How American and Chinese values shaped the coronavirus response | Huang Hung

Transcriber: Joseph Geni Reviewer: Camille Martínez

Translator: Fatemeh Rostamian Reviewer: Masoud Motamedifar

Helen Walters: Huang, it's so good to see you.

هلن والترز: هوانگ، خیلی خوب است که می‌بینمت.

ممنون که به ما پیوستی. سال ۲۰۲۰ تو چطور بوده است؟

Thank you for joining us. How's your 2020 been?

Huang Hung: My 2020 started totally normal.

هوانگ هانگ: سال ۲۰۲۰ من کاملا نرمال شروع شد.

In January, I went to Paris,

در ژانویه، من به پاریس رفتم،

did my interview for the fashion week there,

آنجا مصاحبه‌ام را برای هفته مد انجام دادم،

came back to Beijing on January 22nd,

۲۲‌ام ژانویه به پکن برگشتم،

and finding things a little bit tense

و چیز‌ها را کمی تنش‌زا دیدم

because there were a lot of rumors.

چون شایعات زیادی وجود داشت.

Having lived through SARS,

با گذشتن از سارس،

I wasn't that concerned.

من خیلی نگران نبودم.

And on the 23rd, I had a friend of mine from New York come to my house

و روز ۲۳‌ام، یکی از دوستان من از نیویورک به خانه من آمد

who had a flu,

که آنفلونزا داشت،

and we had dinner together,

و ما در کنار هم شام خوردیم،

and another friend who came,

و دوست دیگری آمد،

who left the next day for Australia for vacation on an airplane.

که روز بعد برای تعطیلات با هواپیما به استرالیا رفت.

So we were not taking this terribly seriously

بنابراین ما این را خیلی جدی نگرفتیم

until there was a lockdown.

تا زمانی که تعطیلی به وجود آمد.

HW: And we've seen that echo around the world.

هلن والترز: و ما این جو را اطراف جهان دیده‌ایم.

I think still some people find it hard to understand the magnitude

من فکر می‌کنم هنوز برای بعضی از مردم فهمیدن بزرگی

of some of the measures that China took.

برخی از اقداماتی که چین انجام داد سخت است.

I mean -- what else are we missing about China's response in all of this?

منظورم این است -- چه چیز دیگری را درباره واکنش چین درهمه این‌ها گم کرده‌ایم؟

HH: You know, historically,

هوانگ هانگ: می‌دانید، از نظر تاریخی،

we're just two very different countries

ما فقط دو کشور خیلی متفاوت هستیم

in terms of culture and history.

از نظر فرهنگ و تاریخ.

I mean, these are two completely different human experiences for its people.

منظورم این است، دو تجربه انسانی کاملا متفاوت برای مردم آن وجود دارد.

So, for China,

بنابراین، برای چین،

when the lockdown happens,

زمانی که تعطیلی اتفاق می‌افتد،

people are OK.

مردم خوب هستند.

People are OK with it,

مردم با آن خوب هستند،

because they think that's what a good parent should do.

چون آن‌ها فکر می‌کنند این چیزی است که یک خانواده خوب باید انجام بدهد.

You know, if a kid gets sick,

می‌دانید، اگر یک کودک بیمار بشود،

you put him in the other room,

شما در اتاق دیگری قرارش می‌دهید،

and you lock him up and make sure that the other kids don't get sick.

و او را حبس می‌کنید و مطمئن می‌شوید که کودکان دیگر مریض نمی‌شوند.

And they expect that out of the government.

و آن‌ها این را از دولت انتظار دارند.

But when it is outside of China, from America, it becomes a huge issue

اما زمانی که این خارج از چین است، برای آمریکا، این شده است یک مسئله بزرگ

of the right political thing to do

کار سیاسی مناسب برای انجام دادن

and whether it's infringing on personal freedom.

و این نقض‌کننده آزادی فردی است.

So the issues that you have to deal with in a democratic society

بنابراین مسائلی که شما مجبور هستید در یک جامعه دموکراتیک با آن کنار بیایید

are issues that one does not have to deal with in China.

مسائلی هستند که کسی در چین نیازی ندارد تا با آن کنار بیاید.

I have to say that there's a word in Chinese

باید بگویم که کلمه‌ای در زبان چینی وجود دارد

that doesn't exist in any other language,

که در هیچ زبان دیگری وجود ندارد،

and the word is called "guāi."

و آن کلمه «گوآی» است.

It is what you call a kid

این چیزی است که شما یک بچه می‌نامید

who listens to his or her parents.

کسی که به والدین خود گوش می‌دهد.

So I think, as a people, we are very "guāi."

بنابراین من فکر می‌کنم، به عنوان مردم، ما خیلی «گوآی» هستیم.

We have this sort of authoritarian figure

ما این نوع چهره اقتدارگرایانه را داریم

that Chinese always look up to,

که مردم چین همیشه به دولت نگاه می‌کنند،

and they do expect the government to actually take the actions,

و آن‌ها از دولت انتظار دارند که واقعا اقدامات را انجام بدهد،

and they will deal with it.

و آن‌ها با آن سروکار خواهند داشت.

However much suffering there is,

بهرحال رنج زیادی وجود دارد،

they feel that, OK, if big brother says that this has to be done,

آن‌ها احساس می‌کنند، خب، اگر برادر بزرگتر می‌گوید که این باید انجام شود،

then it must be done.

پس باید انجام شود.

And that really defines China as a separate mentality,

و این واقعاً چین را به عنوان یک ذهنیت مجزا تعریف می‌کند،

Chinese has a separate mentality,

مردم چین یک ذهنیت مجزا دارند،

as, say, people in Europe and America.

همانطور که مردم در اروپا و آمریکا دارند.

HW: That sense of collective responsibility

هلن والترز: آن احساس مسئولیت جمعی

sometimes feels a little absent from this culture.

بعضی اوقات احساس می‌شود در این فرهنگ غایب است.

At the same time, there are, I think, valid concerns

در عین حال، من فکر می‌کنم، وجود دارد، نگرانی‌های معتبری

around surveillance and data privacy, things like that.

درباره نظارت و حفظ حریم خصوصی داده‌ها، مواردی مثل این.

What is the balance here,

تعادل در اینجا چیست،

and what is the right trade-off between surveillance and freedom?

و تعادل مناسب بین نظارت و آزادی چیست؟

HH: I think in the internet age,

هوانگ هانگ: من فکر می‌کنم در عصر اینترنت،

it is somewhere between China and the US.

جایی بین چین و آمریکا است.

I think when you take individual freedom

من فکر می‌کنم زمانی که شما آزادی فردی می‌گیرید

versus collective safety,

در مقابل ایمنی جمعی،

there has to be a balance somewhere there.

باید در جایی تعادل برقرار شود.

With surveillance, the head of Baidu, Robin Li, once said

با نظارت، رئیس بایدو، رابین لی، یکبار گفت

the Chinese people are quite willing to give up certain individual rights

مردم چین کاملا مایل هستند از برخی حقوق فردی دست بکشند

in exchange for convenience.

در ازای راحتی.

Actually, he was completely criticized on Chinese social media,

در واقع، او در رسانه‌های اجتماعی چین کاملاً مورد انتقاد قرار گرفت،

but I think he is right.

اما من فکر می‌کنم او حق دارد.

Chinese people are willing to give up certain rights.

مردم چین مایل هستند تا از برخی حقوق منصرف شوند.

For example, we have ...

برای مثال، ما ...

Chinese mostly are very proud of the payment system we have,

مردم چین به سیستم پرداختی که داریم بسیار افتخار می‌کنند،

which is you can go anywhere just with your iPhone

چیزی که شما می‌توانید فقط با آیفون خود هرجایی بروید

and pay for everything,

و برای هرچیزی پرداخت کنید،

and all they do is face-scan.

و همه با اسکن صورت انجام می‌شود.

I think that probably freaks Americans out.

من فکر می‌کنم که احتمالا آمریکایی‌ها را می‌ترساند.

You know, China right now, we're still under semi-lockdown,

می‌دانید، در چین در حال حاضر، ما همچنان در نیمه تعطیلی هستیم،

so if you go anywhere, there's an app where you scan

بنابراین اگر شما به هرجایی بروید، یک نرم افزار وجود دارد که شما اسکن می‌کنید

and you input your mobile phone number,

و شماره موبایلتان را در آن وارد می‌کنید،

and the app will tell the guard at the entrance of the mall, for example,

و نرم افزار به نگهبان ورودی مرکز خرید خواهد گفت که، برای مثال،

where you have been for the past 14 days.

۱۴ روز گذشته کجا بوده‌اید.

Now, when I told that to an American,

الان، وقتی من به یک آمریکایی گفتم،

she was horrified,

او وحشت زده بود،

and she thought it was such an invasion of privacy.

و فکر می‌کرد که این خیلی تعرض به حریم شخصی بود.

On the other hand,

از طرف دیگر،

as someone who is Chinese

به عنوان کسی که چینی است

and has lived in China for the past 20 years,

و برای ۲۰ سال گذشته در چین زندگی کرده است،

although I understand that American mentality,

با اینکه من این ذهنیت آمریکایی را می‌فهمم،

I still find I'm Chinese enough to think, "I don't mind this,

من هنوز می‌فهمم به اندازه کافی چینی هستم که فکر کنم، «این مهم نیست،

and I am better, I feel safer entering the mall

و من هنگام وارد شدن به مرکز خرید بهتر هستم، احساس امنیت بیشتری می‌کنم

because everybody has been scanned,"

چون هرکسی اسکن شده است،»

whereas, I think individual freedom as an abstract concept

در حالی که، من فکر می‌کنم آزادی فردی به عنوان یک مفهوم انتزاعی

in a pandemic like this

در یک همه‌گیری مثل این

is actually really meaningless.

واقعا بی معنی است.

So I think the West really needs to move a step towards the East

بنابراین من فکر می‌کنم که غرب نیاز دارد یک قدم به سمت شرق حرکت کند

and to think about the collective as a whole

برای فکر کردن درباره جمعی به عنوان یک کل

rather than only think about oneself as an individual.

بجای اینکه فقط درباره یک نفر به عنوان یه فرد فکر کند.

HW: The rise of antagonistic rhetoric between the US and China

هلن والترز: ظهور لفاظی خصومت‌آمیز بین آمریکا و چین

is obviously troubling,

مشخصا نگران‌کننده است،

and the thing is, the countries are interlinked

و چیزی که هست این است، کشور‌ها بهم پیوسته هستند

whether people understand global supply chains or not.

چه مردم زنجیره تامین جهانی را درک کنند و چه نکنند.

Where do you think we head next?

به نظر شما بعد از این به کجا می‌رویم؟

HH: You know, this is the most horrifying thing that came out of this,

هوانگ هانگ: می‌دانید، این وحشتناک‌ترین چیزی است که از این اتفاق بیرون آمد،

the kind of nationalistic sentiments on both sides in this pandemic.

نوعی احساسات ناسیونالیستی در هر دو طرف در این همه‌‌گیری.

Because I'm an optimist,

چون من خوش‌بین هستم،

I think what will come out of this

من فکر می‌کنم چیزی که از این نتیجه خواهد داد

is that both sides will realize that this is a fight

این هست که هر دو طرف پی خواهند برد که این یک نبرد است

that the entire human race has to do together and not apart.

که کل نژاد بشر مجبور هستند با هم انجام بدهند و نه جدا از هم.

Despite the rhetoric,

با وجود لفاظی،

the global economy has grown to such an integration

اقتصاد جهانی به چنین ادغامی رسیده است

that decoupling will be extremely costly and painful

که جدا شدن بسیار پرهزینه و دردناک خواهد بود

for both the United States and China.

هم برای آمریکا و هم چین.

HW: It's also been interesting to me

هلن والترز: این برای من هم جالب بوده است

to see the criticism that China has received quite vocally.

دیدن انتقاداتی که چین صریحا دریافت کرده است.

For instance, they've been criticized for downplaying the death toll,

برای مثال، آن‌ها مورد انتقاد قرار گرفتند برای پایین نشان دادن شمار فوت‌شدگان،

arguably,

شاید قابل بحث باشد،

also for trying to demonize Dr. Li,

همچنین تلاش برای شرور نشان دادن دکتر لی،

the Wuhan doctor who first raised the alarm about the coronavirus.

دکتر ووهان کسی که اولین بار درباره ویروس کرونا خبر داد.

I just saw a report in "The New York Times"

من گزارشی را دیدم در «نیویورک تایمز»

that Weibo users have been posting repeatedly on the last post of Dr. Li

که کاربران ویبو، در آخرین پست دکتر لی بارها ارسال کرده‌اند

and using this as kind of a living memorial to him,

و به عنوان نوعی یادبود زنده برای او استفاده کرده‌اند،

chatting to him.

با او گپ زده‌اند.

There's something like 870,000 comments and growing

تقریبا ۸۷۰۰۰۰ نظر که در حال بیشتر شدن

on that last post.

در آن پست آخر است.

Do you see a change in the media?

آیا تغییری در رسانه‌ها دیده‌اید؟

Do you see a change in the approach to Chinese leadership

آیا تغییری در رویکرد رهبری چین مشاهده می‌کنید

that actually could lead to China swinging perhaps more to the center,

که در واقع بتواند منجر به چرخش شاید بیشتر چین به سمت مرکز شود،

just as perhaps America needs to swing more towards a Chinese model?

درست همانطور که شاید آمریکا نیاز دارد بیشتر به سمت یک مدل چینی بچرخد؟

HH: Unfortunately, not really,

هوانگ هانگ: متاسفانه، نه واقعا،

because I think there is a way

چون من فکر می‌کنم یک راه

between authoritarian governments and its people to communicate.

بین دولت‌های استبدادی و مردمش برای برقراری ارتباط وجود دارد.

The night that Dr. Li died,

شبی که دکتر لی درگذشت،

when it was announced that he died,

وقتی اعلام شد که او درگذشت،

the Chinese social media just blew up.

رسانه‌های اجتماعی چین کاملا منفجر شدند.

Even though he was unjustly treated as a whistleblower,

با اینکه وقتی او بود ظالمانه به عنوان افشاگر رفتار کردند،

he still went to work in the hospital

او همچنان رفت و در بیمارستان کار کرد

and tried to save lives as a doctor,

و برای حفظ زندگی‌ها به عنوان یک دکتر تلاش کرد،

and then he died

و سپس او درگذشت

because he contracted the disease.

چون او به این بیماری مبتلا شد.

So there was anger, frustration,

بنابراین عصبانیت و ناامیدی وجود داشت

and all of that came out

و همه این‌ها بیرون آمدند

in kind of commemorating a figure

به نوعی بزرگداشت یک چهره

that they feel that the government had wronged.

که آن‌ها احساس می‌کردند که دولت اشتباه کرده است.

The verdict

حکم

and sort of the official voice on:

و صدای رسمی به گوش رسید:

"Who is Dr. Li? Is he a good guy or a bad guy?"

«دکتر لی چه کسی است؟ او یک انسان خوب است یا بد؟»

completely changed 180 degrees.

کاملاً ۱۸۰ درجه تغییر کرد.

He went from a doctor who misbehaved

او از دکتری که بدرفتاری کرد

to the hero who warned the people.

تبدیل به قهرمانی شد که به مردم هشدار داد.

So under authoritarian government,

بنابراین تحت سلطه دولت استبدادی،

they still are very aware of public opinion,

آن‌ها همچنان از افکار عمومی خیلی آگاه هستند،

but, on the other hand,

اما، از طرف دیگر،

when people complain and when they commemorate Dr. Li,

وقتی مردم شکایت کردند و زمانی که آن‌ها دکتر لی را بزرگ داشتند،

do they really want to change the system?

آیا آن‌ها واقعا می‌خواهند که سیستم تغییر کند؟

And my answer is no,

و جواب من خیر است،

because they don't like that particular decision,

چون آن‌ها، آن تصمیم خاص را دوست ندارند،

but they don't want to change the system.

اما آن‌ها نمی‌خواهند که سیستم تغییر کند.

And one of the reasons is because

و یکی از دلایل آن این است که

they have never, ever known another system.

آن‌ها هرگز، سیستم دیگری را نشناخته‌اند.

This is the system they know how to work.

این سیستمی است که آن‌ها می‌دانند چطور کار می‌کند.

HW: What is wok-throwing, Huang?

هلن والترز: پرتاب-تابه چیست، هوانگ؟

HH: Oh, wok-throwing is when you blame somebody else.

هوانگ هانگ: اوه، پرتاب-تابه زمانی است که شما کسی دیگر را سرزنش می‌کنید.

Basically, someone who is responsible in a slang Chinese

اصولاً، کسی که مسئولیت دارد در اصطللاح عامیانه چینی

is someone who carries a black wok.

کسی است که یک ماهی‌تابه سیاه را حمل می‌کند.

You are made to be the scapegoat for something that is bad.

شما ساخته شده‌اید که قربانی باشید برای چیزی که بد است.

So basically, Trump started calling it the "Chinese virus,"

بنابراین اساسا، ترامپ شروع کرد آن را «ویروس چینی» نامیدن،

the "Wuhan virus,"

«ویروس ووهان،»

and trying to blame the entire coronavirus pandemic

و تلاش برای مقصر دانستن کل همه‌گیری ویروس کرونا

on the Chinese.

توسط چینی‌ها.

And then the Chinese, I think, threw the wok back at the Americans.

و سپس چینی‌ها، من فکر می‌کنم، تابه را سمت آمریکایی‌ها برگرداندند.

So it was a very funny joke on Chinese social media,

بنابراین، این جوک خنده‌داری در رسانه‌های اجتماعی چینی بود،

that wok-throwing.

آن پرتاب-تابه.

There's a wok-throwing gymnastics aerobics exercise video that went viral.

یک ویدیو ورزش ایروبیک ژیمناستیک پرتاب-تابه وجود دارد که در اینترنت همه‌گیر شده است.

HW: But tell us, Huang:

هلن والترز: اما به ما بگو، هوانگ:

You're also doing dances on TikTok, right?

شما همچنین در تیک تاک رقص انجام می‌دهید، درسته؟

HH: Oh, of course.

هوانگ هانگ: اوه، البته.

I'm doing a lot of wok-throwing aerobics on TikTok.

من خیلی ایروبیک پرتاب تابه در تیک تاک انجام می‌دهم.

HW: I mean, a potential silver lining of all of this is that it has laid bare

هلن والترز: منظورم این است، یک نکته مثبت در همه این‌ها این است که آشکار کرده است

some of the inequities, inequalities in the system,

برخی از نابرابری‌ها را، نابرابری در سیستم،

some of the broken structures that we have,

بعضی از ساختارهای معیوب که ما داریم،

and if we're smart, we can rebuild better.

و اگر باهوش باشیم، می‌توانیم بهتر بازسازی کنیم.

HH: Yes. I think one of the silver linings of this pandemic

هوانگ هانگ: بله، من فکر می‌کنم یکی از نکات مثبت این بیماری همه‌گیر

is that we do realize

این است که ما پی ببریم

that the human race has to do something together

که نسل بشر مجبور است که با هم کاری کند

rather than to be distinguished by our race, by the color of our skin

به جای اینکه متمایز باشیم توسط نژادمان، رنگ پوست‌مان

or by our nationality;

یا توسط ملیت‌مان؛

that this virus obviously is not discriminating against anyone,

که این ویروس به طور مشخص تبعیض بین هیچکسی نمی‌گذارد،

whether you are rich or poor,

چه شما پولدارهستید یا فقیر،

important or not important

مهم یا غیر مهم

or whatever skin color or nationality you are.

چه رنگ پوستی یا چه ملیتی دارید.

So it is a time to be together,

بنابراین زمان این است که با هم باشیم،

rather than to try to pull the world apart

به جای اینکه تلاش کنیم که جهان را از هم جدا کنیم

and crawl back to our own nationalistic shells.

و به پوسته‌های ناسیونالیستی خودمان بازگردیم.

HW: It's a beautiful sentiment.

هلن والترز: نگرش زیبایی است.

Huang Hung, thank you so much for joining us from Beijing.

هوانگ هانگ، خیلی ممنون که از پکن به ما پیوستی.

Stay well, please.

لطفا، خوب و سلامت بمان.

HH: Thank you, Helen, and you stay well as well.

هوانگ هانگ: متشکرم، هلن، تو هم خوب و سلامت بمان.