Maria Bezaitis: The surprising need for strangeness

ماریا بئزایتیس: نیاز حیرت‌آور برای غریبگی

Translator: Joseph Geni Reviewer: Morton Bast

Translator: Leila Ataei Reviewer: soheila Jafari

"Don't talk to strangers."

" با غريبه‌ها حرف نزنيد."

You have heard that phrase uttered

اين عبارتیست كه دوستان،

by your friends, family, schools and the media for decades.

خانواده، مدرسه و رسانه‌ها ده‌ها سال است که می‌گویند.

It's a norm. It's a social norm.

اين يك هنجار است. هنجارى اجتماعى.

But it's a special kind of social norm,

اما نوع خاصى از هنجار اجتماعی است،

because it's a social norm that wants to tell us

چون هنجارى اجتماعی است كه می خواهد به ما بگويد

who we can relate to and who we shouldn't relate to.

با چه كسانى مى توانيم رابطه داشته باشيم و با چه كسانى نه.

"Don't talk to strangers" says,

مى‌گويد، "با غريبه ها حرف نزن"

"Stay from anyone who's not familiar to you.

"از هركسى كه با تو آشنا نيست دور بمان.

Stick with the people you know.

به آدمهايى بچسب كه مى‌شناسيشان.

Stick with people like you."

به آدمهايى مثل خودت بچسب."

How appealing is that?

این چقدر جذاب است؟

It's not really what we do, is it, when we're at our best?

آیا اين كارى‌ست كه ما واقعاً انجام مى‌دهيم ؟ و یا اینکه کاری‌ست که ما وقتی که در بهترين حالت هستیم آن را انجام می‌دهدیم؟

When we're at our best, we reach out to people

وقنى در بهترن حالت خودمان قرار داريم، دست بسوى مردمانى دراز مى كنيم

who are not like us,

كه مثل ما نيستند،

because when we do that, we learn from people

چون وقتى ما آن كار را انجام مى دهيم، از مردمانى ياد مى‌گيريم

who are not like us.

كه مثل ما نيستند.

My phrase for this value of being with "not like us"

اصطلاحی که من براى "کسانی که مثل ما نیستند" بکار میبرم

is "strangeness,"

"غريبگى" است،

and my point is that in today's digitally intensive world,

و منظورم اين است كه در دنياى فشرده ديجيتالى امروز،

strangers are quite frankly not the point.

غريبه ها ديگر رک و پوست کنده نكته اصلی نيستند.

The point that we should be worried about is,

نكته‌اى كه ما بايد درباره ش نگران باشيم

how much strangeness are we getting?

ميزان غريبگى است كه با آن روبه رو هستيم؟

Why strangeness? Because our social relations

چرا غريبه‌ها؟ چون روابط اجتماعى ما

are increasingly mediated by data,

بطور فزاينده اى از سوى داده‌ها در حال دستكارى شدن است،

and data turns our social relations into digital relations,

و داده‌ها روابط اجتماعى ما را به روابط ديجيتال تبديل مى كنند،

and that means that our digital relations

و اين يعنى كه دنياى ديجيتال ما

now depend extraordinarily on technology

اكنون بطرز خارق العاده اى به فناورى بستگى دارد

to bring to them a sense of robustness,

تا در آنها حس نيرومند بودن را برانگيزد،

a sense of discovery,

حس كشف كردن،

a sense of surprise and unpredictability.

حس شگفت زدگى و غيرقابل پيش بينى بودن..

Why not strangers?

چرا غريبه‌ها نه؟

Because strangers are part of a world

چون غريبه‌ها بخشى از دنيايى

of really rigid boundaries.

با محدوديتهاى واقعاً سفت و سخت هستند.

They belong to a world of people I know

آنها به دنياى آدمهايى تعلق دارند كه مي شناسم‌شان

versus people I don't know,

بر خلاف آدمهايى كه نمى شناسم‌شان،

and in the context of my digital relations,

و در بافت روابط ديجيتال من،

I'm already doing things with people I don't know.

من همين الان نیز كارهايى را با كسانى انجام مى‌دهم كه نمى‌شناسم.

The question isn't whether or not I know you.

سوال اين نيست كه من شما را مى شناسم يا خير.

The question is, what can I do with you?

سوال اين است، چكار مى توانم با شما انجام دهم؟

What can I learn with you?

با شما چه چیزی مى‌توانم ياد بگيرم؟

What can we do together that benefits us both?

با هم چه كارى مى‌توانيم انجام دهيم كه به هردومان سود برساند؟

I spend a lot of time thinking about

زمان زيادى را صرف فكر كردن در اين باره مى‌كنم كه

how the social landscape is changing,

چگونه چشم انداز اجتماعى تغيير مى‌كند،

how new technologies create new constraints

چگونه فناوريهاى جديد محدوديتهاى جديد و فرصتهاى تازه‌اى را

and new opportunities for people.

براى انسانها خلق مى‌كند.

The most important changes facing us today

مهمترين تغييراتى كه امروزه با آن روبرو هستيم

have to do with data and what data is doing

با داده ها سرو كار دارند و كارى كه داده ها براى

to shape the kinds of digital relations

شكل دادن انواع رابطه هاى ديجيتالى مى‌كنند چيزى است

that will be possible for us in the future.

كه براى ما در آينده ممكن خواهد بود.

The economies of the future depend on that.

اقتصادهاى آينده به آن بستگى دارد.

Our social lives in the future depend on that.

زندگيهاى اجتماعى ما در آينده به آن بستگى دارد.

The threat to worry about isn't strangers.

تهديد نگران كننده غريبه‌ها نيستند.

The threat to worry about is whether or not

تهديد نگران كننده اين است كه خواه ناخواه

we're getting our fair share of strangeness.

ما سهم عادلانه خویش را از غريبه ها مى‌گيريم.

Now, 20th-century psychologists and sociologists

آن زمان كه روانشناسان و جامعه شناسان قرن بيستم

were thinking about strangers,

درباره غريبه‌ها فكر مى‌كردند،

but they weren't thinking so dynamically about human relations,

چندان پويا به روابط انسانى فكر نکردند،

and they were thinking about strangers

و در بافت تمرينات اثرگذار

in the context of influencing practices.

درباره غريبه‌ها فكر مى‌كردند

Stanley Milgram from the '60s and '70s,

استنلى ميلگرام از دهه‌هاى ٦٠ و ٧٠،

the creator of the small-world experiments,

خالق تجربه‌هاى دنياى كوچك،

which became later popularized as six degrees of separation,

كه بعداً به اندازه شش درجه از جدايى محبوب گرديد

made the point that any two arbitrarily selected people

این نكته را روشن كرد كه از هر دو آدمی که بطور قراردادى انتخاب می‌شوند

were likely connected from between five to seven intermediary steps.

احتمالاً بواسط ۵ تا ۷ نفر بهم وصل بوده‌اند.

His point was that strangers are out there.

نكته اين بود كه غريبه‌ها آنجا بيرون هستند.

We can reach them. There are paths

مى توانيم بطرفشان دست دراز كنيم. مسيرهايى وجود دارد

that enable us to reach them.

كه ما را قادر به رسيدن به آنها مى‌كند.

Mark Granovetter, Stanford sociologist, in 1973

ما رك گرانووتر، جامعه شناس استنفوردى، در ١٩٧٣

in his seminal essay "The Strength of Weak Ties,"

در مقاله اصلیش تحت عنوان "نیروی روابط ضعیف"

made the point that these weak ties

این نکته را می‌رساند که این روابط ضعیف

that are a part of our networks, these strangers,

بخشی از شبکه‌های ما هستند، این غریبه‌ها

are actually more effective at diffusing information to us

در واقع در قیاس با روابط قوی ما، یعنی کسانی که به ما نزدیک هستند،

than are our strong ties, the people closest to us.

در منتشر کردن اطلاعات برای ما خیلی موثرترند.

He makes an additional indictment of our strong ties

وی همچنین ادعای دیگری درباره روابط قوی ما می‌کند.

when he says that these people who are so close to us,

وقتى مى‌گويد اين آدمهایی که خيلى به ما نزديكند،

these strong ties in our lives,

اين روابط قوى در زندگيهاي‌مان،

actually have a homogenizing effect on us.

در واقع تاثيری همسان‌سازروى ما دارند.

They produce sameness.

آنها يكسان بودن را توليد مى‌كنند.

My colleagues and I at Intel have spent the last few years

همكارانم و من در اينتل چند سال اخير را صرف

looking at the ways in which digital platforms

بررسی به روشهايى كرده‌ايم كه در آن پایگاه‌هاى ديجيتالى

are reshaping our everyday lives,

زندگى روزانه‌مان را دوباره شكل مى‌دهند،

what kinds of new routines are possible.

و کدام انواع جديدى از جریانات روزمره ممكن است.

We've been looking specifically at the kinds

ما مخصوصاً به انواع پایگاه‌هاى ديجيتال

of digital platforms that have enabled us

نگاه كرده‌ايم كه ما قادر به بردن

to take our possessions, those things that used to be

آن دسته از متعلقاتمان کرده است

very restricted to us and to our friends in our houses,

که قبلاً فقط به ما و دوستانمان در منازل محدود می‌شدند

and to make them available to people we don't know.

و در دسترس کسانی قرار دهیم که نمی شناسیم.

Whether it's our clothes, whether it's our cars,

خواه لباس‌مان باشد، يا ماشين‌هایمان،

whether it's our bikes, whether it's our books or music,

خواه دوچرخه هاي‌مان باشد، يا كتابها و موزيك هاي‌مان،

we are able to take our possessions now

الان قادريم متعلقاتمان را ببریم

and make them available to people we've never met.

و در دسترس آدمهايى كه هرگز نديده‌ايم، قرار دهيم.

And we concluded a very important insight,

و به این ترتیب به بینش خيلى مهمى مى‌رسيم،

which was that as people's relationships

اين كه همانطورى كه روابط آدمها

to the things in their lives change,

نسبت به چيزها در زندگيشان تغيير مى‌كند،

so do their relations with other people.

در روابطشان با ساير مردم هم این اتفاق می‌افتد.

And yet recommendation system

و هنوز این سيستم توصیه

after recommendation system continues to miss the boat.

پشت سيستم توصیه است كه به ناكارآمديش ادامه مى‌‌دهد.

It continues to try to predict what I need

همچنان بر مبناى شخصيتى كه در گذشته نشان داده‌ام،

based on some past characterization of who I am,

به تلاشش براى پيش بينى نيازهایم، با توجه

of what I've already done.

به آنچه تا بحال انجام داده‌ام ادامه مى‌دهد.

Security technology after security technology

فناورى ايمن پشت فناورى ايمن

continues to design data protection

به طراحى محافظت از داده‌ها در قالب

in terms of threats and attacks,

تهديدات و حملات ادامه مى‌دهد

keeping me locked into really rigid kinds of relations.

تا من را در اين انواع واقعاً سفت و سخت از روابط محبوس كند.

Categories like "friends" and "family"

طبقه بنديهايى مثل "دوستان" و "خانواده"

and "contacts" and "colleagues"

و "روابط" و "همكاران"

don't tell me anything about my actual relations.

چيزى درباره روابط حقيقى من نمى‌گويد.

A more effective way to think about my relations

يك روش موثرتر در فكر كردن درباره روابطم

might be in terms of closeness and distance,

شايد در قالب نزديكى و دور بودن باشد،

where at any given point in time, with any single person,

جاييكه در هر لحظه فرضى از زمان، نسبت به هر شخص مجردى،

I am both close and distant from that individual,

در کل بعنوان تابعى از چيزی كه همين حالا نياز دارم،

all as a function of what I need to do right now.

همین الان از آن شخص مستقل، هم نزديك و هم دور هستم.

People aren't close or distant.

آدمها نزديك يا دور نيستند.

People are always a combination of the two,

مردم هميشه تركيبى از دو نفرند،

and that combination is constantly changing.

و آن تركيب مدام در حال تغيير است.

What if technologies could intervene

چطور مى‌شد اگر فناوريها مى‌توانستند مداخله كنند

to disrupt the balance of certain kinds of relationships?

تا تعادل انواع خاصى از روابط را بهم بريزند؟

What if technologies could intervene

چطور مى شد اگر فناوريها مى توانستند مداخله كنند

to help me find the person that I need right now?

تا به من در يافتن كسى كه همين حالا نياز دارم كمك كنند؟

Strangeness is that calibration

غريبگى آن درجه بندى از

of closeness and distance

نزديكى و دوری است

that enables me to find the people that I need right now,

كه من را قادر مى‌سازد تا آدمهايى را كه الان نياز دارم پيدا كنم،

that enables me to find the sources of intimacy,

باعث می‌شود بتوانم تا منابعى از صميميت،

of discovery, and of inspiration that I need right now.

كشف كردن و الهام بخشى كه الان بدان نيازمندم را بیابم.

Strangeness is not about meeting strangers.

غريبگى درباره ديدن غريبه ها نيست.

It simply makes the point that we need

به سادگى نكته اى كه ما لازم داريم را مى سازد تا

to disrupt our zones of familiarity.

مناطق آشناييمان را بهم ريزد.

So jogging those zones of familiarity is one way to think about strangeness,

بنابراين گذشتن از آن دسته از حوزه‌های آشنايى روشی برای فكر كردن درباره غريبگى است،

and it's a problem faced not just by individuals today,

و اين مشكلى نيست كه فقط افراد با آن مواجه هستند،

but also by organizations,

بلكه شامل سازمانها نيز هست،

organizations that are trying to embrace massively new opportunities.

سازمانهايى كه سعى دارند فرصتهاى جديد را با آغوش باز بپذيرند.

Whether you're a political party

خواه شما حزبى سياسى هستيد

insisting to your detriment on a very rigid notion

كه اصرار بر نظريه بسيار سفت و محكمی به ضرر خودتان داريد،

of who belongs and who does not,

این كه چه كسى خوديست يا چه كسى غيرخودى.

whether you're the government

خواه شما حكومتى هستيد

protecting social institutions like marriage

كه از نهادهاى اجتماعى مثل ازدواج حمايت مى كند

and restricting access of those institutions to the few,

و دستيابى به آن دسته از نهادهاى ديگر را تا حداقل ممکن محدود مى سازد.

whether you're a teenager in her bedroom

خواه نوجوانى در اتاق خواب‌تان هستيد

who's trying to jostle her relations with her parents,

كه سعى می‌کند به روابط خود با والدينش تكانى دهد،

strangeness is a way to think about how we pave the way

غريبگى روشى است براى فكر كردن درباره چگونگى هموار كردن راه خود

to new kinds of relations.

براى انواع جديد روابط است.

We have to change the norms.

بايد هنجارها را تغيير دهيم.

We have to change the norms in order to enable

ما بايد هنجارها را تغيير دهيم تا انواع جديدى

new kinds of technologies

از فناوريها را بعنوان مبنايى

as a basis for new kinds of businesses.

براى انواع جديد تجارتها قادر سازيم.

What interesting questions lie ahead for us

چه پرسشهاى جالبى در مقابل در اين دنياى

in this world of no strangers?

بدون غريبه‌ها مطرح است؟

How might we think differently about our relations with people?

چطور ممكن است درباره روابط خود با آدمها متفاوت فكر كنيم؟

How might we think differently about our relations

چطور ممكن است درباره روابط خود با گروه هاى طبقه بندی شده

with distributed groups of people?

آدمها متفاوت فكر كنيم؟

How might we think differently about our relations with technologies,

چطور ممكن است درباره روابط خود با فناوريها متفاوت فكر كنيم،

things that effectively become social participants

چيزهاي كه در نوع خود به راستی

in their own right?

مشارکت‌کنندگان اجتماعى مى‌شوند؟

The range of digital relations is extraordinary.

دامنه روابط دنياى ديجيتال خارق العاده است.

In the context of this broad range of digital relations,

در بافت اين دامنه گسترده از روابط ديجيتال،

safely seeking strangeness might very well be

جستجوى امن غريبگى شايد بخوبى

a new basis for that innovation.

مبنايى جديد براى نوآورى باشد.

Thank you.

از شما متشكرم.

(Applause)

(تشويق)