Comics belong in the classroom | Gene Luen Yang

Reviewer: Orm Wiwitumpon

When I was in the fifth grade,

เมื่อผมอยู่ในชั้นป.5

I bought an issue of "DC Comics Presents #57"

ผมซื้อหนังสือ "DC Comics Presents #57"

off of a spinner rack at my local bookstore,

จากชั้นวางหมุนๆ ในร้านหนังสือแถวบ้านผม

and that comic book changed my life.

และหนังสือการ์ตูนเล่มนี้เปลี่ยนชีวิตผม

The combination of words and pictures did something inside my head

คำและรูปภาพร่วมกันทำอะไร บางอย่างในหัวของผม

that had never been done before,

ที่ไม่เคยเกิดขึ้นมาก่อน

and I immediately fell in love with the medium of comics.

และผมตกหลุมรักสื่อการ์ตูนทันที

I became a voracious comic book reader,

ผมกลายเป็นผู้อ่านหนังสือการ์ตูนที่หฤโหด

but I never brought them to school.

แต่ผมไม่เคยนำไปโรงเรียน

Instinctively, I knew that comic books didn't belong in the classroom.

ผมรู้ดีว่า หนังสือการ์ตูนไม่ได้อยู่ ในห้องเรียน

My parents definitely were not fans,

พ่อแม่ของผมไม่ปลื้มอย่างแน่นอน

and I was certain that my teachers wouldn't be either.

และผมแน่ใจว่า ครูของผมจะไม่ปลื้มเหมือนกัน

After all, they never used them to teach,

ท้ายที่สุด ทุกคนไม่เคยใช้การ์ตูนในการสอน

comic books and graphic novels were never allowed during silent sustained reading,

หนังสือการ์ตูนและนิยายภาพไม่เคย ได้รับอนุญาตในคาบอ่านหนังสือ

and they were never sold at our annual book fair.

และไม่เคยขายในงานหนังสือประจำปีของเรา

Even so, I kept reading comics,

แม้กระนั้นก็ตาม ผมยังคงอ่านการ์ตูน

and I even started making them.

และผมก็เริ่มทำการ์ตูน

Eventually I became a published cartoonist,

ในที่สุด ผมก็กลายเป็นนักเขียน การ์ตูนที่ตีพิมพ์

writing and drawing comic books for a living.

การเขียนและการวาดหนังสือการ์ตูน เพื่อหาเลี้ยงชีพ

I also became a high school teacher.

ผมก็กลายเป็นครูโรงเรียนมัธยมปลาย

This is where I taught:

นี่คือที่ที่ผมสอน

Bishop O'Dowd High School in Oakland, California.

โรงเรียนมัธยม Bishop O'Dowd ในโอ๊คแลนด์ แคลิฟอร์เนีย

I taught a little bit of math and a little bit of art,

ผมสอนวิชาคณิตศาสตร์ และสอนศิลปะเล็กน้อย

but mostly computer science,

แต่ส่วนใหญ่เป็นวิทยาการคอมพิวเตอร์

and I was there for 17 years.

และผมอยู่ที่นั่นเป็นเวลา 17 ปี

When I was a brand new teacher,

เมื่อผมเป็นครูใหม่

I tried bringing comic books into my classroom.

ผมพยายามนำหนังสือการ์ตูนมาไว้ในห้องเรียน

I remember telling my students on the first day of every class

ผมจำได้ว่า ได้บอกนักเรียนของผม ในวันแรกของทุกชั้น

that I was also a cartoonist.

ว่า ผมยังเป็นนักเขียนการ์ตูน

It wasn't so much that I was planning to teach them with comics,

โดยไม่ได้คิดว่าผมจะสอนนักเรียนด้วยการ์ตูน

it was more that I was hoping comics would make them think that I was cool.

แต่ผมหวังว่าการ์ตูนจะทำให้ นักเรียนคิดว่าผมเจ๋ง

(Laughter)

(เสียงหัวเราะ)

I was wrong.

ผมผิดไป

This was the '90s,

นี่คือทศวรรษ 1990

so comic books didn't have the cultural cachet that they do today.

หนังสือการ์ตูนไม่ได้มีตราวัฒนธรรม ที่มีในวันนี้

My students didn't think I was cool. They thought I was kind of a dork.

นักเรียนของผมไม่คิดว่าผมเจ๋ง นักเรียนคิดว่าผมเป็นคนโง่

And even worse, when stuff got hard in my class,

และเลวร้ายกว่านั้น เมื่อผมเข้าตาจน ระหว่างกำลังสอนในชั้นเรียน

they would use comic books as a way of distracting me.

เด็ก ๆ จะใช้หนังสือการ์ตูน ทำให้ผมเสียสมาธิ

They would raise their hands and ask me questions like,

นักเรียนจะยกมือขึ้นและตั้งคำถามเช่น

"Mr. Yang, who do you think would win in a fight,

"คุณหยาง คุณคิดว่าใครจะชนะในการต่อสู้

Superman or the Hulk?"

ซุปเปอร์แมน หรือเดอะฮัลก์"

(Laughter)

(เสียงหัวเราะ)

I very quickly realized I had to keep my teaching and my cartooning separate.

ผมรู้อย่างรวดเร็วว่า ผมต้องแยกการสอน และการ์ตูนของผมออกจากกัน

It seemed like my instincts in fifth grade were correct.

ดูเหมือนสัญชาตญาณของผมใน ชั้นป. 5 นั้นถูกต้อง

Comic books didn't belong in the classroom.

หนังสือการ์ตูนไม่ได้อยู่ในห้องเรียน

But again, I was wrong.

แต่ผมผิดอีกครั้ง

A few years into my teaching career,

ไม่กี่ปีถัดมาในอาชีพครูของผม

I learned firsthand the educational potential of comics.

ผมได้เรียนรู้โดยตรงเกี่ยวกับศักยภาพ ในการศึกษาโดยใช้การ์ตูน

One semester, I was asked to sub for this Algebra 2 class.

ในภาคการศึกษาหนึ่ง ผมถูกขอให้ สอนแทนในคาบพีชคณิต 2

I was asked to long-term sub it, and I said yes, but there was a problem.

ผมถูกขอให้สอนแทนในระยะยาว และผมตอบว่าได้ แต่มีปัญหาหนึ่ง

At the time, I was also the school's educational technologist,

ในขณะที่ผมยังเป็นนักเทคโนโลยี การศึกษาของโรงเรียน

which meant every couple of weeks

ซึ่งหมายความว่า ทุกสองสัปดาห์

I had to miss one or two periods of this Algebra 2 class

ผมต้องพลาดชั้นพีชคณิต 2 หนึ่งหรือสองคาบ

because I was in another classroom helping another teacher

เพราะผมอยู่ในห้องเรียนอีกแห่งหนึ่ง เพื่อช่วยครูคนอื่น

with a computer-related activity.

ด้วยกิจกรรมเกี่ยวกับคอมพิวเตอร์

For these Algebra 2 students, that was terrible.

สำหรับนักเรียนพีชคณิต 2 เหล่านี้ นั่นแย่มาก

I mean, having a long-term sub is bad enough,

ผมหมายถึงการสอนแทนในระยะยาวนั้นแย่มาก

but having a sub for your sub? That's the worst.

แต่มีคนสอนแทนสำหรับการสอนแทน ของคุณหรือ มันเลวร้ายที่สุด

In an effort to provide some sort of consistency for my students,

ในความพยายามที่จะให้ความสม่ำเสมอ บางอย่างต่อนักเรียนของผม

I began videotaping myself giving lectures.

ผมเริ่มอัดเทปด้วยตัวเอง ผมให้คำบรรยาย

I'd then give these videos to my sub to play for my students.

จากนั้น ผมก็จะให้วิดีโอเหล่านี้แก่ครูสอน แทนเพื่อเล่นให้กับนักเรียนของผม

I tried to make these videos as engaging as possible.

ผมพยายามทำให้วิดีโอเหล่านี้มีส่วนร่วม มากที่สุด

I even included these little special effects.

ผมยังรวมเทคนิคพิเศษเหล่านี้ไว้เล็กน้อย

For instance, after I finished a problem on the board,

ตัวอย่างเช่น หลังจากที่ผมเขียน โจทย์บนกระดานเสร็จ

I'd clap my hands,

ผมปรบมือ

and the board would magically erase.

และกระดานจะลบออกอย่างน่าอัศจรรย์

(Laughter)

(เสียงหัวเราะ)

I thought it was pretty awesome.

ผมคิดว่าน่าทึ่งมาก

I was pretty certain that my students would love it,

ผมค่อนข้างมั่นใจว่า นักเรียนของผมจะชอบ

but I was wrong.

แต่ผมคิดผิด

(Laughter)

(เสียงหัวเราะ)

These video lectures were a disaster.

การบรรยายทางวิดีโอเหล่านี้เป็นหายนะ

I had students coming up to me and saying things like,

ผมให้นักเรียนขึ้นมาที่ผมและบอกสิ่งที่ชอบ

"Mr. Yang, we thought you were boring in person,

"คุณหยาง เราคิดว่าตัวคุณน่าเบื่อ

but on video, you are just unbearable."

แต่ในวิดีโอ คุณเหลือทน"

(Laughter)

(เสียงหัวเราะ)

So as a desperate second attempt, I began drawing these lectures as comics.

ดังนั้น จึงเป็นความพยายามครั้งที่สอง ที่หมดหวัง ผมเริ่มวาดภาพการบรรยายเหล่านี้

I'd do these very quickly with very little planning.

ผมจะทำอย่างรวดเร็วด้วยการวางแผนน้อยมาก

I'd just take a sharpie, draw one panel after the other,

ผมเพียงแค่เอาปากกาวาดรูป วาดอีกแผ่นหนึ่งหลังจากแผ่นหนึ่ง

figuring out what I wanted to say as I went.

หาสิ่งที่ผมอยากจะพูดขณะที่ผมวาด

These comics lectures would come out

หนังสือการ์ตูนเหล่านี้จะออกมา

to anywhere between four and six pages long,

ที่ไหนสักแห่ง ยาวระหว่างสี่ถึงหกหน้า

I'd xerox these, give them to my sub to hand to my students.

ผมอยากจะถ่ายเอกสารเหล่านี้ ให้แก่นักเรียนของผม

And much to my surprise,

และผมแปลกใจมาก

these comics lectures were a hit.

การสอนผ่านการ์ตูนเหล่านี้เป็นที่นิยม

My students would ask me to make these for them

นักเรียนของผมขอให้ผมทำ สิ่งเหล่านี้ให้ตัวเอง

even when I could be there in person.

แม้ว่าผมจะอยู่ที่นั่น

It was like they liked cartoon me more than actual me.

เหมือนกับว่า นักเรียนชอบผมแบบการ์ตูนมากกว่าผมตัวจริง

(Laughter)

(เสียงหัวเราะ)

This surprised me, because my students are part of a generation

สิ่งนี้ทำให้ผมประหลาดใจ เพราะนักเรียน ของผมเป็นส่วนหนึ่งของคนรุ่น

that was raised on screens,

ที่ถูกเลี้ยงโดยมีหน้าจอ

so I thought for sure they would like learning from a screen

ดังนั้นผมคิดว่า พวกเขาต้องการ เรียนรู้จากหน้าจอ

better than learning from a page.

ดีกว่าการเรียนรู้จากหน้ากระดาษ

But when I talked to my students

แต่เมื่อผมพูดคุยกับนักเรียนของผม

about why they liked these comics lectures so much,

เกี่ยวกับเหตุผลที่ชอบการ์ตูน บรรยายเหล่านี้มาก

I began to understand the educational potential of comics.

ผมเริ่มเข้าใจถึงศักยภาพใน การศึกษาของการ์ตูน

First, unlike their math textbooks,

ประการแรก แตกต่างจากตำรา คณิตศาสตร์ของพวกเด็ก

these comics lectures taught visually.

สิ่งเหล่านี้บรรยายการ์ตูนผ่านสายตา

Our students grow up in a visual culture,

นักเรียนของเราเติบโตขึ้นในวัฒนธรรมภาพ

so they're used to taking in information that way.

ดังนั้น พวกเด็กจึงใช้ใน การรับข้อมูลในแบบนั้น

But unlike other visual narratives,

แต่แตกต่างจากคำบรรยายภาพอื่น ๆ

like film or television or animation or video,

เช่นภาพยนตร์ หรือโทรทัศน์ หรือภาพ เคลื่อนไหว หรือวิดีโอ

comics are what I call permanent.

การ์ตูนเป็นสิ่งที่ผมเรียกว่าถาวร

In a comic, past, present and future all sit side by side on the same page.

ในการ์ตูน อดีต ปัจจุบันและอนาคต ทั้งหมดอยู่เคียงข้างกันในหน้าเดียวกัน

This means that the rate of information flow

ซึ่งหมายความว่า อัตราการไหลของข้อมูล

is firmly in the hands of the reader.

อยู่ในมือของผู้อ่านเป็นมั่นเหมาะ

When my students didn't understand something in my comics lecture,

เมื่อนักเรียนของผมไม่เข้าใจอะไร บางอย่างในการบรรยายการ์ตูนของผม

they could just reread that passage as quickly or as slowly as they needed.

พวกเด็กสามารถอ่านข้อมูลได้อย่าง รวดเร็วหรือช้าที่สุดเท่าที่ตนเองต้องการ

It was like I was giving them a remote control over the information.

เหมือนกับว่าผมให้การควบคุมข้อมูล เหล่านี้จากระยะไกล

The same was not true of my video lectures,

แต่ไม่เหมือนกับการบรรยายวิดีโอของผม

and it wasn't even true of my in-person lectures.

และก็ไม่ได้เป็นจริงเมื่อบรรยายด้วยตัวคนเอง

When I speak, I deliver the information as quickly or slowly as I want.

เมื่อผมพูด ผมจะส่งข้อมูลอย่าง รวดเร็วหรือช้าตามที่ผมต้องการ

So for certain students and certain kinds of information,

ดังนั้น สำหรับนักเรียนบางคน และข้อมูลบางชนิด

these two aspects of the comics medium, its visual nature and its permanence,

สื่อการ์ตูนมีทั้งสองด้าน ลักษณะเป็น ภาพและมีความคงทน

make it an incredibly powerful educational tool.

ทำให้เครื่องมือการศึกษา มีประสิทธิภาพอย่างไม่น่าเชื่อ

When I was teaching this Algebra 2 class,

เมื่อผมได้สอนวิชาพีชคณิต 2 นี้

I was also working on my master's in education at Cal State East Bay.

ผมยังทำงานกับนายของผม ในด้านการศึกษาที่ Cal State East Bay

And I was so intrigued by this experience that I had with these comics lectures

และผมก็รู้สึกทึ่งกับประสบการณ์ ที่ผมมีกับการบรรยายในหนังสือการ์ตูนนี้

that I decided to focus my final master's project on comics.

ที่ผมตัดสินใจที่จะมุ่งเน้นโครงการ ต้นแบบสุดท้ายของผมในหนังสือการ์ตูน

I wanted to figure out why American educators

ผมต้องการทราบว่า เหตุใด นักการศึกษาชาวอเมริกัน

have historically been so reluctant to use comic books in their classrooms.

ในอดีตจึงลังเลที่จะใช้หนังสือ การ์ตูนในห้องเรียนของพวกตน

Here's what I discovered.

นี่คือสิ่งที่ผมค้นพบ

Comic books first became a mass medium in the 1940s,

หนังสือการ์ตูนกลายเป็นสื่อมวลชน ในยุคทศวรรษ 1940 เป็นครั้งแรก

with millions of copies selling every month,

ขายล้านฉบับทุกเดือน

and educators back then took notice.

และนักการศึกษากลับมาสังเกตเห็น

A lot of innovative teachers began bringing comics into their classrooms

ครูที่มีนวัตกรรมใหม่จำนวนมาก ได้เริ่มนำการ์ตูนเข้าสู่ชั้นเรียน

to experiment.

เพื่อทดลอง

In 1944, the "Journal of Educational Sociology"

ในปี 1944 "วารสารสังคมวิทยาการศึกษา (Journal of Educational Sociology)"

even devoted an entire issue to this topic.

ยังทุ่มเททั้งประเด็นในหัวข้อนี้อีกด้วย

Things seemed to be progressing.

สิ่งต่าง ๆ ดูเหมือนจะก้าวหน้า

Teachers were starting to figure things out.

ครูเริ่มที่จะคิดสิ่งต่าง ๆ ออกไป

But then along comes this guy.

แต่แล้ว บุคคลนี้ก็ปรากฏ

This is child psychologist Dr. Fredric Wertham,

นี่คือนักจิตวิทยาเด็ก ดร เฟรดริก เวอร์ธแฮม

and in 1954, he wrote a book called "Seduction of the Innocent,"

ในปี พ. ศ. 2497 เขาเขียนหนังสือชื่อ "Seduction of the Innocent"

where he argues that comic books cause juvenile delinquency.

ที่ระบุว่า หนังสือการ์ตูนทำให้เกิด การกระทำผิดต่อเด็กและเยาวชน

(Laughter)

(เสียงหัวเราะ)

He was wrong.

เขาคิดผิด

Now, Dr. Wertham was actually a pretty decent guy.

ที่จริง ดร. เวอร์ธแฮมเป็นคนดี

He spent most of his career working with juvenile delinquents,

เขาใช้เวลาส่วนใหญ่ในอาชีพการงาน ของตนกับเด็กและเยาวชนที่เกเร

and in his work he noticed that most of his clients read comic books.

และในงานของเขา เขาสังเกตเห็นว่า ลูกค้าส่วนใหญ่ของเขาอ่านหนังสือการ์ตูน

What Dr. Wertham failed to realize was in the 1940s and '50s,

สิ่งที่ ดร. เวอร์ธแฮม ไม่ได้คิดถึง คือ ในทศวรรษที่ 1940 และ 50

almost every kid in America read comic books.

เกือบทุกเด็กในอเมริกาอ่านหนังสือการ์ตูน

Dr. Wertham does a pretty dubious job of proving his case,

ดร. เวอร์ธแฮมทำงานที่น่าสงสัยมาก ในการพิสูจน์คดีของเขา

but his book does inspire the Senate of the United States

แต่หนังสือของเขาสร้างแรงบันดาลใจ ให้วุฒิสภาสหรัฐอเมริกา

to hold a series of hearings

มีการพิจารณาคดีหลายครั้ง

to see if in fact comic books caused juvenile delinquency.

เพื่อดูว่า ในความเป็นจริงนั้น การ์ตูน ทำให้เกิดเด็กและเยาวชนกระทำผิดไหม

These hearings lasted for almost two months.

การพิจารณาคดีเหล่านี้ใช้เวลาเกือบสองเดือน

They ended inconclusively, but not before doing tremendous damage

ไม่มีการสรุป แต่ก่อความเสียหายอย่างมาก

to the reputation of comic books in the eyes of the American public.

ต่อชื่อเสียงของการ์ตูน ในสายตาของชาวอเมริกัน

After this, respectable American educators all backed away,

หลังจากนี้ นักการศึกษาชาวอเมริกัน ผู้มีเกียรติทุกคนได้ถอยห่างออกไป

and they stayed away for decades.

และพวกนั้นก็อยู่ห่างออกไปหลายสิบปี

It wasn't until the 1970s

ไม่ใช่จนกระทั่งยุค 1970

that a few brave souls started making their way back in.

จิตวิญญาณกล้าหาญ เริ่มพาตัวเองกลับไป

And it really wasn't until pretty recently,

และก็ไม่ได้ทำจนกว่าเมื่อเร็ว ๆ นี้

maybe the last decade or so,

บางทีในทศวรรษที่ผ่านมาอะไรนั่น

that comics have seen more widespread acceptance

การ์ตูนได้รับการยอมรับ อย่างกว้างขวางมากขึ้น

among American educators.

ในหมู่นักการศึกษาชาวอเมริกัน

Comic books and graphic novels are now finally making their way

หนังสือการ์ตูนและนวนิยายกราฟฟิค ได้พาตัวเอง

back into American classrooms

กลับเข้าไปในห้องเรียนอเมริกันเรียบร้อย

and this is even happening at Bishop O'Dowd, where I used to teach.

และนี่คือสิ่งที่เกิดขึ้นที่ Bishop O'Dowd ที่ผมเคยสอน

Mr. Smith, one of my former colleagues,

คุณสมิธอดีตเพื่อนร่วมงานของผมคนหนึ่ง

uses Scott McCloud's "Understanding Comics"

ใช้ชื่อเรื่อง "Understanding Comics" ของ Scott McCloud

in his literature and film class, because that book gives his students

ในวรรณกรรมและภาพยนตร์ชั้นเรียน เพราะหนังสือเล่มนั้นทำให้นักเรียนของเขา

the language with which to discuss the relationship between words and images.

ได้ภาษาที่ใช้ในการอภิปรายเกี่ยวกับ ความสัมพันธ์ระหว่างคำและภาพ

Mr. Burns assigns a comics essay to his students every year.

คุณเบิร์นส์สั่งเรียงความการ์ตูน ให้นักเรียนทำทุกปี

By asking his students to process a prose novel using images,

โดยขอให้นักเรียนของเขาเรียบเรียง นวนิยายร้อยแก้วโดยใช้ภาพ

Mr. Burns asks them to think deeply

คุณเบิร์นส์ขอให้พวกเด็กคิดอย่างลึกซึ้ง

not just about the story

ไม่ใช่แค่เรื่องราวเท่านั้น

but also about how that story is told.

แต่ยังเกี่ยวกับวิธีการที่เรื่องราวจะบอก

And Ms. Murrock uses my own "American Born Chinese"

และคุณเมอร์รอคใช้ "อเมริกันจากคนจีน"

with her English 1 students.

กับนักเรียนภาษาอังกฤษ 1 คนของเธอ

For her, graphic novels

สำหรับเธอ นิยายภาพ

are a great way of fulfilling a Common Core Standard.

เป็นวิธีที่ยอดเยี่ยมในการปฏิบัติ ตามมาตรฐาน Common Core

The Standard states that students ought to be able to analyze

มาตรฐานระบุว่า นักเรียนควร สามารถวิเคราะห์ได้

how visual elements contribute to the meaning, tone and beauty of a text.

ว่าองค์ประกอบภาพไปสู่ความหมาย เสียง ความงามของข้อความอย่างไร

Over in the library, Ms. Counts has built a pretty impressive

ในห้องสมุดคุณเคาท์นส์ได้สร้าง ความประทับใจที่ยอดเยี่ยมมาก

graphic novel collection for Bishop O'Dowd.

กราฟิกคอลเลกชันใหม่สำหรับ Bishop O'Dowd

Now, Ms. Counts and all of her librarian colleagues

ตอนนี้คุณเคาท์นส์และเพื่อนร่วมงาน บรรณารักษ์ทั้งหมดของเธอ

have really been at the forefront of comics advocacy,

อยู่ในระดับแนวหน้าของ การสนับสนุนการ์ตูนจริง ๆ

really since the early '80s, when a school library journal article

จริง ๆ แล้ว ตั้งแต่ต้นทศวรรษ 1980 เมื่อบทความวารสารของห้องสมุด

stated that the mere presence of graphic novels in the library

โรงเรียนกล่าวว่า การปรากฏตัวของนวนิยาย กราฟิกในห้องสมุดเพียงอย่างเดียว

increased usage by about 80 percent

เพิ่มการใช้ห้องสมุดประมาณ 80 เปอร์เซ็นต์

and increased the circulation of noncomics material

และเพิ่มการไหลเวียนของสื่อที่ไม่ใช่การ์ตูน

by about 30 percent.

ประมาณ 30 เปอร์เซ็นต์

Inspired by this renewed interest from American educators,

แรงบันดาลใจจากความสนใจใหม่นี้ มาจากนักการศึกษาชาวอเมริกัน

American cartoonists are now producing more explicitly educational content

นักเขียนการ์ตูนชาวอเมริกันกำลัง สร้างเนื้อหาการศึกษาที่ชัดเจนขึ้น

for the K-12 market than ever before.

สำหรับชั้นอนุบาล-มัธยมปลาย (K-12) มากกว่าที่เคยเป็นมา

A lot of this is directed at language arts,

ส่วนใหญ่ไปที่ศิลปะของภาษา

but more and more comics and graphic novels

แต่การ์ตูนและนิยายภาพมากขึ้น

are starting to tackle math and science topics.

เริ่มต้นเพื่อรับมือกับหัวข้อทาง คณิตศาสตร์และวิทยาศาสตร์

STEM comics graphics novels really are like this uncharted territory,

การ์ตูนทางวิทยาศาสตร์ เทคโนโลยี วิศวกรรม คณิตศาสตร์ไม่เคยมีคนสนใจ

ready to be explored.

พร้อมที่จะถูกสำรวจ

America is finally waking up to the fact

อเมริกาตื่นมาพบความจริง

that comic books do not cause juvenile delinquency.

ว่า หนังสือการ์ตูนไม่ก่อให้เกิด การกระทำผิดเด็กและเยาวชน

(Laughter)

(เสียงหัวเราะ)

That they really do belong in every educator's toolkit.

การ์ตูนทำอยู่ในชุดเครื่องมือของครูทุกคน

There's no good reason to keep comic books and graphic novels

ไม่มีเหตุผลที่ดีที่จะเก็บหนังสือ การ์ตูนและนิยายภาพ

out of K-12 education.

ออกจากการศึกษา K-12

They teach visually,

ครูสอนผ่านสายตา

they give our students that remote control.

ครูให้นักเรียนของเรามี การควบคุมระยะไกล

The educational potential is there

ศักยภาพด้านการศึกษาอยู่ที่นั่น

just waiting to be tapped

แค่รอที่จะเคาะ

by creative people like you.

โดยคนที่มีความคิดสร้างสรรค์เช่นคุณ

Thank you.

ขอขอบคุณ

(Applause)

(เสียงปรบมือ)