Jake Wood: A new mission for veterans -- disaster relief

جیک وود: ماموریت جدید سربازانِ کهنه کار -- کمک رسانی در بلایا

Translator: Joseph Geni Reviewer: Morton Bast

Translator: Farnaz Saghafi Reviewer: soheila Jafari

Two years ago, after having served four years

دوسال پیش، بعد از چهارسال خدمت

in the United States Marine Corps

در سپاه تفنگداران دریایی ایالات متحده

and deployments to both Iraq and Afghanistan,

و اعزام به هر دو کشور عراق و افغانستان،

I found myself in Port-au-Prince, leading a team

خودم را در "پورتو پرانس" دیدم که رهبری تیمی متشکل از

of veterans and medical professionals

سربازان پیش کسوت و پزشکان حرفه ای را داشتم

in some of the hardest-hit areas of that city,

در قسمتهایی از شهر که بیشترین خسارت را از زلزله سه روز پیش خورده بود.

three days after the earthquake.

در قسمتهایی از شهر که بیشترین خسارت را از زلزله سه روز پیش خورده بود.

We were going to the places that nobody else wanted to go,

ما به جاهایی می رفتیم که هیچ کس دوست نداشت بره،

the places nobody else could go, and after three weeks,

جاهایی که هیچ کس نمی تونست بره، و بعد از سه هفته،

we realized something. Military veterans

ما به نتیجه ای رسیدیم. نظامیان کارآزموده که کارشان در جنگ پایان در پاسخ به مصیبتها، خیلی خیلی خوب عمل می کنند.

are very, very good at disaster response.

ما به نتیجه ای رسیدیم. نظامیان کارآزموده که کارشان در جنگ پایان در پاسخ به مصیبتها، خیلی خیلی خوب عمل می کنند.

And coming home, my cofounder and I,

و در راه برگشت به خانه، من و همکارم

we looked at it, and we said, there are two problems.

به اون مسئله پرداختیم، و به دو مشکل برخوردیم.

The first problem is there's inadequate disaster response.

مشکل اول اینه که واکنش کافی نسبت به بلایا وجود نداره.

It's slow. It's antiquated. It's not using the best technology,

روند خیلی کُندی داره. کهنه و قدیمی است. و از بهترین تکنولوژی و بهترین افراد بهره ای نبرده است.

and it's not using the best people.

روند خیلی کُندی داره. کهنه و قدیمی است. و از بهترین تکنولوژی و بهترین افراد بهره ای نبرده است.

The second problem that we became aware of

مشکل دومی که به آن پی بردیم این بود که

was a very inadequate veteran reintegration,

استقرار مجدد نظامیان کار آزموده ، بسیار کم است،

and this is a topic that is front page news right now

و این مطلبی است که در حال حاضر در صفحه اول خبر عنوان می شود

as veterans are coming home from Iraq and Afghanistan,

چون سربازان کارآزموده در حال بازگشت از عراق و افغانستان هستند،

and they're struggling to reintegrate into civilian life.

و آنها به سختی در تلاش برای بازگشت به زندگی غیر نظامی هستند.

And we sat here and we looked at these two problems,

و ما نشستیم و این دو مشکل را بررسی کردیم،

and finally we came to a realization. These aren't problems.

و بالاخره به نتیجه رسیدیم. اینها مشکل نبودند.

These are actually solutions. And what do I mean by that?

اینها در حقیقت راه حل بودند. و منظورم از این حرف چیه؟

Well, we can use disaster response as an opportunity

خُب، ما می توانیم از پاسخ به فاجعه بعنوان فرصتی برای سربازان کارآزموده که به کشور بازگشتند، استفاده کنیم.

for service for the veterans coming home.

خُب، ما می توانیم از پاسخ به فاجعه بعنوان فرصتی برای سربازان کارآزموده که به کشور بازگشتند، استفاده کنیم.

Recent surveys show that 92 percent of veterans want

نظر سنجی های اخیر نشان داده که ۹۲ درصد از سربازان کارآزموده بعد از اتمام خدمت نظامی خود، هنوز مایلند به خدمت خود ادامه دهند.

to continue their service when they take off their uniform.

نظر سنجی های اخیر نشان داده که ۹۲ درصد از سربازان کارآزموده بعد از اتمام خدمت نظامی خود، هنوز مایلند به خدمت خود ادامه دهند.

And we can use veterans to improve disaster response.

و ما می تونیم از آنها برای بهبود پاسخ به فاجعه استفاده کنیم.

Now on the surface, this makes a lot of sense, and in 2010,

حالا در ظاهر، این خیلی پر معنی است، و در سال ۲۰۱۰،

we responded to the tsunami in Chile,

ما به سونامی در شیلی، سیل در پاکستان، پاسخ دادیم،

the floods in Pakistan, we sent training teams to the Thai-Burma border.

و گروههای آموزشی را به مرزهای تایلند - برمه فرستادیم.

But it was earlier this year, when one of our

اما اوایل امسال بود که یکی از اعضای اصلی، توجه ما را به سازمان واداشت.

original members caused us to shift focus in the organization.

اما اوایل امسال بود که یکی از اعضای اصلی، توجه ما را به سازمان واداشت.

This is Clay Hunt. Clay was a Marine with me.

این "کِلِی هانت" است. "کِلِی" به همراه من افسر نیروی دریایی بودیم.

We served together in Iraq and Afghanistan.

ما با هم در عراق و افغانستان خدمت کردیم.

Clay was with us in Port-au-Prince. He was also with us in Chile.

"کلی" با ما در "پورتو پرانس" بود. در شیلی نیز همراه ما بود.

Earlier this year, in March, Clay took his own life.

اوایل امسال، در ماه مارچ، او خودکشی کرد.

This was a tragedy, but it really forced us

مرگ او یه فاجعه تاسف بار بود، اما براستی ما را واداشت

to refocus what it is that we were doing.

تا بار دیگر به کاری که انجام می دهیم فکر کنیم.

You know, Clay didn't kill himself because of what happened

می دونید، "کلی" خود را بخاطر چیزهایی که در عراق و افغانستان اتفاق می افته، نکشت.

in Iraq and Afghanistan. Clay killed himself

می دونید، "کلی" خود را بخاطر چیزهایی که در عراق و افغانستان اتفاق می افته، نکشت.

because of what he lost when he came home.

بلکه برای این خودشو کشت که وقتی برگشت، چیزی را از دست داده بود.

He lost purpose. He lost his community.

او هدفش را از دست داده بود. اهالی جامعه خود را از دست داده بود.

And perhaps most tragically, he lost his self-worth.

و احتمالا" بصورت خیلی غمناکی، ارزش وجودی خود را از دست داده بود.

And so, as we evaluated, and as the dust settled

و بدین ترتیب، آنطورکه برآورد می کنیم، و بعد از آرام گرفتن این مصیبت،

from this tragedy, we realized that, of those two problems --

ما از اون دو مشکل اینطور فهمیدیم،

in the initial iteration of our organization,

که در ابتدا سازمان ما،

we were a disaster response organization that was using

یک سازمان پاسخگویی به بلایا بوده که از خدمات سربازان کارآزموده استفاده می کرد.

veteran service. We had a lot of success,

ما موفقیتهای زیادی داشتیم،

and we really felt like we were changing the disaster response paradigm.

و واقعا" حس می کردیم که در حال تغییر الگوهای پاسخگویی به بلایا هستیم.

But after Clay, we shifted that focus, and suddenly,

اما پس از ماجرای "کلی"، ناگهان توجهمان از اون مسئله

now moving forward, we see ourselves

به این موضوع معطوف شد که، خودمان را

as a veteran service organization that's using disaster response.

بعنوان سازمان خدمات سربازان کارآزموده می دانیم که از پاسخویی به بلایا استفاده می کند.

Because we think that we can give that purpose

چون گمان داریم که قادریم اون هدف

and that community and that self-worth back to the veteran.

و اون جامعه و اون حس بزرگواری را به جانبازان برگردانیم.

And tornadoes in Tuscaloosa and Joplin, and then later

و طوفان در توسکالوسا و جاپلین، و پس از اون

Hurricane Irene, gave us an opportunity to look at that.

طوفان دریایی آیرین، فرصتی به ما داد تا به این مسئله توجه کنیم.

Now I want you to imagine for a second an 18-year-old boy

حالا از همه شما می خوام که برای یک ثانیه، پسر بچه ۱۸ ساله ای را تصور کنید

who graduates from high school in Kansas City, Missouri.

که از دبیرستانی در ایالت کانزاس سیتی فارغ التحصیل شده.

He joins the Army. The Army gives him a rifle.

او وارد ارتش شد. ارتش به او یک اسلحه داد.

They send him to Iraq.

او را به عراق فرستادند.

Every day he leaves the wire with a mission.

او هر روز یک ماموریت داره.

That mission is to defend the freedom of the family that he left at home.

اون ماموریت، دفاع از آزادی خانواده ای است که او در کشورش رها کرده.

It's to keep the men around him alive.

اون ماموریت، حفظ جان اطرافیانش است.

It's to pacify the village that he works in.

اون ماموریت، آرامش دهکده ای است که در اون کار می کنه.

He's got a purpose. But he comes home [to] Kansas City, Missouri,

اون یک هدفی داره. اما اون به خانه اش در کانزاس سیتی، ایالت میسوری برمی گرده،

maybe he goes to college, maybe he's got a job,

شاید به کالج برگرده، شاید شغلی بگیره،

but he doesn't have that same sense of purpose.

اما اون همان حس هدفداری را نداره.

You give him a chainsaw. You send him to Joplin, Missouri

شما به اون یک اره برقی دادید. او را به جاپلین در ایالت میسوری فرستادید

after a tornado, he regains that.

بعد از یک طوفان، او دوباره اون حس را کسب کرده.

Going back, that same 18-year-old boy graduates from high school

بازگشت به گذشته، همان پسر بچه ۱۸ ساله که از دبیرستان فارغ التحصیل شده،

in Kansas City, Missouri, joins the Army,

در کانزاس میسوری، به ارتش ملحق می شه،

the Army gives him a rifle, they send him to Iraq.

ارتش به او یک اسلحه داده و او را به عراق اعزام می کنه.

Every day he looks into the same sets of eyes around him.

او هر روز نظاره گر چشمهای مشابهی در اطرافش است.

He leaves the wire. He knows that those people have his back.

او از سیم خاردار عبور می کنه. می دونه که مردم هوایش را دارند.

He's slept in the same sand. They've lived together.

او در همان شنهای همیشگی می خوابه. اونها با هم زندگی کردند.

They've eaten together. They've bled together.

با هم غذا خوردند. با هم خون ریختند.

He goes home to Kansas City, Missouri.

او به خانه اش در کانزاس سیتی ایالت میسوری بر می گرده.

He gets out of the military. He takes his uniform off.

او از ارتش بیرون می یاد. او لباس فرمش را از تن در میاره.

He doesn't have that community anymore.

او دیگر آن تجمع افراد را در کنارش ندارد.

But you drop 25 of those veterans in Joplin, Missouri,

اما شما ۲۵ نفر از این سربازان کارآزموده را در جاپلین میسوری قرار می دهید،

they get that sense of community back.

اونها، اون حس با هم بودن را دوباره کسب می کنند.

Again, you have an 18-year-old boy who graduates

دوباره، شما یک پسر بچه ۱۸ ساله ای دارید

high school in Kansas City.

که از دبیرستانی در کانزاس سیتی فارغ التحصیل شده.

He joins the Army. The Army gives him a rifle.

به ارتش ملحق می شه. ارتش به اون یک اسلحه می ده.

They send him to Iraq.

اونو به عراق اعزام می کنند.

They pin a medal on his chest. He goes home to a ticker tape parade.

اونها یک مدال به سینه اش می چسبانند. به خانه اش به راهپیمایی نامزدهای انتخاباتی برمی گرده.

He takes the uniform off. He's no longer Sergeant Jones

او لباس فرم را از تنش در می یاره. او دیگر سرگرد جونز در بین اهالی نیست.

in his community. He's now Dave from Kansas City.

او حالا دیوید اهل کانزاس سیتی است.

He doesn't have that same self-worth.

او عزت نفس قبلی را ندارد.

But you send him to Joplin after a tornado,

اما شما او را پس از یک طوفان به جاپلین فرستادید،

and somebody once again is walking up to him

و یکبار دیگه کسی به سراغش اومده،

and shaking their hand and thanking them for their service,

باهاش دست داده و ازش بخاطر خدماتش تشکر می کنه،

now they have self-worth again.

حالا اونها دوباره عزت نفس دارند.

I think it's very important, because right now

فکر کنم خیلی مهمه، چون همین الآن

somebody needs to step up,

لازمه کسی بپاخیزه،

and this generation of veterans has the opportunity

و این نسل سربازان کارآزموده شانس اینو داشته باشند که اینکار را انجام بدهند

to do that if they are given the chance.

اگه فرصتی بهشون داده بشه.

Thank you very much. (Applause)

بسیار سپاسگزارم. (تشویق)