂറുകണക്കിന് മറ്റ് കലാകാരന്മാരും.

who are being valued more culturally and financially

അവരെ എല്ലാവരും വിലമതിക്കുന്നുണ്ട്.

and getting enough funding to focus on their crafts

അവർക്ക് വേണ്ട പണവും ലഭിക്കുന്നു

and create more art.

കൂടുതൽ നല്ല കല സൃഷ്ടിക്കാനാകുന്നു.

I appreciate all of your support.

നിങ്ങളുടെ പിൻതുണക്ക് നന്ദി.

Couldn't have done it without you."

അതില്ലാതെ ഞാനെവിടെയുമെത്തില്ലായിരുന്നു.

Thank you.

നന്ദി

(Applause)

( കയ്യടി)