Jake Wood: A new mission for veterans -- disaster relief

Jake Wood: Gaziler için yeni bir görev: doğal afetlere müdahale

Translator: Joseph Geni Reviewer: Morton Bast

Çeviri: Eyüp UYANIK Gözden geçirme: Meric Aydonat

Two years ago, after having served four years

İki sene önce, ABD Deniz Piyadeleri'nde

in the United States Marine Corps

Irak ve Afganistan'da da dahil olmak üzere dört yıllık

and deployments to both Iraq and Afghanistan,

görevin ardından, kendimi

I found myself in Port-au-Prince, leading a team

Port-au-Prince'de buldum. Depremden üç gün sonra,

of veterans and medical professionals

şehrin en zarar görmüş kısımlarında

in some of the hardest-hit areas of that city,

bir grup gazi ve profesyonel sağlık görevlisine

three days after the earthquake.

öncülük ediyordum.

We were going to the places that nobody else wanted to go,

Kimsenin gidemediği ve

the places nobody else could go, and after three weeks,

gitmek istemediği yerlere gidecektik ve

we realized something. Military veterans

üç hafta sonra bir şey farkettik. Gaziler,

are very, very good at disaster response.

doğal afetlere müdahale konusunda olağanüstü başarılılar.

And coming home, my cofounder and I,

Ülkemize döndükten sonra ben ve kurucu ortağım

we looked at it, and we said, there are two problems.

durumu inceledik ve ortada iki problemin olduğu kanaatine vardık.

The first problem is there's inadequate disaster response.

Birinci problem doğal afetlere müdahale konusunda yetersizlik var.

It's slow. It's antiquated. It's not using the best technology,

Çok yavaş ve demode. En son teknoloji

and it's not using the best people.

ve en iyi çalışanlar kullanılmıyor.

The second problem that we became aware of

Farkına vardığımız ikinci sorun ise

was a very inadequate veteran reintegration,

gazileri topluma geri kazandırmadaki yetersizlikti.

and this is a topic that is front page news right now

Bu konu, askerlerin Irak ve Afganistan'dan geri döndüğü

as veterans are coming home from Iraq and Afghanistan,

ve sivil yaşama uyum sağlamakta güçlük çektikleri şu sıralar

and they're struggling to reintegrate into civilian life.

gazetelerin ön sayfalarında yer alıyor.

And we sat here and we looked at these two problems,

Oturup bu iki soruna baktık ve şu sonuca vardık:

and finally we came to a realization. These aren't problems.

Bunlar aslında problem değil.

These are actually solutions. And what do I mean by that?

Bunlar aslında çözüm. Bunu söyleyerek neyi mi kastediyorum?

Well, we can use disaster response as an opportunity

Doğal afetlere müdahaleyi, yurda geri dönen gazilere bir

for service for the veterans coming home.

görev imkanı olarak kullanabiliriz.

Recent surveys show that 92 percent of veterans want

En son anketler gösteriyor ki, gazilerin yüzde 92'si

to continue their service when they take off their uniform.

üniformalarını çıkardıktan sonra da hizmet etmeye devam etmek istiyorlar.

And we can use veterans to improve disaster response.

Ve biz bu insanları doğal afetlere müdahalede kullanabiliriz.

Now on the surface, this makes a lot of sense, and in 2010,

Kağıt üstünde bu çok iyi bir fikir ve biz 2010 yılında

we responded to the tsunami in Chile,

Şili'deki tsunamiye, Pakistan'daki sel baskınlarına

the floods in Pakistan, we sent training teams to the Thai-Burma border.

ve Tay-Burma sınırına eğitim timleri yolladık.

But it was earlier this year, when one of our

Ancak bu senenin başlarında, ilk üyelerimizden biri

original members caused us to shift focus in the organization.

organizasyonun yönünü değiştirmemize sebep oldu.

This is Clay Hunt. Clay was a Marine with me.

Bu kişi Clay Hunt. Clay de benimle birlikte deniz piyadeydi.

We served together in Iraq and Afghanistan.

Irak ve Afganistan'da birlikte görev yaptık.

Clay was with us in Port-au-Prince. He was also with us in Chile.

Clay Port-au-Prince ve Şili'de de yanımızdaydı.

Earlier this year, in March, Clay took his own life.

Bu senenin başında, Mart ayında Clay intihar etti.

This was a tragedy, but it really forced us

Bu bir trajediydi, fakat bu olay yaptığımız işte

to refocus what it is that we were doing.

tekrar odaklanmaya zorladı bizi.

You know, Clay didn't kill himself because of what happened

Clay kendisini Irak ve Afganistan'da yaşananlardan dolayı öldürmedi.

in Iraq and Afghanistan. Clay killed himself

Clay kendisini ülkesine döndükten sonra

because of what he lost when he came home.

kaybettiklerinden dolayı öldürdü.

He lost purpose. He lost his community.

Yaşam amacını kaybetti. Çevresindekileri kaybetti.

And perhaps most tragically, he lost his self-worth.

Ve en acısı, kendine verdiği değeri kaybetti.

And so, as we evaluated, and as the dust settled

Olaylar sakinleştikten sonra geri dönüp durumu incelediğimizde

from this tragedy, we realized that, of those two problems --

farkettik ki, organizasyonumuzun

in the initial iteration of our organization,

çıkış noktası olan o iki sorun, bizim gazilerin görev yaptığı

we were a disaster response organization that was using

afetlere müdahale organizasyonu olduğumuzu gösteriyordu.

veteran service. We had a lot of success,

Birçok başarı elde ettik ve kendimizi doğal afetlere

and we really felt like we were changing the disaster response paradigm.

müdahale modelini değiştiriyor gibi hissettik.

But after Clay, we shifted that focus, and suddenly,

Ama Clay'den sonra odağımızı değiştirdik ve birden,

now moving forward, we see ourselves

şimdi doğal aftetlere müdahaleyi gazilere yardım amaçlı

as a veteran service organization that's using disaster response.

kullanan bir organizasyon olarak görmeye başladık kendimizi.

Because we think that we can give that purpose

Çünkü inanıyoruz ki biz bu yolla o amacı,

and that community and that self-worth back to the veteran.

o çevreyi ve o özsaygıyı gazilere yeniden verebiliriz.

And tornadoes in Tuscaloosa and Joplin, and then later

Tuscaloosa ve Joplin'deki kasırgalar ve daha sonrasında

Hurricane Irene, gave us an opportunity to look at that.

Irene kasırgası, bizim bu konuya eğilmemize olanak sağladı.

Now I want you to imagine for a second an 18-year-old boy

Şimdi sizden 18 yaşında, Kansas şehrinden lise mezunu

who graduates from high school in Kansas City, Missouri.

bir genci gözünüzün önüne getirmenizi istiyorum.

He joins the Army. The Army gives him a rifle.

Orduya katılıyor. Ordu onun eline bir silah veriyor.

They send him to Iraq.

Irak'a yolluyorlar.

Every day he leaves the wire with a mission.

Her gün bir görevle üssünü terkediyor.

That mission is to defend the freedom of the family that he left at home.

O görev, geride bıraktığı ülkesindeki ailesinin özgürlüğünü korumak.

It's to keep the men around him alive.

Etrafındaki insanları hayatta tutmak.

It's to pacify the village that he works in.

Görev yaptığı köyde barışı sağlamak.

He's got a purpose. But he comes home [to] Kansas City, Missouri,

Bir amacı var. Ama Kansas şehrine geri döndüğü zaman,

maybe he goes to college, maybe he's got a job,

belki üniversiteye başlıyor, belki bir işe giriyor,

but he doesn't have that same sense of purpose.

ama artık benzer bir amaç hissetmiyor yaşamında.

You give him a chainsaw. You send him to Joplin, Missouri

Onun eline bir testere verip Joplin'de

after a tornado, he regains that.

ilkyardıma gönderiyorsunuz ve amacını tekrar kazanıyor.

Going back, that same 18-year-old boy graduates from high school

Şimdi geri dönelim, aynı genç 18 yaşında Kansas şehrinde liseden mezun olup

in Kansas City, Missouri, joins the Army,

orduya katılıyor. Ordu onun

the Army gives him a rifle, they send him to Iraq.

eline bir silah verip Irak'a gönderiyor.

Every day he looks into the same sets of eyes around him.

Her gün etrafındaki aynı gözlere bakıyor.

He leaves the wire. He knows that those people have his back.

Üsten çıkıyor, o insanların arkasını kollayacağını biliyor.

He's slept in the same sand. They've lived together.

Aynı kumda uyuyorlar. Aynı yerde birlikte yaşıyorlar.

They've eaten together. They've bled together.

Birlikte yemek yiyorlar. Birlikte kan döküyorlar.

He goes home to Kansas City, Missouri.

Kansas şehrinde evine geri dönüyor.

He gets out of the military. He takes his uniform off.

Ordudan ayrılıyor. Üniformasını çıkartıyor.

He doesn't have that community anymore.

Artık eski çevresi yok.

But you drop 25 of those veterans in Joplin, Missouri,

Ama o gazilerden 25'ini Joplin'e bırakıyorsunuz

they get that sense of community back.

ve o çevre hissini tekrardan kazanıyorlar.

Again, you have an 18-year-old boy who graduates

Tekrar, Kansas şehrinde liseden mezun olan 18 yaşındaki

high school in Kansas City.

genci ele alalım.

He joins the Army. The Army gives him a rifle.

Orduya katılıyor. Ordu onun eline bir silah verip

They send him to Iraq.

Irak'a gönderiyor.

They pin a medal on his chest. He goes home to a ticker tape parade.

Göğsüne bir madalya iliştiriyorlar. Kutlamalarla eve dönüyor.

He takes the uniform off. He's no longer Sergeant Jones

Üniformasını çıkartıyor. Artık o kendi çevresinde Çavuş Jones değil.

in his community. He's now Dave from Kansas City.

Artık o Kansas'lı Dave.

He doesn't have that same self-worth.

Artık aynı özsaygısı yok.

But you send him to Joplin after a tornado,

Ama siz onu kasırgadan sonra Joplin'e geri yolluyorsunuz

and somebody once again is walking up to him

ve biri ona yaklaşıp elini sıkarak

and shaking their hand and thanking them for their service,

yardımlarından dolayı teşekkür ediyor

now they have self-worth again.

ve böylece özsaygısını tekrar kazanıyor.

I think it's very important, because right now

Bence bu çok önemli, çünkü şu anda birilerinin

somebody needs to step up,

bir şeyler yapması gerekiyor.

and this generation of veterans has the opportunity

Ve bu jenerasyonun gazileri, eğer imkan tanınırsa

to do that if they are given the chance.

bu şansa sahip.

Thank you very much. (Applause)

Çok teşekkür ederim. (Alkış)