Sugata Mitra: Can kids teach themselves?

سوگاتا میترا: بچه ها می توانند به خودشان آموزش دهند

Translator: Sara Hejazi Reviewer: soheila Jafari

I have a tough job to do.

من کار سختی پیش رو دارم.

You know, when I looked at the profile of the audience here,

می‌دانید، وقتی به لیست به پروفایل حاضرین نگاهی انداختم

with their connotations and design, in all its forms,

با تمام منظورهای ضمنی آن ها و هدف هاشون ، با هر شکلی،

and with so much and so many people working

و اینکه مردم زیادی که

on collaborative and networks, and so on, that I wanted to tell you,

گروهی و با شبکه‌ها کار می‌کنند، و چیز هایی از این قبیل، می‌خواستم به شما بگم که،

I wanted to build an argument for primary education

من می‌خواستم بحثی را در مورد آموزش ابتدایی

in a very specific context.

بطور ویژه‌ای مطرح کنم.

In order to do that in 20 minutes, I have to bring out four ideas --

برای اینکه این کار را در ۲۰ دقیقه انجام بدهم، باید ۴ نظر را ارائه بدهم--

it's like four pieces of a puzzle.

که اینها مثل ۴ تکه از پازل می‌مانند.

And if I succeed in doing that,

و اگر موفق بشوم این کار را کنم،

maybe you would go back with the thought

ممکن است به این نتیجه برسید

that you could build on, and perhaps help me do my work.

که می‌توانید به من اعتماد کنید، و شاید کمکم کنید که این کار را انجام بدهم.

The first piece of the puzzle is remoteness

اولین تکه پازل ، دورافتادگی

and the quality of education.

و کیفیت آموزش است.

Now, by remoteness, I mean two or three different kinds of things.

حالا منظور من از دور افتادگی دو سه تا چیز است.

Of course, remoteness in its normal sense, which means

درسته، دورافتادگی در معنی اصلی اش، اینکه که

that as you go further and further away

هرچه از مرکز شهری دورتر و دورتر می‌شوید،

from an urban center, you get to remoter areas.

به مناطق دوردست می‌رسید.

What happens to education?

چه اتفاقی برای آموزش می‌افتد؟

The second, or a different kind of remoteness

دوم اینکه، و یا نوع دیگری از دورافتادگی این است که

is that within the large metropolitan areas all over the world,

در مناطق کلان شهرهای بزرگ در سرتاسر جهان،

you have pockets, like slums, or shantytowns, or poorer areas,

بخش های کوچکی هست، مثل مناطق زاغه نشین، حلبی آبادها ، یا مناطق فقیر نشینی که

which are socially and economically remote

از لحاظ اجتماعی و اقتصادی از سایر بخش های شهر دور هستند،

from the rest of the city, so it's us and them.

خُب شهر به دوبخش ما و آنها تقسیم شده.

What happens to education in that context?

در چنین شرایطی چه اتفاقی برای آموزش می‌افتد؟

So keep both of those ideas of remoteness.

تا این جا، این دو تا معنی دورافتادگی را داشته باشید.

We made a guess. The guess was that schools in remote areas

ما یک حدسی زدیم. اینکه مدارس در بخش های دور افتاده

do not have good enough teachers.

به اندازه کافی معلم‌‌های کاربلد ندارند.

If they do have, they cannot retain those teachers.

اگر هم دارند، نمی توانند آن معلم ها را حفظ کنند.

They do not have good enough infrastructure.

آن ها به اندازه کافی زیرساخت ندارند.

And if they had some infrastructure,

و اگر هم داشتند،

they have difficulty maintaining it.

برای حفظ آن با مشکل رو به رو هستند.

But I wanted to check if this is true. So what I did last year was

اما من می‌خواستم ببینم این درسته یا نه. بنابراین کاری که پارسال انجام دادم این بود که

we hired a car, looked up on Google,

ما یک ماشین اجاره کردیم، در گوگل جستجو کردم،

found a route into northern India from New Delhi

یه راهی را از دهلی نو به هند شمالی پیدا کردیم

which, you know, which did not cross any big cities

که ، می‌دانید، از هیچ شهر بزرگ

or any big metropolitan centers. Drove out about 300 kilometers,

یا مرکز کلان شهری نمی گذشت. حدود ۳۰۰ کیلومتر رانندگی کردیم،

and wherever we found a school, administered a set of standard tests,

و هرکجا که مدرسه ای پیدا کردیم، یک مجموعه ای از آزمون‌های استاندارد را اجرا کردیم،

and then took those test results and plotted them on a graph.

و بعد نتایج آن آزمون‌ها را روی یک نمودار رسم کردیم.

The graph was interesting, although you need to consider it carefully.

نمودار جالبی بود، اگرچه باید به دقت به آن نگاه کنید.

I mean, this is a very small sample; you should not generalize from it.

منظورم این است که، این یک نمونه بسیار کوچک است؛ نباید ازش نتیجه کلی بگیرید.

But it was quite obvious, quite clear,

اما کاملا معلوم بود، کاملا روشن بود که

that for this particular route that I had taken,

برای این مسیر مشخصی که من رفتم،

the remoter the school was, the worse its results seemed to be.

هرچه مدرسه دورتر بود، به نظر می‌رسید که نتایج هم بدتر بوده است.

That seemed a little damning,

این یک کم بد به نظر آمد،

and I tried to correlate it with things like infrastructure,

و من سعی کردم بین آن و چیزهایی مثل امکانات زیربنایی

or with the availability of electricity, and things like that.

یا در دسترس بودن برق، و چیزهایی از این قبیل ارتباط ایجاد کنم.

To my surprise, it did not correlate.

در نهایت تعجب، ارتباطی وجود نداشت.

It did not correlate with the size of classrooms.

ربطی با اندازه کلاس نداشت.

It did not correlate with the quality of the infrastructure.

ربطی با کیفیت زیرساخت‌ها نداشت.

It did not correlate with the poverty levels. It did not correlate.

به سطح فقر ربطی نداشت.

But what happened was that when I administered a questionnaire

اما اتفاقی که افتاد این بود که زمانی که من پرسش نامه را

to each of these schools, with one single question for the teachers -- which was,

به هریک از این مدرسه ها دادم، با یک سوال برای معلم ها-- که این بود،

"Would you like to move to an urban, metropolitan area?" --

"آیا تمایل دارید که به یک منطقه شهری، کلان شهر بروید؟"

69 percent of them said yes. And as you can see from that,

۶۹ درصد از آن ها پاسخ مثبت دادند. و طبق آن چیزی که می‌بینید،

they say yes just a little bit out of Delhi,

آن ها گفتند "بله"، کمی دور تر از دهلی،

and they say no when you hit the rich suburbs of Delhi --

و گفتند "نه" وقتی به حومه ثروتمند دهلی اشاره می‌کردیم--

because, you know, those are relatively better off areas --

چون، می‌دانید، آن ها نسبتاً مناطق دور بهتری هستند--

and then from 200 kilometers out of Delhi, the answer is consistently yes.

و برای ۲۰۰ کیلومتر خارج از دهلی هم، پاسخ آن ها دائماً مثبت بود.

I would imagine that a teacher who comes or walks into class

من چنین تصور می‌کنم که معلمی که هر روزی که وارد کلاس می‌شود

every day thinking that, I wish I was in some other school,

و به این فکر می‌کند که ای کاش در مدرسه ی دیگری می‌بودم،

probably has a deep impact on what happens to the results.

احتمالاً تاثیر عمیقی بر نتایج دارد.

So it looked as though teacher motivation and teacher migration

بنابراین چنین به نظر می رسد که انگار انگیزه و مهاجرت معلم

was a powerfully correlated thing with what was happening in primary schools,

با آن چه که در مدارس ابتدایی اتفاق افتاده است به شدت مربوط بوده،

as opposed to whether the children have enough to eat,

در مقابل اینکه آیا کودکان به اندازه کافی غذا برای خوردن دارند،

and whether they are packed tightly into classrooms

و یا آیا مرتباً سر کلاس های درس می‌روند

and that sort of thing. It appears that way.

و چیزهایی از این قبیل. چنین به نظر می‌رسد.

When you take education and technology, then I find in the literature that,

وقتی آموزش و تکنولوژی را در نظر می‌گیرید، آن وقت من این را در ادبیات،

you know, things like websites, collaborative environments --

و چیزهایی مثل وبسایت ها ، محیط های گروهی-- می‌یابم

you've been listening to all that in the morning --

شما صبح به همه ی این چیزها گوش دادید--

it's always piloted first in the best schools, the best urban schools,

این همیشه ابتدا در بهترین مدارس، بهترین مدارس شهری اجرا شده است،

and, according to me, biases the result.

و به عقیده من نتایج را تحت تأثیر قرار می‌دهد.

The literature -- one part of it, the scientific literature --

پیشینه تحقیق -- یک بخشی از آن ، پیشینه علمی-

consistently blames ET as being over-hyped and under-performing.

دائماً تکنولوژی آموزشی را به خاطر زیاد بودنش و کم عمل کردنش سرزنش می‌کند.

The teachers always say, well, it's fine, but it's too expensive for what it does.

معلم ها اغلب می‌گویند که ،خوب، خوبه، اما برای کاری که انجام می‌دهد بسیار گران است.

Because it's being piloted in a school where the students are already getting,

چون در مدرسه ای اجرا شده که دانش آموزان از قبل

let's say, 80 percent of whatever they could do.

حدود ۸۰ درصد مطالبی را که می‌توانستند یادبگیرند را یادگرفته بودند.

You put in this new super-duper technology, and now they get 83 percent.

می‌گویند که "تو" این تکنولوژی بسیار پیشرفته را قرار می دهی، و الان آنها ۸۳ درصد را یاد گرفتند.

So the principal looks at it and says,

بنابراین مدیر مدرسه به این نگاه می‌کند و می‌گوید،

3 percent for 300,000 dollars? Forget it.

۳۰۰٫۰۰۰ دلار هزینه برای ۳ درصد؟ فراموشش کن.

If you took the same technology and piloted it into one of those remote schools,

اگر همین تکنولوژی را در یکی از آن مدارس دورافتاده اجرا می‌کردید

where the score was 30 percent, and, let's say, took that up to 40 percent --

که نمره ۳۰ درصد بوده، و حالا بگوییم تا ۴۰ درصد افزایشش می‌دادیم--

that will be a completely different thing.

نتیجه کاملاً متفاوت خواهد بود.

So the relative change that ET, Educational Technology, would make,

بنابراین تغییر نسبی که تکنولوژی آموزشی، ایجاد می‌کند

would be far greater at the bottom of the pyramid than at the top,

در سطح پایین هرم در مقایسه با نوک آن بسیار بیشتر خواهد بود،

but we seem to be doing it the other way about.

اما به نظر می آید که جور دیگری آن را انجام می‌دهیم.

So I came to this conclusion that ET should reach

بنابراین من به این نتیجه رسیدم که تکنولوژی آموزشی ابتدا باید

the underprivileged first, not the other way about.

به مناطق محروم از مزایای اجتماعی و اقتصادی برسد نه جای دیگر.

And finally came the question of, how do you tackle teacher perception?

و در آخر این پرسش پیش می‌آید که، چگونه از پس برداشت معلم بر می‌آیید؟

Whenever you go to a teacher and show them some technology,

هروقت به معلمی یک سری تکنولوژی را نشان می‌دهی،

the teacher's first reaction is,

اولین واکنش معلم اینه که

you cannot replace a teacher with a machine -- it's impossible.

نمی ‌توانی یک معلم را با یک ماشین جایگزین کنی-- این غیر ممکن است.

I don't know why it's impossible, but, even for a moment,

من نمی‌دانم چرا این غیرممکن است، اما ، حتی برای یک لحظه،

if you did assume that it's impossible -- I have a quotation from Sir Arthur C. Clarke,

اگر چنین فرض کردید که غیرممکن است-- من یک جمله دارم از سِر آرتور سی. کلارک،

the science fiction writer whom I met in Colombo,

یک نویسنده داستان های علمی تخیلی که در کلمبو با او ملاقات کردم،

and he said something which completely solves this problem.

و او حرفی می زند که این مشکل را کاملاً حل می‌کند.

He said a teacher than can be replaced by a machine, should be.

او می‌گوید :" معلمی که بشود او را با یک ماشین جایگزین کرد، باید جایگزین بشود."

So, you know, it puts the teacher into a tough bind, you have to think.

خوب ، می‌دانید، این جمله معلم را در یک مخمصه سخت می‌گذارد، باید راجع به آن فکر کنید.

Anyway, so I'm proposing that an alternative primary education,

به هر حال، من یک آموزش ابتدایی جایگزین را مطرح می‌کنم،

whatever alternative you want, is required where schools don't exist,

هر جایگزینی که بخواهید، که در جاهایی که مدارسی وجود ندارد ،

where schools are not good enough, where teachers are not available

جاهایی که مدارس به اندازه کافی خوب نیستند، جاهایی که معلم ها در دسترس نیستند

or where teachers are not good enough, for whatever reason.

یا جاهایی که معلم ها به اندازه کافی خوب نیستند- به هر دلیلی- لازم است.

If you happen to live in a part of the world where none of this applies,

اگر اتفاق افتاد که شما در بخشی از جهان زندگی کنید که هیچ کدام از این ها نباشد،

then you don't need an alternative education.

در این صورت به یک آموزش جایگزین نیاز ندارید.

So far I haven't come across such an area, except for one case. I won't name the area,

تا الان من به چنین منطقه ای نرسیده ام، به جز در یک مورد. اسمش را نمی‌گویم،

but somewhere in the world people said, we don't have this problem,

اما در جایی از جهان مردم گفتند که ما چنین مشکلی نداریم،

because we have perfect teachers and perfect schools.

چون معلم ها و مدارس عالی داریم.

There are such areas, but -- anyway, I'd never heard that anywhere else.

چنین مناطقی وجود دارد، اما-- به هر حال، من در جای دیگری چنین چیزی نشنیده ام.

I'm going to talk about children and self-organization,

من می خواهم راجع به کودکان وسازماندهی کردن خود صحبت کنم،

and a set of experiments which sort of led to this idea

و یک سری از آزمایشاتی که به نوعی به این تصور می‌رسد که

of what might an alternative education be like.

آموزش جایگزین چه شکلی می‌تواند باشد.

They're called the hole-in-the-wall experiments.

آن آزمایش ها ، " سوراخ در دیوار" نامیده می‌شوند.

I'll have to really rush through this. They're a set of experiments.

من واقعاً مجبورم خیلی سریع سراغ این مسئله بروم. آن ها یک سری آزمایشات هستند.

The first one was done in New Delhi in 1999.

اولین آزمایش در سال ۱۹۹۹ در دهلی نو انجام شد.

And what we did over there was pretty much simple.

و کاری که ما آن جا انجام دادیم بسیار ساده بود.

I had an office in those days which bordered a slum, an urban slum,

من آن روزها یک دفتری داشتم که هم مرز یک محله زاغه نشین بود، یک زاغه نشین شهری،

so there was a dividing wall between our office and the urban slum.

بنابرای یک دیوار جدا کننده ای بین دفتر من وآن زاغه نشین شهری وجود داشت.

They cut a hole inside that wall --

آن ها یک سوراخی در آن دیوار ایجاد کردند--

which is how it has got the name hole-in-the-wall --

که همین باعث شد اسم " سوراخ در دیوار " را بگیرد--

and put a pretty powerful PC into that hole, sort of embedded into the wall

و یک کامپیوتر بسیار قوی در آن سوراخ قرار دادند، انگار که در آن دیوار نصب شده باشد

so that its monitor was sticking out at the other end,

بنابراین صفحه نمایش گر آن از طرف دیگر بیرون زده بود،

a touchpad similarly embedded into the wall,

یک صفحه لمسی هم در داخل دیوار نصب شد،

put it on high-speed Internet, put the Internet Explorer there,

اینترنت سرعت بالا را در آن فعال کردند، اینترنت اکسپلورر را در آن نصب کردند،

put it on Altavista.com -- in those days -- and just left it there.

روی سایت Altvista.com قرار دادند-- در آن روزها-- و همان جوری رهایش کردند.

And this is what we saw.

و این چیزی است که ما دیدیم.

So that was my office in IIT. Here's the hole-in-the-wall.

خوب آن دفترم در آی آی تی بود. این هم سوراخ در دیوار.

About eight hours later, we found this kid.

حدود هشت ساعت بعد، این کودک را دیدیم.

To the right is this eight-year-old child who --

سمت راست این کودک ۸ ساله است که--

and to his left is a six-year-old girl, who is not very tall.

و سمت چپ او دختری۶ ساله است، که خیلی قد بلند نیست.

And what he was doing was, he was teaching her to browse.

و کاری که او انجام م‌ داد این بود که به آن دختر بچه یاد می‌داد چه جوری بگردد.

So it sort of raised more questions than it answered.

خوب این بیش تر سوال برانگیز بود تا اینکه جواب ما را بدهد.

Is this real? Does the language matter,

آیا این حقیقت دارد؟ آیا زبان مهم است،

because he's not supposed to know English?

چون قرار نبوده است که انگلیسی بداند؟

Will the computer last, or will they break it and steal it

آیا این کامپیوتر سالم باقی می‌ماند، یا آن ها آن را می‌شکنند و می‌دزدنش؟

-- and did anyone teach them?

-- و آیا کسی به آن ها یاد داده که چه کار کنند؟

The last question is what everybody said, but you know,

و سوال آخر چیزی است که همه می‌گویند، اما می‌دانید،

I mean, they must have poked their head over the wall

منظورم این است که، آن ها حتماً سرشان را بالای دیوار بردند

and asked the people in your office,

و از مردمی که در دفتر تو بودند پرسیدند،

can you show me how to do it, and then somebody taught him.

"می‌توانی بهم بگویی چه کار کنم؟"، و بعد یکی به او یاد داده.

So I took the experiment out of Delhi and repeated it,

بنابراین من این آزمایش را به خارج از دهلی بردم و تکرارش کردم،

this time in a city called Shivpuri in the center of India,

این بار در شهری که در مرکز هند قرار داشت و شیوپوری نامیده می‌شد،

where I was assured that nobody had ever taught anybody anything.

جایی که مطمئنم تا حالا کسی به کسی چیزی یاد نداده.

(Laughter)

(خنده)

So it was a warm day, and the hole in the wall

یک روز گرم بود، و آن سوراخ در دیوار

was on that decrepit old building. This is the first kid who came there;

در آن ساختمان قدیمی کلنگی قرار داشت. این اولین بچه ای است که آن جا آمد:

he later on turned out to be a 13-year-old school dropout.

بعداً فهمیدیم که یک پسربچه اخراجی ۱۳ ساله بوده.

He came there and he started to fiddle around with the touchpad.

او آن جا آمد و شروع کرد با آن صفحه لمسی وقت کشی کند.

Very quickly, he noticed that when he moves his finger on the touchpad

خیلی سریع متوجه شد که وقتی انگشتش را روی آن صفحه لمسی حرکت می‌دهد

something moves on the screen --

یک چیزی روی نمایش گر حرکت می‌کند--

and later on he told me, "I have never seen a television

و بعداً به من گفت که، " تا حالا تلویزیونی ندیده ام

where you can do something."

که بشود کاری روش انجام داد."

So he figured that out. It took him over two minutes

به این ترتیب او متوجه شد این موضوع شد . بیش از۲ دقیقه طول کشید که

to figure out that he was doing things to the television.

اومتوجه شد که داشته کاری را با تلویزیون انجام می‌داده.

And then, as he was doing that, he made an accidental click

و بعد از آن، وقتی داشت آن کار را انجام می داد، اتفاقی با ضربه زدن به صفحه لمسی یک کلیک کرد--

by hitting the touchpad -- you'll see him do that.

خواهید دید که این کار را انجام می‌دهد.

He did that, and the Internet Explorer changed page.

او آن کار را انجام داد، و صفحه‌ی اینترنت اکسپلورر عوض شد.

Eight minutes later, he looked from his hand to the screen,

۸ دقیقه بعد، او از دستش به صفحه نمایش نگاه کرد،

and he was browsing: he was going back and forth.

و او داشت می چرخید: جلو و عقب می رفت.

When that happened, he started calling all the neighborhood children,

وقتی که آن اتفاق افتاد، او شروع کرد به صدا زدن همه ی بچه های محل

like, children would come and see what's happening over here.

به همین ترتیب، بچه ها می آیند و می بینند که آن جا چه خبره.

And by the evening of that day, 70 children were all browsing.

و تا بعد از ظهر آن روز، ۷۰ تا بچه همگی در صفحات وب می‌چرخیدند.

So eight minutes and an embedded computer

بنابراین ۸ دقیقه و یک کامپیوتر تعبیه شده

seemed to be all that we needed there.

به نظر می‌رسد که همه ی آن چه بود که ما آن جا نیاز داشتیم.

So we thought that this is what was happening:

بنابراین فکر کردیم چیزی که اتفاق افتاده این بوده:

that children in groups can self-instruct themselves

که بچه ها در گروه می‌توانند خودشان به خودشان آموزش بدهند که

to use a computer and the Internet. But under what circumstances?

از کامپیوتر و اینترنت استفاده کنند. اما تحت چه شرایطی؟

At this time there was a -- the main question was about English.

در این لحظه سوالی وجود داشت-- سؤال اصلی در رابطه با زبان انگلیسی بود.

People said, you know, you really ought to have this in Indian languages.

مردم گفتند:" می‌دانی، شما واقعاً باید این را به زبان های هندی داشته باشید."

So I said, have what, shall I translate the Internet

من هم گفتم :" چی را، باید اینترنت را به

into some Indian language? That's not possible.

زبان های هندی ترجمه کنم؟ این ممکن نیست."

So, it has to be the other way about.

بنابراین باید یک راه دیگری وجود داشته باشد.

But let's see, how do the children tackle the English language?

اما بگذارید ببینیم که بچه ها چه جوری از پس زبان انگلیسی برمی آیند؟

I took the experiment out to northeastern India,

من این آزمایش را به شمال شرق هند،

to a village called Madantusi,

به دهکده ای که مادان توسی نامیده می‌شد بردم،

where, for some reason, there was no English teacher,

جایی که به دلایلی، هیچ معلم انگلیسی وجود نداشت،

so the children had not learned English at all.

بنابراین بچه ها اصلاً انگلیسی یاد نگرفته بودند.

And I built a similar hole-in-the-wall.

و من شبیه همان سوراخ در دیوار را ایجاد کردم.

One big difference in the villages, as opposed to the urban slums:

یک تفاوت چشمگیر در روستا ها برعکس زاغه نشین های شهری این بود که:

there were more girls than boys who came to the kiosk.

تعداد دختر بچه‌هایی که به آن دکه می‌آمدند از پسرها بیش تر بود.

In the urban slums, the girls tend to stay away.

در زاغه نشین های شهری، دخترها تمایل دارند بیش ترعقب بایستند.

I left the computer there with lots of CDs -- I didn't have any Internet --

من کامپیوتری را با تعداد زیادی cd آن جا گذاشتم-- هیچ اینترنتی نداشتم--

and came back three months later.

و سه ماه بعد برگشتم.

So when I came back there, I found these two kids,

به این ترتیب وقتی آن جا برگشتم، این دو تا بچه را آن جا دیدم،

eight- and 12-year-olds, who were playing a game on the computer.

۸ ساله و ۱۲ ساله، که داشتند بازی را در کامپیوتر انجام می‌دادند.

And as soon as they saw me they said,

و به محض اینکه من را دیدند گفتند:

"We need a faster processor and a better mouse."

" ما به یک پردازشگر سریع تر و یک موس بهتر نیاز داریم."

(Laughter)

(خنده)

I was real surprised.

من واقعاً شگفت زده شدم.

You know, how on earth did they know all this?

می‌دانید، چه جوری آن ها همه ی این چیزها را می‌دانستند؟

And they said, "Well, we've picked it up from the CDs."

و آن ها گفتند: "خوب، ما این را از CD ها یاد گرفتیم."

So I said, "But how did you understand what's going on over there?"

منم گفتم: "اما از کجا فهمیدید که آن جا چه خبره؟"

So they said, "Well, you've left this machine

آن ها هم گفتند: " خوب این ماشینی را که این جا گذاشتی

which talks only in English, so we had to learn English."

فقط انگلیسی حرف می‌زند، ما هم مجبور بودیم انگلیسی یاد بگیریم."

So then I measured, and they were using 200 English words with each other

به این ترتیب من اندازه گرفتم، و دیدم که آن ها ۲۰۰ کلمه انگلیسی را بین خودشان استفاده می‌کردند

-- mispronounced, but correct usage --

-- با تلفظ اشتباه اما کاربرد درست--

words like exit, stop, find, save, that kind of thing,

کلمه هایی چون خروج، توقف، یافتن، ذخیره کردن، و چیزهایی از این قبیل،

not only to do with the computer but in their day-to-day conversations.

نه تنها در استفاده از کامپیوتر بلکه در مکالمات روزمرشان.

So, Madantusi seemed to show that language is not a barrier;

به این ترتیب، به نظر می‌رسد که مادانتوسی نشان داد که زبان یک مانع نیست؛

in fact they may be able to teach themselves the language

در حقیقت آن ها اگر واقعاً بخواهند

if they really wanted to.

ممکن است بتوانند زبان را به خودشان آموزش بدهند.

Finally, I got some funding to try this experiment out

در نهایت، من کمک هزینه هایی برای اجرای این آزمایش در جاهای دیگر دریافت کردم

to see if these results are replicable, if they happen everywhere else.

تا ببینم همان نتیجه را می‌دهد یا نه.

India is a good place to do such an experiment in,

هند برای اجرای چنین آزمایشی جای خوبی است،

because we have all the ethnic diversities, all the -- you know,

به خاطر اینکه همه ی انواع قومیت ها را داریم،

the genetic diversity, all the racial diversities,

تنوع ژنتیکی، نژادی

and also all the socio-economic diversities.

و همچنین گوناگونی اجتماعی-اقتصادی.

So, I could actually choose samples to cover a cross section

بنابراین، در واقع من توانستم نمونه های انتخاب کنم که بخشی را پوشش بده

that would cover practically the whole world.

که عملاً تمام جهان را پوشش بدهد.

So I did this for almost five years, and this experiment

به این ترتیب من این آزمایش را نزدیک به ۵ سال انجام دادم، و این آزمایش

really took us all the way across the length and breadth of India.

واقعاً ما را به تمام بخش های هند برد.

This is the Himalayas. Up in the north, very cold.

این جا هیمالیا است. در شمالی ترین نقطه، بسیار سرد.

I also had to check or invent an engineering design

من همچنین مجبور بودم یک طرح مهندسی را پیدا می‌کردم یا اختراع می‌کردم

which would survive outdoors, and I was using regular, normal PCs,

که بیرون بتواند دوام بیاورد، و من از کامپیوتر های متعارف و معمولی استفاده می‌کردم،

so I needed different climates, for which India is also great,

بنابراین به شرایط جوی مختلفی نیاز داشتم، که برای این کار هند عالی است،

because we have very cold, very hot, and so on.

چراکه هم آب وهوای خیلی سرد، هم خیلی گرم در آن هست.

This is the desert to the west. Near the Pakistan border.

این جا صحرایی است به غرب. نزدیکِ مرز پاکستان.

And you see here a little clip of -- one of these villages --

و این جا فیلم کوتاهی از یکی از این روستاها می‌بینید--

the first thing that these children did was to find a website

اولین کاری که این بچه ها انجام دادند این بود که وبسایتی پیدا کنند

to teach themselves the English alphabet.

تا به خودشان الفبای انگلیسی را یاد بدهند.

Then to central India -- very warm, moist, fishing villages,

و بعد هم در مرکز هند-- روستاهای خیلی گرم، مرطوب، مخصوص ماهیگیری،

where humidity is a very big killer of electronics.

که رطوبت عامل اصلی از بین رفتن وسایل الکترونی است.

So we had to solve all the problems we had

بنابراین ما مجبور بودیم تمام مشکلاتی را که

without air conditioning and with very poor power,

در نبود سیستم تهویه هوا و برق ضعیف داشتیم حل کنیم،

so most of the solutions that came out used little blasts of air

بنابراین بیش تر راهکارهایی که پیدا کردیم با استفاده از جریان هوای کم

put at the right places to keep the machines running.

و قرار دادن آن در مکان های مناسب برای به کارانداختن ماشین ها بود.

I want to just cut this short. We did this over and over again.

می‌خواهم سخن را کوتاه کنم. ما این کار را بارها و بارها انجام دادیم.

This sequence is also nice. This is a small child, a six-year-old,

این صحنه هم جالب است. یک بچه کوچک ۶ ساله است

telling his eldest sister what to do.

که به خواهر کوچکش می گوید که چه کار کند.

And this happens very often with these computers,

و این جور چیزها در استفاده از این کامپیوتر ها خیلی زیاد اتفاق می‌افتد،

that the younger children are found teaching the older ones.

اینکه می‌بینیم بچه های کوچک تر را در حال آموزش به بچه های بزرگ تر می‌بینیم.

What did we find? We found that six- to 13-year-olds can self-instruct

ما به چه نتیجه ای رسیدیم؟ ما دریافتیم که بچه های ۶ تا ۱۳ سال

in a connected environment,

در محیط متصل به اینترنت می‌توانند به خودشان آموزش دهند،

irrespective of anything that we could measure.

صرفنظر از هرچیزی که توانستیم اندازه بگیریم.

So if they have access to the computer, they will teach themselves, including intelligence.

بنابراین اگر آن ها به کامپیوتر دسترسی داشته اند، می‌توانند به خودشان آموزش دهند، که شامل هوششان هم می‌شود.

I couldn't find a single correlation with anything, but it had to be in groups.

من نتوانستم بین چیزی ارتباطی پیدا کنم، اما باید به گروه ربطی داشته باشد.

And that may be of great, you know, interest to this group,

و ممکن است ارتباط قوی‌ای باشد،

because all of you are talking about groups.

چراکه همه ی شما درباره گروه حرف می‌زنید.

So here was the power of what a group of children can do,

بنابراین این قدرت بچه ها در گروه بود،

if you lift the adult intervention.

اگر دخالت بزرگترها را بردارید.

Just a quick idea of the measurements.

فقط یک ایده سریع در رابطه با اندازه گیری ها.

We took standard statistical techniques, so I'm going to not talk about that.

ما از روش های استاندارد آماری استفاده کردیم، بنابراین راجع به آن حرفی نمی زنم.

But we got a clean learning curve,

اما ما یک منحنی خوب یادگیری به دست آوردیم،

almost exactly the same as what you would get in a school.

تقریباً درست برابر با منحنی که شما در مدرسه به دست خواهید آورد.

I'll leave it at that,

من همین جا این موضوع را تمام می‌کنم،

because, I mean, it sort of says it all, doesn't it?

چون، منظورم این است که،این یک جورایی همه چیز را بیان می‌کند، این طور نیست؟

What could they learn to do?

چه چیزی می‌توانند یاد بگیرند که انجام بدهند؟

Basic Windows functions, browsing, painting, chatting and email,

عملکردهای ساده ویندوز، وب گردی، نقاشی، چت کردن و ایمیل زدن،

games and educational material, music downloads, playing video.

بازی و مطالب درسی، دانلود آهنگ و پخش کردن ویدیو.

In short, what all of us do.

خلاصه، چیزهایی که همه‌ی ما می‌توانیم انجام دهیم.

And over 300 children will become computer literate

و بیش از ۳۰۰ کودک از لحاظ کامپیوتری باسواد خواهند شد

and be able to do all of these things in six months with one computer.

و می‌توانند تمام این چیزها را در عرض ۶ ماه با یک کامپیوتر انجام دهند.

So, how do they do that?

حالا، آن ها چه جوری این کار را انجام می‌دهند؟

If you calculated the actual time of access,

اگر زمان دقیق دسترسی را محاسبه کنید،

it would work out to minutes per day,

با روزی چند دقیقه انجام می‌شود،

so that's not how it's happening.

بنابراین آن طوری نیست که اتفاق می‌افتد.

What you have, actually, is there is one child operating the computer.

چیزی که دارید این است که یک بچه با کامپیوتر کار می‌کند.

And surrounding him are usually three other children,

و گرد آن معمولاً ۳ تا بچه دیگر است،

who are advising him on what they should do.

که آن را راهنمایی می‌کنند که چه کار کند.

If you test them, all four will get the same scores in whatever you ask them.

اگر از آن ها امتحان بگیرید، هر ۴ تای آن ها در برابر هر سوالی که از آن ها می‌پرسید نمره یکسانی خواهند گرفت.

Around these four are usually a group of about 16 children,

دور این چهار نفر، معمولاً یک گروه ۱۶ تایی کودک است

who are also advising, usually wrongly,

که آن ها هم به آن بچه ها در رابطه با هرچیزی که در آن کامپیوتر

about everything that's going on on the computer.

می‌گذرد کمک می‌کنند، اغلب هم اشتباه هست،

And all of them also will clear a test given on that subject.

و همچنین همه ی آن ها هم آزمونی را که در آن رابطه گرفته می شود حل می‌کنند.

So they are learning as much by watching as they learn by doing.

بنابراین آن ها به همان اندازه که از تماشا کردن یاد می‌گیرند، به همان اندازه هم از انجام دادن یاد می‌گیرند.

It seems counter-intuitive to adult learning,

به نظر می‌رسد برعکس یادگیری بزرگ‌سالان باشد،

but remember, eight-year-olds live in a society

اما به خاطر داشته باشید که، بچه های ۸ ساله در جامعه ای زندگی می‌کنند

where most of the time they are told, don't do this,

که بیش تر مواقع به آن ها گفته می‌شود " این کار را نکن"،

you know, don't touch the whiskey bottle.

می‌دانید، به بطری ویسکی دست نزن.

So what does the eight-year-old do?

خوب حالا آن بچه ۸ ساله چه کار می‌کند؟

He observes very carefully how a whiskey bottle should be touched.

او با دقت نگاه می‌کند که چه جوری باید به بطری ویسکی دست بزند.

And if you tested him,

و اگر از او امتحان بگیرید،

he would answer every question correctly on that topic.

او هر سوالی را در آن مورد درست پاسخ می‌دهد.

So, they seem to be able to acquire very quickly.

بنابراین به نظر می‌رسد که آن ها قادر هستند خیلی سریع چیزی را فرا بگیرند.

So what was the conclusion over the six years of work?

حالا نتیجه ۶ سال کار در این مورد چه بوده؟

It was that primary education can happen on its own,

این بوده که آموزش ابتدایی می‌تواند به خودی خود اتفاق بیفتد،

or parts of it can happen on its own.

یا بخشی از آن می‌تواند به خودی خود انجام بشود.

It does not have to be imposed from the top downwards.

نباید ازیک نفر بالایی به پایین تحمیل بشود.

It could perhaps be a self-organizing system, so that was

شاید بتواند یک نظام خود سازمان یافته باشد، بنابراین

the second bit that I wanted to tell you,

این بخش دومی بود که می‌خواستم خدمتتان عرض کنم،

that children can self-organize and attain an educational objective.

اینکه کودکان می‌توانند خود سازمان یافته باشند و هدف آموزشی را به دست بیاورند.

The third piece was on values, and again, to put it very briefly,

بخش سوم در مورد ارزش ها بود، و بار دیگر ، به طور خلاصه بگم که،

I conducted a test over 500 children spread across all over India,

من آزمایشی را روی ۵۰۰ کودک در سرتاسر هند انجام دادم،

and asked them -- I gave them about 68 different

و از آن ها پرسیدم-- من ۶۸ تا سوال ارزش محور مختلف به آن ها دادم

values-oriented questions and simply asked them their opinions.

و خیلی راحت نظرشان را پرسیدم.

We got all sorts of opinions. Yes, no or I don't know.

ما با نظرهای مختلفی روبه رو شدیم. "بله"،"نه" یا "نمی دانم."

I simply took those questions where I got 50 percent yeses and 50 percent noes --

من خیلی ساده آن سوال ها را پرسیدم که ۵۰٪ "آری" بود و ۵۰٪ "خیر"--

so I was able to get a collection of 16 such statements.

بنابراین توانستم به یک چنین مجموعه ی ۱۶ جمله ای برسم.

These were areas where the children were clearly confused,

این ها بخش هایی بود که بچه ها کاملاً گیج شده بودند،

because half said yes and half said no.

چون نیمی از آن ها پاسخ مثبت دادند نیمی دیگر منفی.

A typical example being, "Sometimes it is necessary to tell lies."

یک نمونه این بود: "گاهی وقت ها لازم است که دروغ بگوییم."

They don't have a way to determine which way to answer this question;

آن ها نمی دانستند چه جوری باید به این سوال پاسخ بدهند؛

perhaps none of us do.

شاید هیچ کدام از ما نمی‌دانیم.

So I leave you with this third question.

بنابراین من این سوال را به عهده خودتان می‌گذارم.

Can technology alter the acquisition of values?

آیا تکنولوژی می‌تواند اکتساب ارزش ها را تغییر بدهد؟

Finally, self-organizing systems,

در نهایت، سیستم های خود سازمان یافته،

about which, again, I won't say too much

که دوباره راجع به آن خیلی صحبت نمی کنم

because you've been hearing all about it.

چون تمام چیزها را درباره آن شنیده اید.

Natural systems are all self-organizing:

سیستم های طبیعی همگی خود سازمان یافته هستند:

galaxies, molecules, cells, organisms, societies --

کهکشان ها، مولکول ها، سلول ها، اندامگان، جوامع--

except for the debate about an intelligent designer.

به جز بحث در مورد یک طراح هوشمند.

But at this point in time, as far as science goes,

اما در این لحظه، تا جایی که علم پیش رفته،

it's self-organization.

این خود سازمان یافته است.

But other examples are traffic jams, stock market, society

اما مثال های دیگر ترافیک های سنگین، بازار بورس،جوامع

and disaster recovery, terrorism and insurgency.

بهبود بلا ها، تروریست و شورش‌هاست.

And you know about the Internet-based self-organizing systems.

و درباره ی از سیستم های خود سازمان یافته برپایه اینترنت هم که آگاهی دارید.

So here are my four sentences then.

بنابراین این چهار تا جمله ی من است.

Remoteness affects the quality of education.

دورافتادگی بر کیفیت آموزش اثر می‌گذارد.

Educational technology should be introduced into remote areas first,

تکنولوژی آموزش ابتدا باید در بخش های دورافتاده معرفی بشود،

and other areas later.

و بعد بخش های دیگر.

Values are acquired; doctrine and dogma are imposed --

ارزش ها اکتسابی هستند؛ آموزه ها وعقاید تحمیل می‌شوند--

the two opposing mechanisms.

دو تا نظام ضد هم.

And learning is most likely a self-organizing system.

و یادگیری بیش تر یک سیستم خود سازمان یافته است.

If you put all the four together, then it gives -- according to me --

اگر شما این چهار تا را کنار هم بگذارید، به گفته ی من--

it gives us a goal, a vision, for educational technology.

این به ما یک هدف و دیدی برای تکنولوژی آموزشی می‌دهد.

An educational technology and pedagogy that is digital, automatic,

تکنولوژی آموزشی و تعلیم و تربیت که دیجیتال، خودکار،

fault-tolerant, minimally invasive, connected and self-organized.

خطاپذیر، اندکی پیش رونده، مرتبط و خود سازمان یافته.

As educationists, we have never asked for technology; we keep borrowing it.

به عنوان کارشناسانِ آموزش و پرورش، ما تا به حال تکنولوژی نخواسته ایم؛ دائماً داریم آن را قرض می‌گیریم.

PowerPoint is supposed to be considered a great educational technology,

قرار بوده که برنامه کامپوتری پاورپوینت یک تکنولوژی آموزشی عالی باشد،

but it was not meant for education, it was meant for making boardroom presentations.

اما برای اهداف آموزشی نبوده، بلکه برای سخنرانی های اتاق هیئت مدیره بوده است.

We borrowed it. Video conferencing. The personal computer itself.

ما آن را قرض کردیم. ویدیو کنفرانس، خود کامپیوتر را.

I think it's time that the educationists made their own specs,

من فکر می‌کنم که اکنون زمان آن فرا رسیده که کارشناسان آموزش و پرورش گونه- های خودشان را بسازند،

and I have such a set of specs. This is a brief look at that.

و من چنین گونه هایی را دارم. این یک نمای کوچکی از آن است.

And such a set of specs should produce the technology

و یک چنین مجموعه ای، باید تکنولوژی را به منظور پرداختن

to address remoteness, values and violence.

به موضوع های- دورافتادگی، ارزش ها و خشونت- تولید کند

So I thought I'd give it a name -- why don't we call it "outdoctrination."

بنابراین من فکر کردم اسمی برای آن بگذارم-- چرا اسمش را "خارج از آموزه ها" نگذاریم؟

And could this be a goal for educational technology in the future?

و آیا این می‌تواند هدفِ تکنولوژی آموزشی در آینده باشد؟

So I want to leave that as a thought with you.

بنابراین می‌خواهم این را به عهده خودتان بگذارم که راجع به آن فکر کنید.

Thank you.

ممنون.

(Applause)

( تشویق)