Comics belong in the classroom | Gene Luen Yang

Translator: Atieh Bakhtiar Reviewer: sadegh zabihi

When I was in the fifth grade,

کلاس پنجم که بودم،

I bought an issue of "DC Comics Presents #57"

نسخه‌ای از مجله «دی سی کمیک شماره ۵۷» را

off of a spinner rack at my local bookstore,

از باجه کتاب فروشی محله خریدم،

and that comic book changed my life.

و آن کتاب طنز، زندگی من را تغییر داد.

The combination of words and pictures did something inside my head

ترکیب کلمات و تصاویر، جرقه ای در ذهنم روشن کرد

that had never been done before,

که هرگز آن را تجربه نکرده بودم،

and I immediately fell in love with the medium of comics.

و به یکباره عاشق رسانه طنز شدم.

I became a voracious comic book reader,

از خوانندگان پروپاقرص کتابهای طنز شدم،

but I never brought them to school.

اما هرگز آنها را به مدرسه نبردم.

Instinctively, I knew that comic books didn't belong in the classroom.

ذاتاً می دانستم که کتاب‌های کمدی برای کلاس درس مناسب نیستند.

My parents definitely were not fans,

والدینم مطلقاً طرفدار این سبک کتاب نبودند،

and I was certain that my teachers wouldn't be either.

و مطمئن بودم که معلم‌هایم نیز همین عقیده را دارند.

After all, they never used them to teach,

بنابراین، هرگز از آنها در تدریس استفاده نمی‌شد،

comic books and graphic novels were never allowed during silent sustained reading,

استفاده از کتاب‌های طنز و داستانهای مصور در «کتابخوانی ساکت» مدارس مجاز نبود،

and they were never sold at our annual book fair.

این کتاب‌ها هیچ وقت در نمایشگاههای کتاب سالیانه ارائه نمی‌شدند،

Even so, I kept reading comics,

با این وجود، من به مطالعه کتاب‌های طنز ادامه دادم،

and I even started making them.

حتی نگارش آنها را نیز آغاز کردم.

Eventually I became a published cartoonist,

سرانجام، یک طراح کمیک شدم،

writing and drawing comic books for a living.

که برای امرار معاش به نگارش و مصورسازی کتاب طنز می‌پرداختم

I also became a high school teacher.

همچنین معلم دبیرستان نیز شدم.

This is where I taught:

جایی که درس می‌دادم:

Bishop O'Dowd High School in Oakland, California.

دبیرستان «اسقف اُدوود» واقع در اوکلند کالیفرنیا بود.

I taught a little bit of math and a little bit of art,

خیلی کم ریاضی و هنر تدریس می‌کردم،

but mostly computer science,

و بیشتر علوم کامپیوتر درس می‌دادم.

and I was there for 17 years.

۱۷ سال آنجا بودم.

When I was a brand new teacher,

زمانی که اسم و رسمی به دست آوردم،

I tried bringing comic books into my classroom.

تلاش کردم که کتاب‌های طنز را به کلاس‌هایم وارد کنم.

I remember telling my students on the first day of every class

یادم می‌آید که در همه کلاس‌هام، روز اول به دانش آموزانم می‌گفتم که

that I was also a cartoonist.

من یک طراح کمیک نیز هستم.

It wasn't so much that I was planning to teach them with comics,

با بیان این مطلب نمی‌خواستم که به آنها با زبان طنز درس بدهم،

it was more that I was hoping comics would make them think that I was cool.

بلکه بیشتر هدفم این بود که فکر کنند من باحال هستم.

(Laughter)

(خنده)

I was wrong.

اشتباه می‌کردم.

This was the '90s,

دهه نود بود،

so comic books didn't have the cultural cachet that they do today.

و آن موقع کتاب‌های طنز جایگاه فرهنگی امروزی را نداشتند.

My students didn't think I was cool. They thought I was kind of a dork.

دانش آموزان فکر نمی‌کردند من باحال هستم. تصور آنها از من یک احمق بود.

And even worse, when stuff got hard in my class,

و حتی بدتر از آن، وقتی مباحث در کلاس من سخت می‌شد،

they would use comic books as a way of distracting me.

از کتابهای طنز برای منحرف کردن من استفاده می‌کردند.

They would raise their hands and ask me questions like,

اونها دستشان را بالا می‌بردند، و مثلاً می‌پرسیدند:

"Mr. Yang, who do you think would win in a fight,

«آقای یانگ، فکر می‌کنید چه کسی برنده مبارزه باشد،

Superman or the Hulk?"

سوپرمن یا هالک؟»

(Laughter)

(خنده)

I very quickly realized I had to keep my teaching and my cartooning separate.

خیلی زود فهمیدم که باید مقوله تدریس را از مقوله طنز جدا کنم.

It seemed like my instincts in fifth grade were correct.

به نظر می‌رسید که باورهای ذاتی من در کلاس پنجم صحیح بودند.

Comic books didn't belong in the classroom.

کتابهای طنز برای کلاس درس نیستند.

But again, I was wrong.

اما دوباره هم اشتباه می‌کردم.

A few years into my teaching career,

چندین سال کار در کسوت معلمی

I learned firsthand the educational potential of comics.

سبب شد تا مستقیماً پتانسیل طنز در آموزش را درک کنم.

One semester, I was asked to sub for this Algebra 2 class.

یک ترم؛ از من خواستند که جایگزین معلم کلاس جبر ۲ بشوم.

I was asked to long-term sub it, and I said yes, but there was a problem.

این جایگزینی طولانی مدت بود و من با آن موافقت کردم، اما مشکلی وجود داشت.

At the time, I was also the school's educational technologist,

در آن زمان، تکنسین آموزشی مدرسه نیز بودم.

which meant every couple of weeks

بدین معنا که هر دو هفته یکبار،

I had to miss one or two periods of this Algebra 2 class

ناچاراً یک یا دو جلسه از کلاس جبر ۲ را از دست می دادم

because I was in another classroom helping another teacher

زیرا باید به معلم یک کلاس دیگر

with a computer-related activity.

در زمینه یک کار کامپیوتری کمک می‌کردم.

For these Algebra 2 students, that was terrible.

این برای دانش آموزان کلاس جبر ۲ وحشتناک بود.

I mean, having a long-term sub is bad enough,

معتقدم که جایگزین بودن برای مدت طولانی بد هست،

but having a sub for your sub? That's the worst.

و انتخاب جانشین برای جایگزینی خودتون به مراتب بدتر است.

In an effort to provide some sort of consistency for my students,

برای کاهش اثرات ناشی از این مشکل در دانش‌آموزان

I began videotaping myself giving lectures.

فیلمبرداری از سخنرانی‌هایم را شروع کردم.

I'd then give these videos to my sub to play for my students.

این فیلم‌ها را در اختیار جایگزینم گذاشتم تا برای دانش آموزان پخش کند.

I tried to make these videos as engaging as possible.

سعی کردم که فیلم‌ها تا جای ممکن جذاب باشند.

I even included these little special effects.

حتی فیلم‌ها تا حدی افکت‌گذاری نیز می‌شدند.

For instance, after I finished a problem on the board,

به عنوان مثال بعد از حل یک مساله،

I'd clap my hands,

با دست زدن من،

and the board would magically erase.

تابلو به صورت جادویی پاک می‌شد.

(Laughter)

(خنده)

I thought it was pretty awesome.

فکر می‌کردم کار خیلی جالبی شده.

I was pretty certain that my students would love it,

مطمئن بودم که دانش‌آموزان آن را دوست خواهند داشت،

but I was wrong.

اما اشتباه می‌کردم.

(Laughter)

(خنده)

These video lectures were a disaster.

این سخنرانی‌های ویدویی، مصیبتی شدند.

I had students coming up to me and saying things like,

برخی از دانش آموزان پیش من می‌آمدند و مثلاً می‌گفتند:

"Mr. Yang, we thought you were boring in person,

«آقای یانگ، فکر می‌کردیم کلاس‌هاتون کسل کننده است

but on video, you are just unbearable."

اما در فیلم‌ها، دیگه غیر قابل تحمل‌اید.»

(Laughter)

(خنده)

So as a desperate second attempt, I began drawing these lectures as comics.

با ناامیدی، برای بار دوم سعی نمودم که با کشیدن طرح‌های كميک سخنرانی‌ها را ارائه کنم.

I'd do these very quickly with very little planning.

با یک برنامه‌ریزی سریع، کار را شروع کردم.

I'd just take a sharpie, draw one panel after the other,

یک ماژیک برداشتم و شروع کردم به کشیدن،

figuring out what I wanted to say as I went.

آنچه می‌خواستم حضوری بیان کنم را نقاشی می‌کردم.

These comics lectures would come out

هر کدام از این طرح‌های كميک

to anywhere between four and six pages long,

بین ۴ تا ۶ صفحه بودند.

I'd xerox these, give them to my sub to hand to my students.

آنها را تکثیر کردم و به جانشینم دادم که به دست دانش آموزان برساند.

And much to my surprise,

و در کمال تعجب،

these comics lectures were a hit.

این روش موفقیت آمیز بود.

My students would ask me to make these for them

دانش آموزان از من خواستند که این کار را ادامه بدهم

even when I could be there in person.

حتی برای زمان‌هایی که در کلاس حضور داشتم.

It was like they liked cartoon me more than actual me.

اینجوری به نظر می رسید که آنها، کمیک‌های من را بیشتر ازخود من دوست دارند.

(Laughter)

(خنده)

This surprised me, because my students are part of a generation

این من را متعجب کرد، زیرا دانش‌آموزان من متعلق به نسلی هستند

that was raised on screens,

که پای تلویزیون بزرگ شده‌اند،

so I thought for sure they would like learning from a screen

بنابراین فکر می‌کردم که مطمئناً آموزش از طریق فیلم را بیشتر از

better than learning from a page.

حالت کاغذی و کتابی دوست دارند.

But when I talked to my students

اما در گفتگو با دانش‌آموزان

about why they liked these comics lectures so much,

درباره این‌که چرا این طرح‌های كميک را این‌قدر دوست دارند،

I began to understand the educational potential of comics.

تازه متوجه پتانسیل آموزشی طنز شدم.

First, unlike their math textbooks,

اولا، بر خلاف کتاب ریاضی آنها

these comics lectures taught visually.

این سخنرانی‌های پویانمایی به صورت بصری تدریس می‌شدند.

Our students grow up in a visual culture,

دانش آموزان ما در یک فرهنگ بصری رشد می‌کنند،

so they're used to taking in information that way.

بنابراین آنها به این شیوه دریافت اطلاعات عادت می‌کنند.

But unlike other visual narratives,

اما بر خلاف روایات بصری دیگر،

like film or television or animation or video,

مانند فیلم، تلویزیون، انیمیشن، و یا ویدیو،

comics are what I call permanent.

طرح‌های كميک چیزی هستند که من دائمی می‌نامم.

In a comic, past, present and future all sit side by side on the same page.

در کمیک، گذشته، حال و آینده همه نشسته‌اند در کنار همان صفحه.

This means that the rate of information flow

این به این معنی است که نرخ جریان اطلاعات

is firmly in the hands of the reader.

بصورتی پایدار در دست خواننده است.

When my students didn't understand something in my comics lecture,

وقتی دانش‌آموزان من چیزی را در سخنرانی کارتونی من درک نکردند،

they could just reread that passage as quickly or as slowly as they needed.

آنها می‌توانند متن را دوباره به کندی و یا به تندی که احتیاج دارند بخوانند.

It was like I was giving them a remote control over the information.

مثل این بود که من کنترل از راه دور بر روی اطلاعات را به آنها داده بودم.

The same was not true of my video lectures,

این مساله در مورد سخنرانی‌های ویدیویی من صدق نمی‌کرد،

and it wasn't even true of my in-person lectures.

و حتی برای سخنرانی‌های حضوری من هم حقیقت نداشت.

When I speak, I deliver the information as quickly or slowly as I want.

وقتی من صحبت می‌کنم، اطلاعات را به تندی و یا کندی که من می‌خواهم منتقل می‌کنم.

So for certain students and certain kinds of information,

بنابراین برای دانش‌آموزان خاص و نوع خاصی از اطلاعات،

these two aspects of the comics medium, its visual nature and its permanence,

این دو جنبه از محیط کمیک، طبیعت بصری و پایداری،

make it an incredibly powerful educational tool.

آن را ابزار آموزشی فوق‌العاده قدرتمندی می‌سازد.

When I was teaching this Algebra 2 class,

وقتی این کلاس جبر ۲ را آموزش دادم،

I was also working on my master's in education at Cal State East Bay.

بر روی کارشناسی ارشدم در زمینه‌ی آموزش و پرورش در دانشگاه «کل تک» در خلیج شرقی کار کردم.

And I was so intrigued by this experience that I had with these comics lectures

و من اینقدر مجذوب تجربه‌ام با این سخنرانی‌های کارتونی بودم

that I decided to focus my final master's project on comics.

که تصمیم گرفتم برای پروژه کارشناسی ارشدم بر روی کارتون‌ها تمرکز کنم.

I wanted to figure out why American educators

می‌خواستم بفهمم چرا مربیان آمریکایی

have historically been so reluctant to use comic books in their classrooms.

در طول تاریخ با استفاده از طرح‌های كميک در کلاس‌های خود مخالف بودند.

Here's what I discovered.

این چیزی است که متوجه شدم.

Comic books first became a mass medium in the 1940s,

کتاب‌های کمیک در دهه ۱۹۴۰ به رسانه جمعی تبدیل شدند،

with millions of copies selling every month,

با فروش میلیون‌ها نسخه در هر ماه،

and educators back then took notice.

و توجه معلمان جلب شد.

A lot of innovative teachers began bringing comics into their classrooms

بسیاری از معلمان خلاق شروع به آوردن کمیک به کلاس‌های درس خود کردند

to experiment.

که آزمایش کنند.

In 1944, the "Journal of Educational Sociology"

در سال ۱۹۴۴، «مجله جامعه‌شناسی آموزش»

even devoted an entire issue to this topic.

یک نسخه کامل خود را به این موضوع اختصاص داد.

Things seemed to be progressing.

به‌نظر می‌رسید همه چیز در حال پیشرفت است.

Teachers were starting to figure things out.

معلمان شروع به درک کردن این جریان کردند.

But then along comes this guy.

اما ناگهان کسی از راه رسید.

This is child psychologist Dr. Fredric Wertham,

این روانشناس کودکان بنام «فردریک ورتام،»

and in 1954, he wrote a book called "Seduction of the Innocent,"

و در سال ۱۹۵۴ در کتاب خود بنام «اغوا‌ی بی‌گناهان،»

where he argues that comic books cause juvenile delinquency.

استدلال می‌کند که کتاب‌های کمیک باعث بزه‌کاری در نوجوانان می‌شوند.

(Laughter)

(خنده)

He was wrong.

او اشتباه می‌کرد.

Now, Dr. Wertham was actually a pretty decent guy.

با این حال که دکتر ورتام آدم بسیار خوبی بود.

He spent most of his career working with juvenile delinquents,

او بیشتر عمر حرفه‌ی خود را صرف کار با متخلفان نوجوان کرده بود،

and in his work he noticed that most of his clients read comic books.

و متوجه شده بود که بیشتر این نوجوانان کتاب‌های کمیک می‌خوانند.

What Dr. Wertham failed to realize was in the 1940s and '50s,

نکته‌ای که دکتر ورتام نفهمیده بود این بود که در دهه‌های ۱۹۴۰ و ۵۰،

almost every kid in America read comic books.

تقریبا همه کودکان آمریکایی کتاب‌های کمیک می‌خواندند.

Dr. Wertham does a pretty dubious job of proving his case,

دکتر ورتام دلایل بسیار نامفهومی برای اثبات فرضیه‌اش ارايه می‌دهد،

but his book does inspire the Senate of the United States

اما کتاب او مورد توجه سنای آمریکا قرار می‌گیرد

to hold a series of hearings

که یک سری جلسات بررسی برگزار کنند

to see if in fact comic books caused juvenile delinquency.

و بررسی کنند که آیا در واقعیت کتاب‌های کمیک می‌توانند باعث بزه‌کاری نوجوانان شوند.

These hearings lasted for almost two months.

این جلسات تقریبا ۲ ماه به طول انجامید.

They ended inconclusively, but not before doing tremendous damage

آنها بدون نتیجه‌ خاتمه دادند اما نه قبل از اینکه خسارت بزرگی وارد کنند

to the reputation of comic books in the eyes of the American public.

به شهرت کتاب‌های کمیک در انظار عمومی آمریکا.

After this, respectable American educators all backed away,

بعد از این، تمامی معلمان با تجربه آمریکایی خودشان را کنار کشیدند،

and they stayed away for decades.

و دهه‌ها به همان حال ماندند.

It wasn't until the 1970s

تا در دهه ۱۹۷۰ بود که

that a few brave souls started making their way back in.

چند تن از افراد شجاع راهشان را بازیافتند.

And it really wasn't until pretty recently,

و درواقع تا زمان‌های اخیر بود

maybe the last decade or so,

شاید در چند دهه اخیر،

that comics have seen more widespread acceptance

که کمیک‌ها مورد پذیرش گسترده قرار گرفتند

among American educators.

در میان معلمان آمریکایی.

Comic books and graphic novels are now finally making their way

کتاب‌های کمیک و رمان‌های مصور بالاخره در حال باز کردن راهشان

back into American classrooms

به کلاس‌های درس آمریکا هستند

and this is even happening at Bishop O'Dowd, where I used to teach.

و این اتفاق در حال وقوع در مدرسه «اسقف اودود» که من درس می‌دادم است.

Mr. Smith, one of my former colleagues,

آقای اسمیت، یکی از همکاران سابق من،

uses Scott McCloud's "Understanding Comics"

از کتاب اسکات مکدونالد، «فهمیدن کمیک،» استفاده می‌کند

in his literature and film class, because that book gives his students

در کلاس‌های ادبیات و سینما به این علت که این کتاب به دانش‌آموزان او

the language with which to discuss the relationship between words and images.

زبان لازم برای بحث درباره رابطه بین کلمات و تصاویر را می‌دهد.

Mr. Burns assigns a comics essay to his students every year.

آقای برنز هر سال به دانش‌آموزان خود مقاله‌های کمیکی تکلیف می‌دهد.

By asking his students to process a prose novel using images,

با درخواست از دانش‌آموزان خود برای پردازش رمان نثر با استفاده از تصاویر،

Mr. Burns asks them to think deeply

آقای برنز از آنها خواسته تا عمیقا فکر کنند.

not just about the story

نه تنها درباره داستان

but also about how that story is told.

بلکه چگونه این داستان بیان شده.

And Ms. Murrock uses my own "American Born Chinese"

و خانم مورداک از «چینی متولد آمریکا» خودم

with her English 1 students.

با دانش‌آموزان انگلیسی ۱ استفاده می‌کند.

For her, graphic novels

برای او رمان‌های مصور،

are a great way of fulfilling a Common Core Standard.

راه عالی برای بدست آوردن یک هسته استاندارد مشترک است.

The Standard states that students ought to be able to analyze

استاندار می‌گوید دانش‌آموزان باید بتوانند تجزیه و تحلیل کنند

how visual elements contribute to the meaning, tone and beauty of a text.

که چگونه عناصر بصری در معنی، لحن، و زیبایی متن نقش دارند.

Over in the library, Ms. Counts has built a pretty impressive

در کتابخانه، خانم کونتس دارای یک مجموعه تحسین برانگیز

graphic novel collection for Bishop O'Dowd.

از انواع رمان‌های مصور برای اسقف اودود است.

Now, Ms. Counts and all of her librarian colleagues

در حال حاضر خانم کونتس و همه همکاران کتابدار او

have really been at the forefront of comics advocacy,

واقعا درصف مقدم حمایت از کمیک بوده‌اند،

really since the early '80s, when a school library journal article

در واقع از اوایل دهه۸۰ هنگامی که مقاله مجله کتابخانه مدرسه

stated that the mere presence of graphic novels in the library

اظهار داشت که تنها حضور رمان‌های مصور در کتابخانه

increased usage by about 80 percent

استفاده از آن را تقریبا ۸۰ درصد افزایش داده

and increased the circulation of noncomics material

و افزایش گردش کتاب‌های غیر مصور هم

by about 30 percent.

حدود ۳۰ درصد افزایش پیدا کرده است.

Inspired by this renewed interest from American educators,

با الهام از این تجدید علاقه مدرسان آمریکایی

American cartoonists are now producing more explicitly educational content

کاریکاتوریست‌های آمریکایی اکنون به صراحت محتوا‌های آموزشی

for the K-12 market than ever before.

پیش از هر زمان دیگر برای بازار مدارس تولید می‌کنند.

A lot of this is directed at language arts,

و بسیاری از آنها به سمت هنر و زبان معطوف شده‌اند،

but more and more comics and graphic novels

اما بیشتر و بیشتر کمیک‌ها و رمان‌های مصور

are starting to tackle math and science topics.

شروع به فتح کردن مباحث رياضيات و علوم تجربی هستند

STEM comics graphics novels really are like this uncharted territory,

رمان‌های کمیک مصور، «استم» واقعا مثل یک قلمرو‌ی ناشناخته‌اند،

ready to be explored.

که آماده کشف است.

America is finally waking up to the fact

آمریکا در نهایت دارد به این واقعیت آگاه می‌شود

that comic books do not cause juvenile delinquency.

که کتاب‌های مصور باعث بزه‌کاری نوجوانان نمی‌شوند.

(Laughter)

(خنده)

That they really do belong in every educator's toolkit.

و آنها واقعا به جعبه کمک آموزشی هر معلم تعلق دارند.

There's no good reason to keep comic books and graphic novels

دلیل خوبی برای دور نگه داشتن کتاب‌های کمیک و رمان‌های مصور

out of K-12 education.

خارج از برنامه آموزشی مدارس وجود ندارد.

They teach visually,

آنها بصری آموزش می‌دهند،

they give our students that remote control.

آنها به دانش‌آموزان ما کنترل از راه دور می‌دهند.

The educational potential is there

در اینجا پتانسیل آموزشی وجود دارد

just waiting to be tapped

که فقط منتظر مصرف شدن

by creative people like you.

توسط افراد خلاقی مانند شما است.

Thank you.

متشکرم.

(Applause)

(تشویق)