A delightful way to teach kids about computers | Linda Liukas

Translator: Hamid Reza Khodayari Reviewer: soheila Jafari

Code is the next universal language.

«کد» (برنامه کامپیوتری) زبان بعدی جهانی است

In the seventies, it was punk music that drove the whole generation.

در دهه هفتاد میلادی موسیقی پانک بود که توجه همه آن نسل را به خود جلب می کرد

In the eighties, it was probably money.

در دهه هشتاد احتمالا پول بود

But for my generation of people,

اما برای هم نسلی‌های من

software is the interface to our imagination and our world.

نرم افزار رابط تخیلات و دنیای بیرون ماست

And that means that we need

و این بدان معنی است که ما نیازمند

a radically, radically more diverse set of people

مردمی بسیاربسیار متنوع تر هستیم

to build those products,

تا آن محصولات را بسازیم،

to not see computers as mechanical and lonely and boring and magic,

تا به رایانه ها به چشم محصولات مکانیکی گوشه گیر، کسل کننده و جادویی نگاه نکنند

to see them as things that they can tinker

تا به آنها به عنوان چیزهایی بنگرند

and turn around and twist, and so forth.

که می توانند تعمیرشان کنند، بچرخانند وغیره

My personal journey into the world of programming and technology

سفر شخصی من به دنیای برنامه نویسی و فن آوری

started at the tender age of 14.

در سن ۱۴ سالگی آغاز شد

I had this mad teenage crush on an older man,

در من عشق شدید نوجوانی به یک مرد مسن تر ازخودم وجود داشت

and the older man in question just happened to be

وآن مرد مورد نظراتفاقا

the then Vice President of the United States, Mr. Al Gore.

معاون رییس جمهورایالات متحده در آن زمان یعنی آقای ال گوربود

And I did what every single teenage girl would want to do.

و من کاری را کردم که هردخترنوجوانی درآن شرایط می خواهد انجام دهد

I wanted to somehow express all of this love,

من یک جوری می خواستم تمامی این عشق رابیان کنم

so I built him a website, it's over here.

لذابرای اویک صفحه وب ساختم این صفحه که می بینید

And in 2001, there was no Tumblr,

در سال ۲۰۰۱ خبری از تامبلر(Tumblr )،

there was no Facebook, there was no Pinterest.

فیسبوک ، و پینترست (Pinterest ) نبود.

So I needed to learn to code

پس لازم بود که من برنامه نویسی برای بیان

in order to express all of this longing and loving.

شور و شوق و علاقه‌ام بیاموزم.

And that is how programming started for me.

برنامه نویسی را اینطور شروع کردم.

It started as a means of self-expression.

کدنویسی ابتدا وسیله ای برای بیان احساسات وعواطفم بود.

Just like when I was smaller, I would use crayons and legos.

درست مثل وقتی کوچک تربودم و از مداد شمعی ومکعب های لگو (lego ) استفاده میکردم.

And when I was older, I would use guitar lessons and theater plays.

و وقتی بزرگ ترشدم از درس های گیتارو نمایش برای بیان احساسات استفاده میکردم.

But then, there were other things to get excited about,

اما بعد چیزهای دیگری بودند که مرا هیجان زده می‌کردند

like poetry and knitting socks

مثل شعر و بافتن جوراب

and conjugating French irregular verbs

وصرف کردن فعل‌های بیقاعده در زبان فرانسوی

and coming up with make-believe worlds

و تصوردنیاهای خیالی

and Bertrand Russell and his philosophy.

وبرتراند راسل و فلسفه اش

And I started to be one of those people

و کم کم یکی از آن افرادی شدم

who felt that computers are boring and technical and lonely.

که حس می کرد رایانه‌ها کسل کننده فنی وگوشه گیر هستند

Here's what I think today.

این چیزیست که من امروز فکر میکنم.

Little girls don't know that they are not supposed to like computers.

دختران کوچک نمی دانند که قرار نیست آنها رایانه‌ها را دوست داشته باشند

Little girls are amazing.

دختران کوچک شگفت انگیزند

They are really, really good at concentrating on things

آنها در تمرکز بر چیز ها بسیار بسیار خوب هستند

and being exact and they ask amazing questions like,

دقت بسیار بالایی دارند وآنها سوالات شگفت انگیزی می‌پرسند مثل،

"What?" and "Why?" and "How?" and "What if?"

"چه چیزی؟" و"چرا؟" و "چطور؟" و " چی می شد اگه؟"

And they don't know that they are not supposed to like computers.

وآنها نمی دانند که قرار نیست آنها رایانه ها را دوست داشته باشند

It's the parents who do.

این والدین آنها هستند که این را می دانند.

It's us parents who feel

ما والدینیم هستیم که فکرمی کنیم

like computer science is this esoteric, weird science discipline

علم رایانه یک علم عجیب و غریب است وتنها متخصصین از آن سردر می آورند

that only belongs to the mystery makers.

و اینکه تنها متعلق به طراحان معما است.

That it's almost as far removed from everyday life

واینکه همان مقدار از زندگی روزمره ما فاصله دارد

as, say, nuclear physics.

که ، مثلا ، فیزیک هسته ای دارد.

And they are partly right about that.

والبته تا حدی حق باآنها است.

There's a lot of syntax and controls and data structures

تعداد زیادی قواعد مربوط به کدها، کنترلها وساختارهای اطلاعاتی

and algorithms and practices,

وهمچنین الگوریتم ها وقوانین مربوط به آنها

protocols and paradigms in programming.

پروتکل ها والگوهای خاص در برنامه نویسی وجود دارند.

And we as a community, we've made computers smaller and smaller.

وما به عنوان یک جامعه، رایانه ها راکوچک تر وکوچکتر کرده ایم.

We've built layers and layers of abstraction on top of each other

ولایه لایه مفاهیم انتزاعی را بر روی یکدیگر چیده ایم

between the man and the machine

که بین انسان وماشین قرار دارند

to the point that we no longer have any idea how computers work

به گونه ای که ما دیگر نمی دانیم رایانه‌ها چگونه کار می کنند

or how to talk to them.

ویا اینکه چگونه با آنها تعامل کنیم.

And we do teach our kids how the human body works,

وما به کودکانمان نحوه عملکرد بدن انسان را آموزش می دهیم،

we teach them how the combustion engine functions

به آنها یاد می دهیم موتورهای درونسوز چگونه کار می کنند

and we even tell them that if you want to really be an astronaut

و حتی به آنها می گوییم که اگر واقعاً بخواهند فضا نورد شوند

you can become one.

می توانند فضانورد شوند.

But when the kid comes to us and asks,

اما وقتی بچه ها پیش ما می آیند ومی پرسند

"So, what is a bubble sort algorithm?"

"راستی، الگوریتم مرتب سازی حبابی چیست؟"

Or, "How does the computer know what happens when I press 'play,'

یا " کامپیوتر ازکجا می داند"ویا "چه اتفاقی می افتد وقتی من دکمه play را فشار میدهم؟

how does it know which video to show?"

از کجا می داند چه فیلمی را نشان بدهد؟"

Or, "Linda, is Internet a place?"

یا " لیندا آیا اینترنت یک مکان است؟"

We adults, we grow oddly silent.

ما بزرگسالان، در این مواقع به طورعجیبی سکوت می کنیم.

"It's magic," some of us say.

بعضی ازما می گوییم "جادو است"

"It's too complicated," the others say.

دیگران میگویند" خیلی پیچیده است"

Well, it's neither.

خوب،هیچ کدام نیست.

It's not magic and it's not complicated.

نه جادواست ونه پیچیده.

It all just happened really, really, really fast.

همه چیز خیلی خیلی خیلی سریع اتفاق افتاد.

Computer scientists built these amazing, beautiful machines,

دانشمندان رایانه این ماشین‌های شگفت انگیز زیبایی را ساخته‌اند

but they made them very, very foreign to us,

اما رایانه ها را وزبانی که با آنها صحبت میکنیم،

and also the language we speak to the computers

را خیلی خیلی با ما غریبه کردنداند

so that we don't know how to speak to the computers anymore

به طوری که ما دیگر نمی دانیم بدون رابط کاربری زیبا

without our fancy user interfaces.

چطور با رایانه ها صحبت کنیم.

And that's why no one recognized

وبه همین خاطر است هیچ کس نفهمید

that when I was conjugating French irregular verbs,

که وقتی من افعال بیقاعده زبان فرانسه را صرف می کردم

I was actually practicing my pattern recognition skills.

در واقع داشتم مهارت شناسایی الگو را تمرین می کردم.

And when I was excited about knitting,

و یا وقتی هیجان بافتن داشتم

I actually was following a sequence of symbolic commands

درواقع یک دنباله ای از دستورات سمبولیک را دنبال می کردم

that included loops inside of them.

که شامل حلقه های رفت و برگشتی (loops ) بودند.

And that Bertrand Russell's lifelong quest

واینکه یک عمر دنبال برتراندراسل بودن

to find an exact language between English and mathematics

برای یافتن زبان دقیق بین انگلیسی وریاضیات

found its home inside of a computer.

درنهایت به درون رایانه ختم شد.

I was a programmer, but no one knew it.

من یک برنامه نویس بودم اما کسی این رانمی دانست.

The kids of today, they tap, swipe and pinch their way through the world.

بچه های امروزی ازطرق مختلف با فناوری راه خود رادر این دنیا می یابند

But unless we give them tools to build with computers,

اما اگر ما ابزار ساخت با رایانه رادر اختیارشان نگذاریم،

we are raising only consumers instead of creators.

ما به جای موجودات خلاق آنها را تبدیل به مصرف کننده می کنیم.

This whole quest led me to this little girl.

تمامی این کاوش مرا به این دختر کوچک رساند.

Her name is Ruby, she is six years old.

اسمش روبی است و شش سال دارد.

She is completely fearless, imaginative and a little bit bossy.

اصلا ترس ندارد، قوه تخیل دارد وکمی رئیس مآب هست.

And every time I would run into a problem

وهر وقت برای آموزش برنامه نویسی به خودم

in trying to teach myself programming like,

با مشکلی مواجه می شوم مانند اینکه،

"What is object-oriented design or what is garbage collection?",

" طراحی شی‌گرا ویا زباله روبی در مدیریت حافظه چیست؟"

I would try to imagine how a six-year-old little girl would explain the problem.

تلاش می کنم تصور کنم چطور یک دختر شش ساله این مشکل راتوضیح می دهد.

And I wrote a book about her and I illustrated it

من کتابی مصوری درباره این دختر نوشتم

and the things Ruby taught me go like this.

و چیزهایی که روبی به من آموخته است چنین چیزهایی هستند.

Ruby taught me that you're not supposed to be afraid

روبی به من آموخت که شما نباید از

of the bugs under your bed.

حشرات زیر تخت خود بترسید

And even the biggest of the problems

وحتی اینکه بزرگ ترین مشکلات

are a group of tiny problems stuck together.

مجموعه ای ازمشکلات بسیار کوچک به هم چسبیده هستند.

And Ruby also introduced me to her friends,

روبی مرابه دوستانش که بخش رنگی فرهنگ

the colorful side of the Internet culture.

اینترنت هستند نیز معرفی کرد.

She has friends like the Snow Leopard,

او دوستانی مثل پلنگ برفی دارد

who is beautiful but doesn't want to play with the other kids.

که زیباست اما دوست ندارد با بچه های دیگر بازی کند.

And she has friends like the green robots that are really friendly but super messy.

او دوستانی مثل روبات‌های سبز دارد که واقعا دوست داشتنی اما فوق العاده نامرتب هستند.

And she has friends like Linux the penguin

و او دوستانی مثل لینوکس پنگوئن دارد

who's really ruthlessly efficient, but somewhat hard to understand.

که به طور بسیار کارآمد هست اما درک او کمی دشوار است.

And idealistic foxes, and so on.

و روباه های آرمان گرا وغیره.

In Ruby's world, you learn technology through play.

در دنیای روبی شما فن آوری را ازطریق بازی فرا می گیرید.

And, for instance, computers are really good at repeating stuff,

و اینکه مثلا رایانه ها در تکرار کارها مهارت بسیاری دارند،

so the way Ruby would teach loops goes like this.

لذا روبی این طوری حلقه ها (loops ) را آموزش می دهد

This is Ruby's favorite dance move, it goes, "Clap, clap, stomp, stomp

این حرکت رقص مورد علاقه روبی است، «دست، دست ، پا، پا

clap, clap and jump."

دست، دست وپا.»

And you learn counter loops by repeating that four times.

و شما با تکرار چهار مرتبه آن ، حلقه های "شمارنده" را یاد می گیرید.

And you learn while loops by repeating that sequence

وشما با تکرار این توالی حلقه‌های "تا وقتی که" را یادمی گیرید

while I'm standing on one leg.

وقتی من روی یک پا ایستاده ام

And you learn until loops by repeating that sequence

وشما حلقه های " تا زمانی که" را با تکرار آن توالی یاد می گیرید

until mom gets really mad.

تا اینکه مادر واقعاُ عصبانی می شود.

(Laughter)

(خنده)

And most of all, you learn that there are no ready answers.

وبیشتر از همه شما یاد می گیرید که هیچ جواب آماده ای وجود ندارند.

When coming up with the curriculum for Ruby's world,

وقتی در حال برنامه ریزی درسی برای دنیای روبی بودم

I needed to really ask the kids how they see the world

من واقعا نیازمند این بودم که از بچه ها بپرسم دنیاراچطورمی بینند

and what kind of questions they have

وچه نوع سوالاتی دارند

and I would organize play testing sessions.

و من جلسات سنجش بازی را برگزار می‌کردم.

I would start by showing the kids these four pictures.

من با نشان دادن این چهار تصویر به بچه ها شروع می‌کردم

I would show them a picture of a car,

من به آنها تصویر یک خودرو

a grocery store, a dog and a toilet.

یک بقالی، یک سگ ویک سرویس بهداشتی را نشان می دادم

And I would ask, "Which one of these do you think is a computer?"

و از آنها می پرسیدم " به نظر شما کدام رایانه است؟"

And the kids would be very conservative and go,

وبچه ها خیلی محتاط بودند ومی‌گفتند،

"None of these is a computer.

"هیچ کدوم رایانه نیست

I know what a computer is:

من میدونم رایانه چیه:

it's that glowing box

رایانه جعبه ی براقیه

in front of which mom or dad spends way too much time."

که مامان یا بابا خیلی خیلی جلوی اون میشینند"

But then we would talk

اما بعد ما باهم صحبت می کردیم

and we would discover that actually, a car is a computer,

و می فهمیدیم که خودرو درواقع یک رایانه است،

it has a navigation system inside of it.

در خود یک سیستم ناوبری دارد.

And a dog -- a dog might not be a computer,

وسگ - سگ ممکن است یک رایانه نباشد

but it has a collar

اما یک قلاده دارد

and the collar might have a computer inside of it.

و این قلاده ممکن است داخل خودیک رایانه داشته باشد

And grocery stores, they have so many different kinds of computers,

ویک بقالی، آنها انواع مختلفی از رایانه ها رادارند،

like the cashier system and the burglar alarms.

مثل صندوق دریافت پول و سیستم هشدار سرقت

And kids, you know what?

و بچه ها، می دونید؟

In Japan, toilets are computers

در ژاپن سرویس های بهداشتی رایانه هستند

and there's even hackers who hack them.

حتی هکرهایی هستند که آنهارا هک می کنند.

(Laughter)

(خنده)

And we go further

وما جلوتر می رفتیم

and I give them these little stickers with an on/off button on them.

واین برچسب های کوچک را که برروی آنها دکمه خاموش/ روشن بود می دادم.

And I tell the kids, "Today you have this magic ability

وبه آنها می گفتم، « امروز شما این قابلیت جادویی را دارید

to make anything in this room into a computer."

تا هر چیزی را در این اتاق تبدیل به رایانه کنید.»

And again, the kids go,

ودوباره بچه ها می گفتند،

"Sounds really hard, I don't know the right answer for this."

"واقعا سخت به نظرمیرسه، من جواب درست رو بلدنیستم"

But I tell them, "Don't worry,

من به آنهامی گفتم، " نگران نباشید

your parents don't know the right answer, either.

پدرومادر شما هم نمیدونند.

They've just started to hear about this thing

اونا تازه درباره چیزی که بهش میگن

called The Internet of Things.

اینترنت چیزهایی شندیدند.

But you kids, you are going to be the ones

اما شما بچه ها، کسانی هستید که

who are really going to live up in a world where everything is a computer."

قراره تو دنیایی زندگی کنید که همه چیزرایانست."

And then I had this little girl who came to me

وبعدیک دختر کوچک پیش من آمد

and took a bicycle lamp

ویک چراغ دوچرخه برداشت وگفت

and she said, "This bicycle lamp, if it were a computer,

" این چراغ اگه رایانه بود،

it would change colors."

رنگش تغییر می کرد."

And I said, "That's a really good idea, what else could it do?"

و من گفتم، " نظر خیلی خوبیه دیگه چه کاری می تونست بکنه؟"

And she thinks and she thinks,

واو فکرکرد وفکرکرد،

and she goes, "If this bicycle lamp were a computer,

و گفت،" اگه این چراغ دوچرخه رایانه بود،

we could go on a biking trip with my father

ما می تونستیم با بابام با دوچرخه بریم مسافرت،

and we would sleep in a tent

وتو چادرمی خوابیدیم

and this biking lamp could also be a movie projector."

واین چراغ میتونست یه ویدئو پروژکتورباشه."

And that's the moment I'm looking for,

و من دنبال چنین لحظه ای هستم.

the moment when the kid realizes

لحظه ای که بچه می فهمد

that the world is definitely not ready yet,

که جهان هنوز آماده نیست.

that a really awesome way of making the world more ready

واینکه یک روش عالی برای آماده کردن جهان

is by building technology

استفاده ار فناوری است

and that each one of us can be a part of that change.

واینکه هر یک از ما میتوانیم بخشی از این تغییر باشیم.

Final story, we also built a computer.

و داستان آخر، ما حتی رایانه هم ساختیم.

And we got to know the bossy CPU and the helpful RAM and ROM

وما با "سی پی یو" که حس ریاست داشت و "رم" و "رام " کمک کننده هم که به سی پی یو در

that help it remember things.

یادآوری کمک می کنند آشنا شدیم.

And after we've assembled our computer together,

وپس از سرهم کردن رایانه،

we also design an application for it.

ما یک برنامه کاربردی برای آن طراحی کردم

And my favorite story is this little boy,

وداستان مورد علاقه من این پسر کوچک است.

he's six years old

او شش سال دارد

and his favorite thing in the world is to be an astronaut.

و او علاقمند هست که فضانورد شود.

And the boy, he has these huge headphones on

و این پسر که این هدفی خیلی بزرگی را درسر دارد

and he's completely immersed in his tiny paper computer

وکاملاً غرق در رایانه کاغذی کوچک خود هست

because you see, he's built his own

چون همانطور که می بینید او

intergalactic planetary navigation application.

برنامه کاربردی سفر بین کهکشانی را طراحی کرده است.

And his father, the lone astronaut in the Martian orbit,

و پدرش که یک فضانورد تنها در مدار مریخ است،

is on the other side of the room

درطرف دیگر اتاق می‌باشد

and the boy's important mission

وماموریت مهم پسر

is to bring the father safely back to earth.

بازگرداندن پدر به زمین بدون آسیب دیدگی است.

And these kids are going to have a profoundly different view of the world

واین بچه ها نگاه کاملا متفاوتی به جهان

and the way we build it with technology.

وشیوه ساختن آن توسط ما با تکنولوژی خواهند داشت.

Finally, the more approachable, the more inclusive,

وبالاخره، هرچه ما جهان فناوری را دوست داشتنی تر، جامع تر و

and the more diverse we make the world of technology,

متنوع تر کنیم

the more colorful and better the world will look like.

به همان میزان جهانی رنگارنگ تر، متنوع تر و بهتر خواهیم داشت.

So, imagine with me, for a moment,

بنابراین یک لحظه با من جهانی را

a world where the stories we tell

تصور کنید که درآن داستان‌هایی که درباره نحوه ساخت

about how things get made don't only include

چیزها می‌گوییم جهانی نیست که تنها شامل

the twentysomething-year-old Silicon Valley boys,

پسران بیست و چند ساله سیلکون ولی باشد،

but also Kenyan schoolgirls and Norwegian librarians.

بلکه جهانی است که درآن دختران دانش آموز کنیایی و کتابداران نروژی نیز هستند.

Imagine a world where the little Ada Lovelaces of tomorrow,

جهانی را تصور کنید که در آن آیدا لاولیس های های کوچک فردا

who live in a permanent reality of 1s and 0s,

که درواقعیت دایمی صفر ویک ها زندگی می کنند.

they grow up to be very optimistic and brave about technology.

بسیار امیدوار و نترس از فناوری بزرگ شده اند هستند.

They embrace the powers and the opportunities

آنها از قدرت ها وفرصت ها و محدودیتهای

and the limitations of the world.

جهان استقبال می کنند.

A world of technology that is wonderful, whimsical

جهان فناوری که شگفت انگیز،مفرح

and a tiny bit weird.

وکمی نیز عجیب است.

When I was a girl,

وقتی من دختر کوچکی بودم،

I wanted to be a storyteller.

می خواستم داستان گو باشم

I loved make-believe worlds

من عاشق دنیاهای خیالی بودم

and my favorite thing to do

و کار مورد علاقه من

was to wake up in the mornings in Moominvalley.

این بود که صبح ها درسرزمین خیالی به نام "مومین ولی"بیدارشوم

In the afternoons, I would roam around the Tatooines.

وعصرها در سیاره تاتونی جنگ ستارگان پرسه بزنم.

And in the evenings, I would go to sleep in Narnia.

وشب ها درسرزمین نارنیا به خواب بروم.

And programming turned out to be the perfect profession for me.

وبعد معلوم شد که برنامه نویسی شغل بسیار خوبی برای من است

I still create worlds.

من هنوز دنیاهایی راخلق می کنم

Instead of stories, I do them with code.

به جای داستان ها من با کد نویسی آن ها را می سازم.

Programming gives me this amazing power

برنامه نویسی این قدرت شگفت انگیز رابه من می دهد

to build my whole little universe

تابتوانم جهان کوچک کامل خود را بسازم

with its own rules and paradigms and practices.

که قوانین ، الگوها و سنت های خود را دارد.

Create something out of nothing with the pure power of logic.

من "چیزی" را تنها با قدرت منطق از "هیچ" خلق میکنم.

Thank you.

تشکر

(Applause)

(تشویق)