Jake Wood: A new mission for veterans -- disaster relief

Translator: Joseph Geni Reviewer: Morton Bast

Vertaald door: Christel Foncke Nagekeken door: Els De Keyser

Two years ago, after having served four years

Twee jaar geleden, na vier jaar dienst

in the United States Marine Corps

in het United States Marine Corps

and deployments to both Iraq and Afghanistan,

met missies naar Irak en Afghanistan,

I found myself in Port-au-Prince, leading a team

leidde ik een team in Port-au-Prince

of veterans and medical professionals

van veteranen en medische professionals

in some of the hardest-hit areas of that city,

in een van de zwaarst getroffen gebieden van die stad,

three days after the earthquake.

drie dagen na de aardbeving.

We were going to the places that nobody else wanted to go,

We gingen naar plaatsen waar niemand heen wilde,

the places nobody else could go, and after three weeks,

of heen kon. Na drie weken

we realized something. Military veterans

realiseerden we ons dat militaire veteranen

are very, very good at disaster response.

heel goed functioneren bij noodhulp.

And coming home, my cofounder and I,

Mijn medeoprichter en ik

we looked at it, and we said, there are two problems.

analyseerden het. We vonden twee problemen.

The first problem is there's inadequate disaster response.

Noodhulp bij rampen is ontoereikend,

It's slow. It's antiquated. It's not using the best technology,

traag en verouderd. Ze gebruikt niet de beste technologie,

and it's not using the best people.

en niet de beste mensen.

The second problem that we became aware of

Het tweede probleem

was a very inadequate veteran reintegration,

was een zeer gebrekkige re-integratie van veteranen,

and this is a topic that is front page news right now

voorpaginanieuws op dit moment

as veterans are coming home from Iraq and Afghanistan,

nu veteranen uit Irak en Afghanistan naar huis komen.

and they're struggling to reintegrate into civilian life.

Ze worstelen met re-integratie in de maatschappij.

And we sat here and we looked at these two problems,

We bekeken deze twee problemen

and finally we came to a realization. These aren't problems.

en kwamen tot de conclusie dat dit geen problemen zijn

These are actually solutions. And what do I mean by that?

maar oplossingen.

Well, we can use disaster response as an opportunity

We kunnen noodhulp gebruiken als een kans

for service for the veterans coming home.

op dienstverlening voor teruggekeerde veteranen.

Recent surveys show that 92 percent of veterans want

Onderzoek toont aan dat 92% van de veteranen

to continue their service when they take off their uniform.

bij terugkomst hun dienstverlening willen verderzetten.

And we can use veterans to improve disaster response.

We kunnen veteranen gebruiken om noodhulp te verbeteren.

Now on the surface, this makes a lot of sense, and in 2010,

Op het eerste gezicht is dat heel zinvol.

we responded to the tsunami in Chile,

In 2010 reageerden we op de tsunami in Chili,

the floods in Pakistan, we sent training teams to the Thai-Burma border.

en de overstromingen in Pakistan. Teams gingen naar de Thais-Birmese grens.

But it was earlier this year, when one of our

Maar het was eerder dit jaar dat een van onze

original members caused us to shift focus in the organization.

oorspronkelijke leden voor een focusverschuiving in de organisatie zorgde.

This is Clay Hunt. Clay was a Marine with me.

Dit is Clay Hunt. Clay diende samen met mij.

We served together in Iraq and Afghanistan.

in Irak en Afghanistan.

Clay was with us in Port-au-Prince. He was also with us in Chile.

Clay was bij ons in Port-au-Prince en in Chili.

Earlier this year, in March, Clay took his own life.

In maart pleegde Clay zelfmoord.

This was a tragedy, but it really forced us

Dat was een tragedie, maar het dwong ons

to refocus what it is that we were doing.

te focussen op wat we aan het doen waren.

You know, Clay didn't kill himself because of what happened

Clay pleegde geen zelfmoord in reactie op wat

in Iraq and Afghanistan. Clay killed himself

in Irak en Afghanistan gebeurde. Hij pleegde zelfmoord

because of what he lost when he came home.

om wat hij verloor toen hij thuiskwam.

He lost purpose. He lost his community.

Hij verloor zijn doel en zijn gemeenschap.

And perhaps most tragically, he lost his self-worth.

En misschien wel het meest tragische: zijn eigenwaarde.

And so, as we evaluated, and as the dust settled

Bij onze evaluatie van deze tragedie

from this tragedy, we realized that, of those two problems --

dachten we aan die twee problemen

in the initial iteration of our organization,

uit de eerste dagen van onze organisatie.

we were a disaster response organization that was using

We waren een noodhulporganisatie met de hulp van veteranen.

veteran service. We had a lot of success,

We waren heel succesvol

and we really felt like we were changing the disaster response paradigm.

en het voelde alsof we het noodhulp-paradigma aan het veranderen waren.

But after Clay, we shifted that focus, and suddenly,

Na Clay verschoven we de focus en plotseling

now moving forward, we see ourselves

zagen we onszelf

as a veteran service organization that's using disaster response.

als organisatie voor veteranen die gebruik maakt van noodhulp.

Because we think that we can give that purpose

We zijn ervan overtuigd dat we opnieuw een doel,

and that community and that self-worth back to the veteran.

een gemeenschap en eigenwaarde kunnen geven aan de veteranen.

And tornadoes in Tuscaloosa and Joplin, and then later

Torn’ado's in Tuscaloosa en Joplin, en later

Hurricane Irene, gave us an opportunity to look at that.

de Orkaan Irene gaven ons een kans om dat te bekijken.

Now I want you to imagine for a second an 18-year-old boy

Stel je even voor: een 18-jarige jongen

who graduates from high school in Kansas City, Missouri.

afgestudeerd van de middelbare school in Kansas City, Missouri.

He joins the Army. The Army gives him a rifle.

Hij sluit zich aan bij het leger en krijgt een geweer.

They send him to Iraq.

Ze sturen hem naar Irak.

Every day he leaves the wire with a mission.

Elke dag vertrekt hij op missie:

That mission is to defend the freedom of the family that he left at home.

de vrijheid van zijn familie, die hij thuis achterliet, verdedigen

It's to keep the men around him alive.

De mannen om hem heen beschermen.

It's to pacify the village that he works in.

Vrede brengen in het dorp waar hij werkt.

He's got a purpose. But he comes home [to] Kansas City, Missouri,

Hij heeft een doel. Maar hij komt thuis [in] Kansas City, Missouri.

maybe he goes to college, maybe he's got a job,

Misschien gaat hij naar de universiteit, misschien heeft hij een baan,

but he doesn't have that same sense of purpose.

maar hij heeft niet hetzelfde gevoel van zingeving.

You give him a chainsaw. You send him to Joplin, Missouri

Je geeft hem een kettingzaag. Je stuurt hem naar Joplin, Missouri

after a tornado, he regains that.

na een tornado. Daar hervindt hij dat.

Going back, that same 18-year-old boy graduates from high school

Dezelfde 18-jarige jongen studeert af van de middelbare school

in Kansas City, Missouri, joins the Army,

in Kansas City, Missouri, sluit zich aan bij het leger

the Army gives him a rifle, they send him to Iraq.

dat hem een geweer geeft en hem naar Irak stuurt.

Every day he looks into the same sets of eyes around him.

Elke dag ziet hij dezelfde ogen om zich heen.

He leaves the wire. He knows that those people have his back.

Hij weet dat deze mensen hem beschermen.

He's slept in the same sand. They've lived together.

Hij sliep in hetzelfde zand. Ze leefden samen.

They've eaten together. They've bled together.

Ze aten samen. Ze bloedden samen.

He goes home to Kansas City, Missouri.

Hij gaat naar huis naar Kansas City, Missouri.

He gets out of the military. He takes his uniform off.

Hij komt uit het leger. Hij trekt zijn uniform uit.

He doesn't have that community anymore.

Hij heeft die gemeenschap niet meer.

But you drop 25 of those veterans in Joplin, Missouri,

Drop 25 veteranen in Joplin, Missouri,

they get that sense of community back.

en ze krijgen dat gevoel van samenhorigheid terug.

Again, you have an 18-year-old boy who graduates

Opnieuw dezelfde 18-jarige jongen die afstudeert

high school in Kansas City.

aan de middelbare school in Kansas City.

He joins the Army. The Army gives him a rifle.

Hij sluit zich aan bij het leger en krijgt een geweer.

They send him to Iraq.

Ze sturen hem naar Irak.

They pin a medal on his chest. He goes home to a ticker tape parade.

Ze spelden een medaille op zijn borst. Thuis wordt hij gehuldigd.

He takes the uniform off. He's no longer Sergeant Jones

Hij trekt zijn uniform uit. Hij is niet langer Sergeant Jones

in his community. He's now Dave from Kansas City.

in zijn gemeenschap. Hij is nu Dave uit Kansas City.

He doesn't have that same self-worth.

Hij heeft niet hetzelfde gevoel van eigenwaarde.

But you send him to Joplin after a tornado,

Maar je stuurt hem naar Joplin na een tornado,

and somebody once again is walking up to him

en opnieuw loopt iemand naar hem toe

and shaking their hand and thanking them for their service,

en schudt zijn hand om hem te bedanken voor zijn hulp.

now they have self-worth again.

Hij heeft opnieuw zijn eigenwaarde.

I think it's very important, because right now

Het is heel belangrijk dat iemand het voor hen opneemt

somebody needs to step up,

Het is heel belangrijk dat iemand het voor hen opneemt

and this generation of veterans has the opportunity

en dat deze generatie van veteranen de mogelijkheid heeft

to do that if they are given the chance.

om dat te doen als ze de kans krijgen.

Thank you very much. (Applause)

Heel hartelijk bedankt. (Applaus)