Refugees have the right to be protected | António Guterres

Translator: Leila Ataei Reviewer: soheila Jafari

Bruno Giussani: Commissioner, thank you for coming to TED.

برونو جیوسانی: کمیسر، ممنونم از این که به TED آمدید.

António Guterres: Pleasure.

آنتونیو گوترس: باعث افتخاره.

BG: Let's start with a figure.

ب ج: بیایید با ارقام شروع کنیم.

During 2015, almost one million refugees and migrants arrived in Europe

در ۲۰۱۵، تقریبا یک میلیون پناهنده و مهاجر

from many different countries,

از کشورهای مختلف وارد اروپا شد،

of course, from Syria and Iraq, but also from Afghanistan

البته ، از سوریه و عراق، همچنین از افغانستان

and Bangladesh and Eritrea and elsewhere.

و بنگلادش و اریتره و جاهای دیگر.

And there have been reactions of two different kinds:

و دو جور واکنش نسبت به آن بوده:

welcoming parties and border fences.

گروههای استقبال و حصارکشی مرزها.

But I want to look at it a little bit

اما می‌خواهم که نگاهی کوچکی به

from the short-term and the long-term perspective.

چشم انداز کوتاه مدت و بلند مدت آن داشته باشد.

And the first question is very simple:

و اولین پرسش بسیار ساده است:

Why has the movement of refugees spiked so fast in the last six months?

چرا جنبش پناهندگان در شش ماه اخیر اینقدر شدت گرفته؟

AG: Well, I think, basically, what triggered this huge increase

آ گ: خب فکر می کنم عمدتا آنچه باعث این افزایش سریع شد

was the Syrian refugee group.

گروه پناهندگان سوری بود.

There has been an increased movement into Europe from Africa, from Asia,

ما شاهد افزایش مهاجر به اروپا از آفریقا و آسیا بوده‌ایم،

but slowly growing, and all of a sudden we had this massive increase

اما به کندی، و به یکباره این افزایش انبوه

in the first months of this year.

را در نخستین ماههای امسال داشتیم.

Why? I think there are three reasons,

چرا؟ فکر می‌کنم سه دلیل دارد،

two long-term ones and the trigger.

دو تای آن دراز مدت و یکی برانگیزاننده.

The long-term ones, in relation to Syrians,

درازمدتها، در ارتباط با سوریها،

is that hope is less and less clear for people.

این است که امید مردم کمتر و کمتر می‌شود.

I mean, they look at their own country

منظورم این است که آنها به کشور خود نگاه می‌کنند

and they don't see much hope to go back home,

و امید زیادی در بازگشت به خانه نمی‌بینند،

because there is no political solution,

چون راه‌ حل سیاسی وجود ندارد،

so there is no light at the end of the tunnel.

بنابراین هیچ نوری در آن سوی تونل نیست.

Second, the living conditions

دوم، شرایط زندگی سوری‌ها

of the Syrians in the neighboring countries have been deteriorating.

در کشورهای همسایه بدتر شده.

We just had research with the World Bank,

اخیرا در تحقیقی که با بانک جهانی انجام دادیم،

and 87 percent of the Syrians in Jordan

۸۷ درصد سوری‌ها در اردن

and 93 percent of the Syrians in Lebanon

و ۹۳ درصد سوری‌ها در لبنان

live below the national poverty lines.

زیر خط فقر آن کشورها زندگی‌ می‌کنند.

Only half of the children go to school,

تنها نیمی از کودکان مدرسه می‌روند،

which means that people are living very badly.

که به معنای زندگی بسیار بد مردم است.

Not only are they refugees, out of home,

آنها نه فقط پناهجو و بیرون از خانه‌اند،

not only have they suffered what they have suffered,

و از چه مشقاتی که رنج نبرده‌اند

but they are living in very, very dramatic conditions.

بلکه اکنون هم در شرایط بسیار غم‌انگیزی زندگی می‌کنند.

And then the trigger was when all of a sudden,

و تحریک آنی زمانی بود که به یکباره

international aid decreased.

کمکهای بین‌المللی کاهش یافت.

The World Food Programme was forced, for lack of resources,

برنامه جهانی غذا بخاطر فقدان منابع مجبور به

to cut by 30 percent food support to the Syrian refugees.

قطع ۳۰ درصدی کمک غذایی به پناهجویان سوری شد.

They're not allowed to work,

آنها اجازه کار ندارند،

so they are totally dependent on international support,

در نتیجه تماما به پشتیبانی بین المللی محتاج هستند،

and they felt, "The world is abandoning us."

و احساس می‌کنند، « جهان ما را به حال خود رها کرده.»

And that, in my opinion, was the trigger.

و خب به عقیده من جرقه این بود.

All of a sudden, there was a rush,

به یکباره این روند شتاب گرفت،

and people started to move in large numbers

و مردم در تعداد زیاد شروع به رفتن کردند

and, to be absolutely honest,

و بیایید اگر صادق باشیم،

if I had been in the same situation

من هم اگر در شرایط مشابه بودم

and I would have been brave enough to do it,

و از شجاعت کافی برای انجام این کار برخوردار بودم،

I think I would have done the same.

فکر می‌کنم که همین کار را می‌کردم.

BG: But I think what surprised many people is it's not only sudden,

ب ج: اما فکر می‌کنم آنچه خیلی از مردم را متعجب کرد که نه فقط ناگهانی است

but it wasn't supposed to be sudden.

بلکه قرار هم نبوده که ناگهانی باشد.

The war in Syria has been happening for five years.

جنگ در سوریه پنج سال طول کشیده.

Millions of refugees are in camps and villages and towns around Syria.

میلیونها پناهجو در اردوگاه‌ها و روستاها و شهرهای اطراف سوریه هستند.

You have yourself warned about the situation

خود شما درباره شرایط و پیامدهای

and about the consequences of a breakdown of Libya, for example,

فروپاشی در لیبی برای مثال هشدار دادید،

and yet Europe looked totally unprepared.

و با اینحال اروپا کاملا ناآماده بود.

AG: Well, unprepared because divided,

آ گ: خب، ناآماده بخاطر چند دستگی،

and when you are divided, you don't want to recognize the reality.

و هنگامی که چند دستگی باشد، تمایلی به شناخت حقیقت ندارید.

You prefer to postpone decisions,

ترجیح می‌دهید تصمیمات را به تعویق بیندازید،

because you do not have the capacity to make them.

چون ظرفیت تصمیم‌گیری را ندارید.

And the proof is that even when the spike occurred,

و اثبات آن این که حتی وقتی این هجوم اتفاق افتاد

Europe remained divided

اروپا چند دسته ماند

and was unable to put in place a mechanism to manage the situation.

و قادر نبود مکانیزمی را برای اداره راه‌حل بیابد.

You talk about one million people.

شما درباره یک میلیون آدم صحبت می‌کنید.

It looks enormous,

کلان به نظر می‌رسد،

but the population of the European Union is 550 million people,

اما جمعیت اتحادیه اروپایی ۵۵۰ میلیون نفر است،

which means we are talking about one per every [550] Europeans.

که به معنای صحبت کردن درباره یک نفر از هر ۲،۰۰۰ اروپایی است.

Now, in Lebanon, we have one refugee per three Lebanese.

اکنون، در لبنان، به ازای هر سه لبنانی یک پناهجو داریم.

And Lebanon? Struggling, of course, but it's managing.

و لبنان؟ البته که در کشمکش است اما مدیریت می‌کند.

So, the question is: is this something that could have been managed

بنابراین سوال این است: آیا این امری است که می‌شد که مدیریتش کرد

if -- not mentioning the most important thing,

اگر-- مهمترین چیز را ذکر نمی‌کنیم،

which would have been addressing the root causes,

که همان خطاب کردن دلایل ریشه‌ای است،

but forgetting about root causes for now,

اما الان دلایل ریشه‌ای را فراموش کنید،

looking at the phenomenon as it is --

به این پدیده همانطور که هست نگاه کنید--

if Europe were able to come together in solidarity

اگر اروپا قادر بود به یکپارچگی برای

to create an adequate reception capacity of entry points?

ایجاد ظرفیت پذیرش کافی از نقاط ورودی برسد؟

But for that, the countries at entry points need to be massively supported,

اما برای آن، کشورهای درمرزهایورودی نیاز به حمایتی گسترده دارند،

and then screening the people with security checks

و بعد سوا کردن آدمها با بررسیهای امنیتی

and all the other mechanisms,

و سایر مکانیزمهای دیگر،

distributing those that are coming into all European countries,

و توزیع آنهایی که وارد کشورهای اروپایی می‌شوند،

according to the possibilities of each country.

طبق امکانات هر کشور.

I mean, if you look at the relocation program

منظورم این است که اگر به برنامه اسکان‌دهی نگاه کنید

that was approved by the Commission, always too little too late,

که از سوی کمیساریایی تایید شده‌اند همیشه کمی دیر بوده است،

or by the Council, too little too late --

یا از سوی کنسول هم کمی دیر بوده است--

BG: It's already breaking down.

ب ج: همین حالا دچار فروپاشی شده.

AG: My country is supposed to receive four thousand.

آ گ: کشور من قرار است پذیرای چهار هزار تن باشد.

Four thousand in Portugal means nothing.

چهارهزار نفر در پرتقال یعنی هیچی.

So this is perfectly manageable if it is managed,

پس کاملا قابل مدیریت است اگر بتوان آن را اداره کرد،

but in the present circumstances, the pressure is at the point of entry,

اما در شرایط حاضر، فشار در نقطه ورودی است

and then, as people move in this chaotic way through the Balkans,

و سپس با این طریق هرج و مرج مردم از سوی بالکان گذشته

then they come to Germany, Sweden, basically, and Austria.

و بعد عمدتا به آلمان، سوئد و اتریش میایند

They are the three countries that are, in the end, receiving the refugees.

در آخر تنها سه کشور است که پناهجوها را دریافت می‌کند.

The rest of Europe is looking without doing much.

بقیه اروپا به نظر چندان کار خاصی نمی‌کند.

BG: Let me try to bring up three questions,

ب ج: بگذارید با سه سوالی که مطرح می‌کنم

playing a bit devil's advocate.

نقش وکیل مدافع شیطان را بازی کنم.

I'll try to ask them, make them blunt.

سعی خواهم کرد آنها را رک بپرسم.

But I think the questions are very present

با این حال فکر می‌کنم این پرسشها همین الان

in the minds of many people in Europe right now,

در ذهن خیلی از مردم در اروپا وجود دارد،

The first, of course, is about numbers.

اول از همه، البته ارقام هست.

You say 550 million versus one million is not much, but realistically,

شما می‌گویید ۵۵۰ میلیون در برابر یک میلیون خیلی نیست، اما واقع بین باشیم

how many people can Europe take?

اروپا قابلیت پذیرش چه تعدادی را دارد؟

AG: Well, that is a question that has no answer,

آگ: خب، سوالی است که پاسخی ندارد،

because refugees have the right to be protected.

چون پناهجوها از حق حمایت شدن برخوردارند.

And there is such a thing as international law,

و چیزی در قالب یک قانون بین المللی وجود دارد،

so there is no way you can say, "I take 10,000 and that's finished."

پس هیچ راهی نیست که بگوییم، «من ۱۰،۰۰۰ تن را می‌پذیرم و ختم ماجرا.»

I remind you of one thing:

موردی را برایتان یادآوری می‌کنم:

in Turkey, at the beginning of the crisis, I remember one minister saying,

در ترکیه، در آغاز بحران، یادم است وزیری می‌گفت،

"Turkey will be able to receive up to 100,000 people."

«ترکیه قادر به پذیرش ۱۰۰،۰۰۰ نفر خواهد بود.»

Turkey has now two million three-hundred thousand

ترکیه اکنون دو میلیون و سیصد هزار

or something of the sort, if you count all refugees.

یا چیزی در این حدود پناهجو دارد اگر همه آنها را بشمارید.

So I don't think it's fair to say how many we can take.

پس منصفانه نیست بگوییم که چه تعدادی را می‌توانیم بپذیریم.

What it is fair to say is: how we can we organize ourselves

عادلانه است بگوییم: چطور می‌توانیم خود را در پذیرش

to assume our international responsibilities?

مسئولیتهای بین‌المللی سازماندهی کنیم.

And Europe has not been able to do so,

و اروپا قادر به انجام چنین کاری نبود،

because basically, Europe is divided because there is no solidarity

چون عمدتا اروپا چند دسته است، وحدتی در

in the European project.

پروژه اروپایی وجود ندارد.

And it's not only about refugees; there are many other areas.

و این تنها درباره پناهجویان نیست؛ در خیلی از حوزه‌های دیگر همینطور است.

And let's be honest, this is the moment in which we need more Europe

و بیایید صادق باشیم، این لحظه‌ای است که در آن به اروپای بیشتر

instead of less Europe.

بجای اروپای کمتر نیاز داریم.

But as the public less and less believes in European institutions,

اما در حینی که اعتقاد عمومی به نهادهای اروپایی کمتر و کمتر می‌شود،

it is also each time more difficult to convince the public

همچنین متقاعد کردن آرا عمومی به این که ما به اروپای بیشتر

that we need more Europe to solve these problems.

برای حل این مشکلات نیاز داریم نیز دشوارتر می‌شود.

BG: We seem to be at the point

ب ج: به نظر میاید در مرحله‌ای هستیم که ارقام بخاطر

where the numbers turn into political shifts, particularly domestically.

جابجایی‌های سیاسی دچار تغییر شده‌اند، به خصوص بصورت درون مرزی.

We saw it again this weekend in France,

دوباره آخر این هفته شاهد این مسئله در فرانسه بودیم،

but we have seen it over and over in many countries:

اما بارها و بارها شاهد آن در خیلی کشورها بودیم:

in Poland and in Denmark and in Switzerland and elsewhere,

در لهستان و دانمارک و سوییس و جاهاهای دیگر،

where the mood changes radically because of the numbers,

جاییکه حالتها به سبب ارقام شدیدا دستخوش تغییرات قرار می‌گیرند،

although they are not very significant in absolute numbers.

اگر چه در ارقام مطلق چندان چشمگیر نیستند.

The Prime Minister of --

نخست وزیر کشور--

AG: But, if I may, on these:

ا گ: اما، در باره این موارد اگر اجازه داشته باشم:

I mean, what does a European see at home

منظورم این است که یک اروپایی چه چیزی در خانه‌اش

in a village where there are no migrants?

در دهکده‌ای که هیچ مهاجری نیست می‌بیند؟

What a European sees is, on television,

آنچه یک اروپایی می‌بیند، تلویزیون است،

every single day, a few months ago, opening the news every single day,

هر روز، بمدت چندین ماه است که شروع خبرها مساله ورود

a crowd coming, uncontrolled,

جمعیتی بصورت مهار نشده است

moving from border to border,

که مرز به مرز حرکت می‌کنند،

and the images on television were of hundreds

و تصاویر توی تلویزیون مربوط به صدها

or thousands of people moving.

یا هزاران مردم در حال حرکت است.

And the idea is that nobody is taking care of it --

و این ایده وجود دارد که هیچ کس به فکر نیست--

this is happening without any kind of management.

این امر بی هیچ مدیریتی در حال رخ دادن است.

And so their idea was, "They are coming to my village."

و ایده آنها این بود، «آنها به دهکده من میایند.»

So there was this completely false idea that Europe was being invaded

پس این ایده کاملا غلط بوده که اروپا مورد هجوم واقع شده

and our way of life is going to change, and everything will --

و نحوه زندگی ما قرار است تغییر کند و همه چیز قرار است--

And the problem is that if this had been properly managed,

و مشکل این است که اگر این ماجرا بخوبی مدیریت شده بود،

if people had been properly received,

اگر این مردم به درستی پذیرش و استقبال می‌شدند،

welcomed, sheltered at point of entry, screened at point of entry,

در مداخل ورودی آنها را سوا کرده و پناه موقت می‌دادند،

and the moved by plane to different European countries,

و بعد با هواپیما به کشورهای مختلف منتقل می‌شدند،

this would not have scared people.

باعث ترس آدمها نمی‌شد.

But, unfortunately, we have a lot of people scared,

اما متاسفانه، ما کلی آدم داریم که ترسیدند،

just because Europe was not able to do the job properly.

صرفا به این خاطر که اروپا قادر نبود کارش را درست انجام دهد.

BG: But there are villages in Germany

ب ج: اما دهکده‌هایی در آلمان هستند

with 300 inhabitants and 1,000 refugees.

با جمعیت ۳۰۰ نفری و ۱،۰۰۰ پناهجو.

So, what's your position?

در این باره چه نظری دارید؟

How do you imagine these people reacting?

از این مردم انتظار چه واکنشی را دارید؟

AG: If there would be a proper management of the situation

آ گ: اگر مدیریت صحیحی از موقعیت را داشته باشیم

and the proper distribution of people all over Europe,

و همینطور توزیع مناسب این افراد را در سرتاسر اروپا

you would always have the percentage that I mentioned:

همیشه درصدی که ذکر کردم را خواهید داشت:

one per each 2,000.

هر کدام ۲،۰۰۰.

It is because things are not properly managed

الان مشکل مدیریت نامناسب را داریم

that in the end we have situations

که منتهی به شرایط کنونی شده

that are totally impossible to live with, and of course if you have a village --

که زندگی با آن را تماما غیرممکن ساخته و البته اگر روستایی را داشته باشید--

in Lebanon, there are many villages

در لبنان، روستاهای زیادی هسستند

that have more Syrians than Lebanese; Lebanon has been living with that.

که تعداد سوریها از لبنانی‌ها بیشتر است.

I'm not asking for the same to happen in Europe,

من توقع ندارم همین اتفاق در اروپا پیش بیاید،

for all European villages to have more refugees than inhabitants.

این که در همه روستاهای اروپایی تعداد پناهجوها بیشتر از ساکنان باشد.

What I am asking is for Europe to do the job properly,

آنچه از اروپا انتظارم دارم این است که وظیفه‌اش را درست انجام دهد،

and to be able to organize itself to receive people

و قادر باشد خودش را برای دریافت این آدمها سازماندهی کند،

as other countries in the world were forced to do in the past.

همانطوری که سایر کشورها در دنیا در گذشته به آن مجبور بوده‌اند.

BG: So, if you look at the global situation not only at Europe --

ب ج: پس، اگر به وضعیت جهانی بنگرید و نه فقط اروپا--

(Applause)

(تشویق)

BG: Yes!

ب ج: بله!

(Applause)

(تشویق)

BG: If you look at the global situation, so, not only at Europe,

ب ج: اگر به وضعیت جهانی بنگرید و خب نه فقط اروپا،

I know you can make a long list of countries

مطمئنم می‌توانید فهرست بلندی از کشورهایی را داشته باشید

that are not really stepping up,

که حقیقتا در این امر دخالتی نمی‌کنند،

but I'm more interested in the other part --

اما من بیشتر به آن بخش دیگر علاقمندم--

is there somebody who's doing the right thing?

آیا کسی هست که کارش را درست انجام دهد؟

AG: Well, 86 percent of the refugees in the world

آ گ: خب، ۸۶ درصد از پناهجوها در جهان

are in the developing world.

در کشورهای در حال توسعه هستند.

And if you look at countries like Ethiopia --

و اگر به کشورهایی مثل اتیوپی نگاه کنید--

Ethiopia has received more than 600,000 refugees.

اتیوپی بیش از ۶۰۰،۰۰۰ پناهجو دریافت کرده.

All the borders in Ethiopia are open.

همه مرزها در اتیوپی باز است.

And they have, as a policy,

و آنها سیاستی دارند تحت عنوان

they call the "people to people" policy that every refugee should be received.

«مردم برای مردم» که هر پناهجویی را باید پذیرفت.

And they have South Sudanese,

و آنها سودان جنوبی را دارند،

they have Sudanese, they have Somalis.

همینطور خود سودان و سومالی را

They have all the neighbors.

آنها همه همسایگان را دارند.

They have Eritreans.

آنها اریتریها را دارند

And, in general,

و در کل،

African countries are extremely welcoming of refugees coming,

کشورهای آفریقای بی‌نهایت نسبت به ورود پناهجوها خوش‌آمدگو هستند،

and I would say that in the Middle East

و مایلم بگویم که در خاورمیانه

and in Asia, we have seen a tendency for borders to be open.

و در آسیا شاید تمایل آنها به داشتن مرزهای باز بوده‌ایم.

Now we see some problems with the Syrian situation,

اکنون شاهد برخی مشکلات در رابطه با وضعیت سوریه هستیم،

as the Syrian situation evolved into also a major security crisis,

همانطور که وضعیت سوریه در حال تبدیل شدن به یک بحران امنیتی عمده است،

but the truth is that for a large period,

اما حقیقتا این است که برای دوره‌ای طولانی،

all borders in the Middle East were open.

همه مرزها در خاورمیانه باز بودند.

The truth is that for Afghans,

حقیقت این است که مرزهای ایران

the borders of Pakistan and Iran were open for, at the time,

و پاکستان برای افغانها زمانی که باز بود

six million Afghans that came.

حدود شش میلیون افغان وارد شدند.

So I would say that even today, the trend in the developing world

بنابراین مایلم بگویم که حتی امروز تمایل در کشورهای در حال توسعه

has been for borders to be open.

به سمت مرزهای باز است.

The trend in the developed world is for these questions to become

تمایل در کشورهای توسعه یافته در ارتباط این پرسشها

more and more complex,

پیچیده و پیچیده‌تر شده

especially when there is, in the public opinion,

بخصوص وقتی که آرا عمومی

a mixture of discussions between refugee protections on one side

معطوف به ملغمه‌ای از بحثهای محافظت از پناه‌جوها از یک سو

and security questions -- in my opinion, misinterpreted -- on the other side.

و پرسشهای امنیتی -- به عقیده من، سوء تعبیر شده-- از سوی دیگر است.

BG: We'll come back to that too,

ب ج: دوباره به این موضوع برمی‌گردیم،

but you mentioned the cutting of funding and the vouchers

اما شما درباره قطع کردن بودجه و کمک هزینه‌ها

from the World Food Programme.

از برنامه جهانی غذا گفتید.

That reflects the general underfunding of the organizations

که نشانگر کمبود بودجه عمومی سازمانهایی است

working on these issues.

که روی این مسائل کار می‌کنند.

Now that the world seems to have woken up,

اکنون به نظر می‌رسد جهان بیدار شده باشد،

are you getting more funding and more support,

آیا بودجه و پشتیبانی بیشتری دریافت می‌کنید

or it's still the same?

یا هنوز همان اوضاع است؟

AG: We are getting more support.

آ گ: ما پشتیبانی بیشتری دریافت می‌کنیم.

I would say that we are coming close to the levels of last year.

مایلم اعلام کنم که به همان سطوح پارسالی نزدیک می‌شویم.

We were much worse during the summer.

طی تابستان خیلی بدتر بودیم.

But that is clearly insufficient to address the needs of the people

اما روشن است که برای خطاب قرار دادن نیازهای مردم

and address the needs of the countries

و نیازهای کشورهایی که این آدمها را

that are supporting the people.

حمایت می‌کنند ناکافی است.

And here we have a basic review of the criteria, the objectives,

و در اینجا بازنگری ابتدایی از معیارها، اهداف و

the priorities of development cooperation that is required.

الویتهای توسعه همکاری را داریم که الزامی است.

For instance, Lebanon and Jordan are middle-income countries.

برای مثال، لبنان و اردن کشورهایی با درآمد متوسط هستند.

Because they are middle-income countries,

چون که کشورهایی با درآمد متوسط هستند،

they cannot receive soft loans or grants from the World Bank.

آنها نمی‌توانند وامهای بلاعوض یا کم بهره از بانک جهانی دریافت کنند

Now, today this doesn't make any sense,

اکنون، دیگر چنین چیزی بی‌معناست،

because they are providing a global public good.

چون تامین کننده منفعت عمومی جهانی هستند.

They have millions of refugees there,

آنها میلیونها پناهجو دارند،

and to be honest, they are pillars of stability in the region,

و صادق باشیم، آنها ستونهای تثبیت منطقه هستند

with all the difficulties they face,

علی رغم تمام دشواریهایی که دارند

and the first line of defense of our collective security.

و نخستین خط دفاعی امنیت جمعی ما هستند.

So it doesn't make sense

پس بی‌معناست که

that these countries are not a first priority

چنین کشورهایی الویت نخست در

in development cooperation policies.

سیاستهای همکاری توسعه نیستند.

And they are not.

و متاسفانه همینطور هست.

And not only do the refugees live in very dramatic circumstances

و نه تنها پناهجوها در شرایط رقت‌بار داخل

inside those countries,

این کشورها زندگی می‌کنند،

but the local communities themselves are suffering,

بلکه جوامعه محلی خودشان نیز رنج می‌برند،

because salaries went down,

چون حقوقها کمتر شده،

because there are more unemployed,

چون بیکاری بیشتر شده

because prices and rents went up.

چون قیمتها و اجاره‌ها بالا رفتند.

And, of course, if you look at today's situation

و البته، اگر نگاهی به وضعیت کنونی

of the indicators in these countries,

شاخصها در این کشورها بیاندازید،

it is clear that, especially their poor groups of the population,

روشن است که بویژه در گروههای فقیر جمعیتی آنها

are living worse and worse because of the crisis they are facing.

شرایط زندگی بدتر و بدتر شده که به علت بحرانی است که با آن مواجه‌اند.

BG: Who should be providing this support?

ب ج: چه کسی باید تامین کننده این پشتیبانی باشد؟

Country by country, international organizations, the European Union?

کشور به کشور، نهادهای بین‌المللی، اتحادیه اروپا؟

Who should be coming up with this support?

چه کسی باید این حمایت را ارائه کند؟

AG: We need to join all efforts.

آ گ: همه باید در این اقدامات مشارکت کنیم.

It's clear that bilateral cooperation is essential.

روشن است که همکاری دوجانبه لازم است.

It's clear that multilateral cooperation is essential.

روشن است که همکاری چند جانبه لازم است.

It's clear that international financial institutions should have flexibility

روشن است که نهادهای مالی جهانی باید انعطاف‌پذیری داشته باشند

in order to be able to invest more massively

تا قادر به سرمایه‌گذاری در حجم انبوه

in support to these countries.

در پشتیبانی از این کشورهاست.

We need to combine all the instruments and to understand that today,

لازم است همه ابزار را ترکیب کنیم و آن را امروز بفهمیم،

in protracted situations, at a certain moment,

در شرایط طولانی شده، لحظه‌ای می‌رسد

that it doesn't make sense anymore to make a distinction

که دیگر نمی‌شود تفاوت بین کمک بشردوستانه

between humanitarian aid and development aid

و کمک به توسعه

or development processes.

یا فرایندهای توسعه قائل شد.

Because you are talking about children in school,

چون درباره کودکان در مدرسه صحبت می‌کنید،

you are talking about health,

درباره بهداشت و

you are talking about infrastructure that is overcrowded.

درباره زیرساختارها که زیادی شلوغ هستند.

You are talking about things that require a long-term perspective,

درباره چیزهایی حرف مي زنید که مستلزم یک چشم‌انداز طولانی مدت

a development perspective

از توسعه هستند

and not only an emergency humanitarian aid perspective.

و فقط بحث چشم انداز کمک بشردوستانه فوری نیست.

BG: I would like your comment on something

ب ج: مایلم نظر شما را درباره چیزی که

that was in newspapers this morning.

در روزنامه‌های امروز صبح بود بدانم.

It is a statement made by the current front-runner

ادعای است که دونالد ترامپ کاندیدای

for the Republican nomination for US President, Donald Trump.

نامزدی جمهوریخواه‌هان برای ریاست جمهوری آمریکا کرده.

Yesterday, he said this.

دیروز این را گفت.

(Laughter)

(خنده)

No, listen to this. It's interesting.

نه، به این گوش کنید. جالبه.

I quote: "I am calling for a total and complete shutdown

نقل قول می‌کنم:« من درخواست جلوگیری تمام و کمال ورود

of Muslims entering the US,

مسلمانان به ایالات متحده را دارم،

until our country's representatives can figure out what's going on."

تا مادامیکه نمایندگان کشورمان پی به آنچه در جریان است ببرند.»

How do you react to that?

واکتش شما چیست؟

AG: Well, it's not only Donald Trump.

آ گ: خب، رونالد ترامپ فقط نیست.

We have seen several people around the world

شاهد بوده‌ایم که چندین مسئول سیاسی

with political responsibility saying, for instance,

از گوشه و اکناف جهان حرفهای این چنینی که

that Muslims refugees should not be received.

باید از پذیرفتن پناهجوهای مسلمان خودداری کرد را می‌گویند.

And the reason why they say this

و علت چنین صحبتهایی از سوی آنها

is because they think that by doing or saying this,

بخاطر این است که فکر می‌کنند با این حرفها و کارها

they are protecting the security of their countries.

از امنیت کشورهایشان محافظت می‌کنند.

Now, I've been in government.

من شغل دولتی داشته‌ام.

I am very keen on the need for governments

من از نیاز حکومتها برای مراقبت از

to protect the security of their countries

امنیت کشورها و مردمشان

and their people.

بسیار آگاهم.

But if you say, like that,

اما اگر این حرف را آمریکا

in the US or in any European country,

یا کشورهای اروپایی بزنید،

"We are going to close our doors to Muslim refugees,"

« ما درهایمان را به روی پناهجویان مسلمان می‌بندیم.»

what you are saying is the best possible help

حرف که می‌زنید بهترین کمک ممکن

for the propaganda of terrorist organizations.

به تبلیغات سیاسی نهادهای تروریستی است.

Because what you are saying --

چون آنچه می‌گویید--

(Applause)

(تشویق)

What you are saying will be heard by all the Muslims in your own country,

آنچه شما می‌گویید توسط مسلمانان در کشورهایتان شنیده می‌شود،

and it will pave the way for the recruitment

و مسیر را برای نیروگیری

and the mechanisms that, through technology,

و مکانیزمهایی هموار می‌کند که از طریق فناوری

Daesh and al-Nusra, al-Qaeda, and all those other groups

داعش و النصره و القاعده و سایر همه این گروهها

are today penetrating in our societies.

امروزه درون جوامع ما نفوذ می‌کنند.

And it's just telling them, "You are right, we are against you."

و فقط به آنها می‌گوید، «حق با شماست، ما علیه شما هستیم.»

So obviously, this is creating in societies that are all multiethnic,

پس واضح است که این اتفاق در جوامعی شکل می‌گیرد که همه چندقومیتی،

multi-religious, multicultural,

چند مذهبی، چند فرهنگی هستند

this is creating a situation in which, really,

و منجر به خلق وضعیتی می‌شود که حقیقتا

it is much easier for the propaganda of these terrorist organizations

برای پروپاگاندای این نهادهای تروریستی آسانترند

to be effective in recruiting people for terror acts

تا در استخدام افراد جهت اعمال ترور در میان کشورهایی که

within the countries where these kinds of sentences are expressed.

انواع این جملات اظهار می‌شوند موفق عمل کنند.

BG: Have the recent attacks in Paris and the reactions to them

ب ج: آیا حملات اخیر در پاریس و واکنشها نسبت به آنها

made your job more difficult?

شغل شما را سخت نکرده است؟

AG: Undoubtedly.

آ گ: بدون شک.

BG: In what sense?

ب ج: در چه مفهومی؟

AG: In the sense that, I mean, for many people the first reaction

آ گ: با این مفهوم، منظورم این است که برای اکثر مردم اولین واکنش

in relation to these kinds of terrorist attacks is: close all borders --

در رابطه با این حملات تروریستی اینطور است: همه مرزها را ببندید--

not understanding that the terrorist problem in Europe is largely homegrown.

بدون این که درک کنند مشکل تروریست در اروپا شدیدا داخلی است.

We have thousands and thousands of European fighters in Syria and in Iraq,

ما هزاران هزار مبارز اروپایی در سوریه و عراق داریم،

so this is not something that you solve by just not allowing Syrians to come in.

بنابراین این مشکلی نیست که بتوان با ندادن اجازه ورود به سوریها حلش کرد.

And I must say, I am convinced

و باید بگویم که متقاعد شده‌ام

that the passport that appeared,

پاسپورتی که پیدا شده،

I believe, was put by the person who has blown --

به اعتقاد من، توسط کسی که انفجار را انجام داده آنجا گذاشته شده--

BG: -- himself up, yeah.

ب ج: بله خودش را منفجر کرد.

AG: [I believe] it was on purpose,

آ گ: [ متقعدم] عمدی بوده

because part of the strategies of Daesh is against refugees,

چون بخشی از استراتژی داعش علیه پناهجوهاست

because they see refugees as people that should be with the caliphate

زیرا آنها پناهجوها را بعنوان مردمی می‌بینند که باید زیر سلطه خلیفه باشند

and are fleeing to the crusaders.

و آنها به آغوش صلیبیان فرار می کنند.

And I think that is part of Daesh's strategy to make Europe react,

و فکر می‌کنم که بخشی از استراتژی داعش وادار کردن اروپا به واکنش است،

closing its doors to Muslim refugees

با بستن درهایش به پناهجویان مسلمان

and having an hostility towards Muslims inside Europe,

و کینه‌ورزی نسبت به مسلمانان داخل اروپا،

exactly to facilitate Daesh's work.

دقیقا در راستای تسهیل بخشیدن به کار داعش.

And my deep belief is that it was not the refugee movement

و باور عمیق من این است که جنبش پناهجو نبود

that triggered terrorism.

که تروریسم را راه انداخت.

I think, as I said,

همانطور که گفتم، فکر می‌کنم

essentially terrorism in Europe is today a homegrown movement

لزوما تروریسم در اروپا امروز جنبش در خانه رشد یافته‌ای است

in relation to the global situation that we are facing,

در ارتباط با موقعیت جهانی که با آن مواجه هستیم،

and what we need is exactly to prove these groups wrong,

و آنچه نیاز داریم دقیقا ثابت کردن این است که این گروهها اشتباه می‌کنند،

by welcoming and integrating effectively

با خوشامدگویی و یکپارچه‌سازی موثر

those that are coming from that part of the world.

آنهایی که از آن بخش جهان میایند.

And another thing that I believe is that to a large extent,

و باور دیگری که دارم این است که تا حد زیادی

what we are today paying for in Europe

آن بهای گزافی که این روزها در اروپا مي پردازیم

is the failures of integration models

عدم موفقیت الگوهای یکپارچه‌سازی است

that didn't work in the '60s, in the '70s, in the '80s,

که در دهه های ۶۰، ۷۰ و ۸۰ در رابطه

in relation to big migration flows that took place at that time

با جریانهای مهاجرتی بزرگی که در زمان رخ داده موثر نبوده

and generated what is today in many of the people, for instance,

و امروزه در بسیاری از مردم ایجاد شده، برای مثال

of the second generation of communities,

نسل دوم جوامع،

a situation of feeling marginalized,

حس این که در حاشیه قرار دارند،

having no jobs,

نداشتن شغل،

having improper education,

نداشتن تحصیلات مناسب،

living in some of the neighborhoods that are not adequately provided

زندگی در برخی از همسایگی‌ها که از سوی زیرساختار عمومی

by public infrastructure.

بحدی کافی تامین نشده.

And this kind of uneasiness, sometimes even anger,

و این نوع ناراحتی و گاها حتی عصبانیت،

that exists in this second generation

که در این نسل دوم وجود دارد

is largely due to the failure of integration policies,

عمدتا بخاطر ناکارایی سیاستهای یکپارچه‌سازی است،

to the failure of what should have been a much stronger investment

عدم موفقیت آنچه باید سرمایه‌گذاری قدرتمندتری در خلق شرایطی

in creating the conditions for people to live together and respect each other.

برای انسانها باشد که با هم زندگی کنند و به یکدیگر احترام بگذارد.

For me it is clear.

برای من روشن است.

(Applause)

(تشویق)

For me it is clear that all societies will be multiethnic, multicultural,

برای من روشن است که همه اجتماعات جوامع چند قومیتی، چند فرهنگی و

multi-religious in the future.

چند دینی در آینده باشند.

To try to avoid it is, in my opinion, impossible.

ممانعت از چنین چیزی به‌ ایده من غیرممکن است.

And for me it's a good thing that they will be like that,

و این که آنها اینطور باشند برای من چیز خوبی است،

but I also recognize that, for that to work properly,

اما همچنین تشخیص می‌دهم ‌که اگر بخواهیم خوب کار کند،

you need a huge investment

نیاز به سرمایه‌گذاری عظیمی در

in the social cohesion of your own societies.

ایجاد ارتباط منطقی اجتماعی در جوامع خودتان دارید.

And Europe, to a large extent, failed in that investment

و اروپا، تا میزان زیادی در این سرمایه‌گذاری طی

in the past few decades.

چند دهه گذشته ناموفق بوده.

BG: Question: You are stepping down from your job at the end of the year,

ب ج: پرسش: در پایان امسال شما بعد از ۱۰ سال منصبی که داشتید

after 10 years.

را ترک می‌کنید.

If you look back at 2005,

اگر به ۲۰۰۵ برگردید

when you entered that office for the first time, what do you see?

زمانی که برای نخستین بار پا به آن دفتر گذاشتید، شاهد چه چیزی بودید؟

AG: Well, look:

آ گ: خب، ببینید:

In 2005, we were helping one million people go back home

در ۲۰۰۵، ما به یک میلیون نفر کمک می کردیم که در کمال عزت و امنیت

in safety and dignity, because conflicts had ended.

به وطن خود بازگردند، چون درگیریها تمام شده بود.

Last year, we helped 124,000.

پارسال، به ۱۲۴،۰۰۰ نفر کمک کردیم.

In 2005, we had about 38 million people displaced by conflict in the world.

در ۲۰۰۵، حدود ۳۸ میلیون انسان بواسطه درگیریها در دنیا آواره شدند.

Today, we have more than 60 million.

امروز این رقم بیش از ۶۰ میلیون است.

At that time, we had had, recently,

در آن زمان، ما یکسری درگیری داشتیم

some conflicts that were solved.

که اخیرا حل شده بودند.

Now, we see a multiplication of new conflicts

اکنون، شاهد مضاعف شدن درگیریهای جدید هستیم

and the old conflicts never died:

و درگیریهای قدیم نیز از میان نرفتند:

Afghanistan, Somalia, Democratic Republic of Congo.

افغانستان، سومالی، جمهوری دمکراتیک کنگو.

It is clear that the world today is much more dangerous than it was.

روشن است که جهان امروز مکانی خطرناک‌تر از قبل است.

It is clear that the capacity of the international community

روشن است که ظرفیت جامعه بین المللی

to prevent conflicts and to timely solve them,

برای پیشگیری از درگیریها و صرف زمان برای حل آنها

is, unfortunately, much worse than what it was 10 years ago.

بدبختانه بسیار بدتر از ۱۰ سال قبل است.

There are no clear power relations in the world,

ارتباطات قدرتمند روشنی در جهان وجود دارد،

no global governance mechanisms that work,

هیچ مکانیزم اداره کننده جهانی وجود ندارد که پاسخگو باشد،

which means that we live in a situation

و این یعنی که ما در شرایطی زندگی می‌کنیم

where impunity and unpredictability tend to prevail, and that means

که در آن معافیت از مجازات و غیرمترقبه بودن حاکم است و باز به معنی

that more and more people suffer,

آدمهای بیشتر و بیشتری است که رنج می‌برند.

namely those that are displaced by conflicts.

از جمله آنهایی که در نتیجه این مناقشات آواره شده‌اند.

BG: It's a tradition in American politics

ب ج: سنتی در بین سیاستمداران آمریکایی هست

that when a President leaves the Oval Office for the last time,

که وقتی یک رییس جمهور دفتر بیضی ریاست جمهوری را برای آخرین بار ترک می‌کند،

he leaves a handwritten note on the desk for his successor

یاداشتی روی میز برای جانشین خود می‌گذارد

that walks in a couple of hours later.

که ظرف چند ساعت بعد به آنجا قدم می‌گذارد.

If you had to write such a note to your successor, Filippo Grandi,

اگر قرار بود چنین متنی برای جانشین‌تان فیلیپو گراندی ( نماینده سازمان ملل برای پناهندگان) بنویسید،

what would you write?

چه می‌نوشتید؟

AG: Well, I don't think I would write any message.

آ گ: خب، فکر نمی کنم که هیچ پیغامی بنویسم.

You know, one of the terrible things when one leaves an office

می دانید، یکی از وحشتناکترین چیزها وقتی شخصی دفتر را ترک کند

is to try to become the backseat driver,

این است که سعی کند نقش آن مسافر فضول پشت سر راننده را بازی کند

always telling the new one what to do.

که مدام به شخص تازه‌وارد می‌گوید این کار را بکن یا نکن.

So that, I will not do.

برای همین من این کار را نخواهم کرد.

If I had to say something to him,

اگر قرار بود چیزی به او بگویم،

it would be, "Be yourself, and do your best."

این بود که «خودت باش، و بهترینی را که می‌توانی انجام بده.»

BG: Commissioner, thank you for the job you do.

ب گ: از شما سپاسگذارم برای کاری که انجام می‌دهید.

Thank you for coming to TED.

متشکرم از این که به TED آمدید.

(Applause)

(تشویق)