Comics belong in the classroom | Gene Luen Yang

Translator: Sanntint Tint Reviewer: Myo Aung

ကျွန်တော် ပဥ္စမတန်းမှာတုန်းက

အနီးအနား စာအုပ်ဆိုင်တစ်ဆိုင်က ဆုံလည် စာအုပ်စင်ကနေ

“DC Comics Presents #57” တစ်အုပ်ကို ဝယ်ခဲ့ပြီး

When I was in the fifth grade,

ဒီရုပ်ပြက ကျွန်တော့ဘဝကို ပြောင်းလဲစေခဲ့တယ်။

I bought an issue of "DC Comics Presents #57"

စကားလုံးတွေနဲ့ ရုပ်ပုံတွေ ပေါင်းစပ်မှုက ကျွန်တော့ခေါင်းထဲမှာ အရင်က

off of a spinner rack at my local bookstore,

မလုပ်ဖူးတာတစ်ခုကို လုပ်ပေးပြီး

and that comic book changed my life.

ချက်ချင်းပဲ ရုပ်ပြ ကြားခံဆက်သွယ်ရေးကို နှစ်သက်သွားခဲ့တယ်။

The combination of words and pictures did something inside my head

ကျွန်တော်ဟာ အငမ်းမရ ရုပ်ပြဖတ်သူ တစ်ယောက် ဖြစ်လာခဲ့ပေမဲ့

that had never been done before,

တစ်ခါမှ ကျောင်းကို ယူမသွားခဲ့ဘူး။

and I immediately fell in love with the medium of comics.

ပင်ကိုစိတ်အရ ရုပ်ပြစာအုပ်တွေက စာသင်ခန်းနဲ့ မဆိုင်ဘူးလို့ သိခဲ့တယ်။

I became a voracious comic book reader,

ကျွန်တော့မိဘတွေက ဝါသနာအိုးတွေ မဟုတ်တာ ကျိန်းသေပြီး

but I never brought them to school.

Instinctively, I knew that comic books didn't belong in the classroom.

ဆရာတွေကလည်း ဟုတ်မှာမဟုတ်တာကို သေချာခဲ့တယ်။

နောက်ဆုံး ဒါတွေကို သင်ကြားဖို့ လုံးဝမသုံးဘဲ

ရုပ်ပြနဲ့ ဂရပ်ဖစ်ဝတ္ထုတွေကို တိတ်ဆိတ် စွဲနစ်တဲ့ စာဖတ်ချိန်မှာ လုံးဝ ခွင့်မပြုဘဲ

My parents definitely were not fans,

and I was certain that my teachers wouldn't be either.

ကျွန်တော်တို့ရဲ့ နှစ်စဥ် စာအုပ်ပွဲတော်မှာ တစ်ခါမှ မရောင်းခဲ့ဘူး။

After all, they never used them to teach,

ဒါတောင်မှ ကျွန်တော်ဟာ ရုပ်ပြတွေကို ဆက်ဖတ်နေခဲ့ပြီး

comic books and graphic novels were never allowed during silent sustained reading,

စပြီးတောင် ဖန်တီးခဲ့တယ်။

နောက်ဆုံး ကျွန်တော်ဟာ အသက်မွေး ဝမ်းကျောင်းအတွက် ရုပ်ပြစာအုပ်တွေ

and they were never sold at our annual book fair.

ရေးသား ရေးဆွဲကာ ကာတွန်းဆရာ ဖြစ်လာခဲ့တယ်။

Even so, I kept reading comics,

and I even started making them.

အထက်တန်းပြဆရာလည်း ဖြစ်ခဲ့တယ်။

Eventually I became a published cartoonist,

ဒါက ကျွန်တော် စာသင်ခဲ့တဲ့

ကယ်လီဖိုးနီးယား၊ Oakland က Bishop O’Dowd အထက်တန်းကျောင်းပါ။

writing and drawing comic books for a living.

သင်္ချာနည်းနည်းနဲ့ ပန်းချီ နည်းနည်း သင်ပေးပေမဲ့

I also became a high school teacher.

အများစုက ကွန်ပြူတာသိပ္ပံပါ။

This is where I taught:

အဲဒီမှာ ၁၇ နှစ် သင်ခဲ့တယ်။

Bishop O'Dowd High School in Oakland, California.

ဆရာ အသစ်စက်စက်ဖြစ်တုန်းက

စာသင်ခန်းထဲကို ရုပ်ပြစာအုပ်တွေ ယူလာဖို့ ကြိုးစားခဲ့တယ်။

I taught a little bit of math and a little bit of art,

but mostly computer science,

အတန်းတိုင်းရဲ့ ပထမဆုံးနေ့မှာ ကာတွန်းဆရာလည်းဖြစ်ခဲ့တာကို

and I was there for 17 years.

When I was a brand new teacher,

ကျောင်းသားတွေကို ပြောပြတာကို သတိရမိတယ်။

I tried bringing comic books into my classroom.

ကာတွန်းတွေနဲ့ သင်ပေးဖို့ သိပ်အများကြီး စီစဥ်မထားဘူး။

I remember telling my students on the first day of every class

ကာတွန်းတွေက ကျွန်တော့ကို မိုက်တယ်လို့ ထင်စေလိမ့်မယ်လို့ မျှော်လင့်တာက ပိုပါတယ်။

that I was also a cartoonist.

(ရယ်သံများ)

It wasn't so much that I was planning to teach them with comics,

ကျွန်တော် မှားခဲ့တယ်။

ဒါက ၉၀ လွန် ခုနှစ်တွေဆိုတော့

it was more that I was hoping comics would make them think that I was cool.

ရုပ်ပြစာအုပ်တွေမှာ ဒီနေ့ခေတ်စားနေတဲ့ ယဉ်ကျေးမှုဆိုင်ရာ ဂုဏ်တွေ မရှိဘူး။

(Laughter)

ကျောင်းသားတွေက ကျွန်တော့ကို မိုက်တယ်လို့ မထင်ဘဲ အသုံးမကျတဲ့ကောင်လို့ ထင်ကြတာလေ။

I was wrong.

This was the '90s,

so comic books didn't have the cultural cachet that they do today.

ပိုတောင်ဆိုးတာက အတန်းထဲမှာ ကိစ္စတွေ ခက်လာတဲ့အခါ

သူတို့က အာရုံပြောင်းတဲ့နည်းလမ်းအဖြစ် ကာတွန်းစာအုပ်တွေကို သုံးတယ်။

My students didn't think I was cool. They thought I was kind of a dork.

သူတို့က လက်ကို မြှောက်ပြီး ဒီလို မေးခွန်းတွေ မေးကြတယ်၊

And even worse, when stuff got hard in my class,

“Mr. Yang တိုက်ပွဲမှာ ဘယ်သူနိုင်မယ်လို့ ထင်လဲ၊

Superman လား၊ Hulk လား။”

they would use comic books as a way of distracting me.

(ရယ်သံများ)

ကျွန်တော့်ရဲ့သင်ကြားမှုနဲ့ ကာတွန်းတွေကို သီးခြားခွဲရမယ်ဆိုတာ အမြန်သဘောပေါက်ခဲ့တယ်။

They would raise their hands and ask me questions like,

"Mr. Yang, who do you think would win in a fight,

ပဉ္စမတန်းက ကျွန်တော့်ရဲ့ ဗီဇက မှန်ကန်ပုံရတယ်။

Superman or the Hulk?"

(Laughter)

I very quickly realized I had to keep my teaching and my cartooning separate.

ရုပ်ပြစာအုပ်တွေက စာသင်ခန်းနဲ့ မဆိုင်ဘူးဆိုတာလေ။

ဒါပေမဲ့ ထပ်မှားပြန်တယ်။

It seemed like my instincts in fifth grade were correct.

သင်ကြားရေး အလုပ်မှာ နှစ်အနည်းငယ်ကြာတော့

ရုပ်ပြတွေရဲ့ ပညာရေးဆိုင်ရာ အလားအလာကို ကိုယ်တွေ့ သိလာခဲ့တယ်။

Comic books didn't belong in the classroom.

But again, I was wrong.

စာသင်နှစ်ဝက်မှာ အက္ခရာသင်္ချာ၂ အတန်းအတွက် ကျွန်တော့ကို အတန်းခွဲခိုင်းတယ်။

A few years into my teaching career,

I learned firsthand the educational potential of comics.

ရေရှည်ခွဲခိုင်းတော့ ကျွန်တော်က လက်ခံပေမဲ့ ပြဿနာတစ်ခုတော့ ရှိတယ်။

One semester, I was asked to sub for this Algebra 2 class.

အဲဒီအချိန်တုန်းက ကျွန်တော်က ကျောင်းရဲ့ ပညာရေး နည်းပညာရှင်ပါ။

ဆိုလိုတာက နှစ်ပတ် တစ်ကြိမ်

I was asked to long-term sub it, and I said yes, but there was a problem.

အက္ခရာသင်္ချာ၂ အတန်းကို တစ်ချိန်(သို့) နှစ်ချိန် လွတ်သွားဖို့ရှိတာက

At the time, I was also the school's educational technologist,

ကျွန်တော်က အခြားအခန်းမှာ အခြားဆရာကို ကွန်ပျူတာဆိုင်ရာ

which meant every couple of weeks

လုပ်ဆောင်ချက်တစ်ခုအတွက် ကူညီနေလို့ပါ။

I had to miss one or two periods of this Algebra 2 class

အက္ခရာသင်္ချာ၂ ကျောင်းသားတွေအတွက် ဒါက ဆိုးပါတယ်။

because I was in another classroom helping another teacher

ဆိုလိုတာ ရေရှည်တန်းခွဲတစ်ခု ရှိတာကိုက ဆိုးလှပြီဆိုပေမဲ့

with a computer-related activity.

တန်းခွဲအတွက် တန်းခွဲတစ်ခုလား။ ဒါက အဆိုးဆုံးပါ၊။

For these Algebra 2 students, that was terrible.

ကျောင်းသားတွေ အတွက် လိုက်လျောညီထွေဖြစ်ဖို့ ကြိုးပမ်းရာမှာ

I mean, having a long-term sub is bad enough,

ကိုယ်တိုင် ပို့ချချက်ပေးနေတဲ့ ဗီဒီယိုကို ရိုက်ကူးခဲ့တယ်။

but having a sub for your sub? That's the worst.

ဒီနောက် ကျောင်းသားတွေ ကစားဖို့ ဗီဒီယိုတွေကို လက်ထောက်ကို ပေးခဲ့တယ်။

In an effort to provide some sort of consistency for my students,

ဗီဒီယိုတွေကို အတတ်နိုင်ဆုံး ဆွဲဆောင်မှု ရှိအောင် ကြိုးစားဖန်တီးတယ်။

I began videotaping myself giving lectures.

ဒီအထူးပြုလုပ်ချက်လေးတွေတောင် ထည့်ခဲ့တယ်။

I'd then give these videos to my sub to play for my students.

ဥပမာ သင်ပုန်းပေါ်က ပုစ္ဆာတစ်ပုဒ်ပြီးတဲ့အခါ

I tried to make these videos as engaging as possible.

ကျွန်တော် လက်ခုပ်တီးတော့

သင်ပုန်းက မှော်ဆန်ဆန် ဖျက်ပေးတယ်။

I even included these little special effects.

(ရယ်သံများ)

For instance, after I finished a problem on the board,

ဒါက အတော် အံံံ့ဩစရာလို့ ထင်မိတယ်။

ကျောင်းသားတွေ ကြိုက်ကြမှာပဲလို့ အတော်လေး သေချာနေခဲ့ပေမဲ့

I'd clap my hands,

and the board would magically erase.

ကျွန်တော် မှားခဲ့တာပါ။

(ရယ်သံများ)

(Laughter)

I thought it was pretty awesome.

ဒီဗီဒီယိုတွေက မစွံဘူးလေ။

I was pretty certain that my students would love it,

ကျောင်းသားတွေက ကျွန်တော့ဆီလာပြီး ဒီလိုမျိုး ပြောတယ်၊

“Mr. Yang ရေ၊ လူကိုယ်တိုင် ပျင်းစရာလို့

but I was wrong.

(Laughter)

ထင်ခဲ့ပေမဲ့ ဗီဒီယိုမှာ သည်းမခံနိုင်စရာပဲ”တဲ့။

These video lectures were a disaster.

I had students coming up to me and saying things like,

(ရယ်သံများ)

ဒီတော့ ကြံမိကြံရာ ဒုတိယ ကြိုးပမ်းမှုအနေဲ့ ပို့ချချက်တွေကို ရုပ်ပြတွေအဖြစ် စဆွဲတယ်။

"Mr. Yang, we thought you were boring in person,

but on video, you are just unbearable."

ဒါတွေကို နည်းနည်းလေး စီစဥ်ပြီး တက်သုတ်ရိုက်ခဲ့တာပါ။

(Laughter)

ပုံဆွဲတံတစ်ခုကို ယူပြီး ဆွဲရင်းနဲ့ ကျွန်တော်ပြောချင်တာကို

So as a desperate second attempt, I began drawing these lectures as comics.

မှန်းဆရင်း တစ်ကွက်ပြီး တစ်ကွက် ဆွဲတယ်။

I'd do these very quickly with very little planning.

ဒီရုပ်ပြ ပို့ချချက်တွေက စာမျက်နှာ

လေးရွက်နဲ့ ခြောက်ရွက်ကြားမှာရှိလိမ့်မယ်။

I'd just take a sharpie, draw one panel after the other,

ဒါတွေက ရိုက်ထုတ်ပြီး ကျောင်းသားတွေကို ဝေဖို့ လက်ထောက်ကို ပေးတယ်။

figuring out what I wanted to say as I went.

These comics lectures would come out

ကျွန်တော် အတော့ကို အံ့ဩသွားတာက

to anywhere between four and six pages long,

ဒီရုပ်ပြ ပို့ချချက်တွေက ပေါက်သွားတယ်။

I'd xerox these, give them to my sub to hand to my students.

ကျွန်တော် လူကိုယ်တိုင် ရှိနိုင်တဲ့အခါမှာတောင် သူတို့အတွက်

And much to my surprise,

ဒါတွေေကို လုပ်ပေးဖို့ ကျောင်းသားတွေက ပြောတယ်။

these comics lectures were a hit.

သူတို့က လူကိုယ်တိုင်ထက် ကာတွန်းကို ပိုကြိုက်တာမျိုးပါ။

My students would ask me to make these for them

(ရယ်သံများ)

even when I could be there in person.

အံ့သြမိတာက ကျောင်းသားတွေက ဖန်ပြင်ပေါ်မှာ ကြီးပြင်းလာတဲ့ မျိုးဆက်တစ်ခုရဲ့

It was like they liked cartoon me more than actual me.

အစိတ်အပိုင်းဖြစ်တာကြောင့်ပါ။

ဒါကြောင့် စာမျက်နှာတစ်ခုကနေထက် ဖန်သားပြင်ကနေ ပိုကောင်းကောင်း

(Laughter)

This surprised me, because my students are part of a generation

သင်ယူချင်တာလို့ အသေအချာ ထင်မိတယ်။

ဒါပေမဲ့ ရုပ်ပြ ပို့ချချက်တွေကို

that was raised on screens,

ဘာကြောင့် ဒီလောက်ကြိုက်တာလဲလို့ ကျောင်းသားတွေနဲ့ စကားပြောတဲ့အခါ

so I thought for sure they would like learning from a screen

ရုပ်ပြတွေရဲ့ ပညာရေးဆိုင်ရာ အလားအလာကို နားလည်လာတယ်။

better than learning from a page.

But when I talked to my students

ပထဆုံး သူတို့ရဲ့ သင်္ချာ ဖတ်စာအုပ်တွေနဲ့မတူဘဲ

about why they liked these comics lectures so much,

ဒီရုပ်ပြသင်ခန်းစာတွေက အမြင်အာရုံနဲ့ သင်ကြားပေးတယ်။

I began to understand the educational potential of comics.

ကျောင်းသားတွေက အမြင်အာရုံ ယဉ်ကျေးမှုမှာ ကြီးပြင်းလာတော့

သူတို့ဟာ ဒီနည်းနဲ့ သတင်းအချက်အလက် ရယူတာ အကျင့်ပါနေတယ်။

First, unlike their math textbooks,

ဒါပေမဲ့ ရုပ်ရှင်၊ရုပ်သံ၊ ကာတွန်း(သို့) ဗီဒီယိုလို

these comics lectures taught visually.

Our students grow up in a visual culture,

အခြား အမြင်ပိုင်း ဇာတ်ကြောင်းတွေနဲ့ မတူဘဲ

so they're used to taking in information that way.

ရုပ်ပြဟာ ကျွန်တော်တို့ ခေါ်တဲ့ တည်မြဲမှုပါ။

But unlike other visual narratives,

ရုပ်ပြတစ်ခုမှာ အတိတ်၊ပစ္စုပ္ပန်နဲ့အနာဂတ်ဟာ တစ်မျက်နှာတည်းမှာ ဘေးချင်းကပ်ထိုင်နေတယ်။

like film or television or animation or video,

comics are what I call permanent.

ဆိုလိုတာက သတင်းစီးဆင်းမှုနှုန်းဟာ

In a comic, past, present and future all sit side by side on the same page.

စာဖတ်သူလက်ထဲမှာ အခိုင်အမာ ရှိနေတာပါ။

ရုပ်ပြ ပို့ချချက်တွေမှာ ကျောင်းသားတွေ တစ်စုံတစ်ခုကို နားမလည်တဲ့အခါ

This means that the rate of information flow

is firmly in the hands of the reader.

သူတို့ဟာ လိုအပ်သလို မြန်မြန် သို့မဟုတ် ဖြည်းဖြည်း ဒီစာပိုဒ်ကို ပြန်ဖတ်နိုင်တယ်။

When my students didn't understand something in my comics lecture,

ဒါက သတင်းအချက်အလက်အပေါ်မှာ အဝေးထိန်းခလုတ် သူတို့ကို ပေးနေသလိုပါ။

they could just reread that passage as quickly or as slowly as they needed.

ကျွန်တော့ရဲ့ဗီဒီယို ပို့ချချက်တွေနဲ့ လူကိုယ်တိုင်

ပို့ချချက်တွေမှာတောင် အလားတူ မဟုတ်ဘူးလေ။

It was like I was giving them a remote control over the information.

စကားပြောတဲ့အခါ အချက်အလက်တွေကို မြန်မြန် (သို့) ဖြည်းဖြည်း လိုချင်သလို ပို့ပေးတယ်။

The same was not true of my video lectures,

ဒါကြောင့် တချို့ ကျောင်းသားတွေနဲ့ တချို့ အချက်အလက်တွေအတွက်

and it wasn't even true of my in-person lectures.

When I speak, I deliver the information as quickly or slowly as I want.

ရုပ်ပြကြားခံရဲံ ဒီအသွင်အပြင်နှစ်ခု၊ ၎င်းရဲ့ အမြင်သဘာဝနှင့် ၎င်းရဲ့ တည်မြဲမှုဟာ

So for certain students and certain kinds of information,

မယုံနိုင်အောင် အစွမ်းထက်တဲ့ ပညာရေးကိရိယာတစ်ခု ဖြစ်လာစေတယ်။

these two aspects of the comics medium, its visual nature and its permanence,

အက္ခရာသင်္ချာ ၂ အတန်းကို သင်နေတုန်းက

Cal State East Bay မှာ ကျွန်တော့်ရဲ့ ပညာရေး မဟာဘွဲ့ကို လုပ်နေတုန်းပါ။

make it an incredibly powerful educational tool.

ဒီရုပ်ပြ ပို့ချချက်တွေနဲ့ ကြုံခဲ့ရတဲ့ အတွေ့အကြုံကို ကျွန်တော်အလွန်စိတ်ဝင်စားပြီး

When I was teaching this Algebra 2 class,

I was also working on my master's in education at Cal State East Bay.

ရုပ်ပြအကြောင်း နောက်ဆုံး မဟာ ပရောဂျက်ကို အာရုံစိုက်ဖို့ ဆုံးဖြတ်လိုက်တယ်။

And I was so intrigued by this experience that I had with these comics lectures

သမိုင်းအရ အမေရိကန်ပညာရေးသမားတွေဟာ စာသင်ခန်းတွေမှာ ရုပ်ပြတွေကို

that I decided to focus my final master's project on comics.

အသုံးပြုဖို့ ဘာကြောင့် ဒီလောက်တွန့်ဆုတ် ကြလဲဆိုတာကို အဖြေရှာကြည့်ချင်ခဲ့တယ်။

I wanted to figure out why American educators

ဒါက ကျွန်တော် ရှာဖွေတွေ့ရှိခဲ့တာပါ။

ရုပ်ပြတွေဟာ ၁၉၄၀ နှစ်တွေမှာ ပထမဆုံး လူထုဆက်သွယ်ရေး

have historically been so reluctant to use comic books in their classrooms.

ဖြစ်လာကာ လစဉ် အုပ်ရေသန်းချီရောင်းချခဲ့ရတာကို

အဲဒီတုန်းက ပညာရေးသမားတွေက သတိပြုမိခဲ့သည်။

Here's what I discovered.

ဆန်းသစ်တီထွင်တဲ့ ဆရာအများအပြားက စမ်းသပ်ဖို့ သူတို့ရဲ့စာသင်ခန်းတွေထဲကို

Comic books first became a mass medium in the 1940s,

with millions of copies selling every month,

ရုပ်ပြတွေကို စတင်ယူလာကြတယ်။

၁၉၄၄ ခုနှစ်မှာ “Journal of Educational Sociology” က ဒီအကြောင်းအရာအတွက်

and educators back then took notice.

A lot of innovative teachers began bringing comics into their classrooms

တစ်စောင်လုံးကိုတောင် ထည့်သွင်းဖော်ပြခဲ့တယ်။

to experiment.

အခြေအနေတွေက တိုးတက်နေပုံပဲ။

In 1944, the "Journal of Educational Sociology"

ဆရာတွေက ကိစ္စတွေကို စတင် တွေးတောလာကြတယ်။

even devoted an entire issue to this topic.

ဒါ​ပေမဲ့ နောက်တော့ ဒီ​လူ​ပါလာတယ်။

ကလေးစိတ်ပညာရှင် ဒေါက်တာ Fredric Wertham ပါ။

Things seemed to be progressing.

Teachers were starting to figure things out.

၁၉၅၄ ခုနှစ်မှာ“Seduction of the Innocent” လို့ခေါ်တဲ့ စာအုပ်ကို ရေးသားခဲ့တယ်။

But then along comes this guy.

သူက ရုပ်ပြစာအုပ်တွေဟာ လူငယ် အကျင့်ပျက်မှု ကိုဖြစ်စေတယ်လို့ စောဒကတက်ခဲ့တယ်။

This is child psychologist Dr. Fredric Wertham,

and in 1954, he wrote a book called "Seduction of the Innocent,"

(ရယ်သံများ)

သူ မှားခဲ့တာပါ။

ကဲ ဒေါက်တာ Wertham က တကယ်ကို တော်တဲ့လူပါ။

where he argues that comic books cause juvenile delinquency.

သူ့လုပ်သက်အများစုကို ဆိုးသွမ်း လူငယ်တွေနဲ့ တွဲလုပ်ကာ ကုန်ဆုံးပြီး

(Laughter)

သူ့အလုပ်မှာ အမှုသည်အများစုက ရုပ်ပြ စာအုပ်တွေ ဖတ်တာကို သတိပြုမိခဲ့တယ်။

He was wrong.

Now, Dr. Wertham was actually a pretty decent guy.

ဒေါက်တာ Wertham နားမလည်ခဲ့တာက ၁၉၄၀ နဲ့ ၅၀ နှစ်တွေမှာ

He spent most of his career working with juvenile delinquents,

and in his work he noticed that most of his clients read comic books.

အမေရိကမှာရှိတဲ့ ကလေးတိုင်းလိုလိုဟာ ရုပ်ပြစာအုပ်တွေဖတ်တယ်ဆိုတာပါ။

ဒေါက်တာ Wertham က သူ့အမှုကို သက်သေပြတဲ့ သံသယ၀င်စရာ အလုပ်ကို လုပ်နေပေမဲ့

What Dr. Wertham failed to realize was in the 1940s and '50s,

တကယ်တမ်း ရုပ်ပြစာအုပ်တွေက လူငယ်အကျင့်ပျက်မှုကို ဖြစ်စေလားဆိုတာ

almost every kid in America read comic books.

သိရှိဖို့ သူ့စာအုပ်က

Dr. Wertham does a pretty dubious job of proving his case,

အမေရိကန် အထက်လွှတ်တော်ကို ကြားနာပွဲတွေ ဆက်တိုက်ကျင်းပဖို့ လှုံ့ဆော်ပေးတယ်။

but his book does inspire the Senate of the United States

ဒီကြားနာမှုတွေက နှစ်လနီးပါးကြာတယ်။

to hold a series of hearings

ကြားနာမှုတွေက မရေမရာနဲ့ ပြီးဆုံးသွားပေမဲ့ အမေရိကန်လူထုရဲ့အမြင်မှာ

to see if in fact comic books caused juvenile delinquency.

ရုပ်ပြစာအုပ်တွေရဲ့ ဂုဏ်သိက္ခာကို ကြီးမားစွာ ထိခိုက်စေပြီးနောက်မှာပါ။

These hearings lasted for almost two months.

They ended inconclusively, but not before doing tremendous damage

ဒီနောက်ပိုင်း လေးစားထိုက်တဲ့ အမေရိကန် ပညာရေးသမား အားလုံးက နောက်ဆုတ်သွားပြီး

to the reputation of comic books in the eyes of the American public.

ရုပ်ပြတွေဟာ ဆယ်စုနှစ်ချီ ဝေးနေခဲ့တယ်။

၁၉၇၀ နှစ်တွေရောက်မှပဲ

သတ္တိရှိတဲ့ ပုဂ္ဂိုလ်တွေ ပြန်လည်ဝင်ရောက်လာခဲ့တယ်။

After this, respectable American educators all backed away,

ရုပ်ပြတွေကို အမေရိကန်

and they stayed away for decades.

ပညာရေးသမားတွေကြားမှာ

It wasn't until the 1970s

ပိုကျယ်ပြန့်စွာ လက်ခံတာကို မြင်တွေ့ရတာက လွန်ခဲ့တဲ့ ဆယ်စုနှစ်

that a few brave souls started making their way back in.

တစ်ခုလောက်ကဆိုတော့ သိပ်မကြာသေးဘူး။

And it really wasn't until pretty recently,

ရုပ်ပြစာအုပ်တွေနဲ့ ဂရပ်ဖစ်ဝတ္ထုတွေဟာ ယခု နောက်ဆုံးတော့ အမေရိကန်စာသင်ခန်းတွေေဆီ

maybe the last decade or so,

that comics have seen more widespread acceptance

ပြန်လည်ရောက်လာနေပြီး

ကျွန်တော် သင်ဖူးတဲ့ Bishop O’Dowd မှာတောင် ဖြစ်နေပါတယ်။

among American educators.

Comic books and graphic novels are now finally making their way

လုပ်ဖော်ကိုင်ဖက်ဟောင်း Mr. Smith က

Scott McCloud ရဲ့ “Understanding Comics” ကို

back into American classrooms

and this is even happening at Bishop O'Dowd, where I used to teach.

သူ့ရဲ့ စာပေနဲ့ ရုပ်ရှင်သင်တန်းမှာ သုံးတာက ဒီစာအုပ်က ကျောင်းသားတွေကို စကားလုံးတွေနဲ့

Mr. Smith, one of my former colleagues,

ရုပ်ပုံတွေကြားက ဆက်နွယ်မှုကို ဆွေးနွေးဖို့ ဘာသာစကားကို ပေးတာကြောင့်ပါ။

uses Scott McCloud's "Understanding Comics"

in his literature and film class, because that book gives his students

Mr. Burns က သူ့ကျောင်းသားတွေကို နှစ်တိုင်း ရုပ်ပြစာစီစာကုံး ရေးခိုင်းတယ်။

the language with which to discuss the relationship between words and images.

ကျောင်းသားတွေကို ရုပ်ပုံတွေကို အသုံးပြုကာ စကားပြေဝတ္ထုတစ်ပုဒ်ကို ရေးခိုင်းတာကနေ

Mr. Burns assigns a comics essay to his students every year.

Mr. Burns က ဇာတ်လမ်းအကြောင်းသာမက

ဇာတ်လမ်းကို ပြောထားပုံကိုပါ

By asking his students to process a prose novel using images,

လေးလေးနက်နက် တွေးခိုင်းတယ်။

Ms. Murrock သူ့ရဲ့ အင်္ဂလိပ် ၁ ကျောင်းသားတွေနဲံ ကျွန်တော့ရဲ့

Mr. Burns asks them to think deeply

“American Born Chinese” ကို သုံးတယ်။

not just about the story

သူ့အတွက်တော့ ဂရပ်ဖစ်ဝတ္ထုတွေဟာ

but also about how that story is told.

Common Core Standard တစ်ခုကို ဖြည့်ဆည်းဖို့ နည်းလမ်းကောင်းတစ်ခုပါ။

And Ms. Murrock uses my own "American Born Chinese"

အမြင်ပိုင်း အရိပ်အယောင်တွေက စာသားတစ်ခုရဲ့အဓိပ္ပါယ်၊လေသံနဲ့

with her English 1 students.

အလှပအပကို ထောက်ပံ့ပုံကို ကျောင်းသားတွေ သရုပ်ခွဲနိုင်သင့်တယ်လို့ စံက ဖော်ပြထားတယ်။

For her, graphic novels

are a great way of fulfilling a Common Core Standard.

The Standard states that students ought to be able to analyze

စာကြည့်တိုက်ထဲမှာ Ms. Counts က Bishop O’Dowd အတွက် အတော်လေး

how visual elements contribute to the meaning, tone and beauty of a text.

အထင်ကြီးစရာ ဂရပ်ဖစ် ဝတ္ထုတစ်စုကို စီစဥ်ထားတယ်။

Ms. Counts နဲ့ သူ့ရဲ့ စာကြည့်တိုက်မှူး လုပ်ဖော်ကိုင်ဘက် အားလုံးဟာ

Over in the library, Ms. Counts has built a pretty impressive

ရုပ်ပြတွေကို ထောက်ခံမှုရဲ့ ရှေ့တန်းမှာ ရောက်ရှိနေပါပြီ။

graphic novel collection for Bishop O'Dowd.

၈၀ နှစ်လွန် အစောပိုင်းကတည်းက စာကြည့်တိုက်မှာ ဂရပ်ဖစ် ဝတ္ထုတွေ ရှိနေရုံက

Now, Ms. Counts and all of her librarian colleagues

သုံးစွဲမှုကို ၈၀ ရာခိုင်နှုန်းခန့် တိုးစေပြိး ရုပ်ပြမဟုတ်တာတွေ ထုတ်ဝေမှုက

have really been at the forefront of comics advocacy,

၃၀ ရာခိုင်နှုန်းခန့် တိုးခဲ့တယ်လို့

really since the early '80s, when a school library journal article

ကျောင်းစာကြည့်တိုက် စာစောင်ဆောင်းပါးမှာ

stated that the mere presence of graphic novels in the library

ဖော်ပြစဥ်ကပါ။

increased usage by about 80 percent

အမေရိကန် ပညာရေးသမားတွေဆီက တစ်ဖန် စိတ်ဝင်စားမှု စေ့ဆော်မှုကြောင့်

and increased the circulation of noncomics material

အခုဆို အမေရိကန် ကာတွန်းသမားတွေဟာ K-12 စျေးကွက်အတွက် အရင်ကထက်

by about 30 percent.

Inspired by this renewed interest from American educators,

ပိုရှင်းလင်းစွာ ထုတ်လုပ်နေတယ်။

ဒါအတော်များများက ဘာသာစကား အတတ်တွေကို ဦးတည်ပေမဲ့

American cartoonists are now producing more explicitly educational content

ပိုများလာတဲ့ ရုပ်ပြတွေ၊ ဂရပ်ဖစ် ဝတ္ထုတွေက

for the K-12 market than ever before.

သင်္ချာနဲ့ သိပ္ပံ အကြောင်းအရာတွေကို စတင်ကိုင်တွယ်လာနေတယ်။

A lot of this is directed at language arts,

STEM ရုပ်ပြ ဂရပ်ဖစ် ဝတ္ထုတွေဟာ စူးစမ်း ခံဖို့ အသင့်ဖြစ်နေတဲ့ မြေပုံမှာမပါတဲ့

but more and more comics and graphic novels

are starting to tackle math and science topics.

နယ်မြေလိုမျိုးပါ။

နောက်ဆုံးတော့ အမေေရိကဟာ

STEM comics graphics novels really are like this uncharted territory,

ရုပ်ပြစာအုပ်တွေဟာ လူငယ် အကျင့်ပျက်မှုကို မဖြစ်စေဘူးဆိုတဲ့အချက်ကို သိရှိလာနေပါပြိ။

ready to be explored.

(ရယ်သံများ)

America is finally waking up to the fact

ဒါတွေက ပညာရေးသမားတိုင်းရဲ့ သင်ကြားရေး ကိရိယာမှာ ပါဝင်ပါတယ်။

that comic books do not cause juvenile delinquency.

ရုပ်ပြစာအုပ်တွေနဲ့ ဂရပ်ဖစ် ဝတ္ထုတွေကို K-12 ပညာရေးကနေ ဖယ်ထုတ်စရာ

(Laughter)

အကြောင်းပြချက်ကောင်းမရှိဘူး။

That they really do belong in every educator's toolkit.

ဒါတွေက အမြင်ပိုင်းအရ သင်ပေးတယ်၊

ကျောင်းသားတွေကို အဝေးထိန်းခလုတ် ပေးတယ်။

There's no good reason to keep comic books and graphic novels

ပညာရေးဆိုင်ရာ အလားအလာက

out of K-12 education.

သင်တို့လို ဖန်တီးတတ်တဲ့ လူတွေရဲ့

They teach visually,

ဖော်ထုတ်တာခံရဖို့ စောင့်နေပါတယ်။

they give our students that remote control.

ကျေးဇူးတင်ပါတယ်။

The educational potential is there

(လက်ခုပ်သံများ)

just waiting to be tapped

by creative people like you.

Thank you.

(Applause)